[Fic naruto] short story sakura

"อ้า..อื่ม...อ๊ะๆๆ" ร่างบางสั่นไหวไปตามแรงโยกที่หนักหน่วงของร่างสูง เธอพยายามมองตาเขาให้ปราณีเธอบางดูเหมือนร่างสูงจะรู้ว่าร่างบางไม่ได้สุขสมไปกับเขา เขาเองก็ยิ่งกระแทกเอวแรงและหนักขึ้นไปเท่านั้น

"อ๊ะๆๆ..หยุดอ๊ะๆ...พอแล้ววว....อื๊ม..อ๊าาาาาาา" ร่างสูงชันตัวขึ้นมาจับเอวซอยไม่ยั้งก่อนจะกระแทกสุดแรงราวกับจะฉีกร่างเธอให้แยกออกจากกันปลดปล่อยสุดตัวมองร่างบางที่เกร็งตัวตอดรัดตัวตนของเขาอย่างสะใจ เขาปลดปล่อยจนหยดสุดท้ายก่อนจะผลักตัวออกจากตัวเธอแล้วตรงเขาห้องน้ำไปทันทีโดยไม่หันมองร่างบางที่นอนอยู่เลยซักนิด

ร่างบางยังคงเกร็งกระตุกอยู่หอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า ร่องเนื้อปิดสนิทมีน้ำขาวขุ่นค่อยๆ เอ่อล้นออกมาตามรอยแยก เธอค่อยๆ หุบขาอย่างลำบากเอื้อมมือหยิบเสื้อผ้าของตน พยายามทำเสียงให้เบาที่สุดกลั้นเสียงสะอื่นเอาไว้ เธอค่อยๆ ลุกขึ้นจัดการกับตัวเองหันมองกระจกก่อนจะเช็ดน้ำตาออกกลับมามองบนเตียงที่พึ่งผ่านศึกมา ยิ่งเห็นคราบเปียกชื้นปะปนด้วยรอยเลือดก็ยิ่งตอกย่ำสิ่งที่เธอสูญเสียไป เธอค่อยๆ พยุงตัวเองโดยมีผนังห้องเป็นตัวช่วยกันเธอไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้นเอื้อมมือไปจับที่เปิดประตูแรงเธอตอนนี้ยังคงไม่กลับมาแค่ยืนขายังสั่นเลยไหนจะเจ็บช่วงกลางตัวมากๆ

"จะไปไหน" เสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาร่างบางสะดุงรีบเปิดประตูทันที

"ฉันถามว่าจะไปไหน มานี่" ร่างสูงเดินไปคว้าแขนร่างบางกระชากให้ไปนอนบนเตียงอีกครั้งร่างบางตอนนี้มองร่างสูงที่ขึ้นมาบนเตียงด้วยดวงตาสั่นระริกด้วยความกลัวถอยจนตัวติดหัวเตียง

"ฉะ..ฉันจะกะ..กลับบ้าน" ร่างบางตอบก่อนจะลงมาจากเตียงอีกฝั่ง

"กลับบ้านงั้นหรอ แต่พ่อแม่เธอยกเธอให้ฉันแลกกับเงิน 10 ล้าน เท่ากับตอนนี้เธอคือสมบัติของฉัน ฉันคือเจ้าของเธอ ซากุระ" ร่างสูงพูดฉีกยิ้มเหยียดส่งไปให้เธอ

"ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ คุณพ่อ คุณแม่ไม่ทำแบบนั้นแน่นอน" ซากุระพูดเสียงแข็ง

"หึๆ เธอไม่รู้เลยหรือไงว่าตอนนี้พ่อกับแม่เธอหนีออกนอกประเทศไปแล้วนะซากุระ เพราะอะไรรู้ไหม คงไม่รู้หละสิ พ่อเธอค้ายาตอนนี้คงไปไกลแล้วหละ โดยขายเธอเพื่อเอาเงินเป็นการหลบหนีออกนอกประเทศนะคุณหนู" ร่างสูงกระชากซากุระลงมาที่เตียงอีกครั้งพร้อมขึ้นคร่อมล็อคแขนเธอไว้ทั้งสองข้าง

"ไม่จริง ขอร้องอย่าทำอะไรฉันเลยนะ" ซากุระขอร้องทั้งน้ำตา

"อย่าขอร้องอะไรที่ฉันทำไม่ได้สิซากุระ" ร่างสูงจูบซับน้ำตาให้ร่างบางปล่อยมือจากมือเธอเลื่อนมาที่หน้าอกบีบคลึงมันเบาๆ ไล่ปากมาที่ซอกคอดูดเลียรอยที่เขาเป็นคนทำย้ำความเป็นเจ้าของในตัวเธอ มือปลดเสื้อเธอออกอย่างช้าๆ อย่างนุ่มนวล

"คะ..คุณเคยบอกว่า..อืม..รักฉันไม่ใช่หรอ อ่า..ทำไมทำฉันยะ..อย่างนี้แหละ" ซากุระยันมือที่อกหนาให้ร่างสูงออกห่างจากเธอ

"ตอนนั้นคุณยังมีค่าให้ผมตามเอาใจ แต่ว่าตอนนี้เธอมันไม่มีค่าอะไร ทำไมฉันต้องเอาใจเธออีกหละซากุระ เอาอย่างนี้ไหม ถ้าเธอมีลูกให้ฉันสักคนสองคนฉันจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เป็นไงสนใจไหม" ร่างสูงพูดพรางไล่จูบที่เนินอกไล่ลิ้นมาที่ยอดอกวนลิ้นไปมาจนมันตั้งชูชั้นขึ้นมาอีกครั้ง ซากุระนอนหลับตาน้ำตาซึมถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่ทำเธอแบบนี้แต่พอเขารู้ว่าที่เธอยอมคบกับเขาเพียงเพราะต้องการอำนาจจากเขามาช่วยธุระกิจของพ่อเธอเท่านั้น เธอไม่รู้จริงๆ ว่าพ่อเธอเป็นพ่อค้ายาเสพติด และต้องการอำนาจจากเขาเพื่อประโยชน์ของครอบครัวเธอ พอเขารู้เขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"ฉะ..ฉันมันไร้ค่ามากสินะ..อ้า..ปล่อยคนไร้ค่ายะ..อืม..อย่างฉันไปเถอะ พี่คาคาชิ อือ..พี่ก็ได้ทุกอย่างจากฉันไปแล้วนิ..อืม..ยะ..ยังต้องการอะไรอีก..อ๊าา" ซากุระพูดให้ร่างสูงเห็นใจเธอบ้าง คาคาชิไม่ฟังคำพูดของเธอยังคงไล่ลิ้นต่ำลงไปเรื่อยๆ จับขาเธอตั้งชันขึ้นมาซุกหน้ากับเนินพรมจูบไปจนทั่วก่อนจะสอดสิ้นร้อนๆ เข้าไปในตัวเธอดูดดื่มน้ำรักของเธอและเขาที่ยังหลงเหลืออยู่อย่างไม่รังเกียด เขารับรู้ถึงแรงตอดรัดที่ลิ้นก็ยิ่งเริ่งจังหวะตวัดลิ้นให้เร็วและลึกเข้าไปอีก

"อื่ม..อ้า..พอแล้ว..อ้า..หยุดน๊ะ...อ๊ะ..อ้าาา" ซากุระเกร็งกระตุกอย่างแรงก่อนจะค่อยๆ เบาลง คาคาชิเลื่อนตัวกลับมาคร่องร่างเธออีกครั้ง จับตัวตนถูไปมาก่อนจะค่อยๆ ดันเข้าไปในตัวเธอเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ เนิบๆ ซากุระพยายามอดกลั้นอารมณ์ปรารถนาตัวเองข่มอารมณ์ไม่ให้ไปตามร่างสูงแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นไปตามที่เธอคิดสะโพรกของเธอเด้งสวนรับสัมผัสของคาคาชิอย่างห้ามตัวเองไม่ได้คาคาชิมองอย่างสะใจและดีใจในขณะเดียวกัน เขาไม่ได้เกลียดเธอแต่เขารักเธอมากด้วยซ้ำไป ไม่งั้นเขาคงไม่เสนอทางเลือกให้พ่อแม่ของเธอแบบนี้หรอก แต่เขาอยากเปลี่ยนเธอที่อ่อนแอให้อยู่ได้ด้วยตัวเองเพื่อมายืนเคียงข้างเขา

"อ้า..ฟิตชะมัด เธอเป็นของฉันแล้วได้ยินไหมซากุระเธอเป็นของฉันแล้ว..อ๊ะๆๆ" คาคาชิกระแทกตัวตนเข้าออกอย่างหนักหน่วงครั้งนี้ดูเธอจะรวมมือเป็นอย่างดีไม่ขัดขืนเขาแล้วเหมือนครั้งแรก หรือจะพูดให้ถูกเธอขัดขืนเขาไม่ได้ ถึงขัดไปก็ยิ่งไปปลุกไฟอารมณ์เขาให้โหมหนักขึ้นไปอีก

"อื่อ..อ้า..แรงๆ อีก ใกล้แล้ว อ้า..จะไม่ไหวแล้ว..อ๊ะๆๆ..อ่า" ซากุระเองก็คุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลยปล่อยอารมณ์ไปตามใจที่มีแต่ความต้องการในตัวเขา คาคาชิเองก็ตอบสนองด้วยการกระแทกตัวอย่างเร็วแรงจนเสียงเตียงดังไปทั่วทั้งห้อง คาคาชิพลิกตัวลงมาด้านล่างให้ซากุระอยู่ด้านบน เธอขยับตัวขึ้นลงตามมือของคาคาชิที่คอยให้จังหวะอยู่ทั้งคู่ตอบสนองซึ่งกันและกันจนเป็นหนึ่งก่อนจะกระแทกใส่กันในครั้งสุดท้ายสุดแรงที่มี ซากุระค่อยๆ หมอบตัวลงมาซุกกับอกของคาคาชิเขาเองโอบกอดเธอไว้ยังคงไม่ขยับไปไหนลูบหลังลูบผมเธออย่างอ่อนโยนรู้สึกตัวอีกที่ซากุระก็หลับคาอกเขาไปแล้ว คาคาชิค่อยๆ พยุงร่างซากุระให้ลงนอนกับเตียงก่อนจะจับผ้าห่ม ห่มให้เธออย่างเบามือกลัวว่าเธอจะตื่นก่อนจะลูบผมและจูบที่หน้าผากเธออีกครั้งแล้วนอนกอดเธอไว้อย่างนั้นจนหลับไป

เช้าวันต่อมา

"อืม.." ร่างบางขยิบตาตอบรับแสงแดดที่ส่องเข้ามาเธอหันหน้าซุกกับความอุ่นก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองก็รีบดีดตัวลุกขึ้นมาทันทีเพราะเธอนอนซุกน้ากับอกของร่างสูง ซากุระนั่งหน้าแดงหันมองอีกทางความรู้สึกตอนนี้ทั้งมีความสุขและเสียใจ มีความสุขเพราะเขาเป็นคนแรกของเธอ เธอได้มอบมันให้กับคนที่เธอรัก ส่วนที่เธอเสียใจเพราะเขาไม่ได้รักเธอ

"พอฉันหมดตัวคุณก็หมดใจงั้นหรอ คุณเคยรักฉันจริงๆ บ้างหรือเปล่าคาคาชิ" ซากุระหันหน้ามามองเผลอเอามือลูบใบหน้าหล่อเหลาของคาคาชิอย่างลืมตัว

หมับ

"จะลักหลับฉันหรือไง ฮึ ซากุระ เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ" คาคาชิจับมือซากุระที่กำลังลวนลามตนอยู่ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งมองหน้าเธอตอนนี้ที่แดงเอามากๆ สายตาเธอตอนนี้มองช่วงซิกแพร็กของเขา ก่อนจะหลบตาไป

"มะ.ไม่ใช่นะ ปล่อยฉันจะไปอาบน้ำ" ซากุระพูดไม่กล้ามองมาทางคาคาชิ

"ลุกไหวแล้วหรอ ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า" คาคาชิถามด้วยความเป็นห่วง เล่นเอาซากุระก้มหน้าแดงขึ้นไปอีกเธอเม้มปากแน่นในใจกำลังกรี๊ดร้อง 'ถามอะไรก็ไม่รู้คนบ้า'

"ว่าฉันในใจอยู่หรือเปล่าเนี่ย" คาคาชิเอามือมาประครองปลายคางซากุระให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา ค่อยๆ เลื่อนหน้ามาใกล้หน้าเธอเอียงหน้าเล็กน้อยเพื่อมอบสัมผัสอบอุ่นให้เธอ

"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" ซากุระผลักตัวเองออกมาก่อนจะรีบตรงเข้าห้องน้ำไป คาคาชิมองอย่างยิ้มๆ กับอาการเขินอายของเธอ

ด้านล่างของบ้าน

"ซากุระไปไหนทำไมยังไม่มา" คาคาชิหันไปถามคนใช้ที่ยืนรออยู่ข้างๆ

"ลงมาแล้วค่ะแต่คุณเขาทานอยู่ในครัวค่ะ" คนใช้ตอบกลับมา

"งั้นหรอไปเรียกเธอมาหาฉันเดี๋ยวนี้" คนใช้รับคำก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

"คุณค่ะ คุณคาคาชิเรียกค่ะ" คนใช้พูดกับเธอซากุระกำลังตักข้าวเข้าปากและคุยกับเด็กรับใช้รุ่นเดียวกันถึงกับทำหน้าเซ็งก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินไปอย่างหวาดๆ 'เขาจะเอาอะไรกับฉันอีกหละ ฉันไม่มีอะไรจะให้แล้วนะทั้งตัวและใจ'

"มาแล้วหรอ นั่งสิวันนี้ไปกับฉัน ต่อจากนี้ไปเธออยู่กับฉันในฐานะคนใช้ส่วนตัวของฉันทำตามคำสั่งเท่านั้น ห้ามขัด ห้ามถาม ห้ามแย้ง ไม่งั้นฉันจะบอกตำรวจเรื่องที่หลบของพ่อแม่เธอ" คาคาชิพูดขณะตักอาหารเหลือบมองซากุระเล็กน้อยเธอทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ขัดเขาไม่ได้เขากระตุกยิ้มชอบใจกับอาการของร่างบาง

"เข้าใจแล้วค่ะ หมดธุระแล้วใช่ไหมฉันจะไปทานข้าวต่อ" ซากุระลุกขึ้นก่อนจะเดินไป

"หยุดมานั่งลงกินข้าวกับฉันนี่คือคำสั่ง" คาคาชิเงยหน้าพูดซากุระถึงกับกำมือแน่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงเอาใจเธอสารพัดคอยตามใจเธอต่างๆ นานา แต่เพียงชั่วข้ามคืนเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ถึงขนาดนี้เธอเองคงต้องยอมเขาอย่างเรียงไม่ได้ 'แล้วฉันจะทำอย่างไงดีหละ ข่าวเรื่องพ่อแม่ฉันคงสะพัดไปทั่วแล้ว ที่บริษัทเขารู้จักฉันกันเกือบทุกคน จะทำอย่างไงดีหละ' ซากุระคิดในใจก่อนจะนั่งลงข้างคาคาชิที่มีจานวางอยู่

ณ บริษัท

ซากุระเดินตามหลังคาคาชิพยายามไม่มองหน้าใครไม่สนใจสิ่งที่คนเหล่านั้นพูดถึงเธอจนมาถึงห้องทำงานของเขา

"คาคาชิมาแล้วหรอ นี่เธอยังมีหน้าตามคาคาชิมาอีกหรือนี่" สาวผมน้ำตาลเขามาโอบกอดคาคาชิและจูบเขาทำตัวเป็นเจ้าของเอามากๆ ซากุระถึงกับหลบตาไม่อยากมองภาพบาดตานั้น

"อายาเนะบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้" คาคาชิผลักตัวหญิงสาวคนนั้นออกไปก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะทำงาน

"งั้นฉันออกปะ.."

"เธอจะไปไหน เธอต้องอยู่กับฉันไม่งั้น..คงจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น" คาคาชิรีบทักทันที

"แล้วจะให้นั่งตรงไหน" ซากุระมองรอบห้อง

"อายาเนะมีอะไรอีกไหม ผมจะทำงานต่อ" คาคาชิหันไปพูดกับหญิงอีกคน

"เอ่อ..มะ.ไม่แล้วค่ะ" หญิงสาวหันมาตอบก่อนจะเดินออกไปมองหน้าซากุระอย่างไม่พอใจ

"แล้วที่นั่งฉันหละค่ะ" ซากุระถามมองรอบห้องก่อนจะไปสะดุดสายตากับคาคาชิที่ถอยตัวออกจากโต๊ะมองมาที่ซากุระสลับกับตักของตน

"เอ่อ..คงไม่ได้..ให้ฉัน.." ซากุระพูดเสียงอ้อมแอ้ม

"มาเร็วๆ" คาคาชิเร่งตบมือที่ตักตัวเอง ซากุระก้มหน้าเหลือบตามองซ้ายขวาดูก็รู้ว่าเธอไม่พอใจมาก เธอเป็นคนรักนวลสงวนตัวมากตอนที่เขายังอ่อนโยนกับเธอมากสุดก็แค่จับมือไม่มีทางที่เขาจะได้ทำกับเธอแบบเมื่อคืนแน่นอน

"เอ่อ..ฉันนั่งพื้นกะ.."

"ขัดฉันงั้นหรอ อื่อ..เบอร์ของ อุจิวะ เบอร์อะไรนะ" คาคาชิหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนๆ ดูซากุระกำมือก่อนจะเดินเข้าไปข้างหน้าคาคาชิ ค่อยๆ หันหลังเธอไม่เคยทำเรื่องน่าอายแบบนี้มาก่อนเลย คาคาชิเห็นอย่างนั้นก็โอบเอวดึงตัวเธอลงมานั่งบนตักแล้วทำงานต่ออย่างหน้าตาเฉย ซากุระเกร็งตัวไม่กล้าขยับไปไหน ขนาดหายใจยังแทบไม่ได้เลย

"ตัวเธอนี่หอมจังเลยนะ รู้อย่างนี้ฉันทำเรื่องเมื่อคืนไปตั้งนานแล้วไม่ปล่อยให้นานขนาดนี้หรอก" คาคาชิลูบมือตามเรียวแขนของซากุระเล่นเอาเธอขนลุกเกรียวสัมผัสร้อนๆ ทำเอาเธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาก็ยิ่งทำให้เธอหน้าแดง

"เอ่อ..ฉันขะ..ขอไปหะ..ห้องน้ำได้ไหมคะ" ซากุระกลั้นใจพูด

"ก็ไปสิใครห้าม" คาคาชิพูดแต่ยังคงทำงานอยู่

"คุณก็ปล่อยเอวฉันสิ" ซากุระมองที่เอวตัวเองมีมือของคาคาชิโอบไว้อยู่

"ขอโทษลืมไป" คาคาชิยิ้มนิดๆ ก่อนจะปล่อยมือไป ซากุระรีบออกไปข้างนอกทันทีคาคาชิยิ้มกับอาการของเธอ

"อย่างนี้จะไม่ให้ฉันหลงได้อย่างไง เฮ้อออ" คาคาชิพูดออกมาก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ

"นิเธอ" เสียงของใครบางคนเรียกซากุระให้หันมองก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ

"มีอะไรกับฉันหรอค่ะ" ซากุระหันไปหาคนเรียก

"เลิกยุ่งกับคาคาชิซะ เขาเป็นของฉันอย่างเธอก็แค่ นางบำเรอแก้ขัดเวลาเหงาเท่านั้น พอเขาเบื่อเดี๋ยวก็เขี่ยทิ้ง เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับเขาซะ" ซากุระมองหน้าคนพูดแล้วคิดตามเธอคือ อายาเนะอดีตคนรักของคาคาชิก่อนที่เขาจะมาคบกับเธอ

"คือ..ฉัน.." ซากุระคิดตามที่เธอพูดมันก็จริงเมื่อคืนเขาก็พูดกับเธอแบบนี้

"ฉันนะสงสารเธอนะซากุระไม่อยากให้เธอเป็นแบบเดียวกับคนก่อนๆ" เธอพูดก่อนจะเดินออกไปทิ้งซากุระให้ยืนนิ่งอยู่กับที่

ผ่านไป 1 ชั่วโมง

"ทำไมพึ่งมา" ทันทีที่ซากุระเปิดประตูเข้ามาคาคาชิก็พุ่งเข้ามาหา

"ขอโทษค่ะ" ซากุระเช็ดน้ำตาที่ยังเหลืออยู่ออก คาคาชิเห็นว่าผิดสังเกตุเลยจับปลายคางเธอให้เชิดขึ้นมา

"ร้องไห้ทำไม หรือว่าใครทำอะไรเธอ" คาคาชิถามปนกังวลมองสำรวจร่างบาง

"ไม่มีใครทำอะไรฉันหรอก" ซากุระปัดมือคาคาชิออกก้มหน้านิ่ง

"แล้วร้องไห้ทำไม" คาคาชิถามพรางเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือ

"ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม" ซากุระยังคงก้มหน้าอยู่

"ว่ามาสิ" คาคาชิพูดอย่างอ่อนโยนไล่แก้มเธอเบาๆ

"ถ้าคุณเบื่อฉันแล้วคุณจะทำแบบเดียวกับคุณอายาเนะและคนอื่นๆ หรือเปล่าค่ะ" ซากุระกลั้นใจถาม

"หึหึหึ ถามไปทำไม ใครมาพูดอะไรกับเธอเนี่ย" คาคาชิหลุดขำออกมา

"คุณอายาเนะบอกมา ว่าพอคุณเบื่อก็จะเขี่ยฉันทิ้ง" ซากุระพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"นิซากุระ เธอคิดว่าฉันยอมเสียเงินสิบล้านเพราะอะไร คิดว่าเพราะฉันอยากเอาเธอมาแก้แค้นที่เธอมาหลอกฉันงั้นหรอ ฉันไม่ได้โงขนาดนั้นนะ ไม่งั้นฉันจะช่วยพ่อเธอทำไม หัดคิดซะบ้างสิ ที่ฉันทำไปนะ เพราะว่าฉันรักเธอไงรักจริงๆ และฉันก็รู้ว่าเธอเองก็รักฉันเหมือนกันไม่งั้นคงไม่ยอมฉันหรอกใช่ไหม" คาคาชิตอบขำๆ ไม่คิดว่าร่างบางจะซื่อมากถึงขนาดนี้เขาคงจะเปลี่ยนเธอไม่ได้แล้วจริงๆ ก็คงต้องดูแลเธออย่างนี้ต่อไป

"พูดจริงๆ นะ คุณไม่ได้หรอกฉันจริงๆ ใช่ไหม" ซากุระถามเพื่อความมั่นใจ

"มานี่" คาคาชิพาซากุระไปที่โต๊ะทำงานให้เธอดูกระดาษที่โต๊ะ 'ทะเบียนสมรส' ซากุระหันกลับมามองหน้าคาคาชิที่ยืนกอดเธอจากห้านหลัง

"คุณ!!" ซากุระยิ้มให้ก่อนจะหันไปประจันหน้ากับร่างสูง

"ทีนี่เชื่อใจได้หรือยัง ตอนแรกผมกะจะเปลี่ยนให้คุณเป็นคนที่มั่นใจตัวเองมากกว่านี้นะ แต่คงเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ นั้นแหละมีคนมาเป่าหูนิดหน่อยก็ค้อยตามเขาแบบนี้จะสมกับคุณชายแห่ง ฮาตะเคะ หรือเปล่าหละเนี่ย" คาคาชิพูดอย่างเหนื่อยใจ

"ฉันจะพยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อคุณนะค่ะ" ซากุระมองจ้องตาคาคาชิบอกเป็นนัยว่าฉันจะทำให้ได้เพื่อคุณ

"ถึงคุณจะเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ผมก็ยังรักคุณเหมือนเดิมนะ ซากุระ" คาคาชิหอมแก้มเพื่อย้ำคำพูด

"ฉันเองก็รักคุณนะค่ะ พี่คาคาชิ" ซากุระพูดก่อนจะดึงร่างสูงให้โน้มลงมาประทับจูบให้อย่างดูดดื่ม 'ผมว่าความจริงแล้วเธออาจเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ตั้งแต่ที่เธอตกเป็นของผม'

"อย่างนี้จะให้ผมทิ้งไปได้อย่างไง มีเมียน่ารักแบบนี้นะฮึ" คาคาชิผลักปากออกมากอดเธอไว้กับหน้าอกด้วยรอยยิ้ม

~~~~~End~~~~~

(อันนี้ อ๊าตตต..อาตตั้งแต่เริ่มยันจบ:จากใจนักอ่าน)