Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

เขียนโดย Killolat

วันที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2567 เวลา 01.24 น.

26 บทที่

0 วิจารณ์

2,589 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2567 01.41 น. โดย เจ้าของนิยาย

8) <สา บาน>

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“คุณลุงคะ” ฉันสะกิดคุณลุงระหว่างที่กำลังเลือกชุดไปงานวันพรุ่งนี้

“อะไรเหรอ? ^w^” คุณลุงตอบกลับพลางดูชุดช่วยฉัน

“เมื่อไหร่หลานของคุณลุงจะกลับมา…”

“นี่ อย่าบอกนะ ว่าหลานรักมันเข้าแล้ว >w<~”

“ป…เปล่า(./////.) น…หนูแค่กังวลว่าจะไม่มีคู่เต้นรำเท่านั้นเอง”

“ไม่ต้องห่วงลุงจะเต้นเป็นคู่ให้เอง ^[]^” งั้นหนูขอโดนหักคะแนนดีกว่า…

ฉันเหม่อมองไปยังห้องที่เค้ากับฉันเคยนอนด้วยกัน…มันยังคงเหมือนเดิม…แค่ไม่มีนาย…
2 อาทิตย์ที่ผ่านมาลุงโทนัสแวะไปเยี่ยมและเฝ้าไข้ฉันจนฉันออกมาจากโรงพยาบาล ส่วนยัยสโนวเองก็หยุดไปนาน ไม่รู้พรุ่งนี้จะมารึเปล่า แต่ดูท่าทางแปลกๆของซันไลท์มันมีพิรุธชะมัด แถมพอพูดถึงหญิงสโนวทีไรคุณชายของเราก็หน้าขึ้นสีกระอึ่กกระอั่กทุกที ฉันว่าสองคนนี้ต้องแอบกิ๊กกันแน่….แล้วฉันล่ะ…กำลังจะโดนกามเทพทอดทิ้งแล้วนะ…นายเย็นชา
นายไม่เคยโทรมา แม้แต่ข้อความก็ไม่ส่ง จดหมายโทรเลข โทรจิตก็ไม่มา…คุณลุงบอกว่านายมีธุระเกี่ยวกับแม่ที่ญี่ปุ่น แล้วนายก็ไปโดยไม่บอกลาฉันซักคำงั้นเหรอ?! นายเย็นชามากนะ รึว่านายจะเกลียดฉันจริงๆ T_T

“เอ้า…หนูไม่เลือกชุดแล้วเหรอ?” ฉันวิ่งเข้าห้องมาโดยไม่พูดอะไร น้ำตาที่กลั้นไว้ตั้งหลายวันหลั่งมาเป็นครั้งแรกเพราะคิดถึงนาย…

วันรุ่งขึ้น ฉันตื่นมาในชุดเดิมเพราะยังไม่ได้อาบน้ำ =.=(ซกมกเป็นบ้า)

ฉันรู้ดีว่างานวันนี้มีแต่การแสดงละคร แต่งคอสเพล์ เต้นรำ แล้วก็กิน คนอื่นเค้าคงตื่นเต้นกันใหญ่ แต่ฉันนี่สิ..ยังหาชุดใส่ไปงานไม่ได้เลยด้วยซ้ำ วันอีกวันที่ไม่มีนายถือกระเป๋าที่มันมีเหล็กมาจากไหนไม่รู้มากมาย สร้างความรำคาญให้ฉันแทบทุกวัน เฮ้อ~ ฉันไม่ไปดีกว่า(มั้ง)

ฉันเดินไปเปิดประตูรับลม แต่ก็บังเอิญไปเห็นกล่องของขวัญสีเทาผูกโบว์สีเงินวางอยู่ตรงกับเท้าฉันเป๊ะๆ
ใครมันแกล้งเอากล่องสีถมึงทึงมาวางแกล้งฉันล่ะเนี่ย? หวังว่าเปิดไปคงไม่เจอตะขาบหรอกนะ =_= หรือที่น่ากลัวกว่านั้น ‘น้ำโค้ก’ (เป็นโรคกลัวโค้กขึ้นสมอง กลัวของแบบนี้ค่ายไหนจะรับฉันไปเป็นดาราไหมอ่ะ)

‘Meet you,Every time’

(คิดถึงทุกเวลา)

ฉันอ่านคำที่เขียนลงบนการ์ดสีฟ้าซึ่งตัดกับสีกล่อง ไอ้คำ 5พยางค์นี้ทำให้ฉันใจเต้นตอนอ่านออกเสียง(.////.) แล้วจู่ๆ หน้าหล่อๆของนายเย็นชาก็ชัดเจนขึ้นในสมองฉัน นี่ฉันบ้า(รัก)ไปแล้วเหรอเนี่ย?!

ฉันแกะกล่องด้วยความหวังลึกๆว่าคนที่เอามาให้จะเป็นเค้า…ที่ฉันรอ
ชุดราตรีโชว์ไหล่สีขาวเงินสลับแดงเขียวซึ่งเป็นสีของคริสต์มาสวาวระยับไปด้วยเลื่อมสีทองและดอกไม้เล็กๆที่ถูกปักกับกระโปรงพริ้วๆแบบเจ้าหญิง ถูกฉันทาบลงบนตัวเพื่อวัดไซน์

หวังว่าคงจะใส่พอดีนะ เพราะชุดนี้น่ารักมากเลย >////<

ฉันโทรบอกลุงโทนัสว่าจะไปงาน แล้วกำลังเตรียมตัว ลุงเลยให้ช่างมาแต่งหน้าทำผมให้ฉัน ไม่นานนักภาพของหญิงสาวแสนสวยที่มีผมสีน้ำตาลโกโก้ดัดลอนรวมตึงเป็นกระวุกเล็กๆและปล่อยลงครึ่งหัวให้ดูน่ารักพร้อมกับสุดสง่าก็สะท้อนอยู่ในกระจก

ว้าว~นี่ฉันจริงๆเหรอเนี่ย? ถ้าฉันสวยได้แบบนี้ทุกวันก็ดีน่ะสิ นายเย็นชา…ขอให้นายมาด้วยเถอะ ฉันอยากให้นายเห็นฉันในตอนนี้จัง ^///^ ตอนนี้องค์หญิงพร้อมเสด็จแล้วเจ้าค่ะ~!

“ว้าว~คนนี่นา *///*” ชมแต่เหมือนไม่ได้ชมเลยนะซันไลท์ -*- ปกติฉันไม่ใช่คนเหรอ?

“เธอสวยจังเพื่อนร้ากกก >/////<” เสียงแหลมดังขึ้น

“สโนว~โอ้ว…เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ฉันนึกว่าไอ้ตรรไลมันเอาโค้กกรอกปากเธอทั้งลังแล้ว ><”

“ยัยนี่…เธอไม่สวยแล้วโว้ย! -*-” ซันไลท์เปลี่ยนอารมณ์

“แล้วนี่เธอมากับใครเหรอสโนว…??>///<”

“มากับ…ซันไลท์ -///-a” สโนวเกาแก้มแก้เขิน

“ใช่ ยัยนี่ตกเป็นของฉันแล้วล่ะ ^_^”

สโนวเตะแข้งไอ้บ้าซันไลท์ที่พูดได้ไม่อายปากแล้วเดินหนีไป ฮุๆสะใจวุ้ย!

“กลับมานะ ยัยหิมะเน่า!~” ซันไลท์ทิ้งมาดเจ้าชายเดินกระเผกตามเจ้าหญิงสโนวของเค้าไป ^_^ เข้ากันได้ดีจัง(อิจฉาวุ้ย!)

((เอาล่ะทุกท่าน ! เทศกาลหิมะขาวแห่งคริสต์มาสอีฟ จะเริ่มต้นนะบัดนาวววว !!~)) เสียงพิธีกรประกาศทำให้สาวๆทั้งหลายรั้งคู่ขงตัวเองเอาไว้ เพราะอีกไม่กี่นาทีจะเปิดฟลอร์เต้นรำรอบแรก

ฉันได้แต่นั่งกินขนมเค้กเพื่อย้อมใจตัวเอง…เค้าคงจะไม่มา

“เต้นรำกับผมไหมครับ? ^__^” ผู้ชายหน้าตาใช้ได้คนนึงมาขอฉันเต้นรำ ฉันมองเค้าตาปริบๆ T_T จากนั้นก็มีอีกหลายคนเข้ามา แต่สุดท้ายก็ถูกสตรีนางแรงควายไทยลากกลับไปจนไม่เหลือซักราย

((เอาล่ะค่ะ นี่คือการเปิดฟลอร์รอบที่ 2 แล้วนะคะ ใครยังหาคู่เต้นไม่ได้ ระวังไปนั่งเจ๋ออยู่บนคานทองเน้ออ ~พี่น้องงงง~!)) ฉันอยากเตะดีเจให้ก้นปลิ้นจริงๆ -*-

ฉันนั่งเหม่อมองคู่เต้นรำคู่แล้วคู่เล่าด้วยสายตาหงอยๆ
คริสต์มาสอีฟ…ถ้าคืนนี้เป็นคืนศักดิ์สิทธิ์ล่ะก็ ฉันขอให้ได้เจอกับสายลมที่เคยพัดจากฉันไปทีได้ไหม… ให้สายลมแห่งความอบอุ่นนั่นพัดกลับมาอีกครั้ง…

“meet you, every time.” เสียงที่แผ่วเบาเหมือนสายลมดังขึ้นข้างหูฉัน ซึ่งเป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคย

“ฉันกลับมาแล้ว -_-” นายเย็นชาในชุดเจ้าชายที่คล้ายๆว่าจะเป็นเซ็ตเดียวกับชุดของฉัน ยืนตระหง่านเปล่งออร่าอยู่ตรงหน้าแบบหล่อ(น่า)ลาก

“กรี๊ดด~ นายกลับมาแล้ว! ฉันคิดถึงหน้าปลาตายของนายที่ซู้ดดด...เลย รู้รึเปล่า? >////<” ฉันกระโดดกอดเค้าจนเค้าเซเกือบล้มทันที

“บรรยากาศเสียหมด -_-”

“ว่าไงนะ?! -*-”

“ยัยพิลึก”

“…”

“วันนี้น่ารักดี”

“-/////- ร…เหรอ?”

“ชุดน่ะ -_-”

แป่ว…นายต่างหากที่ทำลายบรรยากาศยิ่งกว่าฉัน

“…”

((ปิดฟลอร์ 2 เปิดฟลอร์ครั้งที่ 3 ทราบแล้วไม่ต้องเปลี่ยน(แหม…อินเทรนเชียว - -^) ต่อไปจะเป็นการประกาศตำแหน่งเจ้าชาย ‘อดัม’ กับเจ้าหญิง ‘อีฟ’ โดยผลโหวตจากคนทั้งโรงเรียน))

ฉันมองคมหน้าหล่อเหลาที่ถูกเซตผมสีดำได้ดูเท่ห์ระเบิด

“บางที นายอาจจะได้ก็ได้นะ ‘อดัม’หน้าตาย” ฉันพูดล้อเค้าเล่น

“อ่อเหรอ..ยัย‘อีฟ’เน่า-_-” เวลาผ่านไป 5 พยางค์ของนาย ยังแสบทรวงไม่เคยเปลี่ยน -*- เอ๊ะ…แต่นายปากร้ายขึ้นรึเปล่าวะคะ?!

((รางวัลประกาศตำแหน่งเจ้าชาย ‘อดัม’ ที่สาวๆเห็นแล้วใจละลายได้แก่…ผู้ได้รับฉายา ‘เจ้าชายสายลม’ของเรานั่นเอง เชิญขึ้นเวทีค่าาาา...!!))

เจ้าชายสายลมของฉัน(?)หรือนายเย็นชายืนสง่าซักพัก ก่อนจะเดินมาดนิ่งขึ้นเวทีท่ามกลางเสียงกรี๊ดของเหล่าชะนีคิงคองทั้งหลายที่ทุรนทุรายปานโดนไฟลวก

“ยินดีด้วยนะคะ ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 4แล้ว… ตำแหน่ง ‘เจ้าชายสายลม’ 6สมัย กับตำแหน่ง‘อดัมหล่อล้างตับ’(แปลกๆอ่ะ) 4 สมัย ทำให้สุดหล่อของเรารู้สึกยังไงบ้างคร๊ะ!!>///////<” ยัยพิธีกรทำหน้าหื่นแถมยังมีแอบกระแซะนายเย็นชา

“ดีใจ…ตายเลยครับ -_-^” หมอนั่นทำหน้านิ่งตอบเสียงเรียบ แล้วกราดสายตาลงไปด้านล่างประมาณว่า ‘อย่าให้รู้นะว่าใครโหวตตู -*-’

“แล้วต่อไปจะเป็นการประกาศตำแหน่ง ‘อีฟสาวสวยซวกไตกระชากตับจับใจชาย’(อุบาตรกว่าอดัมอีก-^-)” ใครได้โชคร้ายตายเลยฉันว่า…

“อยากทราบว่าเจ้าชายของเรา อยากได้อีฟแบบไหนคะ? ^_^//” เดี๋ยวเหอะยัยพิธีกรติดนอแรดเธอเอาน่มน้มเป้งๆไปกระแซะแขนตานั่นได้ยังไง!?

“ขอแบบที่เป็นคน -_-” เค้าตอบหน้าตาย แปลว่าทุกทีตำแหน่งอีฟต้อง‘คน’ที่หน้าตาไม่เป็นคน‘ได้ไปสินะ’ =_=^

“งั้น~เจ้าชายชอบคนแบบไหนเหรอคะ?(อันนี้ยัยพิธีกรคงอยากถามเองมากกว่า)”

“ขอไม่ตอบครับ -_-;”

พิธีกรทำหน้าเสียเซลล์ ก่อนจะประกาศตำแหน่ง ‘อีฟ’

((ผู้ที่ได้รับการโหวตจากผู้ชายทั้งโรงเรียนให้ขึ้นครองตำแหน่ง‘อีฟ’ได๋แก่…แอ่…แอ่…แอ่))ดีเจชายเปลี่ยนมาประกาศบ้าง

“ต้องเป็นฉันที่ได้เป็นอีฟ”

“ฉันต่างหากล่ะ จะได้เป็นอีฟของอดัม!”

“ฉัน…!”

“ฉัน…!!”

“ฉัน..!!!”

<(=[]=)>ฉันเอามืออุดหูอย่างเอือมระอา เมื่อสาวๆด้านล่างเวทีต่างด่าทอ ตบตีกันก็แค่เพื่อต่ำแหน่งอีฟ ฉันอยากรู้นักว่ามันจะได้คูโบต้ากับฉลากชิงไอแพดรึไงฟะ? แย่งกันหาเผือกอะไร…! -^-

((เธอคนนี้คร้าบบบบ…!!!)) ตึ่ง!

//(=[]=) \\ไฟสปอร์ตไลท์ส่องมาที่ฉันซึ่งทำหน้าเหวออยู่

((ยืนทำเอ๋ออะไรล่ะครับ? ขึ้นมาบนเวทีเลยครับ‘อีฟ’!!))

นายเย็นชากระตุกยิ้มเบาๆมาให้ฉัน แต่ไอ้ข้างล่างนี่สิ ถ้าไม่มีกฎหมายห้ามฆ่าคนฉันคงโดนจับเผาแกรียน! เพราะฉันเป็น ‘อีฟ’!!

ฉันเดินขึ้นมาบนเวทีด้วยท่าทีหวาดผวา จนขึ้นมาได้ก็ยังไม่วายเจอสายตาริษยาจากยัยพิธีกรนมโต (-‘’- )

“ทำพิธีค่ะ! (=^=)” ยัยพิธีกรกัดฟันพูดอย่างหมันไส้

เมื่อกล่าวจบประโยค นายเย็นชาก็เอามือเรียวยาวมาจับที่ปลายนิ้วของฉันก่อนจะคุกเข่าลง แล้วก้มประทับจุมพิตแผ่วเบาที่หลังมือของฉัน

จุ๊บ !

“กรี๊ดดดดดดดด!!!!!!!~~~” เสียงกรีตร้องแห่งความริษยาดังไปทั่วทุกอณูบริเวณ

“(./////.)…”ฉันได้แต่ยืนเกร็งหน้าแดงก่ำอยู่บนเวที และจับจ้องเพียงใบหน้าหล่อคมคาย..

“ขอสาบานต่ออีฟ…” สายตาสีชาเงยขึ้นมาสบตาฉัน

ตึกตั่กๆๆ!!! ตึกตั่กๆๆ!!! ตึกตั่กๆๆ!!!...