[Fic naruto] short story sakura

ฉันหลับตารับไออุ่นจากอ้อมอกคนที่ฉันรัก เขาลูบผมฉันอย่างอ่อนโยนจนฉันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่ชีวิตนี้มีเขาเป็นคนดูแล ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงรู้สึกตามที่คิดจริงๆ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะมีผู้หญิงคนนั้นเข้ามา

 

"ซากุระพี่รักเธอมากนะ ที่รัก" คำพูดแสนอ่อนโยนการกระทำที่แสนอบอุ่น แต่สำหรับฉันมันเหมือนมีมีดมาทิ่มแทงที่ใจจนแตกสลายด้วยน้ำมือของเขา

"ค่ะ ฉันก็รักพี่นะรักมาก ถ้าอะไรที่ทำให้พี่มีความสุขฉันก็เต็มใจทำ" ฉันพูดออกไปถึงแม้สิ่งนั้นจะทำให้ฉันเจ็บก็ตาม

"ขอบคุณนะครับ ที่รัก" เขายังคงกอดฉันอยู่คนอื่นที่เห็นคงคิดว่าครอบครัวเราอบอุ่นมากแต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่ คงจะมีแต่เขาเท่านั้นที่อบอุ่น

"เพน..อุ๊ย!ขอโทษนะค่ะคิดว่าคุณอยู่คนเดียว ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นอยู่ด้วย" ผู้หญิงคนที่ฉันพูดถึงก็คนนี้แหละ เธอเป็นเลขาคนใหม่ของสามีฉัน แต่ฉันรู้ว่าเธอกับสามีฉันเป็นอะไรกันมากกว่าเลขากับเจ้านาย ก็เธอถ่ายรูปพร้อมคลิปมาให้ฉันดู ยังบอกอีกว่าตอนมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสามีฉันเขามีความสุขมากอย่างไม่เคยมีมาก่อน แสดงว่าฉันแย่มากสินะ ใช่สิฉันมันของเก่าเก็บแล้วนิ แถมยังมีลูกอีกจะเอาอะไรไปสู้กับสาวๆ สดๆ ซิงๆ อย่างคนอื่น

"พี่เพนค่ะ ฉันไปรับลูกก่อนนะค่ะ เจอกันที่บ้านนะค่ะ" ฉันตอบก่อนจะหอมแก้มเขาไปทีหนึ่ง

"ครับ แต่ว่าวันนี้ผมกลับดึกน่ะไม่ต้องรอนะครับ" เขาพูดฉันมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นเธอทำหน้าสะใจเล็กน้อย

"ค่ะ ฉันไปก่อนนะค่ะ" ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานผ่านยัยเลขานี่

"ไม่ต้องห่วงนะค่ะฉันจะดูแลคุณเพนเอง" เธอพูดออกมาฉันไม่ตอบเดินออกมาเฉยๆ

 

เวลา 21.30 น.

 

ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอนของลูกสาวของฉัน เธอชื่อ มิอง อายุ 8 ขวบเธอฉลาดมาก ช่างพูดช่างจา นิสัยเธอเหมือนฉันมากแต่เขาหน้าตาเหมือนพ่อ เขาเป็นทั้งแก้วตาดวงใจของฉันทุกวันนี้ที่ฉันทนอยู่ก็เพราะ มิอง แต่ว่าตอนนี้ความอดทนของฉันมันหมดไปแล้วนับวัน ยูกิโตะ หรือเลขาของพี่เพนนั้นแหละ ก็ยิ่งทำตัวเป็นเจ้าของพี่เขามากขึ้นไปไหนมาไหนด้วยกันบางอาทิตย์พี่เพนก็ไปอยู่กับเธอทั้งอาทิตย์นานๆ จะกลับมาที คุณเห็นแล้วใช่ไหมว่าพวกเขาทำฉันเจ็บขนาดไหน เพราะฉะนั้นฉันขอถอยให้พวกเขาดีกว่า

 

"มิอง แม่ขอถามอะไรอย่างได้ไหมค่ะ" ฉันหวีผมให้เขาหน้ากระจกเธอเหลือบมองฉันจากในกระจก

"ค่ะคุณแม่" เสียงใสตอบรับอย่างน่าฟัง

"เอ่อ..หนูไปอยู่กับแม่ได้ไหม" ฉันถามออกไปหวังว่าเขาจะเข้าใจนะ

"แล้วคุณพ่อหละค่ะ" เขาถามด้วยความเดียรสา

"คุณพ่อเขาคงไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว หนูไปกับแม่ได้ไหม" ฉันพูดพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

"คุณพ่อรักคุณยูกิโตะหรอค่ะ" เขาถามขนาดเด็กยังดูออกเลย

"คงจะใช่ นะลูกไปอยู่กับแม่แค่สองคนได้ไหม แม่ขอร้อง" ฉันปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่ได้

"โอ้ๆ คุณแม่อย่าร้องไห้นะค่ะ หนูรักคุณแม่มากนะค่ะ หนูจะไปกับคุณแม่ก็ได้ค่ะ แล้วจะไปวันไหนหรอค่ะ" เขาหันหน้ามาหาฉันยกมือน้อยๆ เช็ดน้ำตาให้ฉัน

"พรุ่งนี้ค่ะ แม่เตรียมทุกอย่างไว้แล้ว" ฉันตอบลูกไป

"ที่ไหนหรอค่ะ" เธอถามต่อ

"ที่ทะเลค่ะ แม่รู้ว่าหนูชอบ แม่หาซื้อบ้านริมทะเลเป็นไงบ้างค่ะ ชอบไหม" ฉันหยิบรูปถ่ายบ้านให้เขาดู ดูจากท่าทางแล้วเขาจะชอบมากด้วย

"ชอบค่ะ มิองชอบคุณแม่เลิกร้องไห้นะค่ะเดี๋ยวไม่สวยนะ" เธอพูดปลอบใจฉัน ฉันสวมกอดลูกไว้แน่น

"ขอบใจนะค่ะ" ฉันขอบใจลูกจากใจจริง

 

ตอนเช้า

 

เขายังไม่กลับมาบ้านหรอกฉันรู้ดี กว่าเขาจะรู้ว่าฉันไม่อยู่บ้านหลังนี้แล้วคงจะอีกหลายวัน เผลอๆ เขาเองอาจดีใจด้วยซ้ำที่ฉันไปเสียได้ ฉันเอาซองสีน้ำตาลมาให้แม่บ้าน

 

"ฝากให้คุณผู้ชายด้วยนะ" ฉันส่งให้แม่บ้าน

"คุณผู้หญิงค่ะ อย่าไปเลยนะค่ะ คุณผู้ชายรักคุณจริงๆ นะค่ะ แต่คงโดนผู้หญิงคนนั้นปั่นหัวนะค่ะ คิดอีกทีเถอะนะค่ะ" แม่บ้านพูด คนอื่นๆ ก็ส่งสายตาวินวอนมาให้แต่ฉันทนมามากแล้วพอกันทีต้องใจแข็งเข้าไว้

"ไม่ ก็น่าจะเข้าใจฉันนิว่าเขาทำฉันมากขนาดไหน ฉันทนมานานแล้ว ฉันขอถอยดีกว่า ไปแล้วนะ อย่าลืมให้เขาด้วยนะ ไปค่ะมิองเราไปกันดีกว่านะ ลาก่อนนะทุกคน ขอบคุณที่ดูแลฉันกับลูกนะ" ฉันยิ้มให้ทั้งหมดก่อนจะเดินออกมาจากตัวบ้าน

"ไม่มีใครจะมาเป็นคุณผู้หญิงของพวกผมได้หรอกครับนอกจากคุณซากุระเท่านั้น" เสียงตะโกนออกมาก่อนฉันจะเข้ารถไป ล่าก่อนความทรงจำที่แสนดีของฉัน

 

เหนื่อยจัง ว่าแต่ทำไมบ้านมันเงียบๆ อย่างกับว่าไม่มีใครอยู่อย่างนั้นวันนี้วันเสาร์ ไม่กลับบ้านแค่สองวันทำไมมันเงียบแบบนี้หละ ปกติ มิอง จะวิ่งมาหาทำไมไม่มีใครออกมาเลยหละ

 

"นิ ซากุระกับมิอง หละไปไหน ทำไมไม่ออกมา" ผมหันไปถามแม่บ้านที่เดินออกมารับ

"นี่ค่ะคุณผู้ชาย" เธอยื่นซองสีน้ำตาลให้ผม

"อะไร?" ผมถามพรางเปิดดู

"คุณผู้หญิงฝากไว้ก่อนจะไปค่ะ" ไปไหน? พูดอะไรกัน?

"ห๊ะ!!?นะ..นี่มัน" ทันทีที่เปิดดูผมถึงกับใจหายวูบ 'ใบขอหย่า' ซากุระเซ็นเรียบร้อยแล้ว อะไรกันเกิดอะไรขึ้น? ผมดูในซองมีรูปภาพประมาณ 3 รูปและก็จดหมาย

 

'ฉันขอคืนอิสระภาพให้พี่นะค่ะ ขอให้พี่มีความสุขกับคนที่พี่รัก ไม่ต้องห่วงเรื่องลูกน่ะค่ะฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี อยากเจอลูกก็มาได้เลยฉันจะไม่กีดกัน สุดท้ายนี้ ฉันขอโทษน่ะค่ะที่ทำหน้าทีภรรยาที่ดีให้พี่มีความสุขไม่ได้จนพี่ต้องออกไปหานอกบ้าน ฉันยังรักพี่เสมอนะ จาก ซากุระ'

 

หลังจากอ่านจบผมถึงกับเข่าอ่อนนี่ผมทำอะไรลงไป รูปพวกนี่มาอยู่กับเธอได้อย่างไง ยูกิโตะ!!!

 

"เพนค่ะ เรียกฉันมาที่บ้านแบบนี้มีเรื่องอะไรหรอค่ะ" เสียงใสดังมาแต่ไกล ผมยืนอยู่ในห้องทำงานของบ้าน

"ดูนี่" ผมชี้นิ้วไปที่โต๊ะทำงาน

"อะไรหรอค่ะ ห๊ะ! นี่มัน!!! หึๆๆ เธอยอมหย่าแล้วหรอเนี่ย" เธอพูดประโยคหลังเบาๆ แต่ผมได้ยิน

"เธอส่งรูปพวกนี้ให่ซากุระใช่ไหม" ผมพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง

"ฉันมะ.."

"อย่าปฏิเสธ!!!" ผมตบที่โต๊ะอย่างแรงจนเธอสะดุ้ง

"ใช่ค่ะ ในเมื่อคุณไม่ได้รักเธอแล้วจะทนอยู่กับเธอไปทำไมหละค่ะ" ผมมองหน้าเธออย่างเอาเรื่อง

"ผมเคยพูดว่าไม่รักซากุระเมื่อไหร่" ผมถาม

"....." เธอเงียบ

"ถาม!!ว่าเมื่อไหร่!!!!" ผมตะคอกเสียงดัง

"มะ..ไม่ค่ะ" เธอก้มหน้าตอบผมไม่น่ายุ่งกับผู้หญิงคนนี้เลยผมผิดเองครั้งนี้ผมผิดเต็มๆ

"หึ ดีออกไปได้แล้ว ต่อจากนี้อย่ามาให้ผมเห็นหน้าคุณอีกผมไล่คุณออก!!!" ผมยื่นคำขาดดูเธอจะตกใจเอามากๆ

"ไม่นะค่ะเพน ฉันรักคุณนะ คุณไม่รักฉันแล้วหรอ" เธอเข้ามากอดผม ผมรู้สึกขยักแขยงเธอมาก

"ผมไม่เคยรักคุณ คนที่ผมรักคือ ซากุระ ภรรยาของผม ส่วนคุณก็แค่ของแก้ขัดเวลาเหงาเท่านั้นไม่มีค่าอะไร" ผมพูดออกไปถึงจะดูแรงไปหน่อยเห็นแก่ตัวไปบ้างผู้ชายก็แบบนี้แหละถึงจะมีผู้หญิงหลายคนแต่คนที่รักนะมีแค่คนเดียว

"แต่ว่าฉันท้องกันคุณนะค่ะ" เธอพูดขณะกอดผม ผมมองต่ำลงมาเอามือจับไหล่เธอดันตัวเธอออกมาอย่างเบามือ

"จริงหรอครับ" ผมยิ้มให้เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"จริงสิค่ะ ลูกของเรา" เธอพูดเอามือลูบหน้าท้องตัวเอง

"แต่ว่าทุกครั้งที่ผมเอาคุณผมใส่ถุงยางทุกครั้งผมจำได้และยิ่งไปกว่านั้นผมบังคับคุณให้กินยาคุมทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน แล้วคุณจะท้องกับผมได้อย่างไงครับ ส่ำส่อนอย่างคุณเอาผมไม่อยู่หรอกไปหาพ่อแท้ๆ ของเด็กดีกว่า ส่วนนี้ผมให้เป็นค่าเสียเวลาที่มาหาผมแล้วกัน" ผมผลักตัวเธอออกเบาๆ ส่งเช็คให้เธอน่าจะพอกับค่าตัวเธอนะ ผมให้ไป ห้าล้าน รวมถึงค่าโง่ของผมด้วยที่เผลอไปกับสิ่งยั่วยุที่เธอสร้างขึ้นมา เธอรับก่อนจะเดินออกไปจากห้องของผม ส่วนเรื่องของซากุระผมต้องไปตามเธอกลับมาให้ได้เพราะเธอคือลมหายใจของผม มิองคือ หัวใจของผม ถ้าผมขาดทั้งสองผมต้องขาดใจตายแน่ๆ ผมนั่งลงบนโต๊ะทำงานเอามือกุมหัวน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนผมไม่เคยร้องไห้เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่พอรู้ว่ากำลังเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไปก็เหมือนกำลังจะตาย แบบนี้หละนะที่ว่ากันว่าสิ่งที่มีค่าตอนอยู่กับเรากลับไม่เห็นคุณค่าของมันพอเสียมันไปกลับโหยหาถึงมันเหมือนคนบ้าอย่างผมในตอนนี้

"ซากุระพี่ขอโทษ พี่ขอโทษ" ผมมองรูปถ่ายตอนที่เธออุ้มมิองก็ยิ่งร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ก่อนเดินเข้าไปในห้องนอนของมิอง

"อะไร อ๊ะ!!มิอง พ่อขอบคุณมากนะลูก พ่อจะพาลูกกับแม่กลับบ้านเราให้ได้" ผมหยิบกระดาษโน๊ตพร้อมรูปถ่ายบ้านพักริมทะเลขึ้นมามอง ที่ๆ ผมพาซากุระไปฮันนีมูนครั้งแรกจนทำให้มีเจ้ามิอง

"เข้าใจเลือกนิซากุระ รอพี่แป๊บนะพี่กำลังไปรับเธอกับลูกแล้ว" ผมมองรูปครอบครัวอีกครั้งก่อนจะออกจากบ้านตรงไปยังจุดหมายที่ว่า

 

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่โต๊ะไม้หน้าบ้าน ข้างหน้าของฉันเป็นทะเล ฉันนั่งมองลูกเล่นน้ำอยู่ เขาชอบทะเลมากไม่รู้ทำไมเหมือนกัน อื่ม..อาจเป็นเพราะมีเขาตอนที่มาฮันนีมูนที่นี่ก็ได้ ที่ฉันเลือกมาที่นี่เพราะมันเป็นที่ๆ ฉันมีความทรงจำที่ดี ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะพี่เพนคงจำไม่ได้ขนาดฉันเคยเอารูปบ้านไปให้พี่เขาดูยังบอกว่าไม่รู้ที่ไหนเลย คิดแล้วหดหู่ ว่าแต่ มิอง อยู่ไหน ซ้ายก็ไม่มี ขวาก็ไม่มี

 

"มิอง!!อยู่ไหนค่ะ ออกมาหาแม่เร็ว มิอง อย่าล้อแม่เล่นอย่างนี้สิค่ะ แม่ไม่สนุกนะ มิอง!!" ฉันเดินตามหาตามชายหาดแต่ไม่มี เอ๊ะ!!รองเท้าของมิองนิ หรือโดนคนจับตัวไป ยัยยูกิโตะ ต้องใช่แน่ๆ

"มิอง แม่ใจไม่ดีแล้วนะ ออกมะ..มิอง!!! หนูไปไหนมาค่ะ" ขณะที่ฉันกำลังหันเดินต่อก็มีมือน้อยๆ มาจับมือฉันไว้ ลูกสาวฉันเอง

"หนูโดนเปลือกหอยบาดมือค่ะ คุณลุงใจดีคนนั่นเห็นเลยพาหนูมาทำแผลค่ะ หนูขอโทษน่ะค่ะที่ทำให้เป็นห่วง" เธอพูดฉันนั่งมองมือเขามีผ้าพันแผลอยู่ฉันกอดเขาไว้

"เจ็บมากหรือเปล่าค่ะ แม่ขอโทษน่ะค่ะที่ดูแลมิองไม่ดี" ฉันจับมือเขาดูลูบเบาๆ ที่ผ้าปิดไว้

"ผมขอโทษนะครับที่พามิองไปโดนไม่บอก" เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นมา คุ้นๆ นะ

"พี่อิทาจิ มาได้ไงค่ะ" พี่อิทาจินั่นเองเพื่อนพี่เพน

"ไอ้นางะ..เอ่อ..พี่แค่มาพักผ่อนนะไม่มีไรจ๊ะ" พูดแปลกๆ แต่พี่เขาก็แบบนี้

"ขอบคุณพี่มากเลยนะค่ะที่ช่วยมิอง ฉันจะตอบแท้พี่อย่างไงดีหละ" ฉันยืนคิดอยู่

"ไม่ต้องหรอกครับเพราะอะไรซากุระน่าจะรู้ดี แค่เห็นเธอมีความสุขกับสิ่งที่พี่ทำพี่ก็ดีใจมากแล้วครับ" พี่อิทาจิเอื้อมมือมาไล้แก้มฉันเบาๆ ส่งยิ้มที่อ่อนโยนมาให้ ถ้าตอนนั้นฉันเลือกพี่เขาฉันจะเจ็บเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้หรือเปล่านะ

 

หมับ

 

"ไอ้อิทาจิปล่อยเมียกู"

"พี่เพน" ฉันมองคนที่จับมือพี่อิทาจิ คำแรกที่เข้ามาในหัวคือ 'ดีใจ' ไม่สิเราเลิกกันแล้ว

"อ้าว!!หรอ กูได้ข่าวว่าซากุระเลิกกับมึงแล้ว กูก็เลยอยากมาปลอบใจ ใช่ไหมครับ ซากุระ" พี่อิทาจิหันมามองฉันสายตาแสนอ่อนโยน

"คุณพ่อมาหามิองแล้ว" มิองเข้าไปกอดพ่อเขา

"ทำไมหนีพ่อมาหละครับ มิองไม่รักพ่อแล้วหรอ" พี่เพนนั่งลงไปกอดมิองเหลือบตามองฉันเล็กน้อย

"รักสิค่ะ ถ้าไม่อย่างนั้นมิองจะเอารูปบ้านให้คุณพ่อดูหรอค่ะ" รูปบ้าน? ได้ความฉลาดแกมโกงมาจากใครเนี่ย?

"มิอง!!" ฉันขึ้นเสียงเล็กน้อย

"อุ๊ย!!!...(OxO)..." มิองเอามือปิดปากตัวเองแสบจริงๆ เลยลูกใครเนี่ย

"อย่าดุลูกสิ พวกเราสามคนพ่อแม่ลูกเข้าบ้านกันดีกว่าเนอะ" พี่เพนโอบเอวฉันพร้อมอุ้มมิองขึ้นมา

"พี่เพน!!" ฉันพยายามแกะมือพี่เขาออก แต่ไม่เป็นผลเลยได้แต่เดินตามพี่เขาเข้าบ้าน

 

"นี่ไอ้อิทาจิ เมื่อกี๋จะเอาจริงเลยนี่หว่า" ชายผมแดงเดินมาตบไหล่อิทาจิ

"จะได้เนียนๆ ไง นี่กูทำเพื่อนน้องชายมึงนะ ไอ้นางาโตะ" อิทาจิเลิ่กคิ้วเล็กน้อย

"แต่ที่พวกกูเห็นมึงกะเสียบแทนเลย อย่านะโว๊ย!!น้องสะใภ้กูคนนี้ของไอ้เพนมัน" นางาโตะพูด

"เอ่อน่า แต่ดูถ้ามึงไปเอามิองมาดีกว่า ท่าทางจะได้หลานเพิ่มวะ" อิทาจิมองเพนที่อุ้มลูกอีกมือก็โอบเอวภรรยาตนเองเข้าไปในตัวบ้าน

"ไม่ต้องห่วงหรอกหลานกูได้ความฉลาดจากกูมาเหมือนกัน" นางาโตะกอดอกพูด

"แกมโกงนะหรอ เพราะไอ้เพนกับซากุระมันไม่มีนิสัยแบบนี้" อิทาจิพูดเอามือลูบปลายคางตัวเองทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

"มึงว่ากูหรอไอ้อิทาจิ" นางาโตะหัวควับมาหาเริ่มมีเคี้ยวงอก

"อ้าว!!มึงพึ่งรู้หรอวะ กูด่ามึงเลยหละ" อิทาจิวิ่งหนีด้วยความเร็วแสงหนีซาตานนามว่า นางาโตะ

 

"ปล่อยฉันได้แล้วค่ะพี่เพน" ซากุระผลักตัวออกมา

"ทำไมต้องปล่อยหละ อยากกอดเมียไม่ได้หรือไง" เพนพูดก่อนจะขโมยหอมแก้มไปหนึ่งที

"ฮิฮิ คุณพ่อหอมแก้มคุณแม่ คุณแม่หน้าแดงเลย ฮิฮิ" มิองเอามือข้างหนึ่งปิดปากตัวเองแล้วหัวเราะส่วนอีกข้างชี้ที่แก้มของซากุระยิ่งทำให้ซากุระหน้าแดงเข้าไปอีก

"แม่ไปเตรียมอาหารก่อนดีกว่า" ซากุระเขินจนทำอะไรไม่ถูกเดินเข้าครัวไปเฉยๆ

"คุณพ่อค่ะปล่อยหนูลงเถอะค่ะ" เพนวางตัวเล็กลงอย่างเบามือก่อนจะหอมแก้มไปอีกทีด้วยความน่ารักของลูกสาว

"ลูกพ่อเก่งจริงๆ เลยนะครับ ขอบคุณน่ะครับที่ช่วยบอกพ่อนะ" เพนลูบหัวลูกสาวแล้วพูด

"ถ้าหนูไม่บอกคุณพ่อจะไม่มางั้นหรอค่ะ" เด็กสาวมองตาแป่วถาม

"ถึงหนูไม่บอกพ่อก็ต้องมาตามอยู่แล้ว พ่อรักหนูกับแม่มาก รู้ไหมลูก" เพนพูกพร้อมกอดลูกสาว

"ค่ะมิองรู้ มิองก็รักคุณพ่อกับคุณแม่มากน่ะค่ะ" เด็กน้อยหอมแก้มพ่อก่อนจะผลักตัวออกมา

"ครับ" เพนยิ้มให้กับความน่ารักของลูก

"งั้นมิองไปหาลุงนางาโตะนะค่ะ พวกลุงบอกว่าถ้าอยากได้น้องต้องไปอยู่กับพวกลุงค่ะ ลุงฮิดันบอกมา มิองอยากได้น้องมิองไปก่อนนะค่ะ" เพนยิ้มกับความเจ้าเล่ห์ของลูกสาว 'ได้มาจากใครเนี่ย' ก่อนจะหันมามองซากุระที่แอบอยู่ข้างประตูครัวเธอกำลังยิ้ม ซากุระเห็นว่าเพนมองมาก็ทำหน้าเชิดใส่แล้วเดินเข้าครัวไป เพนยิ้มภรรยาตนขนาดมีลูกแล้วยังทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้ อย่างนี้จะให้เขาไปไหนได้อย่างไง เพนเดินเข้าครัวตามซากุระไป

"เมื่อกี๋อย่าคิดว่าพี่ไม่เห็นนะ" เพนเข้าไปกอดซากุระจากด้านหลังเธอยืนรอ..เอ่อ..ยืนอยู่กลางครัว

"เห็นอะไรหรอค่ะ" ซากุระหันมาถาม

"เธอยิ้ม แสดงว่าหายโกรธพี่แล้วใช่ไหม" เพนถามพรางหอมแก้มซากุระเธอไม่ขัดขืนแล้วเพนก็ยิ่งได้ใจกระชับกอดแน่นขึ้นไปอีก

"อย่ามามั่ว นะค่ะ พี่ไปหา ยูกิโตะเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันเลย" ซากุระผลักตัวออกมาจากเพน แต่เพนไม่ยอม

"พี่ขอโทษ" คำที่เพนพูดทำเอาซากุระหยุดนิ่งเพนกระชับกอดแน่นไปอีกเอาหน้าซุกกับซอกคอซากุระ

"พี่รักเธอ รักเธอคนเดียว หายโกรธพี่เถอะนะ ตอนพี่เห็นใบขอหย่ารู้ไหมพี่รู้สึกแย่แค่ไหนมันทั้งเคว้งทั้งคว้างพี่แทบบ้าเลยรู้ไหม ขอโทษ พี่รักเธอซากุระ" เพนพูดออกมาพร้อมน้ำตาที่ซึมออกมาซากุระสัมผัสถึงความชื่นที่ไหล่หันหน้ามามองเห็นน้ำตาของเพนเธอไม่เคยเห็นน้ำตาเขาเลย ซากุระค่อยๆ หันหน้ามายกมือเช็ดน้ำตาให้เพน

"ฉันก็เหมือนกันอย่าทำแบบนี้อีกนะค่ะ ฉันรักพี่นะ" ซากุระจูบที่เปลือกตาของเพนเพนลืมตาขึ้นมามองก่อนจะยิ้มให้

"ขอบคุณครับ ที่รัก" เพนสวมกอดซากุระไว้ 'พี่จะไม่ทำให้ซากุระต้องเสียใจอีกแล้ว พี่สัญญา' เพนคิดในใจจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา

"เรื่องน้องของมิอง ฉันเองก็..สนใจนะค่ะ" เพนมองซากุระที่อยู่ตรงอกครั้งแรกที่เธอเป็นคนชวนทำเรื่องแบบนี้

"เดี๋ยวนี้เมียพี่สนใจเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" เพนแกล้งถาม

"ก็อยากเอาใจสามีนิค่ะ เดี๋ยวไปมีคนอื่นอีก หรือว่าพี่ไม่ชอบงั้นฉันไปหาพี่อิทาจิก็ได้หุ่นล้ำบึกอย่างนั้นท่าทางจะใหญ่แรงก็น่าจะดี คิดแล้ว สวิยที่ท้องน้อยเลยอ่ะ" ซากุระลูบท้องน้อยตัวเองกับเนินของเธอ

 

โป๊ก

 

"อยู่กับผัวยังคิดถึงคนอื่นอีกหรอ อย่างนี้ต้องโดนทำโทษ" เพนดีดหน้าผากก่อนอุ้มซากุระขึ้นมา

"เชิญตามสบายเลยค่ะ แต่ว่าถ้าพี่ทำให้ฉันพอใจไม่ได้ฉันก็คงต้องให้พี่อิทาจิ..อื่ม..พี่ฮิดัน พี่ซาโซริ อ๋อ!! พี่เดอิดาระด้วยมาช่วยทำให้ฉันพอใจ อืม...พร้อมกันเลยดีกว่าท่าทางจะสนุกดี" ซากุระพูดยั่วเพน ตอนนี้เพนกำลังควันออกหู

"ถ้ามีแรงไปเอาคนอื่นต่อหละก็นะ พี่จะเอาให้เดินไม่ไหวซัก 3 วันเลยค่อยดู" เพนพูดรีบพาซากุระเข้าไปในห้องนอนทันที

"พี่เพนฉันล้อเล่นไม่เอาแบบนั้นแล้วนะ" ซากุระรีบร้องขอเพราะเพนเคยทำแล้วตอนนั้นเธอกับเขาทะเลาะกันแรงเพราะเธอทำตัวงี่เหง้าเพนเลยลงโทษเล่นเอาซากุระเดินแทบไม่ได้ไป 3 วัน

"เสียใจด้วยนะจ๊ะเมียจ๊า ผัวเอาจริง อ๋อ..แล้วจากนี้พี่จะอยู่กับซากุระทุกคืนเลยไม่ไปหาใครอีกแล้วเดี๋ยวเมียหนีไปอีก ต้องทำให้ไปไหนไม่ได้อยู่เลี้ยงลูกอย่างเดี่ยวก็พอ" เพนโยนซากุระลงบนเตียงโถมตัวขึ้นคร่อมร่างบาง

"ไม่เอาน๊าาาาา" ซากุระกรี๊ดร้องก่อนบทลงโทษสุดเร้าร้อนรุนแรงก็เริ่มขึ้นดูจากท่าทางของทั้งคู่แล้วคงจะอีกยาวนานกว่าไฟปรารถนาของทั้งคู่จะดับลง

 

~~~~~End~~~~~

 

เป็นไงบ้างค่ะกับของขวัญปีใหม่ที่ไรท์มอบให้ 6 คู่ 6 รสชาติความรัก ส่งท้าย ปี 56ค่ะ ไรท์ขอให้รีดเดอร์ทุกคนที่ความสุขมากๆ นะค่ะเจอกันตอนหน้า

 

อ๋อ!! กระซิบนิดตอนหน้าจะเป็นตอน แรง ดิบ เถือน ซากุระจะคู่ใคร จะโดนทำร้ายมากแค่ไหนติดตามกันด้วยนะค่ะ บ๊ายบ่ายค๊าาาาาา