ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

พอตื่นเช้ามาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวไปทำงานพอลงมาข้างล่างก็เจอยัยพลอยกับมิจังกำลังจะออกไปเรียน

 

พลอย-พี่ชายหนูไปก่อนนะคะ

มิจัง-หนูไปก่อนนะคะ คุณท่าน

ผม-ครับ

พ่อบ้าน-คุณท่าน ต้นซากุระใหญ่ถูกใจรึป่าวครับ

ผม-ถูกใจมากเลยล่ะครับ แล้วฮารุซังละครับ

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิง รออยู่ที่ห้องอาหารครับ

ผม-ขอบคุณครับ

 

 

แล้วผมก็เดินมาหาฮารุ

 

ฮารุ-ที่รักมาทานข้าวเช้าได้แล้วค่ะ

ผม-หอมจังเลยนะครับ วันนี้มีปลาแซลมอนย่างหรอครับ

เมดชิสึ-ค่ะ คุณท่านไม่ชอบหรอคะ

ผม-ผมเองก็ชอบเหมือนกันครับ ต้องขอบคุณชิสึซังกับอายะซังด้วยนะครับที่คอยเปลื่ยนเมนูให้ทุกวันแบบนี้

เมดชิสึ-ไม่เป็นไรค่ะ คุณท่าน

ฮารุ-ที่รักคะ วันนี้ฮารุจะไปเดินเล่นนะคะ

ผม-จะไปซื้อของหรอครับ

ฮารุ-ใช่ค่ะ แล้วก็จะไปช๊อปด้วยค่ะ

ผม-อยู่บ้านทั้งวันคงจะเบื่อสินะครับ

ฮารุ-มันก็เบื่ออยู่จริงๆนั่นแหละค่ะ ที่รักคะวันนี้ที่รักไปเจอฮารุที่ร้านตัดเสื้อได้มั้ยคะชุดทำงานของคุณเหลืออยู่2ชุดเองนะคะ

ผม-อืมมม ก็ได้ครับ

ฮารุ-งั้นเจอกันตอนบ่ายโมงนะคะ

ผม-ทราบแล้วครับ

 

 

พอผมกินข้าวเสร็จผมก็ขับรถออกมาทำงานพอตอนเที่ยงผมก็ออกไปหาอะไรกินแล้วก็ไปหาฮารุพอไปถึงที่ร้านก็จับผม

วัดตัวพอเสร็จ ผมกับฮารุก็มาเลือกแบบ เลือกสี เลือกเนื้อผ้า

 

 

คนตัดเสื้อ-ไม่ทราบว่าจะรับทั้งหมดกี่ชุดดีครับ

ฮารุ-เอา3ชุดคะ

ผม-เอา3ชุดเลยหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ นานๆจะตัดสักทีนะคะ

ผม-ครับ

คนตัดเสื้อ-แล้วทั้ง3ชุดนี่ เอาเสื้อซัพในทุกชุดเลยรึป่าวครับ

ผม-มะ ไม่เอาครับ

ฮารุ-เอาค่ะ

ผม-เอ๊ะ

ฮารุ-ที่รักคะ เด๋วฮารุจะจัดการให้เองค่ะ ถ้าให้ที่รักเลือกคงออกมาแต่เสื้อสูทแน่ๆเลยนะคะ

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ

คนตัดเสื้อ-แล้วเสื้อซัพด้านใน เอาผ้าเหมือนกับชุดสูทเลยมั้ยครับ

ฮารุ-เอาเหมือนกันเลยค่ะ

คนตัดเสื้อ-ทราบแล้วครับ

ฮารุ-ตัดเสร็จแล้วช่วยส่งไปที่บริษัทตามที่อยู่ในนามบัตรนี่ด้วยนะคะ

คนตัดเสื้อ-ทราบแล้วครับ แต่อาจจะใช้เวลาสักระยะในการทำทั้ง3ชุดนะครับ

ฮารุ-ได้ค่ะ

 

 

 

แล้วพวกเราก็จ่ายเงินพอเสร็จธุระของผมฮารุก็ไปช๊อปต่อ ผมก็นั่งรถไฟกลับมาที่บริษัทแล้วขึ้นไปทำงานต่อหลังจาก

ทำงานไปได้สักพัก

ก๊อกๆ

 

 

นานามิ-ขออนุญาต ค่ะ

ผม-มีอะไรหรอครับ

นานามิ-ได้เวลาไปประชุมกับแผนกการตลาดแล้วค่ะ

ผม-วันนี้เรื่องอะไรหรอครับ

นานามิ-ก็เทศกาลทั้งคริสต์มาสและปีใหม่ไม่ใช่หรอคะ

ผม-อ่อ ผมนึกออกล่ะครับ วันนั้นโอคะวะซังบ่นให้ฟังอยู่ ว่าปีนี้ไม่รู้จะทำอะไรดี

นานามิ-ค่ะ

ผม-แล้วโอคะวะซังอยู่รึป่าวครับ

นานามิ-ท่านประธานออกไปตรวจ สาขาตามปกติตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ

ผม-เฮ้ออ เหลือผมคนเดียวหรอเนี่ยวันนี้ งั้นพวกเราไปกันเลยมั้ยครับ

นานามิ-ค่ะ

 

 

แล้วพวกเราก็ลงลิฟต์มาที่ห้องประชุมพอไปถึงทุกคนก็นั่งรอกันอยู่แล้วพอเข้าไปนานามิก็เอาเอกสารมาให้ผมแล้วเราก็

ประชุม เรื่องหลักๆก็จัดโปรเชิญชวนคนให้ออกมาเที่ยวละพักโรงแรมของเรา เอาจริงๆช่วงเทศกาลมันไม่ต้องทำอะไร

เลย ส่วนมากราคาค่าห้องก็แพงกว่า ช่วงนอกเทศกาลอยู่แล้วแถมคนจองกันเยอะอยู่แล้วแต่เหมือนโอคะวะซังปีนี้อยาก

จะเพิ่มลูกค้าใหม่มากขึ้นพวกเราเลยต้องมานั่งระดมความคิดกัน พอประชุมเสร็จ ผมก็เดินออกมาขึ้นลิฟต์กับนานามิ

 

 

ผม-นานามิซังพรุ้งนี้ช่วยเอารายงานการประชุมไปส่งให้โอคะวะซังด้วยนะครับ

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-งั้นพวกเราก็ขึ้นไปเก็บของกลับบ้านกันเถอะนะครับ

นานามิ-ค่ะ

ผม-จริงสิ นานามิซัง รีบกลับบ้านรึป่าวครับ พวกเราแวะไปทานราเมงกันมั้ยครับ

นานามิ-ราเมงหรอคะ

ผม-ครับ ที่อากิบะ มีร้านอร่อยด้วยนะครับ

นานามิ-ตะ แต่

ผม-หรือว่านานามิซังต้องรีบกลับบ้านรึป่าวครับ

นานามิ-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะคะ

ผม-นานามิซังไม่ชอบราเมงหรอครับ งั้นไปร้านอิซากายะ ก็ได้นะครับ

นานามิ-คือมันไม่เกี่ยวว่าราเมงหรืออิซากายะหรอกนะคะ

ผม-เอ๊ะแล้วเรื่องอะไรหรอครับ

นานามิ-คะ คุณหนู จะไม่ว่าหรอคะ ถ้าพวกเรา ปะ ไปกินข้าวกัน2คน

ผม-เอ๋!!! ไม่ว่าหรอกนะครับ ถึงมันจะเหมือนคู่รักก็เถอะแต่ว่า เป็นเพื่อนกันก็สามารถนั่งทานอาหารด้วยได้กันนี่ครับ

นานามิ-อย่างงั้นหรอคะ

ผม-พวกเรารีบไปกันเถอะนะครับเด๋ว รถไฟจะหมด

นานามิ-ค่ะ งั้นเด๋วขออนุญาตไปเก็บของก่อนนะคะ

ผม-ครับ

 

 

 

แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันมาเก็บของ ผมเอารถจอดไว้ที่บริษัท แล้วพวกเราก็เดินไปที่สถาณีรถไฟนั่งรถไฟไปที่อากิบะ

พอไปถึงเดินไม่ถึง3นาทีก็ถึงร้าน เข้าไปในร้านพวกเราก็หยอดตู้เพื่อแลกคูปองแล้วเอาคูปองไปยื่นให้ พนง แล้วก็นั่งรอ

ข้างในร้านเป็นร้านเล็กๆ มีประมาณ20ที่นั่ง มีเบียร์ขาย มีเกี๊ยวซ่าขาย สำหรับคนอยากดื่ม แต่วันนี้เด่วผมต้องขับรถกลับ

บ้านด้วยเลยไม่ได้ดื่ม แต่สั่งมาให้นานามิ

 

 

 

นานามิ-บิกคุซัง ไม่คิดเลยนะคะว่าบิกคุซังจะชวนมาร้าน บ้านๆแบบนี้ คิดว่าบิกคุซัง จะต้องเข้าร้านหรูๆ

ผม-เอ๊ะ เรื่องนั้น มันก็พูดลำบากนะครับ เพราะบางครั้งเราไปพบลูกค้าบางทีเราก็ต้องพาไปร้านดีๆใช่มั้ยละครับ แต่ ถ้าใช้

ชีวิตประจำวันผมก็ทานร้านทั่วไปนะครับหรือไม่ก็เอาง่ายๆไว้ก่อนเพราะจะได้รีบทานรีบทำงาน แต่ส่วนใหญ่ ถ้าวันหยุด

ผมมักจะทานข้าวที่บ้านครับ ถ้าไม่มีธุระด่วนออกไปไหนนะครับ

 

นานามิ-อย่างงั้นหรอคะ

ผม-ครับ เพราะบางวันฮารุซังก็จะเป็นคนทำให้ทานครับ

นานามิ-คุณหนู ทำเองเลยหรอคะ

ผม-ใช่แล้วละครับ ทั้งๆที่บ้านเราก็มีอายะซังกับชิสึซังคอยทำอาหารให้พวกเรา แต่ฮารุซังก็ยังบอกว่าอยากจะทำให้ผม

ทาน ผมก็เลยต้องรีบกลับบ้านถ้าฮารุซังทำอาหาร

 

นานามิ-บิกคุซังถึงชอบทานข้าวที่บ้านสินะคะ

ผม-ใช่แล้วล่ะครับ

 

แล้ว พนง. ก็มาเซิร์ฟ เบียร์เกี๊ยวซ่า

 

ผม-ผมสั่งเบียร์มาให้นานามิซังด้วยนะครับแล้วก็มีเกี๊ยวซ่าด้วยครับ

นานามิ-เอ๊ะ แล้วบิกคุซังไม่ดื่มหรอคะ

ผม-คือผมต้องขับรถกลับบ้านน่ะสิครับ นานามิซังดื่มเถอะนะครับ

นานามิ-บิกคุซังทำดีแบบนี้หวังอะไรรึป่าวคะ

ผม-เอ๊ะ!!! นะ นิดนึงประมาณ2มิลลิกรัม

นานามิ-แล้วหวังอะไรหรอคะ

ผม-กะ ก็วันก่อนที่ผมโดดงาน ก่อเรื่องลำบากให้นานามิซัง ผมก็เลยอยากจะเลี้ยงอะไรนานามิซังสักหน่อยเท่านั้นเอง

ครับ

นานามิ-งั้นก็ขอรับไว้ด้วยความเต็มใจนะคะ แต่จะไม่ช่วยบิกคุซังโกหก คุณหนูเด็ดขาดค่ะ

ผม-ฮ่ะ ฮ่ะ 

 

 

แล้วราเมงก็มาเซิร์ฟ พวกเราก็กินไปคุยกันไปสนุกสนาน พอตอนที่พวกเรากำลังจะกลับมีผู้หญิงคนนึงเข้ามาทัก

 

 

ผู้หญิง-บิกคุ…คุง ใช่ บิกคุคุงรึป่าวคะ

ผม-เอ๊ะ ชะ ใช่ครับ

ผู้หญิง-ดีใจจังเลยยย ไม่ได้เจอกันตั้งนานหลายปีแล้วสินะ

ผม-คุณ…..

ผู้หญิง-เอ๋ จำกันไม่ได้แล้วหรอ นาคาสะเอง

ผม-นาคา…..สะ

นาคาสะ-ตอนนั้นที่ บิกคุคุง มาเรียน ที่ญี่ปุ่นแล้วเรานั่งข้างกันไงคะ

ผม-นั่งข้าง กัน……อ๊าา นาคาสะซัง ไม่ใช่หรอครับเนี่ย

นาคาสะ-ก็บอกอยู่นี่คะ ว่านาคาสะ

ผม-ฮ่ะๆไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับนาคาสะซัง สบายดีมั้ยครับ

นาคาสะ-สบายดี แล้วบิกคุคุงละ มาเที่ยวหรอ

ผม-เอ๊ะ ไมใช่หรอกครับผมทำงานอยู่ที่นี่มาสักพักแล้วล่ะครับ

นาคาสะ-เอ๋!!! จริงอ่ะ ตอนนี้บิกคุคุงก็พักอยู่ที่ญี่ปุ่นอย่างงั้นหรอ

ผม-ใช่แล้วครับ เพราะงั้นไว้เรามาเจอกันอีกได้เยอะๆเลยนะครับฮ่ะๆ

นาคาสะ-งั้นเรามาแลกเบอร์กันนะ

นานามิ-นี่คือนามบัตร

ผม-นานามิซังไม่เป็นไรครับ

 

 

แล้วผมก็ยื่นมือถือผมให้นาคาสะ

 

 

นาคาสะ-เอ๋ นี่บิกคุคุงแต่งงานแล้วหรอ

ผม-เอ๊ะ มันก็ไม่เชิงครับ คงต้องทำงานเก็บเงินอีกสักพักครับถึงจะแต่งงานจริงๆ

นาคาสะ-เอาล่ะได้เบอร์แล้ว

 

 

แล้วนาคาสะก็มองผมกับนานามิอยู่แปปนึง

 

 

ผม-นาคาสะ…ซัง เป็นอะไรรึป่าวครับ

นาคาสะ-คะ คะ คือว่ามารบกวนเวลาทานข้าวเย็นกับ ภรรยา สะได้ ขอโทษนะคะ

นานามิ-มะ ไม่ใช่นะคะ

ผม-ฮ่าๆนาคาสะซัง ไม่ใช่อย่างที่นาคาสะซังคิดหรอกนะครับ

นาคาสะ-แล้วแหวน

ผม-แหวนน่ะของจริงครับแต่ ไม่ใช่นานามิซังหรอกนะครับ

นานามิ-คือว่า บิกคุซังน่ะเป็น

ผม-ผมกับนานามิซังพวกเราเป็น พนง บริษัทเดียวกันครับ เป็นเพื่อนกันครับนาคาสะซัง

นาคาสะ-จะว่าไปบิกคุคุงก็แต่งตัวไม่เหมือนคนมาเที่ยวจริงๆด้วยนะ

ผม-แล้วตอนนี้นาคาสะซัง ทำงานอะไรอยู่หรอครับ

นาคาสะ-เอ๊ะ

ผม-คือว่า ผมเห็น แต่งตัวเหมือนคนทำงานน่ะครับผมคิดว่าพวกนาคาสะซังน่าจะยังเรียนมหาลัยกันอยู่สะอีกนะครับ

นาคาสะ-ก็เรียนมหาลัยนั่นแหละแต่เด๋วก็จะจบแล้ว ตอนนี้ฝึกงานอยู่

ผม-อย่างงั้นหรอครับ แล้วคนอื่นๆสบายดีกันมั้ยครับ

นาคาสะ-สบายดีกันทุกคนเลยละนะ บางคนก็ไปช่วยที่บ้านทำร้าน บางคนก็เรียนมหาลัย บางคนก็ติดต่อไม่ได้

ผม-งั้นหรอครับบ เฮ้อออ คิดถึงจังเลยน้า

นาคาสะ-จริงสิ ที่โรงเรียนเก่าที่เราเรียนกันจะมีให้คนที่จบไปแล้วเข้าไปแนะนำน้องๆด้วยนะ ถ้าบิกคุคุงไปวันนั้น น่าจะได้

เจอกันหลายคนแน่ๆเลยละ

ผม-เอ๊ะผมไปด้วยจะดีหรอครับผมไม่ใช่นักเรียนของที่นั่นสะด้วย งั้นเด๋วผมจะชวนชิโระไปด้วยนะครับ

นาคาสะ-เอ๊ะ ทาเคดะ หรอ

ผม-ครับก็อย่างน้อยๆชิโระก็เคยเรียนที่นั่นจริงๆมากกว่าผมอีกนะครับ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ

นาคาสะ-ก็ไม่เป็นอะไรหรอกแต่ว่า….

ผม-คือถ้ามีชิโระอยู่ด้วยผมสบายใจกว่าน่ะครับ แถมไอ้ชิโระมันก็มีด้านดีๆเยอะนะครับ แต่ถ้าทุกคนไม่สบายใจเด่วผม

จัดการให้เองครับ

นาคาสะ-อะ อื้ม ถ้าบิกคุคุง พูดขนาดนนี้ละก็

ผม-เอ๊ะ นี่จะ5ทุ่มแล้วหรอครับ งั้นพวกเราแยกย้ายกันกลับบ้านเลยมั้ยครับ

นานามิ-นั่นสิคะ เด๋วรถไฟจะหมด

นาคาสะ-อะ อื้ม

ผม-งั้น เด่วไว้เราโทรคุยกันนะครับ นาคาสะซัง

นาคาสะ-นะ นี่ บิกคุคุงเด๋วจะโทรไปตามนะ เรื่องงานแนะแนว

ผม-ได้เลยครับ ช่วยจองที่ให้ผมด้วยนะครับ นาคาสะซัง

นาคาสะ-อื้มแล้วเจอกันนะ บิกคุคุง

ผม-เจอกันครับ นาคาสะซัง

 

 

 

พวกเราก็แยกย้ายกันที่ สถาณีรถไฟ ผมก็นั่งรถไฟกลับมาที่บริษัทแล้วก็ขับรถ กลับบ้านกว่าจะถึงบ้านก็เที่ยงคือนิดๆเข้า

บ้านมาก็เจอทานากะ

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน

ผม-แล้วคนอื่นละครับ

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงกับคุณหนูพลอย ขึ้นห้องไปแล้วครับ

ผม-งั้นหรอครับ แล้วมิจังเป็นยังไงบ้างครับ

พ่อบ้าน-มิจัง ดูเหมือนจะยังปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ไม่ได้ครับคุณท่าน

ผม-งั้น ทานากะซังคอยดูเรื่องมิจังด้วยนะครับมีอะไรให้มาบอกผมได้เลยนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ วันนี้คุณท่านจะรับอาหารเย็นมั้ยครับ

ผม-ไม่เอาครับวันนี้ผมไปทานราเมงมาแล้วครับ งั้นผมไปอ่าบน้ำก่อนนะครับ

พ่อบ้าน-ครับคุณท่าน

 

 

แล้วผมก็ขึ้นห้องมาอ่าบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมานอน แล้วฮารุก็เข้ามากอดผม

 

 

ผม-ผมทำให้ฮารุซังตื่นหรอครับ

ฮารุ-วันนี้ที่รักไปไหนมาคะ ทำไมกลับบ้านดึก

ผม-คือหลังเลิกงาน ผมพานานามิซังไปเลี้ยง ที่วันนั้นก่อเรื่องให้นานามิซังต้องลำบาก มันอร่อยมากๆเลยล่ะครับ

ไว้ผมจะพาฮารุซังไปนะครับ

ฮารุ-แล้วไปทานอะไรกันมาหรอคะ

ผม-ราเมงครับ

ฮารุ-เอ๊ะ พานานามิ ไปเลี้ยง ราเมง นี่หรอคะ

ผม-ครับ

ฮารุ-ที่รักคะ ควรพาไปร้านที่หรูๆหน่อยนะคะ ถ้าจะเลี้ยงตอบแทน นานามิซัง

ผม-เอ๋ แต่ผมว่าราเมงร้านนี้มันอร่อยจริงๆนะครับ

ฮารุ-เฮ้อออ วันหลังฮารุจะพานานามิซังไปเลี้ยงแทนที่รักเองนะคะ

ผม-กะ ก็ได้ครับ จริงสิ วันนี้ผมดีใจมากเลยล่ะครับ ตอนผมกับนานามิซังกำลังจะกลับผมก็ได้เจอเพื่อนเก่าที่เรียน

โรงเรียนเดียวกับชิโระด้วยล่ะครับ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีคิดถึงมากเลยครับ

ฮารุ-หรอคะ

ผม- เค้าชวนผมให้ไปงานแนะแนวที่โรงเรียนด้วยนะครับ

ฮารุ-แล้วที่รักจะไปหรอคะ

ผม-ผมก็อยากไปนะครับเพราะจะได้เจอเพื่อนๆที่เคยเรียนด้วยกัน แต่ยังไม่รู้เลยละครับว่างานมันมีวันไหน

ฮารุ-หรอ

ผม-ครับ พวกเรานอนกันเถอะนะ

ฮารุ-จ๊ะ

 

 

 

แล้วพวกผมก็นอนกอดฮารุจนหลับไป ตื่นเช้ามาก็อ่าบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่าง

 

 

 

พ่อบ้าน-คุณท่าน คุณผู้หญิงรออยู่ที่ห้องอาหารครับ

ผม-แล้วมิจังละครับ

พ่อบ้าน-มิจังทานข้าวเช้าอยู่ที่ห้อง พัก พนง ครับ

ผม-งั้นหรอครับ

 

แล้วผมก็เดินมาที่ห้องอาหาร ก็เจอยัยพลอยกับฮารุ

 

ผม-หิวแล้วครับฮารุซัง

ฮารุ-ที่รักคะ วันนี้มีปลาแซลม่อนย่างอีกแล้วนะคะ

ผม-ดีจังเลยครับ

พลอย-ปลาเนี่ยสดมากเลยนะคะพี่ฮารุ

ฮารุ-ใช่แล้วจ๊ะ เพราะพี่สั่งซื้อมาจากร้านอาหารของทางโรงแรมเรานี่คะ

ผม-นี่ยัยพลอย อีกไม่กี่เดือนแกก็ ต้องกลับไปเรียนที่ไทยแล้วใช่มั้ย

ฮารุ-เอ๊ะพลอยจัง ไม่อยู่เรียนที่นี่จนจบหรอคะ

พลอย-คือว่า มาเรียนที่นี่มันใช้จ่ายเยอะอ่ะค่ะถ้าเทียบกับเรียนที่บ้าน หนูเลยมาเรียนแค่1ปีค่ะ

ผม-แล้วแกจะเอายังไง

ฮารุ-พลอยจังเรียนอยู่ที่นี่ต่อเถอะนะ ถ้าพลอยจังไม่อยู่ พี่ต้องเหงามากๆแน่เลยนะ บ้านนี้ถ้าบิกคุคุงไปทำงานแล้วก็

เหมือนพี่ต้องอยู่บ้านคนเดียวไม่ใช่หรอคะ

พลอย-คือจริงๆมันก็ทำเรื่องเรียนที่นี่จนจบได้เลยนะคะ เพราะคะแนนสอบหนูก็ถึงตามที่กำหนดหมดแล้ว แต่

ฮารุ-แต่อะไรหรอจ๊ะ

พลอย-คือ เราต้องจ่ายค่าใช้จ่ายเองทั้งหมดค่ะ ทั้งค่าเทอม ค่าที่พัก มีค่าใช้จ่ายเยอะเกินกว่าที่บ้านหนูจะรับได้ค่ะ

ฮารุ-งะ งั้นพี่จะออกให้

ผม-จะไปทำอย่างงั้นได้ยังไงล่ะครับฮารุซังพลอยจังไม่ใช่ลูกของฮารุซังสะหน่อยนะครับถึงต้องไปจ่ายค่าเทอมให้

ฮารุ-ตะ แต่ว่า

พลอย-ก็อย่างที่พี่ชายบอกนั่นแหละค่ะพี่ฮารุ แค่นี้หนูก็มารบกวนพี่ฮารุเยอะแล้วค่ะ ได้อยู่บ้าน หลังใหญ่แบบนี้ แถมมีคน

คอยดูแลหนูอีก ขอบคุณนะคะพี่ฮารุ

ฮารุ-คุณคะ ฮารุไม่เอาแบบนี้นะคะ ฮารุไม่เอาค่ะ!!

 

 

แล้วน้ำตาฮารุก็ไหล ผมจะเอามือไปปาดน้ำตาออกให้ฮารุแต่ฮารุลุกขึ้นและวิ่งออกไปจากห้องอาหาร

 

 

ผม-ฮารุซัง….

พลอย-เฮ้อออ

ผม-แกรีบไปเรียนได้ละ

พลอย- ตะ แต่ พี่ฮารุ

ผม-เออเด๋วจัดการเองแกไปเรียนเถอะ

พลอย-ค่ะพี่ชาย

 

แล้วยัยพลอยก็ออกไป

 

เมดชิสึ-คุณท่าน เด่วพวกเราจะช่วยกันดูแล คุณผู้หญิงให้เองนะคะ

ผม-เฮ้อออ ไม่เป็นไรเด๋วผมจัดการเองครับ

 

ผมก็เลยเดินออกมาหน้าบ้าน

 

ผม-ทานากะซัง ฮารุซังไปไหนครับ

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงขึ้นไปข้างบนครับคุณท่าน

ผม-ขอบคุณครับ

 

แล้วผมก็เดินขึ้นมาข้างบนห้องก็เห็นฮารุนอนร้องไห้อยู่บนเตียง

 

ผม-ฮารุซัง

 

ฮารุไม่ตอบอะไรผมเลย ผมก็เลยเดินไปนั่งที่เตียงแล้วก็เอามือลูบหัวฮารุ

 

ผม-ฮารุซัง ไม่ต้องร้องไห้นะครับยังไงก็มีผมอยู่ด้วยนะครับ

ฮารุ-คุณอะ เอาแต่ทำงานๆ กว่าจะกลับก็ดึก ฮารุต้องอยู่คนเดียวฮารุเหงานะคะ พอมีพลอยจังมาฮารุดีใจมากเลยค่ะ แต่

จู่ๆทั้ง2คนก็บอกว่า พลอยจังจะต้องกลับบ้าน ฮารุไม่เอาค่ะไม่เอาไม่เอาไม่เอา

 

ผม-ใจเย็นๆก่อนนะครับฮารุซัง

 

ฮารุก็ลุกขึ้นมานั่งแล้วก็หันหน้ามาหาผม

 

ฮารุ-ที่รักคะ ช่วยฮารุด้วยนะคะ

ผม-ดะ ได้สิครับ ฮารุซัง งั้นเช็ดน้ำตาก่อนนะครับแล้วก็ไปแต่งตัวได้แล้วนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

แล้วฮารุก็เข้าไปในห้องน้ำ สักพักก็ออกมา

 

ผม-ฮารุซัง สวยจังเลยครับ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-ยังอารมณ์ไม่ดีสินะครับ งั้นพวกเราไปข้างล่างกันนะครับ

ฮารุ-อือ

 

แล้วผมก็พาฮารุลงมาข้างล่าง

 

ผม-เด่วพวกผมไปก่อนนะครับ ฝากดูแลบ้านด้วยนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

 

แล้วผมก็พาฮารุมาขึ้นรถแล้วก็ขับรถไปที่บริษัทระหว่างทางฮารุไม่พูดอะไรสักคำจนไปถึงบริษัท

ผม-ฮารุซังครับ เด่วผมต้องขึ้นไปทำงานก่อนนะครับ

ฮารุ-ฮารุไม่ขึ้นค่ะ

ผม-แล้วฮารุซังจะไปที่ไหนละครับ

ฮารุ-ฮารุจะนั่งอยู่ที่รถค่ะ

ผม-ไม่ดื้อนะครับ ขึ้นไปนั่งที่ห้องทำงานให้สบายตัวหน่อยเถอะนะครับ

ฮารุ-ไม่ขึ้นค่ะ!!

ผม-เฮ้ออ งั้นเด่วพวกเราค่อยกลับมาทำงานละกันนะครับ

 

ปกติก็ออกจะเป็นคนที่น่ารัก แต่เวลาฮารุเข้าสู่โหมดคุณหนูเอาแต่ใจแล้วไม่เอาอะไรสักอย่างเหมือนเดิมเลยให้ตายสิ 

ผมก็เลยขับรถออกจากบริษัท เจอใครไม่เจอดันมาเจอนานามิ

 

 

นานามิ-บิกคุซัง จะขับรถไปไหนคะ เด๋วต้องไปประชุมแล้วนะคะ

ผม-ผมมีเรื่องด่วนที่ต้องทำแปปนึง ช่วยบอกให้รอกันก่อนได้มั้ยครับ

นานามิ-เอ๊ะทราบแล้วค่ะ

 

 

แล้วผมก็ขับรถออกมา ไปหาร้านเสื้อดีๆ สักร้านแล้วผมก็ซื้อเสื้อ ที่มีฮู้ด ที่สามารถปิดซิปได้ถึงหัว ผมซื้อของเสร็จแล้ว

ผมก็กลับไปที่บริษัท พอจอดรถเสร็จผมก็ลงไปเปิดประตูฝั่งฮารุ

 

 

ผม-ฮารุซัง ช่วยยืนขึ้นหน่อยสิครับ

ฮารุ-ไม่ค่ะ

ผม-ผมซื้อเสื้อใหม่มาให้ฮารุซังนะครับ ฮารุซังยืนขึ้นแล้วลองเสื้อให้ผมดูหน่อยได้มั้ยครับ

 

 

ฮารุก็เลยยอมยืนขึ้นผมก็เอาเสื้อไปใส่ให้ พอใส่เสร็จแล้วผมก็จับฮารุหันหน้ามาหาผมแล้วผมก็รูดซิป ปิดหมดเลย ปิด

แบบไม่มีใครได้เห็นหน้า

 

ฮารุ-ทะ ที่รักทำอะไรคะ

ผม-งั้นก็ป่ะ เราไปทำงานกันได้แล้วนะครับ คุณปลาฉลาม

ฮารุ-เอ๊ะ

 

แล้วผมก็จูงมือฮารุเดินเข้าบริษัทมามีแต่คนหันมามอง

 

รีเซฟชั่น-บิกคุซัง คนๆนี้

ผม-อ่อ คนนี้คือ ฉลามจังครับ จะมาเป็นผู้ช่วยผม1วัน ไม่ต้องสนใจนะครับ งั้นขอตัวก่อนนะครับ

 

พวกเราก็ขึ้นลิฟต์มาที่ห้องทำงาน

 

ชิสุกะ-เอ๋ บิกคุซัง คะ ใครคะนั่น

นานามิ-เอ๊ะหรือว่า คุณ

ผม-นานามิซัง ครับ เอกสารประชุมอยู่ไหนครับ

นานามิ-อยู่นี่แล้วค่ะ เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ

ผม-ขอบคุณครับอีกแปป เด่วเราลงไปประชุมกันนะครับ

นานามิ-คือว่า …..นึกว่าบิกคุซังจะยังไม่มาก็เลยบอกท่านประธานไปแล้วค่ะ

ผม-อย่างงั้นหรอครับ

 

แล้วจู่ๆประตูห้องทำงานโอคะวะซังก็เปิด

 

โอคะวะซัง- นี่ชิสึกะ ช่วยเช๊คตารางงานวันศุกร์นี้ด้วยนะ

ชิสึกะ-ค่ะท่านประธาน

โอคะวะซัง-อ่าวบิกคุคุงไปไหนมาเมื่อกี้ แล้วว.....ฮารุจังทำไมใส่เสื้อปิดหน้าปิดตาแบบนั้นล่ะ

ผม-คือว่าโอคะวะซังเด๋วผมมานะครับ

 

ผมก็เลยพาฮารุเข้าไปในห้อง แล้วก็ยกน้ำเข้าไปให้

 

ผม-ฮารุซังครับเด๋วผมไปประชุมก่อนนะครับ นั่งพักสะหน่อยเถอะนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-งั้นเด่วผมจะบอกนานามิซังให้นะครับว่าห้ามให้ใครเข้ามารบกวนดีมั้ยครับ

ฮารุ-ขอบคุณค่ะ ประชุมเสร็จแล้วรีบขึ้นมาไวๆนะคะ

ผม-ทราบแล้วครับ

 

แล้วผมก็เดินออกจากห้องพอจะปิดประตู

 

ฮารุ-คุณจะไม่หนีฮารุไปไหนใช่มั้ยคะ

ผม-ครับผมไม่หนีไปไหนแน่นอนครับ ผมจะอยู่กับฮารุซังจนวันสุดท้ายของขีวิตเลยดีมั้ยครับ

ฮารุ-จริงๆนะคะ

ผม-จริงสิครับ เพราะงั้นก็พักผ่อนสักหน่อยเถอะนะครับเพื่อตื่นมาแล้วอะไรหลายๆอย่างก็คงจะดีขึ้น งั้นผมไปประชุมก่อน

นะครับ

 

แล้วผมก็ปิดประตูห้องทำงานไป

 

โอคะวะซัง-นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ

ผม-พอดีเมื่อเช้าผมคุยกับยัยพลอยเรื่องที่ยัยพลอยจะต้องกลับไปเรียนที่บ้าน เพราะยัยพลอยทำเรื่องมาแบบนั้น แต่ฮารุ

ซังอยากให้พลอยจังอยู่ที่นี่จนเรียนจบครับ

 

โอคะวะซัง-มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่

ผม-คือว่าค่าใช้จ่ายมันเยอะน่ะครับ นี่ยังดีมีบ้านที่โอคะวะซังสร้างให้ถ้าต้องอยู่กินเองค่าใช้จ่ายคงจะปีละหลายล้าน แน่ๆครับ

โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุง เธอเองก็ได้เงินเดือนตั้งเยอะจ่ายให้พลอยจังก็ได้ไม่ใช่หรอ

ผม-เอ๊ะ มะ มันก็ใช่ครับแต่ผมอยากเก็บเงินไว้ให้ฮารุซังใช้อย่างอื่นน่ะครับ

โอคะวะซัง-งั้นถ้า ฮารุจะจ่ายค่าใช้จ่ายให้พลอยจังบิกคุคุง จะยอมหรอ

ผม-เรื่องนั้น

โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุง สำหรับเธอแล้วเพื่อความสุขของฮารุเธอยอมทำได้ทุกอย่างใช่มั้ยละ

ผม-ชะ ใช่ครับ

โอคะวะซัง-งั้นก็ได้คำตอบแล้วนะ พวกเราต้องไปประชุมกันสักที

ผม-พะ พวกเราต้องไปประชุมที่เดียวกันหรอครับ

โอคะวะซัง-ใช่สิ นานๆที ประธาน และ รองประธานควรประชุมพร้อมกันบ้างนะ

ผม-ทราบแล้วครับ นานามิซังผมขอเอกสารด้วยครับ แล้วก็ นานามิซังไม่ต้องตามมาประชุมนะครับ อยู่ดูฮารุซังให้หน่อย

ครับ ห้ามให้ใครเข้าไปรบกวนแม้แต่นิดเดียวเลยนะครับโทรศัพท์ในห้องทำงานก็ห้ามดังนะครับ

 

นานามิ-แต่ว่า

โอคะวะซัง-รองประธานสั่งแล้วเธอก็ทำตามนั้นนั่นแหละ นานามิ

นานามิ-ทราบแล้งค่ะท่านประธาน

ผม-ลิฟต์มาแล้ว เชิญโอคะวะซังก่อนเลยครับ

 

 

 

พวกเราก็ลงมาประชุม  ประชุมกันนานมากๆ เพราะมีพวกผู้ถือหุ้น โลภมากอยากได้เงินปันผลเยอะๆกำไรเล็กๆน้อยๆก็

ไม่ยอมให้คืนลูกค้า เอาตรงๆประชุมแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบเข้าเท่าไหร่ผมมักจะหาเรื่อง เบี้ยวประชุมกับผู้ถือหุ้นเสมอ กว่า

จะเสร็จเล่นไป4โมงเย็น ดีนะยังมีพักเบรค บ้างพอประชุมเสร็จผมกับโอคะวะซังและชิสึกะซังก็ขึ้นลิฟต์มาที่ห้องทำงาน

 

 

 

ผม-เฮ้ออออ

โอคะวะซัง-จะกี่ปีๆ เธอก็ไม่เคยชอบการประชุมกับคนพวกนี้สักทีนะ

ผม-ไม่ไหวจริงๆครับโอคะวะซังกับคน ที่โลภและเห็นแก่ตัวแบบนี้ ผมคุยด้วยไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ครับ

โอคะวะซัง-ฮ่าๆ

ผม-ผมขออนุญาตไม่เข้าประชุมแบบนี้ได้มั้ยครับ ผมจะทำงานหนักขึ้นก็ได้นะครับ

โอคะวะซัง-ได้สิ รู้อยู่แล้วละว่าเธอไม่ชอบแต่ นานๆทีก็ควรเข้าไปนั่งฟังบ้างนะ

ผม-ขอบคุณครับโอคะวะซัง

 

 

พอถึงผมก็เข้าห้องทำงานมา ฮารุยังนอนหลับอยู่เลยผมก็เลยนั่งเล่นตรงโซฟาที่ฮารุนอนอยู่ นั่งดูวิวยามเย็น สวยไปอีก

แบบผมก็นั่งดูฮารุนอนไปอีกสักพัก ผมก็เลยปลุกฮารุเพื่อกลับบ้าน

 

 

ผม-ฮารุซังครับ ตื่นเถอะนะครับ

ฮารุ-อืออ กลับบ้านมาแล้วหรอคะ

ผม-กลับบ้านที่ไหนละครับ นี่เราอยู่ที่บริษัทกันนะครับ

ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ

ผม-งั้นพวกเรากลับบ้านกันเลยดีมั้ยครับ

ฮารุ-ฮารุไม่อยากกลับบ้านหลังนั้นแล้วค่ะ

ผม-เอ๋ ทำไมละครับ

ฮารุ-คืนนี้เราไปนอน ที่โรงแรมกันนะ

ผม-มีเรื่องอะไรหรอครับฮารุซัง

ฮารุ-กะ ก็ ฮารุไม่อยากอยู่บ้านหลังนั้นคนเดียวนี่คะ ที่รักก็ต้องมาทำงาน พลอยจังก็ไม่อยู่อีกคน

ผม-พลอยจังก็รอพวกเราอยู่ที่บ้านนี่ครับ พลอยจังไม่ใช่จะกลับบ้านพรุ้งนี้สักหน่อยนะครับ อีกตั้งหลายเดือนนะครับ

ฮารุ-แต่ยังไงพลอยจังก็ต้องกลับบ้านอยู่ดีนี่คะ

ผม-แล้วฮารุซังอยากจะให้ทำยังไงละครับ

ฮารุ-ฮารุอยากให้พลอยจังอยู่ที่นี่ด้วยค่ะ

ผม-แต่ว่า

ฮารุ-ที่รักช่วยฮารุหน่อยได้มั้ยคะ นะคะ นะคะ ที่รัก

ผม-เฮ้อออ งั้นก็กลับบ้านกันเถอะนะครับ

ฮารุ-ที่รักยังไม่ตอบฮารุเลยนะคะ

ผม-ก็ถ้าไม่กลับบ้านแล้วเราจะคุยรายละเอียดเรื่องนี้กับยัยพลอยได้ไงล่ะครับ เพราะงั้นเรากลับบ้านกันก่อนเถอะนะครับ

ฮารุ-อะ อื้มมม

ผม-งั้นก็มาใส่เสื้อครับ จะได้ไม่ต้องมีคนเห็น ฮารุซังไม่อยากคุยกับใครใช่มั้ยล่ะครับ

ฮารุ-ฮารุไม่ใส่แล้วค่ะ

ผม-ครับ ครับ

 

 

แล้วผมก็เอาเสื้อใส่ถุงแล้วก็เก็บของ พอเก็บของออกมา

 

 

นานามิ-จะกลับบ้านแล้วหรอคะ บิกคุซัง คะ คุณหนู

ฮารุ-จ๊ะ

ผม-งั้นเด่วผมขอเข้าไปพบ โอคะวะซังแปปนึงนะครับ

ชิสุกะ-เชิญเข้าได้เลยค่ะบิกคุซัง

 

ก๊อกๆ

 

ผม-ขออนุญาตนะครับ

โอคะวะซัง-ไง หน้าตาแจ่มใสเหมือนเดิมแล้วนะฮารุจัง บิกคุคุง ตามใจอีกแล้วสินะ

ฮารุ-ใช่แล้วค่ะคุณพ่อ

โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุง อย่าไปตามใจฮารุเยอะนักสิ เด๋วก็นิสัยเสียกันพอดี

ผม-ทราบแล้วครับโอคะวะซัง

ฮารุ-ที่รักคะ อยู่กันแค่3คนแล้วนะคะ ต้องเรียกว่าอะไรคะ

ผม-เอ๊ะ คือ

ฮารุ-ที่รักคะ

ผม-ตะ ต้องเรียกคุณพ่อครับ

ฮารุ-ใช่ค่ะ งั้นก็หันไปตอบคุณพ่อใหม่นะคะ

ผม-ครับ ผมทราบแล้วครับคุณ พ่อ

ฮารุ-งั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะนะคะ ฮารุหิวข้าวจะแย่แล้วค่ะ

ผม-งั้นเราไปหาอะไรทานกันก่อนกลับบ้านดีมั้ยครับ

ฮารุ-ไม่เอาค่ะ ฮารุจะรีบกลับบ้าน จะได้ไปคุยกับพลอยจัง

ผม-เข้าใจแล้วละครับ งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับ โอคะวะซัง

ฮารุ-ที่รักคะ!

ผม-พะ พวกผมขอตัวก่อนนะครับคุณพ่อ

ฮารุ-ค่ะ คุณพ่อก็กลับบ้านได้แล้วนะคะ ไม่งั้นหนูจะโทรบอกคุณแม่นะคะ ว่าคุณพ่อไม่ยอมกลับบ้าน

โอคะวะซัง-นี่ลูก รู้แบบนี้พ่อน่าจะปล่อยให้บิกคุคุงทำตามใจ เรื่องพลอยจังสะดีกว่ามั้งเนี่ย

ฮารุ-คุณพ่อคะ ฮารุโกรธจริงๆนะคะถ้าทำแบบนั้น

ผม-ฮารุซัง หิวข้าวไม่ใช่หรอครับไม่รีบกลับบ้านไปหาพลอยจังจะดีหรอครับ

ฮารุ-เอ๊ะ ไปค่ะ ไปหาพลอยจังกัน

ผม-งั้นผมไปก่อนนะครับ แล้วผมจะพยายาม อบรมฮารุให้นะครับ คุณพ่อ

โอคะวะซัง-ขอบใจนะบิกคุคุง

 

 

แล้วพวกผมก็ออกมาจากห้องโอคะวะซัง พวกเราก็ลงมาที่รถแล้วก็ขับรถกลับบ้าน

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ คุณท่าน คุณผู้หญิง

ผม-ครับ

ฮารุ-จ๊ะ งั้นพวกเราเข้าบ้านกันเถอะนะคะ

พ่อบ้าน-คุณท่านครับ เรื่องดอกไม้ หน้าบ้าน เราจะเอายังไงกันดีครับ

ผม-เรื่องนั้นหรอครับ เด๋วขอเวลาผมคิดสักนิดนะครับ ช่วงนี้ผมก็ยุ่งๆคิดอะไรไม่ค่อยออก

ฮารุ-จริงสิที่รัก ขึ้นไปนอนพักสักหน่อยเถอะนะคะ เด่ววันนี้ฮารุทำข้าวเสร็จแล้วจะขึ้นไปเรียกนะคะ

ผม-ขอบคุณครับ ทานากะซังถ้ามิจังมาแล้วช่วยเอามือถือใหม่เครื่องนี้ให้มิจังด้วยนะครับ ของมิจังมันแตกจนกดแทบไม่

ได้แล้วละครับ อย่าว่าแต่จะพิมพ์ข้อความเลยครับ

 

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ คุณท่าน

ผม-งั้นผมฝากจัดการที่เหลือด้วยนะครับ

พ่อบ้าน-ครับคุณท่าน

 

แล้วผมก็ขึ้นมาบนห้อง นอนไปสักพักฮารุก็มาปลุกลากผมลงไปกินข้าวพอไปถึงก็เจอ ยัยพลอย และไอ้พวกบ้า ผมก็เดิน

งัวเงียไปนั่งที่

 

มิจัง-เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะคุณท่าน

ผม-เอ๊ะ

มิจัง-มะ มีอะไรหรอคะคุณท่าน

ผม-มิจังไม่ใช่หรอครับ

มิจัง-ค่ะ มิจังเองค่ะ

ผม-ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะครับ

มิจัง-ก็คุณท่านบอกว่ามิจังสามารถมาทำงานเมดได้ไม่ใช่หรอคะ

ฮารุ-นั่นสิคะคุณ แปลกใจอะไรคะ

ผม-จริงสิ ได้มือถือใหม่รึยังครับ

มิจัง-ได้แล้วค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณท่าน

ผม-ไม่เป็นไรครับ เครื่องเก่าของมิจังมันกดแทบจะไม่ติดอยุ่แล้วนี่ครับ ทีนี้ก็ส่งเมลคุยกับเพื่อนๆได้แล้วนะครับ

มิจัง-ค่ะคุณท่าน

ผม-แล้วไอ้พวกบ้า พวกแกหายไปไหนมาหลายวัน

ชิโระ-ก็มีหลายอย่างต้องทำละนะ ไหนจะต้องไปเรียนตามที่แกบอกอีก

ริว-ผมเองก็เหมือนกันครับ

ผม-หรอ แล้ว ยัยพลอยแกจะเอายังไง

ฮารุ-คุณคะ

ผม-เข้าใจแล้วครับ งั้นฝากจัดการเรื่องพลอยจังด้วยนะครับ

พลอย-มีเรื่องอะไรหรอคะพี่ฮารุ

ฮารุ-คือว่า พลอยจัง อยู่เรียนที่นี่จนจบเลยเถอะนะ

พลอย-แต่ว่า

ฮารุ-ถ้าเรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงนะ เด๋ว บิกคุซังจะออกให้ทั้งหมดเลยค่ะ

พลอย-เอ๋ แต่พี่ชาย

ผม-เฮ้อออออทำยังไงได้ละ คนที่อยากให้แกอยู่มากที่สุด ดันเป็นคนที่มีอำนาจที่สุดอีก

ฮารุ-งั้นก็ตกลงตามนี้นะคะ พลอยจัง บิกคุซัง

ผม-เข้าใจแล้วครับ จะ5ล้านหรือ10ล้านเยน ผมออกให้เองครับ เฮ้อออ รู้งี้ไปซื้อรถไว้ก่อนดีกว่าให้ตายสิ

พลอย-จะ จริงหรอพี่ชาย

ผม-เออ

พลอย-รักพี่ชายที่สุดเลยค่ะ

 

 

แล้วยัยพลอยก็วิ่งเข้ามากระโดดกอดผม พวกเราก็นั่งกินข้าวกันและคุยกันไปสักพัก พวกอายะก็มาเก็บจานไป

 

 

ผม-นี่ ชิโระ ริว พวกแกเดิมตามมาที่ห้องทำงาน มีเรื่องอยากจะคุยกับพวกแกหน่อย

ฮารุ-ฮารุไปด้วยนะคะ

ผม-ถ้าฮารุซังไปด้วยแล้วใครจะอยู่กับพลอยจังละครับถ้าเกิดพลอยจังแอบหนีกลับไปเรียนต่อที่บ้านจะทำไงละครับ

ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ ฮารุจะจับตาดูพลอยจังตลอด24 ชม.ไม่ให้หนีไปไหนแน่นอนค่ะ

 

 

พวกผม3คนก็พากันเดินมาที่ห้องทำงาน

 

 

ชิโระ-สรุปมีเรื่องอะไร

ผม-จริงๆก็ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไรหรอกนะ และก็คิดว่าเรื่องนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับแกเท่าไหร่ล่ะนะริว

ริว-มีเรื่องอะไรหรอครับพี่ใหญ่

ผม-คือ พวกแกรู้จักงานแนะแนวที่โรงเรียนเก่าใช่มั้ย

ริว-รู้จักครับ งานที่ให้คนที่จบไปแล้วกลับไปแนะแนวรุ่นน้องใช่มั้ยครับ

ผม-ใช่งานนั้นแหละ

ชิโระ-แล้วมันยังไง

ผม-ก็วันนั้นไปเจอกับนาคาสะซังโดยบังเอิญ

ชิโระ-นาคาสะ ฮิบาริ ที่นั่งข้างแกอ่ะนะ

ผม-เออ นาคาสะคนนั้นแหละ ก็เลยได้แลกเบอร์กันทีนี้ นาคาสะก็เลยชวนให้ไปงานนี้

ชิโระ-จริงๆแกก็น่าจะไปนะ ยังไงก็เป็นถึงรองประธาน ของโอคะวะกรุ๊ป

ริว-พี่ใหญ่ผมก็สนับสนุนให้พี่ใหญ่ไปอีกคนครับ

ผม-เออ ก็คิดว่าจะไปเหมือนกัน แต่ว่านะถึงจะเคยเรียนที่นี่แต่ก็ไม่ใช่นักเรียนของที่นี่จริงๆแบบแกหรอกนะ ชิโระ เพราะ

งั้นแกต้องไปด้วยจองที่เพื่อแกไปแล้วด้วยนะขอบคุณกันด้วยละ

 

ชิโระ-นี่แกจะบ้ารึไงให้ยากุซ่าไปแนะแนวเด็กๆเนี่ยนะ

ริว-นั่นสิครับพี่ใหญ่ผมเองก็คิดว่าไม่เหมาะ

ผม-ไอ้พวกบ้า แล้วมหาลัยที่พวกแกเรียนเนี่ยมันมีสอนหรอวิชายากุซ่าอะ แกก็เอาเรื่องที่มหาลัยมาพูดสิวะ

ริว-เฮ้อออ ถ้างั้นเรื่องนี้ฟังดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับผมจริงๆด้วยนะครับพี่ใหญ่

ผม-มันก็ใช่

ขิโระ-เห้ยๆ พวกเราต้องไปด้วยกันทั้ง3คนสิ

ริว-จะบ้าหรอ ชิคุง ใครอยากจะไปงานแบบนี้

ผม-แต่ริว แกเองก็พยายามทำตัวให้ว่างเข้าไว้ละกันนะเด่วจะโทรไปบอกอีกที เพื่อไม่แน่อาจจะต้องใช้ตัวสำรองของตัว

สำรองอย่างแก ก็ได้

ริว-ตะ แต่พี่ใหญ่

ผม-ตามนี้นะ ไอ้พวกบ้า แล้วถ้าวันไหนจะไม่เข้ามาบ้านนี้ก็โทรมาบอก ทานากะซังด้วยละ

ขิโระ/ริว-ขะ เข้าใจแล้วครับ

 

 

พวกเราก็ออกจากห้องมาแล้วเดินกลับไปหาพวกฮารุที่ห้องอาหาร

 

 

ฮารุ-ที่รักไปคุยอะไรกันมาคะ

ผม-อ่อพวกเราคุยเรื่องรถกันครับ

พลอย-พี่ชายพวกเราไปเที่ยวกันมั้ย

ผม-นี่ยัยพลอยพวกเราเพิ่งจะกลับมาจากเที่ยวที่คาวากุจิโกะไม่นานนี้เองนะ

พลอย-แต่หนูจะชวนไปช่วงปีใหม่นี่คะ

ผม-อืมมม ถ้างานไม่เยอะก็คงคิดว่า จะเข้าไปทานข้าวที่บ้านโอคะวะซัง

ฮารุ-ที่รักคะ! จะต้องให้ฮารุพูดเรื่องนี้อีกกี่ครั้งคะ

ผม-100ครั้งครับ

ฮารุ-นี่ที่รักคะ!!

ผม-ผมล้อเล่นเฉยๆครับฮารุซัง ก็อย่างที่บอกไปเมื่อกี้ถ้างานไม่เยอะปีใหม่พวกเราจะต้องเข้าไปทานข้าวบ้านคุณพ่อคุณ

แม่ กัน

 

ฮารุ-ทราบแล้วค่ะ

พลอย-ก็ได้ค่ะพี่ชาย

ผม-แล้วพวกแกจะไปเที่ยวไหน ชิโระ ริว

ชิโระ-คง อยู่บ้าน ไปเที่ยวกับริกะ แถวๆนี้ละมั้ง

ริว-ผมเองก็เหมือนกันครับว่าจะ เดินไปเดินมา แถวๆนี้ละครับ ไม่ก็อาจจะไปเดินเล่นในโตเกียวครับ

ผม-หรอถ้าว่าง ก็แวะมาที่บ้านนี้นะพาริกะจังมาด้วยนะชิโระ

ขิโระ-ได้เลย

 

 

พวกเราก็นั่งคุยกันสักพักพวกชิโระกับริวก็กลับบ้านไปพวกเราก็แยกย้ายกันขึ้นมานอน พอมาตอนเช้าผมก็อ่าบน้ำแต่งตัว

ลงไปกินข้าวแล้วก็ขับรถไปทำงาน เข้าไปนั่งทำงานได้สักพักมือถือผมก็ดัง

 

 

ผม-ฮัลโหลครับ

นาคาสะ-นะ นะ นาคาสะเองนะบิกคุคุง

ผม-อ่อ นาคาสะซัง มีอะไรหรอครับ

นาคาสะ-คะ คือโทรมารบกวนเวลางานรึป่าว

ผม-อ่อผมไม่ได้ยุ่งขนาดนั้นไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ แล้วนาคาสะซังมีเรื่องอะไรหรอครับ

นาคาสะ-คะ คะ คือ จะโทรมาบอกเรื่องวันงานแนะแนวค่ะ

ผม-ครับ แล้ววันไหนหรอครับ

นาคาสะ-วันที่

ผม-อ๊ะ!นาคาสะซังเด๋วแปปนึงนะครับ นานามิซังๆ

นาคาสะ-เอ๊ะนานามิซังก็อยู่ด้วยหรอคะ

ผม-อ่อพวกเราทำงานอยู่โต๊ะติดกันครับ

นานามิ-มีอะไรหรอคะ บิกคุซัง

ผม-นาคาสะซัง วันงานแนะแนววันไหนหรอครับ

นาคาสะ-วะ วันที่22 เดือนหน้าค่ะ ต้องมาก่อนบ่ายโมงนะคะ

ผม-ทราบแล้วครับวันที่22 เดือนหน้าก่อน บ่ายโมงนะครับ

นาคาสะ-งั้นไม่รบกวนเวลาทำงานของบิกคุคุงแล้วนะ

ผม-ไม่ได้รบกวนอะไรเลยครับ นาคาสะซัง ขอบคุณสำหรับวันงานแนะแนวนะครับ

นาคาสะ-ค่ะ แล้วเจอกันนะ

ผม-ครับเจอกันครับ

 

ผมก็วางสายไป

 

นานามิ-บิกคุซังวันนั้น คิวงานแน่นมากเลยนะคะ ไม่น่าจะไปทันเวลานะคะ

ผม-เอ๊ะ งั้นช่วยขยับตารางมา ช่วงเช้าให้หมดเลยได้มั้ยครับ

นานามิ-ต่อให้ขยับมาช่วงเช้าก็เถอะ แถมนี่เด๋วก็ใก้ลจะต้องปิดงบปีนี้ด้วยนะคะ

ผม-มาอีกแล้วหรอครับ เฮ้ออ ทำไมเค้าถึงต้องนัดกันช่วงปลายปีด้วยนะ

นานามิ-อาจจะเพราะ เป็นช่วงโค้งสุดท้ายของน้องๆที่จะต้องเลือกอณาคตตัวเองละมั้งคะ

ผม-ยังไงก็ช่วยขยับตาราง ให้หน่อยนะครับในวันนั้น

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ

 

ก๊อกๆ

 

ชิสึกะ-ขออนุญาต ค่ะ บิกคุซังคะ ท่านประธานเรียกพบค่ะ

ผม-ขอบคุณครับชิสึกะซัง งั้นผมรบกวนด้วยนะครับ นานามิซัง

 

แล้วผมก็เดินออกจากห้องผมไปห้องโอคะวะซัง

ก๊อกๆ

 

ผม-ขอ อนุญาตครับ

โอคะวะซัง-นั่งก่อนสิบิกคุคุง

ผม- เรียกหาผมหรอครับโอคะ ไม่สิ คุณพ่อครับ

โอคะวะซัง-ฮ่ะๆยังไม่ค่อยชินสินะ

ผม-ครับ

โอคะวะซัง-จริงสิที่เรียกมาวันนี้อ่ะ คือบิกคุคุงรู้ใช้มั้ยว่าโรงแรมของเรามีร้านอาหารด้วย บางแห่งก็ปล่อยให้เช่าแต่เด๋วนี้

ร้านอาหารในโรงแรมที่เราทำเองเนี่ยก็เริ่มใหญ่ขึ้นและเริ่มมีหลายสาขา มากขึ้น เพราะ ทางเราเองก็เล็งเห็นรายได้ที่

ร้านอาหารทำได้ ถ้าเกิดเราสั่งของมาทีเยอะๆแล้วกระจายให้ร้านอาหารในโรงแรม ของเรานอกจากจะได้ของดีแล้วยังได้

ราคาที่ถูกด้วยนะ

 

ผม-มันก็จริงนะครับ

โอคะวะซัง-พอมันใหญ่ขึ้นแถมกำไรเยอะอีกด้วยนะทีนี้พ่อคิดว่า พ่อจะแยกร้านอาหารออกมาเป็นอีกบริษัท

ผม-แบบนั้นก็ดีนะครับ พวกคนโลภมากแต่ขี้เกียจทำงาน จะได้เข้ามาเอาผลประโยชน์นี้ไม่ได้

โอคะวะซัง-ก็เรื่องนี้แหละนะ อะนี่เซ็นเอกสารตรงนี้ให้หน่อยสิบิกคุคุง

 

 

แล้วโอคะวะซังก็ยื่นเอกสารมาชุดนึง

 

 

ผม-เอ๊ะนี่มัน….งานด่วนหรอครับ

โอคะวะซัง-ใช่ เซ็นให้หน่อยเอาให้ครบทุกแผ่นนะ

ผม-ทราบแล้วครับโอคะวะซัง

 

ผมก็นั่งเซ็นๆ จนเสร็จ

 

ผม-เสร็จแล้วครับโอคะวะซัง

โอคะวะซัง-ไหนดูสิ อืมม....ดีๆ งั้นหลังจากนี้ก็ฝากด้วยนะ ท่านประธานบริษัทโอคะวะฟู๊ด

ผม-เอ๊ะ หมายถึงอะไรหรอครับ

โอคะวะซัง-ก็ชื่อบริษัทใหม่ไงโอคะวะฟู๊ด ฟังดูดีใช่มั้ยล่ะ

ผม-มันก็ดูดีอยู่หรอกนะครับแต่ที่ผมสงสัย คือ เมื่อกี้โอคะวะซังบอกว่าใครเป็นประธานนะครับ

โอคะวะซัง-ก็เธอไงบิกคุคุง ประธานบริษัทโอคะวะฟู๊ด

ผม-เอ๋!!!!! ดะ เด่วสิครับ ผมยังไม่ได้ตกลงอะไรเลยนะครับ

โอคะวะซัง-ก็นี่ไงเธอเซ็นเอกสาร ทั้งหมดแล้วเนี่ย

ผม-นะ นั่นมันงานด่วนนี่ครับ

โอคะวะซัง-มันก็งานด่วนจริงๆนั่นแหละถ้าพวกคนโลภมากมารู้เรื่องในตอนนี้เราจะแยกอันนี้ออกมาลำบากเพราะงั้นมันก็

เป็นงานด่วน

 

ผม-อะ อะ โอคะวะซัง ผมต้องทำงานที่นี่นะครับ

โอคะวะซัง-ก็ใช่ในบริษัทโอคะวะกรุ๊ปตอนนี้เธอเป็นรองประธานบริษัท แต่บริษัทโอคะวะฟู๊ดเธอเป็น ประธานบริษัทไง

ผม-เอ๋!!! งานเยอะแบบนั้นผมทำไม่ได้หรอกนะครับ แค่งานโอคะวะกรุ๊ปผมก็แทบไม่มีเวลาแล้วนะครับ

โอคะวะซัง-ไอ้พวกงานเอกสารก็ให้คนอื่นทำบ้างเถอะบิกคุคุง เอกสารที่ส่งมามีแต่ ลายเซ็นลูกทั้งนั้น

ผม-ผมคิดว่าตอนเซ็นคนสุดท้าย ควรจะต้องทำเองเพราะ มันมีผลต่อบริษัทผมเลยให้คนอื่นทำไม่ได้ครับ

โอคะวะซัง-แล้วจะส่ง คนไปหานะ

ผม-เด่วสิครับ แล้วบริษัทใหม่นี่ผมต้องทำจริงๆหรอครับ

โอคะวะซัง-ก็จริงสิ นี่ไงเซ็นเอกสารครบหมดแล้ว

ผม-เฮ้อออ ผมนี่ผลาดได้ยังไงกัน ที่หลังต้องอ่านก่อนเซ็นสิ

โอคะวะซัง-นี่เธอบ่นตัวเองอยู่หรอ

ผม-ครับ แล้วผมต้องไปทำงานที่ไหนหรอครับ บริษัทใหม่ที่ว่าอ่ะครับ

โอคะวะซัง-ตอนนี้ก็ทำที่นี่ไปก่อนละกันนะ แล้วเด๋วค่อยขยับขยาย

ผม-ทราบแล้วครับ คุณพ่อ

 

แล้วผมก็ออกมาเข้าไปนั่งในห้องทำงาน ก็เลยโทรไปบอกฮารุ

 

ผม-ฮัลโหล

ฮารุ-ค่ะที่รัก

ผม-เนี่ย คุณพ่อเค้าเปิดบริษัทใหม่ โอคะวะฟู๊ดแล้วผมก็โดนคุณพ่อแกล้งด้วยครับ

ฮารุ-ที่รักโดนแกล้งอะไรหรอคะ

ผม-ก็คุณพ่อเรียกผมเข้าไปที่ห้องทำงาน แล้วก็คุยเรื่องบริษัทใหม่ จู่ๆก็เอาเอกสารมาให้ผม แล้วก็บอกว่างานด่วนเซ็น

ให้หน่อย ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรก็เลยไม่ได้อ่านแล้วเซ็นๆจนเสร็จคุณพ่อก็บอกว่าเนี่ยจากนี้ไปฝากด้วยนะประธานบริษัท

โอคะวะฟู๊ด

 

ฮารุ-ฮิฮิ ก็ที่รักไม่ยอมอ่านก่อนเซ็นนี่คะ แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอคะที่รักตอนนี้ก็มีค่าใช้จ่ายในบ้านเยอะขึ้น

ผม-เฮ้อออออออ

ฮารุ-วันนี้เลิกงานแล้วกลับบ้านเลยนะคะ ฮารุจะทำอาหารให้ที่รักเองนะคะ

ผม-ทราบแล้วครับ

 

ผมก็นั่งทำงานไปสักพักก็มีคนมา

ก๊อกๆ

 

นานามิ-ขออนุญาตค่ะ

ผม-มีอะไรหรอครับ

นานามิ-มีคนมาขอพบค่ะ

ผม-ให้เข้ามาเลยครับ

 

แล้วก็มีผู้หญิงหน้าตาหน้ารักเดินเข้ามา

 

สาวน้อย-สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ ซานาเอะ โทกิ ค่ะ

ผม-สวัสดีครับซานาเอะซัง แล้วมีเรื่องอะไรหรอครับ

ซานาเอะ-คือว่า ท่านประธานสั่งให้ขึ้นมาที่นี่ค่ะ

ผม-เอ๊ะ งั้น เด๋ว ซานาเอะซัง มากับผมหน่อยครับ

 

พวกผมก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานโอคะวะซัง

ก๊อกๆ

 

ผม-ขอ อนุญาตครับ

โอคะวะซัง-มีอะไรหรอบิกคุคุง

ผม-คือว่า ซานาเอะซัง

โอคะวะซัง-อ่อ ก็นี่ไงเลขาคนใหม่ สำหรับ ประธานโอคะวะฟู๊ด

ผม-เอ๊ะ มันไม่เร็วไปหรอครับ

โอคะวะซัง-ไม่ได้เร็วหรอกเดิมที แผนกนี้เค้าก็ทำงานกันได้ปกติอยู่ แค่ให้แยกตัวไปทำอีกชื่อนึงแค่นั้น เพราะงั้น สั่งให้

คนเอาโต๊ะมาตั้งข้างกับนานามิ หน้าห้องก็ได้บิกคุคุง

ผม-ทราบแล้วครับ

 

แล้วผมก้เดินออกมา

 

ผม-นานามิซังช่วยโทรบอกให้คนเอาโต๊ะทำงาน มาอีกชุดนนึงเอาขึ้นมาตั้ง หน้าห้องผมด้วยนะครับ

นานามิซัง-ทราบแล้วค่ะ

ผม-ถ้าโทรเสร็จแล้วตามเข้ามาในห้องทำงานผมด้วยนะครับ

นานามิซัง-ค่ะ

 

 

แล้วผมก็มานั่งอยู่ในห้องทำงานกับซานาเอะ แปปนึง นานามิก็เข้ามา

 

 

ผม-นานามิซัง มานั่งก่อนสิครับ

นานามิ-ค่ะ

 

 

แล้วนานามิก็เดินมานั่งข้างๆซานาเอะ

 

 

ผม-งั้น เริ่มจาก คนนี้คือนานามิซัง เป็นเลขาผม ส่วน ซานาเอะซัง เค้าจะมาทำงานเป็นเลขาผม อีกคนนะครับ

นานามิ-บิกคุซัง งานเยอะขนาดนี้ ก็คงต้องมีเลขาเพิ่มอยู่แล้วล่ะค่ะ

ผม-คือจริงๆแล้ววันนี้มีหลายๆอย่างที่ทำให้ผมตกใจ ถึงจะบอกว่า ซานาเอะซังจะมาเป็นเลขาก็เถอะนะครับแต่ซานาเอะ

มาเป็นเลขาในนามบริษัท โอคะวะฟู๊ดครับทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจน ผมเองก็ตั้งตัวและเตรียมตัวไม่ทันในหลายๆสิ่ง ต้อง

ขอโทษด้วยนะครับ แล้ว ผมอยากจะให้ นานามิซังและซานาเอะซังอัพเดทตารางงานของผม ด้วยกันทั้งคู่ ตารางจะได้

ไม่ชนกัน ฝากนานามิซังอธิบายรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับผมด้วยนะครับ

 

นานามิ/ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-แล้วก็ ซานาเอะซังผมจะเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเรื่องการเรียกว่ารองประธานบริษัทหรือ ท่านประธาน เพราะงั้นห้าม

เรียกผมแบบนั้นเด็ดขาด

 

ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ

นานามิ-เด๋ว นานามิจะสอนให้เองนะคะ

ผม- นานามิซัง ครับแล้วตารางวันที่22เดือนหน้าพอจะทำอะไรได้บ้างมั้ยครับ

นานามิ-ทำแล้วค่ะ แต่เรียนตามตรงนะคะ แค่งานเท่าเดิมก็คิดว่าบิกคุซังไม่น่าจะไปทันแน่นอนค่ะแล้วนี่ยังไม่รู้กำหนดการ

ของงาน บริษัท โอคะวะฟู๊ดเลยนะคะ

 

ซานาเอะ-เอ๊ะถ้าวันที่22เดือนหน้า ท่านประธาน ขอโทษค่ะ บิกคุซังไม่มีงานด่วนอะไรค่ะ

ผม-อย่างงั้นหรอครับเฮ้ออองั้นก็ไม่มีอะไรแล้วละนะครับเด่วผมขอทำงานเอกสารก่อนนะครับและก็ฝากด้วยนะครับเพราะ

พวกเราคือทีมเดียวกันการสื่อสารในทีมถือว่าเป็นเรื่องสำคัญมากเพราะงั้นต้องคุยกันเยอะๆนะครับนานามิซังซานาเอะซัง

 

นานามิ/ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ

 

 

แล้วทั้ง2คนก็ออกไปผมก็นั่งปั่นงานต่อ ทำไปได้สักพัก

ก๊อกๆ

 

 

ผม-ครับ

ซานาเอะ-ขออนุญาตค่ะ คือว่าเอางานเอกสารมาส่งค่ะ

ผม-เอ๊ะ งานเอกสารหรอครับ

ซานาเอะ-ค่ะ เอกสารของทางบริษัท โอคะวะฟู๊ดค่ะ

ผม-เด๋วสิครับไหน โอคะวะซังบอกว่าที่แผนกทำกันได้อยู่แล้วนี่ครับ

ซานาเอะ-ค่ะ แต่นานามิซังบอกว่าบิกคุซังชอบที่จะเป็นคนตรวจเอกสารทั้งหมดเองก็เลยยกมาให้ค่ะ

ผม-เฮ้อออ เข้าใจแล้ววางไว้ก่อนนะครับ ขอบคุณครับซานาเอะซัง

ซานาเอะ-ค่ะ

 

 

แล้วซานาเอะก็ออกไปผมก็นั่งทำงานไปสักพัก ฮารุก็โทรตามกลับบ้าน ผมก็เลยเล่าให้ฮารุฟังฮารุก็ไม่ได้บ่นอะไรแค่

บอกทำงานเสร็จแล้วให้รีบกลับบ้าน กว่างานจะเสร็จก็เกือบๆ5ทุ่ม ผมก็เลยเก็บของ ออกจากห้องทำงานมา

 

 

ผม-นานามิซัง ซานาเอะซัง เอกสารเสร็จหมดแล้วนะครับผมเอาไว้บนโต๊ะทำงานพรุ้งนี้มาก็หยิบเอาไปได้เลยนะครับ วัน

นี้เก็บของกลับบ้านเถอะนะครับดึกแล้ว

 

นานามิ-บิกคุซังไหวรึป่าวคะ สีหน้าวันนี้ดูเหนื่อยมากๆเลยนะคะ

ซานาเอะ- นั้นสิคะวิ่งวุ่นเรื่องงานด่วนแทบทั้งวันเอกสารอีกเต็มไปหมดเลยนะคะ

ผม-วะ ไหวครับ

 

 

แล้วผมก็ลงลิฟต์ขับรถกลับบ้าน เล่นเอาง่วงสุดๆวันนี้เหนื่อยสุดๆจะขับรถกลับไหวมั้ยเนี่ย ผมก็ค่อยๆขับช้าลงเพราะรู้สึก

เริ่มจะขับไม่ไหวมากขึ้นผมบอกตรงๆผมไม่อยากจะให้เกิดอุบัติเหตุขับไปสักพักก็ถึงบ้าน

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน

ผม-ครับ

พ่อบ้าน-คุณท่าน ดูเหนื่อยๆนะครับ ให้กระผมไปเอาน้ำมาให้ดื่มก่อนดีมั้ยครับ

ผม-ไม่เป็นไรครับแล้วฮารุซังละครับ

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงรออยุ่ที่ห้องอาหารครับ

ผม-ครับ

 

 

แล้วผมก็เดินเข้าไปที่ห้องอาหารเจอฮารุนั่งอยู่

 

 

ผม-กลับมาแล้วครับ

ฮารุ-ที่รัก ไหวรึป่าวคะ

ผม- วะ ไหวครับ

ฮารุ-มานั่งที่ได้แล้วค่ะ อายะซังช่วยไปเอาข้าวมาให้คุณท่านด้วยค่ะ

เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะ

เมดชิสึ-คุณท่านคะ เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะ

ผม-ครับ

ฮารุ-วันนี้พลอยจังขึ้นไปนอนแล้วค่ะ ชิโระกับริวก็โทรมาบอกว่าวันนี้มีธุระ

 

 

เอ๊ะทำไมจู่ๆเสียงฮารุเบาจังเหมือนจะพูดอะไรเกี่ยวกับพลอยจังและไอ้พวกบ้าด้วยสิแล้วภาพก็ตัดไป รู้สึกตัวอีกทีก็มีคน

มาเขย่าตัวผม

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ ที่รักคะ

ผม-อือออ คะ ครับ

ฮารุ-เป็นอะไรรึป่าวคะที่รัก ฮารุเรียกตั้งนานแล้วนะคะ

ผม-ขอโทษนะครับ

ฮารุ-ที่รัก ทานข้าวสักหน่อยเถอะนะคะ แล้วจะได้ไปพักผ่อนนะ

ผม-ครับ

 

 

ผมก็ตักข้าวกินไปได้ไม่กี่คำก็ไม่ไหวละ

 

 

ฮารุ-ที่รักวันนี้เป็นอะไรไปคะ หรือว่าไม่อร่อยหรอคะ

ผม-อร่อยสิครับ

ฮารุ-แล้วทำไมที่รักทานไปไม่กี่คำเองคะ

ผม-คือว่า วันนี้ผมเหนื่อยมากๆเลยครับ ขอโทษนะครับขอผมไปพักสักหน่อยเถอะนะ

ฮารุ-ได้ค่ะ ที่รักงั้นเด๋วฮารุจะพาขึ้นห้องนะ

ผม-ครับ

 

 

พอผมลุกขึ้นยืนจะก้าวขาเดินเท่านั้นแหละจู่ๆขาก็หมดแรงเหมือนจะหน้ามืดหัวเริ่มหมุนผมร่วงลงไปกับพื้นแต่ยังดีที่ผม

ยังพอมีแรงเหลือเอามือยันพื้นไว้ไม่ให้นอนลงไปกองกับพื้น

 

 

ผม-เอ๊ะ

ฮารุ-ที่รักคะ!!

พ่อบ้าน-ชิสึซังช่วยไปตามนิชิโนะซังให้เตรียมรถด้วยครับ

เมดชิสึ-ค่ะ

 

 

หลังจากนั้นทานากะก็วิ่งมาพยุงตัวผมลุกขึ้นยืน

 

 

ผม-ขะ ขอบคุณครับทานากะซัง แต่ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ

ฮารุ-ที่รักจริงๆนะคะ ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆใช่มั้ยคะ

พ่อบ้าน-แต่ว่าคุณท่าน

ผม-จริงๆครับ ผมแค่หน้ามืดนิดหน่อยครับ

 

 

หลังจากนั้นทานากะก็ยอมปล่อยให้ผมยืนเองมันก็พอยืนอยู่แต่หัวหมุนสุดๆไปเลยเหมือนกินเหล้าไปหลายขวด ผมเลย

ลองก้าวขาเดิน ขาก็ไม่มีแรงเหมือนเดิม แต่รอบนี้ทานากะมาพยุงผมไว้ทันไม่งั้นลงไปกองกับพื้นเหมือนเดิม

 

 

นิชิโนะ-คุณท่านเป็นอะไรมากรึป่าวครับ

ผม-มะ ไม่เป็นอะไรครับ

ฮารุ-จะไม่เป็นได้ยังไงคะที่รัก ไปให้หมอตรวจหน่อยเถอะนะคะ

ผม-แต่ว่า

พ่อบ้าน-คุณท่านกระผมก็คิดว่าน่าจะไปให้หมอตรวจดูอาการสักหน่อยเถอะนะครับ

นิชิโนะซัง-ผมจะรีบไปเอารถมาที่หน้าบ้านนะครับ

ฮารุ-ฝากด้วยนะนิชิโนะซัง

นิชิโนะซัง-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง

ผม-เด๋วก่อนครับ ขอละครับช่วยพาผมไปนอนพักสักหน่อยเถอะนะครับพรุ้งนี้ผมต้องไปทำงานอีก ที่ห้องทำงานก็ยังดี

ครับนะครับฮารุซัง

 

ฮารุ-แต่ว่า

ผม-นะครับผมขอร้องละครับ

ฮารุ-ก็ได้ค่ะที่รัก

ผม-ขอบคุณนะครับ

พ่อบ้าน-งั้นเด๋วกระผมช่วยนะครับคุณผู้หญิง คุณท่าน

ฮารุ-จ๊ะ บิกคุซังก็ตัวหนักสะด้วยไหวแน่หรอทานากะซัง

พ่อบ้าน-ครับ

ผม-ส่งผมที่ห้องทำงานก็ได้ครับ ผมไปนอนพักที่ห้องทำงานก่อนก็ได้ครับ

ฮารุ-ไม่ได้ค่ะ

ผม-แต่

พ่อบ้าน-คุณท่าน ให้พวกกระผมได้ทำอะไรตอบแทนคุณท่านบ้างเถอะนะครับ

ผม-งั้นรบกวนด้วยนะครับ ทานากะซัง

พ่อบ้าน-ด้วยความยินดีครับ คุณท่าน

ฮารุ-อายะซังชิสึซัง ฝากที่เหลือด้วยนะจ๊ะ

เมดอายะ/เมดชิสึ-ทราบแล้วคะ คุณผู้หญิง

 

 

แล้วฮารุก็เดินนำส่วนนิชิโนะกับทานากะ ก็พยุงผมขึ้นมาชั้นบน

 

ผม-ทานากะซัง นิชิโนะซัง ขอบคุณนะครับ เด่วผมเดินไปต่อเองครับ

พ่อบ้าน-แต่ว่า

ผม-ฝากดูแลบ้านด้วยนะครับทานากะซัง

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

 

 

แล้วฮารุก็ประคองผมเดินไปที่ห้องนอนพอถึงห้องนอน ผมก็ทิ้งตัวลงนอนเลยแล้วก็หลับในทันทีน้ำก็ไม่ได้อ่าบชุดก็ไม่ได้เปลื่ยน