เงาสังหารแห่งรัตติการ

เงาดำค่อย ๆ กระจายออกจากร่างของไอรีน วาดอนที่ช่วยรักษานางค่อย ๆ จางหายไปในความมืด เงาของเขากลืนกินตัวเขาเองก่อนจะหายลับไป

ราตรีนี้จบลงแล้ว...

ไอรีนหอบหายใจหนัก นางพยายามจะลุกขึ้น แม้ว่าไหล่จะถูกกัดจนเป็นแผลฉกรรจ์ แต่สัญชาตญาณของนักล่าทำให้นางต้องกลับไปยังที่ปลอดภัย นางกัดฟันและพยุงร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลเดินฝ่าความมืดเพื่อกลับสู่ ปราสาทบลูกรีส

ปราสาทบลูกรีส – ปราสาทแห่งความหวาดกลัว

ภายในเขตป้องกันของปราสาท กองทหารหลายสิบนายกำลังลาดตระเวน เมื่อสายตาของพวกเขาเหลือบไปเห็นร่างของไอรีนที่เดินโซเซออกมาจากตรอกมืด เลือดเปรอะเปื้อนชุดเกราะสีดำของนาง

"องครักษ์ไอรีน!" ทหารนายหนึ่งร้องขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปพยุงนาง

"เกิดอะไรขึ้น?! ใครมันกล้าทำร้ายท่าน!" อีกคนถามเสียงเคร่งเครียด

ไอรีนไม่ตอบ นางเพียงแค่จ้องมองไปยังท้องฟ้าสีดำสนิท พระจันทร์สีเลือดยังคงลอยเด่น แต่นางกลับรู้สึกว่ามันไม่ได้น่าหวาดกลัวเหมือนเคย

เงาสีดำที่ช่วยชีวิตนางเอาไว้… วาดอน…

"พาข้ากลับปราสาท" นางเอ่ยเสียงเย็นชา และทหารก็นำร่างของนางกลับไปยังใจกลางเมือง

ห้องบัลลังก์ของราชาวิชเท

ประตูห้องบัลลังก์เปิดออกด้วยแรงของทหารสองนาย พื้นหินสีดำทอดยาวไปสู่บัลลังก์ที่สูงสง่า ราชาวิชเท ประทับนั่งอยู่บนบัลลังก์สีเงิน ดวงตาของพระองค์จ้องมองไปยังไอรีนที่เดินเข้ามาพร้อมกับบาดแผล

พระองค์เป็นบุรุษร่างสูง ผมสีขาวยาวถึงกลางหลัง เครื่องแต่งกายของพระองค์ปักด้วยอัญมณีสีแดงคล้ายโลหิต บรรยากาศรอบตัวพระองค์เต็มไปด้วยแรงกดดันที่หนักหน่วง

"ไอรีน... เจ้ากลับมาพร้อมกับรอยแผล?" เสียงของพระองค์เย็นชา แต่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม

ไอรีนทรุดตัวลงคุกเข่าหนึ่งข้าง ก่อนจะก้มศีรษะ "ฝูงหมาป่าปรากฏตัวที่แวนเดม... ข้าสังหารไปหลายตัว แต่พวกมันแข็งแกร่งกว่าที่คาด"

ราชาวิชเทหรี่ตาลง "หมาป่าที่แข็งแกร่งพอจะทำให้ องครักษ์มือหนึ่งของข้า ได้รับบาดเจ็บ? หรือว่าเจ้าประเมินพวกมันต่ำไป?"

ไอรีนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ "ข้าไม่ได้สู้เพียงลำพัง"

ราชาวิชเทเลิกคิ้ว "หืม? หมายความว่ายังไง?"

นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีฟ้าของนางสั่นไหวเพียงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

"...มี แวมไพร์ ตนหนึ่งอยู่ที่นั่น"

เสียงฮือฮาดังขึ้นในหมู่ทหารที่อยู่รอบห้องบัลลังก์ แต่ราชาวิชเทเพียงแค่พยักหน้าช้า ๆ

"แวมไพร์? มันเป็นศัตรูหรือมิตร?"

ไอรีนลังเลไปเสี้ยววินาที ก่อนจะเอ่ยคำที่แม้แต่นางเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่

"มันเป็นศัตรูของหมาป่า... และมันช่วยชีวิตข้า"

ราชาวิชเทหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

"น่าสนใจ... เจ้ารู้จักชื่อของมันหรือไม่?"

ไอรีนกำมือแน่น ก่อนจะตอบเสียงเบา

"วาดอน"

ชื่อของแวมไพร์ผู้ถูกสาปถูกเอ่ยขึ้นท่ามกลางเหล่าทหารและกษัตริย์ ความเงียบปกคลุมห้องบัลลังก์ ก่อนที่ราชาวิชเทจะหัวเราะเบา ๆ

"งั้นหรือ... วาดอน..." พระองค์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหมายซับซ้อน

"ดูเหมือนว่าข้าจะต้องส่งคนไปหา เขา แล้วล่ะ"

(ใครกันที่ราชาวิชเทจะส่งไปหา วาดอน? และวาดอนจะยอมพบพวกเขาหรือไม่?)