Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

วี้~หว่อ~ วี้~หว่อ~ วี้~ หว่อ~
เสียงหวอไซเรนจากรถพยาบาลทำให้ฉันลืมตาขึ้นแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงปฐมพยาบาล โดยมีบุรุษพยาบาล 2-3คน ล้อมรอบอยู่ พร้อมกับอุดจมูกเอาไว้
ฉันเบิกตาให้กว้างก็เห็นว่า นายเย็นชาเองก็นั่งอุดจมูกอยู่ข้างๆฉัน
“นาย…ที่นี่ที่ไหน??=o=”ฉันถามหน้ามึน
“เธอขี้แตกจนสลบ -a-” เค้าตอบไม่ตรงคำถามฉัน แต่นั่นกลับทำให้ฉันเข้าใจอะไรเร็วขึ้น อ่อ นี่ฉันสลบคาส้วมเพราะโค้กพิษสินะนายเลยพาฉันมาส่งโรงหมอ
หลังจากทำการล้างพิษ+ล้างก้น เรียบร้อยแล้วฉันก็หลับเป็นตายไป 5ชม.และตื่นมาเพราะความหิวแต่ไม่มีแรงจะกิน
“นาย…ไอ้หน้าตาย…=M=” ฉันครางเรียกเค้าที่นอนหลับอยู่บนโซฟาๆใกล้ๆเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง
“…” เค้าไม่ตอบแค่เหล่ตามามองเฉยๆ
“ฉันหิวข้าว…T^T”
“กินน้ำเกลือไปสิ -_-” เค้าเหลียวมองสายน้ำเกลือแล้วหลับต่อ…นี่นายจะให้ฉันกินสายน้ำเกลือที่เสียบฉันอยู่จริงๆใช่ไหม??
“ฉันอยากกลับบ้าน T^T~” ฉันครางเบาๆ
“เรื่องของเธอ…”
“ใจร้าย~ฉันเกลียดนายที่สุดเลย ฮือๆ TT^TT”
ฉันร้องกระซิกๆใส่ แต่น้ำตาผู้หญิงไม่ได้ผลกับหมอนี่ ฉันเลยต้องอดใจหิวไปก่อน  
วันต่อมา…นายซันไลท์ก็มาเยี่ยมฉัน เล่นเอาฉันผงะ
“น…นาย…มาไรทำนี่! O////O” ฉันผวาจนตกใจพูดผิด แถมกัดลิ้นตัวเองด้วย
“ฉันมาเยี่ยม…^_^” เค้าพูดพร้อมชูขวดโค้กขึ้น
นายเย็นชาเองก็หลับอยู่ โถ่เอ๊ย~ ไอ้ขี้เซา ฉันเกลียดๆๆๆๆๆนายที่สุด! >_______<
“เดี๋ยวๆๆ…ซันไลท์!!ฉันขอสารภาพความจริงทั้งหมด”
“ได้สิ แต่ให้คำเดียวนะ ^__^**”
“ง่ะ!...-[]-”
“โอเค หมดโอกาส ^____,^”ซันไลท์พูดจบก็อมน้ำโค้กเอาไว้ในปาก แล้วย่างสามขุมมาหาฉัน
“ฉันไม่ได้เป็นคนทำ คนร้ายตัวจริงคือยัยสโนว!!!!” ฉันพูดจบในเวลาไม่ถึง 5 วินาที
“พรวดดด!!!O3O”
“=*=” คราวนี้ไอ้โค้กนั่นไม่ได้ลงกระเพาะฉันแต่ถูกพ่นใส่หน้าฉันแทน แปลว่าไม่ว่ายังไงฉันก็หนีมันไม่พ้นสินะ เวร
“แค่กๆ…เธอว่าไงนะ -[]+!?”
“สโนวบอกว่า จะกันนายออกจากฉันเพราะฉันขอร้อง แต่ไม่รู้ว่ายัยนั่นทำอะไรนาย ฉันไม่รู้จริงๆนะ โฮ~TTOTT”
พรวดดด!! ซันไลท์ดื่มไปอีกซวดแล้วพ่นใส่หน้าฉันอีกครั้ง
“-_-^” ครั้งนี้นายจงใจนี่หว่า ฉันโกรธแล้วนะ…!(ขอยืมหน้าไอ้ปลาตายมาใช้ทีเหอะ)
“งั้น…ตอนนี้ยัยสโนวนั่นอยู่ไหน ?!”
“ฉันจะรู้ป่ะ ;(” ฉันพูดน้ำตาไหลกระปิดกระปอย
ซันไลท์ยื่นหน้ามาใกล้ฉันจนที่ว่างเหลือแค่ 1 คืบ
“ไม่ต้องห่วงเด็กใหม่ หายไวๆนะ ฉันจะแก้แค้นให้เธอเอง”
-^-* ไอ้โสโครกนั่นยิ้มแล้ววิ่งจากไป ก่อนจะทิ้งท้ายว่า “ยัยนั่นต้องโดนมากกว่าเธอ 3 เท่า”  
โอ้ว~O^Oเพื่อนรัก…ฉันขอโทษ T^T หวังว่าฉันคงไม่ต้องเห็นรูปสโนวในกรอบรูปสีทองที่ใต้ภาพระบุวันมรณภาพไว้หรอกนะ (ตายน่ะ)
ฉันทนความเหนียวเหนอะไม่ไหวจนต้องไปอาบน้ำ พอฉันอาบน้ำเสร็จอีตาด้านชาก็ยังไม่ตื่นอีกฉันเลยหมันไส้จนต้อง(เผลอ)ปารีโมทใส่หัวเค้าดัง โป๊ก!
“ยัยซาดิสม์ -_-” ฉันจำได้ว่านอกจากคำว่า ‘ยัยพิลึก’ ‘ยัยหน้าซาลาเปา’นี่ยังเป็นคำที่ 3ที่เค้าด่าได้เจ็บเหมือนเคยฉันแกล้งทำน้ำหนวกตันหู โดยการเมินๆไปซะ
“ต้องการอะไร?- -”เค้าถามเสียงเรียบ ท่าทางคงรำคาญฉันแล้วสิท่าเฮอะ T^T
“ฉันคิดถึงคุณลุง T_T”
“ลุงไปทำงาน -_-”
“จะกลับเมื่อไหร่ ?”
“3 วันโดยประมาณ -_-”
ฮือ~T-T อย่างงี้ฉันก็เหงาน่ะสิ นอกจากพ่อกับแม่ไม่อยู่คุณลุงโทนัสก็ไม่อยู่อีก…ตั้งแต่นี้ไปฉันคงซวยกว่าเดิม 2เท่าแหงๆ…
“เดี๋ยว…นายจะไปไหน?” ฉันถามนายเย็นชาที่กำลังจะลุกออกไปนอกห้อง
“นี่นายรำคาญฉันแล้วใช่ไหม T_T แม้แต่นายก็จะทิ้งฉันไปเหรอ?”
ร่างสูงชะงักเท้าก่อนจะหันมาตอบ “ไปสงบอารมณ์”
“หือ?”
“เดี๋ยว…จะกลับมา” WAYO (talk)
ผมเดินออกจากห้องเธอด้วยสีหน้าที่แน่นิ่ง ซึ่งเก็บความรู้สึกที่อัดอั้นไว้ในใจโดยไม่มีใครล่วงรู้…ยิ่งเห็นหน้าเธอผมกลัวว่าผมจะเก็บอารมณ์นี้ไว้ไม่อยู่
เพล้ง!!
เศษกระจกในห้องน้ำชายกระเด็นไปทั่วพื้นและแตกระเอียดโดยกำปั้นของผม
ผมกำหมัดที่เปื้อนเลือดแน่น ราวกับคนที่ไม่รู้สึกเจ็บ…
“โธ่เว้ยยยย!!!” ผมกัดฟันคำรามสุดเสียง
ความรู้สึกตอนนี้ทั้งโกรธ ทั้งโมโห แล้วใจเต้นโครมครามอย่างบอกไม่ถูก
ภาพของไอ้หมอนั่นกับสภาพของยัยนั่นที่เข่าอ่อนหน้าแดงระเรื่อแบบนั้น ยิ่งคิดผมก็ยิ่งโกรธ จนมือที่กำไว้สั่นเทาไปด้วยโทสะ
ผมไม่เคยปรอทแตกแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกโกรธขนาดนี้ ผมต้องยอมรับว่าตั้งแต่เจอกับเธอ ผมคนเดิมก็เริ่มไม่เฉยชาอีกต่อไป ทั้งการกระทำ ความรู้สึก….และหัวใจของผมเอง                                                                                                                                                The end WAYO(talk)     
ซักพักใหญ่ๆ….ใหญ่….ใหญ่มากกก….สรุปประมาณ 1 ชม.=.= ร่างสูงสง่าผมสีดำนิล ผิวขาวซีดผู้ไร้ซึ่งอารมณ์ก็เดินกลับมาในห้อง
“…มือนายโดนอะไรมา? T^T” ฉันมองมือที่พันผ้าพันแผลไว้ลวกๆที่มีเลือดไหลซิบๆไม่หยุด
“อย่าถาม…” ริมฝีปากสีนูซขยับขึ้นเอ่ยเสียงเย็นชา
“นายรำคาญฉันจริงๆเหรอ? หรือเพราะฉันทำให้นายเดือดร้อน ทั้งเรื่องที่ถูกตบ โดนจู../อย่าพูดเรื่องนั้น” ร่างสูงโปร่งทรุดตัวนั่งที่โซฟาแล้วทำสายตาเย็นชาก้มมองพื้น แต่แววตานั่นกลับสั่นระริก
“นายคงหึงใช่ม้า~…ที่ซันไลท์จูบฉันน่ะ ^3^”
ฉันแกล้งล้อเพื่อให้เค้าคลายความเครียด แต่ผลกลับตรงกันข้าม
“หุบปาก..!” เค้าตะคอกเสียงใส่ฉัน
ฉันเลยยิ่งอยากยั่วโมโหเค้าเข้าไปใหญ่
“นายคงอิจฉาซันไลท์ล่ะสิ! เค้าน่ะทั้งหน้าตาน่ารัก ขี้เล่น แถมยังจูบเก่ง” ฉันพูดประชดขึ้น (ฉันโม้ทั้งนั้น ตะกี้ตอนนายไม่อยู่ ฉันยังภาวนาสาปแช่งให้มันโดนรถบรรทุกโค้กใส่ยาเบื่อหนูชนตายอยู่เลย -..- อะฮุ อะฮิ~)
“อย่ามายั่ว!” คราวนี้จากตะคอกเป็นตวาด
“ก็ใช่สิ นายมันทั้งเย็นชา ดุ ใจร้าย แถมยังจูบห่วยแตกล่ะสิท่า :p” ฉันล้อเค้าต่อโดยลืมไปว่าเค้าโมโหร้ายแค่ไหนเค้าเดินมาที่เตียงและกระชากคอเสื้อฉันอย่างรุนแรงจนหน้าฉันใกล้เค้าชนิดที่เรียกว่าเผาขน
“จะเอาใช่ไหม..?!” สายตาเย็นยะเยือกประดุจน้ำแข็งจ้องลึกเข้าไปในตาฉันเหมือนสะกดการเคลื่อนไหว กลิ่นหอมจางๆจากตัวเค้าผ่านเข้าปอดฉันไปอย่างไม่ตั้งใจ ใบหน้านวลเนียนที่แสนจะหล่อเหลาจนทำให้คนๆนึงใจเต้นโครมครามจนหัวใจวายตายได้เมื่อได้จ้องมองมันนานๆ และฉันกำลังจะเป็นคนๆนั้นเพราะเจ้าหัวใจบ้าๆของฉันมันเต้นดังกว่าทุกทีที่ผ่านมา…
มันดังเสียจนฉันกลัวว่าเค้าจะได้ยิน …ดังซะจนฉันคิดว่ามันจะหลุดออกมาจากอก…เมื่อใบหน้าของเค้าเคลื่อนมาใกล้ ริมฝีปากสีนูซบางได้รูปกำลังจะเข้าประกบกับริมฝีปากอวบอิ่มของฉันแน่ๆ >/////<
ฉันหลับตาพริ้มรอสัมผัสที่แนบชิดของเค้า…u.u
....
…
…
กลิ่นหอมเริ่มจางลง ไออุ่นอันร้อนแผ่วเริ่มหายไป..เหลือไว้เพียงแต่ความฝันของฉันที่เพ้อว่าเค้าจะจูบ เพราะเค้าชะงักไว้ ทั้งๆที่มันเหลือไม่ถึงมิลฯปากเราก็จะประกบกันอยู่แล้ว 
“ฉันเกลียดเธอ...” เสียงแหบพ่านดังข้างหูฉัน
“น…นายว่าไงนะ ?O^O”
“ฉันเกลียดเธอที่สุด…”
พูดจบเค้าก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่กลับมาอีกเลย ฝากไว้เพียงแค่ไออุ่นจากลมหายใจแผ่วๆ และคำพูดเย็นชาที่ยังฝังอยู่ในใจฉันเท่านั้น เวลาผ่านไป 2 อาทิตย์…
วันพรุ่งนี้จะเป็นวันคริสต์มาสอีฟ 25 ธันวาคม แน่นอนว่าโรงเรียนนี้มีธรรมเนียมที่ศักดิ์สิทธิ์อยู่ว่า ให้ชายหญิงจับคู่เต้นรำด้วยกัน แถมยังมีประกวดเจ้าชายอดัมกับเจ้าหญิงอีฟอีก(ไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไร) แต่ที่สำคัญตอนนี้ฉันต้องหาคู่เต้นรำให้ได้ ไม่งั้นจะถูกตัดคะแนนคะแนนความประพฤติและกิจกรรม 50 คะแนน เป็นอะไรที่ไร้เหตุผลมากกก…-*-
ด้วยเหตุนี้สาวๆทุกคนต่างต้องเร่งทำสัญญาเลือดกับผู้ชายที่ตนเองหมายปองก่อนจะโดนโฉบไปกิน ซึ่งโดยอัตราส่วน โรงเรียนนี้มี ชาย:หญิง ประมาณ 1:3 ผู้หญิงเยอะกว่าถึง 2 เท่า! ทำให้วันนี้ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการหาคู่เต้นรำสาวๆต่างแลกด้วยชีวิตเพื่อให้ได้ผู้ชายมา(แม้ว่า…ผู้ชายคนนั้นจะขี้เหร่จนผียังผวาก็ตามที  -*-)
ปึ่ก! ฉันเดินชนกับอกกว้างๆของใครบางคนเข้า
“ซันไลท์ ?!”           
“อ้าว ที่แท้ก็ยัยส้วมนี่หว่า^__^” เค้ายิ้มให้ฉันตามปกติ
อยากจะบอกนะคะว่า 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาข่าวลือในแง่ร้ายของฉันถูกลบแล้วนะ เหอๆ ก็เพราะอีตาซันไลท์ไปขู่ชมรมหนังสือพิมพ์ประจำโรงเรียนที่เคยเผยแพร่ข่าวในแง่ร้าย(แบบแปลกๆ)ให้ฉันเสียหาย เป็นการรับผิดชอบเรื่องน้ำโค้กฉันเลยกลายเป็นสาวมั่นเฟรนลี่ ที่มีเพื่อนมากมายหลายคน
“เลิกเรียกว่า‘ส้วม’ซักทีตาวิตถาร ฉันมีเรื่องจะขอร้อง -^-”
ดูจากคำพูดที่ฉันใช้กับเค้ามันแสดงว่า เราสนิทกันจริงๆ ถึงจะสนิทกันแบบแปลกๆก็เถอะ(เอ๊ะ…ยังไง?!)
“คนขอร้องเค้าไม่พูดจาน่าเอาเท้ายัดปากแบบเธอหรอกนะ ^_^*” บอกแล้วไง ว่าเราสนิทกันแบบแปลกๆ
“คือ…ช่วยเป็นคู่เต้นรำให้ฉันทีสิ ฉันได้ข่าวว่า ‘เจ้าชายแสงตะวัน’สุดหล่อยังหาคู่เต้นรำกับเค้าไม่ได้เพราะเรื่องมากใช่ม้าาา~ ^o^ ”
ซันไลท์ทำหน้าอึกอั่ก…แถมยังหน้าแดงไปถึงหู น่าร๊ากกก~ เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเห็นปฏิกิริยาแบบนี้จากเค้า เค้าต้องแพ้ยาเบื่อหนูแหงเลย
“ฉันรอคนบางคนอยู่ ก็เลยปฏิเสธพวกผู้หญิงอยู่ไง…(./////.)”
“นายเป็นเกย์ใช่ป่ะ ? ^A^”
“บ้า! คนที่ฉันรอน่ะ ผู้หญิงแท้ร้อยเปอร์ฯนะยัยมั่ว!”
มือหนาโยกหัวฉันจนแทบล้ม..
“สรุป นายก็ไม่ตกลงล่ะสิเซ็งจัง กะจะควงนายไปอวดสาวๆซะหน่อย ( ;- -)” ฉันทำหน้าเซ็งกะตาย
“เธอมีคนที่รออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ยังไงซะ วันนี้ ‘เจ้าชายสายลม’จะต้องมาหาเธอแน่นอน ^_^” 
ถ้ามาก็คงจะดี…