ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

                                    

ตื่นเช้ามาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาข้างล่าง

 

ทานากะ-อาหารเช้าทำเสร็จพร้อมทานแล้วครับ

ผม-ครับ

 

ผมก็เดินเข้ามาที่ห้องอาหารกับทานากะเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นมีแค่อายะยืนอยู่คนเดียว

 

ผม-ฮารุไปไหนครับ
ทานากะ-คะ คุณผู้หญิงออกไปที่ศาลเจ้าครับ

ผม-งั้นหรอครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็นั่งกินข้าวคนเดียวเงียบๆพอกินข้าวเสร็จตอนที่ผมกำลังจะเดินออกจากบ้านเพื่อไปที่โรงรถก็เจอโทชิโร่ยืน

ดักรออยู่ที่หน้าบ้าน

 

 

โทชิโร่-ท่านบิกคุเชิญขึ้นรถครับ

ผม-ขึ้นรถไปไหนหรอครับ

โทชิโร่-วันนี้คุณผู้หญิงสั่งให้ผมขับรถพาท่านบิกคุไปทำงานครับ

ผม-เฮ้อออ งั้นก็ไปกันเถอะครับ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็นั่งรถเข้าไปที่บริษัทพอขึ้นมาที่ห้องทำงานผมก็เข้าไปทำงานตามปกติทำงานไปได้สักพักนานามิก็มาตาม

ผมให้ลงไประชุมพอผมประชุมเสร็จออกจากห้องมาก็เจอโทชิโร่ยืนดักรออยู่ที่หน้าห้องประชุม

 

 

 

โทชิโร่-ท่านบิกคุ คุณผู้หญิงโทรมาบอกว่าให้คุณท่านไปหาที่ศาลเจ้าตอนนี้เลยครับ และผมได้เก็บของมาให้ครบหมดแล้ว

ครับ

ผม-ห๊ะ!! มีอะไรงั้นหรอครับ

โทชิโร่-ผมเองก็ไม่ทราบครับ คุณผู้หญิงโทรมาบอกแค่ว่าให้พาท่านบิกคุไปที่ศาลเจ้าครับ

นานามิ-ถ้ามีงานด่วนเข้ามาจะโทรไปบอกนะคะ บิกคุซัง

ผม-………นานามิซัง มีเรื่องอะไรที่ยังไม่ได้บอกผมรึป่าวครับ
นานามิ-คะ คะ คือว่า….

ผม-เฮ้อออออ นี่ก็เป็นคำสั่งของฮารุซังอีกแล้วใช่มั้ยครับ

นานามิ-ค่ะ

ผม-นานามิซังขึ้นไปเก็บของและลงมาเจอผมที่ข้างล่างด้วยนะครับ อย่าลืมบอกซานาเอะซังล่ะ

นานามิ-เอ๋!! ทะ ทะ ทราบแล้วค่ะ

 

 

หลังจากนั้นนานามิก็ขึ้นไปข้างบนส่วนผมก็ลงมาข้างล่างและบอกให้คนเตรียมรถบริษัทและคนขับให้ขับรถไปส่งนานามิ

และซานาเอะ ส่วนผมก็นั่งรถที่โทชิโร่ขับไปที่ศาลเจ้าพอไปถึงที่ศาลเจ้าหน้าทางเข้ามีวัยรุ่นชายหญิงแต่งตัวกันแบบจัดเต็ม

ตั้งแต่หัวจรดเท้าเดินกันเต็มไปหมดขนาดยังไม่ถึงในตัวศาลเจ้านะเนี้ยวันนี้คนเยอะมากๆ พอโทชิโร่ขับรถเข้าไปที่ลานจอด

รถผมก็เห็นรถซิ่งจอดอยู่เต็มไปหมด

 

 

 

โทชิโร่-วัยรุ่นสมัยนี้ทั้งหล่อทั้งสวยกันทั้งนั้นเลยนะครับ

ผม-นั่นสิครับ ว่าแต่วันนี้รถซิ่งเยอะเหมือนกันนะครับเนี้ย อย่างกับงานรวมตัวคนชอบรถเลยนะ

โทชิโร่-วันฉลองแบบนี้ทั้งทีก็คงมีวัยรุ่นหลายคนที่อยากจะขับรถมาโชว์เพื่อนๆกันทั้งนั้นแหละครับท่านบิกคุ

ผม-มีแต่รถสวยๆทั้งนั้น

โทชิโร่-ฮ่ะๆรถของท่านบิกคุก็ไม่น้อยหน้าพวกเด็กๆที่นี่หรอกนะครับ

ผม-แต่ไม่มีที่จอดรถเลยนี่สิครับ

โทชิโร่-งั้นพวกเราลองไปดูที่จอดด้านหลังศาลเจ้ากันครับ อาจจะมีที่จอดก็ได้นะครับ

ผม-อืมถ้ามีที่จอดใก้ลๆก็ดีนะครับ

 

 

 

หลังจากนั้นโทชิโร่ก็วนไปหลังศาลเจ้าและพวกเราก็ได้ที่จอดรถกันที่นั่นพอผมเดินเข้ามาในศาลเจ้าก็พยายามมองหาฮารุ

แต่คนที่มาศาลเจ้านั้นเยอะกว่าตรงหน้าถนนมากๆผมเองก็ได้แต่ยกมือไหว้อยู่ที่ด้านหน้าของศาลเจ้าเพราะไม่อยากเบียด

คนเข้าไปข้างใน

 

 

 

โทชิโร่-ท่านบิกคุเมื่อกี้ได้รับรายงานจากชิสึซังว่าคุณผู้หญิงกำลังเดินหาอะไรทานอยู่ที่ลานกว้างด้านหน้าของศาลเจ้าครับ

ผม-อืมม ใก้ลเที่ยงแล้วด้วยนะ งั้นพวกเราก็เดินไปดูของกินบ้างก็ดีนะครับ

โทชิโร่-ถ้าอย่างงั้นเชิญทางนี้เลยครับ

 

 

 

หลังจากนั้นโทชิโร่ก็เดินนำผมไปที่ลานด้านหน้าของศาลเจ้าลานตรงนั้นกว้างมากและเต็มไปด้วยซุ้มขายของกินมีทั้งร้าน

ขายของจุกจิก ส่วนใหญ่แล้วงานแบบนี้ร้านที่ได้เงินจากผมเยอะที่สุดก็คือ พวกร้านเนื้อย่าง หมูย่าง ในวันนี้ผมเองก็ไม่ผลา

ดที่จะไปต่อแถวเข้าคิวซื้อเนื้อย่างA4ในราคาไม้ละ 800เยน ในระหว่างที่ผมยืนเข้าคิวรอซื้อเนื้อย่างอยู่ จู่ๆก็มีคนเข้ามา

ทัก

 

 

 

ชิสึ-คุณท่านคะ คุณผู้หญิงให้มาตามค่ะ
ผม-เอ๊!! ชิสึซังหาผมเจอได้ยังไงครับ
ชิสึ-คุณผู้หญิงบอกว่า ให้เดินตามหาคุณท่านจากร้านขายเนื้อย่างเสียบไม้ค่ะ

 

 

หาเจอง่ายไปหน่อยมั้ย ร้านก็มีตั้งเยอะคนก็เยอะแยะ ยังจะเห็นอีก

 

 

ผม-ขอผมซื้อเนื้อย่างก่อนได้มั้ยครับ

ชิสึ-โทชิโร่ซัง ขอรบกวนด้วยนะคะ

โทชิโร่-ทราบแล้วครับชิสึซัง

ชิสึ-คุณท่าน ได้โปรดเดินตามดิฉันไปหาคุณผู้หญิงด้วยค่ะ

ผม-เฮ้ออ เข้าใจแล้วครับ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็ต้องยอมทิ้งแถวที่เหลือแค่อีกไม่กี่คิวก็จะได้ซื้อเนื้อย่างแล้วแท้ๆและเดินตามชิสึไปแต่โดยดีเดินตามไปได้

สักพักก็ถึงเต๊นที่นั่งกินซึ่งคนนั่งอยู่ที่นั่นกันเยอะมากแต่มีอยู่มุมหนึ่งทีคนยืนลุมกันอยู่ตรงโต๊ะนั้นเยอะมากเป็นพิเศษพอเดิน

เข้าไปใก้ลๆก็เจอ ทุกคนอยู่ที่นี่กันครบเลย ฮารุ คุณแม่ คุณพ่อ ชิโระ ริกะ ริว เก็นจิ นานามิ ซานาเอะ ยัยพลอย และเหล่า

แก๊งเพื่อนๆของยัยพลอยที่เคยไปที่บ้านผม นอกนั้นผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ผมก็ยืนดูทุกคนคุยกันหลังกำแพงมนุษย์ที่

ยืนล้อมพวกฮารุอยู่ได้แปปนึงหัวข้อที่พวกนั้นคุยกันก็ไม่พ้นการหยอดมุขจีบสาวใส่ยัยพลอยและฮารุในตอนนั้นผมเองก็

พยายามอดทนไม่อาละวาดใส่ไอ้พวกเด็กเวรนี่ในระหว่างนั้น เก็นจิก็เหลือบตามาเห็นผมที่ยืนมองอยู่

 

 

 

เก็น-ต้องขอประทานโทษนะครับทุกคน ตอนนี้คงถึงเวลาที่ต้องปล่อยให้คุณผู้หญิงและคุณหนูพลอยได้พักผ่อนแล้วนะครับ

ผม-มันไม่ทันละเก็นจิกลับบ้านไปมาหาที่ห้องทำงานด้วย

 

 

หลังจากที่ผมพูดเสร็จผมก็เอามือแวกตรงกลางแล้วเอามือดันคนออกไปทั้งซ้ายและขวา

 

 

เพื่อนยัยพลอย1-นี่คุณเป็นใครมาทำมารยาทแบบนี้ พวกเราคุยกับฮารุซังอยู่นะ

เพื่อนยัยพลอย2-นี่!!! พวกเรายังคุยกับพลอยซังไม่เสร็จเลยนะ

ผม-โฮ่!!! พวกแกกำลังจีบฮารุซังกับยัยพลอยอยู่งั้นหรอไอ้พวกบ้า

 

 

ทุกคนที่นั่งอยู่รวมทั้งฮารุและคุณแม่สดุ้งกันทันทีหลังจากที่ได้ยินผมพูด

 

 

พลอย-พะ พี่ชายไม่ใช่แบบนั้นนะ
ผม-และมันยังไง ยืนฟังมาตั้งนานละ

 

 

ในระหว่างที่ผมคุยกับยัยพลอยอยู่ก็มีคนมากอดคอผมจากด้านหลัง

 

 

ซาซากิ-น่าๆใจเย็นๆก่อนไอ้เด็กน้อยมันก็แค่เรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อย

ผม-นี่เรียกว่าเล็กน้อยหรอครับ

ซาซากิ-แถวนี้คนเยอะและกำลังมองแกอยู่นะ(กระซิบ)น่าๆไปคุยกันที่อื่นเถอะนะไอ้เด็กน้อย(เสียงปกติ)

 

 

 

หลังจากนั้นซาซากิก็พาผมเดินไปอีกที่ในระหว่างทางที่เดินไปคนแถวนั้นก็พูดกันทำนองที่ว่าผมซวยแล้วที่กล้ามามีเรื่องใน

ถิ่นของซาซากิและแถมยังเป็นตอนที่ซาซากิซังอยู่ที่นี่อีกบลาๆ เดินไปได้สักพักก็เจอเต๊นท์และม้านั่งเต็มไปหมดแต่ยังไม่มี

ใครนั่งสักคน

 

 

 

ซาซากิ-ถ้าเป็นที่นี่ก็คงไม่มีใครได้ยินเรื่องที่เราคุยกันหรอกนะ แต่ไอ้เด็กน้อยแกใจเย็นลงหน่อยหน่ายังไงนี่ก็วันฉลองให้

พลองจังทั้งทีนะ ถึงแกจะไม่อยากแต่ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้แล้วอีกนิดเดียวก็จบแล้วล่ะ แกเป็นพี่ชายที่แสนดีเสมออยู่แล้วใช่

มั้ยล่ะ

ผม-เฮ้อออ!!!เข้าใจแล้วครับ ยัยพลอย แกรีบๆออกไปคุยกับเพื่อนให้จบแล้วกลับมาที่นี่ จะนั่งรอแกอยู่ที่นี่ อย่าไปไหน

ไกลนักล่ะ

พลอย-ค…ค่ะ

 

 

ยัยพลอยก็เดินออกไปคุยกับเพื่อนๆที่ด้านนอก

 

 

สึคุยะ-นะ นี่ลูกจ๊ะ
ผม-คุณแม่ คุณพ่อครับหลังจากนี้ผมมีเรื่องอยากจะขอคุยด้วยอยู่นะครับ ช่วยกรุณารอสักครู่นะครับ
โอคะวะ-อะ…โอ้ได้เลย
สึคุยะ-จ…จ้า

 

 

หลังจากนั้นผมก็กวาดตามองดูพวกฮารุที่นั่งก้มหน้าสำนึกผิดกันอยู่ก็เพราะว่า เรื่องนี้ผมกับฮารุพวกเราคุยกันแล้วและผมก็

ยืนยันไปแล้วว่าผมไม่เห็นด้วยที่จะให้ยัยพลอยเข้าร่วมแน่นอนว่าเรื่องวุ่นๆของพวกตัวป่วนที่ไม่รู้จงใจหรือยังไงแต่ในวันนี้

พวกตัวป่วนในบ้านพร้อมใจกันอยู่ตรงนี้ครบทุกคนและมันคงไม่จบแค่นี้แน่ๆและการสอบปากคำหาความจริงจากไอ้พวก

ตัวป่วนทั้งหลายก็เริ่มขึ้น

 

 

ผม-มีใครอยากจะอธิบายอะไรมั้ย

 

คนแรกที่ยกมือคือฮารุ

 

ฮารุ-ค….ค่า

ผม-เชิญ
ฮารุ-คะ คะ คือว่าเรื่องทั้งหมดในวันนี้…..คะ คือมันเป็นแผนขะ ขะ ของ……ชะ ชะ ชิโระ
ชิโระ-เห้ยเด๋วก่อนสิฮารุ!! นี่มันแผนของริวต่างหากล่ะ ริวเป็นคนเสนอมา
ริว-ชิคุง!!!! พี่ฮารุ!!! ทำไมทำกันแบบนี้ ถ้าจะถามว่าใครผิดล่ะก็ ไอ้ตำรวจเฮงซวยนั่นแหละผิดที่เป็นคนเสนอให้ปิดเรื่องนี้กับพี่ใหญ่ไว้เป็นความลับ
เก็นจิ-คะ คุณผู้หญิงเป็นคนคิดแผนการนี้ขึ้นมาไม่ใช่หรอครับ
ฮารุ-ไม่ใช่นะคะ!!

 

 

และการสอบปากคำตามหาความจริงก็จบลงด้วยเวลาอันน้อยนิดเพราะผู้ต้องหาทำการโยนความผิดกันไปมาถ้าจะให้ผม

สรุปก็คือ ไอ้พวกตัวปัญหาทั้งหมด6คนในบ้านรู้เห็นด้วยกัน ผมได้แต่พึมพัมอยู่ในใจที่ผมจะต้องทำยังไงให้ไอ้พวกบ้า

อย่างชิโระ ริว และเก็นจิ โตสักที ส่วนฮารุ….ทำได้แค่คิดแหละนะทำจริงๆผมคงปวดหัวกว่าเดิมแน่ๆ

 

 

ผม-หยุดทะเลาะกันได้ละ ริกะซังขอโทษนะครับที่ไอ้พวกตัวป่วนของบ้านผมมาคอยสร้างปัญหาให้อยู่ตลอด

ริกะ-มะ ไม่เป็นอะไรหรอกนะ

ผม-ริกะซัง ลุกออกจากที่นี่ได้แล้วครับ คุณไม่เกี่ยวกับแผนการนี้สินะครับ

ริกะ-อื้อ จู่ๆฮารุก็ชวนมาน่ะ

ผม-ครับ ขอโทษด้วยนะครับ ที่ภรรยาผมทำให้เดือดร้อนบ่อยๆ

ริกะ-จ๊ะ

ผม-นานามิซังไหนลองบอกผมหน่อยได้มั้ยครับว่าฮารุซังโทรไปสั่งอะไรเอาไว้
นานามิ-คะ คะ คือว่า……..

 

ผมก็นั่งรอคอตอบจากนานามิซึ่งไม่กล้าที่จะพูดผมเลยหันไปดูฮารุที่กำลังทำหน้ามั่นใจว่ายังไงผมก็ไม่มีวิธีที่จะทำให้นานา

มิพูดแน่นอนและรอบนี้ก็จะรอดตัวจากการโดนผมทำโทษ

 

ผม-นานามิซังทำไมไม่พูดล่ะครับ หรือว่า…..กำลังกลัวใครที่นั่งอยู่ในที่นี่อย่างงั้นหรอครับ
ฮารุ-เฮือก!!!!
ผม-ฮารุซังสะอึกหรอครับ ชิสึ ไปเอาน้ำมาให้คุณผู้หญิงที
ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-นานามิซัง ผมจะได้คำตอบรึป่าวครับ ว่าหลังจากนี้ผมจะต้องไปที่ไหนต่อ
นานามิ-ป…ไปที่ร้านอาหารโรงแรมที่สาขาอูเอโนะค่ะ
ผม-หรอครับแต่ผมได้ยินมาว่าวันนี้ ตามร้านอาหารดังๆในโรงแรมของเราถูกจองเต็มหมดแล้วไม่ใช่หรอครับ ซานาเอะซัง
ซานาเอะ-คะ คือว่า….
สึคุยะ-แม่เองจ๊ะที่สั่งให้ปิดร้านอาหารที่นั่นในวันนี้
ผม-ผมรู้อยู่แล้วล่ะครับการที่จะทำแบบนั้นได้ถ้าคุณแม่กับคุณพ่อไม่รู้เห็นด้วยล่ะก็ไม่มีทางที่จะทำแบบนี้ได้หรอกนะครับ คนต้นคิดเรื่องนี้ก็คือ……ฮารุซังสินะครับ
สึคุยะ-ใช่แล้วจ๊ะ
ฮารุ-ค คุณแม่!!!

สึคุยะ-ขอโทษน้าฮารุจัง แต่เวลาที่บิกคุคุงโกรธแม่กลัวนี่นา

ฮารุ-คะ คุณพ่อ

 

ฮารุก็หันไปส่งสายตาอ้อนวอนต่อที่พึ่งสุดท้าย คุณพ่อก็เอามือไปลูบหัวฮารุ

 

โอคะวะ-ฮ่ะๆ นี่ลูกรักรอบนี้ลูกก็ทำเกินไปนะฮารุจังไม่สนใจคำค้านของบิกคุคุงแถมยังลากบิกคุคุงออกมาในเวลางาน

อีกและยังจะเหมาร้านอาหารเลี้ยงพวกเพื่อนๆของพลอยจังโดยที่ไม่ได้ปรึกษาบิกคุคุงอีกด้วย ค่าใช้จ่ายในวันนี้มันเยอะ

มาก มันเรื่องใหญ่เลยนะลูก

 

ฮารุ-ตะ แต่ว่า บิกคุคุงไม่ค่อยที่จะใจดีกับพลอยจังเลยนี่คะหนูก็เลย……

โอคะวะ-ฮารุจัง ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะแล้วค่ากินค่าอยู่ ค่าเรียนค่าอุปกรณ์การเรียนทุกอย่างใครเป็นคนออกเงินให้พลอย

จังกันล่ะ

ฮารุ-……บะ บิกคุคุงค่ะ

ผม-เฮ้อ!!!! ซานาเอะซัง จัดการค่าใช้จ่ายทั้งหมดในวันนี้ให้เรียบร้อยและส่งใบเก็บเงินมาที่ผม นานามิซังโทรให้คน

เตรียมรถบัสมารับคนให้ครบด้วยนะครับ

ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ

นานามิ-จะรีบไปโทรให้เลยค่ะ
ฮารุ-ทะ ที่รักคะ……..
โอคะวะ-ไม่ว่าเมื่อไหร่บิกคุคุงก็เป็นพี่ชายที่แสนดีของพลอยจังเสมอเลยเนอะ ฮารุจัง
ฮารุ-นะ นั่นสินะคะคุณพ่อ ที่รักฮารุขอโทษนะ
ผม-…..ครับ

 

ผมก็นั่งลงที่เก้าอี้หลังจากที่ทุกอย่างจบและนี่จะเป็นมื้ออาหารที่เจ็บหนักที่สุดเท่าที่ผมอยู่ที่นี่มาหลายปีเพราะจำนวนคนน่า

จะเยอะไม่งั้นฮารุไม่ถึงกับเหมาร้านอาหารถึงฮารุจะเอาแต่ใจแต่ก็ยังพอมีเส้นของความพอดีอยู่บ้างต่างกับไอ้พวกบ้า

อีก5คนที่เหลือ

 

โทชิโร่-ท่านบิกคุ เนื้อย่างได้แล้วครับ

ผม-อืม

 

 

ผมก็รับเนื้อย่างมาจากโทชิโร่และก็กำลังจะหยิบเอาเนื้อย่างที่ส่งกลิ่นอันหอมหวนชวนกินเข้าปากยัยพลอยก็มาขัดจังหวะ

 

 

พลอย-พะ พี่ชายขอโทษนะคะ

ผม-เออ เตรียมตัวพาเพื่อนไปขึ้นรถจะได้ไปที่ร้านอาหารและเพื่อนแกจะไปกันกี่คน

พลอย-ปะ ไปกัน6คนค่ะ

ฮารุ-แล้วคนอื่นๆล่ะจ๊ะ ไปด้วยกันก็ได้นะ

พลอย-จ…จะดีหรอคะ พะ พี่ชาย

ฮารุ-ที่รักคะ

ผม-อืมไปกันให้หมดนั่นแหละเหมาร้านไปแล้วคนน้อยก็ต้องจ่ายเยอะอยู่ดี พวกแกคิดแต่เรื่องกินยังไงให้มันคุ้มๆก็พอ ไป

คุยกับเพื่อนแกได้ล่ะถึงเวลาแล้วจะเรียก

 

พลอย-ค่ะ!!

 

 

และยัยพลอยก็วิ่งไปที่กลุ่มเพื่อนพร้อมกับดีใจกันยกใหญ่เอาเถอะชีวิตมีครั้งเดียวฉลองให้ยัยนั่นไปก็ไม่เสียหาย ทะ ทะ

เท่าไหร่ เห้ย!!!เด๋วดิ นี่มันเจ็บหนักสุดๆไปเลยไม่ใช่รึไงวะ แค่อาหารเจ็บหนักก็จริงแต่มันก็ยังไม่ทำให้เงินเดือนผมลดลง

ไปเยอะเท่าไหร่ ตะ แต่ถ้าเอามารวมกับรถคันใหม่ที่กำลังทำอยู่ด้วยล่ะก็เจ็บหนักชนิดที่เรียกได้ว่าตอนรอบ240zนี่เด็กๆไป

เลย ในระหว่างที่คิดผมก็หยิบเนื้อย่างกำลังเอาเข้าปากก็โดนยัยพลอยมาขัดอีก

 

 

พลอย-ทุกคนฝากมาขอบคุณพี่ชายด้วยแหละ

ผม-โว้ยยย!!!!คนจะกินเนื้อย่าง มาขัดอยู่ได้ 2รอบแล้วนะยัยพลอย แกตั้งใจจะแกล้งกันใช่มั้ย

พลอย-ฮ่ะๆๆใช่ที่ไหนล่ะพี่ชาย

 

 

และยัยพลอยก็วิ่งไปแอบหลังโทชิโร่ ที่ยืนอยู่ข้างๆผม

 

 

ผม-ไม่ใช่ได้ยังไงก็พวกแกกำลังหัวเราะกันอยู่เนี้ยยย !!

พลอย-ฮ่ะๆ พี่ชายกลางร่างเป็นยักษ์แล้วค่า~~~

 

 

และยัยพลอยก็วิ่งหนีผมออกไปหาเพื่อนๆ

 

ผม-เฮ้อออ ปวดหัวป่วนซะจริงยัยเด็กคนนี้(ภาษาไทย)

 

ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ได้แต่ทำหน้างงไม่เข้าใจที่ผมพูดนอกจากเก็นจิ

 

ฮารุ-ที่รักพูดอะไรคะ ฟังไม่รู้เรื่องเลย

ผม-ผมแค่พูดว่าจะได้ทานเนื้อย่างสักที

ฮารุ-ที่รักเด๋วค่อยไปทานที่ร้านอาหารก็ได้นี่คะ

ผม-ผมไม่ไปร้านอาหารหรอกนะครับ ทานเนื้อย่างพวกนี้เสร็จผมก็จะกลับไปทำงานเอกสารต่อให้เสร็จ ถึงผมจะให้ คนส่ง

เอกสารกลับไปที่บ้านได้แต่นานามิซังและซานาเอะซังก็อยู่ที่นี่และมีงานที่ต้องไปคอยดูแลทุกคน เลยให้กลับไปไม่ได้ก็

เหลือแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่สามารถจะไปได้

 

 

 

ใช่ผมรู้อยู่แล้วว่าฮารุต้องแอบทำอะไรแน่ๆถ้าลองฮารุได้พูดเรื่องที่จะทำออกมาแล้วต่อให้ผมไม่ยอมให้ทำ ฮารุก็จะแอบทำ

จนได้สุดท้ายผมก็บ่นอะไรไม่ได้เพราะทำไปแล้ว ในวันนี้ผมก็เลยจงใจทิ้งงานเอกสารไว้และเอานานามิกับซานาเอะที่เป็น

เลขามาด้วยเพราะคนที่จะเข้าไปชั้นที่ห้องทำงานของผมอยู่หรือชั้นที่ห้องทำงานของคุณพ่ออยู่ไม่ใช่ว่าจะเข้าได้ทุกคนและ

จู่ๆจะขึ้นไปเลยก็ไม่ได้เพราะงั้นนี่คือแผนการแก้ทางของผม และแผนของผมที่วางไว้อย่างดิบดีก็พังไม่เป็นท่าเพียงแค่คุณ

แม่หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาใครบางคน

 

 

สึคุยะ-สวัสดีจ๊ะ ชิสึกะช่วยลงไปเอาเอกสารทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะทำงานของบิกคุคุงและให้คนเอาเอกสารทั้งหมดมาส่งที่

บ้านของบิกคุคุงหน่อยได้มั้ยจ๊ะ

สึคุยะ-จ๊ะ ช่วยส่งมาด่วนเลยนะ

 

และคุณแม่ก็วางสายไปผมได้แต่ทำหน้าเหวอ เพราะแผนที่อุตส่าห์วางไว้พังทะลาย

 

 

ผม-คะ คุณแม่

สึคุยะ-ทีนี้ลูกก็ไปทานข้าวกับพวกเราได้แล้วใช่มั้ยจ๊ะ

ผม-ตะ แต่ว่า

โอคะวะ-ฮ่ะๆ ยอมแพ้ซะเถอะนะลูก

ผม-ทะ ทราบแล้วครับคุณแม่

สึคุยะ-ดีมากจ๊ะ

ผม-ซาซากิซังไปทานอาหารด้วยกันมั้ยครับ

ซาซากิ-ฮ่ะๆ นึกว่าจะไม่ชวนข้าคนนี้ซะอีกนะไอ้เด็กน้อย
ผม-ฮ่ะๆ งั้นโทรชวนทาเคดะซังด้วยดีมั้ยครับคุณพ่อ

โอคะวะ-ดีๆ ชวนมาเลย หมอนั่นน่าจะนั่งว่างๆอยู่ที่บ้านนั่นแหละ

ผม-ชิโระ ฝากแกโทรชวนทาเคดะซังหน่อยได้มั้ย

ชิโระ-ดะ ได้ครับ!!

ผม-แกจะตะโกนเสียงทำไมไอ้บ้า

 

 

หลังจากนั้นชิโระก็เดินออกไปโทรบอกทาเคดะ พร้อมกับนานามิที่วิ่งกลับมา

 

นานามิ-บิกคุซังคะ

ผม-หายไปไหนมาตั้งนานหรอครับ

นานามิ-คือว่าไปยืนรอรับรถบัสมาค่ะ

ผม-รถมาแล้วหรอครับ

นานามิ-มาแล้วค่ะ

ผม-งั้นก็พาพวกพลอยจังไปขึ้นรถได้เลยนะครับ นานามิซังกับซานาเอะซังก็นั่งไปพร้อมกันกับพวกพลอยจังเลยนะครับถ้า

ไปถึงก่อนก็ฝากจัดการที่เหลือให้เรียบร้อยด้วยนะครับ

นานามิ/ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะบิกคุซัง

หลังจากนั้นทั้ง2คนก็เดินออกไปหากลุ่มของพลอยจังและก็พากันเดินไปขึ้นรถบัสที่ถนนด้านหน้าศาลเจ้า

ผม-งั้นพวกเราก็ไปกันเลยนะครับ โทชิโร่ซังพวกเรารีบเดินไปกันเถอะนะครับ เราต้องเดินไปเอารถที่ด้านหลังศาลเจ้ากัน

อีก

 

ฮารุ-ที่รักไม่นั่งรถตู้ไปกับพวกเราหรอคะ

ผม-รถมันไม่พอไม่ใช่หรอครับ

ชิโระ-ไม่เป็นไรหรอกเด๋วริกะไปกับข้าก็ได้นะ

ผม-อืมมมม งั้นก็ได้ โทชิโร่ซังรบกวนขับรถผมตามไปที่นั่นด้วยนะครับ

โทชิโร่-ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็แยกย้ายกันเดินไปที่รถของตัวเอง เพื่อไปที่โรงแรมสาขาอูเอโนะ นั่งรถตู้มาได้สักพักก็ถึงเพราะ

รถติดมากๆ แบบนี้แหละผมถึงไม่ค่อยอยากไปไหนผมเบื่อรถติดสุดๆพอไปถึงที่ด้านหน้าของโรงแรม ถ้าพวกผม4คน ใน

รถลงไป พนักงานโรงแรมที่อยู่ตรงนั้นก็จะวุ่นวายกันทันที บางคนรีบวิ่งไปเอาน้ำมาให้บางคนรีบวิ่งมาทัก บางคนรีบวิ่งมา

เปิดประตูให้ และก็พากันเดินขบวนนำพวกเราไปที่ลิฟต์ เพราะผมเบื่ออะไรแบบนี้ไม่ว่าใครจะพูดยังไงแต่สำหรับผมมัน

เหมือนกันการประจบสอพลอ ผมเลยไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับทุกคนในบ้านพร้อมกันไม่ใช่แค่ผมเบื่ออย่างเดียวแต่

พนักงานต่างก็ทำงานกันหนักอยู่แล้วยังต้องมาทำอะไรแบบนี้อีก ผมว่าเอาเวลาไปทำงานดีกว่าล่ะนะพอคุณพ่อคุณแม่ฮารุ

และผมก้าวลงจากรถความวุ่นวายก็เริ่มขึ้นซึ่งในตรงส่วนนั้นผมมักจะให้ คุณพ่อและคุณแม่รับหน้าที่ไป และคนที่ทำลาย

บรรยากาศที่ผมไม่ชอบก็คือ ซาซากิซังกับทาเคดะซัง

 

 

 

ทาเคดะ-โอ้ยย ขอบใจที่ชวนข้ามาด้วยนะ ยูคิคุง บิกคุคุง

ซาซากิ-เห้ยๆวันนี้พวกเรามาดวลเหล้ากันดีกว่าหน่า~~

 

 

พอคุณพ่อหันไปเห็นทั้ง2คน ก็ทิ้งการต้อนรับของพนักงานอย่างไม่ใยดี

 

 

 

โอคะวะ-ว่าแล้วว่าแกต้องมาได้ ทาเคจัง

ซาซากิ-นั่นสินะ พวกเรามันสนิทกันมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนี่นะ

โอคะวะ-ว่าแต่ ทาเคจังแกมารอนานแล้วสิ โทษทีนะพอดีรถมันติดมากๆเลยล่ะ

ทาเคดะ-ไม่เป็นอะไรหรอก บ้านข้าก็ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ อีกอย่าง ได้คนรับใช้ของบ้านบิกคุคุงดูแล อย่างดีด้วยล่ะนะ

 

 

พอผมได้ยินแบบนั้นผมก็เลยเดินหนีออกมาจากการต้อนรับของพนักงาน เพื่อเข้ากลุ่มคุยกับพวกคุณพ่อ

 

ผม-สวัสดีครับทาเคดะซัง

ทาเคดะ-โอ้ บิกคุคุง วันนี้ก็ขอบใจนะ

ผม-ฮ่ะๆเรื่องเล็กน้อยครับ ว่าแต่เมื่อกี้ทาเคดะซังบอกว่าได้รับการดูแลจากคนรับใช้ของบ้านผมหรอครับ พวกนั้นอยู่ที่ไหน

หรอครับ

ทาเคดะ-อ๋อ ตอนนี้อยู่ในโรงแรมกับพวกพลอยจังล่ะ

โอคะวะ-นี่ลูก มาฉลองทั้งที มาคุยเรื่องสนุกๆกันเถอะนะ

ผม-คะ ครับ

ซาซากิ-วันนี้จะดื่มให้ล้มไปเลย

ผม-ใจเย็นๆนะครับซาซากิซัง ต้องดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ดื่มเยอะๆไม่ดีต่อคนแก่นะครับ

 

พอผมพูดจบซาซากิซังก็เอาสันมือตีผ่ากลางหน้าผากผม ดังปึก

 

ผม-อ๊ะ!ทำอะไรน่ะครับซาซากิซัง

ซาซากิ-นี่คือบทลงโทษของคนที่มาว่าคนอื่นแก่ ไอ้เด็กน้อย

โอคะวะ-ฮ่ะๆ ลูกนี่ล่ะก็ชอบพูดจี้จุดซาซากิคุงประจำเลยนะ

ทาเคดะ-ก็สมกับเป็นบิกคุคุงดีนะ ไม่ว่าจะกี่ปี ก็ยังดูน่าสนใจไม่เปลื่ยนเลยน้า~~

สึคุยะ-คุณชายทั้งหลายคะ พวกเราจะเข้าข้างในกันแล้วนะคะ

 

คุณแม่หันมาดุพวกเราด้วยน้ำเสียงที่นิ่งพร้อมกับสงสายตา อาฆาตมาทางพวกเราที่ยื่นคุยกันอยู่

 

ซาซากิ-นั่นสินะ คอแห้งแล้วล่ะ

ทาเคดะ-งั้นพวกเราก็รีบเข้าไปข้างในกันเถอะ

 

 

ผมกับคุณพ่อได้แต่เงียบและเดินตามเข้าไปข้างในพอเข้าไปข้างในก็มีการต้อนรับอีก ซึ่ง ฮารุโวยวายว่าจะรีบไปทุกคนเลย

พากันเดินขบวนมาส่งพวกเราที่หน้าลิฟต์ พอพวกเราขึ้นมาถึงที่ร้านอาหาร ผมก็แวะเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างมือส่วนคน

อื่นเข้าไปในร้านก่อน พอผมออกมาก็เดินเข้าไปที่ร้าน ภาพที่เห็นคือพวกเพื่อนๆของยัยพลอยเดินกันเต็มร้านไปหมด ใน

ระหว่างที่ผมมองหาคนอื่นอยู่ ก็หันไปเห็นอายะกับทานากะแทน ซึ่งกำลังยืนอยู่ด้านหลังยัยพลอย คอยยืนดูแลยัยพลอย

อยู่

 

 

 

พนักงาน-เชิญทางด้านนี้เลยค่ะ ท่านประธานกำลังรออยู่

ผม-ครับ

 

 

 

ผมก็เดินแหวกฝูงคนเดินตามเข้าไปพอทานากะกับอายะเห็นผมก็ทิ้งยัยพลอยแล้วเดินตรงมาที่ผม

 

 

ทานากะ-ยินดีต้อนรับครับคุณท่าน

อายะ-คุณท่านจะรับน้ำอะไรดีคะ

ผม-น้ำอะไรก็ได้ครับ

อายะ-ทราบแล้วค่ะ จะรีบไปเอามาให้นะคะ

ทานากะ-คุณผู้หญิงรออยู่ทางด้านนี้ครับ

พนักงาน-งะ งั้นรบกวน ทานากะซังด้วยนะคะ

ทานากะ-ด้วยความยินดีครับ

 

 

หลังจากนั้นพนักงานก็เดินกลับไปทำงาน ส่วนผมก็เดินตามทานากะเข้าไปพวกเพื่อนๆยัยพลอยที่มาก็มองดูผมกันเหมือนดู

หมีแพนด้าเดินเข้าร้านอาหาร และทานากะก็หยุดอยู่หน้าโต๊ะอาหาร ที่วิวดีที่สุดของร้านนี้ ซึ่งตรงนั้นมี2โต๊ะ ก็คือโต๊ะ พวก

คุณแม่ กับโต๊ะของพวกคุณพ่อ

 

 

ฮารุ-ที่รักมานั่งข้างๆฮารุสิคะ เตรียมที่นั่งไว้ให้แล้วค่ะ

พลอย-พี่ชายยยย~~~ไปนั่งที่โต๊ะของพวกหนูก็ได้นะ

ผม-ไม่เอาอะจะไปนั่งกับพวก คุณพ่อ

 

 

ผมพูดเสร็จก็เดินตรงเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะเดียวกับพวกคุณพ่อ พวกเพื่อนยัยพลอยก็อึ้งกันหมดที่เห็นผมเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับ

หัวหน้ายากุซ่า ก็ไม่แปลกเพราะพวกนั้นไม่รู้ว่าพวกเรารู้จักกันมาก่อนหน้านี้นานแล้ว

 

 

ซาซากิ-เอ้าไอ้เด็กน้อยนี่แก้วเหล้าของแก

ทาเคดะ-บิกคุคุง ที่นี่อะไรอร่อยงั้นหรอ

โอคะวะ-พวกเราเดินไปตักอาหารกันดีกว่านะ

ผม-เมนูแนะนำของร้านนี้คือเนื้ออบ ผมชอบเมนูเนื้อมากเลยครับ งั้นพวกเราไปพร้อมกัน4คนเลยล่ะกันนะครับ

หลังจากนั้นพวกผมก็เดินออกไปตักอาหารที่ต้วเองอยากกิน ทั้งเนื้อ ทั้งชีส ผมตักมาเต็มไปหมดตักเสร็จผมก็กลับมานั่งกิน

คนเดียวได้สักพักคนอื่นก็เดินกลับมานั่งทาน

 

อายะ-คุณท่าน เอาน้ำมาให้แล้วค่ะ

ผม-คุณพ่อ ซาซากิซัง ทาเคดะซงั้น เอาน้ำอะไรเพิ่มมั้ยครับ

โอคะวะ-ก็ดีเหมือนกันนะ

ซาซากิซัง-ไม่เอาของข้า แค่เหล้าดีๆก็พอ

ทาเคดะ-งั้นข้าเอาน้ำเปล่า

ผม-งั้นรบกวนเอาน้ำเปล่ามาให้เพิ่มอีก3แก้วนะครับ

อายะ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-ทานากะซัง ช่วยไปอยู่กับพลอยจังด้วยครับ

ทานากะ-ทะ ทราบแล้วครับ

 

 

ทานากะทำท่าว่าไม่อยากไปแต่สุดท้ายก็ต้องไปเพราะเป็นคำสั่งของผมโดยตรง หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งกินนั่งดื่มกันอย่าง

เต็มที่พร้อมกับดูวิว ย่ามบ่ายและคุยเรื่องรถกันอย่างเมามันพร้อมกับทานอาหารไปด้วย พอทานอิ่มปุ๊บ ก็นั่งพักคุยกัน

 

 

อายะ-เอาน้ำมาเพิ่มให้แล้วค่ะทุกท่าน

ผม-ขอบคุณครับ

อายะ-งั้นดิฉันขออนุญาตเก็บจานเลยนะคะ

ผม-ให้พนักงานที่ร้านอาหารเป็นคนทำก็ได้นะครับ

อายะ-ไม่เป็นไรค่ะ

 

 

หลังจากนั้นอายะก็เริ่มเก็บจานของพวกผมที่อยู่บนโต๊ะจนหมดและก็เดินไป

 

ซาซากิ-อิ่มแล้วพวกเรามาดื่มเหล้ากันเถอะ

ผม-ซาซากิซังก็ดื่มอยู่ตลอดเวลาทานอาหารไม่ใช่หรอครับ

ซาซากิ-นั่นมันแค่เริ่มต้น หลังจากนี้ของจริงแล้วล่ะ

ผม-ตะ แต่ว่านี่มันยังไม่ถึงตอนเย็นเลยนะครับ

ทาเคดะ-หลังบ่ายก็ดื่มได้แล้วล่ะนะ

โอคะวะ-พวกเราก็ดื่มกันสักหน่อยเถอะนะลูก

ผม-คะ ครับ งั้นผมจะไปตักอาหารทานเล่นมาเพิ่มให้นะครับ ทุกคนจะเอาด้วยมั้ยครับ

ซาซากิ-ข้า!! ข้าเอาเทมปุระ

ทาเคดะ-งั้นข้าเอาเนื้ออบอีกสักรอบก็ดีนะ

ผม-ส่วนคุณพ่อก็พวกชีสกับผลไม้สินะครับ

โอคะวะ-ฮ่ะๆรู้ใจดีจริงๆเลยนะ งั้นรบกวนด้วยล่ะ

ผม-ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็ลุกออกจากโต๊ะเพื่อเดินไปที่โซนตักอาหารแต่ก็ถูกพวกยัยพลอยที่นั่งโต๊ะติดทางเดินดักตัวเอาไว้

 

 

พลอย-พี่ชาย~~จะไปไหนหรอคะ

 

ยะ ยัยนี่ทำหน้าตาอ้อนวอนแบบนี้คิดแผนอะไรเอาไว้อีกแล้วสินะ

 

ผม-มีอะไร
เนเน่-บิกคุซังไม่เห็นจะต้องทำตาดุใส่พลอยจังเลยนี่คะ

โทรุ-บิกคุซังวันนี้ที่เชิญพวกเรามาขอบคุณมากเลยนะครับ

โอโตมิ-ขอบคุณค่า~~~

ผม-มะ ไม่เป็นไร ยินดีกับทุกคนด้วยนะครับ

พลอย-นี่พี่ชายพวกหนูขอดื่มเหล้าได้รึป่าว

ผม-ห๋า!!!!นี่แกพูดอะไรออกมารู้ตัวรึป่าวยัยเด็กบ้า

พลอย-ก็ในวันนี้พวกหนูโตแล้วนี่

เนเน่-จริงด้วยค่ะ

ผม-ชิ!! เข้าใจแล้วจะสั่งมาให้

พลอย-ขอบคุณค่า รักพี่ชายที่ซู๊ดดดด~~~~

ผจก.ร้าน-บิกคุซัง จะรับอะไรเพิ่มรึป่าวคะ

ผม-ผมกำลังอยากเจออยู่พอดีเลยครับ พอดีอยากจะสั่งเหล้าและไวน์หน่อยครับ

ผจก.ร้าน-ทราบแล้วค่ะ เชิญที่ห้องเก็บไวน์ทางด้านนี้เลยค่ะ

ผม-ครับ

 

 

และผมก็เดินตาม ผจก.ร้านไปได้ไม่กี่ก้าวผมก็หันกลับมาหายัยพลอย

 

 

ผม-นี่ยัยพลอย แกเลิกทำตัวแบบนี้สักทีมันหน้าขนลุก
พลอย-ขนลุก!! นี่พี่ชายแค่อ้อนพี่ชายมันหน้าขนลุกตรงไหนกัน
ผม-เลิกทำซะยัยพลอย
พลอย-ไม่!!!

 

ยัยพลอยก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกันเอามือข้างซ้ายดึงถุงใต้ตาลงและแลบลิ้นพร้อมกับส่ายสะโพกซ้ายขวาไปมาดุกดิกๆ พวก

เพื่อนๆยัยพลอยก็ขำกันยกใหญ่

 

ผม-ที่แกทำอยู่คนสติดีๆเค้าไม่ทำกันหรอกนะ ยัยน้องบ้า!!

พลอย-คนที่ว่าคนอื่นบ้าคนนั้นแหละบ้าเอง พี่ชายบ้า!!! หนูไม่สนพี่ชายแล้ว ฮึ!!

ยัยพลอยก็นั่งลงและหันหน้าเชิดไปทางอื่นใส่ผม

ผม-เฮ้อ!! งั้นก็ไปกันเถอะครับ

ผจก.ร้าน-ค่ะ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปเลือกว่าจะเอาขวดไหนซึ่งปกติแล้วทางร้านจะขายเป็นแก้วและเราสามารถเลือกสั่งพนักงานจาก

ในเมนูได้เลยแต่ในครั้งนี้ผมตั้งใจจะเอาไปทั้งขวด เลยเดินเข้ามาหยิบเองหน้าจะดีกว่า เพราะซาซากิซังและทาเคดะซังก็

น่าจะดื่มกันเยอะ

 

 

ผม-งั้นผมเอาเหล้าขวดนั้นและเอาไวน์ขวดนี้ครับ

ผจก.ร้าน-ทราบแล้วค่ะจะเตรียมการและนำไปให้ที่โต๊ะนะคะ

ผม-จริงสิ ช่วยแจกเหล้าดีๆให้พวกเด็กๆทุกคนที่มาคนล่ะแก้วทีนะห้ามให้เพิ่มนะครับ

ผจก.ร้าน-ได้ค่ะ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินมาตักของทานเล่นตามที่ได้รับคำสั่งมา พอตักเสร็จผมก็ส่งให้อายะที่เดินตามติดผมตลอดเวลา พอมา

ถึง โซนเท็มปุระซึ่งมีเยอะมาก ตั้งแต่กุ้งเท็มปุระ เนื้อเท็มปุระ ผักเท็มปุระ เห็ดเท็มปุระบลาๆ คือมีหลายชนิดมากๆผมไม่รู้

จะเลือกอันไหนก็เลยตัดสินใจหยิบมาชนิดละ2ชิ้นหยิบไปหยิบมาจนครบ รู้สึกตัวอีกทีคือจานใหญ่มาก น้องๆถาดได้เลยล่ะ

ผจก.ร้านเห็นก็ตกใจ รีบวิ่งเข้ามาช่วยและหยิบจานในมือผมเอาเข้าไปในครัวสักพักก็เดินออกมาพร้อมกับถาดไม้ที่มี

เทมปุระทั้งหลายที่ผมตักวางอยู่ข้างใน

 

 

ผจก.ร้าน-ตักเยอะๆแบบนี้ใส่ถาดใหญ่จะดีกว่านะคะบิกคุซัง

ผม-ขะ ขอโทษด้วยนะครับฮ่ะๆ

ผจก.ร้าน-งั้นเอาไปวางที่โต๊ะอาหารเลยนะคะ

ผม-รบกวนด้วยนะครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินตาม ผจก.ร้านไปที่โต๊ะ ซาซากิซังเห็นเท็มปุระที่ตัวสั่งเป็นครั้งแรกก็ตกใจทำตาโตเท่าไข่ห่าน

 

 

ซาซากิ-อะ โอ้ย!!!ไอ้เด็กน้อย เยอะขนาดนี้ข้ากินไม่หมดหรอกนะ

ทาเคดะ-นะ นั่นสิบิกคุคุงเนื้ออบก็ตักมาเยอะเกินไปนะ

ผม-ฮ่ะๆคือผมตักมาเยอะๆเพื่อมาแบ่งกันทานน่ะครับ พวกเราจะได้ไม่เบื่อครับ

โอคะวะ-ถ้างั้นก็น่าจะทานกันหมดอยู่นะ

ซาซากิ-ถ้าแบ่งกันก็น่าจะไหวอยู่แหละนะ

 

 

หลังจากนั้นพนง.ร้านก็เอาเหล้าและไวน์มาให้และแนะนำเกี่ยวกับเหล้าและไวน์ที่ถือมาประมาณว่าผลิตจากที่ไหน บ่มกี่ปี

อะไรทำนองนั้น พอแนะนำเสร็จทาง พนง.ร้านจะเทเหล้าแจกจ่ายให้แต่อายะไม่ยอมและเสนอตัวขอเป็นคนทำเองผมก็เลย

ยอมปล่อยให้ทำ พนง.ร้านก็เดินกลับไปและก็เอาเหล้าไปแนะนำกับพวกยัยพลอยพร้อมกับเดินแจกเหล้าคนละ1แก้วตามที่

ผมสั่งไว้ ในระหว่างนั้นอายะก็นำเหล้ามาให้พวกผมแต่ของคุณพ่อผมให้ดื่มไวน์เพราะมันเบากว่าเหล้าล่ะนะหลังจากนั้น

พวกเราก็ดื่มกินกันเต็มที่จนหมดก็ถึงเวลากลับพวกเราก็ทยอยลงมาจากข้างบน พอลงมาถึงด้านล่างเสร็จพวกเพื่อนยัย

พลอยก็มายืนรอผมอยู่หน้าตึกโรงแรม

 

 

ผม-มะ มีอะไรกันหรอครับ
ทุกคน-ขอบคุณที่เลี้ยงครับ/ค่า!!!~~~ คุณพี่ชาย!!

ผม-อะ อืม ตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่กันทุกคนแล้วนะ จะมาอ้อนเป็นเด็กๆแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะครับ แกก็ด้วยเข้าใจมั้ย ยัย

พลอย

พลอย-ค่า!!~~

 

 

หลังจากนั้นพวกเพื่อนยัยพลอยก็ทยอยกันเดินไปที่สถานีรถไฟอูเอโนะเพื่อเดินทางกลับบ้าน

 

 

พลอย-วันนี้ขอบคุณนะคะพี่ชาย!!!

 

และยัยพลอยก็วิ่งมากระโดดกอดผม

 

ผม-ถ้าอยากจะขอบคุณล่ะก็แกควรไปขอบคุณพวกที่ยืนอยู่ข้างหลังเราดีกว่านะ พวกนั้นทำเพื่อแกเยอะโดยเฉพาะ นานามิ

ซังกับซานาเอะซัง ที่ทำให้แกถึงขนาดปิดนี้เรื่องเป็นความลับกับเจ้านายของตัวเอง ทำทั้งที่รู้ว่าจะต้องโดนพี่ชายของแกด่า

อยู่ดีแต่พวกเค้าก็ยังยอมทำให้แก ถึงจะเป็นคำสั่งมาจากฮารุก็เถอะ

 

 

ผมพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่พวกฮารุ ยัยพลอยก็วิ่งไปขอบคุณทุกคนและก็วิ่งเข้าไปกอดฮารุกับคุณแม่ กับนานามิและซานา

เอะ หลังจากนั้นผมก็เห็นว่าเหมือนกับทุกคนจะมีซองสีขาวในมือพร้อมกับยื่นให้ยัยพลอยกันทุกคนคนละซองผมก็เลยรีบวิ่ง

เข้าไป

 

 

ผม-ทุกคนซองนั่นมันคืออะไรกันครับ!

ฮารุ-ก็ซองของขวัญให้พลอยจังไงคะ

สึคุยะ-ใช่จ๊ะ นี่ไงแม่ก็เตรียมมาเหมือนกันนะ

โอคะวะ-พวกเราก็มีนะบิกคุคุง

 

 

หลังจากนั้นทุกคนก็พูดกันยกใหญ่ว่าตัวเองก็เตรียมมาเหมือนกัน

 

 

 

ผม-ผมขอถามอะไรก่อนนะครับ ขะ ข้างในซองพวกนี้ที่ยัยพลอยถืออยู่มันคืออะไรกันครับ

ฮารุ-เงินค่ะ!~~

 

ฮารุหันมาตอบผมด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

 

ผม-ทะ เท่าไหร่ครับ

ฮารุ-ของฮารุใส่ให้พลอยจังไปแค่300000เยนเองค่ะ

ผม-คะ แค่หรอครับ

ชิโระ-ของพวกเราก็ใส่เท่ากันกับฮารุแหละ

ริกะ-ของเราก็เหมือนกัน

ริว-ผมก็เหมือนกันครับ ถะ ถึงผมจะอยากใส่ให้มากกว่านี้ก็เถอะแต่นี่คือข้อตกลงระหว่างพวกเรา

ผม-ดะ เด๋ว

สึคุยะ-ส่วนของแม่ใส่ไป3000000เยนเองจ๊ะ

ผม-ห๊ะ!! เด๋วก่อนนะครับ

 

 

 

ผมก็เลยแย่งซองสีขาวในมือยัยพลอยมาหมดและเปิดดู จำนวนเงินของพวกฮารุตรงกับที่บอกผมมาหมดเลยพอเปิดซอง

ของพวกคุณแม่ก็เจอเงินเป็นปึกๆจริงๆตอนจับก็รู้ได้จากความหนาแต่ในใจลึกๆของผมก็ยังหวังว่าคงจะเป็นกล่องเพลงน่า

รักๆหรืออะไรทำนองนั้นแต่ความจริงคือเงินล้วนๆซึ่งไอ้ซองใหญ่ๆพวกนี้มาจาก คุณแม่ คุณพ่อ ซาซากิซังและทาเคดะซัง

พอเปิดดูข้างในก็คือเงินทั้งนั้น

 

 

ผม-ยัยพลอย รับเงินพวกนี้ไม่ได้หรอกนะครับ คุณแม่ คุณพ่อ ซาซากิซัง ทาเคดะซัง

สึคุยะ-เอ๋!! ไม่ได้หรอจ๊ะ

ผม-ไม่ได้ครับ

พลอย-นั่นมันของหนูนะ!!!!

 

 

และยัยพลอยก็แย่งซองที่ใส่เงินทั้งหมดไปจากผม

 

 

ผม-นี่ยัยพลอย เลิกดื้อได้แล้ว!! คืนเงินให้ทุกคนไปซะ

พลอย-แต่ทุกคนเค้าอยากให้หนูนี่!!!

ผม-นี่มันมากเกินไปแล้วนะยัยพลอย!!

พลอย-ไม่ๆ!!!ยังไงหนูก็ไม่ยอม!!!!

ผม-ยัยพลอย!!!

…-หยุด!!!!!(ภาษาไทย)

 

 

ผมกับยัยพลอยก็หยุดทันทีหลังจากได้ยินเสียงที่ไม่ได้ยินมานานนั่นก็คือเสียงของแม่ผม ผมหันไปตามเสียงที่ได้ยินมาก็

เห็นฮารุยืนถือมือถือไว้ในมือซึ่งในมือถือกำลังโทรแบบเห็นหน้ากับแม่ผมอยู่ หมายความว่าที่ผมทะเลาะกับยัยพลอยแม่

ผมเห็นทุกอย่าง

 

 

ผม-มะ แม่!!! (ภาษาไทย)

พลอย-แม่!!พี่ชายแกล้งหนูอีกแล้ว(ภาษาไทย)

ผม-ไม่ใช่นะแม่ ยัยพลอยน่ะไปรับเงินของพวกฮารุซังมา(ภาษาไทย)

แม่-หยุด!!!นี่พวกแกยังไม่เลิกทะเลาะกันอีก อยู่ต่อหน้าแม่ของพวกแกแท้ๆยังไม่ยอมหยุดกันอีกคนอื่นเค้ามองพวกแกกัน

ใหญ่แล้วไอ้ลูกโง่ (ภาษาไทย)

 

ผม-ตะ แต่ว่าแม่สิ่งที่ยัยพลอยรับมามันเยอะเกินไปนะ(ภาษาไทย)

แม่-ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น!! (ภาษาไทย)

ผม-แม่!!แต่รอบนี้มันเยอะเกินไปจริงๆนะ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้ยัยพลอยรับเงินพวกนี้ไว้หรอกนะ(ภาษาไทย)

แม่-นี่แกทำงานเป็นเจ้านายคนนายคน จนเคยชินถึงขนาดจะมาสั่งแม่ของแกเลยอย่างงั้นหรอ(ภาษาไทย)

ผม-มะ ไม่ใช่(ภาษาไทย)

แม่-พลอย!! (ภาษาไทย)

พลอย-คะ ค่า!! แม่(ภาษาไทย)

แม่-จัดเตรียมเอกสารขอวีซ่าญี่ปุ่นและส่งมาให้แม่ แม่จะให้พี่เต๋าไปยื่นขอวีซ่า(ภาษาไทย)

ผม-เด่วก่อนดิแม่!! ไม่ต้องขอก็มาได้ไม่ใช่หรอ(ภาษาไทย)

พลอย-ตะ แต่ว่าแม่คะ มันต้องใช้เอกสารการรับรองของพี่ชายด้วยค่ะ(ภาษาไทย)

แม่-แก รีบๆส่งเอกสารรับรองมาเร็วๆ(ภาษาไทย)

ผม-ไม่!! ผมไม่ส่งเอกสารให้แม่หรอก(ภาษาไทย)

แม-ยัยพลอยจัดการเอกสารขอวีซ่าแบบ3เดือนมาซะ(ภาษาไทย)

ผม-แม่!!ก็ผมบอกว่าผมไม่ยอมไงเล่า!!(ภาษาไทย)

แม่-ยัยพลอยจัดเอกสารขอแบบ1ปีมาซะ ยิ่งแกพูดมากจะเพิ่มไปเรื่อยๆ(ภาษาไทย)

ผม-อึก!!!

พลอย-ค่ะ แม่ หนูจะรีบจัดการให้เลยค่ะ(ภาษาไทย)

แม่-แก อย่าลืมเอาหนังสือรับรองให้ยัยพลอยด้วยล่ะ แค่นี้นะ(ภาษาไทย)

 

 

และแม่ผมก็วางสายไปเลย

 

 

ผม-ยัยพลอย!!!

พลอย-หนูไม่รู้เรื่องนะ

 

 

พูดเสร็จยัยพลอยก็รีบวิ่งหนีไปหลบอยู่หลังฮารุและคุณแม่

 

ฮารุ-ทะ ที่รักใจเย็นๆก่อนนะ

โอคะวะ-นี่ฮารุจังโทรหาใครหรอเมื่อกี้

ซาซากิ-นั่นสิไอ้เด็กน้อยหน้าซี๊ดไปเลยนะตอนที่เห็น

ฮารุ-ทะ ทะ โทรหาท่านแม่ของบิกคุคุงค่ะ

สึคุยะ-ฮารุจังทำไมล่ะ

ฮารุ-กะ ก็ถ้าเกิดปล่อยไว้แบบนี้บิกคุคุงคงจะทะเลาะกับพลอยจังและไม่ยอมให้พลอยจังรับของขวัญที่พวกเราเตรียมมา

แน่นอน

 

ผม-ต่อให้ตอนนี้ผมก็ยังไม่ยอมหรอกนะครบ ยัยพลอยคืนของทุกคนไปซะ

พลอย-แต่นี่มันของหนู อีกอย่างแม่ก็ไม่ได้บอกว่าห้ามรับมาด้วย

ผม-คืนทุกคนไปซะ ถึงบ้านแล้วจะหยิบให้เอง

ฮารุ-ตะ แต่ที่รัก

ผม-แค่นี้ผมยังมีเรื่องปวดหัวไม่พออีกหรอครับฮารุ

พลอย-พี่ชายห้ามดุพี่ฮารุนะคะ หนูยอมคืนก็ได้ ชิ!

โอคะวะ-จะดีหรอลูก พวกเราตั้งใจจะให้พลอยจังกันจริงๆนะ

ผม-ดีครับ แค่ทุกวันนี้ยัยพลอยก็ได้ไปเยอะแล้วนะครับ

พลอย-พี่ชายอย่าลืมหนังสือรับรองด้วย!!

ผม-เออรู้แล้วหน่า พูดมมากอยู่ได้

โอคะวะ-จะเอาหนังสือรับรองไปทำไมหรอ

ผม-คือ มะ แม่ผมเข้าจะเอาหนังสือรับรองไป….

สึคุยะ-เอาหนังสือรับรองไปทำไมหรอจ๊ะ

พลอย-จะเอาไปขอวีซ่า1ปีค่ะ

ฮารุ-เอ๊ะ!!

ซาซากิ-ตอนนี้มันก็ฟรีวีซ่าเข้าได้อยู่แล้วนี่นา

ผม-พะ เพราะเมื่อกี้ มะ แม่ผมเลยตัดสินใจจะขอวีซ่า1ปี

สึคุยะ-แบบนั้นก็ดีสิจ๊ะ

ผม-ดีที่ไหนกันล่ะครับคุณแม่ เฮ้ออออ ผมอุตส่าห์พยายามไม่คุยกับแม่และบ่ายเบี่ยงเรื่องนี้ตลอดมาแท้ๆ

ฮารุ-แต่ถ้าท่านแม่มา พวกเราก็ดูแลท่านแม่ให้มีความสุขได้ไม่ใช่หรอคะ

พลอย-คนที่จะอยู่ไม่สบายคงมีแค่พี่ชายคนเดียวนี่แหละค่ะก็เพราะว่า

ผม-โทชิโร่ ไปเอารถมา

โทชิโร่-ทราบแล้วครับ

 

 

โทชิโร่ก็วิ่งไปเอารถในระหว่างที่ผมยืนรอรถ นิชิโนะก็เอารถตู้มารับ พวกคุณพ่อ ส่วนซาซากิซังและทาเคดะซังก็มีคนขับรถ

มารับ รอได้ไม่นานโทชิโร่ก็เอารถมาให้ผมหลังจากนั้นผมก็ขึ้นรถและขับกลับบ้านโดยมีนิชิโนะซังขับรถตู้ตามหลังรถของ

ผมมา ตลอดทางหลังจากขึ้นทางด่วนได้ผมก็เหยียบคันเร่งให้สุดแล้วก็เปลื่ยนเกียร์และเหยียบคันเร่งไปอีก เสียงท่อนี่ดัง

ลั่นบนทางด่วนสุดๆยิ่งถ้าอยู่ในช่วงตึกเยอะๆเสียงยังดังเข้าไปใหญ่ ผมขับกลับบ้านโดยการปาดซ้ายและปาดขวา พูด

ง่ายๆว่าถนน2เลนบนทางด่วนเป็นของผมทั้งหมดคือแทนที่จะเหยียบเบรคเวลาคันหน้าชลอความเร็ว ผมเลือกที่จะเหยียบ

คันเร่งและหักหลบแทน ผมขับมาถึงบ้านก็เอารถเข้าไปจอดในโรงรถผมก็เดินขึ้นห้องไปอ่าบน้ำเปลื่ยนชุดอยู่บ้านส่วนโทชิ

โร่ก็เดินเข้าไปหลังบ้าน พอผมลงมาหลับจากอ่าบน้ำแต่งตัวเสร็จ พวกฮารุก็เดินเข้าบ้านมา

 

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ ฮารุขอโทษนะคะ คือ….ฮารุไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้

ผม-อืมช่างมันเถอะครับ ยังไงมันก็เกิดไปแล้ว

 

 

และผมก็เดินไปหยิบเงินในห้องทำงานผมและใส่ซองให้ยัยพลอยไป5แสนเยน คือเอาจริงๆผมก็ไม่ได้อยากจะให้ยัยพลอย

นักหรอก แต่ก็ดีกว่ายัยน้องบ้านั่นไปรับของจากคนอื่นและที่สำคัญคือมันเยอะไป เล่นให้กันคนละ 3ล้านเยน แบบนี้ ไม่บ้า

ก็สติไม่ดีแน่ๆ ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นถึงรักยัยพลอยกันขนาดนั้นทั้งๆที่ยัยพลอยก็ทำแค่เรียนกลับบ้านมาและก็ทำตัว

ป่วนไปวันๆ หลังจากนั้นผมก็หยิบซองใส่เงินและเดินไปที่ห้องอาหาร เปิดประตูไปเจอยัยพลอยกับฮารุ และชิสึ

 

 

ผม-เอ้ายัยพลอย

 

ผมก็โยนซองใส่เงินให้ยัยพลอยไปพอยัยพลอยรับปุ๊บก็แกะดูทันที และก็ทำหน้าหมุ่ยหันมาหาผม

 

พลอย-นี่พี่ชาย!! มันไม่น้อยไปหน่อยหรอ ของคนอื่นที่คืนไปเยอะกว่านี้ตั้งเยอะ

 

ผมก็เลยเดินเข้าไปเขกหัวยัยพลอยดังโป๊ก

 

พลอย-อ๊ะ!!มันเจ็บนะยัยพี่บ้า

ผม-อย่าเรื่องมาก งานก็ไม่เคยทำ เงินก็ยังหาเองไม่ได้ ถ้าอยากบ่นนักก็ออกไปหางานทำซะสิ มิจังเด็กกว่าแกยังหาเงินเอง

ได้มากกว่าซะอีกนะยัยพลอย

พลอย-พี่ฮารุ ขอหนูทำงานที่บริษัทด้วยอีกคนได้มั้ยคะ

ฮารุ-ดะ ได้สิจ๊ะเด๋วพรุ้งนี้พี่จะเขาไปบอกคุณพ่อให้นะ

ผม-ไม่ได้!!ถ้าอยากจะทำงานไปทำที่บริษัทอื่นก็ได้ บริษัทในญี่ปุ่นก็มีตั้งเยอะ

ฮารุ-ตะ แต่ว่าคุณคะให้พลอยจังไปทำที่อื่นงานมันหนักไปนะคะ

ผม-ฮารุ ทำงานที่ไหนมันก็หนักเหมือนกันนั่นแหละครับ ถ้าเอาแต่ประคบประหงมยัยพลอยอยู่แบบนี้ ยัยพลอยจะไม่โต

เป็นผู้ใหญ่สักทีนะครับ

 

ฮารุ-ตะ แต่ว่า

ผม-ไม่ได้ครับ

ฮารุ-ขะ เข้าใจแล้วค่ะ

ยัยพลอย-ยัยพี่ขี้งก ฮึ!!!!!

 

และยัยพลอยก็วิ่งขึ้นไปข้างบนบ้าน

 

ผม-ยัยเด็กบ้า

ฮารุ-ที่รักใจเย็นๆนะ

ผม-อืม

ฮารุ-งั้นพวกเราขึ้นนอนกันเลยมั้ยคะ นี่ก็ดึกแล้วสิ

ผม-ครับ

 

หลังจากนั้นผมก็ขึ้นห้องมาล้มตัวลงนอนดูทีวีรอฮารุ พอฮารุอ่าบน้ำเสร็จก็มานอนข้างๆผม

 

 

ปล.ตั้งแต่ตอนที่38มาคือ เนื้อเรื่องในเว็บที่ลงไว้กับต้นฉบับมันตามทันกันแล้วหลังจากนี้อาจจะใช้เวลาในการแต่งและพิมพ์มากขึ้นและอาจจะมีคำผิดมากขึ้นเพราะไม่มีเวลามานั่งตรวจเช๊คหลายๆรอบ มีข้อติชมตรงไหนบอกได้เลยนะครับยินดีรับฟังทุกความเห็นครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ^^

                                                                                                           PMTV