สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

-

เขียนโดย watcharakarn

วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2565 เวลา 23.55 น.

  45 chapter
  16 วิจารณ์
  14.95K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2565 00.02 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

23) ร่าง…บนเตียง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

 

“พ่อคะริณมาแล้วค่ะ” ฉันร้องบอกจู่ๆ น้ำตาก็รื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว  

 

ทว่าไม่มีเสียงใดตอบกลับมา

 

ฉันแนบหูกับบานไม้พยายามยามฟังเสียงที่อยู่ข้างใน แต่เหมือนภายในห้องนั้นจะมีแต่ความว่างเปล่า ด้วยความกังวลฉันจึงรีบบิดลูกบิดประตูทองเหลืองทันใด

 

“แอ๊ดด” ประตูห้องนอนของพ่อแง้มเปิดออกอย่างง่ายดาย

 

กลิ่นเหม็นอับแปลกๆ ลอยมาปะทะจมูกของฉันในทันที พร้อมๆ กับที่นัยน์ตาได้มองเห็นภาพร่างของท่านที่นอนสงบนิ่งใต้ผ้าห่มผืนหนาอยู่บนเตียงนอนคู่(Double bed) 

 

ภายในม่านมุ้งสีขาวบางซึ่งกางครอบเตียงเอาไว้ สายลมเย็นอ่อนๆ ที่พัดพรูมาจากทางหน้าต่างห้องนอนเล็กๆ ซึ่งเปิดแง้มไว้นิดหนึ่งทำให้ผ้ามุ้งสะบัดไหวพลิ้วเอื่อย ยังดีที่มีแสงนวลของดวงจันทร์ฉายส่องผ่านเข้ามาจากทิศทางเดียวกันจึงช่วยให้ฉันมองเห็นเครื่องเรือนเครื่องใช้ต่างๆ ที่ตั้งสงบอยู่ได้พอรางๆ  

 

สิ่งของทุกอย่างภายในห้องถูกจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบอยู่ในที่ของมัน ทั้งโต๊ะทำงาน ชั้นวางหนังสือ ตู้เสื้อผ้า โคมไฟตั้งพื้นราวกับไม่เคยได้รับการหยิบจับหรือเคลื่อนย้ายมานานแสนนานแล้ว

 

ฉันรีบเดินออกไปหยิบเชิงเทียนที่จุดไฟสว่างไสว ซึ่งตั้งอยู่ภายนอกห้องมาอันหนึ่ง แล้วจึงเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ประตูปิดลงก่อนที่ตนเองจะค่อยๆ เดินไปหาร่างที่ทอดกายอยู่บนเตียงใต้ผ้าห่มผืนบางสีกรมท่า ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวังพยายามเพ่งสายตาไปยังเบื้องหน้า และรอบข้างให้มากที่สุด

 

“พ่อคะริณมาแล้วค่ะ”

 

เสียงของพ่อที่ไอดังแค๊กๆ เบาๆ ทำให้ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อยด้วยความตกใจจากนั้นจึงค่อยๆ วางเชิงเทียนไว้บนโต๊ะไม้ทรงโค้งแบบมีลิ้นชักซึ่งตั้งติดกับผนังใกล้หัวเตียง

 

“ริณ...ริณ” เสียงพึมพำเหมือนร้องเรียกหาของพ่อทำให้ฉันต้องรีบใช้มือเรียวเปิดม่านมุ้งทางด้านข้างของเตียงออกเพื่อลอดกายเข้าไปนั่งข้างๆ ท่าน และทำให้ฉันได้เห็นภาพอันน่าสะเทือนใจยิ่ง

 

“โอ้...พ่อคะ!” ฉันอุทานอย่างรวดร้าว

 

 พ่อมีสภาพแย่กว่าที่ฉันคิดไว้มากมายนัก

 

ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อว่าดวงหน้าที่ซูบตอบจนแทบเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกนั้นจะเป็นร่างของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ และเป็นร่างของพ่อบังเกิดเกล้าของฉันที่เคยมีใบหน้าเปล่งปลั่งและรอยยิ้มอันสดใส ผมที่เคยดกดำเต็มศีรษะบางลงไปมาก แต่กลับมีผมหงอกแทรกแซมขึ้นมาแทนที่จนแทบจะเห็นเป็นสีขาวโพลนไปทั้งหัว

 

ฉันจับมือขวาที่แห้งเหี่ยวของพ่อขึ้นมาแนบกับแก้ม สัมผัสไรขนอ่อนๆ ตรงหลังมือ หยาดน้ำตาอุ่นหลั่งรินลงมาเปื้อนแก้มด้วยความสงสารจับใจ 

 

พ่อค่อยๆ ลืมตาตื่น

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา