[Fic naruto] short story sakura

          "ห๊ะ!? พวกเธอ 2 คน จะแต่งงานกัน"
          "ใช่แล้ว"
          "ทำไมเร็วจังเลยละ"
          "เออ ใช่แล้วไปรักกันตอนไหนเนี่ย เห็นเจอกันทีไรกัดกันทุกที"
          "จะว่าไปก็ใช่ กัดกันยังไงเนี่ย"
          "ฉันก็ยังไม่อยากแต่งหรอกน่ะ อยากเรียนให้จบก่อน แต่..." ซากุระเหลือบมองซาสึเกะที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กัน
          "ไอ้เป็ดมันไม่ย่อม"
          "โอ้โฮ้... ซาสึเกะไม่เบานี่หว่า หยุดไป 2 วัน เปิดเรียนมาประกาศแต่งซะงั้น" คิบะตบไหล่ซาสึเกะแล้วนั่งลงข้างๆ
          "ความจริงฉันก็ยังไม่อยากแต่งหรอกนะ แต่แม่บังคับน่ะสิ หมดกันชีวิตชายโสดของคนหล่อๆ อย่างฉัน ต้องไปใช้ชีวิตกับยัยโหนกมหาโหดนี่" ซาสึเกะตอบกลับหันหน้ามามองซากุระ
          "อะไร นายเองไม่ใช่หรอที่อยากแต่งนะไอ้เป็ด" ซากุระทำหน้าหงุดหงิดใส่
          "ใครพูด เธอมีหลักฐานอะไรมายืนยันล่ะว่าฉันเป็นคนพูด" ซาสึเกะทำหน้านิ่งๆ แต่สายตากวนสุดๆ ให้ซากุระ
          "จะว่าไปก็ใช่นะยัยโหนกเธอแอบอ้างหรือเปล่า เอ๊ะ!? หรือว่าเธอให้พ่อแม่เธอมาบีบบังคับพ่อแม่ซาสึเกะกันแน่" คารินพูดขณะเดินมากอดคอซาสึเกะจากด้านหลังซุกหน้ากับซอกคอของซาสึเกะที่นั่งหันหน้ามาทางซากุระซาสึเกะเองเอามือจับผมคารินเล่นส่งยิ้มพร้อมยักคิ้วให้ซากุระ 'คิดจะแกล้งฉันหรอไอ้เป็ด นายยั่วโมโหผิดคนแล้วเดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะหึงใคร ไอ้เป็ดเปอร์เช่' ซากุระมองซาสึเกะแล้วคิดในใจ
 
          "เอาไปนั่งที่กันได้แล้ว" คาคาชิเดินเข้ามาในห้องเรียน
          "โฮ๊... อาจารย์วันนี้เข้าเร็วจัง พึ่งจะผ่านไป ชั่วโมงครึ่งเองนะ" ซากุระแซวตามปกติ
          "ก็คิดถึงศิษย์น่ารักๆ อย่างเธอไงถึงมาเร็ว" คาคาชิก็ตอบกลับไปตามปกติเธอกับเขาพูดเล่นกันอย่างนี้อยู่แล้ว แต่ซาสึเกะที่นั่งแถวเดียวกันถัดไป 2 โต๊ะเริ่มเหล่ตามองด้วยหางตา...(-_-  )...
          "เอาเริ่มเรียนกันได้แล้ว" จากนั้นก็สอนตามปกติ ระหว่างเรียนซากุระหันมองซาสึเกะที่จู่จี๋กับคารินก็หน้างอจนคาคาชิเดินเห็นว่าผิดปกติก็เดินมาเอามือท้าวโต๊ะของซากุระ
          "เป็นอะไรไปซากุระ วันนี้ทำไมไม่ร่าเริ่งเลยละ ฮึ" คาคาชิก้มหน้าลงมาใกล้หน้าทั้ง 2 ห่างกันประมาณ 2 คลืบ การกระทำของคาคาชิทำเอาซาสึเกะหันหน้ามามอง...(-_+  )...
          "มะ..ไม่มีอะไรค่ะ...(-//////-)...อาจารย์"
          "ฮึ ทำไมหน้าแดงไม่สบายหรอ" พูดจบก็ก้มหน้าเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากซากุระเผื่อวัดไข้เอามือล็อกหัวเธอไว้กันหันหน้าหนี ซาสึเกะที่มองอยู่แล้วจ้องเขม้งเข้าไปอีก...(+_+   )...
          "อืม... ดูเหมือนจะไม่มีไข้นะ" คาคาชิพูดยังคงอยู่ท่าเดิมซากุระเองเขินจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งหน้าแดง ก่อนจะหลบสายตาคมๆ ของคาคาชิไปทางอื่น แต่ดันไปเจอสายตาพิฆาตรของซาสึเกะที่ส่งมาให้จนเธอกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
          "อะ..เอ่อ..นะ..หนูไม่เป็นไรค่ะ...(-//////-)..." ซากุระพูดทำให้คาคาชิถอยหน้าออกห่าง
          "ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" คาคาชิพูดขณะเอามือที่จับหัวมาไล้แก้มเนียนๆ ของซากุระก่อนจะเดินไปห้องเพื่อสอนต่อ
          "แฮ๊ม!! มากไป" ซาสึเกะกระแอมออกมาก่อนจะพูด ซากุระหันไปมองยักไหล่ให้ไปทีนึง
          "อะไร? หึงหรอ" ซากุระถาม
          "ครายยย! ใครหึง? คิดไปเองหรือเปล่า" ซาสึเกะตอบหน้านิ่งบนสงสัย
          "หร๊อ...แล้วไป" ซากุระสบัดหน้ากลับมาที่เดิม 'ยัยแสบคิดจะยั่วให้ฉันหึงงั้นหรอเดี๋ยวได้รู้กัน' ซาสึเกะหลี่ตามองซากุระเล็กน้อย
 
พักกลางวัน
 
          "นี่เธอเมื่อกี๋ฉันไปห้องสมุดชั้น 3 มารู้หรือเปล่าว่าฉันเจออะไร" หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นมา
          "อะไรหรอ"
          "ฉันเห็น อุจิวะ ซาสึเกะ กับ อุสึมากิ คาริน กำลังจูบกันอยู่ ตรงนั้นเป็นที่ลับตาและไม่มีใครขึ้นไปชั้น 3 หรอ ไม่รู้ตอนนี้จะทำอะไรกันไปถึงไหนแล้ว"
          "จริงหรอ" เสียงของคนซุบซิบดังขึ้นตามมาติดๆ
 
เคร้งงงง
 
          "ซะ..ซากุระจังใจเย็นนะ อย่าคิดมากน่ะค่ะ" ฮินาตะเห็นซากุระตกใจถึงขนาดทำช้อนหล่นจากมือก็จับไหล่ปลอบใจ
          "ใช่อย่าไปใส่ใจเลย" อิโนะเห็นอาการไม่ดีของเพื่อนสาวก็รีบพูด
          "ฉะ..ฉันไม่เป็นไรขะ..ของตัวก่อนนะ" ซากุระลุกขึ้นเดินไปทันที
 
ณ ห้องสมุดชั้น 3
 
          "อืม.."
          "เธอนี่เอ็กซฺเหมือนเดิมเลยน่ะ คาริน"
          "แล้วชอบไหนละ" คารินพูดหน้าเธอกับเขาห่างกันไม่ถึงคลืบเธอนั่งคร่อมบนตักซาสึเกะกอดคอร่างสูงไว้ มือซาสึเกะเองก็ไม่อยู่เฉยข้างหนึ่งลูบไล้ที่ต้นขาขาวๆ ของคาริน อีกข้างลูบไล้ตามลำตัวอย่างสนุกมือ
          "ชักจะอดใจไม่ไหวแล้วละสิ" ซาสึเกะพูดข้างหูคารินก่อนจะไซ้ซอกคอขาวๆ เนียนๆ เพราะอดใจไม่ไหวจริงๆ ของมันเคยๆ กันก็เงี้ยะ
          "อดไม่ไหว..อืม..ก็ไม่ต้องอดสิ" คารินพูดเสียงแหบๆ บนเซ็กซี่ก่อนจะก้มมาจูบมือก็ลูบไล้ร่างสูงเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จนมาถึงขอบกางเกง
 
          กรึ๊ก เสียงหนังสือตกจากชั้นดังขึ้นทำให้ ซาสึเกะและคารินหยุดการกระทำก่อนจะหันไปมอง ก็เจอซากุระยืนตะลึงตาค้างมือจับชั้นหนังสือ ตัวเธอตอนนี้สั่นเอามากๆ
          "นะ..นายจะ..ใจร้ายมากเลยนะ" ซากุระพูดเสียงสั่น ดวงตากลมโตนัยตาสีเขียวใบไม้สั้นระริก และเริ่มมีน้ำใสๆ ครอที่ขอบตา ภาพของหญิงสาวผมชมพูตรงหน้าทำเอาซาสึเกะใจหายวูบ จนคารินสัมผัสถึงอาการสั่นไหวจากตัวของร่างสูง
          "เอ่อ..คะ..คือ.."
          "ฉันเกลียดนาย!!" ซากุระตะโกนออกไปก่อนจะวิ่งหนีไป
          "ดะ..เดี๋ยวก่อน ซากุระ! ซากุระ!" ซาสึเกะตะโกนเรียกร่างบางที่วิ่งออกไป แต่ไม่ทันซะแล้วเธอวิ่งลงบันใดไปแล้ว
          "นี่นายเล่นแรงไปหรือเปล่า ดูยัยซากุระช็อกเอามากๆ เลยนะ" คารินพูดหลังลุกขึ้นมายืนหน้าซาสึเกะมองทางที่เพื่อนสาวเดินไป ซาสึเกะไปพูดอะไรเอาแต่มองไปตรงทางที่ซากุระวิ่งออกไปอย่างไม่ละสายตา
 
ณ ด่านฟ้าของอาคารเรียน
 
          "ฮือๆ ฮึดๆ ฮืออออออ" เสียงใสร้องไห้สะอึกสะอื้นดังระงมไปทั่วบริเวณร่างบางผมชมพูนั่งกอดเข่าร้องไห้เอาหลังพิงผนังห้องบันใด
          "ไอ้เป็ด ไอ้บ้า ฮึดๆ คะ..ค่อยดูนะ ฮึด..ฉะ..ฉันจะโทรไปยกเลิก ฮึด..งานแต่งกับพ่อแม่คอยดูเถอะ ไอ้เป็ด ฮือออ"
          "มานั่งร้องไห้อะไรตรงนี้ คนจะนอน" ซากุระเงยหน้าขึ้นมองเห็นเนจินอนคว่ำหน้าอยู่บนห้องบันใดที่เธอนั่งพิงอยู่
          "นะ..ฮึด.เนจินะ..นายมาทำอะไรบนนี้...(T_T)..."
          "ฉันขึ้นมานอน แล้วเธอละมานั่งร้องไห้อะไรตรงนี้" เนจิถามพร้อมกระโดดลงมานั่งข้างๆ ซากุระ
          "ไม่มีอะไร...(T_T)...ฉะ..ฮึดๆ.ฉันมากวนนายหรอไปก็ได้" ซากุระทำท่าจะลุกขึ้น
          "ไม่เป็นไรนั่งต่อเถอะ" เนจิจับมือซากุระให้นั่งลงที่เดิม
          "ทะเลาะกับไอ้เกะมาอีกแล้วหรอ"
          "นายรู้ได้ไง...(T_T)..."
          "ก็เธอมีเรื่องกับมันทีไรก็หนีมานี่ทุกครั้ง" เนจิตอบพลางเอนหลังนอนกับพื้น
          "แสดงว่าทุกครั้งนายก็..." ซากุระหันหน้ามามองเนจิที่นอนมองท้องฟ้ายามบ่ายช่วงนี้เป็นฤดูหนาว ท้องฟ้ามีเมฆขาวๆ ลอยไปมาเป็นกลุ่มใหญ่ๆ บนผืนฟ้าสีน้ำเงินอ่อนใส
          "หึ ช่างเรื่องนั้นไปเถอะแล้วคราวนี้เรื่องอะไรอีกละ" เนจิถามแต่ตายังคงมองท้องฟ้าอยู่
          "อะ..เอ่อ...คือ..."
          "ถ้าอึดอัดไม่ต้องเล่าก็ได้" เนจิหลับตาลงซากุระจึงเงยหน้ามองท้องฟ้า
          "ฉันเห็นซาสึเกะกับคารินกำลัง..เอ่อ..." ซากุระถึงกับพูดไม่ออกพอนึกถึงสิ่งที่เห็นตอนที่ทั้ง 2 กำลังนัวเนียกันอยู่
          "เธอจะคิดมากทำไม ไอ้เกะมันคงแค่อยากแย่เธอให้หึงเท่านั้นไม่มีอะไรหรอ" เนจิพูดลืมตามามองซากุระที่ตอนนี้เธอเองก็มองเขาเช่นกัน
          "แต่หมอนั่นจูบกับคารินที่ห้องสมุดฉันเห็นกับตา" ซากุระพูดหน้าเศร้าลงเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า
          "มันก็เคยจูบเธอกลางหอประชุมด้วยซ้ำไม่ได้ลับตาคนซะหน่อย"
          "แต่ฉันไม่มั่นใจไม่รู้ว่าเขาจะแกล้งฉันหรือจะเอาจริงกับฉันกันแน่" ซากุระยังคงนั่งมองท้องฟ้าต่อไป นัยตาเต็มไปด้วยความกังวล
          "หึ"
          "นายหัวเราะทำไม" ซากุระหันไปมองหน้าร่างสูงที่นอนหลับตาอยู่
          "เธอรู้ไหมมันนะรักเธอมากแค่ไหน เมื่อวานมันโทรมาเล่าเรื่องดูตัวให้ฟังน้ำเสียงมันดี๊ด๊าดีใจสุดๆ มันรักเธอมาตั้งแต่เด็กแล้วเธอก็น่าจะรู้นิ คนรักกันก็ต้องเชื่อใจกันสิ" เนจิหันมามองซากุระ
          "เอ่อ..." ซากุระคิดตาม
          "ส่วนเรื่องคารินเธอก็รู้ว่ายัยนั่นมันร่านผู้ชายจะตาย ที่ไอ้เกะมันยุ่งก็ตามประสาผู้ชายที่โดนยัยนั่นยั่ว"
          "ปากเสียไม่เปลี่ยนเลยนะเนจิ" ซากุระทำหน้าเอือมๆ ใส่
          "ก็ฉันเป็นคนพูดตรงคิดอย่างไงก็พูดอย่างนั้น"
          "เฮ้อออ คุยกับนายสบายใจจัง" ซากุระยิ้มให้เนจิไปหนึ่งทีก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยความสบายใจก่อนจะเอนหลังนอนลงข้างๆ เนจิ จังหวะเดียวกับที่ซาสึเกะออกมาจากห้องบันใดเห็นเนจิกับซากุระนอนคุยกันท่าทางสบายใจดูมีความสุขเอามากๆ ซาสึเกะชะงักกับภาพนั้นก่อนจะปล่อยกุหลาบขาวดอกใหญ่ในมือทิ้งแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องบันใด เนจิเหลือบตาไปเห็นเข้าพอดี
          "นิ ซากุระ"
          "มีอะไร" ซากุระลุกขึ้นมามองหน้าเนจิ
          "ฉันว่าเธอยังมีเรื่องหนักใจอยู่อีกนะ ดูนั่น" เนจิลุกขึ้นนั่งชี้ไปยังดอกกุหลาบสีขาวดอกใหญ่บนพื้น
          "ดอกกุหลาบของใคร เอ๊ะ!?" ซากุระเดินไปหยิบขึ้นมาก็ตกใจเพราะมีโน๊ตข้อความไว้ด้วย
 
'ขอโทษนะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเห็น ฉันแค่อยากแก้ลงให้เธอหึงฉันเท่านั้น
ไม่ต้องการทำให้เธอเสียใจขอโทษจริงๆ
 
จากผู้ชายที่รักเธอหมดใจ ซาสึเกะ'
 
          "แล้วเจ้าตัวไปไหนละ" ซากุระมองดอกกุหลาบในมือ เนจิมองกุหลาบมือซากุระก็ทำหน้าเหนื่อยใจ 'มีเรื่องแน่งานนี้' และก็เป็นไปตามที่เนจิคิด พอเข้าเรียนคาบบ่ายซาสึเกะก็ไม่เข้าเรียนโทรตามก็ไม่รับสายส่งข้อความไปก็ปิดเครื่องหนี
 
~ไปให้สุดขอบฟ้า จะไม่มองย้อนมา จะมุ่งไปให้ถึงดวงดาวที่ฟันไฝ่~
          "หวัดดีค่ะ พี่อิทาจิ มีอะไรหรอค่ะ"
          (ซากุระมีเรื่องกับไอ้เกะมันหรือเปล่า)
          "ซาสึเกะอยู่กับพี่หรอ"
          (อื่มพี่ไปเจอมันที่บาร์พี่นะ กำลังซัดเหล้าอยู่ก็เลยลากมันกลับบ้านเนี่ยถามอะไรก็ไม่ตอบ)
          "เอ่อ..ค่ะ เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยนะค่ะ"
          (ตอนนี้มันนอนอยู่รีบๆ มาเคลียร์เข้าละน้องสะใภ้เดี๋ยวมันงอนตาย)
          "ค่ะ หนูจะรีบไปนะค่ะ พี่อย่าให้ซาสึเกะหนีไปไหนนะ"
          (อืม รีบๆ เข้าละมันไม่ค่อยฟังฉันเท่าไหร่)
          "ค่ะ ขอบคุณมากน่ะค่ะ" ซากุระถึงกับโล่งใจอย่างน้อยก็รู้ว่าเป็ดขี้งอนอยู่ไหน
          "เป็นไงบ้างซากุระ" เนจิถามเมื่อเห็นเธอวางสายแล้ว
          "อยู่กับพี่อิทาจิที่บ้าน" ซากุระทำหน้าเหนื่อยใจเล็กน้อย
          "เธอเองก็รีบไปง้อมันเหอะ ปล่อยไว้นานๆ ไม่ดี"
          "เฮ้อออ" ซากุระถอนลมหายใจยาวๆ ก่อนจะมุ่งหน้าไป บ้าน อุจิวะ
 
          "อ้าว ซากุระมาแล้ว"
          "สวัสดีค่ะพี่อิทาจิ พี่จะไปไหนหรอ" ซากุระถามเพราะเข้ากำลังเข้ารถ
          "ไปดูงานที่บาร์นะนี่จะ 4 โมงเย็นแล้ว"
          "ค่ะแล้วซาสึเกะละค่ะ"
          "อยู่ในบ้านดูหนังอยู่ พี่ฝากดูมันด้วยนะ" อิทาจิพูดก่อนจะเขาไปในรถแล้วขับออกไป ซากุระเดินเข้ามาในบ้านก็เจอซาสึเกะนั่งหน้าบึ้งทำหน้าเซ็งๆ ทั้งๆ หนังที่ดูเป็นหนังตลกแท้ๆ
          "หนังไม่สนุกหรอ ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ" ซากุระเดินมาอยู่ข้างร่างสูง ซาสึเกะหันมามองเล็กน้อยก่อนจะเมินหน้าหนี
          "มาทำไม" ร่างสูงถามออกไปเสียงนิ่งๆ โดยไม่มองหน้าร่างบาง
          "มาหาคนขี้งอน"
          "ทำไมไม่อยู่กับเนจิละ"
          "แล้วทำไมต้องอยู่ด้วยละ ฉันกับเนจิไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย" ซากุระตอบเดินมาหยุดอยู่หน้าซาสึเกะ
          "หรอ เห็นอยู่ด้วยกันทีไรก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทุกทีนิ" ซาสึเกะพิงหลังกับโซฟาเงยหน้ามองซากุระ
          "นายก็เหมือนกันนั่นแหละบอกว่ารักฉันแต่ไปอี๋อ๋อกับยัยคารินนั่น"
          "ถ้าจะมาหาเรื่องก็กลับไปเลย" ซาสึเกะตอบก่อนจะลุกเดินหนีไป แต่ซากุระคว้าข้อมือไว้
          "คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ เรื่องนี้นายเป็นคนผิดนะไม่ใช่ฉันความจริงคนที่ง้อต้องเป็นนายด้วยซ้ำ" ซาสึเกะหันมามองซากุระ
          "ใช่ซิ ฉันไม่ใช่เนจินิ ที่เธออยู่ด้วยแล้วจะสบายใจ" ซาสึเกะตอบตามที่ได้ยินตอนที่ไปเจอแล้วสบัดมือซากุระทิ้ง
          "อย่าดึงคนอื่นมาเกี่ยวสิ หรือว่าที่นายบอกว่ารักฉันเพราะว่านายแค่อยากแกล้งให้ฉันดีใจเล่นๆ เท่านั้น แต่เอาจริงๆ แล้วนายไม่ได้รู้สึกตามที่พูดเลย ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันขอโทษแล้วกันที่เข้าใจผิดไปเอง นายคงจะรำคาญฉันมากสินะ งั้นก็ลาก่อน" ซากุระหลบตาต่ำก่อนจะหันหลังเดินไป
 
หมับ
 
          "อย่าไปจากฉันนะซากุระ ฉันรักเธอจริงๆ ไม่ได้หลอก เรื่องคารินฉันแค่จะแกล้งเธอเท่านั้นเห็นคาคาชิกับเธอแล้วอยากให้เธอรู้สึกอย่างเดียวกับฉันเท่านั้น ฉันรักเธอนะซากุระ" ซาสึเกะเข้ามากอดซากุระจากด้านหลังเอาหน้าซุกซอกคอของเธอ
          "นายเนี่ยน๊าาา นายก็น่าจะรู้ว่าฉันรักนาย ทำไมไม่เชื่อใจกันเลยละ"
          "ผิดหรือไงที่หึง"
          "ฉันกับอาจารย์คาคาชิเนี่ยนะ" ซากุระหันหน้ามาประจันหน้ากับซาสึเกะพร้อมทำหน้าเหนื่อยใจแต่โดนซาสึเกะกอดอยู่
          "ก็ใช่นะสิ เธอเป็นผู้หญิงนะให้ผู้ชายถูกเนื้อถูกตัวง่ายๆ ได้ไง ฮึ" ซาสึเกะทำหน้าดุใส่ซากุระ
          "งั้นนายก็ปล่อยสิ" ซากุระดันตัวออกจากอ้อมแขนของซาสึเกะแต่เขากลับกระชัดแขนแน่เข้าไปอีก
          "ฉันหมายถึงผู้ชายคนอื่นไม่ใช่ฉัน"
          "แล้วนายมีสิทธิพิเศษยังไงไม่ทราบค่ะ"
          "ก็อย่างนี้ไง" พูดจบก็ก้มหน้าจูบซากุระทันที ซากุระเองก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดเอามือโอบรอบต้นคอร่างสูงและจูบกลับไปทั้งคู่จูบกันเนินนานจากอ่อนโยนเป็นเร้าร้อน บางจังหวะก็เอาลิ้นออกมาเกี่ยวพันกันด้านนอกตวัดลิ้นเล่นกันไปมา ซาสึเกะทาบริมฝีปากปิดปากซากุระอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ ถอนปากออกมาและหอมแก้มไปอีกที
          "วันนี้อยู่กับฉันนะ ซากุระ" ซาสึเกะถามพลางหอมแก้มซากุระเล่นสลับไปมาทั้ง 2 ข้าง
          "เอ่อ..ฉันยังไม่บอกแม่เลย" ซากุระพยายามหันหน้าหนีแต่มันทำให้ซาสึเกะหอมแก้มเธอได้ง่ายขึ้น
          "ไม่ต้องห่วงฉันโทรไปบอกแม่เธอแล้วว่าวันนี้เธอจะค้างบ้านฉัน" ซาสึเกะตอบก่อนจะเลื่อนหน้าต่ำลงมาไซ้ทีซอกคอของซากุระ
          "อย่าบอกนะว่าทั้งหมดเป็นแผนของนายนะ" ซากุระเอามือดันหน้าร่างสูงออกจากซอกคอของตน
          "ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก" ซาสึเกะตอบพยายามยื่นหน้ามาหอมแก้มซากุระ
          "นะน๊า วันนี้ฉันขอนะ หรือว่าเธอไม่อยากอยู่กับฉัน" ซาสึเกะผุบตาต่ำคลายอ้อมกอดเล็กน้อย ซากุระมองอาการของร่างสูง เธออยากให้สิ่งสำคัญกับเขาในวันสำคัญเธอและเขา
          "ฉันอยากให้นายในวันสำคัญของเรานะซะ..."
          "ทุกวันที่ได้อยู่กับเธอ ได้เจอหน้าเธอ มันคือวันสำคัญของฉัน" ซาสึเกะตอบเสียงหนักแน่นพร้อมมองเข้าไปนัยตาของซากุระเพื่อให้เธอรับรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง ซากุระไม่พูดอะไรจับหน้าซาสึเกะให้โน้นหน้าลงมาพร้อมมอบจูบให้เขาแทนคำตอบ
          "ฉันรักนายนะซาสึเกะ" ซากุระพูดขณะโดนซาสึเกะอุ้มขึ้นมาแล้วพาเข้าไปในห้องทันที
 
          ซาสึเกะอุ้มซากุระมาวางไว้บนเตียงส่วนตนเองยืนอยู่ปลายเตียงมือค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิดสีขาวมองร่างบางบนเตียงหายใจแรงๆ เหมือนกำลังคุมอารมณ์ปรารถนาของตน
          ซากุระที่โดนซาสึเกะอุ้มมาวางนอนบนเตียงค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าเอื่อมมือมาจับมือซาสึเกะที่ปลดกระดุมอยู่ไว้ข้างลำตัว ซาสึเกะมองหน้าสงสัยเล็กน้อยว่าร่างบางให้เขาหยุดปลดกระดุมเสื้อตัวเองทำไม ก่อนร่างบางจะค่อยปลดกระดุมเสื้อของร่างสูงอย่างช้าๆ ก่อนจะเอามือลูบแผ่นอกกว้างจับเสื้อดึงร่างสูงให้ลงมานั่งบนเตียงประกบปากจูบอย่างดูดดืม ซาสึเกะตกใจเล็กน้อยที่ร่างบางเป็นฝ่ายรุก มือซาสึเกะไม่อยู่เฉยลูบไล้ตามลำตัวของซากุระจนมาหยุดที่หน้าอกขนาดพอมือเขาบีบเคร้นก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นอย่างสนุกจนสัมผัสถึงความแข็งภายใต้เสื้อที่เธอใส่ ซากุระถอนจูบออกมามองหน้าพร้อมหายใจแรงๆ ก่อนจะไซ้ซอกคอของร่างสูงก่อนจะกระชากร่างสูงนอนลงกับเตียง แล้วนั่งคร่อมร่างสูงมือค่อยๆ ลูบไล้แผ่นอกไปมา
          "คิดจะยั่วฉันหรอ" ซาสึเกะถามในขณะที่ตนนอนให้ร่างบางลูบคลำ
          "ทำไมละ ฮึ ไม่ชอบหรือไง" ซากุระก้มลงกระซิบข้างหูพร้อมงับใบหูร่างสูงไปทีก่อนจะค่อยๆ จูบไล่ไซ้ลงมาที่ซอกคอของซาสึเกะ เขาเองตื่นเต้นกับสัมผัสที่ร่างบางมอบให้
          "อืม.. ไปจำมาจากไหนเนี่ย" ซาสึเกะถามออกไปในขณะที่ซากุระไซ้ต่ำลงมาเรื่อยๆ จากซอกคอมาแผ่นอกวนลิ้นรอบยอดอกไปมาก่อนจะต่ำลงไปจนถึงช่วงกลางลำตัวเธอสัมผัสตัวตนเขาผ่านกางเกง
          "คนลามก" ซากุระพูดเพราะสัมผัสถึงความแข็งใต้กางเกง
          "เพราะใครละ ฮึ" ซาสึเกะชันตัวขึ้นมามองซากุระที่กำลังถอดกางเกงให้ตนออกจนเผยให้เห็นความเป็นชายอย่างชัดเจน
          "อื่อฮึ!! ไม่เบานิ" ซากุระตกใจกับความใหญ่ยาวของมันก่อนจะค่อยๆ จับตัวตนของเขาลูดขึ้นลงช้าๆ
          "เธอจะได้ไม่ไปหาคนอื่นไง" ซาสึเกะยักคิ้วให้ไปที
          "แล้วทำไงต่อละ ใช่อย่างนี้หรือเปล่า" พูดจบก็ใช้ลิ้นวนเลียปลายมน ไล่ลิ้นรอบตัวตนของซาสึเกะก่อนจะใช้ปากครอบตัวตนขยับหัวขึ้นลงช้าๆ
          "ใจกล้าดีนิ ทำอย่างนี้ฉันก็หลงเธอแย่เลยละสิ" ซาสึเกะลูบผมซากุระไปมา ขยับมือทำจังหวะให้เธอก่อนจะเร่งมือให้เร็วขึ้นซากุระเองก็ขยับลิ้นแรงกว่าเดิม
          "ซะ...ซากุระฉันจะไม่ไหวแล้วยะ..หยุดก่อน อึก..อ้าาา...." ร่างสูงกระตุกเกรงอย่างแรงปลดปลอยน้ำขาวขุ่นในปากซากุระ ซาสึเกะกดหัวซากุระกับตัวตนของเขาสักพักก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ซากุระค่อยๆ ถอนปากออกมา เงยหน้าอ้าปากให้ซาสึเกะดูก่อนเธอจะกลืนมันลงคอไปเธอลุกขึ้นค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตนออกแล้วกลับมานั่งคร่อมร่างสูงอีกครั้ง
          "หวังว่าน้องชายนายคงยังมีแรงอยู่นะ" ซากุระคุกเข่ายึดตัวตรงมือจับตัวตนของซาสึเกะที่ยังแข็งอยู่ถึงเขาจะปลดปล่อยไปแล้วมันไม่ได้ทำให้อ่อนตัวลงเลยแต่มันกลับแข็งกว่าเดิมด้วยซ้ำ
          "นิซากุระไหวหรอ ครั้งแรกนะ" ซาสึเกะถามออกมาเพราะซากุระกำลังจับตัวตนของเขาให้ตั้งขึ้นแล้วค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักลงมาเขามองจุดกลางตัวเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากร่างบาง
          "ซีดดด อืม..อ่าาา" ซากุระกัดฟันเม้มปากแน่นเพราะความเจ็บ มันเข้ามายังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำเธอยังไม่หยุดทิ้งตัวลงมา
          "นะ..นี่ไหวหรือปะ..เปล่า อือ..." ซาสึเกะเห็นสีหน้าของซากุระก็ถามออกมาด้วยความเป็นห่วง ซากุระยังคงทิ้งตัวลงมาเรื่อยๆ จนมันเข้ามาทั้งหมด เธอหยุดขยับตัวท้าวมือกับอกของซาสึเกะสักพักก่อนที่เธอจะค่อยๆ ขยับสะโพรกขึ้นลงช้าๆ
          "อือ... อืม.. อ้าาา" ซากุระส่งเสียงสุดเซ็กซี่ออกมาตามแรงเคลื่อนไหวของสะโพรก ซาสึเกะไล้มือตามลำตัวของซากระกระตุมอารมณ์ให้เธอมากขึ้นไปอีกก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าอกขนาดพอมือเขาใช้นิ้วหัวแม่มือคลึงยอดอกที่ชูชันออกมา ก่อนจะบีบเคร้นก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นจนปริ้นออกมาตามซอกนิ้ว
          "ร้อนระ..แรงจังเลยนะ อ้าาา นะ..แน่นดีจัง อืม.." ซาสึเกะพูดตามที่รู้สึกถึงแรงตอดรัดที่ตัวตนของเขา ซาสึเกะเองเริ่มคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ขยับสะโพรกสวนกลับไปเบาๆ
          "มะ..อืม.มีแรงคะ..อ้า.แค่นี้หรอ อืม.. อ้าาา" ซากุระรู้ว่าร่างสูงเริ่มคุมอารมณ์ที่พุ่งพลานของตนไม่ไหวก็พูดออกมาเพื่อกระตุ่นและให้เขาปลดปล่อยอารมณ์ของตนออกมา ซาสึเกะรู้ว่าร่างบางเองก็เริ่มคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ สวนสะโพรกกลับมาอย่างแรงทั้ง 2 ขยับสะโพรกสวนกันไปมาจนเป็นจังหวะเดียวกัน เธอและเขาแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน
          "อ่ะๆๆ ซะ..อืม.ซาสึเกะ ฉันจะทนมะ..ไม่ไหวแล้วอ๊าสสสส" ร่างบางกระตุกเกรงอย่างแรงจิกมือกับที่นอนแน่น ซาสึเกะกระแทกแรงๆ อีก ห้า หกครั้งก่อนจะกระตุกเกรงกอดซากุระแน่นแล้วปลดปล่อยตามร่างบางไป ซากุระรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ฉีดเข้ามาในตัวก็ยิ่งเกรงตัวรับของเหลวอุ่นๆ ของซาสึเกะ ก่อนจะฟุบหน้ากับอกของร่างสูงหอบหายใจอย่างหนัก สักพักซาสึเกะที่กอดซากุระไว้พลิกตัวกลับขึ้นมาคร่อมร่างบาง
          "ยะ..ยังไม่ แฮกๆ จบแค่นี้หรอกนะ ซะ..อืม.ซากุระ แฮ่กๆ มันพะ..อืม.พึ่งเริ่มเท่านั้น" ซาสึเกะเริ่มเคลื่อนไหวตัวอีกครั้ง
          "คะ..อืม.คนอะไร..อ้า..ขะ..ขะ.ขนาดพึ่งเสร็จยังไม่อ่อนลงเลย อืม.." ซากุระรับรู้ว่าตัวตนของเขามันเริ่มแข็งขึ้นมาอีก
          "ทะ..เธอหิวหรอเปล่า 6 โมงเย็นแล้วปะ..ไปกินข้าวไหม" ซาสึเกะพูดแต่ยังคงขยับตัวเคลื่อนไหวช้าๆ เนิบๆ เพื่อเพิ่มไฟในตัวซากุระให้ลุกโซนขึ้นมาอีกครัง
          "กะ..อืม.กินนายแทน อ้า..แล้วกัน อืม" ดูเหมือนการปลุกของซาสึเกะจะได้ผลซากุระไม่ปฎิเสธความต้องการของซาสึเกะแล้วทั้งคู่ก็เริ่มบทรักกันใหม่อีกครั้ง
           "เรามาต่อกันเลยนะ อ้า" แล้วจังหวะรักของทั้งคู่ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
 
เวลา 23.30 น.
 
          "ป่านนี้ จะเป็นไงกันบ้างนะ ซากุระจะคุยกับไอ้เกะรู้เรื่องไหมเนี่ย" อิทาจิบ่นหลังกลับมาจากด้านนอก
          "อิทาจิ น้องละลูก ไม่ได้อยู่กับเราหรอ" ทันทีที่ร่างของอิทาจิเข้ามาในบ้านผู้เป็นแม่ก็ถามทันที
          "ซาสึเกะหรอครับไม่นิ มันอยู่บ้านนะไม่ได้ไปกับผม"
          "อ้าว ไม่เห็นซาสึเกะออกมากินข้าวก็คิดว่าไปกับลูกซะอีก แล้วน้องอยู่ไหน?" มิโกะโตะถาม
          "ก่อนผมจะออกไปซากุระมานะครับ เอ๊ะ!? หรือว่า..." อิทาจิเดินตรงไปที่ห้องของซาสึเกะที่อยู่ด้านซ้ายของบ้าน มิโกะโตะกับฟุคาคุคิดว่าลูกคนเล็กเป็นอะไรก็รีบเดินตามอิทาจิมา
 
ผ้างงงง
 
          "อ้า... ว่าแล้วเชียว" อิทาจิเหิดประตูแล้วเดินไปที่ปลายเตียง
          "น้องเป็นอะไรหรอลูก" ผู้เป็นแม่ถามอย่างกังวล
          "เบาๆ ครับแม่" อิทาจิหันมาหาผู้เป็นแม่ตรงประตูทำปากจูๆ ใส่ มิโกะโตะกับฟุคาคุเดินเข้ามาก็เห็นภาพของชายหญิงนอนกอดกันในสภาพไม่ได้ใส่เสื้อภายใต้ผ้านวมผืนใหญ่ โดยซาสึเกะกอดซากุระจากด้านหลังเอาหน้าเกยกับหน้าของซากุระก่อนจะซุกกับซอกคอพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีกแต่ยังคงหลับอยู่สีหน้าดูมีความสุขเอามากๆขนาดหลับยังยิ้มเลย
          "พ่อว่าเราออกกันดีกว่าอย่าไปกวนพวกเขาเลย"
          "แม่ก็ว่างั้น"
          "ท่าทางจะเหนื่อยน่าดูเลยนะเนี่ยดูสิขนาดพวกเราเข้ามายืนอยู่ปลายเตียงอย่างนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลย" ผู้เป็นพี่มองน้องชายด้วยหน้าที่มีรอยยิ้ม ถึงจะรู้ว่าน้องชายควงหญิงไม่ซ้ำหน้าอย่างไง แต่ไม่เคยพาใครมาบ้านหรือควงให้เห็นเลยซักคนเขารู้ว่าเจ้าน้องชายตัวแสบชอบพาซากุระมาบ้านอยู่บ่อยๆ จนแทบจะเป็นลูกสาวของบ้านนี้ไปแล้ว แต่เขาไม่คอยอยู่บ้านเท่าไหร่นานๆ จะกลับมาทีเลยไม่เคยได้เห็น
          "เราออกไปกันดีกว่าครับ จะให้ดีผมว่าพ่อกับแม่เตรียมนึกชื่อหลานไว้ได้เลยชักช้าเดี๋ยวจะตั้งชื่อกันไม่ทันเอาหลายๆ ชื่อหน่อยก็ดีนะครับดูแล้วบ้านเราได้เป็นสถานรับเลี้ยงเด็กแน่ๆ เลย" อิทาจิพูดออกมาขณะพาพ่อกับแม่ออกมาจากห้องน้องชาย
          "ใช่แล้วครับ ผมจะทำให้บ้านเราเป็นสถานรับเลี้ยงเด็กดีๆ นี่เองครับ" ซาสึเกะลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงพูดอย่างภาคภูมิใจก่อนจะลูบผมร่างบางที่หลับเพราะความอ่อนเพลียด้วยความรักใคร่
          "คิดว่าหลับซะอีก" อิทาจิถามน้องชายตัวแสบ
          "แค่พักสายนะและก็ให้ซากุระพักเหนื่อยเท่านั้น" ซาสึเกะก้มลงหอมแก้มซากุระไปหนึ่งที
          "แม่ชักเริ่มสงสารซากุระจังขึ้นมาแล้วสิ" ผู้เป็นแม่พูดทำเอาชายทั้ง 3 พากันขำออกมาเบาๆ สายตาทั้งหมดมาอยู่ที่ร่างบางที่นอนหลับอยู่อย่างไม่รู้เรื่อง ก่อนทั้ง 3 จะพากันออกไปปล่อยให้คุณชายคนเล็กดูแลภรรยาตนในห้องตามลำพัง