My Love & My Fiction

เวลา สี่ปีผ่านไป พร้อมกับที่ความฝันของมิลเป็นจริงขึ้นมา หลังจากที่มิลเริ่มเขียนนิยายหลายๆเรื่อง ออกสู่ตลาดซึ่งทุกๆเรื่องล้วนประสบความสำเร็จ จนทำให้เขาเป็นนักเขียนชื่อดังคนหนึ่ง  แต่ตลอดเวลาเขากลับมีสิ่งที่ยังคงค้างคาในใจของเขาตลอดเวลา ที่เขาไมได้บอกความในใจแก่อ้อม เพราะตอดเวลา 4 ปี ที่ผ่านมา เขาก็ยังไม่สามารถลืมอ้อมไปได้  ซึ่งนั่นทำให้เขาตัดสินใจให้นางเอกในนิยายของเขามีชื่อ และมีลักษณะใบหน้าที่เหมือนๆกัน จนทำให้เขาต้องคอยตอบคำถามซ้ำๆเดิมๆอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งแม้มันจ่ช่วยระบายความในใจของเขาออกมาได้ แต่ไม่นานนักสิ่งที่ค้างคาก็หวนกลับมาอีกครั้ง

                “ให้ตายสิวะ แค่ไม่ได้เขียนนิยายรัก ทำไมคงขอให้เราทำด้วยนะ” มิลบ่นขึ้นใจ ขณะที่เขาได้แต่นั่งนิ่งคิดอะไรไม่ออกอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์นานหลายชั่วโมงติดๆกัน

                มิลพยายามทำแบบที่ทำทุกครั้งในยามที่เขาเขียนบทรักในนิยายทุกเรื่องนั่นก็คือ พยายามจินตนาการใบหน้าของอ้อมออกมา แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ได้ช่วยอะไรเขามากนัก

                “ไอ้บ้าเอ้ย อ้อม ช่วยเราหน่อยเถอะ” มิลพูดขึ้นอย่างหมดความหวัง แล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ และทันใดนั้นคำพูดที่เขาเคยคุยกับอ้อมก็ดังขึ้นมาในหัวของเขา

“ทำได้สิมิล นึกถึงคนที่เราชอบสิ ฉันเชื่อเธอทำได้ มิล หากเธอเขียนนิยายรักแล้ว ให้ฉันอ่านหน่อยได้มั้ย ?”

“จะทำยิ่งกว่านั้นอีก…”

เมื่อคำพูดเหล่านั้นเงียบหายไป มิลเงยหน้ากลับขึ้นมา แล้วยิ้มออกมาอย่างคนที่เริ่มมีความหวัง

“คาใจนัก ก็ทำงี้เลย” มิลพูดขึ้น แล้วเริ่มใช้นิ้วกดลงไปบนแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์เพื่อเริ่มเขียนนิยายรักเรื่องแรกของเขาออกมา

.......................

ผ่านไปไม่กี่เดือนหลังจากที่นิยายรักเรื่องแรกของมิลได้ถูกตีพิมพ์ นิยายเรื่องนั้นสามารถสร้างชื่อเสียงแก่เขาและเริ่มกลายเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดมิลก็ได้ถูกเชิญไปให้ สัมภาษณ์นในรายการโทรทัศน์ เกียวกับนิยายรักเรื่องนี้

เมื่อวันนั้นมาถึง หลังจากที่มิลได้ตอบคำถามมากมายที่ผู้ดำเนินรายการหญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าถามเขามา ในที่สุดเธอก็เริ่มถามคำถามที่มิลริคิยมานาน

“พวกเราทุกคน ล้วนเคยได้ยิน คุณ พูดเสมอว่า เมื่อก่อนที่คุณไม่เขียนนิยายรักเพราะ คุณไม่สามารถเขียนนิยายรักให้ออกมาดีได้ และไม่เคยคิดที่จะเขียนนิยายรักออกมาอีก แต่ทำไมคุณถึงเขียนเรื่องนี้ออกมา” เมื่อผู้ดำเนินรายการหญิงคนนั้นพูดจบ มิลจึงยิ้มออกมาแล้วตอบกลับไป

“เพราะ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของผมเอง และจะเป็นสื่อความในใจของผมให้คนๆหนึ่งที่ทำให้ผมมีแรงบรรดาลใจในการเขียนมันขึ้นมา

และผมก็ไม่ได้เขียนมันให้ตัวเอง ผมเขียนให้แก่เขา”

                เมื่อมิลพูดจบ ผู้ดำเนินรายการถึงกับนั่งนิ่งแล้วยิ้มออกมา จากนั้นเธอจึงเริ่มพูดออกมาอีกครั้ง

                “ถ้างั้น คุณมีอะไรอยากจะบอกเขามั้ยคะ หากมีเชิญพูดได้เลย” มิยิ้มออกมาแล้วหันหน้ามองกล้อง แล้วยิ้มออกมาราวกับคนที่กำลังยิ้มให้แก่คนที่ตัวเองรัก จากนั้นเขาจึงพูดออกมาช้าๆ

                “หากเธอได้ดูรายการนี้อยู่ เราหวังว่าเธอคงจะจำเราได้นะ เราหวังว่าเธอคงจะยังจำที่เธอพูดกับเราได้นะว่า หากเราเขียนนิยายรักแล้ว ขอเธออ่านมันหน่อยได้มั้ย แล้วเราตอบกลับไปว่า จะทำยิ่งกว่านั้นอีก ตอนนี้เราทำแล้วนะ นิยายเราขอมอบให้เธอ เธอ ช่วยเปิดมันอ่านทีนะ เพราะเรื่องนี้จะช่วยบอกเธอแทนฉันถึงสิ่งที่เราควรจะบอกเธอเสียตั้งแต่ตอนที่เรียนอยู่ปี 1 และเราก็ยังคงมีความรู้วึกนั้นให้เธอเสมอนะ ...” มิลนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นเขาจึงเริ่มเอ่ยชื่อของหญิงสาวที่เขาหลงรักออกมา

“อ้อม”