รักจอมวุ่น น้องสาวรุ่นที่สิบกับนายหัวเป็ด

      08:00 น. เช้าวันจันทร์อันสดใส  อีกวันนึงที่ต้องไป รร. (ซากุ//เฮ้อ  เบื่อแทน)

               ร่างบางนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม  บนเตียงนอนหนานุ่ม  ควานหาความอบอุ่น  และสัมผัสกับความอบอุ่นของร่างสูง  ร่างบางจึงซุกแนบอกร่างสูง  คล้ายลูกนกที่ซุกอกแม่  ทำให้ร่างสูงรู้สึกตัวและยกยิ้มกับท่าทางที่เหมือนเด็กของร่างบาง  ยกมือขึ้นลูบหัวร่างบางอย่างอ่อนโยน
สึโนะ:อืออ  หนาวว /ค่อยๆลืมตา แล้วพยายามยกหัวขึ้น
???  :นอนต่อเถอะ  เธอไม่สบายอยู่น่ะ/กดหัวสึโนะแนบอก
สึโนะ:นะ นายเป็นใคร/ถามเสียงเบา 
???  :คนที่เธอเรียกว่าหัวเป็ดไง
สึโนะ:นะ นายหัวเป็ด  นี่ฉันอยู่ที่ไหน/พูดเบา  และแหบ
ฮิบาริ:บ้านฉันเอง  นอนเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอาผ้ากับน้ำมาเช็ดตัวให้/ลุกขึ้น ห่มผ้าให้สึโนะ แล้วเดินออกไป
สึโนะ:ขอบใจน่ะ
               ไม่นานนักฮิบาริก็เข้ามาพร้อมผ้าและน้ำ  ร่างสูงบรรจงเช็ดตัวให้ร่างบางอย่างแผ่วเบา  ร่างบางส่งเสียงเบาเบา
สึโนะ:อืออ หนาวว
               ร่างสูงเช็ดตัวร่างบางจนเสร็จ  แล้วห่มผ้าให้เธอ  เมื่อเขาจะเดินออกไปร่างบางก็ละเมอพูดขึ้นทำให้เขาต้องหยุด
สึโนะ:ฮึก ฮือ  แม่ค่ะ  พ่อค่ะ  พี่ค่ะ/ละเมอพร้อมร้องไห้
ฮิบาริ:อดีตของเธอมันเป็นยังไงกันน่ะ/เดินมานั่งบนเตียงข้างสึโนะ พร้อมเช็ดน้ำตาให้ แล้วลูบหัว
สึโนะ:ฮืออ อือ /ค่อยๆหยุดร้องและยิ้มบางๆ
ฮิบาริ:หึ ขนาดนอนยังน่ารักเลย/ล้มตัวลงนอนข้างสึโนะ  แล้วกอดร่างบางแนบอกตัวเอง
               12:00  น.
               สึโนะTalk
               อือออ  อุ่นจัง  เบียดอีกเบียดอีกๆ   หายปวดหัวแล้ว  แถมโลกไม่หมุนแล้วด้วย  ต้องขอบคุณนายหัวเป็ดน่ะเนี๊ยะที่ช่วยเราไว้  ไม่งั้นได้เป็นปอดบวมตายอยู่เหมือนหมาแน่สึโนะ  แต่เอ๊ะ เดี๋ยวๆๆๆ  ย้อนกลับไปเมื่อกี้แป๊ป  อะ....เอ่อ  เราเบียดอะไรอยู่อ่ะ  คงจะไม่ใช่อย่างที่คิดน่ะ  ค่อยๆ  ชะเง้อดู  ค่อยๆ
               สึโนะEnd
สึโนะ:ว้ายยยยยยยย  ตาบ้า/ถีบท่านฮิตกเตียง
ฮิบาริ:ทำอะไรของเธอเนี๊ยะ/ตื่นขึ้นมา
สึโนะ:นายทำอะไรฉัน
ฮิบาริ:ก็เธอบ่นหนาว  ฉันก็เลยช่วยไง/มานั่งบนเตียง
สึโนะ:ตาบ้าๆๆๆ  นายคงไม่ทำนอกเหนือจากนั้นใช่ไหม
ฮิบาริ:หึ  ก็อยากน่ะ แต่สงสารคนไข้  กลัวจะเหนื่อยจนไม่มีแรงลุก
สึโนะ:ไอหัวเป็ดบ้าาาาา/หน้าแดง  ปาหมอนใส่ท่านฮิ
ฮิบาริ:หึ/กระโจนใส่สึโนะ แล้วขึ้นคร่อม พร้อมรวบแขนสึโนะไว้ 
สึโนะ:ปล่อยฉันน่ะ ปล่อยๆๆๆ /ดิ้น
ฮิบาริ:อ้าว ก็คิดว่าม๊าอยากออกกำลังกายตอนเช้า  ไหนไข้ลดหรือยัง/เอาหน้าผากตัวเองแนบหน้าผากสึโนะ
สึโนะ:ไอบ้า ปล่อยน่ะๆๆๆ/ดิ้นและดิ้น
ฮิบาริ:หึ  ไข้ลดลงแล้วหนิ
               ฟอดดดดดด
สึโนะ:นะ นะ นะ นายยย  กล้าหอมแก้มฉันเหรอออ/กระแทกเข่าใส่ท้องท่านฮิเต็มแรง
ฮิบาริ: จุก/นอนกุมท้อง
สึโนะ:ฉันไม่หลงกลนายหรอกย่ะ/กอดอกหันหน้าไปอีกทาง
ฮิบาริ:/เงียบ
สึโนะ:/คิด ทำไมเงียบไป/หันหลังไปดู
ฮิบาริ:/สลบไปแล้ว
สึโนะ:นี่นาย  นายหัวเป็ดตื่นสิ  ตื่นมาน่ะ  ไม่ตลกน่ะย่ะ ตื่นสิ/ตรงเข้าไปเขย่าท่านฮิ
ฮิบาริ:/เงียบบบ
สึโนะ:ตื่นสิตาบ้า  ตื่นขึ้นมา อย่าเป็นอะไรไปน่ะ/พูดเสียงสั่น  น้ำตาเริ่มซึม 
ฮิบาริ:/เงียบบบ
สึโนะ:ป๊าตื่นขึ้นมาสิ  ม๊าขอโทษ ตื่นขึ้นมาสิ/กอดฮิบาริ
ฮิบาริ:หึ ป๊าล้อเล่น
สึโนะ:ไอบ้า  นี่นายกล้าเล่นกับความรู้สึกฉันเหรอไง  ไอบ้าๆๆๆ/ตีอกท่านฮิแบบรวนและแรง
ฮิบาริ:โอ๋ๆๆ  ม๊าอย่าโกรธป๊าน่ะ  คืนดีกันน่ะ ป๊าขอโทษ/รวบมือสึโนะ  และดึงเธอเข้ามากอด
สึโนะ:รู้ไหมฉันเป็นห่วงนายแค่ไหนหน่ะตาบ้า/น้ำตาไหล
ฮิบาริ:ม๊าอย่าร้องน่ะ นี่ไงป๊าไม่เป็นอะไรแล้ว/เช็ดน้ำตาให้สึโนะ
สึโนะ:ฮือ  ตาบ้า/หยุดร้อง
ฮิบาริ:ไปกินข้าวกันเถอะม๊า/อุ้มสึโนะลงจากเตียงด้วยท่าอุ้มเจ้าสาว
สึโนะ:ว้ายย ตาบ้า ไม่ต้องอุ้มก็ได้  ฉันแค่เป็นไข้ ไม่ได้เป็นง้อยซ่ะหน่อย
ฮิบาริ:ก็เป็นห่วง
สึโนะ:อืม/ก้มหน้า หน้าแดงเหมือนมะเขือฝักยาว(สึโนะ//เอ่อ ยัยซากุมันคือมะเขืออะไรย่ะ  ซากุ//มะเขือลูกผสมไง  พ่อเป็นมะเขือเทศ  แม่เป็นถั่วฝักยาว)
               สึโนะTalk
               ตาบ้าพูดอะไรมาได้ไม่อายปาก  แล้วเราจะอายทำไมเนี๊ยะ  ไอหัวใจนี้ก็เดี๋ยวแม่ป่ะเฉือนทิ้งซ่ะเลย  (ซากุ//เอาโลงแบบไหนดีสึโนะ  สึโนะ//ถามตัวเองดีกว่ายัยซากุ)  เต้นแรงเป็นบ้า  มันจะออกมาเต้นดิสโก้เหรอไง  ขืนอยู่กับตานี่นานมีหวัง  โลกนี่เกิดแผ่นดินไหวเพราะหัวใจฉันแน่  
               สึโนะEnd
               ฮิบาริ พาสึโนะมาที่โต๊ะอาหาร

สึโนะ:ไหง บ้านนายญี๊ปุ่น ญี่ปุ่นจัง

ฮิบาริ:แล้วฉันอยู่ประเทศอะไร
สึโนะ:ญี่ปุ่นไง.....นี่  นายกวนทรีนฉันเหรอ
ฮิบาริ:ไม่นิ ก็พูดเรื่องจริง
สึโนะ:ชิ ไม่เถียงกับนายแล้ว
สึโนะ:แล้วพี่สึนะ รู้หรือยังว่าฉันอยู่ที่นี้
ฮิบาริ:ฉันให้คุซาเบะไปบอกให้แล้ว
สึโนะ:แล้วนายไม่ไป รร.  เหรอ  แล้วไหนฮิเบิร์ดอ่ะ
ฮิบาริ:ถ้าฉันไม่ไป รร. แล้วใครมันจะทำไม  ส่วนฮิเบิร์ดก็บินเล่นอยู่แถวนี้นั้นแหละ
สึโนะ:สงสารฮิเบิร์ดจัง ที่มีเจ้าของอย่างนี้/พูดเบาๆ
               ไม่นานนักคุซาคาเบะก็ยกอาหารมาให้ทั้งสองคน
สึโนะ:ขอบคุณค่ะ คุณ....
คุซาคาเบะ:กระผมคุซาคาเบะครับ เชิญรับประทานให้อร่อยน่ะครับ/คำนับแล้วออกไป
ฮิบาริ:กินสิ
สึโนะ:ย่ะ /มองอาหาร
               อาหารที่คุซาเบะเสิร์ฟคือซูชิ และอาหารญี่ปุ่นต่างๆนานา  พร้อมตะเกียบวางไว้อย่างดี
ฮิบาริ:ทำไมเอาแต่จ้องจะไม่กินเหรอ
สึโนะ:อะ เอ่อ  คือแบบว่า/ก้มหน้า
ฮิบาริ:เป็นอะไรเหรอเธอแพ้อาหารญี่ปุ่น
สึโนะ:ป่าววว แต่คือ...แบบว่าาา
ฮิบาริ:แบบว่าอะไร
สึโนะ:เอ่อ คือ แบบว่า....ฉันใช้ตะเกียบไม่เป็นอ่ะ/หน้าแดง
ฮิบาริ:ก็ไม่ยอมบอก  มาฉันสอนให้  มาสิ/เรียกสึโนะให้ไปหาตััวเอง
สึโนะ:สอนยังไง/เดินไปหา
ฮิบาริ:นั่งตรงนี้/ตบที่ตักตัวเอง
สึโนะ:อะไรย่ะ  ฉันไม่นั่งหรอก
ฮิบาริ:ถ้างั้นก็ไม่ต้องกิน
สึโนะ:กะ ก็ได้/นั่งบนตักท่านฮิโดยหันหน้าเข้าหาโต๊ะ   (ซากุ//ความหิวชนะทุกอย่าง)
ฮิบาริ:หยิบตะเกียบขึ้นมา/พูดใกล้หูสึโนะ
สึโนะ:อืม/ใช้มือทั้งสองข้างหยิบตะเกียบ
ฮิบาริ:ไม่ใช่อย่างนั้น  จับมือเดียวอย่างนี้/จับตะเกียบใส่มือสึโนะ
สึโนะ:รู้แล้วหน่าา/หน้าแดง
ฮิบาริ:ไหนลองคีบซูชิดูสิ
สึโนะ:/พยายามคีบซูชิด้วยมือที่สัั่นอยู่  ในที่สุด...........ก็............คีบไม่ได้
ฮิบาริ:ไม่ใช่ๆ  ต้องคีบอย่างนี้/เอาคางตั้งบนไหล่สึโนะ แล้วจับมือสึโนะคีบซูชิ
สึโนะ:เย้ๆๆ  ทำได้แล้ว/ยิ้ม
ฮิบาริ:ทำได้เพราะฉันจับต่างหาก
สึโนะ:เดี๋ยวฉันโชว์ให้ดู/คีบซูชิ  ...ผลปรากฎว่า.........หล่น
ฮิบาริ:หึ  เห็นไหม
สึโนะ:หน๊อยยยย  ไม่กินมันแล้ว/นั่งกอดอกหันหลังให้ฮิบาริ
ฮิบาริ:ไม่กินแน่น่ะ  อั๊มม  อร่อย/กินยั่ว
สึโนะ:นะ แน่ย่ะ
ฮิบาริ:ซูชิอร่อยชมัด/กินยั่วอีก
สึโนะ:อึก/กลืนน้ำลาย เริ่มชะเง้อมอง
ฮิบาริ:เอาม่ะ /คีบซูชิยื่นให้สึโนะที่หันหลังให้ตัวเองอยู่
สึโนะ:มะ ไม่ย่ะ/หันมาตอบ
ฮิบาริ:งั้นฉันกินหล่ะหน่าาา/จะเอาใส่ปากตัวเอง.........แต่
               หมับ
สึโนะ:อั๊ม อะอ๋อย/งับซูชิที่ท่านฮิคีบไว้
ฮิบาริ:หึ  ไหนบอกว่าจะไม่กิน
สึโนะ:ก็..คนมันหิวนี่หน่า/ก้มหน้าพูด
ฺฮิบาริ:หึ  ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ
สึโนะ:งั้นช่วยเอาช้อนให้ฉันหน่อยได้ม่ะ
ฮิบาริ:ไม่ได้หรอก  บ้านฉันไม่มีช้อน
สึโนะ:ไม่มีช้อน นี่บ้านนายไม่คิดจะสร้างช้อนเลยเหรอไง
ฮิบาริ:ก็ฉันไม่อยากสร้าง
สึโนะ:ชิ ไม่เถียงแล้ว
ฮิบาริ:ถ้าอยากกินมานี่มา/เรียกสึโนะอีกแล้ว
สึโนะ:มีอะไรอีกหล่ะ/มานั่งข้างสึโนะ
ฮิบาริ:อ้าปาก
สึโนะ:/อ้าปาก
ฮิบาริ:อั๊ม/คีบซูชิใส่ปากสึโนะ
สึโนะ:อะอ๋อย อั๊มๆๆ  อึก แล้วนายไม่กินเหรอ  
ฮิบาริ:ฉันกินอิ่มแล้ว/(ซากุ//มันไปกินเอาตอนไหน)
สึโนะ:เอาอีกๆๆๆ
ฮิบาริ:เอา/คีบให้อีก
สึโนะ:อั๊มๆๆ/ยิ้ม
ฮิบาริ:กินเลอะหมดแล้ว/เช็ดข้าวที่ปากสึโนะออก
สึโนะ:ขอบคุณน่ะ/ยิ้มให้ฮิบาริ
ฮิบาริ:ฉันเต็มใจอยู่แล้ว
               แล้วมื้อเที่ยงก็จบไปแบบอิ่มหนำสำราญ  

To be continued 
(ขอลาหยุดหน่อยค่ะ ช่วงนี้ต้องทำการบ้านปิดเทอมน่ะค่ะ  ยังไม่เสร็จเลยอ่ะ )
ปล.เรื่องนี้ต้องใช้ทักษะการมโนอย่างสูงค่ะ