สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

“เดี๋ยวก่อน!”

ฉันซึ่งหันหลังให้เธออยู่ หยุดกึกในทันที

‘รึ..รึว่าเธอจะรู้’ คิดแล้วหัวใจก็พลันหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม  

“อะไรเหรอคะ?” ฉันถามเสียงสูงก่อนจะกลืนน้ำลาย ใจเต้นระทึก

“ครืดดดด…ปึง”  เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นจากทางด้านหลัง พอหันไปก็เห็นคุณน้ายื่นจานอาหารและตะกร้าหวายเล็กๆ ใส่ขนมปังแบบเป็นก้อนกลมๆ ให้

“เอานี่ ไก่ย่างกับขนมปังอบเนย เธอกับเพื่อนๆ เอาไปแบ่งกัน”

กลิ่นหอมหวนของมัน ชวนให้ฉันน้ำลายสอ แต่คงไม่ทันยัยแก้วที่รีบพุ่งเข้ามาตะครุบไว้ในทันที

“ว้าวไก่ย่าง” เธอร้องตาโต แสดงสีหน้าหิวโหยและดีใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“มา..เดี๋ยวอาช่วยถือนะ” คุณอาสุบรรณกล่าวพลางเดินมารับจานและตะกร้าขนมปังมาถือไว้

“ให้เด็กๆ เขาถือไปไม่ดีกว่าเหรอคะ” แม่เลี้ยงทักท้วง  

“ไม่เป็นไรทิพย์ เรื่องแค่นี้เอง” เขากล่าว “เอ้าเด็กๆ หลบทางให้คุณอาหน่อยเร้ว เดี๋ยวชนพุงอาเข้าให้แล้วจะหาว่าไม่เตือนนะ ฮ่า ฮ่า” ผู้ใหญ่บ้านว่าพลางหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ช่วยทำให้บรรยากาศอันอึมครึม สดใสขึ้นมาบ้าง

“น้าของเธอนี่ดุชะมัด เมื่อตะกี๊ยังพูดจาจ๊ะจ๋าอยู่เลย” ยัยแก้วแอบกระซิบกระซาบข้างหูฉันระหว่างที่เราสามคนกำลังเดินออกจากโซนห้องครัวโดยแต่ละคนต่างถือจานอาหารและแก้วน้ำไปคนละไม้ละมือ เสียงประตูห้องครัวปิดลงตามหลังพวกเราดังปึง พร้อมกับเสียงของฉันที่หลุดปากโพล่งออกมาในทันที แต่ก็เป็นแค่การกระซิบกันระหว่างฉันกับเพื่อนด้วยเสียงที่แผ่วเบา และระวังอย่างที่สุด

“ฉันได้ยินคุณน้าคุยกับใครก็ไม่รู้” ฉันบอก “เธอพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับฉันด้วยแถมยังดึงสายโทรศัพท์ออกไปคุยข้างนอกอีกต่างหาก ดูแปลกๆ”

แก้วพยักหน้า รับฟัง

“ฉันว่าเธออย่าเพิ่งไปคิดมากเลยริณ ถึงแม้แม่เลี้ยงของเธอจะน่ากลัวก็เถอะ แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง บางทีแกอาจจะโทรบอกญาติหรือใครบางคนว่าเธอกลับมาบ้านแล้วก็ได้นะ”

“อืม…” ฉันส่งเสียงเป็นเชิงเห็นด้วย “บางทีฉันอาจจะคิดมากไปเอง”

“ถูกต้องแล้วจ้ะริณ ดีนะเนี่ยที่ที่นี่ยังพอมีอะไรให้เรากินได้บ้าง ฉันว่าเราไปนั่งกินไก่ย่างให้หายหิวก่อนเถอะเรื่องอื่นอย่าเพิ่งคิดให้รกสมองเลย”

“ไม่ล่ะเดี๋ยวฉันเข้าไปหาพ่อก่อนดีกว่า ไม่รู้เป็นไงบ้าง” ฉันตอบปฏิเสธพร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้เพื่อนหลังจากที่ดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่ๆ แล้ว

“ฝากหน่อยนะ” 

“ให้ฉันกับเอกเข้าไปมั๊ย?” อีกฝ่ายเอ่ยถาม

“เดี๋ยวยังไงฉันจะพาเข้ามาไหว้นะ แต่ตอนนี้เธอกับเอกกินมื้อเย็นกันก่อนเถอะ”

แสงพลอยพยักหน้าแล้วจึงใช้สองมือประคองแก้วทั้งสามใบไว้แนบอกก่อนจะเดินไปทางบริเวณห้องนั่งเล่น โดยมีคุณอาตามหลังมาไม่ห่าง ส่วนชานนท์นั้นกำลังเหยียดตัวนอนเขลงอยู่บนโซฟา

“พ่อหนูอยู่ในห้องนั่นแหละ” คุณอาสุบรรณบอกพลางบุ้ยใบ้ไปที่ประตูไม้เล็กๆ บานหนึ่ง

“ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับแล้วจึงเดินผ่านแสงสลัวตรงไปที่หน้าห้องนอนของพ่อ ความรู้สึกคิดถึงและห่วงหาประดังประเดเข้ามาในห้วงคิดคำนึงจนแทบจะทนรอแม้เพียงวินาทีต่อไปไม่ไหว