เงาสังหารแห่งรัตติการ

"ราชาวิชเท... เจ้าโหดเหี้ยมเพียงใดกันแน่?"

วาดอนเดินผ่านโถงทางเดินของปราสาทบลูกรีส เงาของเขากลืนไหลไปตามพื้นราวกับเป็นส่วนหนึ่งของความมืด

เขาแสร้งทำเป็นแวมไพร์ที่อ่อนแอและสำนึกบุญคุณต่อราชาวิชเทที่ "เมตตา" ให้เขามีที่อยู่ในปราสาท แต่นี่เป็นเพียงฉากหน้าของแผนการที่ลึกซึ้งกว่านั้น

"องครักษ์มือหนึ่งของราชา"

ในลานฝึกของปราสาท

เสียงดาบปะทะกันดังก้อง ไอรีนกำลังประลองกับองครักษ์ชั้นสูงอีกสองนาย นางเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับเงา ดาบของนางเฉือนอากาศอย่างแม่นยำ

วาดอนยืนอยู่ไม่ไกลนัก สายตาของเขาจับจ้องไอรีนอย่างเงียบงัน

"เจ้าคงไม่มาเพื่อฝึกดาบกระมัง?"

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง วาดอนหันไปมองพบว่าราชาวิชเทกำลังยืนมองลานฝึกด้วยแววตาเย็นชา

"ข้าแค่ชื่นชมความสามารถขององครักษ์ท่าน" วาดอนตอบเสียงเรียบ

ราชาวิชเทหัวเราะเบา ๆ "ไอรีนเป็นอาวุธที่ข้าภาคภูมิใจที่สุด"

วาดอนแสร้งยิ้ม แต่ในใจกลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

"อาวุธอย่างนั้นหรือ...?"

เขาต้องรู้ให้ได้ว่าราชาวิชเททำอะไรกับไอรีน

"ปราสาทที่เต็มไปด้วยความลับ"

หลายวันผ่านไป วาดอนใช้เวลาสังเกตทุกซอกทุกมุมของปราสาท

เขาพบว่ามีห้องลับ ห้องใต้ดิน และเขตต้องห้ามที่แม้แต่องครักษ์บางคนก็ไม่สามารถเข้าไปได้

"ที่นี่ซ่อนอะไรไว้กันแน่?"

และที่สำคัญ... เขาพบว่า ไอรีนมีอดีตที่นางไม่เคยพูดถึง

(วาดอนจะทำอย่างไรต่อไปเพื่อเปิดโปงความชั่วของราชาวิชเท?)