[Fic naruto] short story sakura

ร่างบางนั่งกอดเข่าบนเตียงสีขาวสายตาจ้องมองพลุที่จุดอย่างตาระห้อย ก่อนน้ำใสๆ จะไหลออกมา

"ฮึดๆ พรุ่งนี้ฉันจะได้ตื่นขึ้นมามองท้องฟ้าแรกของปีหรือเปล่านะ ฮึดๆ" ร่างบางกระชับแขนกอดเข่าตัวเองตอนนี้เธอกลัว กลัวว่าถ้าเธอหลับไปแล้วจะไม่ตื่นขึ้นมาเจอกับคนที่เธอรัก ร่างบางจ้องมองพลุที่จุดฉลองค่ำคืนส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ เธอนั่งมองมันในใจตอนนี้ของเธอกลับคิดว่ามันคือการส่งท้ายการมีชีวิตของเธอเสียมากกว่าเธอมองด้วยสายตาเลื่อนลอย

"ซากุระทำไมยังไม่นอนอีกพรุ่งนี้เช้าต้องเข้าผ่าตัดแล้ว เธอต้องทำตัวให้แข็งแรงไม่รู้หรือไง" ร่างสูงชุดกราวเปิดประตูเข้ามาก็เห็นร่างบางนั่งกอดเข่าหันหน้าไปทางหน้าต่างก็รีบตรงเข้าไปประครองเธอให้นอนลงอย่างเบามือ

"ฉันกลัวค่ะพี่อิทาจิ ฉันกลัวว่าถ้าพรุ่งนี้ฉันหลับลงไปแล้ว จะไม่ตื่นขึ้นมาอีกฉันกลัว" ซากุระพูดอย่างอ่อนแรงฟังจากน้ำเสียงแล้วเธอกลัวมากจริงๆ

"พี่รับรองว่าทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี หรือว่าเธอไม่เชื่อใจพี่หละซากุระ" อิทาจิลูบผมซากุระที่นอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนโยน

"ฉันเชื่อใจพี่ แต่ฉันไม่เชื่อในตัวเองฉันอ่อนแอมาก ฉันรู้ตัวเองดี และรู้ด้วยว่าการผ่าตัดครั้งนี้โอกาสที่ฉันจะรอมีแค่ 30% ฉันอยากใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ให้นานที่สุดเท่าที่ตัวเองยังไหวค่ะพี่อิทาจิ" ซากุระพูดหันมองพลุที่ยังเปล่งแสงสว่างก่อนจะดับไปก็ยิ่งให้ความรู้สึกว่ามันเหมือนกับชีวิตของเธอที่ส่องสว่างเพียงชั่วครู่ก่อนจะมอดดับลงไป อิทาจิมองร่างบางบนเตียงด้วยสายตาอ่อนโยนลูบผมเธอไปมา

"นิซากุระพักผ่อนเถอะน่ะ พรุ่งนี้พอเธอลืมตาขึ้นมาหลังจากการผ่าตัดแล้วพี่มีเรื่องจะบอกด้วยนะซากุระ เธอต้องสัญญานะว่าจะตื่นมาฟังสิที่พี่พูด" อิทาจิพูดมองตาร่างบางที่นอน เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนก่อนจะจูบที่หน้าผาก ซากุระหลับตารับสัมผัสอุ่นๆ ที่หน้าผากก่อนจะลืมตาขึ้นมา

"เรื่องอะไรหรอค่ะ" ซากุระถามหน้าสงสัยเล็กน้อย

"พี่บอกแล้วไงว่ารอให้เธอผ่าตัดเสร็จก่อนพี่ถึงบอก ดูทำหน้าเข้าสิอยากรู้มากขนาดนั้นเลยหรอ ถ้าอย่างงั้นนอนเถอะนะจะได้ถึงวันพรุ่นนี้เร็วๆ ไง" อิทาจิจับขอบเตียงก้มหน้ามองร่างบางทำหน้าสดใสที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ซากุระพยักหน้าก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงอิทาจิยืนมองซากุระจนมั่นใจแล้วว่าเธอหลับจริงๆ ก่อนจะจูบที่หน้าผากอีกครั้ง

"อ้าว!! ไอ้อิทาจิมาตรวจซากุระหรอ" เสียงของใครบางคนดังขึ้นมา อิทาจิรีบผลักตัวจากร่างบางทันทีทำตัวเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เอ่อ..ใช่ ฉันมาตรวจซากุระนะพรุ่งนี้ต้องเข้าผ่าตัด ต้องให้เธอพักผ่อนมากๆ ตอนนี้ซากุระหลับแล้ว นายเองก็อย่ากวนเธอหละต้องให้เธอพักผ่อนมากๆ ไม่มีอะไรแล้วฉันไปก่อนนะซาโซริ" อิทาจิเดินผ่านซาโซริไป ซาโซริตรงเข้าไปหาร่างบางที่นอนอยู่ทันที

"ซากุระพี่มาแล้วนะ พรุ่งนี้ทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดีน่ะครับ ที่รัก" อิทาจิหันมองเล็กน้อย มองซาโซริที่ก้มจูบหน้าผากเธอตรงรอยที่เขาพึ่งจูบก่อนจะหันหน้ากลับมาแล้วออกจากห้องไปปล่อยให้ 'คู่หมั้น' ของซากุระดูแลเธอในห้องต่อไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

"พี่อิทาจิค่ะฉันมีเรื่องอยากบอกค่ะ" ซากุระนอนที่เตียงพูดขณะโดนพาไปที่ห้องผ่าตัด

"มีอะไรหรอครับ" อิทาจิเดินข้างหันมามองร่างบางที่นอนมองเขาอยู่

"ฉันอยากบอกพี่มานานแล้วแต่ไม่มีโอกาส ฉันว่าตอนนี้ เวลานี้ ต้องบอกพี่ให้ได้" ซากุระพูดสีหน้าจริงจังปนกังวลเป็นอย่างมาก

"พี่ว่ายังมะ.."

"ฉันรักพี่นะ" ซากุระพูดออกมาทำเอาซาโซริที่เดินมาด้วยชะงัดเล็กน้อยก่อนจะเดินต่อ

"เอ่อ..ซากุระคงกังวลมากเลยพูดอะไรแปลกๆ ออกมา ซาโซริอย่าคิดมากนะ" อิทาจิมองเพื่อนสนิทที่เดินหน้าเศร้าเล็กน้อยที่ได้ยินสิ่งที่ร่างบางพูด อิทาจิจึงพูดปลอบออกมา

"ไม่เป็นไรอิทาจิ ซากุระครับสัญญานะว่าจะกลับมาพี่มีขวัญจะให้ด้วยนะ พี่ว่าเราต้องชอบ" ซาโซริพูดอย่างสดใสก่อนจะหันไปพูดกับร่างบางที่นอน ซากุระหันหน้ามามอง

"ฉันขอโทษน่ะค่ะพี่ซา.."

"ไม่เป็นไรพี่เข้าใจอย่าคิดมากน่ะ อิทาจิฝากซากุระด้วยนะ" ซาโซริหันไปตบไหล่อิทาจิก่อนทั้งคู่จะเข้าไปในห้อง

ในห้องผ่าตัด

"พี่อิทาจิค่ะ ฉันรักพี่นะ ฉันรักพี่" ซากุระพูดซ้ำไปซ้ำมา

"พี่รู้แล้วซากุระพี่รู้แล้ว ทำใจดีๆ สิอย่าตื่นเต้นอย่ากลัว พี่บอกแล้วไงว่าถ้าเธอตื่นมาแล้วพี่มีเรื่องจะบอก ต้องตื่นมาฟังด้วยน่ะ" อิทาจิลูบผมซากุระก่อนจะก้มลงมาจูบที่หน้าผาก

"คุณหมอค่ะได้เวลาแล้ว" พยาบาลเดินมาบอกอิทาจิผลักตัวออกมาให้พยาบาลใส่อุปกรณ์ให้ซากุระก่อนการผ่าตัดจะเริ่มขึ้น

ผ่านไป 5 ชั่วโมง

"สำเร็จแล้วค่ะเหลือก็แค่รอดูว่าคนไข้จะเข้ากับหัวใจใหม่มากน้อยแค่ไหน" ผู้ช่วยพูดออกมาก่อนจะหันไปเก็บอุปกรณ์การผ่าตัด อิทาจิยื่นมองเครื่องวัดสัญญาณคลื่นหัวใจตอนนี้มันขึ้นเป็นเส้นปะรอให้ร่างกายตอบสนองอิทาจิมองนาฬิกาสลับกับเครื่องวัดคลื่นหัวใจ สีหน้าเริ่มหวั่นๆ ผ่านไปจะครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่มีสัญญาณของการมีชีวิตดังขึ้นมา

"ตอนใส่หัวใจยังตอบสนองดีอยู่เลยนิค่ะแล้วทำไมตอนนี้ถึง..เอ่อ..ฉันว่าคนไขคง..." พยาบาลที่ยืนอยู่ด้วยกันหันมาพูดหน้าเศร้าเล็กน้อย

"ไม่!! เอ่อ..ผมขอโทษ คือผมขออยู่กับเธอตามลำพังได้ไม่ไหมครับ" อิทาจิขึ้นเสียงทำเอาพยาบาลที่อยู่ตกใจกันเป็นแทบๆ เพราะคุณหมอคนนี้ทั้งสุขุมใจดีจะขึ้นเสียงกับพวกเขา พออิทาจิรู้ตัวก็ทำสีหน้าให้ปกติก่อนจะขอร้องออกไป

"ค่ะ แล้วจะให้บอกกับญาติคนไข้อย่างไงค่ะหรือยังจะรอต่อ" นางพยาบาลถามผู้เป็นหมอ

"เดี๋ยวผมไปบอกพวกเขาเองนะครับ" อิทาจิตอบก่อนจะหันมาหาซากุระที่นอนอยู่อย่างไร้สัญญาณชีวิต

"ซากุระตื่นมาฟังสิ่งที่พี่จะพูดสิ เธอสัญญากับพี่แล้วนะ หรือว่าเธอไม่อยากฟังพี่หละ พี่รักเธอได้ยินไหม พี่-รัก-เธอ ซากุระ" อิทาจิพูดเอามือลูบหัวซากุระอย่างแผ่วเบาน้ำตาใสๆ ค่อยๆ เอ่อล้มออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนใจเขาตอนนี้มันเบาโหวงไหววูบ ก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าลงมาหาซากุระทาบริมฝีปากบนปากเธออย่างแผ่วเบาเนิ่นนานอย่างกับว่าเขากำลังต่อลมหายใจให้กับเธอ 'ฉันขอแบ่งลมหายใจของฉันที่เหลืออยู่ให้เธอนะเธอซากุระ ฉะนั้นตื่นขึ้นมาเถอะนะ สุดที่รักของผม' อิทาจิมองหน้าซากุร่ะอยๆ หลับตาลงทาบริมฝีปากอยู่อย่างนั้นก่อนจะ...

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดๆๆ เสียงสัญญาณแห่งการมีชีวิตดังขึ้นมาอิทาจิเบิกตากว้างผลักตัวขึ้นมามองเครื่องวัดก่อนจะหันมามองซากุระอีกครั้งที่นอนหายใจเบาๆ อิทาจิรีบใส่เครื่องช่วยหายใจให้ร่างบาง

"ซากุระ!! ซากุระ!! เธอกลับมาหาพี่แล้ว" อิทาจิลูบผมซากุระก่อนจะมอบสัมผัสอันอบอุ่นที่หน้าผากให้เธออย่างดีใจ พยาบาลที่เก็บเครื่งอมือรีบตรงมาที่ร่างคนไข้ที่นอนจับมือกันด้วยความดีใจที่อีกหนึ่งชีวิตกลับมาอีกครั้ง อิทาจิตรวจซากุระอีกครั้งก่อนสั่งพยาบาลดูแลซากุระต่อแล้วตนเองก็เดินออกมา

"อิทาจิ ซากุระ!! เป็นไงบ้าง" ซาโซริพุ่งเข้ามาจับไหล่อิทาจิถามอย่างกังวล

"ใจเย็นซาโซริ ซากุระปลอดภัยดีทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี" อิทาจิตอบอย่างยิ้มๆ

"ขอบใจนะ ขอบใจมากอิทาจิ" ซาโซริกอดอิทาจิเพราะได้ยินข่าวดีคนอื่นที่ได้ยินก็ดีใจกันใหญ่

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะ" อิทาจิเดินแยกออกมาเหล่าเพื่อนและญาติกอดกันด้วยความดีใจ บรรยากาศตอนนี้เต็มไปด้วยความยินดี

3 วันผ่านไป

อิทาจิเข้ามาในห้องของซากุระเพื่อตรวจอาการตามปกติเธอยังไม่ฟื้น อิทาจิตรวจร่างกายเธออย่างละเอียด ร่างกายเธอตอบสนองกับหัวใจใหม่เป็นอย่างดีเธอแข็งแรงขึ้นมากสีหน้าดูสดใสอีกไม่ก็น่าจะฟื้น อิทาจิจดบันทึกลงแฟ้ม

ร่างบางบนเตียงขยับหน้าเล็กน้อยหน้าตาบิดเบี้ยวตาค่อยๆ ปรับเข้ากับแสงสว่างเปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้นมาก่อนจะหันไปเห็นร่างสูงข้างเตียง

"พะ..พี่อิทาจิ" เสียงใสดังขึ้นมาอย่างยากลำบาก เสียงอันแผ่วเบาของซากุระทำเอาคุณหมอหนุ่มแสนสุขุมแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่เขาเป็นคนแรกที่เธอลืมตาขึ้นมาเจอ

"ซากุระ!! อ๊ะ! กะแฮ่ม.. เป็นไงบ้างรู้สึกเจ็บแผลหรือหัวใจไหม" อิทาจิปรับสีหน้าและน้ำเสียงให้ปกติก่อนจะถาม

"ขอน้ำหน่อย" ซากุระพูดเสียงแหบแห้ง อิทาจิส่งน้ำให้เธอดื่ม

"เป็นไงบ้างยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า" อิทาจิถามอีกครั้ง

"ไม่แล้วค่ะ" ซากุระตอบด้วยใบหน้าที่มีร้อยยิ้ม

"แล้วยังรู้สึกเหนื่อยอยู่ไหม" อิทาจิจดบันทึกก่อนจะถามต่อ

"ไม่เหนื่อยเลยค่ะฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันสดชื่นมากเลยหละ แล้วเมื่อไหร่ฉันจะออกจากที่นี่ได้หละค่ะ" ซากุระถามบ้าง

"เบื่อที่นี่แล้วหรอ" อิทาจิถามสีหน้าเหมือนไม่พอใจ

"ไม่ใช่นะค่ะ แต่อยากไปใช้ชีวิตที่ได้มาใหม่กับเพื่อนๆ ให้สุดๆ ไปเลย ฉันนะเป็นโรคหัวใจทำอะไรมากก็เหนื่อยปกติถ้าฉันพูดนานถึงขนาดนี้คงนอนหอบแล้วหละค่ะ" ซากุระตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ที่เกิดขึ้นกับเธอ

"พักฟื้นที่โรงบาลอีกสัก อาทิตย์สองอาทิตย์ก็กลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้แล้วหละ แต่อย่างพึ่งทำอะไรที่เหนื่อยมากจนเกินไปนะรอสัก 3-5 เดือน ให้ร่างกายคุ้นกับหัวใจใหม่ก่อน ทีนี้เธออยากทำอะไรก็ตามสบายเลย" อิทาจิพูดแบบยิ้มๆ

"พี่อิทาจิค่ะ ฉันอยากฟังคำนั้นอีก พูดให้ฟังหน่อยสิค่ะ" ซากุระทำหน้าอ้อนๆ

"อะไรหละ" อิทาจิยังคงจดบันทึกอยู่

"ที่พี่พูดตอนที่ฉันหลับนะ ที่พี่บอกว่า พี่รักเธอซากุระ อ่ะค่ะอยากฟังอีก" ซากุระพูดมองหน้าอิทาจิที่แดงระเรื่อแต่ยังเอาแฟ้มบังหน้าอยู่

"พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจ" อิทาจิพูดยังไม่มองหน้าซากุระ เอาตามจริงเขาพยายามทำหน้าให้เป็นปกติอยู่เพราะรู้สึกร้อนที่หน้ามาก

"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องนะ พี่ทั้งจูบ ทั้งบอกรักฉันแต่ฉันไม่มีแรงพอที่จะลืมตาขึ้นมาฉันรู้สึกตัวตลอดเลยนะ" ซากุระพูดนอนนิ่งเพราะยังเจ็บแผลอยู่

"พี่ว่าซากุระคงฝันไปนะ อีกเดี๋ยวซาโซริคู่หมั้นเธอก็คงจะมาพี่ว่าพี่ออกไปก่อนดีกว่า" อิทาจิพูดอย่างฟืนใจตัวเอง

"แต่ว่าฉันรักพี่นิ ที่สำคัญเรื่องของฉันกับซาโซริมันเกิดเพราะผู้ใหญ่ ไม่ใช่ความรักซะหน่อย" ซากุระพูดตามความจริง

"แต่ซาโซริมันรักเธอจริงๆ นะซะ.."

"อิทาจิ นายทำตามหัวใจนายดีกว่านะ อย่าห่วงเรื่องของฉันเลย นายเสียสละเพื่อฉันมามากแล้วถึงเวลาที่ฉันจะต้องตอบแทนนายบ้าง ซากุระของขวัญที่พี่จะให้ก็คือ อิสระ" ซาโซริหยิบกล่องใส่แหวนขึ้นมาเปิดให้ดู

"พี่ซาโซริ ฉันขอ.."

"จะขอโทษทำไม เธอไม่ได้ทำอะไรผิดซักนิด เรื่องของความรู้สึกมันห้ามหันไม่ได้หรอก ไม่มีใครบังคับให้เรารักใครได้ เหมือนที่พี่ไม่สามารถบังคับเธอให้มารักพี่ได้ งั้นพี่ไปก่อนนะ ไม่ต้องกังวลเรื่องพ่อแม่หละเดี๋ยวพี่จัดการให้เอง" ซาโซริเดินมาที่ประตูหันกลับมาพูดแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป

"ขอบใจนะซาโซริ" อิทาจิพูดขณะซาโซริปิดประตู เขายิ้มกลับมาให้ก่อนจะปิดประตูไป อิทาจิหันกลับมามองร่างบางที่เตียงอีกครั้ง

"ว่าไงค่ะ พี่อิทาจิฉันยังอยากฟังอยู่นะ" ซากุระพูดอีกครั้งทำหน้าสดใสเอามากๆ

"พี่รักเธอนะซากุระ" อิทาจิลูบหัวซากุระก่อนจะค่อยๆ ทาบริมฝีปากบนปากของซากุระ

"ฉันก็รักพี่นะค่ะ พี่อิทาจิ" ซากุระยกมือขึ้นมาลูบแก้มอิทาจิที่มองหน้าเธออยู่ทั้งสองยิ้มให้กันและกัน ในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นไอแห่งความรักของคุณหมอหนุ่มและคนไข้สาว

~~~~~End~~~~~