Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

“เธอทำอะไรซันไลท์!?”

“ฉันนึกแล้วว่าไอ้ข่าวคาวๆนั่นมันเป็นเรื่องจริง!”

“เธอนี่เลวจริงๆ!”

เมื่อก้าวเข้าห้องฉันก็ต้องพบกับคำครหาของเหล่าบรรดานักเรียนทั้งชั้น เพราะผู้หญิงห้องอื่นก็ต่างมาไทยมุงที่ฉันกับอีตาเย็นชาจนไม่เหลือหลืบให้หายใจ แถม…อารมณ์ของบางคนก็เดือดดาลจนเริ่มทึ้งหัวฉัน~

“อย่าทำอะไรเพื่อนฉันนะ!” สโนวกล่าวเสียงกร้าวกราดโดยไม่ดูสภาพตัวเองที่ติดอยู่ในฝูงชนจนแทบโดนเหยียบไส้ทะลัก =o=;

Help me please ~ToT ใครก็ได้ช่วยฉันทีก่อนที่ฉันจะโดนรุมสะกำตาย ใช่แล้ว…อาจารย์!!อาจารย์ไปไหนหมด!?ภารโรงก็ได้!!! รับผิดชอบชีวิตนักเรียนกันหน่อยเซ่~ ฉันยังไม่อยากตายในสภาพทุเรศเพราะมือและส้นพระบาทาของทุกคนหรอกนะ งือๆ…T_T~

“แกวางยาพิษใช่ไหม?!หน็อยแน่…นังบ้า~” ผู้หญิงคนนึงง้างมือเตรียมจะตบฉันซึ่งขยับตัวไม่ได้เพราะจับดึงถูกทึ้งทุกส่วน

เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดจากการถูกตบ แต่แปลกที่ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย…  

 “ย…โย O^O!” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น >_oก็พบกับใบหน้าสั่นสะท้านตัวสั่นระริก และความเงียบกริบของบรรดาไยมุง

“ออกไปซะ..” นายเย็นชาพูดเสียงเยือกเย็น

ฉันที่อยู่ข้างหลังเค้าไม่ค่อยเห็นเหตุการณ์ชัดนัก แต่พอเห็นอยู่ว่ายัยหมีควายอเมซอนที่จะตบฉันตะกี้ยืนขาสั่นพั่บๆแทบฉี่ราด

“หูหนวกรึไง !!.”ครั้งแรกเลยที่ฉันได้ยินเสียงแข็งกร้าวจากเค้า มันทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งเฮือกทันทีเมื่อเค้าเอามือทุบโต๊ะ

ตึง!!!!

จากนั้นทุกคนก็วิ่งกรูออกไปจากรัศมี 30เมตร เหลือเพียงแค่ฉันกับเค้าที่ยืนอยู่

“ก…แก้มนาย…? T[ ]T” ฉันพึ่งสังเกตเห็นที่แก้มของเค้ามีรอยแดงเป็นฝ่ามือ 5 นิ้ว แถมที่มุมปากยังมีเลือดออก

“นายโดนตบแทนฉันเหรอ?...T_T” ฉันมองหน้าเค้าแน่นิ่ง

“…” สายตาที่ดูเย็นชาและอำมหิตอย่างเยือกเย็นหลุบลง

“นายเจ็บรึเปล่า…? ฉันขอโทษนะ มันเป็นเพราะฉันเอง…”

ฉันพูดแล้วปาดน้ำตาป่อยๆ ไม่ได้ซึ้งที่เค้าช่วยฉันไว้…ฉันแค่รู้สึกเสียใจต่างหากที่เพื่อนทั้งห้องเกลียดฉัน คำด่าพรั่งพรูของพวกนั้นบางคำเข้าไปในหัวสมองของฉันจนเจ็บจี๊ด ทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย…ฉันปล่อยโฮเป็นเด็กๆต่อหน้าเค้าโดยไม่แคร์อะไรอีกแล้ว….

“ขี้แยชะมัดเลย…” มือเรียวใช้นิ้วปาดน้ำตาให้ฉัน

“ฉ…ฉันไม่เป็นอะไร…นายรีบไปห้องพยาบาลเถอะ^ ^”  ฉันยิ้มให้เค้าฉันไม่อยากให้ใครมาหาว่าอ่อนแอหรอกนะ

“ไปทำไม?-_-”

“ปากนายเป็นแผลนะ เกิดมันบวมเจ่อขึ้นมาจะทำยังไง?!”

“ช่างมัน”

“ไม่ได้! นายต้องไปเข้าใจไหม!>_<ไม่งั้นฉันก็จะรู้สึกผิด…”

“ฉันเกลียดไอ้ห้องนั่น - -^”

“โว้ย~ แล้วในชีวิตนายเคยรักบ้างอะไรล่ะ -*-”

“เคย…” เค้าตอบสั้นๆ แล้วมองมาที่ฉันแบบต้องการยืนยันคำตอบ

“…”

“…”

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลยลากเค้ามาห้องพยาบาลจนได้

 

ห้องพยาบาล…

“นายต้องใส่ทิงเจอร์นะ -*-”ฉันถือสำลีเตรียมพร้อม อุตส่าห์ลากมาได้แต่ไอ้บ้านี่ไม่ยอมให้ฉันทำแผลซะงั้น

“ไม่…ทำไมต้องใส่ -‘’-” คิ้วเค้าเริ่มย่นลงอย่าระแวง

“อย่าบอกนะ ว่านายไม่ชอบที่นี่เพราะกลัวทิงเจอร์อ่ะ -o-;”

“ก็เอออ่ะดิ -_-;” เค้าตอบแล้วถอยกรู(ท่าทางจะกลัวจริง) ภาพพจน์นายเย็นชาของนายมันหายไปไหนหมดล่ะ? =___=; แต่ยิ่งรู้ว่าเค้ากลัวก็ยิ่งสนุก ฮิๆดีล่ะแค้นทั้งหมดที่มีกับนายฉันจะชำระวันนี้แหละ!!

ว่าแล้วฉันก็แสยะยิ้มชั่วร้าย ^_______,^ ฮึ่ม….

“อย่า…แม้แต่จะคิด -_-;;” หน้าเนียนมีเหงื่อผุด เมื่อฉันเข้ามาใกล้

“แฮ่ๆ…ไม่เจ็บหรอก เหมือนมดกัดเท่านั้นเอง ^w^”ฉันเขยิบเข้าไปเค้าที่ถอยกรูจนติดขอบเตียง ฉันจึงกระโดดเกาะเค้าเอาไว้ไม่ให้หนี เย้~ฉันจะชนะนายก็วันนี้แหละ \(^O^)/

ร่างสูงที่นอนราบกับพื้นโดยมีฉันคร่อมตัวอยู่กลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดหวั่น ฉันเอามือนึงทาบกดอกเค้าไว้เพื่อไม่ให้เค้าลุกขึ้น จากนั้นก็แต้มทิงเจอร์ลงบนแผลที่ริมปาก

“อ๊ากกกก…โคตรเจ็บเลย!” นายเย็นชาของฉัน(?)กัดฟันกรอดร้องครวญครางด้วยความทรมาณ…ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่านายมีความรู้สึก ฮิๆสะใจ ^.^

“งานนี้เธอโดนแน่ - -*” เค้าพูดพร้อมส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉัน

“ว๊ายย~>////<”ฉันถูกพลิกตัวเป็นฝ่ายถูกคร่อมแทน

“น…นายจะทำอะไรฉัน?T[]T~” ฉันร้องเสียงหลง

“ฉันจะต่อยปากเธอ!” ชัดถ้อยชัดคำ 5 พยางค์เป๊ะ! สโลแกนหมอนี่…

“เฮือก…!T^T” หนูผิดไปแล้ว

“…แล้วเอาทิงเจอร์ราด….!-_- + +” กรี๊ด~ นี่มันสายตาฆาตกรชัดๆ

เค้ากำลังกำขวดทิงเจอร์มือสั่นริกๆด้วยความโกรธ แต่หน้าไม่แสดงอารมณ์ นี่ถ้าเค้าไม่คิดจะต่อยฉันก่อนแล้วราดด้วยทิงเจอร์ล่ะก็ เดาว่าเค้าคงบีบขวดทิงเจอร์แตกไปแล้ว

ไอ้คนเนรคุณ!!(ใครกันแน่) >^<ฉันอุตส่าห์ช่วยให้นายปลอดเชื้อนายตอบแทนฉันด้วยวิธีนี้เรอะ >~< มีพระเอกเรื่องไหนเค้าทำกันบ้างไอ้บ้า!

“เธอตาย…”

“ม่ายยยยยย~~”

“…”
 
ตอนเย็น…

ฉันนั่งกินข้าวตรงข้ามกับเค้าเพราะคุณลุงยังไม่เลิกงาน
สายตานิ่งๆจ้องฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ที่ฉันรอดนั่งมามีปากไว้กินข้าวได้แบบนี้ก็บุญแล้ว  ต้องขอบคุณอาจารย์จริงๆที่โผล่เข้ามา ไม่งั้นฉันคงโดยต่อยปากจริงๆแน่  -.-;;

“อร่อยมากรึไง?-_-”

หน้าฉันบอกแบบนั้นเหรอยะ? ฉันจะบอกอะไรให้ว่าแทบกระเดือกข้าวติดคอเพราะรังสีอาฆาตจากนายมา 3 รอบแล้วนะ (- ___-;;;) แต่ฉันคงบอกออกไปตามที่คิดไม่ได้หรอก เดี๋ยวบรรยากาศจะแย่กว่าเดิม

“อร่อยสิ แล้วนายล่ะอร่อยน่าดูเลยสิท่า ^^;”

“โคตรเหง้าศักราช (-_-)” หมอนั่นด่าด้วยคำที่สมองฉันไม่อาจรับรู้ได้ว่ามันหมายถึงอะไร แล้วตักข้าวใส่ปากต่อ

“นายจะประชดไปถึงไหน ฉันก็ขอโทษแล้วไง ^_^;” ฉันพยายามยิ้ม

“โคตรเหง้าศักราช…( _  _ )” คราวนี้ก้มหน้าก้มตากินแบบไม่มองฉันด้วยซ้ำ

“=_=;” โอเค…ฉันจะไม่พูดอะไรกับนายแล้วย่ะ
 
ตอนก่อนนอน…

“อย่าหลับนะ -_-”เค้าพูดกับฉันทันทีที่ฉันล้มหัวลงนอน

“ทำไมเหงาเหรอ?~^3^” ฉันหันไปส่งจูบให้เค้าหวานจ๋อย

“…เดี๋ยวฉันเผลอฆ่าเธอ…!”

“อึก…!T_T” ฉันอุตส่าห์นึกว่านายหายโกรธแล้วนะ ทำไมแค้นลึกแบบนี้ อย่างงี้ตอนฉันหลับนายจะเอาน้ำยาล้างส้วมกรอกปากฉันไหมเนี่ย?...

ติ๊งต่อง…ๆ !

ฉันลืมตาขึ้นมาทันที ใครมันมากดกิ่งตั้งแต่เช้าฟระ?!

ฉันสะกิดชายที่นอนแน่นิ่งข้างๆฉัน

“นายๆ…มีคนมา…เปิดประตูให้ทีจิ๊….=A=” ฉันทำเสียงงัวเงียสะกิดเค้าให้ลุกไปเปิดแทนฉัน

“อ…า..ก…ตาย…” หืม…เค้าพึมพำอะไรนะ

ฉันเอียงหูเข้าไปฟังใกล้ๆ “อยาก…ตาย…รึไงฮะ…!”

O^O เหวอ!!!~ เออๆ ฉันไม่ยุ่งกับนายแล้ว > <

ฉันจำต้องลุกไปเปิดประตูในสภาพงัวเงีย เหมือนผีที่ถูกปลุกออกมาจากหลุม

ติ๊งต่องๆๆๆๆ!!

กิ่งเริ่มกดรัวกว่าเดิม…เออๆ มาแล้วโว้ย~ -*-

แอ๊ด~

“ว่าไงเด็กใหม่ ? ^__^”

“=_=…=_o…o[]O !” ฉันลืมตาอย่างเป็นสเตร็ป ณ ตอนนี้ขี้ตาไม่สามารถเกาะตรึงตาของฉันได้อีกแล้ว เพราะเมื่อชายร่างสูงโปร่งผิวขาวอมชมพูหน้าตาน่ารัก ผู้มีผมสีน้ำตาลคาราเมลได้มายืนยิ้มเหี้ยมเกรียมหน้าประตูบ้าน ตาของฉันก็แทบถลนเหมือนถูกดึงออกมา เอื้อก….T^T; เฮ้วว…มี…พลีสสสส……!

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันอุตส่าห์เอา ‘แพ็กเก็ตตั๋วทัวว์นรกฟรีตลอดกาล’มาให้เธอนะ ^_^” ไอ้ตั๋วสยองแบบนั้นฉันไม่ต้องการ >~<

ซันไลท์จับคางฉันเชิดขึ้นแล้วโน้มหน้าหล่อลากมาพูดเสียงเนิบนาบชวนขนลุกใส่ฉัน“อยากตายแบบไหนดีครับคุณผู้หญิง…” เค้ากระตุกยิ้มมุมปากขึ้นแต่สายตายังคงเหี้ยมเกรียมอยู่

“ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆนะ TT^TT” ฉันวิงวอนสุดชีพ

“ฉันจะเชื่อก็ต่อเมื่อเธอโดนแบบฉัน! -_-^”อย่ามาทำหน้าเป็นอีตาแค้นฝังหุ่นภาค 2นะ แค่อีตาเย็นชาคนเดียวก็มากพอแล้ว รู้ไหมมันทำให้ฉันขนลุกน๊าา….

“ซ…ซันไลท์นายจะทำอะไรฉัน !~ ม่ายย…อ้าย…อ้าย…อ้าย….>x<” ฉันตะโกนสุดชีวิตจนมันสะท้อนเป็นเสียงแอคโค่สะท้อนไปไกล 7โลก เพื่อหวังให้ไอ้ขี้เซาที่หลับเป็นตายในบ้านได้ยิน แต่ก็ถูกอุดปากด้วยปากที่นิ่มเหมือนฟองน้ำของซันไลท์

 “อ่อย..อั้น…เอ่อะ…อือ…อือ (ปล่อยฉันเถอะ ฮือๆ) ” ฉันดิ้นทุรนทุรายอยู่ในอ้อมแขนกว้างของเค้าที่มือนึงจับหัวฉันไว้ไม่ให้ดิ้นหลุด ฉันแทบกระอั่กตายเพราะมีของเหลวรสหวานคล้ายโค้กไหลลงคอของฉัน >//////<
ฉันรู้แล้ว…สิ่งนั้นต้องเป็นโค้กจริงๆแน่ เพราะฉันเห็นมืออีกข้างของเค้าถือขวดโค้กอยู่ อ..ไอ้โรคจิตนี่เอาโค้กกรอกปากฉันทำไม?!!!

“กรี๊ดดด!!!...อุ๊บ! OxO”

“ฉ…ฉัน….อุ๊บ! >x<”

“…อ๊า..เอ่อ…อุ๊บ!-x- ///”

………

ผ่านไป 20 กว่านาที โค้กขวดยักษ์ก็โดนกรอกใส่ปากฉันด้วยปากของซันไลท์จนหมด  -/////////- ฉ…ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว…ฉันทรุดลงกับพื้นด้วยสายตาล่องลอยทันทีที่เค้าปล่อยมือออกจากฉัน จากนั้นหมอนั่นก็เลียริมฝีปากตัวเองแล้วถุยน้ำลายทิ้ง

“เฮ้ย!นี่แก…-_-++” ชิ้ง!ชิ้ง!ชิ้ง!

สายตาเหี้ยมๆจากชายหนุ่มหัวยุ่งเซอในชุดนอนเปลือยอกมองซันไลท์อย่างเอาเรื่อง นายไม่มาตอนฉันตายเลยล่ะ จะได้ร้องธรณีกันแสงพร้อมสวดส่งวิญญาณซะเลย…ตาบ้า! -*-

ซันไลท์มองโยที่ยืนเซ็กซี่เปลือยอกอยู่(ชุดนอนประจำหมอนั่น)แล้วมองมาที่ฉัน

“ทุเรศเป็นบ้า…เธอตกเป็นของมันแล้วเรอะ!?=____=”

“….=////////=” เปล่าย่ะ…พึ่งรู้สึกว่าตกเป็นของนายตะกี้…

“แกทำอะไรเธอ?! -*-” อีตาเย็นชาเข้ามาพยุงฉันแล้วหันไปทำตาดุใส่ซันไลท์

“ยาถ่าย…”

“….?”

“ยัยนั่นเอาโค้กใส่ยาถ่ายให้ฉันกิน จนฉันขี้แตกนอนห้องพยาบาลทั้งวัน…=*=”

“อย่าบอกนะว่านาย…” นายเย็นชามองฉันแปลกๆ

ปู๊ด !ป๊าดดด !โครกกกก !~~~…

“อื้อ หือ! เหม็นโคตร! = =”<--นายเย็นชากับซันไลท์ประสานเสียงกันโดยมิได้นัดหมายเพราะกลิ่นและเสียงตดของฉัน

“ไอ้…ท…ทุ…เรศ….” ฉันโอดครวญชี้หน้าอีตาซันไลท์ที่ยืนอุดจมูกอยู่ข้างๆนายเย็นชาอย่างอาฆาตแค้น ก่อนจะรีบคลานแบบเร็วจี๋เข้าห้องน้ำไปปล่อยหนักเพราะยาถ่ายในโค้กนรกนั่น TTTT_TTTT