ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

ตื่นมาอีกทีก็เช้า ตื่นมาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่างเตรียมตัวจะไปทำงาน

 

ทานากะ-คุณผู้หญิงรออยู่ที่ห้องอาหารนะครับ

ผม-อืมม

ทานากะ-คุณท่านยังเหนื่อยอยู่หรอครับ งั้นกระผมจะไปบอกนิชิโนะซังเตรียมรถไปส่งที่บริษัทให้นะครับ

ผม-ไม่เป็นไรครับ แค่ง่วงนิดหน่อย

 

 

ผมก็เดินคุยกับทานากะมาแปปเดียวถึงห้องอาหาร

 

 

ฮารุ-มาทานข้าวเช้าได้แล้วนะคะ

ผม-ครับๆ แล้วยัยพลอยล่ะครับ

ฮารุ-พลอยจัง กับ มิจัง ไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้วล่ะค่ะ

ผม-งั้นหรอ

ฮารุ-นี่ที่รักคะ จะถึงวันบรรลุนิติภาวะ แล้วนะคะ

ผม-แล้วมันทำไมหรอครับ

ฮารุ-ที่รักคะ พลอยจัง อายุ20 แล้วนี่คะ

ทานากะ-คุณท่าน วันบรรลุนิติภาวะคือวัน เฉลิมฉลองให้กับเด็กที่เติบโตจนเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวน่ะครับ

ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ เด็กทุกคนที่อายุครบ 20ปี ก็จะมีการจัดงานให้ค่ะ

ผม-เห๋~~~อย่างงั้นหรอครับ งั้นผมก็หวังว่ายัยพลอยที่อายุครบบรรลุนิติภาวะแล้วจะหาเงินใช้จ่ายเองได้สักทีนะครับ

ฮารุ-เด๋วสิคะ คุณ

ผม-งั้นผมไปก่อนนะครับ

 

 

ผมก็เดินออกมาจากห้องอาหารเพื่อไปที่โรงรถ

 

 

ทานากะ-คุณท่าน เรื่องคุณหนูพลอยให้กระผม

ผม-เฮ้ออออ นี่คือคำสั่งถึง พนักงานในบ้านทุกคน ต่อไปนี้ทุกคนต้องช่วยกันห้ามและห้ามปล่อยให้ฮารุเอาใจพลอยจัง

จนเกินไป

ทานากะ-ตะ แต่ว่า

ผม-นี่คือคำสั่งไม่ใช่ คำขอร้องนะครับ

ทานากะ-ทะ ทราบแล้วครับคุณท่าน

ผม-อืม

 

 

ผมก็ขับรถออกจากบ้านมาที่บริษัทผมก็ขึ้นมาที่ห้องทำงาน

 

 

นานามิ-ยินดีต้อนรับกลับมาอีกครั้งนะคะ บิกคุซัง
ซานาเอะ-ยินดีต้อนรับนะคะ บิกคุซัง

ผม-ครับ จริงสินี่เอกสารที่ผมให้เอาไปส่งที่บ้าน ผมตรวจเสร็จหมดแล้วครับช่วยส่งไปจัดการด้วยนะครับ

ซานาเอะ-จะรีบจัดการให้เลยนะคะ

นานามิ-บิกคุซังคะ จะถึงวันบรรลุนิติภาวะ ของพลอยจังแล้วไม่ใช่หรอคะ ให้ดิฉันจองห้องอาหารหรือจองที่พักของ

โรงแรมเราเอาไว้ดีมั้ยคะ

 

ผม-เฮ้อออ

นานามิ-เอ๊ะ!!!?

ซานาเอะ-เป็นอะไรไปหรอคะ บิกคุซัง

ผม-ทำไมทุกคนที่นี่ถึงให้ความสำคัญกับวัน บรรลุนิติภาวะกันจังเลยครับ สำหรับผมมันก็แค่วันธรรมดาอีกวัน

นานามิ-แต่บิกคุซังก็แค่พาพลอยจังไปทานข้าว สักมื้อ ก็ยังดีนะคะ

ซานาเอะ-นั่นสิคะ เด๋วทางดิฉันจะไปจองร้านอาหารโรงแรม ของทางเราไว้ให้นะคะ เพราะช่วงวันนั้นคนจองเต็มหมดเลย

ค่ะ

นานามิ-แบบนั้นก็ดีนะคะ คุณหนู กับพลอยจัง น่าจะชอบนะคะ

ผม-ไม่ต้องเสียเวลาทำแบบนั้นหรอกนะครับ ผมไม่คิดจะพายัยพลอยไปฉลองที่ไหนอยู่แล้วล่ะ พวกเราแยกย้ายกัน

ไปทำงานเถอะนะครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินเข้ามาทำงานในห้องทำไปได้ไม่นาน ซานาเอะก็มาตามให้ผมลงไปประชุมกว่าจะประชุมเสร็จกลับ

ขึ้นมาที่ห้องทำงานอีกทีก็เย็นพอดี

 

 

นานามิ-บิกคุซังคะ โทชิโร่ซังมาขอพบค่ะ แต่ว่าในตารางนัดของบิกคุซังไม่เห็นมีก็เลย

ผม-โทชิโร่ซังหรอ ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ

นานามิ-นั่งรออยู่ตรงล็อบบี้ด้านล่างค่ะ

ผม-ให้โทชิโร่ซังขึ้นมาที่ห้องทำงานผมได้เลยครับ

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-จริงสิ ซานาเอะซัง ในที่ประชุมเมื่อกี้ ร้านอาหารสาขาไหนนะครับที่มีปัญหา

ซานาเอะ-สาขาที่ เมืองโยโคเตะ จังหวัดอะกิตะ ค่ะ

ผม-ปัญหาที่ว่ามันเกิดมาจากเราอย่างงั้นหรอ

ซานาเอะ-คะ คือจริงๆแล้วเดิมทีโรงแรมสาขานี้ก็มีคนมาพักค่อนข้างน้อยอยู่แล้วนอกจากช่วงเทศกาลโยโคเตะคามาคุระ

ผม-อืมมม ปัญหาค่อนข้างใหญ่เลยนะเพราะโรงแรมก็เลยมากระทบถึงร้านอาหารไปด้วยสินะครับ

ซานาเอะ-จริงๆแล้วเมืองโยโคเตะเป็นเมืองเล็กๆเมื่อเทียบกับเมืองอะกิตะ และชาวบ้านที่อยู่ในพื้นที่ก็คงไม่ได้มาใช้

บริการร้านอาหารในโรงแรมอยู่แล้ว

 

นานามิ-ที่โรงแรมสาขาโยโคเตะขาดทุนเกือบทุกปีเลยนะคะ ขนาดมียอดจองห้องพักเต็มตลอดทุกเทศกาลโยโคเตะคา

มาคุระ

ผม-เฮ้ออออ ท่านประธานก็ไม่อยากให้เข้าไปทำอะไรกับที่นั่นมากสะด้วยสิ

นานามิ-ทำไมล่ะคะ

ผม-ที่เมืองอะกิตะ มีโรงแรมสาขาแรกของคู่แข่งบริษัทเราอยู่ด้วย

ซานาเอะ-อย่างงั้นหรอคะ

ผม-ผมจะลองทำอะไรสักอย่างดูละกันนะครับ ยังไงทั้ง2คน ก็ช่วยรวบรวมเอกสารของที่สาขาโยโคเตะมาให้ผมให้ได้

มากที่สุดทีนะครับ

นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะ!!!

 

 

ผมก็เดินเข้ามานั่งดูเอกสารในห้องทำงานได้แปปเดียว ก็มีคนมา

ก๊อกๆ

 

 

นานามิ-บิกคุซัง โทชิโร่ซังมาแล้วค่ะ

ผม-เชิญโทชิโร่ซังเข้ามาได้เลย ช่วยเอาน้ำมาให้ด้วยนะครับ

โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ ขอโทษที่มารบกวนเวลาทำงานนะครับ

ผม-ไม่เป็นไรครับ เชิญนั่งก่อนครับโทชิโร่ซัง

โทชิโร่-ครับ

นานามิ-นี่ค่ะ น้ำของบิกคุซังและของโทชิโร่ซังค่ะ

ผม-ขอบคุณนะครับ

 

 

และนานามิก็เดินออกจากห้องทำงานผมไป

 

 

ผม-แล้ววันนี้โทชิโร่ซังมีธุระอะไรกับผมอย่างงั้นหรอครับ

โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ เรื่องจริงหรอครับที่ท่านจะรับผมเข้าทำงานที่บ้านของท่าน

ผม-เฮ้อออ ซาซากิซังบอกสินะครับ

โทชิโร่-คะ ครับ เมื่อตอนเช้าของวันนี้ท่านหัวหน้าเรียกผมไปพบ และบอกผมว่าท่านบิกคุจะรับผมเข้าทำงาน

ผม- ทำไมโทชิโร่ซังถึงอยากจะมาทำงานกับผมนักล่ะครับ ครั้งแรกที่พวกเราเจอกันที่ร้านนวด ผมคิดว่านั่นคือสิ่งที่

เหมาะกับโทชิโร่ซังแล้วนะครับ

 

โทชิโร่-ชะ ใช่ครับ ตั้งแต่ที่ผมได้เจอกับท่านบิกคุ ในคืนนั้นความคิดผมก็เริ่มเปลื่ยนไปตั้งแต่วันนั้นผมก็อยากจะเป็นคน

แบบที่ท่านบิกคุเป็นผมก็เลย…อะ แอบตามดูคุณทุกวัน

ผม-นี่คุณแอบตามดูผมงั้นหรอโทชิโร่ซัง โรคจิตรึป่าวเนี้ย!!!!

โทชิโร่-มะ มะ ไม่ใช่นะครับ ผมแค่อยากรู้เคล็ดลับถึงความแข็งแกร่งของท่านบิกคุเท่านั้นเองนะครับ

ผม- แล้วที่ตามดูมาได้อะไรกลับไปบ้างรึยังล่ะครับ

โทชิโร่-ยะ ยังไม่ได้เลยครับ ผมเลยคิดว่าการได้รับใช้ท่านบิกคุอาจจะทำให้ผมเห็นวิธีทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้นก็ได้ครับ

ผม- โทชิโร่ซัง คุณเอาจริงหรอ

โทชิโร่-ผมเอาจริงครับ

ผม-เฮ้ออออออ!!!! ให้ตายสิ ผมไม่ได้มีพลังหรือเก่งอะไรขนาดที่ทุกคนเข้าใจกันหรอกนะครับสุดท้ายแล้วผมก็เป็นแค่

คนธรรมดาเหมือนกับโทชิโร่ซังนั่นแหละครับ

 

 

ผมก็เลยหยิบมือถือขึ้นมาอละกดโทรไปหาซาซากิซัง

 

 

ผม-สวัสดีครับซาซากิซัง

ซาซากิ-ไงไอ้เด็กน้อยมีอะไร

ผม-เรื่องโทชิโร่ซังนี่เอาจริงหรอครับ

ซาซากิ-ก็อย่างที่แกรู้นั่นแหละ ตอนนี้มันโดนไล่ออกจากแก๊งไปแล้ว ถ้าคนเก่งๆแบบหมอนั่นไปอยู่กับแก๊งอื่นล่ะก็พวก

เราแย่แน่ๆรู้ใช่มั้ยว่าข้าหมายถึงอะไรไอ้เด็กน้อย แน่นอนมันไม่ใช่ผลดีต่อแก๊งทาเคดะด้วย งั้นแกก็รับเจ้านั่นไว้เถอะ แค่นี้

นะ ข้ากำลังยุ่งไว้คุยกัน

 

 

 

และพอพูดเรื่องของตัวเองจบซาซากิซังก็กดวางสายไปเลยโดยที่ไม่ปล่อยให้มีช่องว่างให้ผมได้ปฏิเสธกลับไปได้เลย ที่

ซาซากิซังพูดก็เข้าใจอยู่หรอกเรื่องความสามารถในการใช้ดาบของโทชิโร่และการตัดสินใจที่ฉลาดและว่องไวมีไหวพริบ

แบบนี้จะปล่อยให้ไปอยู่กับคนอื่นไม่ได้แน่ๆถึงจะรู้สึกไม่ดีกับริวและซาซากิซังก็เถอะที่ไปขโมยบุคลากรดีๆแบบนี้มาอยู่

กับเรา

 

 

 

ผม-เฮ้ออออให้ตายสิ ซาซากิซังคิดอะไรของเค้ากันนะถึงทำแบบนี้ งั้นก็ ยินดีต้อนรับนะครับโทชิโร่ซัง

โทชิโร่-ขอบพระคุณมากครับ ท่านบิกคุ

ผม-จริงสิวันนี้ไม่มีงานอะไรที่ไหนหรอครับ

โทชิโร่-ไม่มีครับ ถ้าท่านบิกคุอยากจะได้อะไรบอกผมได้เลยนะครับ

ผม-คือจะบอกผมว่า คุณพร้อมที่จะเริ่มงานในตอนนี้เลยงั้นหรอครับโทชิโร่ซัง

โทชิโร่-ครับ ผมจัดการงานของแก๊งเรียบร้อยหมดแล้วผมก็เลยมาที่นี่

ผม-หลังจากนี้ไปคุณไม่จำเป็นต้องกลับไปที่แก๊งแล้วแน่นะครับ

โทชิโร่-ถ้าท่านบิกคุไม่สั่งให้ผมไป ผมก็ไม่จำที่จะต้องกลับไปอีกแล้วครับเพราะท่านหัวหน้าหาคนมาแทนผมไว้แล้วครับ

ผม-งั้นก็กลับบ้านกันเถอะครับ คงต้องจัดการเรื่องของโทชิโร่ซังอีกนิดหน่อยที่บ้าน

โทชิโร่-ทราบแล้วครับ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็เก็บของเดินออกมาจากห้องทำงาน

 

 

นานามิ-จะกลับแล้วหรอคะบิกคุซัง

ผม-ครับถ้ารวบรวมเอกสารของสาขาโยโคเตะเสร็จแล้วเอามาให้ผมด้วยนะครับ

ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ รวบรวมเสร็จจะเอาวางไว้ให้บนโต๊ะทำงานนะคะ

ผม-ครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็ลงลิฟต์มาข้างล่างเพื่อจะเดินไปที่รถ

 

โทชิโร่-ท่านบิกคุ เด๋วกระผมขับรถให้เองนะครับ

ผม-อ่า งั้นฝากด้วยนะครับ นานๆทีผมก็อยากจะนั่งดูวิว ดูบ้านเมือง ดูผู้คนตามท้องถนนบ้างเหมือนกัน

 

หลังจากนั้นผมก็นั่งรถ ที่โทชิโร่ขับมาเรื่อยๆสักพักก็ถึงบ้าน

 

โทชิโร่-ให้กระผมเอาเข้าไปจอดที่หน้าบ้านเลยมั้ยครับ

ผม-เข้าไปจอดในโรงรถเลยก็ได้ครับ

โทชิโร่-ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากจอดรถเสร็จผมกับโทชิโร่ก็เดินเข้าบ้าน

 

ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ

ผม-ฮารุซังล่ะครับ

ทานากะ-อ๊ะ!! ……. คะ คุณผู้หญิงออกไปรับคุณหนูพลอยที่ มหาลัยครับ

ผม-เฮ้อออออ

ทานากะ-ขะ ขอโทษด้วยนะครับ กระผมพยายามห้ามคุณผู้หญิงแล้วแต่

ผม-ช่างมันเถอะ ทานากะซังหลังจากนี้ไปโทชิโร่ซังจะมาทำงานกับเราอีกคนช่วยหาห้องพักและชุดทำงานให้ด้วยนะ

ครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

 

ผมก็เหลือบตาไปเห็น ยามาดะกับยามากุจิแอบอยู่หลังประตูหน้าบ้านมาแอบทำอะไรกันนะ

 

 

ผม-เอาล่ะ ทานากะซังไปจัดการที่สั่งก่อนละกันครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับกระผมจะไปจัดการเลยครับ

โทชิโร่-ท่านบิกคุ

ผม-อืมรู้แล้ว ออกมาได้แล้วนะครับ ยามาดะซังยามากุจิซัง

ยามาดะ/ยามากุจิ-ขออณุญาตนะครับ คุณท่าน

ผม-มีอะไรอยากจะคุยกับผมงั้นหรอครับ

ยามาดะ-คะ คือว่าผมอยากจะขอไปทำงานแทนเก็นจิซังครับ

ผม-เก็นจิ? การทำงานของหมอนั่นมันห่วยงั้นหรอครับ?

ยามากุจิ-มะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับ แต่เก็นจิซังก็เจ็บตัวไม่น้อยแถมต้องมาอดหลับอดนอนทำงานอีก พวกผมก็เลย

ผม-เฮ้อออคนบ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมดนะไปดูตัวอย่างแบบนี้มาจากไหนกัน เอาล่ะถ้าหายดีแล้วอยากจะทำงานผมก็ไม่

ว่าหรอกนะครับ

ยามาดะ-ขอบคุณครับคุณท่าน!!!

ยามากุจิ-งั้นผมจะรีบไปบอกเก็นจิซังนะครับ

 

 

และทั้งคู่ก็วิ่งออกจากบ้านไปที่ป้อมหน้าบ้าน

 

 

ผม-เฮ้ออออ ต้องบ้ากันไปแล้วแน่ๆ

โทชิโร่-ฮ่ะๆผมว่าก็เป็นเรื่องทีดีไม่ใช่หรอครับที่คนในบ้านช่วยเหลือกันและกันแบบนี้

ผม-มันก็ดีอยู่หรอกนะครับ แต่แบบนี้การลงโทษเก็นจิมันก็จะเบาลงน่ะซิ๊

โทชิโร่-นั่นสินะครับ

อายะ-คุณท่าน เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะ

ผม-ขอบคุณนะครับ

อายะ-ท่านโทชิโร่ จะรับน้ำองุ่นด้วยมั้ยคะ

โทชิโร่-ฮ่ะๆ

อายะ-มีอะไรหรอคะ

ผม-คือว่า หลังจากนี้ไปโทชิโร่ซังจะมาทำงานเป็นพ่อบ้านให้กับพวกเราอีกคนนะครับ

อายะ-เอ๋!!!!

ผม-เพราะงั้นไม่ต้องใช้คำยกย่องต้อนรับแบบแขกที่มาที่บ้านหรอกนะครับ

อายะ-ทะ ทราบแล้วค่ะ ขะ ขะ ขอฝากตัวด้วยนะคะโทชิโร่ซัง

โทชิโร่-ผมเองก็เช่นกันครับ ของฝากตัวด้วยนะครับ อายะซัง

มิจัง-กลับมาแล้วค่า~~~

ผม-เอ๊ะ!! มิจังแล้วฮารุซังล่ะครับ

มิจัง-คุณผู้หญิงไปรับคุณหนูพลอยค่ะ

 

 

ตอบผมกลับด้วยท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใส

 

 

ผม-แล้ววันนี้มิจังกลับบ้านมายังไงครับ

มิจัง-กลับบ้านหรอคะ หนูก็นั่งรถไฟกลับมาแบบปกติค่ะ

ผม-จากสถานีรถไฟมาถึงบ้านมันไกลมากเลยนะครับ

มิจัง-คุณท่าน??? คงไม่ได้คิดว่าหนูเดินมาจากสถานีรถไฟหรอกนะคะ

ผม-กะ ก็

มิจัง-หนูแค่นั่งรถบัสจากสถานีรถไฟมาลงแถวบ้านแล้วก็เดินเข้าซอยมาอีกหน่อยก็ถึงบ้านแล้วค่ะ

ผม-งะ งั้นหรอครับ

มิจัง-ค่ะ งั้นหนูขอตัวไปเปลื่ยนชุดก่อนนะคะ

ผม-ครับ

โทชิโร่-ท่านบิกคุ เข้าไปนั่งพักที่ห้องทำงานหน่อยมั้ยครับ

ผม-ผมไปเปลื่ยนชุดก่อนดีกว่า งั้นตามสบายนะครับ โทชิโร่ซัง สงสัยอะไรตรงไหนถามจากทานากะซังได้เลยนะครับ

โทชิโร่-ทราบแล้วครับ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินขึ้นมาบนห้องนอน เอาจริงๆโทชิโร่มาอยู่ที่บ้านมันดีมากๆเพราะ นอกจากทานากะซังแล้ว บ้านของ

พวกเรามีแต่คนอายุไม่เกิน30 การตัดสินใจแต่ละอย่างอาจจะไม่รอบครอบเท่าที่ควร บางทีมีโทชิโร่ก็คงจะแบ่งเบาภาระ

หน้าทีทานากะไปได้บ้างหลังจากเปลื่ยนชุดเสร็จผมก็เดินลงมาข้างล่าง พวกฮารุก็กลับกันมาพอดี

 

 

ฮารุ/พลอย-กลับมาแล้วค่ะ

สึคุยะ-ขอรบกวนหน่อยนะจ๊ะ

อายะ-คุณผู้หญิงคะ ตอนนนี้คุณท่านกลับมาแล้วนะคะ

ฮารุ-เอ๊ะ!!

ผม-อายะซังการที่ผมเลิกงานแล้วกลับมาบ้านนี่มันแปลกตรงไหนหรอครับ
อายะ-อ๊ะ!! มะ ไม่แปลกค่ะคุณท่าน

ฮารุ-ที่รักวันนี้กลับบ้านไวจังเลยนะคะ

ผม-วันนี้ไปไหนกันมาหรอครับ

ฮารุ-ฮารุไปรับพลอยจังที่มหาลัยมาค่ะและก่อนกลับบ้านก็แวะซื้อชุดกิโมโนด้วยค่ะ

ผม-ชุดของใครหรอครับ

ฮารุ-ขะ ขะ ของพลอยจังค่ะ

ผม-แต่เมื่อเช้าพวกเราคุยกันแล้วนะครับ

ฮารุ-ตะ แต่ว่านี่มันประเพณีที่มีมานานมากๆแล้วนะคะคุณ

สึคุยะ-นี่หยุดเถียงกันได้แล้วนะทั้ง2คน วันนี้พวกเราไปทานข้าวกันก่อนเถอะนะ

ผม-ตะ แต่ว่าคุณแม่

ฮารุ-ค่ะ

สึคุยะ-อายะช่วยเตรียมอาหารเย็นให้พวกเราหน่อยได้มั้ยจ๊ะ

อายะ-ทราบแล้วค่ะ ท่านสึคุยะ

 

 

พวกเราก็เดินไปนั่งที่ห้องอาหารเพื่อรอกินข้าวพร้อมกัน

 

 

โทชิโร่-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับคุณผู้หญิง ท่านสึคุยะ คุณหนูพลอย

สึคุยะ-โทชิโร่ซังอยู่ด้วยหรอคะเนี้ย

ฮารุ-คุณผู้หญิงหรอคะ ทำไม

ผม-คือตอนนี้โทชิโร่ซังเป็นพ่อบ้านของเราแล้วครับ

ฮารุ-เอ๋!!!

สึคุยะ-แล้วทางซาซากิซังไม่ว่าหรอลูก

ผม-ผมคุยกับซาซากิซังแล้วล่ะครับคุณแม่

สึคุยะ-งั้นก็ขอรบกวนด้วยนะจ๊ะโทชิโร่ซัง

โทชิโร่-ด้วยความยินดีครับ

ทานากะ-คุณท่านตอนนี้ยังจะให้รับเมดเพิ่มอีกมั้ยครับ

ผม-เด๋วผมขอคิดดูก่อนละกันนะครับ ตอนนี้ก็เปิดรับสมัครคนครัวไว้ก่อนละกันครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งกินข้าวกันหลังจากที่กินข้าวกันเสร็จทาง คุณแม่ ฮารุ และยัยพลอยก็แยกตัวไปคุยกันอีกห้องผม

ก็ออกมานั่งที่สวนหลังบ้านในระหว่างที่ผมนั่งอยู่ ทางโทชิโร่ก็หยิบเหล้าและแก้วเดินมาหาผมส่วนอายะก็รีบวิ่งมาหาผม

 

 

โทชิโร่-ท่านบิกคุ ไม่สิ คุณท่านดื่มสักหน่อยดีมั้ยครับ

ผม-อืม ก็ดีเหมือนกันครับ

อายะ-จะรีบไปเอากับแกล้มมาให้นะคะ

ผม-เหล้านี่ดูท่าจะแรงนะครับเนี้ย

โทชิโร่-แรงมากเลยล่ะครับ ผมได้มาตอนที่ทำงานอยู่ในแก๊ง

ผม-เอาเหล้าดีๆแบบนี้มาให้ผมดื่มจะดีหรอครับ

โทชิโร่-ฮ่ะๆ พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ

ผม-เฮ้อออ เหล้านี่แรงจริงๆร้อนท้องเลยนะเนี้ย ว่าแต่ปีนี้ต้นซากุระจะออกดอกมั้ยนะ

ทานากะ-โฮ๊ะๆได้เห็นแน่นอนครับ ตอนนี้ก็เริ่มออกดอกตูม ตามกิ่งแล้วล่ะครับ

ผม-งั้นหรอครับ จริงสิ ทานากะไปตามเก็นจิมาหน่อยสิครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

 

ทานากะก็เดินไปตามเก็นจิในระหว่างนั้นผมก็ให้อายะไปเอาแก้วเหล้ามาเพิ่มและน้ำแข็ง

 

 

เก็นจิ-เรียกหาผมหรอครับ

ผม-อ่า ทานากะซังเก็นจิทำงานเป็นไงบ้างครับ

ทานากะ-เก็นจิซังทำงานได้ดี แต่เรื่องมารยาทยังต้องเรียนรู้อีกเยอะครับ

ผม-ก็ดี

อายะ-แก้วและน้ำแข็งมาแล้วค่ะ

 

 

ผมก็หยิบน้ำแข็งใส่แก้ว และก็เทเหล้าลงในแก้ว

 

 

ผม-โทชิโร่ซัง ทานากะซัง อายะซัง มานั่งดื่มด้วยกันสิครับ เอ้า นี่ของเอ็งเก็นจิ

 

ผมพูดพร้อมกับยื่นแก้วเหล้าไปให้เก็นจิ

 

เก็นจิ-ขอบคุณครับ

โทชิโร่-ถ้างั้นผมขออนุญาตครับ

อายะ-ตะ แต่ว่า

 

อายะก็ชำเลืองมองทานากะ

 

ทานากะ-คุณท่าน ตอนนี้กระผมอยู่ในเวลางานไม่สามารถ

ผม-นี่มันก็ดึกแล้วนะครับ ดื่มสักแก้ว ไม่เป็นอะไรหรอกนะครับ

ทานากะ-ถะ ถ้าคุณท่านพูดขนาดนั้นแล้ว

 

ทานากะและอายะก็นั่งลงดื่ม

 

ผม-จริงสิโทชิโร่ซัง เก็นจิ ขอบอกเอาไว้ก่อนนะครับ พนักงานในบ้านนี้มี2สิ่งที่ห้ามทำเด็ดขาดก็คือ 1 ต้องไว้ใจได้ 2

ห้ามทะเลาะกันจนถึงขั้นต่อยตีกันในบ้านเด็ดขาด เมื่อไหร่ที่ทำผิดผมจะไล่ออกทันที แต่สามารถถกเถียงกันเพื่อหาคำ

ตอบที่ดีที่สุดสำหรับหาทางออกของปัญหาต่างๆนาๆที่เข้ามาได้

 

โทชิโร่/เก็นจิ-ทราบแล้วครับ

 

ในระหว่างที่ผมคุยกับเก็นจิและโทชิโร่อยู่ผมก็เห็นอายะคอยชำเลืองตามองทานากะอยู่หลายครั้ง

 

ผม-อายะซัง มีอะไรอย่างงั้นหรอครับ

อายะ-คะ คะ คือว่าช่วงนี้คุณท่านเครียดอะไรรึป่าวคะ

ผม-นั่นสินะครับ สาเหตุก็คงเพราะบ้านเรานั้นมีตัวป่วนมากเกินจนทำให้ผมรู้สึกปวดหัวโดยเฉพาะกับ

ฮารุ-ที่รัก มานั่งทำอะไรที่นี่หรอคะ

 

 

พอทานากะและอายะที่เห็นฮารุเดินตรงเข้ามา ก็รีบลุกขึ้นยืน

 

 

อายะ-คุณผู้หญิง!!

ทานากะ-คุณผู้หญิงเชิญนั่งก่อนครับ

ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ คุยอะไรกันอยู่หรอคะ

ผม-อ่อผมแค่บอกกฎการอยู่ในบ้านให้โทชิโร่ซังและเก็นจิฟังเฉยๆครับ

ฮารุ-งั้นขึ้นนอนกันเถอะนะคะฮารุง่วงแล้ว

ผม-คุณแม่กลับบ้านไปแล้วหรอครับ

ฮารุ-กลับไปนานแล้วค่ะ

ผม-งั้นที่เหลือทานากะซังผมฝากด้วยนะครับ ผมขึ้นไปนอนก่อนละ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

หลังจากนั้นผมก็เดินขึ้นห้องมาอ่าบน้ำและล้มตัวลงนอน