ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
                                    
ตื่นเช้ามาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาข้างล่าง
 
ทานากะ-อาหารเช้าทำเสร็จพร้อมทานแล้วครับ
ผม-ครับ
 
ผมก็เดินเข้ามาที่ห้องอาหารกับทานากะเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นมีแค่อายะยืนอยู่คนเดียว
 
ผม-ฮารุไปไหนครับทานากะ-คะ คุณผู้หญิงออกไปที่ศาลเจ้าครับ
ผม-งั้นหรอครับ
 
 
หลังจากนั้นผมก็นั่งกินข้าวคนเดียวเงียบๆพอกินข้าวเสร็จตอนที่ผมกำลังจะเดินออกจากบ้านเพื่อไปที่โรงรถก็เจอโทชิโร่ยืน
ดักรออยู่ที่หน้าบ้าน
 
 
โทชิโร่-ท่านบิกคุเชิญขึ้นรถครับ
ผม-ขึ้นรถไปไหนหรอครับ
โทชิโร่-วันนี้คุณผู้หญิงสั่งให้ผมขับรถพาท่านบิกคุไปทำงานครับ
ผม-เฮ้อออ งั้นก็ไปกันเถอะครับ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็นั่งรถเข้าไปที่บริษัทพอขึ้นมาที่ห้องทำงานผมก็เข้าไปทำงานตามปกติทำงานไปได้สักพักนานามิก็มาตาม
ผมให้ลงไประชุมพอผมประชุมเสร็จออกจากห้องมาก็เจอโทชิโร่ยืนดักรออยู่ที่หน้าห้องประชุม
 
 
 
โทชิโร่-ท่านบิกคุ คุณผู้หญิงโทรมาบอกว่าให้คุณท่านไปหาที่ศาลเจ้าตอนนี้เลยครับ และผมได้เก็บของมาให้ครบหมดแล้ว
ครับ
ผม-ห๊ะ!! มีอะไรงั้นหรอครับ
โทชิโร่-ผมเองก็ไม่ทราบครับ คุณผู้หญิงโทรมาบอกแค่ว่าให้พาท่านบิกคุไปที่ศาลเจ้าครับ
นานามิ-ถ้ามีงานด่วนเข้ามาจะโทรไปบอกนะคะ บิกคุซัง
ผม-………นานามิซัง มีเรื่องอะไรที่ยังไม่ได้บอกผมรึป่าวครับนานามิ-คะ คะ คือว่า….
ผม-เฮ้อออออ นี่ก็เป็นคำสั่งของฮารุซังอีกแล้วใช่มั้ยครับ
นานามิ-ค่ะ
ผม-นานามิซังขึ้นไปเก็บของและลงมาเจอผมที่ข้างล่างด้วยนะครับ อย่าลืมบอกซานาเอะซังล่ะ
นานามิ-เอ๋!! ทะ ทะ ทราบแล้วค่ะ
 
 
หลังจากนั้นนานามิก็ขึ้นไปข้างบนส่วนผมก็ลงมาข้างล่างและบอกให้คนเตรียมรถบริษัทและคนขับให้ขับรถไปส่งนานามิ
และซานาเอะ ส่วนผมก็นั่งรถที่โทชิโร่ขับไปที่ศาลเจ้าพอไปถึงที่ศาลเจ้าหน้าทางเข้ามีวัยรุ่นชายหญิงแต่งตัวกันแบบจัดเต็ม
ตั้งแต่หัวจรดเท้าเดินกันเต็มไปหมดขนาดยังไม่ถึงในตัวศาลเจ้านะเนี้ยวันนี้คนเยอะมากๆ พอโทชิโร่ขับรถเข้าไปที่ลานจอด
รถผมก็เห็นรถซิ่งจอดอยู่เต็มไปหมด
 
 
 
โทชิโร่-วัยรุ่นสมัยนี้ทั้งหล่อทั้งสวยกันทั้งนั้นเลยนะครับ
ผม-นั่นสิครับ ว่าแต่วันนี้รถซิ่งเยอะเหมือนกันนะครับเนี้ย อย่างกับงานรวมตัวคนชอบรถเลยนะ
โทชิโร่-วันฉลองแบบนี้ทั้งทีก็คงมีวัยรุ่นหลายคนที่อยากจะขับรถมาโชว์เพื่อนๆกันทั้งนั้นแหละครับท่านบิกคุ
ผม-มีแต่รถสวยๆทั้งนั้น
โทชิโร่-ฮ่ะๆรถของท่านบิกคุก็ไม่น้อยหน้าพวกเด็กๆที่นี่หรอกนะครับ
ผม-แต่ไม่มีที่จอดรถเลยนี่สิครับ
โทชิโร่-งั้นพวกเราลองไปดูที่จอดด้านหลังศาลเจ้ากันครับ อาจจะมีที่จอดก็ได้นะครับ
ผม-อืมถ้ามีที่จอดใก้ลๆก็ดีนะครับ
 
 
 
หลังจากนั้นโทชิโร่ก็วนไปหลังศาลเจ้าและพวกเราก็ได้ที่จอดรถกันที่นั่นพอผมเดินเข้ามาในศาลเจ้าก็พยายามมองหาฮารุ
แต่คนที่มาศาลเจ้านั้นเยอะกว่าตรงหน้าถนนมากๆผมเองก็ได้แต่ยกมือไหว้อยู่ที่ด้านหน้าของศาลเจ้าเพราะไม่อยากเบียด
คนเข้าไปข้างใน
 
 
 
โทชิโร่-ท่านบิกคุเมื่อกี้ได้รับรายงานจากชิสึซังว่าคุณผู้หญิงกำลังเดินหาอะไรทานอยู่ที่ลานกว้างด้านหน้าของศาลเจ้าครับ
ผม-อืมม ใก้ลเที่ยงแล้วด้วยนะ งั้นพวกเราก็เดินไปดูของกินบ้างก็ดีนะครับ
โทชิโร่-ถ้าอย่างงั้นเชิญทางนี้เลยครับ
 
 
 
หลังจากนั้นโทชิโร่ก็เดินนำผมไปที่ลานด้านหน้าของศาลเจ้าลานตรงนั้นกว้างมากและเต็มไปด้วยซุ้มขายของกินมีทั้งร้าน
ขายของจุกจิก ส่วนใหญ่แล้วงานแบบนี้ร้านที่ได้เงินจากผมเยอะที่สุดก็คือ พวกร้านเนื้อย่าง หมูย่าง ในวันนี้ผมเองก็ไม่ผลา
ดที่จะไปต่อแถวเข้าคิวซื้อเนื้อย่างA4ในราคาไม้ละ 800เยน ในระหว่างที่ผมยืนเข้าคิวรอซื้อเนื้อย่างอยู่ จู่ๆก็มีคนเข้ามา
ทัก
 
 
 
ชิสึ-คุณท่านคะ คุณผู้หญิงให้มาตามค่ะผม-เอ๊!! ชิสึซังหาผมเจอได้ยังไงครับชิสึ-คุณผู้หญิงบอกว่า ให้เดินตามหาคุณท่านจากร้านขายเนื้อย่างเสียบไม้ค่ะ
 
 
หาเจอง่ายไปหน่อยมั้ย ร้านก็มีตั้งเยอะคนก็เยอะแยะ ยังจะเห็นอีก
 
 
ผม-ขอผมซื้อเนื้อย่างก่อนได้มั้ยครับ
ชิสึ-โทชิโร่ซัง ขอรบกวนด้วยนะคะ
โทชิโร่-ทราบแล้วครับชิสึซัง
ชิสึ-คุณท่าน ได้โปรดเดินตามดิฉันไปหาคุณผู้หญิงด้วยค่ะ
ผม-เฮ้ออ เข้าใจแล้วครับ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็ต้องยอมทิ้งแถวที่เหลือแค่อีกไม่กี่คิวก็จะได้ซื้อเนื้อย่างแล้วแท้ๆและเดินตามชิสึไปแต่โดยดีเดินตามไปได้
สักพักก็ถึงเต๊นที่นั่งกินซึ่งคนนั่งอยู่ที่นั่นกันเยอะมากแต่มีอยู่มุมหนึ่งทีคนยืนลุมกันอยู่ตรงโต๊ะนั้นเยอะมากเป็นพิเศษพอเดิน
เข้าไปใก้ลๆก็เจอ ทุกคนอยู่ที่นี่กันครบเลย ฮารุ คุณแม่ คุณพ่อ ชิโระ ริกะ ริว เก็นจิ นานามิ ซานาเอะ ยัยพลอย และเหล่า
แก๊งเพื่อนๆของยัยพลอยที่เคยไปที่บ้านผม นอกนั้นผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ผมก็ยืนดูทุกคนคุยกันหลังกำแพงมนุษย์ที่
ยืนล้อมพวกฮารุอยู่ได้แปปนึงหัวข้อที่พวกนั้นคุยกันก็ไม่พ้นการหยอดมุขจีบสาวใส่ยัยพลอยและฮารุในตอนนั้นผมเองก็
พยายามอดทนไม่อาละวาดใส่ไอ้พวกเด็กเวรนี่ในระหว่างนั้น เก็นจิก็เหลือบตามาเห็นผมที่ยืนมองอยู่
 
 
 
เก็น-ต้องขอประทานโทษนะครับทุกคน ตอนนี้คงถึงเวลาที่ต้องปล่อยให้คุณผู้หญิงและคุณหนูพลอยได้พักผ่อนแล้วนะครับ
ผม-มันไม่ทันละเก็นจิกลับบ้านไปมาหาที่ห้องทำงานด้วย
 
 
หลังจากที่ผมพูดเสร็จผมก็เอามือแวกตรงกลางแล้วเอามือดันคนออกไปทั้งซ้ายและขวา
 
 
เพื่อนยัยพลอย1-นี่คุณเป็นใครมาทำมารยาทแบบนี้ พวกเราคุยกับฮารุซังอยู่นะ
เพื่อนยัยพลอย2-นี่!!! พวกเรายังคุยกับพลอยซังไม่เสร็จเลยนะ
ผม-โฮ่!!! พวกแกกำลังจีบฮารุซังกับยัยพลอยอยู่งั้นหรอไอ้พวกบ้า
 
 
ทุกคนที่นั่งอยู่รวมทั้งฮารุและคุณแม่สดุ้งกันทันทีหลังจากที่ได้ยินผมพูด
 
 
พลอย-พะ พี่ชายไม่ใช่แบบนั้นนะผม-และมันยังไง ยืนฟังมาตั้งนานละ
 
 
ในระหว่างที่ผมคุยกับยัยพลอยอยู่ก็มีคนมากอดคอผมจากด้านหลัง
 
 
ซาซากิ-น่าๆใจเย็นๆก่อนไอ้เด็กน้อยมันก็แค่เรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อย
ผม-นี่เรียกว่าเล็กน้อยหรอครับ
ซาซากิ-แถวนี้คนเยอะและกำลังมองแกอยู่นะ(กระซิบ)น่าๆไปคุยกันที่อื่นเถอะนะไอ้เด็กน้อย(เสียงปกติ)
 
 
 
หลังจากนั้นซาซากิก็พาผมเดินไปอีกที่ในระหว่างทางที่เดินไปคนแถวนั้นก็พูดกันทำนองที่ว่าผมซวยแล้วที่กล้ามามีเรื่องใน
ถิ่นของซาซากิและแถมยังเป็นตอนที่ซาซากิซังอยู่ที่นี่อีกบลาๆ เดินไปได้สักพักก็เจอเต๊นท์และม้านั่งเต็มไปหมดแต่ยังไม่มี
ใครนั่งสักคน
 
 
 
ซาซากิ-ถ้าเป็นที่นี่ก็คงไม่มีใครได้ยินเรื่องที่เราคุยกันหรอกนะ แต่ไอ้เด็กน้อยแกใจเย็นลงหน่อยหน่ายังไงนี่ก็วันฉลองให้
พลองจังทั้งทีนะ ถึงแกจะไม่อยากแต่ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้แล้วอีกนิดเดียวก็จบแล้วล่ะ แกเป็นพี่ชายที่แสนดีเสมออยู่แล้วใช่
มั้ยล่ะ
ผม-เฮ้อออ!!!เข้าใจแล้วครับ ยัยพลอย แกรีบๆออกไปคุยกับเพื่อนให้จบแล้วกลับมาที่นี่ จะนั่งรอแกอยู่ที่นี่ อย่าไปไหน
ไกลนักล่ะ
พลอย-ค…ค่ะ
 
 
ยัยพลอยก็เดินออกไปคุยกับเพื่อนๆที่ด้านนอก
 
 
สึคุยะ-นะ นี่ลูกจ๊ะผม-คุณแม่ คุณพ่อครับหลังจากนี้ผมมีเรื่องอยากจะขอคุยด้วยอยู่นะครับ ช่วยกรุณารอสักครู่นะครับโอคะวะ-อะ…โอ้ได้เลยสึคุยะ-จ…จ้า
 
 
หลังจากนั้นผมก็กวาดตามองดูพวกฮารุที่นั่งก้มหน้าสำนึกผิดกันอยู่ก็เพราะว่า เรื่องนี้ผมกับฮารุพวกเราคุยกันแล้วและผมก็
ยืนยันไปแล้วว่าผมไม่เห็นด้วยที่จะให้ยัยพลอยเข้าร่วมแน่นอนว่าเรื่องวุ่นๆของพวกตัวป่วนที่ไม่รู้จงใจหรือยังไงแต่ในวันนี้
พวกตัวป่วนในบ้านพร้อมใจกันอยู่ตรงนี้ครบทุกคนและมันคงไม่จบแค่นี้แน่ๆและการสอบปากคำหาความจริงจากไอ้พวก
ตัวป่วนทั้งหลายก็เริ่มขึ้น
 
 
ผม-มีใครอยากจะอธิบายอะไรมั้ย
 
คนแรกที่ยกมือคือฮารุ
 
ฮารุ-ค….ค่า
ผม-เชิญฮารุ-คะ คะ คือว่าเรื่องทั้งหมดในวันนี้…..คะ คือมันเป็นแผนขะ ขะ ของ……ชะ ชะ ชิโระชิโระ-เห้ยเด๋วก่อนสิฮารุ!! นี่มันแผนของริวต่างหากล่ะ ริวเป็นคนเสนอมาริว-ชิคุง!!!! พี่ฮารุ!!! ทำไมทำกันแบบนี้ ถ้าจะถามว่าใครผิดล่ะก็ ไอ้ตำรวจเฮงซวยนั่นแหละผิดที่เป็นคนเสนอให้ปิดเรื่องนี้กับพี่ใหญ่ไว้เป็นความลับเก็นจิ-คะ คุณผู้หญิงเป็นคนคิดแผนการนี้ขึ้นมาไม่ใช่หรอครับฮารุ-ไม่ใช่นะคะ!!
 
 
และการสอบปากคำตามหาความจริงก็จบลงด้วยเวลาอันน้อยนิดเพราะผู้ต้องหาทำการโยนความผิดกันไปมาถ้าจะให้ผม
สรุปก็คือ ไอ้พวกตัวปัญหาทั้งหมด6คนในบ้านรู้เห็นด้วยกัน ผมได้แต่พึมพัมอยู่ในใจที่ผมจะต้องทำยังไงให้ไอ้พวกบ้า
อย่างชิโระ ริว และเก็นจิ โตสักที ส่วนฮารุ….ทำได้แค่คิดแหละนะทำจริงๆผมคงปวดหัวกว่าเดิมแน่ๆ
 
 
ผม-หยุดทะเลาะกันได้ละ ริกะซังขอโทษนะครับที่ไอ้พวกตัวป่วนของบ้านผมมาคอยสร้างปัญหาให้อยู่ตลอด
ริกะ-มะ ไม่เป็นอะไรหรอกนะ
ผม-ริกะซัง ลุกออกจากที่นี่ได้แล้วครับ คุณไม่เกี่ยวกับแผนการนี้สินะครับ
ริกะ-อื้อ จู่ๆฮารุก็ชวนมาน่ะ
ผม-ครับ ขอโทษด้วยนะครับ ที่ภรรยาผมทำให้เดือดร้อนบ่อยๆ
ริกะ-จ๊ะ
ผม-นานามิซังไหนลองบอกผมหน่อยได้มั้ยครับว่าฮารุซังโทรไปสั่งอะไรเอาไว้นานามิ-คะ คะ คือว่า……..
 
ผมก็นั่งรอคอตอบจากนานามิซึ่งไม่กล้าที่จะพูดผมเลยหันไปดูฮารุที่กำลังทำหน้ามั่นใจว่ายังไงผมก็ไม่มีวิธีที่จะทำให้นานา
มิพูดแน่นอนและรอบนี้ก็จะรอดตัวจากการโดนผมทำโทษ
 
ผม-นานามิซังทำไมไม่พูดล่ะครับ หรือว่า…..กำลังกลัวใครที่นั่งอยู่ในที่นี่อย่างงั้นหรอครับฮารุ-เฮือก!!!!ผม-ฮารุซังสะอึกหรอครับ ชิสึ ไปเอาน้ำมาให้คุณผู้หญิงทีชิสึ-ทราบแล้วค่ะผม-นานามิซัง ผมจะได้คำตอบรึป่าวครับ ว่าหลังจากนี้ผมจะต้องไปที่ไหนต่อนานามิ-ป…ไปที่ร้านอาหารโรงแรมที่สาขาอูเอโนะค่ะผม-หรอครับแต่ผมได้ยินมาว่าวันนี้ ตามร้านอาหารดังๆในโรงแรมของเราถูกจองเต็มหมดแล้วไม่ใช่หรอครับ ซานาเอะซังซานาเอะ-คะ คือว่า….สึคุยะ-แม่เองจ๊ะที่สั่งให้ปิดร้านอาหารที่นั่นในวันนี้ผม-ผมรู้อยู่แล้วล่ะครับการที่จะทำแบบนั้นได้ถ้าคุณแม่กับคุณพ่อไม่รู้เห็นด้วยล่ะก็ไม่มีทางที่จะทำแบบนี้ได้หรอกนะครับ คนต้นคิดเรื่องนี้ก็คือ……ฮารุซังสินะครับสึคุยะ-ใช่แล้วจ๊ะฮารุ-ค คุณแม่!!!
สึคุยะ-ขอโทษน้าฮารุจัง แต่เวลาที่บิกคุคุงโกรธแม่กลัวนี่นา
ฮารุ-คะ คุณพ่อ
 
ฮารุก็หันไปส่งสายตาอ้อนวอนต่อที่พึ่งสุดท้าย คุณพ่อก็เอามือไปลูบหัวฮารุ
 
โอคะวะ-ฮ่ะๆ นี่ลูกรักรอบนี้ลูกก็ทำเกินไปนะฮารุจังไม่สนใจคำค้านของบิกคุคุงแถมยังลากบิกคุคุงออกมาในเวลางาน
อีกและยังจะเหมาร้านอาหารเลี้ยงพวกเพื่อนๆของพลอยจังโดยที่ไม่ได้ปรึกษาบิกคุคุงอีกด้วย ค่าใช้จ่ายในวันนี้มันเยอะ
มาก มันเรื่องใหญ่เลยนะลูก
 
ฮารุ-ตะ แต่ว่า บิกคุคุงไม่ค่อยที่จะใจดีกับพลอยจังเลยนี่คะหนูก็เลย……
โอคะวะ-ฮารุจัง ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะแล้วค่ากินค่าอยู่ ค่าเรียนค่าอุปกรณ์การเรียนทุกอย่างใครเป็นคนออกเงินให้พลอย
จังกันล่ะ
ฮารุ-……บะ บิกคุคุงค่ะ
ผม-เฮ้อ!!!! ซานาเอะซัง จัดการค่าใช้จ่ายทั้งหมดในวันนี้ให้เรียบร้อยและส่งใบเก็บเงินมาที่ผม นานามิซังโทรให้คน
เตรียมรถบัสมารับคนให้ครบด้วยนะครับ
ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ
นานามิ-จะรีบไปโทรให้เลยค่ะฮารุ-ทะ ที่รักคะ……..โอคะวะ-ไม่ว่าเมื่อไหร่บิกคุคุงก็เป็นพี่ชายที่แสนดีของพลอยจังเสมอเลยเนอะ ฮารุจังฮารุ-นะ นั่นสินะคะคุณพ่อ ที่รักฮารุขอโทษนะผม-…..ครับ
 
ผมก็นั่งลงที่เก้าอี้หลังจากที่ทุกอย่างจบและนี่จะเป็นมื้ออาหารที่เจ็บหนักที่สุดเท่าที่ผมอยู่ที่นี่มาหลายปีเพราะจำนวนคนน่า
จะเยอะไม่งั้นฮารุไม่ถึงกับเหมาร้านอาหารถึงฮารุจะเอาแต่ใจแต่ก็ยังพอมีเส้นของความพอดีอยู่บ้างต่างกับไอ้พวกบ้า
อีก5คนที่เหลือ
 
โทชิโร่-ท่านบิกคุ เนื้อย่างได้แล้วครับ
ผม-อืม
 
 
ผมก็รับเนื้อย่างมาจากโทชิโร่และก็กำลังจะหยิบเอาเนื้อย่างที่ส่งกลิ่นอันหอมหวนชวนกินเข้าปากยัยพลอยก็มาขัดจังหวะ
 
 
พลอย-พะ พี่ชายขอโทษนะคะ
ผม-เออ เตรียมตัวพาเพื่อนไปขึ้นรถจะได้ไปที่ร้านอาหารและเพื่อนแกจะไปกันกี่คน
พลอย-ปะ ไปกัน6คนค่ะ
ฮารุ-แล้วคนอื่นๆล่ะจ๊ะ ไปด้วยกันก็ได้นะ
พลอย-จ…จะดีหรอคะ พะ พี่ชาย
ฮารุ-ที่รักคะ
ผม-อืมไปกันให้หมดนั่นแหละเหมาร้านไปแล้วคนน้อยก็ต้องจ่ายเยอะอยู่ดี พวกแกคิดแต่เรื่องกินยังไงให้มันคุ้มๆก็พอ ไป
คุยกับเพื่อนแกได้ล่ะถึงเวลาแล้วจะเรียก
 
พลอย-ค่ะ!!
 
 
และยัยพลอยก็วิ่งไปที่กลุ่มเพื่อนพร้อมกับดีใจกันยกใหญ่เอาเถอะชีวิตมีครั้งเดียวฉลองให้ยัยนั่นไปก็ไม่เสียหาย ทะ ทะ
เท่าไหร่ เห้ย!!!เด๋วดิ นี่มันเจ็บหนักสุดๆไปเลยไม่ใช่รึไงวะ แค่อาหารเจ็บหนักก็จริงแต่มันก็ยังไม่ทำให้เงินเดือนผมลดลง
ไปเยอะเท่าไหร่ ตะ แต่ถ้าเอามารวมกับรถคันใหม่ที่กำลังทำอยู่ด้วยล่ะก็เจ็บหนักชนิดที่เรียกได้ว่าตอนรอบ240zนี่เด็กๆไป
เลย ในระหว่างที่คิดผมก็หยิบเนื้อย่างกำลังเอาเข้าปากก็โดนยัยพลอยมาขัดอีก
 
 
พลอย-ทุกคนฝากมาขอบคุณพี่ชายด้วยแหละ
ผม-โว้ยยย!!!!คนจะกินเนื้อย่าง มาขัดอยู่ได้ 2รอบแล้วนะยัยพลอย แกตั้งใจจะแกล้งกันใช่มั้ย
พลอย-ฮ่ะๆๆใช่ที่ไหนล่ะพี่ชาย
 
 
และยัยพลอยก็วิ่งไปแอบหลังโทชิโร่ ที่ยืนอยู่ข้างๆผม
 
 
ผม-ไม่ใช่ได้ยังไงก็พวกแกกำลังหัวเราะกันอยู่เนี้ยยย !!
พลอย-ฮ่ะๆ พี่ชายกลางร่างเป็นยักษ์แล้วค่า~~~
 
 
และยัยพลอยก็วิ่งหนีผมออกไปหาเพื่อนๆ
 
ผม-เฮ้อออ ปวดหัวป่วนซะจริงยัยเด็กคนนี้(ภาษาไทย)
 
ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ได้แต่ทำหน้างงไม่เข้าใจที่ผมพูดนอกจากเก็นจิ
 
ฮารุ-ที่รักพูดอะไรคะ ฟังไม่รู้เรื่องเลย
ผม-ผมแค่พูดว่าจะได้ทานเนื้อย่างสักที
ฮารุ-ที่รักเด๋วค่อยไปทานที่ร้านอาหารก็ได้นี่คะ
ผม-ผมไม่ไปร้านอาหารหรอกนะครับ ทานเนื้อย่างพวกนี้เสร็จผมก็จะกลับไปทำงานเอกสารต่อให้เสร็จ ถึงผมจะให้ คนส่ง
เอกสารกลับไปที่บ้านได้แต่นานามิซังและซานาเอะซังก็อยู่ที่นี่และมีงานที่ต้องไปคอยดูแลทุกคน เลยให้กลับไปไม่ได้ก็
เหลือแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่สามารถจะไปได้
 
 
 
ใช่ผมรู้อยู่แล้วว่าฮารุต้องแอบทำอะไรแน่ๆถ้าลองฮารุได้พูดเรื่องที่จะทำออกมาแล้วต่อให้ผมไม่ยอมให้ทำ ฮารุก็จะแอบทำ
จนได้สุดท้ายผมก็บ่นอะไรไม่ได้เพราะทำไปแล้ว ในวันนี้ผมก็เลยจงใจทิ้งงานเอกสารไว้และเอานานามิกับซานาเอะที่เป็น
เลขามาด้วยเพราะคนที่จะเข้าไปชั้นที่ห้องทำงานของผมอยู่หรือชั้นที่ห้องทำงานของคุณพ่ออยู่ไม่ใช่ว่าจะเข้าได้ทุกคนและ
จู่ๆจะขึ้นไปเลยก็ไม่ได้เพราะงั้นนี่คือแผนการแก้ทางของผม และแผนของผมที่วางไว้อย่างดิบดีก็พังไม่เป็นท่าเพียงแค่คุณ
แม่หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาใครบางคน
 
 
สึคุยะ-สวัสดีจ๊ะ ชิสึกะช่วยลงไปเอาเอกสารทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะทำงานของบิกคุคุงและให้คนเอาเอกสารทั้งหมดมาส่งที่
บ้านของบิกคุคุงหน่อยได้มั้ยจ๊ะ
สึคุยะ-จ๊ะ ช่วยส่งมาด่วนเลยนะ
 
และคุณแม่ก็วางสายไปผมได้แต่ทำหน้าเหวอ เพราะแผนที่อุตส่าห์วางไว้พังทะลาย
 
 
ผม-คะ คุณแม่
สึคุยะ-ทีนี้ลูกก็ไปทานข้าวกับพวกเราได้แล้วใช่มั้ยจ๊ะ
ผม-ตะ แต่ว่า
โอคะวะ-ฮ่ะๆ ยอมแพ้ซะเถอะนะลูก
ผม-ทะ ทราบแล้วครับคุณแม่
สึคุยะ-ดีมากจ๊ะ
ผม-ซาซากิซังไปทานอาหารด้วยกันมั้ยครับ
ซาซากิ-ฮ่ะๆ นึกว่าจะไม่ชวนข้าคนนี้ซะอีกนะไอ้เด็กน้อยผม-ฮ่ะๆ งั้นโทรชวนทาเคดะซังด้วยดีมั้ยครับคุณพ่อ
โอคะวะ-ดีๆ ชวนมาเลย หมอนั่นน่าจะนั่งว่างๆอยู่ที่บ้านนั่นแหละ
ผม-ชิโระ ฝากแกโทรชวนทาเคดะซังหน่อยได้มั้ย
ชิโระ-ดะ ได้ครับ!!
ผม-แกจะตะโกนเสียงทำไมไอ้บ้า
 
 
หลังจากนั้นชิโระก็เดินออกไปโทรบอกทาเคดะ พร้อมกับนานามิที่วิ่งกลับมา
 
นานามิ-บิกคุซังคะ
ผม-หายไปไหนมาตั้งนานหรอครับ
นานามิ-คือว่าไปยืนรอรับรถบัสมาค่ะ
ผม-รถมาแล้วหรอครับ
นานามิ-มาแล้วค่ะ
ผม-งั้นก็พาพวกพลอยจังไปขึ้นรถได้เลยนะครับ นานามิซังกับซานาเอะซังก็นั่งไปพร้อมกันกับพวกพลอยจังเลยนะครับถ้า
ไปถึงก่อนก็ฝากจัดการที่เหลือให้เรียบร้อยด้วยนะครับ
นานามิ/ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะบิกคุซัง
หลังจากนั้นทั้ง2คนก็เดินออกไปหากลุ่มของพลอยจังและก็พากันเดินไปขึ้นรถบัสที่ถนนด้านหน้าศาลเจ้า
ผม-งั้นพวกเราก็ไปกันเลยนะครับ โทชิโร่ซังพวกเรารีบเดินไปกันเถอะนะครับ เราต้องเดินไปเอารถที่ด้านหลังศาลเจ้ากัน
อีก
 
ฮารุ-ที่รักไม่นั่งรถตู้ไปกับพวกเราหรอคะ
ผม-รถมันไม่พอไม่ใช่หรอครับ
ชิโระ-ไม่เป็นไรหรอกเด๋วริกะไปกับข้าก็ได้นะ
ผม-อืมมมม งั้นก็ได้ โทชิโร่ซังรบกวนขับรถผมตามไปที่นั่นด้วยนะครับ
โทชิโร่-ทราบแล้วครับ
 
 
หลังจากนั้นผมก็แยกย้ายกันเดินไปที่รถของตัวเอง เพื่อไปที่โรงแรมสาขาอูเอโนะ นั่งรถตู้มาได้สักพักก็ถึงเพราะ
รถติดมากๆ แบบนี้แหละผมถึงไม่ค่อยอยากไปไหนผมเบื่อรถติดสุดๆพอไปถึงที่ด้านหน้าของโรงแรม ถ้าพวกผม4คน ใน
รถลงไป พนักงานโรงแรมที่อยู่ตรงนั้นก็จะวุ่นวายกันทันที บางคนรีบวิ่งไปเอาน้ำมาให้บางคนรีบวิ่งมาทัก บางคนรีบวิ่งมา
เปิดประตูให้ และก็พากันเดินขบวนนำพวกเราไปที่ลิฟต์ เพราะผมเบื่ออะไรแบบนี้ไม่ว่าใครจะพูดยังไงแต่สำหรับผมมัน
เหมือนกันการประจบสอพลอ ผมเลยไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับทุกคนในบ้านพร้อมกันไม่ใช่แค่ผมเบื่ออย่างเดียวแต่
พนักงานต่างก็ทำงานกันหนักอยู่แล้วยังต้องมาทำอะไรแบบนี้อีก ผมว่าเอาเวลาไปทำงานดีกว่าล่ะนะพอคุณพ่อคุณแม่ฮารุ
และผมก้าวลงจากรถความวุ่นวายก็เริ่มขึ้นซึ่งในตรงส่วนนั้นผมมักจะให้ คุณพ่อและคุณแม่รับหน้าที่ไป และคนที่ทำลาย
บรรยากาศที่ผมไม่ชอบก็คือ ซาซากิซังกับทาเคดะซัง
 
 
 
ทาเคดะ-โอ้ยย ขอบใจที่ชวนข้ามาด้วยนะ ยูคิคุง บิกคุคุง
ซาซากิ-เห้ยๆวันนี้พวกเรามาดวลเหล้ากันดีกว่าหน่า~~
 
 
พอคุณพ่อหันไปเห็นทั้ง2คน ก็ทิ้งการต้อนรับของพนักงานอย่างไม่ใยดี
 
 
 
โอคะวะ-ว่าแล้วว่าแกต้องมาได้ ทาเคจัง
ซาซากิ-นั่นสินะ พวกเรามันสนิทกันมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนี่นะ
โอคะวะ-ว่าแต่ ทาเคจังแกมารอนานแล้วสิ โทษทีนะพอดีรถมันติดมากๆเลยล่ะ
ทาเคดะ-ไม่เป็นอะไรหรอก บ้านข้าก็ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ อีกอย่าง ได้คนรับใช้ของบ้านบิกคุคุงดูแล อย่างดีด้วยล่ะนะ
 
 
พอผมได้ยินแบบนั้นผมก็เลยเดินหนีออกมาจากการต้อนรับของพนักงาน เพื่อเข้ากลุ่มคุยกับพวกคุณพ่อ
 
ผม-สวัสดีครับทาเคดะซัง
ทาเคดะ-โอ้ บิกคุคุง วันนี้ก็ขอบใจนะ
ผม-ฮ่ะๆเรื่องเล็กน้อยครับ ว่าแต่เมื่อกี้ทาเคดะซังบอกว่าได้รับการดูแลจากคนรับใช้ของบ้านผมหรอครับ พวกนั้นอยู่ที่ไหน
หรอครับ
ทาเคดะ-อ๋อ ตอนนี้อยู่ในโรงแรมกับพวกพลอยจังล่ะ
โอคะวะ-นี่ลูก มาฉลองทั้งที มาคุยเรื่องสนุกๆกันเถอะนะ
ผม-คะ ครับ
ซาซากิ-วันนี้จะดื่มให้ล้มไปเลย
ผม-ใจเย็นๆนะครับซาซากิซัง ต้องดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ดื่มเยอะๆไม่ดีต่อคนแก่นะครับ
 
พอผมพูดจบซาซากิซังก็เอาสันมือตีผ่ากลางหน้าผากผม ดังปึก
 
ผม-อ๊ะ!ทำอะไรน่ะครับซาซากิซัง
ซาซากิ-นี่คือบทลงโทษของคนที่มาว่าคนอื่นแก่ ไอ้เด็กน้อย
โอคะวะ-ฮ่ะๆ ลูกนี่ล่ะก็ชอบพูดจี้จุดซาซากิคุงประจำเลยนะ
ทาเคดะ-ก็สมกับเป็นบิกคุคุงดีนะ ไม่ว่าจะกี่ปี ก็ยังดูน่าสนใจไม่เปลื่ยนเลยน้า~~
สึคุยะ-คุณชายทั้งหลายคะ พวกเราจะเข้าข้างในกันแล้วนะคะ
 
คุณแม่หันมาดุพวกเราด้วยน้ำเสียงที่นิ่งพร้อมกับสงสายตา อาฆาตมาทางพวกเราที่ยื่นคุยกันอยู่
 
ซาซากิ-นั่นสินะ คอแห้งแล้วล่ะ
ทาเคดะ-งั้นพวกเราก็รีบเข้าไปข้างในกันเถอะ
 
 
ผมกับคุณพ่อได้แต่เงียบและเดินตามเข้าไปข้างในพอเข้าไปข้างในก็มีการต้อนรับอีก ซึ่ง ฮารุโวยวายว่าจะรีบไปทุกคนเลย
พากันเดินขบวนมาส่งพวกเราที่หน้าลิฟต์ พอพวกเราขึ้นมาถึงที่ร้านอาหาร ผมก็แวะเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างมือส่วนคน
อื่นเข้าไปในร้านก่อน พอผมออกมาก็เดินเข้าไปที่ร้าน ภาพที่เห็นคือพวกเพื่อนๆของยัยพลอยเดินกันเต็มร้านไปหมด ใน
ระหว่างที่ผมมองหาคนอื่นอยู่ ก็หันไปเห็นอายะกับทานากะแทน ซึ่งกำลังยืนอยู่ด้านหลังยัยพลอย คอยยืนดูแลยัยพลอย
อยู่
 
 
 
พนักงาน-เชิญทางด้านนี้เลยค่ะ ท่านประธานกำลังรออยู่
ผม-ครับ
 
 
 
ผมก็เดินแหวกฝูงคนเดินตามเข้าไปพอทานากะกับอายะเห็นผมก็ทิ้งยัยพลอยแล้วเดินตรงมาที่ผม
 
 
ทานากะ-ยินดีต้อนรับครับคุณท่าน
อายะ-คุณท่านจะรับน้ำอะไรดีคะ
ผม-น้ำอะไรก็ได้ครับ
อายะ-ทราบแล้วค่ะ จะรีบไปเอามาให้นะคะ
ทานากะ-คุณผู้หญิงรออยู่ทางด้านนี้ครับ
พนักงาน-งะ งั้นรบกวน ทานากะซังด้วยนะคะ
ทานากะ-ด้วยความยินดีครับ
 
 
หลังจากนั้นพนักงานก็เดินกลับไปทำงาน ส่วนผมก็เดินตามทานากะเข้าไปพวกเพื่อนๆยัยพลอยที่มาก็มองดูผมกันเหมือนดู
หมีแพนด้าเดินเข้าร้านอาหาร และทานากะก็หยุดอยู่หน้าโต๊ะอาหาร ที่วิวดีที่สุดของร้านนี้ ซึ่งตรงนั้นมี2โต๊ะ ก็คือโต๊ะ พวก
คุณแม่ กับโต๊ะของพวกคุณพ่อ
 
 
ฮารุ-ที่รักมานั่งข้างๆฮารุสิคะ เตรียมที่นั่งไว้ให้แล้วค่ะ
พลอย-พี่ชายยยย~~~ไปนั่งที่โต๊ะของพวกหนูก็ได้นะ
ผม-ไม่เอาอะจะไปนั่งกับพวก คุณพ่อ
 
 
ผมพูดเสร็จก็เดินตรงเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะเดียวกับพวกคุณพ่อ พวกเพื่อนยัยพลอยก็อึ้งกันหมดที่เห็นผมเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับ
หัวหน้ายากุซ่า ก็ไม่แปลกเพราะพวกนั้นไม่รู้ว่าพวกเรารู้จักกันมาก่อนหน้านี้นานแล้ว
 
 
ซาซากิ-เอ้าไอ้เด็กน้อยนี่แก้วเหล้าของแก
ทาเคดะ-บิกคุคุง ที่นี่อะไรอร่อยงั้นหรอ
โอคะวะ-พวกเราเดินไปตักอาหารกันดีกว่านะ
ผม-เมนูแนะนำของร้านนี้คือเนื้ออบ ผมชอบเมนูเนื้อมากเลยครับ งั้นพวกเราไปพร้อมกัน4คนเลยล่ะกันนะครับ
หลังจากนั้นพวกผมก็เดินออกไปตักอาหารที่ต้วเองอยากกิน ทั้งเนื้อ ทั้งชีส ผมตักมาเต็มไปหมดตักเสร็จผมก็กลับมานั่งกิน
คนเดียวได้สักพักคนอื่นก็เดินกลับมานั่งทาน
 
อายะ-คุณท่าน เอาน้ำมาให้แล้วค่ะ
ผม-คุณพ่อ ซาซากิซัง ทาเคดะซงั้น เอาน้ำอะไรเพิ่มมั้ยครับ
โอคะวะ-ก็ดีเหมือนกันนะ
ซาซากิซัง-ไม่เอาของข้า แค่เหล้าดีๆก็พอ
ทาเคดะ-งั้นข้าเอาน้ำเปล่า
ผม-งั้นรบกวนเอาน้ำเปล่ามาให้เพิ่มอีก3แก้วนะครับ
อายะ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-ทานากะซัง ช่วยไปอยู่กับพลอยจังด้วยครับ
ทานากะ-ทะ ทราบแล้วครับ
 
 
ทานากะทำท่าว่าไม่อยากไปแต่สุดท้ายก็ต้องไปเพราะเป็นคำสั่งของผมโดยตรง หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งกินนั่งดื่มกันอย่าง
เต็มที่พร้อมกับดูวิว ย่ามบ่ายและคุยเรื่องรถกันอย่างเมามันพร้อมกับทานอาหารไปด้วย พอทานอิ่มปุ๊บ ก็นั่งพักคุยกัน
 
 
อายะ-เอาน้ำมาเพิ่มให้แล้วค่ะทุกท่าน
ผม-ขอบคุณครับ
อายะ-งั้นดิฉันขออนุญาตเก็บจานเลยนะคะ
ผม-ให้พนักงานที่ร้านอาหารเป็นคนทำก็ได้นะครับ
อายะ-ไม่เป็นไรค่ะ
 
 
หลังจากนั้นอายะก็เริ่มเก็บจานของพวกผมที่อยู่บนโต๊ะจนหมดและก็เดินไป
 
ซาซากิ-อิ่มแล้วพวกเรามาดื่มเหล้ากันเถอะ
ผม-ซาซากิซังก็ดื่มอยู่ตลอดเวลาทานอาหารไม่ใช่หรอครับ
ซาซากิ-นั่นมันแค่เริ่มต้น หลังจากนี้ของจริงแล้วล่ะ
ผม-ตะ แต่ว่านี่มันยังไม่ถึงตอนเย็นเลยนะครับ
ทาเคดะ-หลังบ่ายก็ดื่มได้แล้วล่ะนะ
โอคะวะ-พวกเราก็ดื่มกันสักหน่อยเถอะนะลูก
ผม-คะ ครับ งั้นผมจะไปตักอาหารทานเล่นมาเพิ่มให้นะครับ ทุกคนจะเอาด้วยมั้ยครับ
ซาซากิ-ข้า!! ข้าเอาเทมปุระ
ทาเคดะ-งั้นข้าเอาเนื้ออบอีกสักรอบก็ดีนะ
ผม-ส่วนคุณพ่อก็พวกชีสกับผลไม้สินะครับ
โอคะวะ-ฮ่ะๆรู้ใจดีจริงๆเลยนะ งั้นรบกวนด้วยล่ะ
ผม-ทราบแล้วครับ
 
 
หลังจากนั้นผมก็ลุกออกจากโต๊ะเพื่อเดินไปที่โซนตักอาหารแต่ก็ถูกพวกยัยพลอยที่นั่งโต๊ะติดทางเดินดักตัวเอาไว้
 
 
พลอย-พี่ชาย~~จะไปไหนหรอคะ
 
ยะ ยัยนี่ทำหน้าตาอ้อนวอนแบบนี้คิดแผนอะไรเอาไว้อีกแล้วสินะ
 
ผม-มีอะไรเนเน่-บิกคุซังไม่เห็นจะต้องทำตาดุใส่พลอยจังเลยนี่คะ
โทรุ-บิกคุซังวันนี้ที่เชิญพวกเรามาขอบคุณมากเลยนะครับ
โอโตมิ-ขอบคุณค่า~~~
ผม-มะ ไม่เป็นไร ยินดีกับทุกคนด้วยนะครับ
พลอย-นี่พี่ชายพวกหนูขอดื่มเหล้าได้รึป่าว
ผม-ห๋า!!!!นี่แกพูดอะไรออกมารู้ตัวรึป่าวยัยเด็กบ้า
พลอย-ก็ในวันนี้พวกหนูโตแล้วนี่
เนเน่-จริงด้วยค่ะ
ผม-ชิ!! เข้าใจแล้วจะสั่งมาให้
พลอย-ขอบคุณค่า รักพี่ชายที่ซู๊ดดดด~~~~
ผจก.ร้าน-บิกคุซัง จะรับอะไรเพิ่มรึป่าวคะ
ผม-ผมกำลังอยากเจออยู่พอดีเลยครับ พอดีอยากจะสั่งเหล้าและไวน์หน่อยครับ
ผจก.ร้าน-ทราบแล้วค่ะ เชิญที่ห้องเก็บไวน์ทางด้านนี้เลยค่ะ
ผม-ครับ
 
 
และผมก็เดินตาม ผจก.ร้านไปได้ไม่กี่ก้าวผมก็หันกลับมาหายัยพลอย
 
 
ผม-นี่ยัยพลอย แกเลิกทำตัวแบบนี้สักทีมันหน้าขนลุกพลอย-ขนลุก!! นี่พี่ชายแค่อ้อนพี่ชายมันหน้าขนลุกตรงไหนกันผม-เลิกทำซะยัยพลอยพลอย-ไม่!!!
 
ยัยพลอยก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกันเอามือข้างซ้ายดึงถุงใต้ตาลงและแลบลิ้นพร้อมกับส่ายสะโพกซ้ายขวาไปมาดุกดิกๆ พวก
เพื่อนๆยัยพลอยก็ขำกันยกใหญ่
 
ผม-ที่แกทำอยู่คนสติดีๆเค้าไม่ทำกันหรอกนะ ยัยน้องบ้า!!
พลอย-คนที่ว่าคนอื่นบ้าคนนั้นแหละบ้าเอง พี่ชายบ้า!!! หนูไม่สนพี่ชายแล้ว ฮึ!!
ยัยพลอยก็นั่งลงและหันหน้าเชิดไปทางอื่นใส่ผม
ผม-เฮ้อ!! งั้นก็ไปกันเถอะครับ
ผจก.ร้าน-ค่ะ
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปเลือกว่าจะเอาขวดไหนซึ่งปกติแล้วทางร้านจะขายเป็นแก้วและเราสามารถเลือกสั่งพนักงานจาก
ในเมนูได้เลยแต่ในครั้งนี้ผมตั้งใจจะเอาไปทั้งขวด เลยเดินเข้ามาหยิบเองหน้าจะดีกว่า เพราะซาซากิซังและทาเคดะซังก็
น่าจะดื่มกันเยอะ
 
 
ผม-งั้นผมเอาเหล้าขวดนั้นและเอาไวน์ขวดนี้ครับ
ผจก.ร้าน-ทราบแล้วค่ะจะเตรียมการและนำไปให้ที่โต๊ะนะคะ
ผม-จริงสิ ช่วยแจกเหล้าดีๆให้พวกเด็กๆทุกคนที่มาคนล่ะแก้วทีนะห้ามให้เพิ่มนะครับ
ผจก.ร้าน-ได้ค่ะ
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินมาตักของทานเล่นตามที่ได้รับคำสั่งมา พอตักเสร็จผมก็ส่งให้อายะที่เดินตามติดผมตลอดเวลา พอมา
ถึง โซนเท็มปุระซึ่งมีเยอะมาก ตั้งแต่กุ้งเท็มปุระ เนื้อเท็มปุระ ผักเท็มปุระ เห็ดเท็มปุระบลาๆ คือมีหลายชนิดมากๆผมไม่รู้
จะเลือกอันไหนก็เลยตัดสินใจหยิบมาชนิดละ2ชิ้นหยิบไปหยิบมาจนครบ รู้สึกตัวอีกทีคือจานใหญ่มาก น้องๆถาดได้เลยล่ะ
ผจก.ร้านเห็นก็ตกใจ รีบวิ่งเข้ามาช่วยและหยิบจานในมือผมเอาเข้าไปในครัวสักพักก็เดินออกมาพร้อมกับถาดไม้ที่มี
เทมปุระทั้งหลายที่ผมตักวางอยู่ข้างใน
 
 
ผจก.ร้าน-ตักเยอะๆแบบนี้ใส่ถาดใหญ่จะดีกว่านะคะบิกคุซัง
ผม-ขะ ขอโทษด้วยนะครับฮ่ะๆ
ผจก.ร้าน-งั้นเอาไปวางที่โต๊ะอาหารเลยนะคะ
ผม-รบกวนด้วยนะครับ
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินตาม ผจก.ร้านไปที่โต๊ะ ซาซากิซังเห็นเท็มปุระที่ตัวสั่งเป็นครั้งแรกก็ตกใจทำตาโตเท่าไข่ห่าน
 
 
ซาซากิ-อะ โอ้ย!!!ไอ้เด็กน้อย เยอะขนาดนี้ข้ากินไม่หมดหรอกนะ
ทาเคดะ-นะ นั่นสิบิกคุคุงเนื้ออบก็ตักมาเยอะเกินไปนะ
ผม-ฮ่ะๆคือผมตักมาเยอะๆเพื่อมาแบ่งกันทานน่ะครับ พวกเราจะได้ไม่เบื่อครับ
โอคะวะ-ถ้างั้นก็น่าจะทานกันหมดอยู่นะ
ซาซากิ-ถ้าแบ่งกันก็น่าจะไหวอยู่แหละนะ
 
 
หลังจากนั้นพนง.ร้านก็เอาเหล้าและไวน์มาให้และแนะนำเกี่ยวกับเหล้าและไวน์ที่ถือมาประมาณว่าผลิตจากที่ไหน บ่มกี่ปี
อะไรทำนองนั้น พอแนะนำเสร็จทาง พนง.ร้านจะเทเหล้าแจกจ่ายให้แต่อายะไม่ยอมและเสนอตัวขอเป็นคนทำเองผมก็เลย
ยอมปล่อยให้ทำ พนง.ร้านก็เดินกลับไปและก็เอาเหล้าไปแนะนำกับพวกยัยพลอยพร้อมกับเดินแจกเหล้าคนละ1แก้วตามที่
ผมสั่งไว้ ในระหว่างนั้นอายะก็นำเหล้ามาให้พวกผมแต่ของคุณพ่อผมให้ดื่มไวน์เพราะมันเบากว่าเหล้าล่ะนะหลังจากนั้น
พวกเราก็ดื่มกินกันเต็มที่จนหมดก็ถึงเวลากลับพวกเราก็ทยอยลงมาจากข้างบน พอลงมาถึงด้านล่างเสร็จพวกเพื่อนยัย
พลอยก็มายืนรอผมอยู่หน้าตึกโรงแรม
 
 
ผม-มะ มีอะไรกันหรอครับทุกคน-ขอบคุณที่เลี้ยงครับ/ค่า!!!~~~ คุณพี่ชาย!!
ผม-อะ อืม ตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่กันทุกคนแล้วนะ จะมาอ้อนเป็นเด็กๆแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะครับ แกก็ด้วยเข้าใจมั้ย ยัย
พลอย
พลอย-ค่า!!~~
 
 
หลังจากนั้นพวกเพื่อนยัยพลอยก็ทยอยกันเดินไปที่สถานีรถไฟอูเอโนะเพื่อเดินทางกลับบ้าน
 
 
พลอย-วันนี้ขอบคุณนะคะพี่ชาย!!!
 
และยัยพลอยก็วิ่งมากระโดดกอดผม
 
ผม-ถ้าอยากจะขอบคุณล่ะก็แกควรไปขอบคุณพวกที่ยืนอยู่ข้างหลังเราดีกว่านะ พวกนั้นทำเพื่อแกเยอะโดยเฉพาะ นานามิ
ซังกับซานาเอะซัง ที่ทำให้แกถึงขนาดปิดนี้เรื่องเป็นความลับกับเจ้านายของตัวเอง ทำทั้งที่รู้ว่าจะต้องโดนพี่ชายของแกด่า
อยู่ดีแต่พวกเค้าก็ยังยอมทำให้แก ถึงจะเป็นคำสั่งมาจากฮารุก็เถอะ
 
 
ผมพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่พวกฮารุ ยัยพลอยก็วิ่งไปขอบคุณทุกคนและก็วิ่งเข้าไปกอดฮารุกับคุณแม่ กับนานามิและซานา
เอะ หลังจากนั้นผมก็เห็นว่าเหมือนกับทุกคนจะมีซองสีขาวในมือพร้อมกับยื่นให้ยัยพลอยกันทุกคนคนละซองผมก็เลยรีบวิ่ง
เข้าไป
 
 
ผม-ทุกคนซองนั่นมันคืออะไรกันครับ!
ฮารุ-ก็ซองของขวัญให้พลอยจังไงคะ
สึคุยะ-ใช่จ๊ะ นี่ไงแม่ก็เตรียมมาเหมือนกันนะ
โอคะวะ-พวกเราก็มีนะบิกคุคุง
 
 
หลังจากนั้นทุกคนก็พูดกันยกใหญ่ว่าตัวเองก็เตรียมมาเหมือนกัน
 
 
 
ผม-ผมขอถามอะไรก่อนนะครับ ขะ ข้างในซองพวกนี้ที่ยัยพลอยถืออยู่มันคืออะไรกันครับ
ฮารุ-เงินค่ะ!~~
 
ฮารุหันมาตอบผมด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
 
ผม-ทะ เท่าไหร่ครับ
ฮารุ-ของฮารุใส่ให้พลอยจังไปแค่300000เยนเองค่ะ
ผม-คะ แค่หรอครับ
ชิโระ-ของพวกเราก็ใส่เท่ากันกับฮารุแหละ
ริกะ-ของเราก็เหมือนกัน
ริว-ผมก็เหมือนกันครับ ถะ ถึงผมจะอยากใส่ให้มากกว่านี้ก็เถอะแต่นี่คือข้อตกลงระหว่างพวกเรา
ผม-ดะ เด๋ว
สึคุยะ-ส่วนของแม่ใส่ไป3000000เยนเองจ๊ะ
ผม-ห๊ะ!! เด๋วก่อนนะครับ
 
 
 
ผมก็เลยแย่งซองสีขาวในมือยัยพลอยมาหมดและเปิดดู จำนวนเงินของพวกฮารุตรงกับที่บอกผมมาหมดเลยพอเปิดซอง
ของพวกคุณแม่ก็เจอเงินเป็นปึกๆจริงๆตอนจับก็รู้ได้จากความหนาแต่ในใจลึกๆของผมก็ยังหวังว่าคงจะเป็นกล่องเพลงน่า
รักๆหรืออะไรทำนองนั้นแต่ความจริงคือเงินล้วนๆซึ่งไอ้ซองใหญ่ๆพวกนี้มาจาก คุณแม่ คุณพ่อ ซาซากิซังและทาเคดะซัง
พอเปิดดูข้างในก็คือเงินทั้งนั้น
 
 
ผม-ยัยพลอย รับเงินพวกนี้ไม่ได้หรอกนะครับ คุณแม่ คุณพ่อ ซาซากิซัง ทาเคดะซัง
สึคุยะ-เอ๋!! ไม่ได้หรอจ๊ะ
ผม-ไม่ได้ครับ
พลอย-นั่นมันของหนูนะ!!!!
 
 
และยัยพลอยก็แย่งซองที่ใส่เงินทั้งหมดไปจากผม
 
 
ผม-นี่ยัยพลอย เลิกดื้อได้แล้ว!! คืนเงินให้ทุกคนไปซะ
พลอย-แต่ทุกคนเค้าอยากให้หนูนี่!!!
ผม-นี่มันมากเกินไปแล้วนะยัยพลอย!!
พลอย-ไม่ๆ!!!ยังไงหนูก็ไม่ยอม!!!!
ผม-ยัยพลอย!!!
…-หยุด!!!!!(ภาษาไทย)
 
 
ผมกับยัยพลอยก็หยุดทันทีหลังจากได้ยินเสียงที่ไม่ได้ยินมานานนั่นก็คือเสียงของแม่ผม ผมหันไปตามเสียงที่ได้ยินมาก็
เห็นฮารุยืนถือมือถือไว้ในมือซึ่งในมือถือกำลังโทรแบบเห็นหน้ากับแม่ผมอยู่ หมายความว่าที่ผมทะเลาะกับยัยพลอยแม่
ผมเห็นทุกอย่าง
 
 
ผม-มะ แม่!!! (ภาษาไทย)
พลอย-แม่!!พี่ชายแกล้งหนูอีกแล้ว(ภาษาไทย)
ผม-ไม่ใช่นะแม่ ยัยพลอยน่ะไปรับเงินของพวกฮารุซังมา(ภาษาไทย)
แม่-หยุด!!!นี่พวกแกยังไม่เลิกทะเลาะกันอีก อยู่ต่อหน้าแม่ของพวกแกแท้ๆยังไม่ยอมหยุดกันอีกคนอื่นเค้ามองพวกแกกัน
ใหญ่แล้วไอ้ลูกโง่ (ภาษาไทย)
 
ผม-ตะ แต่ว่าแม่สิ่งที่ยัยพลอยรับมามันเยอะเกินไปนะ(ภาษาไทย)
แม่-ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น!! (ภาษาไทย)
ผม-แม่!!แต่รอบนี้มันเยอะเกินไปจริงๆนะ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้ยัยพลอยรับเงินพวกนี้ไว้หรอกนะ(ภาษาไทย)
แม่-นี่แกทำงานเป็นเจ้านายคนนายคน จนเคยชินถึงขนาดจะมาสั่งแม่ของแกเลยอย่างงั้นหรอ(ภาษาไทย)
ผม-มะ ไม่ใช่(ภาษาไทย)
แม่-พลอย!! (ภาษาไทย)
พลอย-คะ ค่า!! แม่(ภาษาไทย)
แม่-จัดเตรียมเอกสารขอวีซ่าญี่ปุ่นและส่งมาให้แม่ แม่จะให้พี่เต๋าไปยื่นขอวีซ่า(ภาษาไทย)
ผม-เด่วก่อนดิแม่!! ไม่ต้องขอก็มาได้ไม่ใช่หรอ(ภาษาไทย)
พลอย-ตะ แต่ว่าแม่คะ มันต้องใช้เอกสารการรับรองของพี่ชายด้วยค่ะ(ภาษาไทย)
แม่-แก รีบๆส่งเอกสารรับรองมาเร็วๆ(ภาษาไทย)
ผม-ไม่!! ผมไม่ส่งเอกสารให้แม่หรอก(ภาษาไทย)
แม-ยัยพลอยจัดการเอกสารขอวีซ่าแบบ3เดือนมาซะ(ภาษาไทย)
ผม-แม่!!ก็ผมบอกว่าผมไม่ยอมไงเล่า!!(ภาษาไทย)
แม่-ยัยพลอยจัดเอกสารขอแบบ1ปีมาซะ ยิ่งแกพูดมากจะเพิ่มไปเรื่อยๆ(ภาษาไทย)
ผม-อึก!!!
พลอย-ค่ะ แม่ หนูจะรีบจัดการให้เลยค่ะ(ภาษาไทย)
แม่-แก อย่าลืมเอาหนังสือรับรองให้ยัยพลอยด้วยล่ะ แค่นี้นะ(ภาษาไทย)
 
 
และแม่ผมก็วางสายไปเลย
 
 
ผม-ยัยพลอย!!!
พลอย-หนูไม่รู้เรื่องนะ
 
 
พูดเสร็จยัยพลอยก็รีบวิ่งหนีไปหลบอยู่หลังฮารุและคุณแม่
 
ฮารุ-ทะ ที่รักใจเย็นๆก่อนนะ
โอคะวะ-นี่ฮารุจังโทรหาใครหรอเมื่อกี้
ซาซากิ-นั่นสิไอ้เด็กน้อยหน้าซี๊ดไปเลยนะตอนที่เห็น
ฮารุ-ทะ ทะ โทรหาท่านแม่ของบิกคุคุงค่ะ
สึคุยะ-ฮารุจังทำไมล่ะ
ฮารุ-กะ ก็ถ้าเกิดปล่อยไว้แบบนี้บิกคุคุงคงจะทะเลาะกับพลอยจังและไม่ยอมให้พลอยจังรับของขวัญที่พวกเราเตรียมมา
แน่นอน
 
ผม-ต่อให้ตอนนี้ผมก็ยังไม่ยอมหรอกนะครบ ยัยพลอยคืนของทุกคนไปซะ
พลอย-แต่นี่มันของหนู อีกอย่างแม่ก็ไม่ได้บอกว่าห้ามรับมาด้วย
ผม-คืนทุกคนไปซะ ถึงบ้านแล้วจะหยิบให้เอง
ฮารุ-ตะ แต่ที่รัก
ผม-แค่นี้ผมยังมีเรื่องปวดหัวไม่พออีกหรอครับฮารุ
พลอย-พี่ชายห้ามดุพี่ฮารุนะคะ หนูยอมคืนก็ได้ ชิ!
โอคะวะ-จะดีหรอลูก พวกเราตั้งใจจะให้พลอยจังกันจริงๆนะ
ผม-ดีครับ แค่ทุกวันนี้ยัยพลอยก็ได้ไปเยอะแล้วนะครับ
พลอย-พี่ชายอย่าลืมหนังสือรับรองด้วย!!
ผม-เออรู้แล้วหน่า พูดมมากอยู่ได้
โอคะวะ-จะเอาหนังสือรับรองไปทำไมหรอ
ผม-คือ มะ แม่ผมเข้าจะเอาหนังสือรับรองไป….
สึคุยะ-เอาหนังสือรับรองไปทำไมหรอจ๊ะ
พลอย-จะเอาไปขอวีซ่า1ปีค่ะ
ฮารุ-เอ๊ะ!!
ซาซากิ-ตอนนี้มันก็ฟรีวีซ่าเข้าได้อยู่แล้วนี่นา
ผม-พะ เพราะเมื่อกี้ มะ แม่ผมเลยตัดสินใจจะขอวีซ่า1ปี
สึคุยะ-แบบนั้นก็ดีสิจ๊ะ
ผม-ดีที่ไหนกันล่ะครับคุณแม่ เฮ้ออออ ผมอุตส่าห์พยายามไม่คุยกับแม่และบ่ายเบี่ยงเรื่องนี้ตลอดมาแท้ๆ
ฮารุ-แต่ถ้าท่านแม่มา พวกเราก็ดูแลท่านแม่ให้มีความสุขได้ไม่ใช่หรอคะ
พลอย-คนที่จะอยู่ไม่สบายคงมีแค่พี่ชายคนเดียวนี่แหละค่ะก็เพราะว่า
ผม-โทชิโร่ ไปเอารถมา
โทชิโร่-ทราบแล้วครับ
 
 
โทชิโร่ก็วิ่งไปเอารถในระหว่างที่ผมยืนรอรถ นิชิโนะก็เอารถตู้มารับ พวกคุณพ่อ ส่วนซาซากิซังและทาเคดะซังก็มีคนขับรถ
มารับ รอได้ไม่นานโทชิโร่ก็เอารถมาให้ผมหลังจากนั้นผมก็ขึ้นรถและขับกลับบ้านโดยมีนิชิโนะซังขับรถตู้ตามหลังรถของ
ผมมา ตลอดทางหลังจากขึ้นทางด่วนได้ผมก็เหยียบคันเร่งให้สุดแล้วก็เปลื่ยนเกียร์และเหยียบคันเร่งไปอีก เสียงท่อนี่ดัง
ลั่นบนทางด่วนสุดๆยิ่งถ้าอยู่ในช่วงตึกเยอะๆเสียงยังดังเข้าไปใหญ่ ผมขับกลับบ้านโดยการปาดซ้ายและปาดขวา พูด
ง่ายๆว่าถนน2เลนบนทางด่วนเป็นของผมทั้งหมดคือแทนที่จะเหยียบเบรคเวลาคันหน้าชลอความเร็ว ผมเลือกที่จะเหยียบ
คันเร่งและหักหลบแทน ผมขับมาถึงบ้านก็เอารถเข้าไปจอดในโรงรถผมก็เดินขึ้นห้องไปอ่าบน้ำเปลื่ยนชุดอยู่บ้านส่วนโทชิ
โร่ก็เดินเข้าไปหลังบ้าน พอผมลงมาหลับจากอ่าบน้ำแต่งตัวเสร็จ พวกฮารุก็เดินเข้าบ้านมา
 
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ ฮารุขอโทษนะคะ คือ….ฮารุไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้
ผม-อืมช่างมันเถอะครับ ยังไงมันก็เกิดไปแล้ว
 
 
และผมก็เดินไปหยิบเงินในห้องทำงานผมและใส่ซองให้ยัยพลอยไป5แสนเยน คือเอาจริงๆผมก็ไม่ได้อยากจะให้ยัยพลอย
นักหรอก แต่ก็ดีกว่ายัยน้องบ้านั่นไปรับของจากคนอื่นและที่สำคัญคือมันเยอะไป เล่นให้กันคนละ 3ล้านเยน แบบนี้ ไม่บ้า
ก็สติไม่ดีแน่ๆ ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นถึงรักยัยพลอยกันขนาดนั้นทั้งๆที่ยัยพลอยก็ทำแค่เรียนกลับบ้านมาและก็ทำตัว
ป่วนไปวันๆ หลังจากนั้นผมก็หยิบซองใส่เงินและเดินไปที่ห้องอาหาร เปิดประตูไปเจอยัยพลอยกับฮารุ และชิสึ
 
 
ผม-เอ้ายัยพลอย
 
ผมก็โยนซองใส่เงินให้ยัยพลอยไปพอยัยพลอยรับปุ๊บก็แกะดูทันที และก็ทำหน้าหมุ่ยหันมาหาผม
 
พลอย-นี่พี่ชาย!! มันไม่น้อยไปหน่อยหรอ ของคนอื่นที่คืนไปเยอะกว่านี้ตั้งเยอะ
 
ผมก็เลยเดินเข้าไปเขกหัวยัยพลอยดังโป๊ก
 
พลอย-อ๊ะ!!มันเจ็บนะยัยพี่บ้า
ผม-อย่าเรื่องมาก งานก็ไม่เคยทำ เงินก็ยังหาเองไม่ได้ ถ้าอยากบ่นนักก็ออกไปหางานทำซะสิ มิจังเด็กกว่าแกยังหาเงินเอง
ได้มากกว่าซะอีกนะยัยพลอย
พลอย-พี่ฮารุ ขอหนูทำงานที่บริษัทด้วยอีกคนได้มั้ยคะ
ฮารุ-ดะ ได้สิจ๊ะเด๋วพรุ้งนี้พี่จะเขาไปบอกคุณพ่อให้นะ
ผม-ไม่ได้!!ถ้าอยากจะทำงานไปทำที่บริษัทอื่นก็ได้ บริษัทในญี่ปุ่นก็มีตั้งเยอะ
ฮารุ-ตะ แต่ว่าคุณคะให้พลอยจังไปทำที่อื่นงานมันหนักไปนะคะ
ผม-ฮารุ ทำงานที่ไหนมันก็หนักเหมือนกันนั่นแหละครับ ถ้าเอาแต่ประคบประหงมยัยพลอยอยู่แบบนี้ ยัยพลอยจะไม่โต
เป็นผู้ใหญ่สักทีนะครับ
 
ฮารุ-ตะ แต่ว่า
ผม-ไม่ได้ครับ
ฮารุ-ขะ เข้าใจแล้วค่ะ
ยัยพลอย-ยัยพี่ขี้งก ฮึ!!!!!
 
และยัยพลอยก็วิ่งขึ้นไปข้างบนบ้าน
 
ผม-ยัยเด็กบ้า
ฮารุ-ที่รักใจเย็นๆนะ
ผม-อืม
ฮารุ-งั้นพวกเราขึ้นนอนกันเลยมั้ยคะ นี่ก็ดึกแล้วสิ
ผม-ครับ
 
หลังจากนั้นผมก็ขึ้นห้องมาล้มตัวลงนอนดูทีวีรอฮารุ พอฮารุอ่าบน้ำเสร็จก็มานอนข้างๆผม
 
 
ปล.ตั้งแต่ตอนที่38มาคือ เนื้อเรื่องในเว็บที่ลงไว้กับต้นฉบับมันตามทันกันแล้วหลังจากนี้อาจจะใช้เวลาในการแต่งและพิมพ์มากขึ้นและอาจจะมีคำผิดมากขึ้นเพราะไม่มีเวลามานั่งตรวจเช๊คหลายๆรอบ มีข้อติชมตรงไหนบอกได้เลยนะครับยินดีรับฟังทุกความเห็นครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ^^
                                                                                                           PMTV