ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

7.0

เขียนโดย PMTV

วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2564 เวลา 22.35 น.

  54 ตอน
  6 วิจารณ์
  22.55K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2564 15.27 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

7) ตอนที่7

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

พอถึงสนามบินก็ไปรอเอากระเป่า แล้วก้ออกมาด้านนอก หารถแท๊กซี่ กลับบ้าน พอกลับมาถึงบ้าน ก็มึดละ ผมก็เลยยัง

ไม่ได้แกะของแกะกระเป๋าแล้วขึ้นนอนเลย เพราะง่วงมากๆ พอตื่นมาอีก วันผมก็เปลื่ยนซิมใส่เบอร์ที่ไทย แล้วก็จัดแจง

ของในกระเป่าและของฝากเอาไปแจกๆ พอตกเย็นมา ก็มีเบอร์แปลกๆ โทรมา

 

 

ผม-ฮัลโหล

...-บิกคุคุง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว

ผม-ห๊ะชิโระหรอ เกิดอะไรขึ้น

ชิโระ-เมื่อกี้ ยูคิซังโทรมาบอกว่า ฮารุจังหายออกจากบ้าน ไม่รู้ไปไหน

ผม-ห๊ะหายเมื่อไหร่ เพิ่งจะกลับมาถึงได้ แค่ วัน2วันเองนะ

ชิโระ-ก็เออนะสิ ยูคิซังบอกว่า บัตรเครดิตของฮารุจัง รายการล่าสุดคือ ซื้อตั๋วเครื่องบิน

ผม-แล้วเราเช๊คได้ไหมว่าไปไหน

ชิโระ-ยูคิซังให้เช็คแล้วละ ถึงได้ติดต่อแกมาเนี่ย

ผม-ติดต่อ? ทำไม

ชิโระ-เป้าหมายของฮารุจัง คือประเทศไทยไงละ แล้วเนี่ย เครื่องออกไปแล้ว ทางนี้จะรีบตามไปให้ไวที่สุดนะ ยังไง ถ้า

แกเจอฮารุจัง แกจับตัวไว้ก่อนนะ

ผม-เข้าใจแล้ว

 

 

หลังจากวางสายเสร็จ ผมก็เลยรีบแจกของฝากให้ญาติๆ พอแจกเสร็จ ก็ รีบเปลื่ยนชุด ขับรถไปสนามบิน ปัญหาคือ

เครื่องออกมา ตอนไหน แล้วเราจะไปทันไหม ยังไงเราก็ต้องไปก่อนเครื่องลงจอดให้ได้ ไม่งั้น เราจะหายาก ละ จังหวะ

เดียวที่จะ หาได้ คือตอนที่เดินออกมาหลังจากผ่านด่าน ตม. สินะ พอผมคิดแบบนั้นผมก็

ไปยืนรอ 3 ชม ก็ยังไม่เห็นเลยแหะ ผมเลยเดินไปดูจอ ว่ามีเครื่องไหนลงจอดบ้าง กี่โมง ก็ไปเห็นสายการบิน jal กำลัง

ลง หรือว่าจะมากับเครื่องบินลำนี้ ผมก็รีบวิ่งกลับไปยืนรอ ตรงทางออก ยืนรอไปได้ เกือบ ชม ผมก็เห็นผู้หญิง ขาวสูง

เอวบาง ผมยาวถึงหลัง เดินออกมา ใช่ผมไม่มีทางจำผิดได้แน่ๆเพราะเธอคือสาวสวยร้านรองเท้าไงละ พอผมเห็นปุ๊บ

ผมก็เลยรีบวิ่ง เข้าไปจับมือ

 

 

ผม-แฮกๆๆ ดะ เด๋วก่อน สิ

ฮารุ-คะ?มีอะไรหรอคะ

 

พอผมเงยหน้ามองเธอ เท่านั้นแหละดวงตาของเธอที่โตอยู่แล้ว ก็เปิดกว้างกว่าปกติ แก้มจากสีขาวก็กลายเป็นสีแดง

แล้วก็มีน้ำค่อยๆไหล ออกมาจากตา

 

ผม-โอคะ

 

เพี๊ยะ!!! โดนตบอีกแล้วหรอเนี่ย ทำไมช่วงนี้ถึงเจ็บตัวบ่อยจังวะเนี่ย คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองมาที่พวกเราทั้งคู่ ทั้งเจ็บทั้งอายเฮ้อออ

 

ฮารุ-บ้า บ้า บ้า ตาบ้า

 

เธอทั้งทุบอกผมไปร้องไห้ไป ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ ค่อยๆเอามือลูบหัวเทอ ไปเรื่อยๆสักพัก จนเสียงร้องไห้ ค่อยๆ เงียบไป

 

ผม-ผมขอโทษนะครับ โอคะ

ฮารุ-ฮารุ!!!

ผม-คะ ครับ ผมขอโทษนะครับ ฮารุซัง

ฮารุ-อื้ม ใช่บิกคุ เป็นคนผิด

ผม-แล้วพอจะบอกได้ไหมครับ ว่าทำไม ถึงหนีออกจากบ้านมาแบบนี้

ฮารุ-ก็.......บิกคุคุงไม่ยอมอยู่ เที่ยวหลังเรียนจบนิ ทั้งๆที่สัญญากับชิโระไว้แล้วแท้ๆ

ผม-เอ๋!!! ที่หนีออกจากบ้านมานี่ คือ จะมาลากผมกลับไปเพื่อให้ทำตามสัญญากับชิโระหรอครับ

ฮารุ-ไม่ใช่

ผม-อ่าวแล้วมันยังไงหรอครับ

ฮารุ-ก็บิกคุคุง อ่ะผิด ฮารุถามแล้วว่าบิกคุคุงจะกลับมาวันไหน 2วันแล้วก็ยังไม่ยอมกลับ

ผม-ก็ผมบอกแล้วนิ่ครับว่าผมต้องมาทำเรื่องเรียนจบด้วย แล้วก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ไปสะหน่อยครับ แต่ผมแค่ยังตอบไม่ได้ว่า

จะไปอีกทีเมื่อไหร่

ฮารุ-เพราะแบบนั้น ฮารุถึงต้องมาไงคะ

ผม-แล้วฮารุจะมาอยู่กี่วันหรอครับ

ฮารุ-ฮารุจะอยู่จนกว่าบิกคุคุงจะกลับญี่ปุ่น ฮารุจะอยู่ที่นี่ด้วยค่ะ

ผม-ผมทำให้ฮารุซังต้องเดือดร้อนสินะครับ ผมขอโทษนะครับ

ฮารุ-ใช่มากด้วย และตอนนี้ ฮารุก็หิวข้าวแล้วด้วย

ผม-ครับๆ อยากจะทานอะไรดีครับ อาหารญี่ปุ่น หรือ อาหารไทยดีครับ

ฮารุ- อาหารไทย เพราะฮารุอยากจะลองกินอาหารไทย

ผม-ฮ่ะๆงั้น ในระหว่างที่อยู่ที่นี่ ผมจะพากินแต่อาหารไทย จนเบื่อเลยนะครับ

ฮารุ-แล้วทำไมถึงได้รู้ว่า ฮารุจะมาที่นี่หรอคะ

ผม-ก็ชิโระโทรมาบอกครับ ตอนนี้ ทางนั้น วุ่นวายกันมากเลยนะครับเพราะจู่ๆฮารุซังก็หายตัวไป

ฮารุ-หรออ.... นี่บิกคุคุง พวกเราหนีไปด้วยกันเถอะนะ

ผม-หนีหรอครับ แล้วจะหนีไปไหนละครับ

ฮารุ-ก็หนีไปที่ไกลๆ คือว่านะฮารุมีเงินเก็บอยู่ก้อนนึง คิดว่าน่าจะพอใช้ได้ไปอีกซักพัก ในระหว่างนั้นฮารุก็จะหางานทำ

ผม-เอ๋!!! แล้วแบบนั้นมันจะดีจริงๆหรอครับ

 

 

หลังจากนั้นฮารุก็ไม่ได้ตอบอะไรผมอีกเลย เอาจริงๆคิดว่าพวกเราควรจะทำแบบนั้นจริงๆหรอ ต่อให้เราอยากอยู่กับเค้า

มากแค่ไหนแต่การทำแบบนี้ มันไม่ต่างอะไรกับการลักพาตัวลูกสาวชาวบ้านไปเลยนะ เฮ้อออออ งั้นเด๋วค่อยคิดละกัน

 

 

ผม-เด๋วผมช่วยถือของให้นะครับ เราออกจากสนามบินกันเถอะนะ

ฮารุ-อะ....อื้ม

 

 

หลังจากนั้นผมก็ขับรถออกมาจากสนามบินขับรถตรงไปทางบ้าน แต่ผมคิดว่าการจะเอาผู้หญิงเข้ามานอนพักในบ้านเนี่ย

ผมว่ามันก็ไม่เหมาะเท่าไหร่ ยิ่งเราเองก็ วัย เจริญพันธ์สะด้วยสิ คงต้องให้พักโรงแรมแล้วละ แต่ถ้าเกิดเช้ามาเค้าหายตัว

ไปอีกจะทำไงดีวะไอ้ชิโระก็ยังไม่ติดต่อมาเลยงั้นไม่มีทางเลือกละ เปิดโรงแรมให้ฮารุพักแล้วเราแกล้งทำเป็นกลับบ้าน

ละลงมานั่งเฝ้าที่ล๊อบบี้ดีกว่ามั้ง พอคิดได้แบบนั้นผมก็ แวะโรงแรมที่ มันน่าจะหรูที่สุด ในแถวๆนั้น พอขับมาจอดรถที่

โรงแรม หันไปดูฮารุ คือหลับไปแล้วเฮ้อออออ หน้าตอนนอนของ ฮารุ นี่ทำไมน่ารักแบบนี้นะ

 

 

ผม-ฮารุซังๆ ตื่นเถอะครับพวกเราถึงละครับ

 

 

ฮารุไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ลืมตา สลึมสลือ ผมก็หยิบของลงจากรถ แล้วก็ประคองฮารุเข้าไปที่ล๊อบบี้

 

 

ผม-ขอเปิดห้องหน่อย ครับ

พนง-พักกี่คืนดีครับ

ผม-อืม....เป็นไปได้ไหมครับ ที่จะพักติดต่อกัน 2 อาทิตย์

พนง-ได้ครับ จะชำระเงินเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิต ครับ

ผม-บัตรละกันครับ

 

ผมก็ยื่นบัตรไปให้ พนง พร้อมกับ บัตรประชาชน พนงงานเค้าก็ไปทำเรื่อง แล้วก็กลับมาพร้อมกลับคีย์การ์ดห้องพัก

 

พนง-ห้อง 1127 นะครับ ขึ้นลิฟต์ ตรงนี้ได้เลยครับ

ผม-ครับผม

 

พอรับคีย์การ์ดปุ๊บ ผมก็พาฮารุมากดลิฟต์ รอขึ้นห้องพอเข้าไปในลิฟต์ ก็เหมือนฮารุจะเริ่มรู้สึกตัว แล้ว

 

ฮารุ-ที่นี่.....ที่ไหนหรอคะ

ผม-ที่นี่คือโรงแรมที่ดีที่สุด ในแถวบ้านผมเองครับ

ฮารุ-หรอคะ

 

พอมาถึงห้อง ผมก็ขนของเข้าไปในห้องให้ฮารุ ห้องไม่ได้ใหญ่มาก แต่ ถ้าอยู่คนเดียวก็สบาย ละนะ

 

ผม-ฮารุซัง งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วก็นี่ซิมมือถือ ของที่นี่นะครับ แล้วก็อันนี้ เบอร์ผมนะครับถ้าขาดเหลืออะไรก็โทรมาได้24ชม เลยนะครับ

ฮารุ-อะ....อืม บิกคุคุง ไม่อยู่ด้วยหรอ ฮารุไม่อยากอยู่คนเดียวฮารุไม่รู้จักใครที่นี่เลยพูดอะไรก็ไม่ได้ด้วยนะ

ผม-งั้นเราลงไปทานข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรมกันก่อนไหมครับ จะได้นอนพัก สบายๆ

ฮารุ-อื้ม ไปสิ ไปๆ

 

พวกเราก็เลยลงลิฟต์มาชั้น8ที่มีห้องอาหารโรงแรม พนง ก็พาพวกเราไปนั่งที่โต๊ะ

 

พนง-จะรับอะไรดีครับ

ผม-ขอดูเมนูก่อนนะครับ

พนง-ได้ครับ ถ้าจะสั่งอาหารก็เรียกได้เลยนะครับ

ผม-ได้ครับ ฮารุซัง อยากทานอะไรหรอครับ

ฮารุ-มีแต่อาหาร นานาชาติทั้งนั้นเลย ฮารุเลือกไม่ถูกเลยค่ะ

ผม-งั้น พวกเราสั่งอาหารไทย มาลองทานดูไหมครับเด๋วผมเลือกเมนูให้

ฮารุ-อื้ม เอาสิๆ

 

พอตกลงกันได้ผมก็เรียนก พนง มาสั่งเมนู ผมสั่งไปทั้งหมด3อย่าง กะเพราหมูสับ ต้มยำกุ้งน้ำข้น และก็ปลานึ่งมะนาว

รอไปสักพัก พนง ก็เอาอาหารมาเสริฟ พวกเราก็นั่งกินกันไปคุยเรื่องสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจ จนพวกเรากินกันเสร็จ

ผมก็ขึ้นลิฟต์ไปส่งฮารุที่ห้อง

 

ผม-อาหารอร่อยมั้ยครับ

ฮารุ-อื้ม อร่อยมากๆเลย แต่เผ็ดอะ

ผม-ฮ่ะๆงั้นหรอครับ จริงสิ เมื่อกี้ตอนที่ผมไปเข้าห้องน้ำ ชิโระโทรมา บอกว่า กำลังจะขึ้นเครื่องบินมาที่ไทย จะมาพาฮารุซังกลับบ้านนะครับ

ฮารุ-เอ๋!!  บิกคุคุงบอกหรอคะว่าเจอฮารุ

ผม-ผมไม่ได้บอกหรอกครับ แต่ เรื่องที่ฮารุกำลังจะบินมาที่นี่ คนที่บอกเรื่องนี้ให้ผมรู้ก็คือ พวกชิโระนะครับ ยังไงเค้าก็รู้

อยู่แล้วครับ

ฮารุ-งะ งั้น งั้น ฮารุ อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว

ผม-เด๋วก่อนครับฮารุซัง

ฮารุ-ไม่ได้บิกคุคุงถ้าคุณพ่อมา ยังไงก็ต้องโดนจับตัวกลับไปอยู่ดี

ผม-ฮารุซังไม่อยากกลับบ้านหรอครับ ที่บ้านเค้าเป็นห่วงฮารุซังกันอยู่นะครับ

ฮารุ-แต่ ฮารุ อยากอยู่กับบิกคุคุงนิ่!!!!! หรือว่าบิกคุคุงไม่อยากอยู่กับฮารุ ฮารุจะไปเองก็ได้ค่ะ

ผม-มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ผมอยากอยู่กับฮารุซังอีก ผมอยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันอีกเยอะๆเลยครับ

ฮารุ-งะ....งั้น พวกเราหนีกันเถอะนะ หนีไปไกลๆเลยนะ

 

ผม-คือว่า.... เรื่องหนี เราคงหนีไม่ได้หรอก แต่ว่านะ ผมมีอะไรอยากจะขอฮารุซังอย่างนึง เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ตบหน้าผมวันนั้นที่คาวากุจิโกะ

ฮารุ-ถ้าไม่ใช่ให้ฮารุกลับบ้าน ฮารุจะยอมฟังค่ะ

ผม-ได้โปรด เชื่อใจผมด้วยเถอะนะครับ ฮารุซัง

ฮารุ-เอ๋!!! แค่นี้หรอ นึกว่าจะขอเรื่อง....บนเตียง

ผม-อย่าพูด อย่างงั้นสิครับ ฮารุซัง ฮารุซังทั้ง สาว ทั้งสวย หุ่นดีอย่างกับนางแบบ และอีกอย่างผมก็ ผู้ชาย......ใคร

จะไม่อยากขอเรื่องนั้นละครับ

ฮารุ-ไม่เอาละๆ ไม่พูดเรื่องนี้ แล้ว คนทะลึ่ง

ผม-งั้นเรามาสัญญากันมั้ยครับ ถ้าฮารุซังไม่หนีออกจากบ้านอีก ผมจะเป็นคนนั่งเครื่องบินไปส่งฮารุซังที่บ้านดีมั้ยครับ

ฮารุ-จริงๆนะ สัญญากันแล้วนะ

ผม-ครับ ผมสัญญา งั้นคืนนี้ นอนพักผ่อนเถอะนะครับ ที่เหลือเด๋วผมจะจัดการเอง แล้วพรุ้งนี้ผมจะมารับไปเที่ยวและพา

ไปทานข้าวนะครับ

ฮารุ-จ๊ะ จุ๊บ

 

พอฮารุพูดจบก็วิ่ง มาหอมแก้มผม1ที

 

ผม-ฮารุซังทำไรครับ

ฮารุ-ฮิฮิ ก็รางวัลสำหรับ วันนี้ไงคะ ฮารุนอนแล้วนะคะ ฝันดีค่ะ

 

พอพูดจบฮารุก็ดันผมออกจากห้องแล้วก็ปิดประตูเลย เฮ้อออออ พอลงมาด้านล่างตรงล๊อบบี้หันไปเห็นนาฬิกา ตายห่า

จะ ตี4กว่าแล้วนิ จะถึงเวลาต้องไปรับไอ้ชิโระแล้วงั้นหรอ ผมก็เลยค่อยๆขับรถวนกลับไปที่สนามบิน วันนี้เหนื่อยสุดๆไป

เลยขอบอก สงสัยจะได้มารับ ฮารุกับชิโระไปกินข้าวเย็นแทนละมั้งแบบนี้ พอมาถึงสนามบิน ไอ้ชิโระมันออกมายืนเก๊กหล่อรอแล้ว

 

ชิโระ-กว่าจะมานะ

ผม-เออโทษที วันนี้คือวันที่เหนื่อยที่สุดเลย ว่าแต่แกมาคนเดียวหรอ แล้วโอคะวะซังละ

ชิโระ-มาคนเดียว คนอื่นเค้าต้องทำงานกันไม่ว่างมาหรอก

ผม-หรองั้นก็ดีเลย คืองี้นะชิโระพอดีวันนี้เพื่อจะไม่ให้ฮารุหนีอีกเลยสัญญาไปว่าเด๋วจะนั่งเครื่องบินไปส่งฮารุที่บ้านเอง

ชิโระ-ก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่โทรไปคุยกับโอคะวะซังก่อนดีกว่ามั้ย

ผม-อืมก็ดีเหมือนกัน งั้นเอ้านี่มือถือ แก โทรเลย

ชิโระ-ได้

 

ละมันก็หยิบมือถือไปโทร

 

ชิโระ-อ๊ะ ผมชิโระนะครับ ครับถึงแล้วครับยูคิซัง เจอแล้วครับ ตอนนี้ฮารุอยู่ที่โรงแรมครับ ใช่ครับ ครับ

 

แล้วชิโระมันก็ยื่นมาให้ผม

 

ผม-สวัสดีครับโอคะวะซัง

โอคะวะซัง-สวัสดีบิกคุคุง ขอบใจนะที่ช่วยจัดการให้

ผม-เอ่อ คือว่าตอนผมพาฮารุซังไปที่โรงแรม พอเค้ารู้ว่า ชิโระจะมาพาตัวกลับบ้านฮารุซังจะหนีอย่างเดียวเลยล่ะครับ เพื่อไม่ให้ฮารุซังหนี ผมเลยสัญญาไปว่าผมจะเป็นคนพาฮารุซังไปส่งที่บ้านเองครับ

โอคะวะซัง-หรอ แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ละ

ผม-ผมต้องทำธุระเรื่องเรียนให้เสร็จก่อนครับ ถึงจะกลับได้คิดว่าไม่น่าเกิน2อาทิตย์ ครับ ระหว่าง นี้ผมขอให้ฮารุซังได้

เที่ยวอย่างสบายใจได้ไหมครับ ผมสัญญาผมจะส่งฮารุซังให้ถึงมือโอคะวะซังที่สนามบินนาริตะให้ได้เลยครับ

โอคะวะซัง-เฮ้ออออ งั้นก็ได้ ฝากด้วยนะ

ผม-ครับผม สวัสดีครับ

ชิโระ-เป็นไงบ้างวะ

ผม-อืมก็ตามที่ว่ามานั่นแหละ คงต้องหาแผนรับมือไม่ให้ฮารุซังหนีที่สนามบินนาริตะอีกครั้งอ่ะนะ

ชิโระ-แล้วพอจะมีแผนรึยัง

ผม-ยังไม่มีหรอก วันนี้เรากลับไปพักกันก่อนเถอะ เด๋วจะพาไปส่งที่โรงแรม ถ้าเป็นไปได้ก็เด่วจะขอให้เค้าอยู่ห้องติดกับ

ฮารุ มีอะไรแกก็จะได้ช่วยดูได้บ้าง บอกตรงๆ คนเดียวทำไม่ทันแน่ๆ

ชิโระ-เออ ไว้ใจได้เลย

 

หลังจากนั้นผมก็พาชิโระไปที่โรงแรมแล้วพวกเราก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน พออีกวันตอนเย็นผมก็พาพวกชิโระกับฮารุไป

ทานข้าวเย็นแล้วก็เดินเล่นต่อ เยาวราชอีกนิดหน่อยแล้วก็พากลับโรงแรม แล้วผมก็แยกตัวไปทำเรื่องจบ ผ่าน

ไป1อาทิตย์ก็เสร็จธุระหมดทุกอย่างละ ผมเลยคิดว่าจะพาฮารุไปส่งสักทีเพราะยิ่งเร็วยิ่งดี คนเป็นพ่อแม่เค้าก็ห่วงลูกป่านี้

ไม่รู้จะเป็นไงบ้างนะ แต่ก่อนกลับผมต้องโทรบอกโอคะวะซังให้รู้เรื่องเวลากลับที่แน่นอนก่อนแล้วก็วางแผนกันฮารุหนี

ผมเลยไปคุยกับชิโระ

 

ผม-ตอนนี้จัดการธุระเสร็จเรียบร้อยละนะ พร้อมกลับบ้านได้แล้วละ

ชิโระ-หรอแล้วแกจะเอาไงต่อ

ผม-ก็ไม่เอาไง ก็จองตั๋ว เรา3คน แล้วก็ส่งตัวฮารุซังให้โอคะวะซัง หลังจากนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไร

ชิโระ-แล้วจะกลับกันวันไหน

 

ผม-นั่นสินะ จริงๆก็อยากให้พวกแก เที่ยวกันอีกสักอาทิตย์นึง เพราะยังไง โรงแรม ก็จ่ายเงินไว้แล้ว ห้องละ14วัน

แต่อีกใจก็เป็นห่วงฮารุซังการที่ให้เค้ามาอยู่แบบนี้ การเป็นอยู่ความสดวกสบายมันดีไม่ถึงครึ่งของที่ตอนเค้าอยู่บ้านที่

ญี่ปุ่นหรอก

 

ชิโระ-มันก็จริงนะ

ผม-งั้นเราจองตั๋ว พรุ้ง นี้ รอบเช้าละกันนะ

ชิโระ-แล้วแต่แกเลย เพราะยังไงคนที่ต้องไปบอกฮารุก็คือแก

ผม-รู้แล้วน่า

 

หลังจากที่ผมจองตั๋วเสร็จ ผมก็เดินไปหาฮารุที่ห้อง
ก๊อกๆๆๆ

 

ผม-ฮารุซัง ผมขอเข้าไปหน่อยได้ไหมครับ

ฮารุ-เข้ามาได้เลยจ๊ะ

ผม-คือว่า พอดีผมจัดการธุระเรื่องเรียนเสร็จไวกว่ากำหนดก็เลยจะมาบอกฮารุซังว่า พรุ้งนี้ เราจะกลับญี่ปุ่นกันนะครับ

ฮารุ-เอ๋!!!! เด๋ว เด๋ว ทำไมไม่บอกกันก่อนอะ ขอฮารุอยู่เที่ยวต่ออีกได้ไหม บิกคุคุง นะ

ผม-ไว้ถ้าฮารุซังอยากมาเที่ยวอีกถึงตอนนั้นพวกเรามาเที่ยวกันใหม่ก็ได้นะครับ

ฮารุ-แต่ว่า

ผม-ที่บ้านเค้าเป็นห่วงฮารุซังกันอยู่นะครับ ครั้งนี้เรากลับบ้านกันก่อนนะครับ เด๋วผมจะเป็นคนไปส่งให้เองนะครับ

ฮารุ-......

ผม-เชื่อใจผมนะ

ฮารุ-อื้อ

 

แล้วฮารุก็เข้ามากอดผม พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ผมก็ได้แต่นั่งอยู่ข้างคอยเอามือลูบหัว จนฮารุหลับไป พอหลับไปปุ๊บ

ผมก็อุ้มฮารุไปนอนที่เตียง แล้วผมก็เดินออกมานอกห้องเพื่อจะโทรหาโอคะวะซัง

 

ผม-สวัสดีครับโอคะวะซัง

โอคะวะซัง-สวัสดีเป็นไงบ้างฮารุสบายดีไหม

ผม-ฮารุซังสบายดีครับ ผมจะโทรมาแจ้งเวลาเดินทางครับ ผมจองตั๋วของพวกเรา3คน ออกตั้งแต่เช้าคิดว่าจะไปถึงนาริ

ตะน่าจะช่วงเย็นๆครับ

โอคะวะซัง-หรอ ไวกว่ากำหนดอีกนะ

ผม-ครับผมไม่อยากทำให้โอคะวะซังต้องเป็นห่วงฮารุซังครับเลยคิดว่ารีบจัดการให้เสร็จจะดีกว่าครับ

โอคะวะซัง-งั้นหรอ หวังว่าจะมีแผนไม่ให้ฮารุจังหนีได้อีกใช่ไหม

ผม-ครับ ผมจะพยายามครับ

 

หลังจากวางสายโอคะวะซังไปผมก็ เข้าไปเก็บของให้ฮารุซัง แล้วก็เดินไปบอกชิโระให้เก็บของ ละผมก็ขับรถกลับมา

บ้านเพื่อเก็บของ แล้วก็นั่งแท๊กซี่ไปโรงแรมนอนกับชิโระ ตอนเช้าจะได้ออกมาพร้อมกันอยู่2คน ฮารุคงหาโอกาสหนี

ยากแหละแต่ถ้าเอาไม่อยู่จริงๆ คงต้องให้กินยานอนหลับแทนพอคิดได้แบบนั้นผมก็เลยซื้อยานอนหลับเตรียมเอา

ไว้ พอตื่นเช้ามาผมก็ไปปลุกฮารุซังที่ห้อง พวกเรา3คนก็นั่งแท๊กซี่มาที่สนามบิน เช๊คอินเรียบร้อย ผ่านตม. มารอที่gate

 

ผม-จริงสิฮารุซัง ซื้อของไปฝากเพื่อนๆสักหน่อยมั้ยครับ ในนี้มีพวกของแบรนคนไทยขายด้วยนะครับ

ฮารุ-อื้ม งั้นเด๋วมานะคะ ฝากกระเป๋าฮารุด้วยนะคะ จุ๊บ

ผม-ฮ่ะๆครับ

ชิโระ-เห้ยพวกแก ไปถึงขั้นไหนกันแล้วเนี่ย พวกแกคบกันแล้วหรอ

ผม-ปะ...ป่าวสะหน่อย

ชิโระ-หร๊อออ แต่มีการส่งจุ๊บให้กันเนี่ยนะ

ผม-นี่ชิโระ ถ้าเกิดแผนแตกหรือเอาไม่อยู่จริงๆ อาจจะต้องให้ฮารุกินยานอนหลับนะ

ชิโระ-นี่แก เอาจริงหรอ ถ้าฮารุตื่นมา จะทำไง

ผม-นั่นก็ไม่รู้สิ แต่ ยังไงก็ต้องส่งเค้าให้ถึงมือโอคะวะซังให้ได้

ชิโระ-รู้นะเว้ยว่าแกชอบยัยนั่นอ่ะ แกทำแบบนี้มันจะดีจริงๆหรอ

ผม-ใช่ เพราะชอบฮารุซัง ถึงไม่อยากเห็นเค้าต้องมาลำบากแบบนี้ไง

ชิโระ-งั้นแกก็คบกับยัยนั่นไปเลยสิ อย่างน้อยยัยนั่นก็จะได้ไม่หนีออกจากบ้าน

ผม-เรื่องนั้น.....ช่างมันเถอะ อีกหน่อยฮารุก็จะต้องเจอคนที่ดีกว่านี้แน่ๆ คิดว่าแบบนั้นอ่ะนะ

ชิโระ-นี่แก ยังคิดเรื่องที่ว่า ไม่คู่ควรกับยัยนั่นอยู่อีกหรอ

ผม-ช่างมันเถอะ งานของเราคือ พากเค้ากลับบ้านอย่างปลอดภัย งั้นเด๋วไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ

 

หลังจากนั้นผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำพอออกมาฮารุก็ซื้อของเสร็จหมดแล้ว พวกเราก็มานั่งรอกันอีกแปปนึง พนง.ก็เรียก

สามารถเข้าไปนั่งรอในเครื่องได้ พอเครื่องบินขึ้นผมก็หลับ ตื่นมาอีกที คือ ถึงสนามบินนาริตะเรียบร้อย พวกเราพากัน

เดินออกมาพอเอากระเป๋าเสร็จ ผมก็นั่งรอโอคะวะซัง ตามแผน

 

ผม-เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ ตรงตม คนเยอะมากเลย พวกเรานั่งพักกันหน่อยมั้ย จริงสิ เด๋วผมไปซื้อน้ำมาให้นะ

ชิโระ/ฮารุ-โอเคร

 

ผมก็เดินไปซื้อน้ำ ก่อนเดินกลับมาผมก็แอบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อใส่ยานอนหลับให้ฮารุ ถึงตอนนี้ ฮารุ จะยังไม่มีท่าทีว่า

จะหนี แต่กันไว้ก่อนดีกว่าแก้เพราะผมเองก็ไม่ได้บอกฮารุเหมือนกันว่า โอคะวะซัง จะมารอรับที่สนามบิน หลังจากนั้นผม

ก็เดินกลับมาหาทุกคน

 

ผม-อะ อันนี้น้ำของฮารุซัง อันนี้ของแก ชิโระ

ฮารุ-ขอบคุณค่ะ

ชิโระ-เออ

 

ฮารุก็กินน้ำที่ผมเอามาให้อยากสนิทใจ พวกเรานั่งพักกันไปสักพักจนยานอนหลับมันเริ่มออกอาการ

 

ฮารุ-ง่วงจังเลย บิกคุคุง

ผม-งั้นนอนพิงไหลผมเอาไหมจะได้ไม่ปวดคอนะ

ฮารุ-อืมมม เอาตรง อก แทนได้มั้ย

ผม-อื้ม ได้สิครับ

ฮารุ-ฮิฮิ มีความสุขจังเลย

ผม-ผมเองก็มีความสุขเหมือนกันครับ

 

แล้วผมก็เอามือลูบหัวฮารุไปเรื่อยๆ สักพักก็หลับไปจริงๆ

 

ผม-ฮารุหลับแล้วละ ชิโระ แกโทรหาโอคะวะซังเลย

ชิโระ-ได้ งั้นเด่วมานะ แกดูแล ยัยนั่นให้ดีๆละ

ผม-อ่าไม่ต้องห่วงหรอก

 

แล้วชิโระมันก็เดินไปโทรหาโอคะวะซังกับทาเคดะซัง สักพักมันก็เดินมาพร้อมกับพวกโอคะวะซัง

 

โอคะวะซัง-เป็นยังไงบ้าง

ผม-สวัสดีครับโอคะวะซัง คือผมไม่รู้ว่าฮารุจังจะทำอะไรบ้างถ้าเห็นโอคะวะซังที่นี่ ผมก็เลยให้เธอหลับไปก่อน

โอคะวะซัง-งั้นหรอ ดีแล้วละ นี่มาอุ้ม คุณหนูไป

บอดี้การ์ด-ครับ

ผม-โอคะวะซัง คือว่า

ทาเคดะซัง-นี่บิกคุคุง นี่มันเรื่องในครอบครัว ปล่อยยูคิคุงเค้าจัดการเถอะนะ

ผม-คะ..ครับ งั้นผมขอเป็นคนอุ้มไปส่งที่รถได้ไหมครับ ยังไงผมก็สัญญากับฮารุซังไว้แล้ว

โอคะวะซัง-ได้สิ

ชิโระ-เสร็จแล้วโทรมานะบิกคุคุง เด๋วจะมารับ

ผม-อ่าเข้าใจแล้วละ

 

แล้วผมก็อุ้ม ฮารุ เดินไปกับโอคะวะซัง

 

โอคะวะซัง-นี่ฮารุจังก็คือสาวสวยร้านรองเท้านั่นใช่มั้ย ได้เจอสาวสวยร้านร้องเท้า แล้วเป็นยังไงบ้าง

ผม-เอ๋!!! โอคะวะซัง รู้เรื่องนี้ได้ไงครับ

โอคะวะซัง-ฮ่ะๆก็ฮารุไง ฮารุเป็นคนบอกน่ะ แต่ฮารุบอกว่าห้ามบอกบิกคุคุงว่าฮารุรู้อยู่แล้วว่าคือคนที่เธอตามหา

ผม-งะ งั้นหรอครับ

โอคะวะซัง-แล้วพอเจอแล้วได้ทำในสิ่งที่อยากทำรึยัง

ผม-ผมก็........อยากทำในสิ่งที่อยากทำ แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่คู่ควรกับฮารุซังครับ

โอคะวะซัง-จริงสิหลังจากนี้พอฮารุตื่นแล้ว ฮารจะต้องโดนกักตัวแล้วจะไม่ได้ติดต่อกับเธออีก บิกคุคุงจะว่ายังไง

ผม-ถึงผมจะเสียใจที่จะไม่ได้คุยกับฮารุซังอีก แต่ ผมจะเก็บช่วงเวลาดีๆเหล่านี้ไว้เป็นความทรงจำของผมไปตลอดชีวิตเลยครับ

โอคะวะซัง-งั้นหรอ ขอบใจที่พาฮารุมาส่งนะ แล้วก็ค่าใช้จ่ายของฮารุตอนอยุ่ไทยจะมาชดใช้ให้วันหลังนะ

ผม-เอ่อ...โอคะวะซัง ถ้าฮารุซังตื่นแล้ว ฝากกระดาษแผ่นนี้ให้ฮารุซังด้วยจะได้มั้ยครับ

โอคะวะซัง-ได้สิ งั้นไปนะ รักษาสุขภาพด้วยนะออกรถได้

ผม-ขอบพระคุณมากครับ โอคะวะซัง

 

แล้วผมก็ยืนตรงแล้วก็ก้มหัวลง จนรถของโอคะวะซังหายไปไกล ผมไม่รู้ทำไมแต่น้ำตาผมก็ไหลไม่ยอมหยุดผมได้แต่นั่ง

อยู่ตรงนั้นและปาดน้ำตา อยู่อย่างนั้นสักพัก

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา