ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

ชิโระ-นี่ กลับบ้านกันเถอะ

ผม-อะ...อืมม

 

หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย ชิโระชวนให้ไปนอนที่บ้านแต่ผมคิดว่านอนโรงแรมน่าจะดีว่า เพื่อน้ำตามันไหล

ออกมาอีก หลังจากที่ แยกกับฮารุวันนั้นนี่ก็ผ่านไปแล้ว2วัน ผมไม่ได้ออกจากโรงแรมเลย ข้าวกับน้ำชิโระมันก็ซื้อ

เข้ามาให้ ชิโระมันก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของผมอยู่บ้าง มันก็ไม่ได้ถามอะไร แต่มันมักจะมาอยู่เป็นเพื่อนเสมอ แล้วก็ชอบอ้างว่า โดนพ่อไล่มาบ้าง ไม่มีไรทำบ้างละ แต่ผมก็ไม่ ได้เกลียด คนแบบนี้เท่าไหร่หรอกนะ

 

 

ชิโระ-โอ้ยยยยย เรียกตั้งนานไม่ได้ยินรึไง

ผม-ห๊ะ ว่าไง

ชิโระ-เอ้ายูคิซังอยากจะคุยด้วย

ผม-สะ....สวัสดีครับโอคะวะซัง

โอคะวะซัง-สวัสดี คิดว่าตอนนี้บิกคุคุง น่าจะ กินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นห่วง ฮารุอยู่สินะ

ผม-เอ่อ.... ครับ

โอคะวะซัง-นี่จะกลับเมื่อไหร่ละ

ผม-ก็อีก12วันครับ

โอคะวะซัง-งั้นหรอ งั้นตอนนี้ช่วยมาหาที่ บริษัทหน่อยสิ ให้ชิโระพามาก็ได้พอดีมีเรื่องอยากจะคุยด้วย

ผม-มีเรื่องอยากจะคุยด้วย......กับผมหรอครับ?

โอคะวะซัง-ใช่เรื่องของฮารุจัง แต่ถ้าไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไรนะ

ผม-ผมจะรีบไปตอนนี้เลยครับ

โอคะวะซัง -ฮ่ะๆ แล้วเจอกันนะ

ผม-ครับ

ชิโระ-ยูคิซังว่าไงบ้าง

ผม-เค้าบอกมีเรื่องจะคุยด้วยต้องรีบไป

ชิโระ-เรื่อง ยัยนั่นสินะ

ผม-อ่า

ชิโระ-งั้นไว้ใจได้เลยเด๋วจะซิ่งรถไปให้ถึงที่เลย

ผม-แกบอกทางได้ไหมเด๋วขอขับเอง

ชิโระ-เอางั้นก็ได้

 

 

หลังจากที่ตกลงกันได้ ผมกับชิโระ ก็ลงไปที่จอดรถ เราต้องซิ่งกันหน่อยแล้ว เพราะชิโระบอกว่า บริษัทโอคะวะซัง อยู่ที่

ชิบูย่า พอขึ้นรถได้ผมกดตูดสะบัดดออกไปเลย ขับมาได้แปปนึงก็ถึงในเมือง ในเมืองเวลา รีบ รถก็ติดผมเลยตัดสินใจ

หยิบ มือถือที่เปิดจีพีเอสไว้มาแล้วทิ้งรถวิ่งไปแทนกว่าจะวิ่งมาถึง ลากเลือดจริงๆ

 

 

ผม-แฮกๆๆ....สวัสดีครับ คือว่าผมมา พบโอคะวะซัง ครับ

พนง-ได้นัดไว้รึป่าวค่ะ

ผม-เอ๊ะ..... ก็เหมือนจะนัดไว้แล้วนะครับ

พนง-ชื่อคุณอะไรคะ

ผม-ชื่อบิกคุ ครับ

พนง-เอ....ในตาราง ไม่มีชื่อบิกคุซังนะคะ

ผม-เอ๋!! เฮ้อออ

พนง-งั้นเด๋วจะลองโทรขึ้นสอบถามกับทางเลขา ท่านประธานให้นะคะ

ผม-ขอบคุณครับ

พนง-มีคนมาขอพบท่านประธาน ค่ะ ชื่อบิกคุ ค่ะ ค่ะ ทราบแล้วค่ะ

ผม-เป็นไงบ้างครับ

พนง-แหม๋เป็น พนง ใหม่ ก็ไม่บอกละคะ เชิญขึ้นไปได้เลยค่ะ ท่านประธานรอ อยู่ชั้นบนสุด

ผม-เอ่อ ครับ ขอบคุณครับ

 

 

พนง.ใหม่ ใคร สงสัยจะเข้าใจอะไรผิดอยู่ละมั้ง ผมก็เดินไปขึ้นลิฟต์ขึ้นไปชั้นบนสุด พอลิฟต์เปิด ก็เจอห้องโถงกว้างๆ

แล้วมีโต๊ะกับ พนง นั่งอยู่ หน้า ประตู

 

 

ผม-ผมมาพบโอคะวะซังครับ

พนง-เชิญด้านในได้เลยค่ะ ท่านประธานกำลังรออยู่

ผม-ครับ

 

ก๊อกๆ

พอผมเปิดประตูเข้าไป ก็เจอโอคะวะซัง นั่งทำงานอยู่

 

ผม-โอคะวะซัง ผมมาแล้วครับ

โอคะวะซัง-อ่าวมาแล้วหรอ มานั่งก่อนสิ จะดื่มน้ำอะไรหน่อยมั้ย

ผม-เอ่อ ครับ

โอคะวะซัง-นี่คุณเลขา ขอน้ำ2 แก้ว

เลขา-ทราบแล้วค่ะ

โอคะวะซัง-เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า คือตอนนี้ ฮารุโดนกักตัวอยู่แต่ในห้องนอนของตัวเอง โดนยึดมือถือ แล้วมีคนเฝ้า

ตลอด24ชม

ผม-แบบนั้น มัน

โอคะวะซัง-อย่าเพิ่งบ่นสิ ทีนี้ เดิมทีฮารุน่ะนะปกติจะต้องมาช่วยงานทีนี่

ผม-แต่ว่าฮารุยัง

โอคะวะซัง-จะบอกว่าฮารุยังเด็กสินะ แต่ ฮารุน่ะ สามารถทำงานพวกนี้ได้ดีเลยละ

ผม-งั้นหรอครับ

โอคะวะซัง-ใช่แล้วละ ทีนี้พอฮารุโดนกักตัว ฮารุไม่ยอมกินอะไรเลย สิ่งเดียวที่ฮารุจับไม่ปล่อยตอนนี้ คืออะไรรู้มั้ย

ผม-เอ่อ ไม่ทราบครับ

โอคะวะซัง-สิ่งที่ฮารุถืออยู่มันคือกระดาษที่ เธอฝากให้ไงละ

ผม-งะ..งั้นหรอครับ ในนั้นผมเขียน

โอคะวะซัง-เขียนว่า ฉันรักเธอที่สุดสินะ

ผม-อะเอ่ออ.......... ครับ

โอคะวะซัง-นี่พวกเรามาทำข้อตกลงกันหน่อยดีมั้ย

ผม-ข้อตกลงอะไรหรอครับ

โอคะวะซัง-มันก็แค่ง่ายๆ ถ้าเธอสามารถทำงานในส่วนของฮารุได้ หมด ภายใน12วันที่เหลือนี้ ทางบริษัท เรา จะออก

หนังสือรับรองเพื่อใช้ในการขอวีซ่าทำงานที่นี่เป็นไง แน่นอนว่าถ้าทำได้อ่ะนะ สนใจมั้ย

ผม-สนครับ

โอคะวะซัง-ไม่คิดหน่อยหรอ

ผม-ผมจะพยายามครับ

โอคะวะซัง-อ่อ อย่าลืมนะว่า ยังห้ามติดต่อกับฮารุเด็ดขาด ถ้าแอบติดต่อกันแล้วจับโดนได้ เธอจะไม่ได้เจอฮารุอีกเป็น

ครั้งที่2 และแน่นอนว่า เธอก็คงต้องลืมแม่สาวสวยร้านร้องเท้านั่นไปด้วยว่าไง

ผม-เข้าใจแล้วครับ

โอคะวะซัง-ดี งั้นเด๋วจะให้เลข พาไปที่ห้องทำงานนะ

ผม-ครับ

 

 

แล้วผมก็เดินออกจากห้องมา

 

 

เลขา-เด๋วจะพาไปห้องทำงานนะคะ

ผม-ครับ ขอความกรุณาด้วยครับ

เลข-ห้องนี้เลย ค่ะ

ผม-เอ๋ นี่มันห้อง ติดกับ ห้องของ โอคะวะซัง นี่ครับ

เลขา-ใช่ค่ะ ปกติ คุณหนู ก็นั่งทำงานที่นี่ค่ะ

ผม-งั้นหรอครับ

เลขา-ท่านประธานบอกว่าให้ใช้ห้องนี้ได้ตามสบาย แล้วเด๋ว จะยก น้ำกับเอกสารมาให้นะคะ

ผม-ได้ครับ รบกวนด้วยครับ

 

 

แล้วเลขาก็หายไปสักพักนึงก็กลับมา กับ แฟ้มงาน หนาๆ ประมาณ20กว่าอัน

 

 

ผม-ผมต้องทำให้หมดนี่ใช่ไหมครับ

เลขา-ใช่ค่ะ แต่เด๋วพรุ้งนี้ก็จะมีมาเพิ่มอีกค่ะ ส่วนที่อยู่ตรงนี้ คือส่วนที่คุณหนูทำค้างไว้ค่ะ

ผม-งะ งั้นหรอครับ แล้วหน้าที่ผมต้องทำอะไรบ้างครับ

เลขา-งานทั้งหมดคุณหนูจะมีหน้าที่เช๊ค ถ้าตรงไหนที่มันดูผิดปกติก็จะวงไว้แล้วส่งกลับไปให้แก้ใหม่ค่ะ

ผม-งั้นหรอครับ ถ้าอันไหน ผ่านแล้วเอาไปไว้ที่ไหนหรอครับ

เลขา-อันไหนที่เสร็จแล้วก็เอามาส่งท่านประธานได้เลยค่ะ

ผม-เข้าใจแล้วครับ

เลขา-งั้นขอตัวก่อนนะคะ ขาดเหลืออะไรก็กดโทรศัพโทรเรียกได้เลยค่ะ จะน้ำหรือกาแฟก็ได้ค่ะ

ผม-ครับขอบคุณครับ

 

 

 

หลังจากที่ เลขาออกไป งานของผมเท่าที่ฟังมา คือ เช๊ค เอกสารทั้งหมดของ บริษัท นี้ แล้วส่งให้โอคะวะซัง เพื่อ

อนุมัติสินะ หลังจากนั้นผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยๆ ทำไปได้3แฟ้ม หันดูอีกที คือเช้าแล้ว แต่เพื่อคนที่เรารัก ทนต่ออีก

หน่อยแล้วกันเว้ยยยยยยยย

แล้วผมก็มานั่งทำงานต่อ ทำไปทำมา มันก็เพลินดีนะ คือมันไม่ใช่งานยากอะไรเพียงแต่มันต้องใช้ความรับผิดชอบสูง

แล้วก็ถ้าผิดมาอาจจะทำให้บริษัทเสียหายเพราะงั้นมันก็เลยค่อนค้างที่จะกดดัน +กับที่โอคะวะซังบอกว่าถ้าไม่ผ่านก็ไม่

ได้เจอฮารุอีกครั้ง

ก๊อกๆๆ

 

 

 

โอคะวะซัง-ขยันทำงานมันก็ดีอยู่หรอกนะ บิกคุคุง แต่ ถ้าไม่พักผ่อนสะบ้าง แทนที่งานจะเสร็จมันจะกลายเป็นไม่เสร็จไปนะ

ผม-อ๊ะ โอคะวะซัง ไม่สิ ท่านประธาน สวัสดีครับ

โอคะวะซัง-เรียกปกติน่ะดีแล้ว แล้วเป็นไงพอจะทำไหวมั้ย

ผม-ผมก็พอทำไหวนะครับจริงๆ มันก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่เพียงแต่เอกสารมันเยอะและบวกกับถ้าเราผลาด มันจะทำให้

บริษัทเสียหายเยอะมาก มันเลยกดดันมากกว่า ยากน่ะครับ

 

โอคะวะซัง-งั้นหรอ

ผม-แล้ววันนี้ โอคะวะซังมีเรื่องอะไรหรอครับ

โอคะวะซัง-เฮ้อออ คืองี้นะ ตั้งแต่กลับมาจากไทยวันนั้น ตอนนี้ก็ผ่านไป5วันแล้ว แต่ฮารุนี่สิ่ ไม่ยอมกินข้าวเลยกลัวจะล้ม

ป่วยไปน่ะสิ

ผม-งั้นแบบนี้ ผมขอ

โอคะวะซัง-หยุดเลย รู้ว่าจะพูดอะไร แต่เราตกลงกันแล้วใช่ไหม

ผม-ผมก็เข้าใจครับแต่ ฮารุ

โอคะวะซัง-งั้นถือสะว่า ปิดตาข้างนึงเพื่อฮารุ บิกคุคุงเขียนข้อความใส่กระดาษให้หน่อยได้ไหม อย่างน้อยให้ฮารุได้กิน

ข้าวบ้างก็ยังดี

ผม-เข้าใจแล้วครับ งั้นเด๋วผมเขียนให้เลยนะครับ

 

 

ผมก็หยิบกระดาษมาเพื่อเขียนข้อความ แล้วก็พับให้ โอคะวะซัง

 

 

ผม-เสร็จแล้วครับ

โอคะวะซัง-ไม่อยากแอบอ่านหรอกแต่ว่าจะได้ผลแน่นะ

ผม-ผมเองก็ไม่แน่ใจนะครับ แต่ผมเขียน ว่า ทานข้าวบ้างนะครับ พวกเรามาพยายามด้วยกันนะ

โอคะวะซัง-งั้นหรอ ฮารุน่าจะดีใจ นะแบบนี้

ผม-โอคะวะซังคือว่าผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ แต่สัญญาว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องในครอบครัว แน่ๆครับ

โอคะวะซัง-อืมได้สิ

ผม-คือว่า ตอนนี้ สถานการเป็นยังไงบ้างหรอครับ หลังจากวันนั้น

โอคะวะซัง-นั่นสินะ หลังจากวันนั้น ฮารุก็หลับจนถึงบ้านนั่นแหละพอเช้ามาก็พบว่าตัวเองอยู่บ้านแล้ว พยายามจะออก

จากห้องแต่ก็ออกมาไม่ได้สุดท้ายฮารุ เขียนโน๊ตออกมาบอกว่าจะฆ่าตัวตาย พวกเราก็เลยเปิดประตูแล้วเข้าไปคุยกับฮารุ

สิ่งที่ฮารุถาม บ่อยที่สุด คือ บิกคุคุง อยู่ไหน บิกคุคุงสัญญากันแล้วว่าจะอยู่ด้วยกัน พวกเราทำได้แค่บอกว่า บิกคุคุง

กลับประเทศไทยไปแล้ว หลังจากนั้น ฮารุก็ไม่โวยวายอะไรอีกเลย รวมถึงไม่กินข้าวด้วย

 

 

 

ไม่รู้ทำไมตอนที่ผมได้ฟังเรื่องนี้ ผมถึงกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ในหัวผมมีแต่ฮารุจะเป็นยังไงบ้าง เธอจะหิวขนาดไหน เธอจะ

หลับได้มั้ย เธอจะคิดสั้นรึป่าว หลายๆอย่างมันเริ่มทับถมกันเข้ามาในหัวน้ำตาก็เริ่มไหลไม่ยอมหยุด

 

 

 

ผม-ฮะ ฮารุ..... ผมขอโทษ

โอคะวะซัง-นะ..นี่บิกคุคุงอย่าร้องไปเลยนะ

ผม-คะ ครับ งั้นผม ขอทำงานต่อ นะครับ

โอคะวะซัง-น่าจะไปพักบ้างนะ

ผม-หลังจากที่ได้ฟังเรื่องนี้ผมคงพักไม่ได้แล้วละครับ ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาศคนอย่างผม

โอคะวะซัง-นั่นสินะ หวังว่าเธอจะทำสำเร็จนะ ขอกระดาษแผ่นนี้ไปละ

 

 

 

แล้วโอคาวะซังก็ออกไปผมก็นั่งทำงานต่อ ระหว่างทำงานเก่า ยังไม่เสร็จหมด งานใหม่ก็มาเรื่อยๆ ผมเหลือเวลาอีก 6วัน

อย่าว่าแต่เวลาพักเลยเวลาจะกินจะอ่าบน้ำยังไม่มีเลยมั้งเนี่ย แต่ถึงจะบอกแบบนั้น ชั้นบนสุดด ที่ผมทำงานอยู่ก็มีครบ

ไม่ว่าจะห้องอ่านน้ำ หรือห้องน้ำ ส่วนเสื้อผ้ากับอาหารก็ ให้ชิโระเป็นธุระให้บางทีอาจจจะเสร็จทันก็ได้

ในระหว่างที่ทำงานอยู่ที่นั่น ผมไม่ได้ออกจากห้องทำงานนั้นเลย เพราะผม กินนอน อยู่ที่นั่น คือ ตื่นนอนมาก็ทำงานเลย

ทำงานจน หลับไปเอง จนมาถึงวันสุดท้าย ของการทำงาน

 

 

 

โอคะวะซัง-วันนี้ทำงานวันสุดท้ายแล้วสินะ พรุ้งนี้ เครื่อง ออก กี่โมงงั้นหรอ

ผม-เครื่องออก ประมาณ11 โมงครับ

โอคะวะซัง-ทำไมรีบกลับจังไม่จองตั๋วออกสัก 1ทุ่ม-2ทุ่มละ

ผม-คือถ้าออกมึดกว่าจะไปถึง สนามบินที่ไทย จะดึกน่ะครับมันจะหารถกลับบ้านยาก

โอคะวะซัง-งั้นหรอ งั้นวันนี้รีบทำงานให้เสร็จ นะ เด๋วตอนเย็นจะส่งคนมารับ ไปงานเลี้ยง

ผม-งานเลี้ยงอะไรหรอครับ

โอคะวะซัง-งานเลี้ยงส่ง เธอไง บิกคุคุง

ผม-งั้นหมายความว่า........ผม ไม่ผ่านสินะครับ

โอคะวะซัง-นั่นสินะ การประเมิณมันก็ยังไม่หมดเวลาสะด้วยสิ เธอจะเอาไง จะหยุดตั้งแต่ตอนนี้หรือ ว่า

ผม-ผมจะทำต่อ ครับ

โอคะวะซัง-งั้นหรอ งั้นก็ พยายามเข้าละ แล้วตอนเย็นเจอกันนะ

ผม-เข้าใจแล้วครับ

 

 

หลังจากที่โอคะวะซังออกไปผมก็รีบเคลียงานของวันนั้นให้เสร็จ ถ้าถามผมว่างานเก่าที่มันเยอะๆไปไหน ก็ต้องบอกว่า ที่

งานเสร็จทันก็เพราะตอนกลางคืน บางวันไอ้ชิโระมันมาช่วย ด้วย ผลมันก็เลยออกมาแบบนี้ ถ้าไม่มีชิโระผมเองก็น่าจะแย่

รอบนี้ ผมทำงานไปเรื่อยๆ จน มารู้สึกตัวอีกที ก็เย็นแล้ว แต่จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกันนอกห้อง เสียงดังมาก

 

 

 

เลขา-เข้าไม่ได้ค่ะ อย่าเพิ่งเข้าเลยนะคะ มาใหม่พรุ้งนี้เถอะนะคะ

...-หลบไป

เลขา-แต่ว่า

 

 

พอเสียงเงียบปุ๊บ ก็มีเสียงเปิดประตูห้องทำงานที่ผมอยู่ดังปัง!!!!!!

 

 

....-นี่ไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นใคร แต่ห้องนี้คือห้องทำงานส่วนตัวและก็ไม่ชอบให้ใครเข้ามาในนี้โดยไม่ได้รับอนุญาต

ด้วย!!

ผม-เอ๋ ฮะ ฮารุ....ซัง

 

 

พอฮารุหันมามอง หน้าผม เท่านั้นเธอก็เงียบไปเลย

 

 

เลขา-คุณหนูคะ คือว่า คนๆนี้ บิกคุคุงออกมาเร็วๆสิคะ

ผม-เอ๋ ครับ เข้าใจแล้วครับ

 

 

ผมก็หยิบเอกสาร แล้วก็ลุกออกจากโต๊ะทำงานเดินผ่านฮารุไป

 

 

ฮารุ-เด๋ว !!!!

เลขา-มีอะไรหรอคะคุณหนู หรือว่าจะเอากาแฟ

ฮารุ-ไม่เอา แต่ เธออ่ะออกไปได้แล้ว

เลขา-ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ บิกคุคุงไปเร็ว

ฮารุ-บอกให้เธอออกไปคนเดียว

เลขา-เอ๋!!!

ฮารุ-ไม่ได้ยินที่สั่งหรอคะ

เลขา-เข้าใจแล้วค่ะ

 

 

หลังจาก เลขาไปแล้ว ทีนี้เราก็อยู่กัน2คน อีกแล้วสินะคิดถึงจัง

 

 

 

ผม-ฮะ ฮา

ฮารุ-รู้ใช่มั้ยคะว่าคนผิดสัญญาจะโดนอะไร

ผม-คะ ครับ ทราบแล้วครับ

ฮารุ-ดี งั้นก็กัดฟันแน่ๆ ละ แล้วหลับตาสะ

ผม-จะตบผมอีกแล้วหรอครับ

ฮารุ-แล้วใครให้ผิดสัญญาคะ ใครสัญญาว่าจะไปส่งฮารุถึงบ้านคะ ใครเป็นคนสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปคะ

ผม-ผะ ผม เองครับ

ฮารุ- แล้วหายไปไหนมาค่ะ

ผม-คะ คือ

ฮารุ-ไม่ต้องพูดแล้ว หลับตาแล้วกัดฟันแน่นๆ

ผม-ครับ!!

 

 

ผมก็หลับตา ตามที่ฮารุบอก แล้วก็เกร็งสุดๆ รอบบนี้ ฮารุซังโกรธ สุดๆเลย แต่ขอแอบดูหน่อยละกันนะ พอผมลืมตา

ออกมา ภาพที่เห็นคือฮารุกำลังจูบผม

 

 

ผม-อื้อ ฮา

ฮารุ-อื้มม จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ

 

 

แล้วฮารุก็เอาปากออกจากปากผม แล้วเธอก็กอดผมต่อ

 

 

ผม-ฮะ ฮารุซัง

ฮารุ-หื๋อ

ผม-ปล่อยผมก่อนได้มั้ยครับ ผมยังมีงานเหลืออีกเยอะเลยนะครับ ถ้าผมทำไม่เสร็จละก็

ฮารุ-ทำไม่เสร็จแล้วมันจะเป็นยังไงหรอคะ

ผม-ผมคงจะไม่ได้

ฮารุ-นี่บิกคุคุงเราไปกันเถอะได้เวลาแล้วนะ

ผม-เวลาอะไรหรอครับ

ฮารุ-ปาร์ตี้ไงคะ

ผม-งั้น นั่งรอผมแปปนึงได้ไหม ขอทำงานอีกแปปนึงนะ

ฮารุ-ไม่ได้ค่ะ!!! ไปได้แล้วค่ะ

 

 

 

แล้วฮารุ ก็หยิบ งานจากมือผมไปแล้วก็ จับมือผมลากไปที่ลิฟต์

 

 

เลขา-จะกลับแล้วหรอคะคุณหนู เอ๋!!!บิกคุคุงจะไปไหนคะ งานเสร็จแล้วหรอคะ

ผม-คือว่า

ฮารุ-นี่!! ทำไมบิกคุคุงจะไปไม่ได้คะ

เลขา-แต่ว่า งาน

ฮารุ-ถ้างาน ละก็เด๋วจะเอาไปทำต่อให้เสร็จแล้วพรุ้งนี้จะเอามาให้ค่ะ

เลขา-ขะ เข้าใจแล้วค่ะ

ฮารุ-ทีนี้พวกเราก็ไปกันได้แล้วนะ ที่รัก

ผม/เลข-เอ๋!!!

 

 

แล้วพวกเราก็เข้าลิฟต์ ลงมาข้างล่าง

 

 

ผม-นี่ฮารุซัง ไปพูดแบบนี้กับเค้ามันดูไม่ดีเลยนะ

ฮารุ-ไม่รู้ไม่ชี้ ก็ฮารุ หงุดหงิดนี่คะ เรียกบิกคุคุงอยู่ได้

 

 

แล้วฮารุก็มาควงแขนผม

 

 

ฮารุ-เราไปปาร์ตี้กันเถอะนะ

ผม-อะ อื้ม แล้วเราจะไปที่ไหนหรอครับ

ฮารุ-เอ๋ คุณพ่อไม่ได้บอกหรอ ไหนบอกว่าบอกบิกคุคุงไว้แล้วไง

ผม-โอคะวะซังบอกผมแค่ให้รีบทำงานให้เสร็จแล้วก็เด๋วจะส่งคนมารับ

ฮารุ-ฮิฮิ มารับแล้วนะคะ ที่รัก

ผม-อย่าแกล้งผมเล่นสิครับ ฮารุซัง

ฮารุ-ฮิฮิ ก็ แกล้งบิกคุคุง แล้ว สนุกนินา ป่ะเราไปที่รถกันเถอะ คนขับรถรอนานแล้วนะคะ

ผม-ครับ

 

 

แล้วฮารุก็พาผม ไปขึ้นรถที่ติดเครื่องรออยู่

 

 

ผม-นี่ ฮารุซัง เราจะไปที่ไหนกันหรอครับ

ฮารุ-วันนี้เราจะไปที่บ้านฮารุกันค่ะ

ผม-เอ๋!! เด่วๆ ผมขอกลับไปเปลื่ยนชุดก่อนได้ไหม

ฮารุ-ฮิฮิ เหมือนที่ชิโระบอกไม่มีผิด ฮารุ เตรียมชุดมาให้แล้วค่ะ เปลื่ยนบนรถเลย

ผม-ไม่ๆๆ เด๋วผมไปเปลื่ยนในห้องน้ำดีกว่าครับ

ฮารุ-เห๋!!! ไม่ใช่คนอื่นสะหน่อย นี่ฮารุนะคะ

 

 

ผมก็เลย เอามือไปจับที่หัวฮารุ แล้ว เอาซบที่อกผม

 

 

ผม-ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ครับ แค่นี้ ผมก็รักเธอหัวปักหัวปำแล้วละครับ

ฮารุ-จริงๆนะคะ

ผม-ครับ