ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
ชิโระ-นี่ กลับบ้านกันเถอะ
ผม-อะ...อืมม
 
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย ชิโระชวนให้ไปนอนที่บ้านแต่ผมคิดว่านอนโรงแรมน่าจะดีว่า เพื่อน้ำตามันไหล
ออกมาอีก หลังจากที่ แยกกับฮารุวันนั้นนี่ก็ผ่านไปแล้ว2วัน ผมไม่ได้ออกจากโรงแรมเลย ข้าวกับน้ำชิโระมันก็ซื้อ
เข้ามาให้ ชิโระมันก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของผมอยู่บ้าง มันก็ไม่ได้ถามอะไร แต่มันมักจะมาอยู่เป็นเพื่อนเสมอ แล้วก็ชอบอ้างว่า โดนพ่อไล่มาบ้าง ไม่มีไรทำบ้างละ แต่ผมก็ไม่ ได้เกลียด คนแบบนี้เท่าไหร่หรอกนะ
 
 
ชิโระ-โอ้ยยยยย เรียกตั้งนานไม่ได้ยินรึไง
ผม-ห๊ะ ว่าไง
ชิโระ-เอ้ายูคิซังอยากจะคุยด้วย
ผม-สะ....สวัสดีครับโอคะวะซัง
โอคะวะซัง-สวัสดี คิดว่าตอนนี้บิกคุคุง น่าจะ กินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นห่วง ฮารุอยู่สินะ
ผม-เอ่อ.... ครับ
โอคะวะซัง-นี่จะกลับเมื่อไหร่ละ
ผม-ก็อีก12วันครับ
โอคะวะซัง-งั้นหรอ งั้นตอนนี้ช่วยมาหาที่ บริษัทหน่อยสิ ให้ชิโระพามาก็ได้พอดีมีเรื่องอยากจะคุยด้วย
ผม-มีเรื่องอยากจะคุยด้วย......กับผมหรอครับ?
โอคะวะซัง-ใช่เรื่องของฮารุจัง แต่ถ้าไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไรนะ
ผม-ผมจะรีบไปตอนนี้เลยครับ
โอคะวะซัง -ฮ่ะๆ แล้วเจอกันนะ
ผม-ครับ
ชิโระ-ยูคิซังว่าไงบ้าง
ผม-เค้าบอกมีเรื่องจะคุยด้วยต้องรีบไป
ชิโระ-เรื่อง ยัยนั่นสินะ
ผม-อ่า
ชิโระ-งั้นไว้ใจได้เลยเด๋วจะซิ่งรถไปให้ถึงที่เลย
ผม-แกบอกทางได้ไหมเด๋วขอขับเอง
ชิโระ-เอางั้นก็ได้
 
 
หลังจากที่ตกลงกันได้ ผมกับชิโระ ก็ลงไปที่จอดรถ เราต้องซิ่งกันหน่อยแล้ว เพราะชิโระบอกว่า บริษัทโอคะวะซัง อยู่ที่
ชิบูย่า พอขึ้นรถได้ผมกดตูดสะบัดดออกไปเลย ขับมาได้แปปนึงก็ถึงในเมือง ในเมืองเวลา รีบ รถก็ติดผมเลยตัดสินใจ
หยิบ มือถือที่เปิดจีพีเอสไว้มาแล้วทิ้งรถวิ่งไปแทนกว่าจะวิ่งมาถึง ลากเลือดจริงๆ
 
 
ผม-แฮกๆๆ....สวัสดีครับ คือว่าผมมา พบโอคะวะซัง ครับ
พนง-ได้นัดไว้รึป่าวค่ะ
ผม-เอ๊ะ..... ก็เหมือนจะนัดไว้แล้วนะครับ
พนง-ชื่อคุณอะไรคะ
ผม-ชื่อบิกคุ ครับ
พนง-เอ....ในตาราง ไม่มีชื่อบิกคุซังนะคะ
ผม-เอ๋!! เฮ้อออ
พนง-งั้นเด๋วจะลองโทรขึ้นสอบถามกับทางเลขา ท่านประธานให้นะคะ
ผม-ขอบคุณครับ
พนง-มีคนมาขอพบท่านประธาน ค่ะ ชื่อบิกคุ ค่ะ ค่ะ ทราบแล้วค่ะ
ผม-เป็นไงบ้างครับ
พนง-แหม๋เป็น พนง ใหม่ ก็ไม่บอกละคะ เชิญขึ้นไปได้เลยค่ะ ท่านประธานรอ อยู่ชั้นบนสุด
ผม-เอ่อ ครับ ขอบคุณครับ
 
 
พนง.ใหม่ ใคร สงสัยจะเข้าใจอะไรผิดอยู่ละมั้ง ผมก็เดินไปขึ้นลิฟต์ขึ้นไปชั้นบนสุด พอลิฟต์เปิด ก็เจอห้องโถงกว้างๆ
แล้วมีโต๊ะกับ พนง นั่งอยู่ หน้า ประตู
 
 
ผม-ผมมาพบโอคะวะซังครับ
พนง-เชิญด้านในได้เลยค่ะ ท่านประธานกำลังรออยู่
ผม-ครับ
 
ก๊อกๆ
พอผมเปิดประตูเข้าไป ก็เจอโอคะวะซัง นั่งทำงานอยู่
 
ผม-โอคะวะซัง ผมมาแล้วครับ
โอคะวะซัง-อ่าวมาแล้วหรอ มานั่งก่อนสิ จะดื่มน้ำอะไรหน่อยมั้ย
ผม-เอ่อ ครับ
โอคะวะซัง-นี่คุณเลขา ขอน้ำ2 แก้ว
เลขา-ทราบแล้วค่ะ
โอคะวะซัง-เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า คือตอนนี้ ฮารุโดนกักตัวอยู่แต่ในห้องนอนของตัวเอง โดนยึดมือถือ แล้วมีคนเฝ้า
ตลอด24ชม
ผม-แบบนั้น มัน
โอคะวะซัง-อย่าเพิ่งบ่นสิ ทีนี้ เดิมทีฮารุน่ะนะปกติจะต้องมาช่วยงานทีนี่
ผม-แต่ว่าฮารุยัง
โอคะวะซัง-จะบอกว่าฮารุยังเด็กสินะ แต่ ฮารุน่ะ สามารถทำงานพวกนี้ได้ดีเลยละ
ผม-งั้นหรอครับ
โอคะวะซัง-ใช่แล้วละ ทีนี้พอฮารุโดนกักตัว ฮารุไม่ยอมกินอะไรเลย สิ่งเดียวที่ฮารุจับไม่ปล่อยตอนนี้ คืออะไรรู้มั้ย
ผม-เอ่อ ไม่ทราบครับ
โอคะวะซัง-สิ่งที่ฮารุถืออยู่มันคือกระดาษที่ เธอฝากให้ไงละ
ผม-งะ..งั้นหรอครับ ในนั้นผมเขียน
โอคะวะซัง-เขียนว่า ฉันรักเธอที่สุดสินะ
ผม-อะเอ่ออ.......... ครับ
โอคะวะซัง-นี่พวกเรามาทำข้อตกลงกันหน่อยดีมั้ย
ผม-ข้อตกลงอะไรหรอครับ
โอคะวะซัง-มันก็แค่ง่ายๆ ถ้าเธอสามารถทำงานในส่วนของฮารุได้ หมด ภายใน12วันที่เหลือนี้ ทางบริษัท เรา จะออก
หนังสือรับรองเพื่อใช้ในการขอวีซ่าทำงานที่นี่เป็นไง แน่นอนว่าถ้าทำได้อ่ะนะ สนใจมั้ย
ผม-สนครับ
โอคะวะซัง-ไม่คิดหน่อยหรอ
ผม-ผมจะพยายามครับ
โอคะวะซัง-อ่อ อย่าลืมนะว่า ยังห้ามติดต่อกับฮารุเด็ดขาด ถ้าแอบติดต่อกันแล้วจับโดนได้ เธอจะไม่ได้เจอฮารุอีกเป็น
ครั้งที่2 และแน่นอนว่า เธอก็คงต้องลืมแม่สาวสวยร้านร้องเท้านั่นไปด้วยว่าไง
ผม-เข้าใจแล้วครับ
โอคะวะซัง-ดี งั้นเด๋วจะให้เลข พาไปที่ห้องทำงานนะ
ผม-ครับ
 
 
แล้วผมก็เดินออกจากห้องมา
 
 
เลขา-เด๋วจะพาไปห้องทำงานนะคะ
ผม-ครับ ขอความกรุณาด้วยครับ
เลข-ห้องนี้เลย ค่ะ
ผม-เอ๋ นี่มันห้อง ติดกับ ห้องของ โอคะวะซัง นี่ครับ
เลขา-ใช่ค่ะ ปกติ คุณหนู ก็นั่งทำงานที่นี่ค่ะ
ผม-งั้นหรอครับ
เลขา-ท่านประธานบอกว่าให้ใช้ห้องนี้ได้ตามสบาย แล้วเด๋ว จะยก น้ำกับเอกสารมาให้นะคะ
ผม-ได้ครับ รบกวนด้วยครับ
 
 
แล้วเลขาก็หายไปสักพักนึงก็กลับมา กับ แฟ้มงาน หนาๆ ประมาณ20กว่าอัน
 
 
ผม-ผมต้องทำให้หมดนี่ใช่ไหมครับ
เลขา-ใช่ค่ะ แต่เด๋วพรุ้งนี้ก็จะมีมาเพิ่มอีกค่ะ ส่วนที่อยู่ตรงนี้ คือส่วนที่คุณหนูทำค้างไว้ค่ะ
ผม-งะ งั้นหรอครับ แล้วหน้าที่ผมต้องทำอะไรบ้างครับ
เลขา-งานทั้งหมดคุณหนูจะมีหน้าที่เช๊ค ถ้าตรงไหนที่มันดูผิดปกติก็จะวงไว้แล้วส่งกลับไปให้แก้ใหม่ค่ะ
ผม-งั้นหรอครับ ถ้าอันไหน ผ่านแล้วเอาไปไว้ที่ไหนหรอครับ
เลขา-อันไหนที่เสร็จแล้วก็เอามาส่งท่านประธานได้เลยค่ะ
ผม-เข้าใจแล้วครับ
เลขา-งั้นขอตัวก่อนนะคะ ขาดเหลืออะไรก็กดโทรศัพโทรเรียกได้เลยค่ะ จะน้ำหรือกาแฟก็ได้ค่ะ
ผม-ครับขอบคุณครับ
 
 
 
หลังจากที่ เลขาออกไป งานของผมเท่าที่ฟังมา คือ เช๊ค เอกสารทั้งหมดของ บริษัท นี้ แล้วส่งให้โอคะวะซัง เพื่อ
อนุมัติสินะ หลังจากนั้นผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆ ทำไปได้3แฟ้ม หันดูอีกที คือเช้าแล้ว แต่เพื่อคนที่เรารัก ทนต่ออีก
หน่อยแล้วกันเว้ยยยยยยยย
แล้วผมก็มานั่งทำงานต่อ ทำไปทำมา มันก็เพลินดีนะ คือมันไม่ใช่งานยากอะไรเพียงแต่มันต้องใช้ความรับผิดชอบสูง
แล้วก็ถ้าผิดมาอาจจะทำให้บริษัทเสียหายเพราะงั้นมันก็เลยค่อนค้างที่จะกดดัน +กับที่โอคะวะซังบอกว่าถ้าไม่ผ่านก็ไม่
ได้เจอฮารุอีกครั้ง
ก๊อกๆๆ
 
 
 
โอคะวะซัง-ขยันทำงานมันก็ดีอยู่หรอกนะ บิกคุคุง แต่ ถ้าไม่พักผ่อนสะบ้าง แทนที่งานจะเสร็จมันจะกลายเป็นไม่เสร็จไปนะ
ผม-อ๊ะ โอคะวะซัง ไม่สิ ท่านประธาน สวัสดีครับ
โอคะวะซัง-เรียกปกติน่ะดีแล้ว แล้วเป็นไงพอจะทำไหวมั้ย
ผม-ผมก็พอทำไหวนะครับจริงๆ มันก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่เพียงแต่เอกสารมันเยอะและบวกกับถ้าเราผลาด มันจะทำให้
บริษัทเสียหายเยอะมาก มันเลยกดดันมากกว่า ยากน่ะครับ
 
โอคะวะซัง-งั้นหรอ
ผม-แล้ววันนี้ โอคะวะซังมีเรื่องอะไรหรอครับ
โอคะวะซัง-เฮ้อออ คืองี้นะ ตั้งแต่กลับมาจากไทยวันนั้น ตอนนี้ก็ผ่านไป5วันแล้ว แต่ฮารุนี่สิ่ ไม่ยอมกินข้าวเลยกลัวจะล้ม
ป่วยไปน่ะสิ
ผม-งั้นแบบนี้ ผมขอ
โอคะวะซัง-หยุดเลย รู้ว่าจะพูดอะไร แต่เราตกลงกันแล้วใช่ไหม
ผม-ผมก็เข้าใจครับแต่ ฮารุ
โอคะวะซัง-งั้นถือสะว่า ปิดตาข้างนึงเพื่อฮารุ บิกคุคุงเขียนข้อความใส่กระดาษให้หน่อยได้ไหม อย่างน้อยให้ฮารุได้กิน
ข้าวบ้างก็ยังดี
ผม-เข้าใจแล้วครับ งั้นเด๋วผมเขียนให้เลยนะครับ
 
 
ผมก็หยิบกระดาษมาเพื่อเขียนข้อความ แล้วก็พับให้ โอคะวะซัง
 
 
ผม-เสร็จแล้วครับ
โอคะวะซัง-ไม่อยากแอบอ่านหรอกแต่ว่าจะได้ผลแน่นะ
ผม-ผมเองก็ไม่แน่ใจนะครับ แต่ผมเขียน ว่า ทานข้าวบ้างนะครับ พวกเรามาพยายามด้วยกันนะ
โอคะวะซัง-งั้นหรอ ฮารุน่าจะดีใจ นะแบบนี้
ผม-โอคะวะซังคือว่าผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ แต่สัญญาว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องในครอบครัว แน่ๆครับ
โอคะวะซัง-อืมได้สิ
ผม-คือว่า ตอนนี้ สถานการเป็นยังไงบ้างหรอครับ หลังจากวันนั้น
โอคะวะซัง-นั่นสินะ หลังจากวันนั้น ฮารุก็หลับจนถึงบ้านนั่นแหละพอเช้ามาก็พบว่าตัวเองอยู่บ้านแล้ว พยายามจะออก
จากห้องแต่ก็ออกมาไม่ได้สุดท้ายฮารุ เขียนโน๊ตออกมาบอกว่าจะฆ่าตัวตาย พวกเราก็เลยเปิดประตูแล้วเข้าไปคุยกับฮารุ
สิ่งที่ฮารุถาม บ่อยที่สุด คือ บิกคุคุง อยู่ไหน บิกคุคุงสัญญากันแล้วว่าจะอยู่ด้วยกัน พวกเราทำได้แค่บอกว่า บิกคุคุง
กลับประเทศไทยไปแล้ว หลังจากนั้น ฮารุก็ไม่โวยวายอะไรอีกเลย รวมถึงไม่กินข้าวด้วย
 
 
 
ไม่รู้ทำไมตอนที่ผมได้ฟังเรื่องนี้ ผมถึงกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ในหัวผมมีแต่ฮารุจะเป็นยังไงบ้าง เธอจะหิวขนาดไหน เธอจะ
หลับได้มั้ย เธอจะคิดสั้นรึป่าว หลายๆอย่างมันเริ่มทับถมกันเข้ามาในหัวน้ำตาก็เริ่มไหลไม่ยอมหยุด
 
 
 
ผม-ฮะ ฮารุ..... ผมขอโทษ
โอคะวะซัง-นะ..นี่บิกคุคุงอย่าร้องไปเลยนะ
ผม-คะ ครับ งั้นผม ขอทำงานต่อ นะครับ
โอคะวะซัง-น่าจะไปพักบ้างนะ
ผม-หลังจากที่ได้ฟังเรื่องนี้ผมคงพักไม่ได้แล้วละครับ ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาศคนอย่างผม
โอคะวะซัง-นั่นสินะ หวังว่าเธอจะทำสำเร็จนะ ขอกระดาษแผ่นนี้ไปละ
 
 
 
แล้วโอคาวะซังก็ออกไปผมก็นั่งทำงานต่อ ระหว่างทำงานเก่า ยังไม่เสร็จหมด งานใหม่ก็มาเรื่อยๆ ผมเหลือเวลาอีก 6วัน
อย่าว่าแต่เวลาพักเลยเวลาจะกินจะอ่าบน้ำยังไม่มีเลยมั้งเนี่ย แต่ถึงจะบอกแบบนั้น ชั้นบนสุดด ที่ผมทำงานอยู่ก็มีครบ
ไม่ว่าจะห้องอ่านน้ำ หรือห้องน้ำ ส่วนเสื้อผ้ากับอาหารก็ ให้ชิโระเป็นธุระให้บางทีอาจจจะเสร็จทันก็ได้
ในระหว่างที่ทำงานอยู่ที่นั่น ผมไม่ได้ออกจากห้องทำงานนั้นเลย เพราะผม กินนอน อยู่ที่นั่น คือ ตื่นนอนมาก็ทำงานเลย
ทำงานจน หลับไปเอง จนมาถึงวันสุดท้าย ของการทำงาน
 
 
 
โอคะวะซัง-วันนี้ทำงานวันสุดท้ายแล้วสินะ พรุ้งนี้ เครื่อง ออก กี่โมงงั้นหรอ
ผม-เครื่องออก ประมาณ11 โมงครับ
โอคะวะซัง-ทำไมรีบกลับจังไม่จองตั๋วออกสัก 1ทุ่ม-2ทุ่มละ
ผม-คือถ้าออกมึดกว่าจะไปถึง สนามบินที่ไทย จะดึกน่ะครับมันจะหารถกลับบ้านยาก
โอคะวะซัง-งั้นหรอ งั้นวันนี้รีบทำงานให้เสร็จ นะ เด๋วตอนเย็นจะส่งคนมารับ ไปงานเลี้ยง
ผม-งานเลี้ยงอะไรหรอครับ
โอคะวะซัง-งานเลี้ยงส่ง เธอไง บิกคุคุง
ผม-งั้นหมายความว่า........ผม ไม่ผ่านสินะครับ
โอคะวะซัง-นั่นสินะ การประเมิณมันก็ยังไม่หมดเวลาสะด้วยสิ เธอจะเอาไง จะหยุดตั้งแต่ตอนนี้หรือ ว่า
ผม-ผมจะทำต่อ ครับ
โอคะวะซัง-งั้นหรอ งั้นก็ พยายามเข้าละ แล้วตอนเย็นเจอกันนะ
ผม-เข้าใจแล้วครับ
 
 
หลังจากที่โอคะวะซังออกไปผมก็รีบเคลียงานของวันนั้นให้เสร็จ ถ้าถามผมว่างานเก่าที่มันเยอะๆไปไหน ก็ต้องบอกว่า ที่
งานเสร็จทันก็เพราะตอนกลางคืน บางวันไอ้ชิโระมันมาช่วย ด้วย ผลมันก็เลยออกมาแบบนี้ ถ้าไม่มีชิโระผมเองก็น่าจะแย่
รอบนี้ ผมทำงานไปเรื่อยๆ จน มารู้สึกตัวอีกที ก็เย็นแล้ว แต่จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกันนอกห้อง เสียงดังมาก
 
 
 
เลขา-เข้าไม่ได้ค่ะ อย่าเพิ่งเข้าเลยนะคะ มาใหม่พรุ้งนี้เถอะนะคะ
...-หลบไป
เลขา-แต่ว่า
 
 
พอเสียงเงียบปุ๊บ ก็มีเสียงเปิดประตูห้องทำงานที่ผมอยู่ดังปัง!!!!!!
 
 
....-นี่ไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นใคร แต่ห้องนี้คือห้องทำงานส่วนตัวและก็ไม่ชอบให้ใครเข้ามาในนี้โดยไม่ได้รับอนุญาต
ด้วย!!
ผม-เอ๋ ฮะ ฮารุ....ซัง
 
 
พอฮารุหันมามอง หน้าผม เท่านั้นเธอก็เงียบไปเลย
 
 
เลขา-คุณหนูคะ คือว่า คนๆนี้ บิกคุคุงออกมาเร็วๆสิคะ
ผม-เอ๋ ครับ เข้าใจแล้วครับ
 
 
ผมก็หยิบเอกสาร แล้วก็ลุกออกจากโต๊ะทำงานเดินผ่านฮารุไป
 
 
ฮารุ-เด๋ว !!!!
เลขา-มีอะไรหรอคะคุณหนู หรือว่าจะเอากาแฟ
ฮารุ-ไม่เอา แต่ เธออ่ะออกไปได้แล้ว
เลขา-ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ บิกคุคุงไปเร็ว
ฮารุ-บอกให้เธอออกไปคนเดียว
เลขา-เอ๋!!!
ฮารุ-ไม่ได้ยินที่สั่งหรอคะ
เลขา-เข้าใจแล้วค่ะ
 
 
หลังจาก เลขาไปแล้ว ทีนี้เราก็อยู่กัน2คน อีกแล้วสินะคิดถึงจัง
 
 
 
ผม-ฮะ ฮา
ฮารุ-รู้ใช่มั้ยคะว่าคนผิดสัญญาจะโดนอะไร
ผม-คะ ครับ ทราบแล้วครับ
ฮารุ-ดี งั้นก็กัดฟันแน่ๆ ละ แล้วหลับตาสะ
ผม-จะตบผมอีกแล้วหรอครับ
ฮารุ-แล้วใครให้ผิดสัญญาคะ ใครสัญญาว่าจะไปส่งฮารุถึงบ้านคะ ใครเป็นคนสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปคะ
ผม-ผะ ผม เองครับ
ฮารุ- แล้วหายไปไหนมาค่ะ
ผม-คะ คือ
ฮารุ-ไม่ต้องพูดแล้ว หลับตาแล้วกัดฟันแน่นๆ
ผม-ครับ!!
 
 
ผมก็หลับตา ตามที่ฮารุบอก แล้วก็เกร็งสุดๆ รอบบนี้ ฮารุซังโกรธ สุดๆเลย แต่ขอแอบดูหน่อยละกันนะ พอผมลืมตา
ออกมา ภาพที่เห็นคือฮารุกำลังจูบผม
 
 
ผม-อื้อ ฮา
ฮารุ-อื้มม จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ
 
 
แล้วฮารุก็เอาปากออกจากปากผม แล้วเธอก็กอดผมต่อ
 
 
ผม-ฮะ ฮารุซัง
ฮารุ-หื๋อ
ผม-ปล่อยผมก่อนได้มั้ยครับ ผมยังมีงานเหลืออีกเยอะเลยนะครับ ถ้าผมทำไม่เสร็จละก็
ฮารุ-ทำไม่เสร็จแล้วมันจะเป็นยังไงหรอคะ
ผม-ผมคงจะไม่ได้
ฮารุ-นี่บิกคุคุงเราไปกันเถอะได้เวลาแล้วนะ
ผม-เวลาอะไรหรอครับ
ฮารุ-ปาร์ตี้ไงคะ
ผม-งั้น นั่งรอผมแปปนึงได้ไหม ขอทำงานอีกแปปนึงนะ
ฮารุ-ไม่ได้ค่ะ!!! ไปได้แล้วค่ะ
 
 
 
แล้วฮารุ ก็หยิบ งานจากมือผมไปแล้วก็ จับมือผมลากไปที่ลิฟต์
 
 
เลขา-จะกลับแล้วหรอคะคุณหนู เอ๋!!!บิกคุคุงจะไปไหนคะ งานเสร็จแล้วหรอคะ
ผม-คือว่า
ฮารุ-นี่!! ทำไมบิกคุคุงจะไปไม่ได้คะ
เลขา-แต่ว่า งาน
ฮารุ-ถ้างาน ละก็เด๋วจะเอาไปทำต่อให้เสร็จแล้วพรุ้งนี้จะเอามาให้ค่ะ
เลขา-ขะ เข้าใจแล้วค่ะ
ฮารุ-ทีนี้พวกเราก็ไปกันได้แล้วนะ ที่รัก
ผม/เลข-เอ๋!!!
 
 
แล้วพวกเราก็เข้าลิฟต์ ลงมาข้างล่าง
 
 
ผม-นี่ฮารุซัง ไปพูดแบบนี้กับเค้ามันดูไม่ดีเลยนะ
ฮารุ-ไม่รู้ไม่ชี้ ก็ฮารุ หงุดหงิดนี่คะ เรียกบิกคุคุงอยู่ได้
 
 
แล้วฮารุก็มาควงแขนผม
 
 
ฮารุ-เราไปปาร์ตี้กันเถอะนะ
ผม-อะ อื้ม แล้วเราจะไปที่ไหนหรอครับ
ฮารุ-เอ๋ คุณพ่อไม่ได้บอกหรอ ไหนบอกว่าบอกบิกคุคุงไว้แล้วไง
ผม-โอคะวะซังบอกผมแค่ให้รีบทำงานให้เสร็จแล้วก็เด๋วจะส่งคนมารับ
ฮารุ-ฮิฮิ มารับแล้วนะคะ ที่รัก
ผม-อย่าแกล้งผมเล่นสิครับ ฮารุซัง
ฮารุ-ฮิฮิ ก็ แกล้งบิกคุคุง แล้ว สนุกนินา ป่ะเราไปที่รถกันเถอะ คนขับรถรอนานแล้วนะคะ
ผม-ครับ
 
 
แล้วฮารุก็พาผม ไปขึ้นรถที่ติดเครื่องรออยู่
 
 
ผม-นี่ ฮารุซัง เราจะไปที่ไหนกันหรอครับ
ฮารุ-วันนี้เราจะไปที่บ้านฮารุกันค่ะ
ผม-เอ๋!! เด่วๆ ผมขอกลับไปเปลื่ยนชุดก่อนได้ไหม
ฮารุ-ฮิฮิ เหมือนที่ชิโระบอกไม่มีผิด ฮารุ เตรียมชุดมาให้แล้วค่ะ เปลื่ยนบนรถเลย
ผม-ไม่ๆๆ เด๋วผมไปเปลื่ยนในห้องน้ำดีกว่าครับ
ฮารุ-เห๋!!! ไม่ใช่คนอื่นสะหน่อย นี่ฮารุนะคะ
 
 
ผมก็เลย เอามือไปจับที่หัวฮารุ แล้ว เอาซบที่อกผม
 
 
ผม-ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ครับ แค่นี้ ผมก็รักเธอหัวปักหัวปำแล้วละครับ
ฮารุ-จริงๆนะคะ
ผม-ครับ