[Fic naruto] short story sakura

ณ คฤหาสหลังใหญ่เพียบพร้อมไปด้วยความสะดวกสบายแก่ผู้เป็นเจ้าของอย่างมาก เดินขึ้นมาชั้นบนโซนห้องนอนของผู้เป็นเจ้าของนอนอยู่อย่างสบาย ร่างสูงยกมือเปิดเข้าไปโดยไม่ขออนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของด้านใน ร่างสูงในชุดสูตสีดำสนิท เสื้อด้านในสีขาวเช่นเดียวกับถุงมือเรือนผมสีเงินถูกจัดให้อยู่ทรงใบหน้าที่คมนัยตาสีนิลข้างซ้ายมีรอยแผลเป็นแต่นั้นไม่ได้ทำให้เขาดูน่าเกียดน่ากลัวไปเลยมันกลับเสริมทำให้เขาดูดีมากขึ้นไปอีก ก้าวเข้ามาในห้องนอนเดินเข้าไปด้านในจัดการเปิดผ้าม่านเพื่อให้แสงแดดอ่อนๆ สาดเข้ามาเพิ่มความสว่างในห้อง แสงแดดอ่อนๆ สาดไปโดนใบหน้าหวานที่นอนอยู่บนเตียงแสนนุ่มร่างบางหันหน้าหนีแสงแดดที่สาดส่องมา ร่างสูงเดินมาหยุดข้างเตียง
 
"คุณหนูครับเช้าแล้ว ตื่นได้แล้วครับ" เสียงทุ้มดังขึ้นปลุกร่างบางที่นอนใต้ผ้านวมผืนใหญ่
"คุณหนูซากุระครับเช้าแล้วนะครับ ให้ตายสิ!!" ร่างสูงมองร่างบางด้วยสายตาที่เบื่อหน่ายก่อนจะเอื้อมมือมากระชากผ้านวมออก
"คุณหนูตะ.." เมื่อกระชากผ้านวมออกมาเขาถึงกับค้างไป ขาเรียวยาวขาวกระโปร่งชุดนอนถลกขึ้นมาอยู่ที่โคนขาจนเห็นแพ็กติ้งสีชมพูหวาน ร่างสูงค่อยๆ นั่งลงบนเตียงไล่มือตามเรียวขาอย่างแผ่วเบาผิวสัมผัสช่างนุ่นเนียน มองไล่ขึ้นมาด้านบน เนินอกขาวอวบพ้นออกมานอกเสื้อดูก็รู้ว่าร่างบางไม่ได้ใส่ชั้นในนอนเขาเห็นเนื้อสีชมพูอ่อนที่โผล่ออกมานอกคอเสื้ออีกแค่นิดเดียว อีกแค่นิดเดียวก็จะเห็นยอดอกอิ่มร่างสูงจ้องเนินอกก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ไล่มองขึ้นมาที่หน้า ใบหน้าที่แสนอ่อนหวานช่างดูน่าลุ้มหลงยิ่งนัก เขาท้าวมือข้างร่างบางค่อยๆ ก้มหน้าลงมาใกล้หน้าร่างบางจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ เขาค่อยๆ ก้มลงมาเรื่อยๆ สายตาจ้องมองที่เรียวปากบางสีชมพูก่อนจะ...
 
เพี๊ยะ
 
"แกจะทำอะไรฉัน ไอ้ขี้ค่า!!" ซากุระลืมตาขึ้นมาเห็นร่างสูงก้มหน้ามาใกล้เธอตบจนหน้าร่างสูงหันไปอีกทาง คาคาชิค่อยๆ หันมามอง
"ผมมาปลุกนะครับ แต่ว่าคุณหนูไม่ตื่น ผมเลยอยากลองปลุกด้วยวิธีอื่นดูนะคิดว่าคุณหนูจะชอบเสียอีก" คาคาชิยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้นพูดยักยิ้มให้เล็กน้อย ซากุระเห็นสีหน้าและแววตาที่ลวนลามก็ผลักเขาให้ลงจากเตียงของเธออย่างแรง
"บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเสนอ!!หน้าเข้ามาในห้องของฉัน!!" ซากุระจัดเสื้อของตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับร่างสูง
"คุณก็หัดตื่นเองบ้างสิครับ อ๊อ! หรือคิดจะยั่วผมกันแน่ ถึงชอบใส่ชุดแบบนี้" คาคาชิไล่ตามองชุดที่เธอใส่ด้วยสายตาลวนลาม ซากุระมองการกระทำของร่างสูงตรงหน้าถึงกับฉุนขาด
 
เพี๊ยะ
 
"อย่า!มองฉันด้วยสายตาแบบนี้อีก แกมันแค่ขี้ค่า!คนที่เหมาะกันคนต่ำๆ อย่างแกอยู่ข้างล่างในครัวนู่นไม่ใช่คนอย่างฉัน" ซากุระตบหน้าไปอีกทีอย่างแรง ก่อนจะยืนกอดอกหน้าเชิดพูดเหยียดหยามใส่ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"ผมไม่ใช่ขี้ค่าใคร ผมทำงานกับคุณคิซาชิในฐานะคนดูแลคุณเท่านั้น รีบๆ อาบน้ำแล้วลงไปข้างล่างวันนี้คุณมีงานต้องทำ ไปแล้วนะครับคุณหนู" คาคาชิพูดก่อนออกไปข้างนอก
"คนต่ำๆ อย่างแก!ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!! ฉันไม่ทำตามที่แกสั่งหรอ ไอ้ขี้ค่า!!" ซากุระตะคอกเสียงดังไล่หลังคาคาชิไปก่อนเขาจะปิดประตู
"หึ นิสัยแย่ไม่เปลี่ยนไม่น่าเป็นลูกของคุณคิซาชิเลย แย่จริงๆ" คาคาชิพูดออกมาหลังปิดประตูเขาเป็นคนดูแลซากุระจะเรียกว่าคนใช้ส่วนตัวก็อาจจะได้ พ่อของคาคาชิเองก็เป็นที่ปรึกษาให้กับพ่อของซากุระ
 
"เป็นอะไรคาคาชิหงุดหงิดอะไรมาฮึ" ร่างสูงวัยกลางคนผมสีเงินอีกคนถามขณะที่คาคาชิกำลังเข้ามาในห้องอาหาร
"จะอะไรครับพ่อ ก็ยัยคุณหนูของพ่อนั่นแหละ ผมเบื่อเมื่อไหร่พวกเราจะไปจากบ้านหลังนี้ซักทีหละครับ ผมมีเงินเก็บมากพอแล้วผมจะเลี้ยงพ่อเอง ไปจากที่นี่กันเถอะนะครับ" คาคาชิพูดกับผู้เป็นพ่อจากใจจริง แทบทุกวันเขาต้องต่อกรกับซากุระตั้งแต่เด็กยันโต เธอไม่เคยให้เกียรติเขาเลยทั้งๆ ที่เขาอายุมากกว่าร่วม 15 ปี แต่เธอกับทำกับเขายิ่งกว่าทาสเสียอีก
"เอาน่าลูกถือว่าทำเพื่อพ่อนะ ลูกก็รู้ใช่ไหมว่าเพราะอะไร" ซาคุโมะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเดินมาจับไหล่คาคาชิอย่างเห็นใจ
"เพราะคุณมิบิกิใช่ไหมครับ พ่อยังรักเธออยู่ ผมเข้าใจที่พ่อทำเพราะก่อนคุณมิบิกิตายเธอขอร้องไว้ และผมก็รู้ว่าคุณคิซาชิเองก็ขอร้องไว้เช่นกัน แต่ว่าผมทนนิสัยแย่ๆ ของยัยนั้นไม่ไหวแล้ว ผม.."
"งั้นฉันขอร้องอีกคนได้ไหมคาคาชิ" เสียงของชายอีกคนดังแทรกขึ้นมาขัดการพูดของคาคาชิที่กำลังฉุนอยู่ให้อ่อนลง
"คุณคิซาชิ ผม.." คาคาชิหันไปมองคิซาชิ
"ฉันขอร้อง ซากุระเธอเสียแม่ไปตั้งแต่เด็กฉันเองก็ไม่มีเวลาสั่งสอนอบรมดูแลเลยทำให้เธอเป็นแบบนี้ ฉันเชื่อว่านายจะดูแลเธอได้ อย่างน้อยก็คงดีกว่าฉัน ค่อยๆ บอกค่อยๆ เตือนเธอไปเดี๋ยวก็คงดีขึ้นเอง" คิซาชิพูดอย่างเห็นใจและอยากให้เขาเห็นใจตนบ้างที่ซากุระเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาเลี้ยงเธอยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก คาคาชิเจอสายตาที่วินวอนของคิซาชิถึงกับชะงัดก่อนจะสูดหายใจเข้าปอด
"เฮ้อ..ก็ได้ครับ ผมจะทนเพื่อคุณคิซาชิที่เคยช่วยพ่อผมไว้" คาคาชิยอมอ่อนให้กับคิซาชิ
"เรื่องนั้นเล็กน้อยเทียบกับที่ซาคุโมะพ่อนายช่วยฉันยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ขอบใจนะคาคาชิ" คิซาชิตบไหล่คาคาชิขอบคุณจากใจจริง
"นี่แก!!มาฟ้องอะไรพ่อฉันอีกหละ" เสียงใสดังขึ้นมาทั้งหมดหันไปดู
"ซากุระไม่เอาลูกมานั่งกินข้าวกับพ่อมาเร็ว" คิซาชิปรามลูกสาวของตน
"นี่คุณพ่อเข้าข้างมันหรอค่ะ!! แกมาเป่าหูฟ้องอะไรอีกหละ ชอบสาระแนเรื่องฉันอยู่เรื่อย ไอ้-ขี้-ค่า!!! " ซากุระเดินมาตรงโต๊ะอาหารวีนใส่คาคาชิก่อนจะนั่งลงข้างพ่อของเธอ
"ซากุระ!!พ่อกี่ครั้งแล้วอย่าเรียกคาคาชิแบบนั้น ที่สำคัญพ่อให้เขาทำงานในฐานะคนดูแลลูกไม่ใช่ขี้ค่าอย่างที่ลูกว่าที่ลูกอยากทำไรก็ทำ ให้เกียรติเขาบ้าง เขาอายุมากกว่าลูกตั้ง 14 ปี อย่าพูดกับเขาแบบนี้ให้พ่อได้ยินอีกเข้าใจไหม!! ซากุระ" คิซาชิขึ้นเสียงใส่ซากุระ
"นี่คุณพ่อดุหนู คุณพ่อไม่รักหนูแล้วหรอ!! เพราะแกๆ คนเดียว ฉันเกลียดแก ไอ้ขี้ค่า!!" ซากุระลุกขึ้นมาชี้หน้าคาคาชิที่ยืนอยู่ข้างหลังคิซาชิก่อนจะเดินผ่านเพื่อออกไปข้างนอก
"ครับคุณหนู ผมเองก็เกลียดคุณ" คาคาชิเน้นเสียงกระแทกใส่ซากุระ
"อ๊ายยยย!!! นี่แก!!!" ซากุระหันควับมาประจันหน้ากับคาคาชิที่ทำหน้าสะใจที่ยั่วอารมณ์คุณหนูคนนี้ได้
"ซากุระ!!/คาคาชิ!! " ชายวัยกลางคนทั้งสองเรียกชื่อลูกของตนซากุระหันมามองเห็นสายตาดุของพ่อก็ยิ่งฉุนก่อนจะสบัดหน้าเดินออกไปจากห้องอาหาร
"คาคาชิทำไมพูดแบบนั้นกับคุณหนูหละ พ่อบอกให้ทำเพื่อพ่อไม่ได้หรือไง เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อฟังพ่อแล้วหรอ!! ไปรอที่รถและอย่าให้รู้นะว่าแกทำแบบนี้กับคุณหนูอีก คุณคิซาชิครับผมขอโทษแทนคาคาชิด้วยนะครับ" ซาคุโมะหันไปก้มหัวขอโทษผู้เป็นนาย
"ไม่เป็นไรซาคุโมะลูกฉันเองที่เสียมารยาท ฉันขอโทษแทนเธอด้วยแล้วกัน" ซาคุโมะหันไปขอโทษคาคาชิ
"ครับ งั้นผมไปรอที่รถนะครับ” คาคาชิพูดก่อนเดินออกไป
"งั้นคุณทานอาหารไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปคุยกับคุณหนูเอง" ซาคุโมะก้มหัวให้แล้วเดินออกไป
"ฝากด้วยแล้วกันนะ" คิซาชินั่งลงทำหน้ากลุ้มใจกับลูกสาวของตนเอง
 
ตัดมาทางซากุระ
 
"ฉันเกลียดแกไอ้ขี้ค่า ทำไมคุณพ่อถึงเห็นแกดีนักดีหนา เพราะแกทำให้พ่อดุฉันเพราะแก" ซากุระเดินมาที่สระว่ายน้ำของบ้านยืนอยู่ขอบสระกระแทกเท้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"คุณหนูครับ" เสียงของใครบ้างคนดังขึ้น
"แก!!จะมาทะ..คุณลุง!!" ซากุระกำลังวีนใส่พอหันหน้ามาก็พบซาคุโมะเธอจึงอ่อนลง
"ผมขอโทษแทนคาคาชิด้วยนะครับที่เสียมารยาทกับคุณหนู" ซาคุโมะก้มหัวให้ซากุระแสดงความเคารพ
"ไม่เป็นไรค่ะคุณลุงซาคุโมะไม่ต้องก้มหัวให้หนูก็ได้ ค่ะ" ซากุระรีบร้องห้ามการกระทำของชายสูงวัย
"คุณหนูให้อภัยคาคาชิด้วยนะครับ เขาใจร้อนไม่ยอมคนเหมือนแม่ ผมผิดเองที่สั่งสอนเขาไม่ดีเลยทำให้เขาเป็นแบบนี้" ซาคุโมะพูดสีหน้าสำนึกผิดเล็กน้อย ซากุระเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกไม่ดี
"คุณลุงค่ะ.. ก็ได้ค่ะหนูไม่โกรธเขาแล้วก็ได้ คุณลุงไม่ผิดหรอกค่ะที่ผิดคือเขา หนูไปก่อนนะค่ะ" ซากุระก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินไป
"ทำไมคาคาชิถึงมองไม่เห็นด้านนี้ของคุณหนูนะ เธอออกจะน่ารักขนาดนี้ แค่อ่อนให้เธอซักหน่อยก็พอแล้ว เฮ้อออ..." ซาคุโมะบ่นออกมาลอยมองซากุระเดินไปที่รถ
 
ปึก
 
"วันนี้ฉันต้องทำอะไรบ้าง" ซากุระถามขณะคาคาชิเข้ามาในรถและออกไปจากตัวบ้าน
"ไปพบลูกค้าที่ เซนโตะ ที่เดียวครับ" คาคาชิตอบ ซากุระเป็นคนจริงจังในการทำงานถึงจะขี้วีนไปหน่อยเอาแต่ใจไปบ้างแต่นี้ก็คือข้อดีของเธอที่แยกระหว่างเรื่องงานกับส่วนตัวได้
"งั้นหรอ โทรหาพวกอิโนะดีกว่า" ซากุระพูดอย่างสดใสหยิบสมาท์กโฟนขึ้นมายิ้มกับความคิดของตัวเอง คาคาชิมองจากกระจกมองหลังเห็นอาการของร่างบางก็เผลอยิ้มออกมาก่อนจะหันหน้าขับรถต่อไป 'ต่างจากคนเมื่อกี๊ลิบลับเลยเฮ๊ะ'
"วันนี้ที่เดิมนะแก อื่ม จ๊ะบ๊าย" ซากุระวางสายก่อนจะนั่งดูแฟ้มเอกสารต่อจนถึงที่หมาย
"เชิญครับ" คาคาชิเปิดประตูให้ซากุระ
"แกรออยู่นี่แหละไม่ต้องเสนอหน้าไปกับฉัน ถ้าฉันต้องการอะไรจะโทรมาบอกเอง" ซากุระพูดจบก็เดินเขาโรงแรมไป
"สวยแต่รูปจริงๆ ผู้หญิงสมัยนี้" คาคาชิมองซากุระอย่างเอือมระอากับนิสัยดูถูกคนอื่นของเธอ
 
"ขอบคุณมากๆ นะค่ะที่รวมมือกับทางบริษัทเรา" ซากุระเดินออกมาพร้อมกับชายผมดำอีกคน จับมือแสดงสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกัน
"ครับทางเราเองก็ยินดีที่ได้รวมงานกับคนสวยๆ อย่างคุณ" ร่างสูงเปลี่ยนจากการจับมือเป็นลูบหลังมือพร้อมส่งสายตาแถะโลมมาให้
"ปากหวานจังเลยนะค่ะ คุณซาสึเกะ" ซากุระอายหน้าแดงกับคำหวานของร่างสูง ซาสึเกะเริ่มลูบจากหลังมือขึ้นมาที่แขน
"ผมปากหวานสำหรับบางคนเท่านั้นหละครับ โดยเฉพาะกับคุณ" ซาสึเกะไล่มือมาที่ปลายค้างจับปลายค้างเธอลูบเบาๆ ค่อยๆ โน้มหน้าลงมา ซากุระไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดมองหน้าร่างสูงที่โน้มเข้ามาใกล้เข้าเรื่อยๆ เธอค่อยๆ หลับตาลงเตรียมรับสัมผัสจากร่างสูง
"ขอโทษนะครับ" เสียงของใครบางคนดังขัดขึ้นมาทำให้ซาสึเกะผลักตัวออกมาจากร่าบางอย่างน่าเสียดาย
"แกเป็นใคร! ถึงกล้ามาขัดฉัน" ซาสึเกะหันไปมองชายร่างสูงผมสีเงินอย่างหงุดหงิด
"ผมเป็นใครบอกไปคุณก็ไม่รู้จักหรอกครับ พวกคุณเองต่างหากมาทำอะไรประเจิดประเจ้อแถวนี้หละครับ ผมแค่จะมาบอกคุณซากุระว่าคุณอิโนะโทรตามนะครับ" คาคาชิตอบกลับซาสึเกะก่อนจะหันมาหาซากุระที่ยืนทำท่าไม่พอใจที่เขามาขัดเธอ
"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเสนอหน้ามา!! ชอบสาระแนเรื่องของฉันอยู่เรื่อยเป็นแค่ขี้ค่าอย่าสะเออะมาสอนฉัน!!" ซากุระตบหน้าคาคาชิเธอไม่พอใจที่เขาชอบสอนเธอ
"แล้วคุณจะอยู่ต่อกับคุณ อุจิวะ ซาสึเกะ หรือจะไปหาคุณอิโนะหละครับ" คาคาชิหันหน้ามาอย่างช้าๆ ระงับอารมณ์ตัวเองไว้
"อย่ามาสอดเรื่องของฉัน ซาสึเกะคุงค่ะ ไว้เราค่อยคุยกันใหม่นะค่ะ วันนี้ฉันมีธุระต้องทำไปก่อนนะค่ะ" ซากุระเอามือไล้หน้าร่างสูงเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่รถของตน
"ที่หลังอย่าเข้ามาขัดฉันจำไว้ ไอ้-ขี้-ค่า" ซาสึเกะเน้นที่ละคำก่อนจะเดินผ่านไป คาคาชิหันมองซาสึเกะกำมือแน่น
"พวกคนรวย สูงแต่ฐานะ แต่จิตใจต่ำยิ่งกว่าสัตว์สะอีก ฮึ" คาคาชิส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับพวกที่เรียกตัวเองว่าสังคมชั้นสูง แต่การกระทำคำพูดต่ำจนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ ก่อนจะตามซากุระไปที่รถ
"รีบๆ พาฉันไปที่เดิมแล้วไม่ต้องเสนอหน้าเข้าไปหละ ไม่งั้นแกเจอดีแน่" ซากุระรีบสั่งอย่างอารมณ์เสียก่อนจะถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกเหลือเพียงเสื้อเกาะอกสุดรัดเนินอกขาวอวบที่ชวนหลงไหลกำลังอวดสายตาของร่างสูงที่อยู่ในรถคาคาชิมองตาค้างถึงแม้เขาจะเห็นบ่อยมากแค่ไหนแต่เขาก็ยังไม่ชินเสียที่กลับกันเขากลับอยากมองมากขึ้นทุกวัน 'ทำไมกันนะ ทั้งๆ ที่เกลียดแต่กลับ...' คาคาชิคิดในใจก่อนจะขับรถไปตามจุดที่ซากุระบอกเมื่อครู่