silver rabbit R.1 รักร้ายยัยไอดอลวัยเรียน

     ตอนเราสองคนอยู่ที่ย่านการค้าที่มีอาหารขายมากมายคนพลุกพล่านเลยล่ะ ฉันต้องใส่หมวกแก็บกับแว่นแฟร์ชั่นปลอมตัวนิดหน่อย ส่วนพี่ยูซากิก็แต่งตัวแนวเดิมชุดแขนยาวกางเกงลัดรูปนิดๆ รองเท้าส้นตึกคล้ายรองเท้าทหารเดินข้างๆตลอดเวลา แต่เธอก็แวะร้านของกินตลอดเวลาด้วย ตอนนี้เราสองคนมานั่งพักกันที่ร้านกาแฟร้านนึง  

  "ใมเธอจะสั่งอะไร" 

  "ขอชากับเค้กช็อคโกเล็ด" 

  "วันนี้สนุกรึป่าววันนี้ อึดอัดที่มีฉันรึป่าว" 

  "ก็ไม่นะก็แค่รู้สึกเหมือนมีพี่สาวเท่านั้น" 

  "งั้นหลอ อดทนหน่อยล่ะกัน" 

  "ไม่เป็นอะไรหลอกค่ะ ยังก็ขอรบกวนต่อจากเนี่ยด้วยละพี่ ยู  ซา  กิ" 

        หลังจากนั้นพนักก็ของมาเสิร์ฟ ของชากับเค้ก่ให้ใมส่วนยูซากิเป็นกาแฟดำทันที ที่ยูซากิจิบกาแฟสีหน้าของเธอกลับมีความสุขมากกว่าปกติ จนทำเอาใมมองตา ปิบ...ปิบ  

         หน้าตองพี่ยูซากิ เธอดูมีความสุขมากกว่าปกติ มันเป็นการแสดงหรืออะไรกันแน่ หรือเป็นตัวตนจริง ๆ ของเธอกันแน่น่ะ 

  "เธอไม่กินรึไงใม เดียวก็ชืดหมด" 

  "แค่สงสัย หน้าตาพี่ยูซากิตอนกินกาทำไมมัน" 

  "นั้นสินะจะบอกให้รู้ ฉันชอบกินกาแฟที่สุดเลยล่ะนะ" 

  "อ่าหะ (*_*)" 

       สองสาวลุกออกจากร้านกาแฟ แต่ในเงาหลังเสาร์ไฟฟ้านั้นได้มีเงาคน คนนึงที่กำลังแอบเดินตามเธอสองคนอยู่ ทั้งสองสาวคุยกันแบบไม่รู้ตัว 

  "ใม ฉันจะเข้าห้องน้ำไปรอ ฉันตรงนั้นน่ะ" 

  "ได้สิ รีบไปรีบมาน่ะ" 

     คงต้องเดินวนแถวนี้รอเธอซักพัก ไปหาอะไรากินเล่น 

      อึย   ! ! 

   ไครมาจับก้นเรา พอหันกลับไปเจอผู้ชายคนนึงใส่หมวกแก็บ เสื้อแขนยาวแว่นตาดำ  

     ช้วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

  ฉันตะโกนสุดเสียงจนคนรอบข้าง หันมามองเป็นตาเดียว แต่คนที่มาลวนลามฉันหยิบมีดออกมาจนคนรอบข้าง  

      ชั่วอึดใจที่คนโรคจิตที่ลวนลามใม กำลังจะพุ่งข้าร้ายม ก็มีเงาของผู้หญิงอีกคนโผล่มา จับคนโรคจิตนั้นทุ้มและบิดข้อมือปลดอาวุธแล้วกดตัวเค้าลงกับพื้น 

  "เป็นอะไรไหมใม" 

  "ไม่เป็นอะไร แค่ตกใจนิดหน่อย" 

  "งั้นก็ดี แล้ว" 

     หลังจากนั้นตำรวจก็มาพี่ยูซากิ ก็ส่งตัวคนร้ายไปและพาฉันกลับบ้านทันทีเพราะตอนที่คนพุ่งเข้ามาละเธอเรียกชื่อทำให้คนแถวนั้นรู้ความจริงก็เลยต้องรีบออกมาก่อนเกิดความวุ่นวาย  

  "ใมเธอใจ เย็นเอามาก ๆ เลยสินะ" 

  "ก็นะมันไม่แปลกหลอก เพราะเจอมาค่อนข้างบ่อย" 

  "งั้นหลอประสบการณ์สินะ" 

  "ก็คงงั้นและมั้ง โชคดีที่พี่ยูซากิกลับมาทัน" 

  "ฉันรู้ตัวก่อนหน้าแล้วว่ามีคนตามมา เลยแยกตัวบอกว่าไปห้องน้ำน่ะ" 

  "อย่างนนี้ นี่เองสินะให้หนูเป็นตัวล่อ" 

  "ไม่ตังใจให้เป็นแบบนั้น แค่จะอ้อมไปดัดหลังมันน่ะ" 

  "ค่ะ ๆ ทราบแล้วค่ะ" 

  "เหอ เดียวฉันไปข้างนอกแปบ" 

      ยูซากิที่เดินออกจากห้องไป บรรยากาศในห้องก็มืดมนต์และเงียบลงทันทีใมก็นั่งเงียบอยู่โต๊ะหนังสือ 

    นี้เรากำลังโกรธอยู่หลอ โกรธที่เธอไม่บอกเราว่ามีคนตามมาหรือว่าโกรธทีเธอใช่เราเป้นตัวล่อกันน่ะ หรือโกรธที่เธอทำเรื่องทั้งหมดแล้วไม่ขอโทษเรากันน่ะคงต้องคุยกันหน่อยล่ะ 

    ตกเย็น 

     ใมที่นั่งอยู่ในห้องกำลังอ่านหนังสือก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูห้องเข้ามานั้นคทอยูซากิ ที่เมากลับมา 

      แย่จริงกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งเลย แต่ปากเธอกลับพูดแค่ว่า "วันนี้ฉันทำงานพลาดอีกแล้วๆ" หรือว่านี้เธอเมาแบบเพราะคิดมากเรื่องที่พูดออกไปจนไปกินเหล้าเมาแบบงเป็นคนคิดมากสินะ คงต้องพยุงเธอไปนอนที่เตียงนอนก่อน 

        สาวน้อยม.ปลาย ใมที่พยุงบอดี้กาดตัวเองที่เมาไปที่เตียงนอนแล้วตัวเองก็เดินเข้าห้องน้ำไปเอาผ้าชุบน้ำ มาเช็ดหน้าของยูซากิ 

     เธอสร่างเมาเมื่อไหร่ คงต้องคุยกันจริง ๆ จัง ๆ หน่อยแล้วเพราะอีกสามวันเราต้องออกไปทำงานต่างสถานที่แล้ว ต้องปรับความเข้าใจกันก่อน 

    เช้าวันต่อมา 

      วันนี้วันอาทิตย์สินะ อ่าวแล้วพี่ยุซากิไปไหน คงต้องโทรตามมาคุยแล้ว  

         ตืด....ตืด..... ตืดดด 

  "หะโหล มีอะไรใม" 

  "กลับมาที่ห้องเราเดียวนี้เลยมีเรื่องต้องคุยกัน" 

  "มีอะไรรีบรึป่าว ฉันไม่ว่าง" 

  "มีแน่ค่ะพี่ยูซากิ นี้คือคำสั่งกลับมาเดียวนี้" 

  "รับทราบค่ะเจ้านาย" 

     45นาทีผ่านไป  

      ฉันที่นั่งหงุดหงิดรอพี่ยูซากิอยู่เธอก็เปิดประตูเดินเข้าห้องมานั่งลงที่เตียงแบบไม่พอใจ 

  "มีอะไรว่ามาสิ คุณเจ้านาย" 

  "เรามีเรื่องต้องตกลงกัน" 

  "เรื่องอะไรที่ต้องคุยกัน" 

  "หลังจากนี้เราต้องอยู่ด้วยกัน เราต้องมีกฎ" 

  "ว่ามาสิ" 

  "เราสองคนต้องไม่มีอะไรปิดบังกัน ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม" 

  "แล้วไงต่อว่ามาสิ" 

  "ฉันมีเรื่องอะไรก็ตามจะบอกพี่ยูซากิทั้งหมด ส่วนพี่ก็ไม่ว่าสถาการ์ณฉันจะแย่แค่ไหนขอแค่บอกฉันมาตามตรงพอ" 

  "ได้ๆ เอาตามนั้น" 

  "และอีกอย่าง เลิกหลบหน้าด้วย เราต้องอยู่ด้วยกันอีกซักพัก" 

  "โทษทีละกัน" 

                ติดตามตอนต่อไป