พี่รหัสหน้าใส กับยัยน้องรหัสน่าเลิฟ - My code

     
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ ก๊อกๆๆ

"เกด ตื่นได้แล้วลูก"
"ค่ะพ่อ"
"เร็วๆหน่อยนะ พ่อจะรีบไปทำงาน" ทำไมพ่อถึงรีบจริงๆเลยเนี่ย โอ้ย!!! เพลียโว้ย!!!
"เกด กินอะไรรองท้องไปก่อนไหม"
"ค่ะแม่ แต่ว่าใส่กล่องข้าวล่ะกันนะค่ะ"
"ได้จ๊ะ"
"เกด"
"ค่ะพ่อ"
"เตรียมของครบยังลูก ถ้าเอาไปไม่ครบเดี๋ยวจะลำบากนะ"
"ครบแล้วค่ะ"

เอี๊ยดดดดดด

"เดี๋ยวพ่อกับแม่ไปคุยเรื่องหอพักก่อนนะ "
"ถ้างั้นเดี๋ยวหนูไปเรียนก่อนนะค่ะ แล้วถ้ามีอะไรก็โทรมาหาหนู"
"อ้าว! เกดเปลี่ยนเคสใหม่หรอลูก สวยดีนะ"
สวยอยู่แล้วค่ะ คนหล่อซื้อให้ อิอิ
"อ๋อ พี่รหัสซื้อให้ค่ะ"
"จ้ะ เดี๋ยวแม่ไปก่อนนะ"
เออ ลืมเปิดของขวัญไปเลยอ่ะ เอิ่ม..! อยู่นี้เอง จะเป็นอะไรนะ แกะ แกะ แกะ ว้าว!! เสื้อคู่นินา แล้วอีกตัวอ่ะ ช่างมันเถอะ น่ารักดีจัง ^^
หอน่าอยู่จังเลยอ่ะ ว่าแต่พี่คริสก็อยู่ที่นี้นิ ถ้าเรามาอยู่นี้ก็ต้องเจอกันทุกวันแน่เลย แค่คิดก็ฟินแล้ว
"แกๆ" ฉันหันหน้าไปมองเสียงที่เรียกหาฉัน
"แกๆ เกด ยัยเกด" เกล้าไงจะใครล่ะ
"ห้ะๆ เรียกฉันซะ!! นึกว่าไฟไหม้นะเนี่ย"
"ก็ฉันเรียกแกเป็นสิบรอบแล้วนะเนี่ย"
"งั้นหรอ ฉันคงคิดอะไรเพลินไปหน่อย"
"คิดถึงคุณพี่คริสขาแน่ๆเลยใช่ไหม"
"ก็ใช่อ่ะดิ เอ้ย ไม่ใช่ๆ ใช่ซะเมื่อไหร่"
"จ้า!! เมื่อกี้ฉันเจอพ่อแม่แกด้วยอ่ะ"
"อืม ฉันว่าเราไปเรียนเหอะ ถ้ารอพ่อแม่ฉัน น่าจะอีกยาวเลย"
"อืม ฉันก็ว่างั้นแหล่ะ"
"อยู่ไกลจนสุดสายตา ไม่อาจเห็นว่าเราใกล้กัน.."
"เห้ย!!ใครร้องเพลงอ่ะ โครตเพราะเลย"
"เออว่ะ ฉันก็ว่างั้นแหล่ะ" เรื่องผู้ชายเนี่ย ยายเกล้าไม่เป็นรองใครจริง ๆ 555 ไม่ใช่เวลานินทาเพื่อนเว้ย^^
"เห้ย!!" อะไรของมันว่ะ
"พะ พะ พี่คริส พี่รหัสแก กับ พี่น้ำมนต์ว่ะ"
"ไหนๆ" ไม่นะ เป็นแฟนกันใช่ไหมเนี่ย:'(
"นั่นไง ดูดิ เห้ย!!! เขาเป็นแฟนกันหรอว่ะ"
"ไม่หรอกแก ก็เขาเป็นดาวเดือนคณะก็ต้องทำงานด้วยกัน ธรรมดามากๆ" เข้าข้างตัวเองไว้ก่อนล่ะกัน แต่ภาวนาอย่าให้เป็นจริงล่ะกัน
"มาเป็นชุดเลยนะค่ะ"
"จะว่าไปเวลาพี่เค้าร้องเพลงก็เท่ห์เหมือนกันนะเนี่ย!!"
"เห้ยๆ เดี๋ยวพี่ชินจะหึงนะ"
"เกี่ยวอะไรกันเนี่ยเกด มากันคนละเรื่องเลย ไปเรียนดีกว่า"
"เห้ย!!! เกล้าาาาา" ฉันเรียกเกล้าสุดเสียงเพราะว่า.......
"โอ้ยๆ"
"แกนิเดินไม่ดูทางเลยนะ ดีนะเนี่ยที่แกแค่ขาหักอ่ะ ไม่งั้นแกนอนยาวแน่"
"ก็แกนั่นแหล่ะมัวแต่แซวฉันอ่ะ"
"จ้า ฉันผิดเอง ขอโทษนะ" นิสรุปฉันผิดใช่ไหมเนี่ย โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมซะเลย
"แกคงต้องกลับบ้านคนเดียวนะ"
"โห้ย แล้วโรงพยาบาลอยู่ไกลกันจากหอด้วย ตายแน่ๆเลยอ่ะ แล้วนี่ก็ 16.54 น. แล้วอ่ะ รถติดแน่ๆ ถ้างั้นฉันไปก่อนนะแก"
"อ้าว!! พี่ชิน"
"โอ้ย!! สงสัยจะไม่เหงาแล้วนะเกล้า"
"แล้วนี่มากับใครล่ะพี่ชิน" เกล้าถามพี่ชิน
"พี่มากับไอ้นัทแล้วก็ไอ้คริสครับ" ห้ะ พี่คริสมาด้วยหรอเนี่ย
"เกล้าฉันกลับก่อนนะ ไม่อยากเป็นกขค."
"บายจ้ะ" ดีจริงๆเลยนะ รีบไล่เพื่อนเลย
กริ๊งงงงงงง จะใครล่ะ แม่ฉันไง
"ฮัลโหล มีอะไรป่าวค่ะ"
"ก็แม่เห็นลูกไม่มาที่หอสักที แม่ก็เลยฝากไว้ที่เคาว์เตอร์นะ ห้อง428 ห้องเดียวกันกับหนูเกล้าเพื่อนลูกนั่นแหล่ะ"
"ค่ะแม่ ขอบคุณนะค่ะ รักแม่ที่สุดเลย "
"ขอบคุณพ่อดีกว่านะ พ่อจ่ายตังค์"
"5555 ค่ะๆ ขอบคุณนะค่ะ"
"จ้า รักลูกนะ"
"ค่ะ เดี๋ยวหนูกลับหอก่อนนะ"
"แล้วนี้อยู่ไหน เดี๋ยวแม่ไปรับ"
"อยู่โรงพยาบาลค่ะ เกล้าโดนรถชน ก็เลยมาเป็นเพื่อนค่ะ "
"แล้วเกล้าเป็นอะไรมากไหม?"
"ขาหักค่ะ คงนอนยาวอ่ะค่ะ แต่แม่ไม่ต้องมารับหรอกค่ะ มันไกลค่ะ"
"โอเคจ้า"
"อุ้ย มาทำอะไรเนี่ย?"
"พาเพื่อนมาหาหมอค่ะ"
"อ๋อ คนที่โดนรถชนหน้ามหาลัยใช่ป่ะ"
"ใช่ค่ะ"
"แล้วนี่จะไปไหนอ่ะ" พี่คริสเป็นห่วงเราหรอเนี่ย ไม่มั้ง ไม่ใช่หรอก!!!
"จะกลับบ้านค่ะ"
"ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"ไปเถอะ"
"แต่หนูไม่ได้อยู่บ้านเดิมแล้วนะ"
"แล้วอยู่ไหนอ่ะ"
"อยู่หอในมหาลัยค่ะ"
"ถ้างั้นไปด้วยกันเลยก็ได้นะ อย่าลืมว่าพี่อยู่ที่นั้นเหมือนกัน"
"ไม่เป็นไรค่ะ" เอิ่ม!! คือฉันยืนเถียงกับเขานานมาก
"นะนะ" พี่เค้าทำหน้าตาอ้อนฉัน พร้อมกับส่งรอยยิ้มแปลกมาให้ฉัน
"ปะ ปะ ไปก็ได้ค่ะ" ฉันทำหน้าเต็มใจครึ่งไม่เต็มใจครึ่ง
"ให้มันได้อย่างนี้สิครับ อย่าดื้อนะ" 555 พี่เค้าหาว่าฉันดื้อหรอ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ
สุดท้ายฉันก็ต้องนั่งซ้อนท้ายพี่เค้าไปอยู่ดี มันฟินนะ แต่ถ้าใครมาเห็นเนี่ยเค้าจะคิดยังไง พี่รหัส น้องรหัสหรอ ไม่มีทางแน่นอนค่ะ
"กอดพี่ไว้สิ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"นั่งคราวที่แล้วยังไม่เข็ดอีกหรอ"
"กะ กะ กอดก็ได้" ฉันถึงกับติดอ่างทุกครั้ง เมื่อพี่คริสให้ฉันทำแต่ละอย่าง
บี๊ดดดดดด
"คราวนี้พี่ไม่หิวข้าวแล้วหรอค่ะ"
"หรืออยากให้หิวล่ะ จะไปเป็นเพื่อนไหม" คิดจะอ่อยหรอ !! หวังไปเถอะ
"ไม่ล่ะ ดีแล้วค่ะ"
"แล้วนี่พักอยู่ห้องอะไร"
"ถามทำไมค่ะ จะไปหาหรอ?" อ่อยมาอ่อยกลับ ไม่โกงจ้า
"หาได้ป่าวล่ะ"
"ไม่ได้ค่ะ"
"แล้วพักอยู่ห้องอะไรเนี่ย? ยังไม่ตอบพี่เลย" ถ้าพี่เค้ามาหาฉันจริงๆล่ะ เห้ยๆ อย่าหลงตัวเองเว้ย
"ห้อง428ค่ะ"
"ใกล้ๆห้องพี่เลยนะ"
"จริงหรอพี่"
"จริง พี่อยู่ห้อง425"
"จริงๆแล้วหนูอยู่กับเพื่อนค่ะ"
"คนที่โดนรถชนใช่ป่ะ พี่เห็นบ่อยๆ"
"ใช่ค่ะ -..-"
"พี่มัวแต่คุยเพลินเดี๋ยวรถล้มนะ"
"555 จะล้มได้ไง ถึงแล้ว!!"
"อ้าว!! ถึงแล้วหรอค่ะเนี่ย"
"ครับ ถึงนานแล้ว" อายตัวเองจริงนะเนี่ย
"ถ้างั้นหนูไปก่อนนะ เหนียวตัวหมดแล้ว"
"ให้พี่ไปถูหลังให้ไหม " หมดกันสุภาพบุรุษของฉัน
"อะไรของพี่เนี่ย"
"อะไรของน้องเนี่ย" กวนประสาทจริงๆเลย
"ไปแล้วนะค่ะ บาย"
"หิวข้าวโทรมาหาพี่นะ" จะโทรอะไรล่ะ เบอร์ยังไม่มีเลย ไปดีกว่า
ฮู้เล้ ฮูเล้ "จะข่มตา แต่ฉันคงไม่อาจจะข่มใจ" เสียงโทรศัพท์ใหม่ไฉไลกว่าเดิม ว่าแต่เบอร์ใครเนี่ยไม่คุ้นเลย

End Kad Talk's