สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

“ว้าย!”

ฉันอุทานออกมาสั้นๆ เมื่อตัดสินใจหันหลังไปมองและเห็นใบหน้าของอาสุบรรณโผล่เข้ามาในระยะประชิด

“ค่ะ…ค่ะ…คุณอา” อารามตกใจทำให้พูดติดๆ ขัดๆ ขึ้นมาจนเสียอาการ ถ้าไฟสว่างพอเขาคงเห็นสีหน้าอันซีดเผือดของฉันแน่ๆ

“หนูมาทำอะไรอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?” ชายร่างท้วมถามพลางจ้องมาที่ฉันนิ่ง รูปหน้ากลมๆ ที่มีตาตี่ๆ ดูใจดีนั้นด้านหนึ่งต้องแสงเทียนวับแวม แต่อีกด้านกลับเห็นเป็นเงาเค้าหน้าดูมืดทะมึนจนแอบนึกกลัว

“คือ…คือว่าหนู…เอ่อหนู” พอถูกถามจี้อย่างนี้ฉันก็ถึงกับอ้ำๆ อึ้งๆ ตอบอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว

“ยัยริณได้รึยังอ่ะน้ำ คอฉันแห้งจนจะเป็นผงแล้วนะคะ”  เสียงของแก้วดังขึ้น ก่อนที่เธอจะเยี่ยมหน้าเข้ามาในห้องครัวช่วยชีวิตฉันได้หวุดหวิด

“อุ๊ยขอโทษค่ะ!” แก้วอุทานออกมาเมื่อเห็นฉันกับคุณอายืนคุยกันอยู่ภายใต้แสงสลัว

“อ๋อหนูมาเอาน้ำให้เพื่อนน่ะค่ะ”ฉันนึกขึ้นได้จึงรีบแจงแล้วเลื่อนสายตาไปมองเพื่อนรักที่ทำหน้าเหรออยู่ข้างหลัง

“อะแฮ่ม…” ฉันกระแอมเป็นสัญญาณเรียกให้อีกฝ่ายรีบก้าวเข้ามา “แก้วมาช่วยฉันหน่อยสิ”

“อ่อเหรอ…” อาสุบรรณพยักหน้าหงึกเป็นเชิงเข้าใจ

“คุณอาทานน้ำอะไรมั๊ยคะเดี๋ยวริณชงให้ แต่เอ…พวกชากาแฟมันอยู่ตรงไหนน้า…มืดๆ แบบนี้หายากเสียด้วยสิ” ฉันแสร้งทำเป็นก้มๆ เงยๆ หาข้าวของเพื่อกลบเกลื่อนอาการ

เสียงของแสงพลอยคงจะดังพอให้น้าสายทิพย์รีบวางหูและเดินถือโทรศัพท์เครื่องโบราณเข้ามาในห้องครัว

“พวกเธอมายุ่มย่ามอะไรกันในครัวเนี่ย” แม่เลี้ยงส่งเสียงเอ็ดตะโรทันทีเมื่อเห็นเรา ราวกับว่าฉันทำเรื่องทำราวอะไรใหญ่โต เธอคงคิดไม่ถึงว่าฉันจะอยู่ที่นี่ในเวลานี้ อ้อมอกของคุณน้ายังกอดกุมโทรศัพท์สีดำเอาไว้อยู่ในมือ

 ‘ทำไมต้องลากสายโทรศัพท์ออกไปคุยกันนอกบ้านด้วยนะ แล้วมีเรื่องอะไรเกี่ยวพันถึงฉันกันแน่’ อดไม่ได้ที่จะแอบคิดตั้งคำถามในใจ

“หนูมาหาน้ำดื่มให้เพื่อนน่ะค่ะ…ก็คุณน้าบอก” แม้ว่าจะพยายามอธิบายแต่เสียงของฉันมันคงอ่อนแรงเกินกว่าที่อีกฝ่ายจะรับฟัง

“ถ้าเสร็จแล้วก็เชิญออกไปได้แล้ว” เธอไล่เสียงเขียว

“สายทิพย์อย่าไปดุเด็กเค้าเลย” อาสุบรรณเอ่ยติง

ฉันรีบเปิดตู้เย็นแล้วดึงขวดแก้วใส่น้ำที่มีหยดน้ำเกาะพราวจากช่องด้านข้างตรงประตูตู้เย็นออกมา  จากนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบแก้วใบใสปากกว้างขนาดสั้นๆ เล็กๆ คล้ายแก้วเหล้าสามใบ ออกมาจากกระจาดวางแก้วที่ตั้งอยู่ด้านบนแล้วเดินหลบเลี่ยงไป แต่ไม่ทันพ้นกรอบประตูเสียงของแม่เลี้ยงก็ดังขึ้น