เงาสังหารแห่งรัตติการ

ค่ำคืนในเมืองแวนเดมถูกปกคลุมด้วยความมืด...
 
เงาของวาดอนทอดยาวไปตามตรอกเล็ก ๆ ริมแม่น้ำ ดวงตาสีแดงของเขาสะท้อนแสงจากตะเกียงที่ริบหรี่ นับตั้งแต่ช่วยไอรีน เขารู้ดีว่าราชาวิชเทจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ
 
และเขาก็คิดถูก
 
"กลิ่นของนักล่า"
ค่ำคืนนี้เงียบเกินไป
 
กึก...
 
วาดอนหยุดเดิน ท่ามกลางความมืด เขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวรอบตัว
 
"มาแล้วสินะ..." เขาพึมพำเบา ๆ
 
เงาดำของเขาขยับเล็กน้อย ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิต
 
จากด้านบนหลังคา นักล่าแวมไพร์หกนาย กระโดดลงมาล้อมรอบเขาไว้ พวกเขาสวมเสื้อคลุมสีดำ บางคนถือดาบ บางคนถือหน้าไม้ที่มีลูกดอกเคลือบสารพิษ
 
ผู้นำของพวกมันเป็นชายร่างสูงใหญ่ ผมสั้นสีเงิน ดวงตาคมกริบ "เจ้าคือ วาดอน ใช่หรือไม่?"
 
วาดอนมองพวกมันอย่างสงบ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย "ข้าเอง... แล้วเจ้ามาทำไม?"
ชายคนนั้นยิ้มเย็น "ราชาวิชเทส่งเรามาขอบคุณ... และตรวจสอบว่าเจ้าคิดจะเป็นศัตรูกับเขาหรือไม่"
 
ดาบของพวกนักล่าแวมไพร์เปล่งประกายเย็นเยียบใต้แสงจันทร์ วาดอนหัวเราะเบา ๆ
 
"เป็นเกียรติจริง ๆ ที่กษัตริย์ของเจ้าสนใจข้าขนาดนี้"
 
"แสดงให้พวกเขาเห็นสิ..."
 
วาดอนรู้อยู่แล้วว่าพวกมันไม่ได้มาเพราะความหวังดี แต่เขากลับยอมให้พวกมันล้อมไว้แต่โดยดี
 
เขาไม่ได้กลัวพวกมันเลย...
 
แต่เขาต้องการบางอย่าง
 
"ข้าไม่ใช่ศัตรูของราชาวิชเท" วาดอนเอ่ยเสียงเรียบ "ในทางกลับกัน ข้ายินดีที่จะช่วยเหลือเขา..."
 
พวกนักล่ามองหน้ากันก่อนที่หัวหน้าของพวกมันจะก้าวมาข้างหน้า "แล้วทำไมเจ้าถึงช่วยองครักษ์ของเขา?"
 
"ข้าสนใจนาง"
 
ทุกคนชะงักไปครู่หนึ่ง
 
"เจ้าสนใจนาง?" นักล่าคนนั้นเลิกคิ้ว "หมายความว่าอย่างไร?"
 
"ก็ตรงตัว" วาดอนยิ้มมุมปาก "ข้าแค่อยากเข้าใกล้นางให้มากขึ้น"
 
"เกมเริ่มต้นแล้ว"
 
พวกนักล่ามองวาดอนด้วยความสงสัย แต่พวกเขาไม่สามารถจับผิดอะไรได้
 
ท้ายที่สุด หัวหน้าของพวกเขาก็พยักหน้า "ถ้าเช่นนั้น... เจ้าต้องมาพบราชาวิชเทด้วยตัวเอง"
 
วาดอนยิ้มบาง ๆ
 
"แน่นอน..."
 
เขายอมเดินไปกับพวกมันโดยไม่ขัดขืน เงาของเขาไหลไปตามพื้นอย่างไร้เสียง
 
ราชาวิชเทคิดว่าเขาส่งนักล่ามา "ตรวจสอบ" วาดอน
 
แต่ความจริง... เขากำลังพาสัตว์ประหลาดเข้าสู่ปราสาทของตัวเอง
 
วาดอนยิ้มบาง ๆ ขณะที่แผนของเขากำลังดำเนินไปตามที่คาดไว้
 
"เราจะได้พบกันอีกครั้ง... ไอรีน"
 
 
(วาดอนกำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ปราสาทบลูกรีส เขาจะทำอะไรต่อไป?)