เงาสังหารแห่งรัตติการ

ค่ำคืนในเมืองแวนเดมถูกปกคลุมด้วยความมืด...

เงาของวาดอนทอดยาวไปตามตรอกเล็ก ๆ ริมแม่น้ำ ดวงตาสีแดงของเขาสะท้อนแสงจากตะเกียงที่ริบหรี่ นับตั้งแต่ช่วยไอรีน เขารู้ดีว่าราชาวิชเทจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ

และเขาก็คิดถูก

"กลิ่นของนักล่า"

ค่ำคืนนี้เงียบเกินไป

กึก...

วาดอนหยุดเดิน ท่ามกลางความมืด เขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวรอบตัว

"มาแล้วสินะ..." เขาพึมพำเบา ๆ

เงาดำของเขาขยับเล็กน้อย ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิต

จากด้านบนหลังคา นักล่าแวมไพร์หกนาย กระโดดลงมาล้อมรอบเขาไว้ พวกเขาสวมเสื้อคลุมสีดำ บางคนถือดาบ บางคนถือหน้าไม้ที่มีลูกดอกเคลือบสารพิษ

ผู้นำของพวกมันเป็นชายร่างสูงใหญ่ ผมสั้นสีเงิน ดวงตาคมกริบ "เจ้าคือ วาดอน ใช่หรือไม่?"

วาดอนมองพวกมันอย่างสงบ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย "ข้าเอง... แล้วเจ้ามาทำไม?"

ชายคนนั้นยิ้มเย็น "ราชาวิชเทส่งเรามาขอบคุณ... และตรวจสอบว่าเจ้าคิดจะเป็นศัตรูกับเขาหรือไม่"

ดาบของพวกนักล่าแวมไพร์เปล่งประกายเย็นเยียบใต้แสงจันทร์ วาดอนหัวเราะเบา ๆ

"เป็นเกียรติจริง ๆ ที่กษัตริย์ของเจ้าสนใจข้าขนาดนี้"

"แสดงให้พวกเขาเห็นสิ..."

วาดอนรู้อยู่แล้วว่าพวกมันไม่ได้มาเพราะความหวังดี แต่เขากลับยอมให้พวกมันล้อมไว้แต่โดยดี

เขาไม่ได้กลัวพวกมันเลย...

แต่เขาต้องการบางอย่าง

"ข้าไม่ใช่ศัตรูของราชาวิชเท" วาดอนเอ่ยเสียงเรียบ "ในทางกลับกัน ข้ายินดีที่จะช่วยเหลือเขา..."

พวกนักล่ามองหน้ากันก่อนที่หัวหน้าของพวกมันจะก้าวมาข้างหน้า "แล้วทำไมเจ้าถึงช่วยองครักษ์ของเขา?"

"ข้าสนใจนาง"

ทุกคนชะงักไปครู่หนึ่ง

"เจ้าสนใจนาง?" นักล่าคนนั้นเลิกคิ้ว "หมายความว่าอย่างไร?"

"ก็ตรงตัว" วาดอนยิ้มมุมปาก "ข้าแค่อยากเข้าใกล้นางให้มากขึ้น"

"เกมเริ่มต้นแล้ว"

พวกนักล่ามองวาดอนด้วยความสงสัย แต่พวกเขาไม่สามารถจับผิดอะไรได้

ท้ายที่สุด หัวหน้าของพวกเขาก็พยักหน้า "ถ้าเช่นนั้น... เจ้าต้องมาพบราชาวิชเทด้วยตัวเอง"

วาดอนยิ้มบาง ๆ

"แน่นอน..."

เขายอมเดินไปกับพวกมันโดยไม่ขัดขืน เงาของเขาไหลไปตามพื้นอย่างไร้เสียง

ราชาวิชเทคิดว่าเขาส่งนักล่ามา "ตรวจสอบ" วาดอน

แต่ความจริง... เขากำลังพาสัตว์ประหลาดเข้าสู่ปราสาทของตัวเอง

วาดอนยิ้มบาง ๆ ขณะที่แผนของเขากำลังดำเนินไปตามที่คาดไว้

"เราจะได้พบกันอีกครั้ง... ไอรีน"

(วาดอนกำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ปราสาทบลูกรีส เขาจะทำอะไรต่อไป?)