[Fic naruto] short story sakura

ตอนนี้ผมยิ้มให้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นเพื่อนสนิทของผม ก่อนจะปิดประตูให้เขาดูแลหัวใจของผมที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ใบหน้าแสนหวานเศร้าเล็กน้อยเธอคงกังวลเรื่องความรู้สึกของผมเหมือนกัน แต่ผมขอถอยให้ทั้งสองที่ใจตรงกันดีกว่า ผมเดินตามทางเดินของโรงพยาบาลพร้อมกับใจที่มีแตกสลายไปแล้ว พอกันทีกับเรื่องความรัก ทุกครั้งเป็นผมทุกครั้งที่ต้องเจ็บ สายตาของคนอื่นอาจคิดว่าผมเป็นพวกที่เสียสละ แต่เคยรู้กันบ้างหรือเปล่าว่าคนเสียสละนะ เจ็บ เจียน ตาย หรือผู้หญิงชอบผู้ชายเห็นแก่ตัวกันนะ อืม..อาจจะใช่เพราะผู้ชายทุกคนที่ผมหลีกทางให้เป็นพวกเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น อ๊อ!ยกเว้นเพื่อนผมคนเมื่อกี๋นะมันนะทำเพื่อผมมามาก ผมเลยอยากตอบแทนมันด้วยการยกหัวใจของผมให้มันดูแล ผมดูเป็นพระเอกมากเลยใช่ม๊า..เฮ้ออ อยากจะร้องไห้
 
"ขอโทษค่ะ" ใครชนวะเนี่ย!
"เดินดูคนนะ..เอ่อ ไม่เป็นไรครับแล้วคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ผมหันไปเห็นผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งถือขอพลุงพลังไม่กล้าว่าเธอต่อเลย ผมนั่งยองๆ ช่วยเธอเก็บของ
"ขอบคุณนะค่ะ ตายแล้วไม่ทันแล้ว" เธอกล่าวก่อนมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วเธอก็วิ่งไป
"อะไรของเขา อ๊ะ!" ผมก้มลงหยิบกระเป๋าตังของเธอขึ้นมาเปิดดูด้านใน เธอคนนี้ชื่อ 'ฮารูโนะ ซากุระ' คุ้นๆ เห๊ะ ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยิน ช่างเถอะ
"ไว้เจอกันนะ ซากุระ" เห๊ย!ผมยิ้มให้เธอหรือนี่ แต่ว่าก็เธอน่ารักดีน่ะ
 
"เฮ้ออออ กว่าจะเสร็จดีน่ะกลับมาทันเวลาพอดี" ตอนนี้ฉันกำลังเดินเข้ามาในร้านเบเกอร์หน้าเลือกไม่ใช่ชื่อร้านหรอกน่ะแต่เป็นเจ้าของร้านต่างหาก ฉันมาทำงานให้เจ้าของขูดรีดฉัน มีดีอยู่อย่างเดียวคือเวลาสิ้นปีแกให้โบนัสเยอะดี ปีนี้เขาบอกว่าจะให้ตั้ง 5 เดือนแนะ ถ้าได้จริงๆ ฉันจะได้หมดหนี้ซักที
"ซากุระ มานี่เร็วพี่จะจ่ายเงินแล้ว" เจ้าของร้านร้องเรียกฉันแล้ว
"ค่ะมาแล้วค่ะพี่คาริน" ฉันมาถึงคนสุดท้ายคนแรกได้เงินเดือนรวมโบนัสแล้วรวมๆ หกหมื่นเห็นจะได้ฉันยืนรอจนมาถึงเวลาของฉัน
"ซากุระ ของเธอเจ็ดหมื่น" ว๊าวตั้งเจ็ดหมื่น
"แต่ว่าต้องหักค่า..." ฉันกะไว้แล้วหักค่านู่นค่านี่ก็เหลือ...
"สามหมื่นแปดพันบาทถ้วน อ่ะนี่จ๊ะ" หล่อนยิ้มให้ ร้อยยิ้มของปีศาจชัดๆ แล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย!!
"หายไปไหน" ฉันกำลังหากระเป๋าตั้งอยู่ หายไปไหนหละ โธ่..ชีวิตฉัน แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปคืนเขาละ มีหวังบ้านฉันโดนยึดแน่ๆ อีกไม่กี่นาทีต้องไปเจอเขาแล้ว เจ้าหนี้ของฉันเขาชื่อ อากาสึนะโนะ ซาโซริ เจ้าของบริษัท อินเทรตทริงกรุ๊ป เจ้านายเก่าแม่ฉันเอง และที่ฉันเป็นหนี้เพราะแม่ป่วยเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย ต้องกูเงินนอกระบบมารักษา พอเจ้านายเก่ารู้เรื่องเขาเลยยื่นมือเข้ามาช่วยแต่ฉันไม่เคยเจอเขาหรอกนะ เขาส่งลูกน้องมาประสานงานนะรวมถึงเรื่องหนี้ด้วย เขาใช้แทนทั้งหมดโดยเปลี่ยนมากู้กับเขาแทน ในอัตราดอกเบี้ยที่ต่ำมาก จนเหมือนให้เปล่า โดยการใช้หนี้คือหลังจากแม่ฉันเสีย และแม่ฉันก็จากไปได้ สี่เดือนแล้วในสัญญาให้ใช้ปีละสองครั้งกลางปีกับปลายปีครั้งละ สามหมื่นอย่างต่ำ จะทำไงดีละกระเป๋าตังฉันอยู่กับคนที่ชนเดินชนคนหล่อๆ คนนั้นแน่เลย จะได้เจอกันอีกหรือเปล่านะ เห๊ย!! ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้นนะ จะเอาเงินที่ไหนไปใช้เขาหละ มีหวังฉันเหลือเงินใช้ยังสิ้นเดือนแค่แปดพันแน่ๆ เฮ้อออ
 
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในร้านอาหารรอพบกับลูกหนี้อยู่เธอเป็นลูกของพนักงานที่เคยทำงานในบริษัทของผม แต่เธอโชคร้ายเป็นโรคที่ไม่มีทางรักษาตอนแรกผมจะช่วยแบบให้เปล่า พูดจริงๆ มันก็แค่เศษเงินของผมเท่านั้นเอามาช่วยคนดีกว่าทำหายคุณว่าจริงไหม ปกติจะเป็นลูกน้องผมอีกคนเป็นคนประสานงาน แต่พอดีว่าวันนี้เซ็งๆ แล้วลูกน้องผมก็นัดเธอใกล้กับที่ผมอยู่ผมเลยมารอแทนให้ลูกน้องดูงานที่โรงงานไป แต่เมื่อไหรจะมาหละเนี่ยจะ ห้านาทีแล้ว
"ซาอิบอกว่าให้มานั่งที่โต๊ะนี้แล้วเธอจะเดินมาหาเอง ไม่ได้ถามว่ารูปร่างหน้าตายังไงด้วยสิ ชื่ออะไรระๆ วะ" ผมพยายามนึกชื่อที่ซาอิบอกอยู่ นาการะ ไม่ใช่ มาริระ ก็ยังไม่ใช่อีก ผมมองมือที่เปิดกระเป๋าของคนที่ชนผมอยู่ เอ่อ..ใช่ ซากุระ จะใช่คนเดียวกันหรือเปล่านะ ถ้าใช่คงจะดีมากๆ เลยหละ ฮึ เห๊ย!นี่ผมแค่มองรูปที่กระเป๋าเธอแค่นี้ถึงกับยิ้มเลยหรอเนี่ยท่าทางจะอาการหนักนะเรา ฮึฮึ
 
"คุณเขาบอกว่าที่ร้านนี้ โต๊ะ ในสุดข้างหน้าต่าง อ๋อ นั้นมั้งมีคนนั่งอยู่ด้วย" ไปดูก่อนดีกว่าน่าจะใช่นะหวังว่าเขาจะใจดีนะ
"คุณค่ะขอโทษที่มะ..อ๊ะ!คุณที่ชนฉันนิ" ใช่จริงๆ ด้วย อ๊ะนั่นมัน
"กระเป๋าฉันนิค่ะ อยู่ที่คุณได้ไง" ฉันมองกระเป๋าฉันในมือของร่างสูงที่นั่งอยู่ดูเขาตกใจนิดหน่อยที่เห็นฉันเหมือนกัน
"คุณคือ ซากุระ ใช่ไหมครับ ลูกหนี้ของผม" เขาลุกขึ้นยืนก้าวเท้ามาหาฉัน ก่อนจะถาม เอ่อ..แล้วทำไมต้องเอาหน้ามาใกล้ด้วยหละ
"ใช่ค่ะ อะ..เอ่อ ชะ..ช่วยถอยปะ..ไปหน่อยดะ..เอ่อ.." ที่ฉันไม่ได้พูดต่อไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่อีตานี่สิเดินเข้ามาหาฉันจนฉันถอยมาติดกันผนักอีกด้านแล้ว จะเข้าสิงหรือไงเนี่ย
"ไม่พูดต่อหละ ฮึ ผมรอฟังอยู่นะครับ" ก็ถอยออกไปก่อนซิ!
"คุณ!!จะทำอะไรนะ!!เอามือคุณออกไปนะ" อีตานี้ต้องเป็นพวกโรคจิตแน่ๆ อยู่ๆ ก็เอามือมาโอบเอวฉัน อีกข้างดันทาบไว้กับผนังอีกตัวฉันแนบชิดติดกับตัวเขาแล้วนะ ถึงจะหล่อแค่ไหมแต่ทำแบบนี้เขาเป็นผู้ชายที่แย่มาก! แย่ที่สุด!
"ว่าฉันอยู่สินะ แต่ว่าตัวเธอหอมจัง" เขาก้มลงมาจนเกือบติดกับซอกคอฉันแล้ว ฉันสัมผัสกับลมหายใจอุ่นๆ จากเขา โอ๊ย!!ขนลุก แต่แบบนี้อัตรายเกินไปแล้วน่ะ
"ฮื๊บ" อีตาบ้านี่หอมแก้มฉัน!!!!
 
พรึบ
 
"นี่คุณ ฉันเอาเงินมาใช้หนี้ไม่ใช่เอาตัวใช้อย่าทำลุ่มล่ามกับฉันอีกนะค่ะ นี่ค่ะ ฉันขอกระเป๋าฉันคืนด้วยนะค่ะ" ฉันรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดผลักเขาให้ออกห่างก่อนจะวางเงินบนโต๊ะแล้วแย่งกระเป๋าตังคืนมา แต่ว่าเขาหลบมือไปอีกทาง
"อะไรกัน แค่สามหมื่นเองหรอ แต่ยอดหนี้ของเธอมัน สามแสนไม่ใช่หรือไง" เขาพูดอย่างสบายอารมณ์ซึ่งต่างจากฉันที่เซ็งจะตาย
"ก็ตามสัญญาไงค่ะขั้นต่ำ สามหมื่นต่อครั้ง" ฉันแย้ง
"แต่ผมต้องการตอนนี้ สามแสน ผมก็มีเหตุผลต้องใช้เงินเหมือนกันนะครับ" เขาให้เหตุผล แต่หน้าตาเจ้าเล่ห์สุดๆ
"ฉันไม่มีให้หรอกนะค่ะ ถ้ารวมกับเงินในกระเป๋าฉันก็ได้แค่ ห้าหมื่นเท่านั้น เห็นใจฉันหน่อยนะค่ะ" ฉันขอร้องเขา
"งั้นผมไม่เอาเงินคุณแล้วก็ได้"
"จริงหรอค่ะ คุณจะยกหนี้ให้ฉันงั้นหรอค่ะ" ถ้าใช้เขาเป็นคนที่ดีมากๆ สำหรับฉันเลยนะ
"ใช่ แต่ผมขอบ้านคุณแทนแล้วกัน"
"ไม่ได้น่ะ!!ฉันก็มีเงินมาใช้ตามสัญญาแล้วแต่คุณไม่รับเองนิ จะยึดบ้านฉันไม่ได้นะ" ใจร้ายที่สุด
"ใช่ตามสัญญา แต่ในนั้นก็บอกนิว่าแล้วแต่เจ้าหนี้เห็นสมควร ผมเป็นนักธุระกิจผมก็ต้องรักษาผลประโยชน์ของผมสิ" เขาพูดออกมาเป็นประโยคที่เห็นแกตัวที่สุด ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนเห็นแกตัวอย่างนี้มาก่อนเลยให้ตายสิ แล้วจะทำอย่างไงดีละ
 
คุณคงคิดว่าเป็นเป็นอะไรไปใช่ไหมทีอยู่ๆ พระเอกอย่างผมร้ายแบบนี้ ผมอยากพิสูจน์นะว่าพวกผู้หญิงชอบผู้ชายแบบนี้กันจริงหรือเปล่า และบอกตามตรงคือ ผมถูกใจเธอ ไม่เคยถูกใจใครเท่าเธอมาก่อนเลยจริงๆ ผมต้องเห็นแกตัวให้มากๆ เพื่อเธอจะได้ถูกใจผมเหมือนกัน
"ผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ ผมเองก็เห็นใจคุณ แต่คุณก็ต้องเห็นใจผมเหมือนกัน" เธอยังยืนนิ่งอยู่
"ฉันขอเวลาอีก สามเดือนได้ไหมค่ะ ถ้าผ่านช่วงนี้ไปแล้วฉันยังหาไม่ได้ฉันจะยอมยกบ้านให้คุณ" เธอพูดหน้าเศร้ามาก ผมเล่นแรงไปหรือเปล่าเนี่ย
"เอ่อ...ก็ได้ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะ" ผมเดินออกมาโดยไม่ได้หันหลังไปมองว่าเธอเป็นอย่างไงไม่กล้ามองกลัวหันไปแล้วเจอเธอนั่งร้องไห้ผมเป็นโรคแพ้น้ำตาผู้หญิงด้วยสิ
 
ฉันจะทำอย่างไงดีละ อีกแค่สามเดือนเองกับเงินสามแสน ไหนจะค่าเทอมอีก ถ้าขายบ้านยังไม่รู้เลยว่าจะถึงไหม แต่ว่าชีวิตยังไม่มันก็ต้องดิ้นต่อไปสู่ตายค๊าาา!!
"ต้องหางานเพิ่มที่ร้านพี่คารินเริ่มงานตอนช่วงเช้าถึงบ่ายสาม เราหางานทำช่วงเย็นก็ได้นิ ไปถามร้านสะดวกซื้อดีกว่า เพราะช่วงเย็นคนงานคงมีไม่มากไปทีไรคนเดิมทุกที" ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
"ขอโทษนะค่ะเห็นป้ายสมัครงานสนใจนะค่ะติดต่อตรงไหนค่ะ" ฉันถามพนักงานหน้าเคาร์เตอร์
"อ๋อ รอสักครู่นะค่ะ" พนักงานคนนั้นเดินไปด้านหลังร้านซักครู่ก็เดินออกมา
"เชิญด้านในเลยค่ะ เจ้าของร้านรออยู่แล้วค่ะ" เขาพูดฉันเดินตามทางที่เขาชี้ เดี๋ยวก่อนต้องสำรวจตัวเองให้เรียบร้อย อื่ม..เรียบร้อยแล้วเข้าไปได้
"ขอโทษนะค่ะ ฉันจะมาสมัครงานค่ะ" เขานั่งหันหลังให้ฉันอยู่
"ครับผมรับคุณเข้าทำงาน เริ่มงานวันนี้เลย ค่าแรงก็วันละ สามร้อยเริ่มหกโมงเย็นถึงห้าทุ่ม มีค่าเบี้ยเลียงสำหรับเข้ากลางคืนอีกวันละสามร้อยตกคุณจะได้เงินวันละ เจ็ดร้อยถ้วน" เขาพูดก่อนจะค่อยๆ หันมา นั่นมัน
"คุณซาโซริ ทำไมคุณ.." ที่นี่เป็นร้านของเขาหรือนี่
"ก็ผมเป็นเจ้าของร้านนี้ผมซื้อมาทำเล่นๆ ว่างๆ ถึงเข้ามา วันนี้ผมว่างเลยมาดู แม้ บังเอิญจริงๆ เลยเน้อ" เขาพูดทำหน้าเจ้าเล่ห์อย่างไงไม่รู้สิ ไม่อย่าทำกับเขาเลยแต่ว่าตั้ง เจ็ดร้อย เวลาสามเดือนคูณเก้าสิบก็ หกหมื่นสามแน่ บวกที่ได้จากร้านพี่รินอีกเดือนละสามหมื่น ก็เก้าหมื่นบวกหกหมื่นก็แสนห้ารวมกับเงินเก็บตอนนี้ก็สองแสนหก ถ้าไม่เอาที่นี่ไปหาที่อื่นจะได้เท่านี้หรือเปล่าเนี่ย เอาไงดีละ
"ว่าไง เงินดีนะ ถ้าวันไหนมีกำไรมากหรือว่าผมอารมณ์ดีอาจมีเงินพิเศษด้วยน่ะ แต่ถ้าคุณไม่สนก็ไม่เป็นไร เมื่อเช้ามีอีกคนมาสมัครเหมือนกันดูเขาเองก็อยากเข้าทำงานที่นี่ด้วย ถ้าคุณไม่หละก็ผมรับขะ.."
"ตกลงค่ะฉันจะทำเริ่มเลยใช่ไหมค่ะ" ฉันพูดออกไปโอกาสดีๆ มาจะปล่อยไปได้ไง
"หึ ดีงั้นเริ่มงานได้เชิญ" เขาไล่ฉันออกมาจากในห้องพอออกมาก็เจอพนักงานคนเมื่อกี๋ยืนรอพร้อมชุดพนักงานยื่นให้ฉัน ที่นี่มีพนักงานสามคนชายสองคนผู้หญิงหนึ่งคนและแม่บ้านอีกหนึ่งคน วันแรกเขาให้ฉันอยู่หน้าเคาร์เตอร์เลย
"หวัดดีครับน้องซากุระ พี่ชื่อเนจินะครับ จำพี่ได้ไหม" พนักงานคนนึ่งที่อยู่เคาร์เตอร์ถัดไปหันมาถามฉัน หน้าคุ้นๆ ชื่อเนจิหรอ
"ใช่ ฮิวงะ เนจิพี่ของ ฮินาตะซังหรือเปล่าค่ะ" น่าจะใช่นะ
"จำพี่ได้ด้วย ดีใจนะที่ได้เจอเธอที่นี่พี่จะได้ไม่เหงา รินะ ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ ต่างคนต่างอยู่เลยไม่ค่อยสนิทกัน" พี่เนจิพูดเขาหมายว่าฉันพูดมากหรอ
"พี่ว่าฉันเป็นคนพูดมากงั้นหรอ" ฉันแกล้งทำหน้าไม่พอใจใส่
"หรือไม่จริงหละ" พี่เขาพูดยิ้มๆ
"ชิ แล้วพี่มาทำงานพิเศษทำไม บ้านพี่ออกจะรวยไม่ใช่หรอ แล้วมาทางานพิเศษทำไมละค่ะ" น่าสงสัยว่าม๊า ฮิวงะ รวยติดอันดับของประเทศเลยนะ
"ว่างๆ ไม่มีอะไรทำเลยหาอะไรทำแก้เซ็ง" คนรวยเป็นแบบนี้หมดเลยหรอเนี่ย น่าอิจฉาจัง ไม่เหมือนกับฉันเลย
"น่าอิจฉาจังเลย" ฉันบ่นออกมาเบาๆ
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นหละ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกพี่ได้นะ ถ้าพี่ช่วยได้จะช่วยเอง" พี่เขาเอามือมาลูหัวฉันเบาๆ ฉันค่อนข้างสนิทกับพี่เขาเพราะไปหาฮินาตะบ่อยๆ
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะค่ะ" ฉันหันมาคิดเงินให้ลูกค้าที่นี่ชักน่าทำแล้วสิ มีคนที่ฉันแอบชอบอยู่ด้วย
 
ผ่านไปสามอาทิตย์
 
"โอ้โฮ ดึกขนาดนี้เลยหรอเนี่ยวันนี้เหนื่อยจัง" ฉันเดินออกหน้าร้านเพื่อกลับบ้าน นั่นพี่เนจินิยังไม่กลับอีกหรอ
"พี่เนจิค่ะยังไม่กลับอีกหรอค่ะ" ฉันเดินไปถามพี่เขา
"อื่ม..รอเรานั่นแหละ เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านเธอเปลี่ยวจะตาย" พี่เขาเป็นห่วงเราด้วยหรอเนี่ย
"พี่เป็นห่วงฉันด้วยหรอ หั๊นแน่ แอบชอบฉันปะเนี่ย" ฉันกอดอกเอาศอกแซะแขนเขา
"อื่ม พี่เป็นห่วง ถ้าให้เธอไปคนเดียว ถ้าไปฉุดเขาจะทำไง" ดูพี่เขาพูดฉันไม่ใช่พวกโรคจิตฆ่าข่มขืนซะหน่อย
"ชิ!!!" ฉันสะบัดหน้าไปอีกทาง
"ปะ เดี๋ยวดึก" พี่เนจิพาฉันไปขึ้นรถที่อยู่ซอยถัดมานั่งรถมาได้สักสิบนาทีแต่ทำไมทางมันไม่คุ่นเลยหละ
"เอ่อ..พะ..พี่เนจิค่ะนี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนิค่ะ" ฉันร้องทักขึ้นมาเพราะพี่เขากำลังเลี้ยวรถเขาไปในโรงแรม ไม่ดีแล้วนะ
"พี่รู้เรื่องที่เธอเป็นหนี้แล้วนะซากุระพี่จะช่วยเธอเอง" พี่เขาเอามือมาลูบต้นขาของฉัน
"จะทำอะไรนะ!!!" ฉันจับมือพี่เขาให้หยุด แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลตอนนี้พี่เขาเลี้ยวเข้าช่องไปแล้ว
"เอาไปไม่ต้องให้ใครเข้ามา" พี่เขาส่งเงินให้เด็กเปิดม่าน ต้องตั้งสติ รอจังหวะที่พี่เขาลงจากรถตอนนั้นต้องวิ่งให้สุดชีวิต
"ฉันเป็นเพื่อนน้องสาวพี่นะ พี่ทำฉันแบบนี้ไม่ได้" เขากำลังดับเครื่อง
"พี่ชอบเธอมากเลยนะซากุระ มาเป็นเด็กพี่ดีกว่า รับรองว่าพี่จะเลี้ยงเธออย่างดีเลยส่วนเงินสามแสนที่ติดซาโซริเดี๋ยวพี่เคลียร์ให้" พี่เขาเอามือลูบขาฉันอีกแล้วอีกมือพี่เขาจับแขนฉันอยู่
"งั้นที่พี่รินนะบอกว่าพี่ขืนใจเธอก็เรื่องจริงสินะ เลวมากเลวที่สุด เสียดายที่ฉันนับถือให้พี่เป็นพี่ชาย" ฉันพูดออกไปต่อหน้าพวกฉันพี่เขาทำตัวดีมากมีขาวลือเหมือนกันว่าพี่เขาเป็นพวกเสือผู้หญิง แต่คิดไม่ถึงจริงๆ
"จะพูดอย่างไงก็เรื่องของเธอเพราะอย่างไงซะ เธอก็ต้องเป็นของฉัน ฉันมองเธอมานานแล้ว ซากุระ" เขาเปิดประตูลงไปแล้วจังหวะนี้แหละ
 
หมับ
 
"จะไปไหนจ๊ะ เราเข้าไปในห้องดีกว่า" พี่เขามาดักข้างหน้าฉันเข้ามากอดเอวฉันแล้วอุ้มฉันขึ้นพาดบ่า ฉันทั้งดิ้นทั้งทุบตีเขาแต่แรงเพียงน้อยนิดหรือจะทำอะไรร่างกายอันแข็งแกรงอย่างเขาได้ ฉันจะเสร็จเขาจริงๆ หรอเนี่ยสิ่งที่ฉันเก็บรักษาไว้ต้องมาโดนคนที่หาความสุขบนร่างกายของผู้หญิงแบบนี้อย่างนั้นหรอ ไม่จริงใช่ไหม ใครก็ได้ช่วยฉันที
 
ผมเห็นซากุระไปกับเนจิ เนจิบอกว่าเธอเป็นแฟนของมัน แต่ผมไม่เชื่อหรอกมันเป็นพวกเสือผู้หญิง ซากุระนะเห็นเธอเป็นแบบนั้นแต่เธอนะเป็นพวกอ่อนต่อโลกไม่ทันคนหรอก ผมขับรถตามมันมา มันเลี้ยวรถเข้าโรงแรมไปแล้ว ผมไม่ยอมให้มันทำอะไรเธอหรอก ผมชอบเธอจริงๆ นิครับ
 
ปั้ง
 
"ไอ้เนจิจะทำอะไรซากุระนะ" ผมเปิดประตูเข้าไปเห็นเนจิไซ้ซากุระเสื้อผ้าขาดหลุดหลุ้ย ก่อนจะตรงไปกระชากมันออกมาจากร่างเธอ
 
ตุ๊บ
 
"ออกไปจากที่นี่ซะ ไม่งั้นพ่อแม่นายรู้เรื่องนี้แน่" ผมต่อยมันไปหนึ่งทีก่อนจะเข้าไปหาซากุระ
"ซากุระไม่เป็นไรใช่ไหม" ผมเข้าไปกอดเธอไว้ ตัวเธอสั่นเอามากๆ
"ฮึดๆ ฮึ๊ด ชะ..ช่วยฉันด้วย" เธอร้องไห้สะอึดสะอื่นกอดผมผมลูบหัวปลอบใจเธอ
"ผมรู้ว่าพี่เองก็อยากได้เธอ อย่าคิดว่าผมรู้ไม่ทันนะ เงินแค่สามแสนสำหรับพี่แล้วมันก็แค่เศษเงินเท่านั้น อย่าทำตัวเป็นพระเอกหน่อยเลย!!" เนจิมันพูดกำลังลุกขึ้นจากพื้น
"ที่นายพูดก็ถูกพี่ชอบเธอ แต่พี่ไม่มีวันทำร้ายคนที่พี่รัก อย่างนายมันก็แค่อยากครอบครองร่างกายเธอก็เท่านั้น ทำแบบนั้นมันจะมีความหมายอะไรถ้าไม่ได้ใจ" ผมพูดหันมองหน้าซากุระ เธอทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะซุกหน้ากับหน้าอกผม
"สมัยนี้มันไม่มีหรอก ความรักที่มีแต่ให้ มันต้องครอบครองไม่งั้นก็ไม่ทันคนอื่นหรอพี่ซาโซริ" มันพูดออกมาทำเอาผมนึกถึงสิ่งที่ผมเคยเจอเลย ผู้หญิงเขาชอบแบบนั้นจริงหรอ
"แต่ความรักแบบนั้นมันจะไปยั้งยืนอะไร นายมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวเท่านั้น ฉันเกลียดคนอย่างนาย" ซากุระหันหน้าไปพูดเธอคงจะโกรธมากสินะ เอ่อ..ถ้าเป็นผมโดนแบบนี้ก็โกรธเหมือนกัน
"นายไปได้แล้วเนจิ" ผมมองมันอีกครั้งก่อนมันจะเดินออกไป
"ไม่เป็นอะไรแล้วนะซากุระ ฉันมาช่วยแล้ว" ผมลูบผมเธอมืออีกข้างควานหาผ้าห่มมาคุมร่างกายเธอไว้
"ขอบคุณมากน่ะค่ะ ที่มาช่วย ฉันต้องรีบกลับแล้วพรุ่งนี้ต้องไปทำงานต่อ" นี่เธอคิดจะทำงานอีกหรอเนี่ย
"เดี๋ยวก่อนสิ เรื่องหนี้ ฉันจะยกให้ก็ได้นะ มีข้อแม้อย่างเดียว" เธอหันหน้ามามองเล็กน้อยประโยคแรกเธอทำหน้าดีใจแต่พอผมบอกว่ามีข้อแม้เธอถึงกับทำหน้าเศร้าอีกรอบ
"อะไรค่ะ" เธอกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น
"ฉันขอเป็นคนดูแลเธอได้ไหม ฉันชอบเธอจริงๆ นะซากุระ" ผมพูดออกไปรู้สึกหน้าชาๆ อย่างไงไม่รู้สิ
"....." เธอนิ่งเป็นแฟนกับผมต้องคิดมากขนาดนั้นเลยหรอ
"เอ่อ..ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ หนี้ของเธอฉันยกให้ฟรีๆ ก็ได้ เอ่อ..สะ.ส่วนเมื่อกี๋คิดว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกัน" ผมลุกขึ้นยื่นข้างเตียงเตรียมจะออกข้างนอก
"ถ้าไม่รังเกียดคนจนๆ อย่างฉันหละก็.." เธอพูดออกมา
"ฉันไม่เคยรังเกียดคนจนโดยเฉพาะเธอ ตกลงใช่ไหม" ผมถามย้ำเพื่อความมั่นใจ
"ค่ะ ฉันเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน ดีใจจัง" เธอเงยหน้ามายิ้มให้ผมใบหน้าเธอยังมีคราบน้ำตาอยู่เลย ผมเอื่อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาให้เธออย่างเบามือ
"ขอบคุณนะครับ" ผมยิ้มให้เธอเธอเองก็ยิ้มตอบผมเช่นกันหน้าเราอยู่ห่างกันคืบผมค่อยๆ ก้มหน้าลงไปใกล้หน้าเธอเรื่อยๆ เราต้องให้เกียรติเธอสิ ถ้าเราทำก็เหมือนไอ้เนจิสิ พอคิดได้ก็ผลักหน้าออกมาในใจเสียดายสดุๆ แต่ผมกลัวเธอจะไม่ชอบ
"นี่พี่ซาโซริค่ะ ฉันว่าพี่ต้องอกหักมานับไม่ถ่วนแน่ๆ เลย" ทำไมเธอถึงรู้หละ
"รู้ได้ไง" ผมถามเธอลุกขึ้นมายืนข้างหน้าผม
"พี่นะให้เกียรติผู้หญิงเกินไป ถ้าเขาไม่หนี้ก็แสดงว่าอนุญาติให้ทำไม่รู้หรือไงค่ะ" กล้าพูดดีนะ
"งั้น ถ้าไม่ขัดขืนแสดงว่ายอมสินะ" ผมก้มลงประทับจูบเธออย่างเร้าร้อนก่อนจะพาเธอไปที่เตียงผลักเธอนอนบนเตียงพร้อมขึ้นคร่อมเธอไซ้ซอกคอเธอ ฮึ ครั้งแรกของเธอสินะถึงได้เคริ้มจนตัวสั่นขนาดนี้
"คืนนี้ฉันขอนะ ซากุระ" ผมถามเธอเสียงกระเส่าเริ่มคุมตัวเองไม่ได้แล้วสิ
"เราพึ่งเจอกันแค่ เดือนเดียวเองนะ..อืม..อือ" ผมจูบปิดปากเธอเพราะเธอกำลังปฏิเสธเธอบอกผมเองและตอนนี้เธอก็ไม่ปฏิเสธผมแสดงว่าอนุญาติสินะ
"ปกติ แค่สามวันก็เสร็จผมแล้วสำหรับเธอนะนานที่สุดแล้ว" ผมพูดจริงๆ นะพวกผู้หญิงที่ผ่านๆ มาเสนอให้ผมผมไม่เคยรุกเองแบบนี้หรอก
"นายเป็นคนอย่างไงกันแน่เนี่ย" เธอถามนัยตาเธอตอนนี้เคริ้มสุดๆ
"เธอก็ลองค้นหาด้วยตัวเธอเองสิซากุระ" ผมพูดก่อนจะก้มลงจูบเธออีกครั้ง ค่ำคืนสุดหวานช่ำของผมกับเธอก็เริ่มขึ้น ผมขอเป็นคนเห็นแกตัวแล้วกันจะว่าผมก็ยอมแต่ผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไปได้อย่างแน่นอน ผมรับรอง
 
~~~~~End~~~~~