My Love & My Fiction

เวลาสองเดือนต่อมา หลังจากที่มิลเริ่มทำใจจากความผิดหวังเรื่องความรักของเขาได้สำเร็จ แต่เขากลับไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงไม่สามารถลืมอ้อมออกไปจากหัวของเขาได้ และในวันหนึ่งหลงจากที่มิลเรียน ซัมเมอร์เสร็จ เขาค่อยๆเก็บของแล้วเดินออกมาจากห้องช้าๆ ตามลักษณะนิสัยของเขา แต่ทันใดนั้น
                “มิล” เสียงอันคุ้นหูของใคนคนหนึ่งดังขึ้นจากทมางด้านหลังของเขา มิลรีบหันด้านหลังแล้วทักอีกฝ่ายกลับไป
                “แหวน เรียนซัมเมอร์ด้วยเหรอ ?”
                “เรียนสิยะ พ่อตาถั่ว นั่งก็ไม่ได้ห่างกันมากไม่รู้จักทักเลย ทำใจเรื่องอ้อมไม่ได้รึไง” แหวนแหล้งพูดแหย่ตามแบบเพื่อนที่รู้จักกันมานาน แต่ทันทีที่เธอเอ่ยถึงอ้อมเธอก็ถึงกับหน้าเจื่อนไปในทันที
                “ขอโทษนะ มิ ฉันไม่น่า...” หวานรีบพูดขอโทษอย่างรู้สึกผิด แต่มิลกลับยิ้มให้แล้วตอบกลับไปอย่างเรียบๆ
                “ไม่เป็นไรน่า เราไม่คิดไรแล้ว แต่นะคงยังไม่พร้อมเจอเขาตอนนี้” เมื่อมิลพูดกลับมาแบบนั้น แหวนจึงยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ  แล้วค่อยๆพูดออกมา
                “ไม่ต้องห่วงหรอก อ้อมน่ะ ไปต่างประเทศแล้ว ไปเรียนต่อการละครที่นั่น กว่าจะกลับมา ก็พร้อมกับที่พวกเราจบปี 4 แล้ว” เมื่อแหวนพูดจบ มิลถึงกับนิ่งอึ้งไปในทันที ความรู้สึกผิดเริ่มเกิดขึ้นในใจของเขา ที่เขาหนีออกมาจากงานของคณะละครในวันนั้นโดยทิ้งโอกาสที่จะอำลาครั้งสุดท้ายแก่อ้อม
                “อ้อม  ไปแล้วเหรอ” มิลพูดออกมาอย่างลืมตัว แหวนพยักหน้าตอบช้าๆ
                “ใช่ วันนั้นที่งานคณะละคร อ้อมเองก็ตามหาเธอใหญ่เลยล่ะ แต่พอ อ้อมรู้เธอกลับไปแล้ว มันจึงฝากบอกว่า ขอบคุณมากๆ ขอให้โชคดีด้วย”
เมื่อแหวนพูดจบ ความทรงจำที่เขาได้พบกับอ้อมในช่วงแรกๆก็เริ่มย้อนเข้ามาในหัวของเขา ซึ่งล้วนแต่เป็นความทรงจำที่ทำให้เขามีความสุขได้ ภาพที่เขานั่งรออ้อมอย่างไม่มีเหตุผล ภาพยามที่เขานั่งคุยเธอแล้วเกิดอาการเกร็ง จนเธอหัวเราะออกมา
“มันก็ไม่ได้แย่เสมอไปนี่นา ขอให้เธอโชคดีนะอ้อม ดีใจที่ได้เจอกับเธอนะ” มิลพูดขึ้นในใจ แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุขจนแหวนอดที่จะสงสัยไม่ได้ ...