สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

 “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

“พ่อคะริณมาแล้วค่ะ” ฉันร้องบอกจู่ๆ น้ำตาก็รื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว  

ทว่าไม่มีเสียงใดตอบกลับมา

ฉันแนบหูกับบานไม้พยายามยามฟังเสียงที่อยู่ข้างใน แต่เหมือนภายในห้องนั้นจะมีแต่ความว่างเปล่า ด้วยความกังวลฉันจึงรีบบิดลูกบิดประตูทองเหลืองทันใด

“แอ๊ดด” ประตูห้องนอนของพ่อแง้มเปิดออกอย่างง่ายดาย

กลิ่นเหม็นอับแปลกๆ ลอยมาปะทะจมูกของฉันในทันที พร้อมๆ กับที่นัยน์ตาได้มองเห็นภาพร่างของท่านที่นอนสงบนิ่งใต้ผ้าห่มผืนหนาอยู่บนเตียงนอนคู่(Double bed) 

ภายในม่านมุ้งสีขาวบางซึ่งกางครอบเตียงเอาไว้ สายลมเย็นอ่อนๆ ที่พัดพรูมาจากทางหน้าต่างห้องนอนเล็กๆ ซึ่งเปิดแง้มไว้นิดหนึ่งทำให้ผ้ามุ้งสะบัดไหวพลิ้วเอื่อย ยังดีที่มีแสงนวลของดวงจันทร์ฉายส่องผ่านเข้ามาจากทิศทางเดียวกันจึงช่วยให้ฉันมองเห็นเครื่องเรือนเครื่องใช้ต่างๆ ที่ตั้งสงบอยู่ได้พอรางๆ  

สิ่งของทุกอย่างภายในห้องถูกจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบอยู่ในที่ของมัน ทั้งโต๊ะทำงาน ชั้นวางหนังสือ ตู้เสื้อผ้า โคมไฟตั้งพื้นราวกับไม่เคยได้รับการหยิบจับหรือเคลื่อนย้ายมานานแสนนานแล้ว

ฉันรีบเดินออกไปหยิบเชิงเทียนที่จุดไฟสว่างไสว ซึ่งตั้งอยู่ภายนอกห้องมาอันหนึ่ง แล้วจึงเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ประตูปิดลงก่อนที่ตนเองจะค่อยๆ เดินไปหาร่างที่ทอดกายอยู่บนเตียงใต้ผ้าห่มผืนบางสีกรมท่า ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวังพยายามเพ่งสายตาไปยังเบื้องหน้า และรอบข้างให้มากที่สุด

“พ่อคะริณมาแล้วค่ะ”

เสียงของพ่อที่ไอดังแค๊กๆ เบาๆ ทำให้ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อยด้วยความตกใจจากนั้นจึงค่อยๆ วางเชิงเทียนไว้บนโต๊ะไม้ทรงโค้งแบบมีลิ้นชักซึ่งตั้งติดกับผนังใกล้หัวเตียง

“ริณ...ริณ” เสียงพึมพำเหมือนร้องเรียกหาของพ่อทำให้ฉันต้องรีบใช้มือเรียวเปิดม่านมุ้งทางด้านข้างของเตียงออกเพื่อลอดกายเข้าไปนั่งข้างๆ ท่าน และทำให้ฉันได้เห็นภาพอันน่าสะเทือนใจยิ่ง

“โอ้...พ่อคะ!” ฉันอุทานอย่างรวดร้าว

 พ่อมีสภาพแย่กว่าที่ฉันคิดไว้มากมายนัก

ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อว่าดวงหน้าที่ซูบตอบจนแทบเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกนั้นจะเป็นร่างของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ และเป็นร่างของพ่อบังเกิดเกล้าของฉันที่เคยมีใบหน้าเปล่งปลั่งและรอยยิ้มอันสดใส ผมที่เคยดกดำเต็มศีรษะบางลงไปมาก แต่กลับมีผมหงอกแทรกแซมขึ้นมาแทนที่จนแทบจะเห็นเป็นสีขาวโพลนไปทั้งหัว

ฉันจับมือขวาที่แห้งเหี่ยวของพ่อขึ้นมาแนบกับแก้ม สัมผัสไรขนอ่อนๆ ตรงหลังมือ หยาดน้ำตาอุ่นหลั่งรินลงมาเปื้อนแก้มด้วยความสงสารจับใจ 

พ่อค่อยๆ ลืมตาตื่น