ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

แล้วพวกเราก็นั่งกอดกันมาจนถึงบ้านฮารุ รถก็ไปจอดตรงทางเข้าหน้าบ้าน

 

ฮารุ-ป่ะลงกันเถอะทุกคนน่าจะรอกันอยู่

ผม-ครับ

...-ยินดีต้อนรับจ๊ะ บิกคุคุง

ฮารุ-คุณแม่ ออกมาทำไมคะ

ผม-อ๊ะสวัสดีครับ อะ เอ่อ โอคะวะซัง

สึคุยะซัง-อุ๊ยตายย เรียกว่าคุณแม่สิจ๊ะ บิกคุคุงง

ผม-เอ๋

ฮารุ-คุณแม่ค่ะ!!! บิกคุคุง ไปกันเถอะ

 

แล้วฮารุก็ จูงมือผมเข้าไปข้างในบ้าน แล้วก็พาผมขึ้นไปที่ชั้น2 แล้วก็พาเข้าไปในห้องนอน

 

ผม-เอ่อ เรามาทำอะไรที่นี่หรอครับ

ฮารุ-นี่คือห้องนอน ของฮารุเองค่ะ แล้วก็ ทางนี้คือห้องน้ำค่ะ บิกคุคุง อ่าบน้ำ แล้วแต่งตัว ชุดนี้นะคะ

ผม-เอ๋ให้ผมอ่าบน้ำที่นี่หรอครับ เด๋วๆ

ฮารุ-ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ กะ กะ ก็.....พวกเราเป็น ฟะ ฟะ ฟะ แฟน กันแล้วนิ่คะ

ผม-เอ๋!!! เฮ้อออออ

ฮารุ-บิกคุคุงไม่ชอบฮารุหรอ

ผม-มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ผมแค่ ยัง งง กับอะไร หลายๆอย่างอยู่

ฮารุ-หรอออ งั้น ถ้าแบบนี้ละ

พูดเสร็จก็เข้ามา จูบ ผม

ฮารุ-บะ บะ แบบ นี้ยัง งง อยู่อีกไหมคะ

ผม-งะ งั้น.....ผมไปอ่าบน้ำก่อนนะครับ

ฮารุ-ฮิฮิ ค่ะ ที่รัก

 

ผมก็เข้ามาอ่าบน้ำในห้องน้ำแล้วก็แต่งตัว พอแต่งตัวเสร็จ ก็ออกมาเห็นฮารุกำลังนั่งทำงานที่ผมทำค้างไว้อยู่

 

ผม-ช่วยผมทำงานอยู่หรอครับ

ฮารุ-อ่าบน้ำเสร็จแล้วหรอคะ ไหนตัวหอมรึยังคะ

แล้วฮารุก็หันมาหอมแก้มผม

ฮารุ-ตัวหอมแล้วผ่านได้ค่ะ ฮิฮิ

ผม-ทำอะไรแบบนี้กันครับ เด๋วผมขอนั่งทำงานต่ออีกหน่อยนะ

ฮารุ-อะ อื้ม งั้น มานั่งทำโต๊ะทำงานฮารุก็ได้นะ

ผม-เอ๋ แต่ว่า เมื่อกี้ ฮารุยังดุอยู่เลยนิครับที่เข้าไปใช้ห้องทำงานของฮารุซัง

ฮารุ-ถะ ถ้าเป็น บิกคุคุงไม่เป็นไรหรอก แต่คนอื่นห้ามเข้า

ผม-คะ คือ ผมเผลอ พาชิโระเข้าไปนั่งๆนอนๆในห้องทำงานฮารุซังสะแล้วครับ

ฮารุ-ไม่ได้นะคะ ห้ามให้คนอื่นนอกจากบิกคุคุงเข้า รู้มั้ยคะ รวมถึงห้ามให้ผู้หญิงมาเข้าใกล้บิกคุคุงด้วยเข้าใจมั้ยคะ

ผม-เอ๋ !!

ฮารุ-เข้าใจมั้ยคะ

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ

ฮารุ-งั้นมานั่ง โต๊ะทำงานได้แล้วค่ะ

 

ฮารุก็ลุกให้ผมนั่ง พอผมนั่งปุ๊บ ฮารุ ก็มานั่งตักผมต่อ

 

ผม-นี่เราเล่นเก้าอี้ดนตรีอยู่หรอครับ

ฮารุ-ทำไมหรอ

ผม-ก็ป่าวครับ แต่ ถ้าฮารุซัง นั่งแบบนี้ เวลาผมทำงาน ผมจะต้อง กะ กอด

ฮารุ-หรอคะ

 

แล้วฮารุก็จับมือผมไปกอดที่เอวฮารุ

 

ฮารุ-แบบนี้ทำงานได้รึยังคะ

ผม-ทะ ทำได้แล้วครับ

ฮารุ-เด๋วฮารุจะคอยจับตาดูว่าบิกคุคุงทำงานถูกไหม

ก๊อกๆๆ

โอคะวะซัง-นี่ทั้ง2คน ให้คนมาเรียกหลายรอบแล้วนะ จะจู๋จี๋กันเกินไปหน่อยมั้ย

ผม-อ๊ะโอคะวะซัง สวัสดีครับ ขอโทษครับฮารุซังลุกเร็ว

ฮารุ-ไม่ลุกค่ะ

ผม-แต่ว่า

ฮารุ-คุณพ่อเองก็ผิด ที่เอาบิกคุคุงไปอยู่ที่บริษัทแล้วไม่บอกหนู

โอคะวะซัง-ก็ฮารุจังโดนทำโทษที่หนีออกจากบ้านใช่มั้ยละ

ฮารุ-แต่

ผม-ห้ามหนีออกจากบ้านแล้วนะครับ

ฮารุ- อะ อื้ม ถ้าบิกคุคุงพูดละก็

โอคะวะซัง-หึหึ ป่ะบิกคุคุง เราจะเริ่มงานเลี้ยงแล้วนะ งานน่ะเด๋วค่อยมาทำต่อก็ได้

ผม-ครับ

 

แล้วพวกเราก็เดินมาที่ ห้อง ด้านล่าง เจอชิโระ ทาเคดะซัง แล้วก็แม่ของฮารุ

 

ทาเคดะซัง-ไงบิกคุคุงมาแล้วหรอ

ผม-สวัสดีครับทาเคดะซัง

ทาเคดะซัง-ว่าแต่เป็นไงบ้างทำงาน กับยูคิคุง

ผม-สนุกมากเลยครับ

โอคะวะซัง-งั้นหรอ งั้นเราไปนั่งกินข้าวกันเถอะ นะ ถึงวันนี้ คนจะมี แค่5 คน แต่ก็มาฉลองกันเถอะนะ

 

แล้วพวกเราก็ไปนั่งกินข้าวกัน คุยกัน สนุกมาก พวกเราคุยเรื่องที่พวกผมไปเที่ยวที่ไทยกัน ให้พวก ทาเคดะซังกับโอคะ

วะซัง ฟังและแล้วก็ถึงเวลาจบงานเลี้ยงของผม

 

โอคะวะซัง-เฮ้อออ วันแห่งความสุขนี่ผ่านไปไวจริงๆเลยนะ

ทาเคดะซัง-นั่นสินะ

โอคะวะซัง-อ่ะนี่บิกคุคุง หนังสือรับรอง ตามที่ตกลงกันไว้ ยินดีด้วยนะ

ผม-เอ๋ ผมผ่านหรอครับ

โอคะวะซัง-มันก็ต้องผ่านแน่ๆๆอยู่แล้วไม่ใช่หรอ

ผม-โอคะวะซังหรือว่าคุณ รู้อยู่แล้วว่า

โอคะวะซัง-หึหึ

สึคุยะ-บิกคุคุงจ๊ะ เพราะถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คนแรกที่จะโดน ฮารุ เฉ่งใส่ ก็คือ โอคะวะซัง นี่แหละจ๊ะ

ชิโระ-บิกคุคุง อณาคตแกจะมาทำงานอยู่ที่นี่แล้วใช่มั้ย

ผม-อ่าใช่แล้วละ ยังไงก็รบกวนด้วยนะชิโระ

ชิโระ-เห๋!!งั้นหรอ ตอนพ่อชวนแกมาทำงาน ที่บ้านไม่เห็นแกจะดีใจแบบนี้เลย

ผม-ใครบอก ดีใจ สิวะ แต่แค่ งานทางด้านนั้น เห็นมาเยอะแล้ว ตอนไปที่ไทย แกก็เห็นแล้วนิ มันก็เลยไม่ค่อยน่าดึงดูดเท่าไหร่

ชิโระ-หร๊อ ดึงดูด งั้นหรอ แล้วสรุป พวกแก 2คน เป็นอะไรกัน

ฮารุ-เด๋วสิ ชิโระ

ผม-ทุกคน ครับ ที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่ผมมาเรียนที่นี่ จนถึงวันนี้ ผมได้รบกวนทุกคนมาตลอด เพราะงั้นขอบพระคุณมากครับ

ทุกคน-โอ้ ฮ่าๆๆๆ

ผม-แล้วก็ ฮารุซัง

ฮารุ-ว่าไงจ๊ะ

ผม-อะ เอ่อ ...........ได้โปรดคบกับผมด้วยนะครับ

สึคุยะ-อุ้ยตายยยย หนุ่มสาวนี่ ร้อนแรกกันจังเลยน้าาาา

โอคะวะซัง-มาขอคบลูกสาวชาวบ้านเค้าต่อหน้าพ่อแม่เค้าเนี่ยนะ บิกคุคุง

ทาเคดะซัง-ฮ่ะๆๆ มันต้องอย่างงี้สิ บิกคุคุง ถ้า ฮารุจังไม่รับ ละก็ มาที่บ้านนะ ตำแหน่ง พี่ชาย ไอ้ชิโระมันยังว่างอยู่

ชิโระ-ก็ถ้าเป็นบิกคุคุง ผมก็ไม่ขัดหรอกนะ

ฮารุ-ดะ เด๋วสิ ....ทุกคน

ชิโระ-มีอะไรงั้นหรอฮารุ

ฮารุ-ชิโระ... คือว่างี้นะ...... บิกคุคุงน่ะ...... ฮารุไม่ยกให้ใครหรอกนะ!!!

ผม-เอ๋ งั้น ฮารุซังหมายความว่า

ฮารุ-จ๊ะขอความกรุณาด้วยนะคะ

 

พูดเสร็จฮารุ ก็วิ่งเข้ามากอดผม แล้ว ก็ดันชิโระ ไปนั่งที่อื่น แทน

 

โอคะวะซัง-ว่าแต่บิกคุคุง แล้วต้องใช้เวลากี่วันในการทำเอกสารละ

ผม-คิดว่าอย่างน้อยๆ อาจจะ 1อาทิตย์-1เดือนได้ครับ

โอคะวะซัง-นานขนาดนั้นเลยหรอ

ผม-เอ๊ะ ทำไมหรอครับ เด๋วผมกลับมาทำงานย้อนหลังให้ก็ได้ครับ

โอคะวะซัง-ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ

ผม-แล้ว

ชิโระ-ก็จะใครสะอีกละ ก็ยัยแฟนตัวดีของแก ไงที่ ทุกคนห่วงน่ะ ครั้งที่แล้วเป็นไง

ผม-อ่อ เรื่องนั้น ไม่ต้องห่วงนะครับ ฮารุซัง สัญญาแล้วว่าจะไม่หนีออกจากบ้านอีก

ฮารุ-ฮารุไม่หนีไปไหนอยู่แล้วถ้าบิกคุคุงอยู่ด้วยนะ

ทาเคดะซัง-แล้วพรุ้งนี้เครื่องออกกี่โมงล่ะ

ผม-11โมงครับ

ฮารุ-ห๊ะ บิกคุคุงจะไปไหนคะ

ผม-พอดีตั๋วที่ซื้อมารอบนี้ มันต้องกลับพรุ้งนี้น่ะครับแล้วอีกอย่าง อยู่แบบ ไม่ได้ขอวีซ่ามันก็อยู่ได้ไม่นานด้วยครับ แต่ไม่

ต้องห่วงนะ รอบนี้กลับไป ทำวีซ่าทำงาน ทีนี้ก็อยู่ได้ นานแล้วละนะ

ฮารุ-แต่ว่า

ผม-สัญญากันแล้วไงครับ น่ะ ผมเองก็จะพยายาม ฮารุซังอยู่ทางนี้ก็ต้อง พยายามด้วยนะครับ แล้วเด๋วผมกลับมาหานะครับ

ฮารุ-กลับมาไวๆนะ

ผม-อื้ม

โอคะวะซัง-จริงสิ บิกคุคุง คืนนี้พักที่นี่สิ เด๋วพรุ้งนี้ให้คนขับรถไปส่งที่สนามบิน

ผม-เอ๊ะ แต่ว่า

ชิโระ-ของแกใช่มั้ย อยู่ในรถก่อนกลับก็ไปแบกลงด้วยนะ

ฮารุ-นะคะ บิกคุคุง

ผม-เข้าใจแล้วครับ งั้นผมขอรบกวนด้วยนะครับ

โอคะวะซัง-งั้นก็ป่ะแยกย้ายกันไปนอนดีกว่า บิกคุคุง ก็ไปพักผ่อนเถอะงานที่เหลือ เด่วมีคนมาทำต่อให้

ผม-เอ๋ แต่ว่า

ฮารุ-ก็ตามที่คุณพ่อบอกนั่นแหละค่ะ เลิกดื้อได้แล้วนะคะ

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ

 

แล้วผมก็เดินตามชิโระไปเอาของ

 

ชิโระ-รีบๆกลับมาละ เด๋วจะไปรับ แต่ แกคงมีคนไปรับอยู่แล้วละนะ

ผม-นี่ น้อยใจกันหรอวะ

ชิโระ-ช่วงที่แกไม่อยู่ พวกเราเหงากันมากเลยนะ รีบๆจัดการธุระแล้วมาสร้างอณาคต ที่นี่ด้วยกันเถอะ

ผม-อ่า ไว้ใจได้เลย

 

 

หลังจากนั้น พวกชิโระก็กลับไป โอคะวะซังก็ขึ้นห้องไปกับสึคุยะซัง ทีนี้เหลือผม กับฮารุ2คน

 

 

ฮารุ-งั้นเราไปกันเลยมั้ยคะ

ผม-อื้มไปสิ แล้วผมจะไปนอนห้องไหนหรอครับ

ฮารุ-นอนห้องไหน? ยังจะมีห้องอื่นให้นอนได้อีกหรอคะ

ผม-เอ๋!!!!

ฮารุ-เอ๋ อะไรคะ เมื่อกี้ ก็เข้าไปอ่าบน้ำมาแล้วนิ่คะ

ผม-นะ..นั่นมันห้อง ฮารุซัง

ฮารุ-ใช่ห้องฮารเอง

ผม-แล้วฮารุซังจะไปนอนที่ไหนละครับ

ฮารุ-เอ๋ เราก็นอนด้วยกันไงคะ คุณพ่อ เลยทิ้งให้ฮารุ พาบิกคุคุงมานอนไม่ใช่หรอคะ

ผม-เห๋ งะ..งั้นหรอครับ

 

พวกเราก็เดินมาถึงห้องนอน

 

ฮารุ-ถอดเสื้อนอกออก หน่อยเถอะค่ะ

ผม-อะ..อื้ม

 

แล้วฮารุก็เดินมาถอดเสื้อให้แล้วก็เอาไปแขวนในตู้

 

ผม-ฮารุซัง นี่คือเบอร์ที่ไทยของผมนะ โทรมาหาได้ตลอดเลยนะครับ

ฮารุ-อื้ม

 

แล้วฮารุก็มากอดผม

 

ฮารุ-บิกคุคุงไม่ไปได้ไหมคะ ฮารุจะไม่ดื้อแล้วนะ

ผม-ฮารุซังก็รู้ว่าผมไม่ไปไม่ได้ใช่มั้ยละครับ แต่ ไม่ต้องห่วงนะรอบนี้แค่กลับไปทำวีซ่า แล้ว ก็มีหนังสือรับรอง ครบแล้ว

ก็ไม่น่าจะใช้เวลานานหรอกนะครับ

ฮารุ-จริงนะ ไม่โกหกฮารุแบบ ตอนที่สนามบินแล้วนะคะ

ผม-ครับ สัญญาเลยครับ จุ๊บ

 

พอพูดจบ ผมก็เลย จุ๊บฮารุไป1ที

 

ฮารุ-อะ อื้ม ห้ามไปมองสาวๆ อื่นอีกนะคะ มีฮารุแล้ว

ผม-ครับว่าแต่ แม่สาวสวยร้านรองเท้าครับ

ฮารุ-อะไรหรอ?

ผม-ทำไมไม่ยอมบอกผมละครับ

ฮารุ-ฮ่าๆเรื่อง สาวสวยร้านรองเท้าหรอคะ

ผม-ใช่นะสิครับ ผมอายคนอื่นมากเลย ครับ ผมคิดว่าคนอื่นเค้าจะยังไม่รู้ว่าเป็น ฮารุซังสะอีกนะครับ

ฮารุ-ก็เวลาแกล้งบิกคุคุง แล้วฮารุ มีความสุขนี่นา

ผม-กับผมคนเดียวหรอครับ

ฮารุ-แน่นอนสิค่ะ

ผม- งั้นเรานอนกันเถอะนะ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-ขอนอนกอดฮารุซังได้มั้ยครับวันนี้

ฮารุ-อะ อื้ม

ผม-แล้วผมจะรีบกลับมานะครับ

ฮารุ-นะ นอนได้แล้วนะคะ เด๋วพรุ้งนี้ต้องตื่นไปสนามบินแต่เช้านะคะ

ผม-ครับ

 

แล้วพวกเราก็หลับกันไปมารู้สึกตัวอีกทีก็คือฮารุมาปลุก

 

ฮารุ-บิกคุคุง เช้าแล้วค่ะ

ผม-หื๋อ ขอนอนต่อ อีกแปปนะครับ

ฮารุ-ไม่ได้ค่ะ!!

ผม-เอ๋ ฮารุซังไม่รักผมแล้วหรอครับ ขอผมนอนต่ออีกหน่อยน้าา

ฮารุ-นี่ ที่รักจะต้องไปขึ้นเครื่องแต่เช้าไม่ใช่หรอคะ

ผม-ห๊ะ เออใช่ ลืมไปเลย

ฮารุ-รีบไปล้างหน้าล้างตา เปลื่ยนชุดได้แล้วฮารุให้รถมารอที่หน้าบ้านแล้วค่ะ

ผม-อ๊ะ ครับ ขอบคุณครับ

 

ผมก็รีบล้างหน้าล้างตาเปลื่ยนชุด ลงมาข้างล่าง ของผมก็โดนขนมาหมดแล้ว

 

ผม-นึกว่าของหายไปไหน

ฮารุ-อ่อฮารุ ให้คน ขนมารอตรงนี้ให้เองค่ะ

ผม-ขอบคุณนะครับ

ฮารุ-ไปขึ้นรถได้แล้วค่ะเด๋วก็ตกเครื่องหรอกนะคะ ที่รัก

ผม-แต่ยังไม่ได้ลา โอคะวะซัง

ฮารุ-ไม่ทันแล้วค่ะ คนอื่นเค้าไปทำงานกันหมดแล้วขึ้นรถได้แล้วค่ะ

ผม-ครับๆ

 

พวกผมก็ขึ้นรถมาที่สนามบินนาริตะ ฮารุมาส่ง มีความสุขสุดๆไปเลย

 

ผม-ไปก่อนนะครับ

ฮารุ-เด๋วสิ

ผม-อะไรหรอครับ

ฮารุ-ถึงที่ไทยแล้วก็ต้องโทรมาบอกฮารุด้วยนะคะ แล้วพอได้วีซ่าก็ต้องโทรมาหาฮารุด้วยนะคะ แล้วจะกลับ มาวันไหนกี่

โมงคะ

ผม-ได้เลยครับ เด๋วผมจะโทรมาหานะครับ

ฮารุ-ถามว่าจะกลับวันไหนคะ

ผม-อืม....ผมไม่แน่ใจเหมือนกันนะครับ

ฮารุ-งั้นฮารุจะให้7วัน ถ้ายังไม่มา ฮารุจะไปตามนะคะ

ผม-ไหนสัญญาว่าจะไม่หนีออกจากบ้านอีกแล้วไงครับ

ฮารุ-ก็ไม่ได้หนีสักหน่อย แต่ฮารุจะไปตามบิกคุคุง กลับบ้านของพวกเราเท่านั้นเอง

ผม-เข้าใจแล้วครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ

ฮารุ-เด๋วก่อนสิคะ

ผม-อะไรหรอครับ

ฮารุ-ลืมอะไรไปรึป่าวคะ

ผม-เอ๋ ก็ไม่ได้ลืมอะไรนะ ของก็ครบแล้วของฝากค่อยไปซื้อข้างใน

ฮารุ-เฮ้อออ บิกคุคุงงงง

ผม-เอ๋ ครับ

ฮารุ-ที่บ้านของพวกเราเวลา ที่ใครจะไปทำงาน หรือไปที่ไหนก็ตาม ต้องจุ๊บ ก่อนออกจากบ้านสิคะ

ผม-แต่นี่มันสนามบินนะครับ

ฮารุ-หรือว่ากลัวใครเห็นคะ

ผม-ไม่ใช่แบบนั้นครับ

ฮารุ-งั้นก็จุ๊บสิคะ

ผม- ครับ เข้าใจแล้วครับ

ผมก็เลย เข้าไปจุ๊บเทอ

ฮารุ-เดินทางปลอดภัยนะคะ แล้วก็ รีบๆกลับมาบ้านของพวกเรานะ

ผม-ครับ

ฮารุ-อื้ม

 

ผมก็เดินเข้ามาเช๊คอิน แล้วก็นั่งรอขึ้นเครื่อง ครั้งนี้ อยากจะรีบกลับไปทำเอกสารแล้วรีบกลับมาไวที่สุดเป็นไปได้อยาก

ทำให้เสร็จใน3วัน แต่คงไม่ทันอย่างน้อยก็น่าจะ1อาทิตย์ พอผมนั่งเครื่องถึงที่ไทยปุ๊บผมก็ออกมาเอากระเป่า หาแท๊กซี่

นั่งกลับบ้าน