Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

วี้~หว่อ~ วี้~หว่อ~ วี้~ หว่อ~

เสียงหวอไซเรนจากรถพยาบาลทำให้ฉันลืมตาขึ้นแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงปฐมพยาบาล โดยมีบุรุษพยาบาล 2-3คน ล้อมรอบอยู่ พร้อมกับอุดจมูกเอาไว้

ฉันเบิกตาให้กว้างก็เห็นว่า นายเย็นชาเองก็นั่งอุดจมูกอยู่ข้างๆฉัน

“นาย…ที่นี่ที่ไหน??=o=”ฉันถามหน้ามึน

“เธอขี้แตกจนสลบ -a-” เค้าตอบไม่ตรงคำถามฉัน แต่นั่นกลับทำให้ฉันเข้าใจอะไรเร็วขึ้น อ่อ นี่ฉันสลบคาส้วมเพราะโค้กพิษสินะนายเลยพาฉันมาส่งโรงหมอ

หลังจากทำการล้างพิษ+ล้างก้น เรียบร้อยแล้วฉันก็หลับเป็นตายไป 5ชม.และตื่นมาเพราะความหิวแต่ไม่มีแรงจะกิน

“นาย…ไอ้หน้าตาย…=M=” ฉันครางเรียกเค้าที่นอนหลับอยู่บนโซฟาๆใกล้ๆเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง

“…” เค้าไม่ตอบแค่เหล่ตามามองเฉยๆ

“ฉันหิวข้าว…T^T”

“กินน้ำเกลือไปสิ -_-” เค้าเหลียวมองสายน้ำเกลือแล้วหลับต่อ…นี่นายจะให้ฉันกินสายน้ำเกลือที่เสียบฉันอยู่จริงๆใช่ไหม??

“ฉันอยากกลับบ้าน T^T~” ฉันครางเบาๆ

“เรื่องของเธอ…”

“ใจร้าย~ฉันเกลียดนายที่สุดเลย ฮือๆ TT^TT”

ฉันร้องกระซิกๆใส่ แต่น้ำตาผู้หญิงไม่ได้ผลกับหมอนี่ ฉันเลยต้องอดใจหิวไปก่อน
 

 

วันต่อมา…นายซันไลท์ก็มาเยี่ยมฉัน เล่นเอาฉันผงะ

“น…นาย…มาไรทำนี่! O////O” ฉันผวาจนตกใจพูดผิด แถมกัดลิ้นตัวเองด้วย

“ฉันมาเยี่ยม…^_^” เค้าพูดพร้อมชูขวดโค้กขึ้น

นายเย็นชาเองก็หลับอยู่ โถ่เอ๊ย~ ไอ้ขี้เซา ฉันเกลียดๆๆๆๆๆนายที่สุด! >_______<

“เดี๋ยวๆๆ…ซันไลท์!!ฉันขอสารภาพความจริงทั้งหมด”

“ได้สิ แต่ให้คำเดียวนะ ^__^**”

“ง่ะ!...-[]-”

“โอเค หมดโอกาส ^____,^”ซันไลท์พูดจบก็อมน้ำโค้กเอาไว้ในปาก แล้วย่างสามขุมมาหาฉัน

“ฉันไม่ได้เป็นคนทำ คนร้ายตัวจริงคือยัยสโนว!!!!” ฉันพูดจบในเวลาไม่ถึง 5 วินาที

“พรวดดด!!!O3O”

“=*=” คราวนี้ไอ้โค้กนั่นไม่ได้ลงกระเพาะฉันแต่ถูกพ่นใส่หน้าฉันแทน แปลว่าไม่ว่ายังไงฉันก็หนีมันไม่พ้นสินะ เวร

“แค่กๆ…เธอว่าไงนะ -[]+!?”

“สโนวบอกว่า จะกันนายออกจากฉันเพราะฉันขอร้อง แต่ไม่รู้ว่ายัยนั่นทำอะไรนาย ฉันไม่รู้จริงๆนะ โฮ~TTOTT”

พรวดดด!! ซันไลท์ดื่มไปอีกซวดแล้วพ่นใส่หน้าฉันอีกครั้ง

“-_-^” ครั้งนี้นายจงใจนี่หว่า ฉันโกรธแล้วนะ…!(ขอยืมหน้าไอ้ปลาตายมาใช้ทีเหอะ)

“งั้น…ตอนนี้ยัยสโนวนั่นอยู่ไหน ?!”

“ฉันจะรู้ป่ะ ;(” ฉันพูดน้ำตาไหลกระปิดกระปอย

ซันไลท์ยื่นหน้ามาใกล้ฉันจนที่ว่างเหลือแค่ 1 คืบ

“ไม่ต้องห่วงเด็กใหม่ หายไวๆนะ ฉันจะแก้แค้นให้เธอเอง”

-^-* ไอ้โสโครกนั่นยิ้มแล้ววิ่งจากไป ก่อนจะทิ้งท้ายว่า “ยัยนั่นต้องโดนมากกว่าเธอ 3 เท่า”  

โอ้ว~O^Oเพื่อนรัก…ฉันขอโทษ T^T หวังว่าฉันคงไม่ต้องเห็นรูปสโนวในกรอบรูปสีทองที่ใต้ภาพระบุวันมรณภาพไว้หรอกนะ (ตายน่ะ)

ฉันทนความเหนียวเหนอะไม่ไหวจนต้องไปอาบน้ำ พอฉันอาบน้ำเสร็จอีตาด้านชาก็ยังไม่ตื่นอีกฉันเลยหมันไส้จนต้อง(เผลอ)ปารีโมทใส่หัวเค้าดัง โป๊ก!

“ยัยซาดิสม์ -_-” ฉันจำได้ว่านอกจากคำว่า ‘ยัยพิลึก’ ‘ยัยหน้าซาลาเปา’นี่ยังเป็นคำที่ 3ที่เค้าด่าได้เจ็บเหมือนเคย
ฉันแกล้งทำน้ำหนวกตันหู โดยการเมินๆไปซะ

“ต้องการอะไร?- -”เค้าถามเสียงเรียบ ท่าทางคงรำคาญฉันแล้วสิท่าเฮอะ T^T

“ฉันคิดถึงคุณลุง T_T”

“ลุงไปทำงาน -_-”

“จะกลับเมื่อไหร่ ?”

“3 วันโดยประมาณ -_-”

ฮือ~T-T อย่างงี้ฉันก็เหงาน่ะสิ นอกจากพ่อกับแม่ไม่อยู่คุณลุงโทนัสก็ไม่อยู่อีก…ตั้งแต่นี้ไปฉันคงซวยกว่าเดิม 2เท่าแหงๆ…

“เดี๋ยว…นายจะไปไหน?” ฉันถามนายเย็นชาที่กำลังจะลุกออกไปนอกห้อง

“นี่นายรำคาญฉันแล้วใช่ไหม T_T แม้แต่นายก็จะทิ้งฉันไปเหรอ?”

ร่างสูงชะงักเท้าก่อนจะหันมาตอบ “ไปสงบอารมณ์”

“หือ?”

“เดี๋ยว…จะกลับมา”
 
WAYO (talk)

ผมเดินออกจากห้องเธอด้วยสีหน้าที่แน่นิ่ง ซึ่งเก็บความรู้สึกที่อัดอั้นไว้ในใจโดยไม่มีใครล่วงรู้…ยิ่งเห็นหน้าเธอผมกลัวว่าผมจะเก็บอารมณ์นี้ไว้ไม่อยู่

เพล้ง!!

เศษกระจกในห้องน้ำชายกระเด็นไปทั่วพื้นและแตกระเอียดโดยกำปั้นของผม

ผมกำหมัดที่เปื้อนเลือดแน่น ราวกับคนที่ไม่รู้สึกเจ็บ…

“โธ่เว้ยยยย!!!” ผมกัดฟันคำรามสุดเสียง

ความรู้สึกตอนนี้ทั้งโกรธ ทั้งโมโห แล้วใจเต้นโครมครามอย่างบอกไม่ถูก

ภาพของไอ้หมอนั่นกับสภาพของยัยนั่นที่เข่าอ่อนหน้าแดงระเรื่อแบบนั้น ยิ่งคิดผมก็ยิ่งโกรธ จนมือที่กำไว้สั่นเทาไปด้วยโทสะ

ผมไม่เคยปรอทแตกแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกโกรธขนาดนี้ ผมต้องยอมรับว่าตั้งแต่เจอกับเธอ ผมคนเดิมก็เริ่มไม่เฉยชาอีกต่อไป ทั้งการกระทำ ความรู้สึก….และหัวใจของผมเอง
                                                                                                                                                The end WAYO(talk)    
 

ซักพักใหญ่ๆ….ใหญ่….ใหญ่มากกก….สรุปประมาณ 1 ชม.=.= ร่างสูงสง่าผมสีดำนิล ผิวขาวซีดผู้ไร้ซึ่งอารมณ์ก็เดินกลับมาในห้อง

“…มือนายโดนอะไรมา? T^T” ฉันมองมือที่พันผ้าพันแผลไว้ลวกๆที่มีเลือดไหลซิบๆไม่หยุด

“อย่าถาม…” ริมฝีปากสีนูซขยับขึ้นเอ่ยเสียงเย็นชา

“นายรำคาญฉันจริงๆเหรอ? หรือเพราะฉันทำให้นายเดือดร้อน ทั้งเรื่องที่ถูกตบ โดนจู../อย่าพูดเรื่องนั้น” ร่างสูงโปร่งทรุดตัวนั่งที่โซฟาแล้วทำสายตาเย็นชาก้มมองพื้น แต่แววตานั่นกลับสั่นระริก

“นายคงหึงใช่ม้า~…ที่ซันไลท์จูบฉันน่ะ ^3^”

ฉันแกล้งล้อเพื่อให้เค้าคลายความเครียด แต่ผลกลับตรงกันข้าม

“หุบปาก..!” เค้าตะคอกเสียงใส่ฉัน

ฉันเลยยิ่งอยากยั่วโมโหเค้าเข้าไปใหญ่

“นายคงอิจฉาซันไลท์ล่ะสิ! เค้าน่ะทั้งหน้าตาน่ารัก ขี้เล่น แถมยังจูบเก่ง” ฉันพูดประชดขึ้น (ฉันโม้ทั้งนั้น ตะกี้ตอนนายไม่อยู่ ฉันยังภาวนาสาปแช่งให้มันโดนรถบรรทุกโค้กใส่ยาเบื่อหนูชนตายอยู่เลย -..- อะฮุ อะฮิ~)

“อย่ามายั่ว!” คราวนี้จากตะคอกเป็นตวาด

“ก็ใช่สิ นายมันทั้งเย็นชา ดุ ใจร้าย แถมยังจูบห่วยแตกล่ะสิท่า :p” ฉันล้อเค้าต่อโดยลืมไปว่าเค้าโมโหร้ายแค่ไหน
เค้าเดินมาที่เตียงและกระชากคอเสื้อฉันอย่างรุนแรงจนหน้าฉันใกล้เค้าชนิดที่เรียกว่าเผาขน

“จะเอาใช่ไหม..?!” สายตาเย็นยะเยือกประดุจน้ำแข็งจ้องลึกเข้าไปในตาฉันเหมือนสะกดการเคลื่อนไหว กลิ่นหอมจางๆจากตัวเค้าผ่านเข้าปอดฉันไปอย่างไม่ตั้งใจ ใบหน้านวลเนียนที่แสนจะหล่อเหลาจนทำให้คนๆนึงใจเต้นโครมครามจนหัวใจวายตายได้เมื่อได้จ้องมองมันนานๆ และฉันกำลังจะเป็นคนๆนั้นเพราะเจ้าหัวใจบ้าๆของฉันมันเต้นดังกว่าทุกทีที่ผ่านมา…

มันดังเสียจนฉันกลัวว่าเค้าจะได้ยิน …ดังซะจนฉันคิดว่ามันจะหลุดออกมาจากอก…เมื่อใบหน้าของเค้าเคลื่อนมาใกล้ ริมฝีปากสีนูซบางได้รูปกำลังจะเข้าประกบกับริมฝีปากอวบอิ่มของฉันแน่ๆ >/////<

ฉันหลับตาพริ้มรอสัมผัสที่แนบชิดของเค้า…u.u

....

…

…

กลิ่นหอมเริ่มจางลง ไออุ่นอันร้อนแผ่วเริ่มหายไป..เหลือไว้เพียงแต่ความฝันของฉันที่เพ้อว่าเค้าจะจูบ เพราะเค้าชะงักไว้ ทั้งๆที่มันเหลือไม่ถึงมิลฯปากเราก็จะประกบกันอยู่แล้ว 

“ฉันเกลียดเธอ...” เสียงแหบพ่านดังข้างหูฉัน

“น…นายว่าไงนะ ?O^O”

“ฉันเกลียดเธอที่สุด…”

พูดจบเค้าก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่กลับมาอีกเลย ฝากไว้เพียงแค่ไออุ่นจากลมหายใจแผ่วๆ และคำพูดเย็นชาที่ยังฝังอยู่ในใจฉันเท่านั้น
 
เวลาผ่านไป 2 อาทิตย์…

วันพรุ่งนี้จะเป็นวันคริสต์มาสอีฟ 25 ธันวาคม แน่นอนว่าโรงเรียนนี้มีธรรมเนียมที่ศักดิ์สิทธิ์อยู่ว่า ให้ชายหญิงจับคู่เต้นรำด้วยกัน แถมยังมีประกวดเจ้าชายอดัมกับเจ้าหญิงอีฟอีก(ไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไร) แต่ที่สำคัญตอนนี้ฉันต้องหาคู่เต้นรำให้ได้ ไม่งั้นจะถูกตัดคะแนนคะแนนความประพฤติและกิจกรรม 50 คะแนน เป็นอะไรที่ไร้เหตุผลมากกก…-*-

ด้วยเหตุนี้สาวๆทุกคนต่างต้องเร่งทำสัญญาเลือดกับผู้ชายที่ตนเองหมายปองก่อนจะโดนโฉบไปกิน ซึ่งโดยอัตราส่วน โรงเรียนนี้มี ชาย:หญิง ประมาณ 1:3 ผู้หญิงเยอะกว่าถึง 2 เท่า! ทำให้วันนี้ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการหาคู่เต้นรำสาวๆต่างแลกด้วยชีวิตเพื่อให้ได้ผู้ชายมา(แม้ว่า…ผู้ชายคนนั้นจะขี้เหร่จนผียังผวาก็ตามที  -*-)

ปึ่ก! ฉันเดินชนกับอกกว้างๆของใครบางคนเข้า

“ซันไลท์ ?!”           

“อ้าว ที่แท้ก็ยัยส้วมนี่หว่า^__^” เค้ายิ้มให้ฉันตามปกติ

อยากจะบอกนะคะว่า 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาข่าวลือในแง่ร้ายของฉันถูกลบแล้วนะ เหอๆ ก็เพราะอีตาซันไลท์ไปขู่ชมรมหนังสือพิมพ์ประจำโรงเรียนที่เคยเผยแพร่ข่าวในแง่ร้าย(แบบแปลกๆ)ให้ฉันเสียหาย เป็นการรับผิดชอบเรื่องน้ำโค้กฉันเลยกลายเป็นสาวมั่นเฟรนลี่ ที่มีเพื่อนมากมายหลายคน

“เลิกเรียกว่า‘ส้วม’ซักทีตาวิตถาร ฉันมีเรื่องจะขอร้อง -^-”

ดูจากคำพูดที่ฉันใช้กับเค้ามันแสดงว่า เราสนิทกันจริงๆ ถึงจะสนิทกันแบบแปลกๆก็เถอะ(เอ๊ะ…ยังไง?!)

“คนขอร้องเค้าไม่พูดจาน่าเอาเท้ายัดปากแบบเธอหรอกนะ ^_^*” บอกแล้วไง ว่าเราสนิทกันแบบแปลกๆ

“คือ…ช่วยเป็นคู่เต้นรำให้ฉันทีสิ ฉันได้ข่าวว่า ‘เจ้าชายแสงตะวัน’สุดหล่อยังหาคู่เต้นรำกับเค้าไม่ได้เพราะเรื่องมากใช่ม้าาา~ ^o^ ”

ซันไลท์ทำหน้าอึกอั่ก…แถมยังหน้าแดงไปถึงหู น่าร๊ากกก~ เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเห็นปฏิกิริยาแบบนี้จากเค้า เค้าต้องแพ้ยาเบื่อหนูแหงเลย

“ฉันรอคนบางคนอยู่ ก็เลยปฏิเสธพวกผู้หญิงอยู่ไง…(./////.)”

“นายเป็นเกย์ใช่ป่ะ ? ^A^”

“บ้า! คนที่ฉันรอน่ะ ผู้หญิงแท้ร้อยเปอร์ฯนะยัยมั่ว!”

มือหนาโยกหัวฉันจนแทบล้ม..

“สรุป นายก็ไม่ตกลงล่ะสิเซ็งจัง กะจะควงนายไปอวดสาวๆซะหน่อย ( ;- -)” ฉันทำหน้าเซ็งกะตาย

“เธอมีคนที่รออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ยังไงซะ วันนี้ ‘เจ้าชายสายลม’จะต้องมาหาเธอแน่นอน ^_^” 

ถ้ามาก็คงจะดี…