silver rabbit R.1 รักร้ายยัยไอดอลวัยเรียน

        หญิงสาวอีกและใมจังอุทานขึ้นมาพร้อมกัน ทำเอาพอกับแขกของพ่อไมจังทำหน้างง  

  "ใมลูกรู้จักกับเธอด้วยหรือ" 

  "เธอคือคนที่ช่วยหนูเอาไว้เมื่อคราวก่อน" 

  "อ้องั้นก็ดีเราเรียกเธอคนนี้ว่า rabbit (กระต่าย)จะมาเป็นบอดี้กาดให้ลูก" 

  "ห๊าาาาาา?" 

  "ลูกกลับขึ้นห้องไปก่อน" 

  "ค้าาาา" 

       ใมจังที่เดินหน้ามุ้ยออกจากห้องรับแขก ที่พ่อกับแขกและว่าที่บอดี้กาดของเธอคุยกันอยู่ขึ้นบรรใดกลับห้องตัวเอง 

        ทำไมคุณพ่อต้องจ้างบอดี้ด้วยนะมันน่าอึดอันไปไหนก็ต้องมีคนเดินตาม แต่ตอนนี้ทำยังไงได้ล่ะถึงคัดค้านไปก็ไม่ช่วยอะไร คงต้องทำใจยอมรับอย่างเดียว 

   ก๊ก..ก๊ก....ก๊ก 

       เปิดมาเลยไม่ได้ล็อค 

  "ขอรบกวนหน่อยน่ะ" 

       ผู้หญิงที่มาเป็นบอดี้กาดเปิดประตูเข้ามาพร้อมพูดขออนุญาติ แล้วเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ในห้องตรงโต๊ะแต่งหน้า 

  "คุณต้องการออะไรค่ะ" 

  "ฉันมาคุยกับเธอเพราะหลังจากนี้ ฉันต้องดูและเธอตลอดเวลา" 

  "ตลอดเวลา? หมายความว่ายังไง" 

  "หมายตรงตามนั้นเลย นอนห้องเดียวกันเธอไปไหนฉันไปด้วย" 

          โถ่คุณพ่อนี้กะไม่ให้ไปไหนคนเดียวเลยใช่ไหม ขนาดต้องนอนห้องเดียวกันเลยหลอจะบ้าตาย 

  "เออไหน ๆ ก็ต้องอยู่ด้วยกันซักพักนึงขอถามหน่อยพี่สาวชื่ออะไร" 

  "ทุกคนเดียวฉันว่า rabbitที่แปลว่ากระต่าย" 

  "จะให้เรียกrabbitมันก็ดูจะแปลกๆ ขอเรียกพี่ยูซากิละกันที่แปลว่ากระต่าย" 

  "เอาตามที่เธอจะสดวกแล้วกัน" 

  "อ่าหะ ฉันชื่อฮาชิโยะ ใมโย จะเรียกแค่ใมก็ได้ฝากตัวด้วยนะ" 

  "เช่นกัน อ่าเกือบลืมบอกฉันจะย้ายมาอยู่กับเธอพรุ้งนี้เลยนะ" 

  "..........." 

  "ไปก่อนล่ะ บาย" 

         ย๊ากกกกกกกกก 

      นี้กะไม่ให้เตรียมตัวเตรียมใจเลยหลอ มันกระทันหันเกินไปแต่คงไม่ได้นอนห้องนี้หลอกนะ คิดในแง่ดีไว้ก่อนเพราะที่บ้านคงไม่อันตรายอะไรหลอก 

         วันต่อมา... 

     วันนี้ก็ออกมาโรงเรียนแต่เช้า เลยไม่ทันรู้ว่าพี่ยูซากิจะยายมาอยู่ห้องไหนคองต้องรอเลิกเรียน 

        หลังเลิกเรียน 

     ใมที่กลับมาถึงบ้านระหว่างเดินไปที่ห้องตัวเองก็หันซ้ายหันขวาตลอดทาง เธอมาหยุดที่หน้าห้องตัวเองแล้วค่อย ๆ เปิดประตูออก ปัง 

      ไม่จริงใช่ไหม พี่ยูซากิย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับราจริง ๆ ม้ายยยย ต้องค่อยเข้าห้องแล้วค่อย ๆ ปิดประตู 

           อ่าวกลับมาแล้วหรือ? 

  " (-_-") กลับมาแล้วค้าา" 

  "ขอโทษทีนะที่ใช้ห้องน้ำโดยพลกาล" 

  "ไม่เป็นอะไรค่ะ ยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันซักพักตามสบายเลย" 

        เหอฉันนั่งลงที่เตียงนอนมองดูพี่ยูซากิที่นุงผ้าขุนหนูออกมาจากห้องน้ำ และเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองออกเธอเลือกชุดอยุ่ซักพักเธอก็ปลดผ้าขุนหนูออก ทำเอาฉันสะดุ้งเลย มันทำให้เธอเปลือยทั้งตัวแบบไม่ใส่อะไรเลย  

  "พี่ยูซากิขอร้องล่ะรบกวนใส่เสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัวด้วย" 

  "จะอายทำไมผู้หญิงด้วยกัน" 

  "พี่ไม่อายแต่ฉันอายน่ะสิ 

      ฉันคว้าผ้าขุนหนูคลุมตัวเธอแล้วเข็นเธอ ไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วฉันก็กลับมาหอบแฮก ๆ ที่เตียงฉัน แต่ชั่วพริบตาที่เธอโป๊ก่อนที่ฉันจะหยิบผ้าขุนหนุไปคลุมฉันรอยแผลเป็นตามตัวเธอ หลายแผล 

  "ยุ้งยากจังเลยนะเธอ" 

  "แผลเป็นตามตัวนั้น..." 

  "ฉันได้มาตลอดทำงานน่ะ" 

  "พี่ไม่กลัวบ้างหลอ ที่ต้องเอาชีวิตตัวเองไปเสียงแทนคนอื่น" 

  "กลัวสิ ถึงจะกลัวแต่มันเป็นงาน" 

  "แล้วทใมี่ไม่ทำงานอย่างอื่น ทั้งที่พี่ก็หน้าตาดีหุ่นกะสวย" 

  "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกตัวอีกทีก็ทำงานแบบนี้จนเคยชินไปแล้ว" 

  "แล้วกล่องพวกนี้คือของที่พี่เอามาใช้ด้วยใช่รึป่าว" 

  "ใช่ ทำไมหลอ" 

  "จัดของกันเถอะ พอดีหนุไม่ค่อยชอบห้องที่รกน่ะ" 

        ภาพผุ้หญิงสองคนกำลังช่วยกันจัดห้องคนนึงที่ระเอียดในการจัดเรียงอีกคน ที่จัดเอาตามสภาพเพราะไม่ชอบอะไรที่ยุ้งหาก เถียงกันเรื่องจัดของในห้อง 

             เหนื่อยจังกว่าจะจัดของเสร็จ อยากรู้จริงห้องของพี่ยุซากิจะรกแค่ไหนจากสาพที่เธอจะจัดของตัวเองที่นี่แล้วคิดสภาพห้องเธอไม่ออก 

  "แล้วเรื่องที่นอนเอาไงดี" 

           พี่ยูซากิพูดขึ้นมาทำให้นึกออกว่าห้องเรามีเตียงนอนอันเดียว งามใส้ละไงทำใงดีละเนีย  

  "ใม เธอนอนเตียงเดียวกับฉันคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม" 

  "ไม่มีปัญหาค่ะ (-_-") " 

       ตกเย็นที่โต๊ะกินข้าวใมที่นั่งข้าง ๆ ยูซากิ มองจิกพ่อตัวเองทำเอาพ่อใมทำอะไรไม่ถูก 

         คุณพ่อนะคุณพ่อทำไมถึงให้พี่เค้ามานอนห้องเดียวกับเราด้วยน่ะแทนทีจะให้นอนห้องข้างที่ยังว่างอยุ่  

      หลังกินข้าวเสร็จใม ก็ลากพ่อตัวเองมาที่ห้องรับแขกแล้วนั่งลงคุยกัน 

  "พ่อทำไม่ถึง ให้พี่ยูซากิไม่ใช่สิพี่rabbit มานอนห้องเดียวกันกับหนูด้วย" 

  "ก็พ่ออยากให้ลูกกับบอดี้กาดตัวเองสนิทกันไว้จะได้สดวกต่อการทำงานของเธอด้วย" 

  "ก็พอเข้าใจได้แต่ที่บ้านห้องข้างๆ ก็ยังว่างอยุ่" 

  "ก็เวลาออกทำงานแล้วต้องค้างคืน ต้องนอนห้องเดียวกันอยู่แล้ว" 

  "เออเล่นเอาเถียงไม่ออกเลย" 

       ใมเดินถอนหายใจกลับมาที่ห้องเปิดประตูห้องออก 

         ตี๊ดดดดดดดดดดด 

       เสียงอะไรน่ะมาจากไหน อยู่ไหน ฉันปิดประตุละไล่ดูตามขอบก็เจอเครืองส่งสัญญานเตือนเวลามีคนเปิดประตูติดอยู่ 

  "พี่ยูซากิทำอะไรกับห้อง หนูเนี่ย" 

  "ฉันแค่ติดเครื่องส่งสัญญานกับซ่อนอาวุธไว้ตามห้อง" 

  "แล้วจะทำที่บ้านทำใม เนี่ย" 

  "ก็งานฉันนิ" 

  "เอาที่สบายใจเลยล่ะกัน" 

  "เอาล่ะปิดไฟด้วยล่ะฉันนอนก่อน" 

       เหอชีวิตอันแสนสงบสุขคงต้องจบลงเพียงเท่านี้สินะ นอนเลยละกันวันนี้เหนื่อยมากล่ะ พอมุดตัวลงในผ้าห่มมันอุ่นมากคงเพราะนอนกันสองคนละมั่งแต่พอหันไปทางพี่ยูซากิ เออ..... ยังไงดีละเนี่ย แก้ผ้านอนอีกเหอแต่ยิงดีที่ใส่กางเกงในนอนไม่งั้นรบไม่ได้ นอนนอน 

   ตกดึก 

     ปวดฉี่จัง ห้องน้ำๆ 

  "จะไปไหนใม" 

  "ห้องน้ำค่ะ" 

      ณ ห้องน้ำ 

       เหอเกือบไม่ทัน เอ๊ะพี่ยูซากิเธอตื่นมาตลอดเลยหลอหรือว่าที่ผ่านมาเธอแกล้งหลับตลอด 

      เตียงนอน 

  "พี่ยูซากิ หลบยังค่ะ" 

      หลังจากเรียกเธอพลิกตัวกลับมา มองหน้าฉัน 

  "มีอะไร รึป่าว" 

  "พี่ไม่ได้หลับเลยหลอ" 

  "หลับไปนิดหน่อยแต่รู้สึกกว่ามีอะไรขยับเลยตื่น" 

  "อ้อ ขอถามอะไรหน่อยนะเวลานอนทำใมไม่ใส่เสื้อผ้า ใส่แค่เสื้อก็ยังดี" 

  "มันอึดอัดน่ะ ทำเธอลำบารึป่าว" 

  "ป่าวไม่มีอะไร แค่เห็นล่ะคันไม้คันมือ" 

  "ยูริสินะ" 

  "ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงด้วยกันซักหน่อย"

  "แล้วทำใมถึงคันไม้คันมือกับฉันล่ะ" 

  "ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่หลังๆมานี้ชอบมีอารมณ์กับผู้หญิงด้วยกัน" 

  "เธอนะเป็นพวกยูริ แค่ไม่ยอมรับตัวเอง" 

  "ไม่ใช่นะไม่คุยด้วยแล้วนอนดีกว่า" 

        จะบ้ารึไงฉันนี้นะจะชอบผู้หญิงด้วยกัน ก็แค่เห็นผู้หญิงด้วยกันล่ะรู้สึกดีเท่านั้นเอง ไม่ใช่ออกไปจากหัวเลยนะเรื่องพวกนี้ เอ๊ะเธอกำลังทำอะไรกอดฉันงั้นหลองั้นไอที่ดันหลังนี้ก็ ม้ายยยยยยยยยยย 

        เช้าต่อมา 

       ไม่ไหวจะเคลียอ่อนเพลียหัวใจเมื่อคืนนอนไม่หลับเลย การที่นอนโดยถูกผู้หญิงที่อายุเยอะกว่าที่โป๊นอนกอดเนี่ยมันำให้นอนไม่หลับเลยสินะ วันนี้วันหยุดไม่มีงานด้วยดีจริง จะได้พักเต็มที่ 

  "เมื่อคืนนอนไม่พอหลอใม" 

  "เพราะไครล่ะ ความรู้สึกมันยังติดหลังอยู่เลย" 

  "จงทำความเคยชิน" 

  "ไม่ล่ะขอไม่ชินล่ะกัน รู้สึกว่าท่าชินเมื่อไหร่คงจะแย่" 

  "5555" 

  "วันนี้จะไปเที่ยวช่วงสายๆน่ะ" 

  "รับทราบ วันนี้ต้องทำงานแล้วสินะ" 

      ติดตามตอนต่อไป