silver rabbit R.1 รักร้ายยัยไอดอลวัยเรียน

     ตอนเราสองคนอยู่ที่ย่านการค้าที่มีอาหารขายมากมายคนพลุกพล่านเลยล่ะ ฉันต้องใส่หมวกแก็บกับแว่นแฟร์ชั่นปลอมตัวนิดหน่อย ส่วนพี่ยูซากิก็แต่งตัวแนวเดิมชุดแขนยาวกางเกงลัดรูปนิดๆ รองเท้าส้นตึกคล้ายรองเท้าทหารเดินข้างๆตลอดเวลา แต่เธอก็แวะร้านของกินตลอดเวลาด้วย ตอนนี้เราสองคนมานั่งพักกันที่ร้านกาแฟร้านนึง  


  "ใมเธอจะสั่งอะไร" 


  "ขอชากับเค้กช็อคโกเล็ด" 


  "วันนี้สนุกรึป่าววันนี้ อึดอัดที่มีฉันรึป่าว" 


  "ก็ไม่นะก็แค่รู้สึกเหมือนมีพี่สาวเท่านั้น" 


  "งั้นหลอ อดทนหน่อยล่ะกัน" 


  "ไม่เป็นอะไรหลอกค่ะ ยังก็ขอรบกวนต่อจากเนี่ยด้วยละพี่ ยู  ซา  กิ" 


        หลังจากนั้นพนักก็ของมาเสิร์ฟ ของชากับเค้ก่ให้ใมส่วนยูซากิเป็นกาแฟดำทันที ที่ยูซากิจิบกาแฟสีหน้าของเธอกลับมีความสุขมากกว่าปกติ จนทำเอาใมมองตา ปิบ...ปิบ  


         หน้าตองพี่ยูซากิ เธอดูมีความสุขมากกว่าปกติ มันเป็นการแสดงหรืออะไรกันแน่ หรือเป็นตัวตนจริง ๆ ของเธอกันแน่น่ะ 


  "เธอไม่กินรึไงใม เดียวก็ชืดหมด" 


  "แค่สงสัย หน้าตาพี่ยูซากิตอนกินกาทำไมมัน" 


  "นั้นสินะจะบอกให้รู้ ฉันชอบกินกาแฟที่สุดเลยล่ะนะ" 


  "อ่าหะ (*_*)" 


       สองสาวลุกออกจากร้านกาแฟ แต่ในเงาหลังเสาร์ไฟฟ้านั้นได้มีเงาคน คนนึงที่กำลังแอบเดินตามเธอสองคนอยู่ ทั้งสองสาวคุยกันแบบไม่รู้ตัว 


  "ใม ฉันจะเข้าห้องน้ำไปรอ ฉันตรงนั้นน่ะ" 


  "ได้สิ รีบไปรีบมาน่ะ" 


     คงต้องเดินวนแถวนี้รอเธอซักพัก ไปหาอะไรากินเล่น 


      อึย   ! ! 


   ไครมาจับก้นเรา พอหันกลับไปเจอผู้ชายคนนึงใส่หมวกแก็บ เสื้อแขนยาวแว่นตาดำ  


     ช้วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 


  ฉันตะโกนสุดเสียงจนคนรอบข้าง หันมามองเป็นตาเดียว แต่คนที่มาลวนลามฉันหยิบมีดออกมาจนคนรอบข้าง  


      ชั่วอึดใจที่คนโรคจิตที่ลวนลามใม กำลังจะพุ่งข้าร้ายม ก็มีเงาของผู้หญิงอีกคนโผล่มา จับคนโรคจิตนั้นทุ้มและบิดข้อมือปลดอาวุธแล้วกดตัวเค้าลงกับพื้น 


  "เป็นอะไรไหมใม" 


  "ไม่เป็นอะไร แค่ตกใจนิดหน่อย" 


  "งั้นก็ดี แล้ว" 


     หลังจากนั้นตำรวจก็มาพี่ยูซากิ ก็ส่งตัวคนร้ายไปและพาฉันกลับบ้านทันทีเพราะตอนที่คนพุ่งเข้ามาละเธอเรียกชื่อทำให้คนแถวนั้นรู้ความจริงก็เลยต้องรีบออกมาก่อนเกิดความวุ่นวาย  


  "ใมเธอใจ เย็นเอามาก ๆ เลยสินะ" 


  "ก็นะมันไม่แปลกหลอก เพราะเจอมาค่อนข้างบ่อย" 


  "งั้นหลอประสบการณ์สินะ" 


  "ก็คงงั้นและมั้ง โชคดีที่พี่ยูซากิกลับมาทัน" 


  "ฉันรู้ตัวก่อนหน้าแล้วว่ามีคนตามมา เลยแยกตัวบอกว่าไปห้องน้ำน่ะ" 


  "อย่างนนี้ นี่เองสินะให้หนูเป็นตัวล่อ" 


  "ไม่ตังใจให้เป็นแบบนั้น แค่จะอ้อมไปดัดหลังมันน่ะ" 


  "ค่ะ ๆ ทราบแล้วค่ะ" 


  "เหอ เดียวฉันไปข้างนอกแปบ" 


      ยูซากิที่เดินออกจากห้องไป บรรยากาศในห้องก็มืดมนต์และเงียบลงทันทีใมก็นั่งเงียบอยู่โต๊ะหนังสือ 


    นี้เรากำลังโกรธอยู่หลอ โกรธที่เธอไม่บอกเราว่ามีคนตามมาหรือว่าโกรธทีเธอใช่เราเป้นตัวล่อกันน่ะ หรือโกรธที่เธอทำเรื่องทั้งหมดแล้วไม่ขอโทษเรากันน่ะคงต้องคุยกันหน่อยล่ะ 


    ตกเย็น 


     ใมที่นั่งอยู่ในห้องกำลังอ่านหนังสือก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูห้องเข้ามานั้นคทอยูซากิ ที่เมากลับมา 


      แย่จริงกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งเลย แต่ปากเธอกลับพูดแค่ว่า "วันนี้ฉันทำงานพลาดอีกแล้วๆ" หรือว่านี้เธอเมาแบบเพราะคิดมากเรื่องที่พูดออกไปจนไปกินเหล้าเมาแบบงเป็นคนคิดมากสินะ คงต้องพยุงเธอไปนอนที่เตียงนอนก่อน 


        สาวน้อยม.ปลาย ใมที่พยุงบอดี้กาดตัวเองที่เมาไปที่เตียงนอนแล้วตัวเองก็เดินเข้าห้องน้ำไปเอาผ้าชุบน้ำ มาเช็ดหน้าของยูซากิ 


     เธอสร่างเมาเมื่อไหร่ คงต้องคุยกันจริง ๆ จัง ๆ หน่อยแล้วเพราะอีกสามวันเราต้องออกไปทำงานต่างสถานที่แล้ว ต้องปรับความเข้าใจกันก่อน 


    เช้าวันต่อมา 


      วันนี้วันอาทิตย์สินะ อ่าวแล้วพี่ยุซากิไปไหน คงต้องโทรตามมาคุยแล้ว  


         ตืด....ตืด..... ตืดดด 


  "หะโหล มีอะไรใม" 


  "กลับมาที่ห้องเราเดียวนี้เลยมีเรื่องต้องคุยกัน" 


  "มีอะไรรีบรึป่าว ฉันไม่ว่าง" 


  "มีแน่ค่ะพี่ยูซากิ นี้คือคำสั่งกลับมาเดียวนี้" 


  "รับทราบค่ะเจ้านาย" 


     45นาทีผ่านไป  


      ฉันที่นั่งหงุดหงิดรอพี่ยูซากิอยู่เธอก็เปิดประตูเดินเข้าห้องมานั่งลงที่เตียงแบบไม่พอใจ 


  "มีอะไรว่ามาสิ คุณเจ้านาย" 


  "เรามีเรื่องต้องตกลงกัน" 


  "เรื่องอะไรที่ต้องคุยกัน" 


  "หลังจากนี้เราต้องอยู่ด้วยกัน เราต้องมีกฎ" 


  "ว่ามาสิ" 


  "เราสองคนต้องไม่มีอะไรปิดบังกัน ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม" 


  "แล้วไงต่อว่ามาสิ" 


  "ฉันมีเรื่องอะไรก็ตามจะบอกพี่ยูซากิทั้งหมด ส่วนพี่ก็ไม่ว่าสถาการ์ณฉันจะแย่แค่ไหนขอแค่บอกฉันมาตามตรงพอ" 


  "ได้ๆ เอาตามนั้น" 


  "และอีกอย่าง เลิกหลบหน้าด้วย เราต้องอยู่ด้วยกันอีกซักพัก" 


  "โทษทีละกัน" 


                ติดตามตอนต่อไป