ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

ตื่นเช้ามาผมก็ยังอยู่ในชุดทำงานผมก็เลยไปอ่าบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่างแล้วเดินไปหาฮารุ

 

ฮารุ-ที่รักเป็นยังไงบ้างคะ รู้สึกดีขึ้นรึยังคะ

ผม-ครับได้นอนพักไปก็คิดว่าดีขึ้นแล้วล่ะครับ

ฮารุ-ที่รักมาทานข้าวสิคะ

ผม-ครับ แล้วพลอยจังล่ะครับ

ฮารุ-พลอยจังไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ

ผม-ตั้งแต่เช้า?... นี่มันก็เช้าอยู่นี่ครับ

ฮารุ-นี่มัน11โมงแล้วนะคะ

ผม-11โมง!!!

ฮารุ-ค่ะ มีอะไรหรอคะ

ผม-ผะ ผมต้องรีบไปทำงานแล้วละครับ จู่ๆมือถือก็ไม่ยอมปลุก

ฮารุ- ฮารุเป็นคนปิดไม่ให้ปลุกเองค่ะ

ผม-เอ๊ะแล้วฮารุซังจะทำแบบนั้นทำไมล่ะครับ

ฮารุ-ก็เมื่อคืนที่รัก เหนื่อยขนาดนั้นไม่มีภรรยาคนไหนจะปล่อยให้สามีไปได้หรอกนะคะ

ผม-ผมก็เข้าใจครับแต่...... ผมต้องไปทำงานแล้วครับ เด่วเราค่อยคุยกันนะ

ฮารุ-คุณคะ !!!

 

แล้วผมก็วิ่งออกไปที่โรงรถแล้วก็ขับรถออกจากบ้านรีบมุ่งหน้าไปทำงานให้ไวที่สุดกว่าจะถึงก็เที่ยงกว่าก็รีบวิ่งขึ้นลิฟต์

ไปห้องทำงาน

 

นานามิ-บิกคุซัง

ผม-ขอโทษนะครับ มาสายไปหน่อย แล้วเอกสารประชุมเสร็จรึยังครับนานามิซัง ซานาเอะซังงานเอกสารส่งไปแล้วใช่มั้ยครับ

ซานาเอะ-ส่งไปแล้วค่ะ

นานามิ-เอกสารประชุมเสร็จเรียบร้อยดีค่ะ แล้วก็นี่ข้าวกล่องค่ะ คุณหนูโทรมาสั่งให้เตรียมไว้ให้บิกคุซัง ค่ะ

ผม-เอ๊ะขอบคุณครับ

 

แล้วผมก็เดินเข้ามาในห้องทำงาน นั่งกินข้าวดูวิวไปสักพักผมก็ออกไปประชุมกับนานามิ พอชุมเสร็จก็เย็น พอขึ้นมาบน

ห้องทำงาน ก็มีแฟ้มงาน วางอยู่คงเป็นซานาเอะแน่ๆ ผมก็เลยนั่งทำไปอีกแปปก็เสร็จ ผมก็เลยเก็บของแล้วก็เดินออก

จากห้องทำงานมา

 

ผม-ซานาเอะซัง นี่ครับงานเสร็จแล้วนะครับ

ซานาเอะ-ค่ะ

นานามิ-วันนี้จะกลับแล้วหรอคะ บิกคุซัง

ผม-ครับ แล้วโอคะวะซังไม่อยู่หรอครับ วันนี้ก็ยังไม่เห็นชิสึกะซังเลยนะครับ

นานามิ-คงมีไปตรวจสาขาและไปประชุมต่อล่ะมั้งคะ

ผม-งั้นหรอครับ วันนี้งานเสร็จกันรึยังครับ ทั้ง2คน

นานามิ-กำลังจะเสร็จแล้วค่ะ

ซานาเอะ-เสร็จหมดแล้วค่ะ

ผม-งั้นเด่วพวกเราไปทานเรเมงกันอีกดีมั้ยครับ วันนี้ผมเลี้ยงเองครับ

นานามิ-ไปสิคะ

ผม-ซานาเอะซังก็ไปด้วยกันนะครับ

ซานาเอะ-ค่ะ

 

 

แล้วพวกเราก็นั่งรอนานามิแปปนึงแล้วก็ออกจากบริษัทขึ้นรถไฟไปที่อากิบะรอบนี้ผมเป็นคนจ่ายเงินทั้งหมดพวกนานามิ

กับซานาเอะก็จิ้มๆ เอาที่ตัวเองจะกินแล้วก็ไปนั่งรอสักพักเค้าก็ยกมาเสิร์ฟ แล้วพวกผมก็นั่งกินกันนั่งคุยกัน จนเสร็จก็มา

แยกย้ายกันที่สถาณีรถไฟอากิบะ ผมก็นั่งรถไฟกลับไปเอารถที่บริษัทแล้วก็ขับรถกลับบ้าน

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน
ผม-เมื่อวานต้องรบกวนทานากะซัง ขอโทษด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-ด้วยความยินดีครับคุณท่าน

ผม-แล้วฮารุซังละครับ

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงกับคุณหนูพลอย นั่งกันอยู่ที่ห้องอาหารครับ

ผม-ครับ

 

แล้วผมก็เดินเข้าบ้านไปหาพวกฮารุ เข้าไปก็เจอกันครบเลย ฮารุยัยพลอย ชิโระ ริว

 

ฮารุ-กลับมาแล้วหรอคะ มานั่งทานข้าวเย็นก่อนสิคะ

ผม-ครับ

เมดอายะ-เอาอาหารเย็นมาให้แล้วค่ะคุณท่าน

ผม-คือวันนี้ผมทานมาแล้วครับ ขอน้ำล่ะกันนะครับ

เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะ

ฮารุ-รู้สึกปวดหัวรึป่าวคะ

ผม-ไม่ปวดเลยครับ

ฮารุ-ฮารุเป็นห่วงนะคะ

ผม-ครับ ผมขอโทษนะครับที่ทำให้ฮารุซังเป็นห่วง

พลอย-พี่ชาย หนู นวดหลังให้เอามั้ย

ผม-ไม่ต้องอ่ะ จริงสิชิโระ วันแนะแนววันที่22เดือนหน้านะ เห็นบอกว่าต้องไปก่อนบ่ายโมง

ชิโระ-อ่อหรอ แล้ว แกจะไปกี่โมง

ผม-ยังไม่รู้เลย ตอนนี้ ตารางงานวันที่22เดือนหน้าแน่นหมด ต่อให้เร่งทำก็ไม่รู้จะไปทันมั้ยแถมตอนนี้ยังมีงานใหม่มาอีก

ริว-งานใหม่หรอครับพี่ใหญ่

ผม-ใช่ ตอนนี้ คือยุ่งมากๆยุ่งสุดๆ

พลอย-พี่ชายทำงานหนักไปรึป่าวคะ

ฮารุ-แรกๆมันก็จะยุ่งแบบนี้แหละจ๊ะเด่วทำไปสักพักก็จะเข้าที่เข้าทาง แต่ว่า ตาสามีตัวดีของพี่น่ะสิคะ ไม่ยอมแบ่งงานไป

ให้คนอื่นทำ มานั่งตรวจเอง ทั้งหมด แล้วตอนนี้ พี่ชายของพลอยจังเนี่ยต้องรับตำแหน่งประธาน บริษัท โอคะวะฟู๊ดที่

ตั้งขึ้นมาใหม่ด้วยนะคะ ช่วงนี้บิกคุคุงก็เลย ต้องทำงานหนัก

 

ชิโระ-ประธานบริษัท!!

ริว-อย่างงี้ต้องฉลองแล้วสินะครับ

ผม-หยุดเลยไอ้พวกบ้าก็บอกอยู่ว่าเหนื่อยมากงานยุ่งสุดๆไม่ใช่หรอ งั้นฮารุซังเด่วผมขอไปห้องทำงานแปปนึงนะครับ

ฮารุ-จะยังไปทำงานอีกหรอคะคุณ

ผม-แปปเดียวนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-จริงสิ ชิโระกับริว มานี่หน่อยสิ มีเรื่องอยากให้พวกแกช่วยหน่อย

 

พวกผมก็เดินมาที่ห้องทำงาน ผมก็ยื่นรูปรถ240zให้พวกมันดู

 

ชิโระ-นี่มัน

ผม-คือ วันนั้นไปซื้อรถมาแล้วตอนนี้อยู่ที่อู่ กำลังปะผุทำสีอยู่

ริว-แล้วที่จะให้เราทำคือ

ผม-พอดีมันมีของ ที่สั่งเอาไว้แต่ เค้ามาส่งให้ไม่ทัน พรุ้งนี้พวกแกช่วยไปเอาแล้วเอาของไปไว้ที่อู่ให้หน่อยได้มั้ยเด่วจะ

ส่ง รายการของที่สั่งทั้งหมดไปให้ แกก็แค่เช๊คและก็เอาขึ้นรถไปทิ้งไว้ที่อู่

 

ริว-ได้ครับพี่ใหญ่

ผม-พรุ้งนี้จะไปกันกี่โมงพวกแกก็นัดกันเอานะ แล้วก็วันที่22 ชิโระ ริว ทำตัวให้ว่างเข้าไว้ละ เพื่องานเสร็จไม่ทัน ริวแก

ต้องเป็นคนขึ้นไปพูดแทน

 

ริว-แต่ว่า

ผม-ก็เข้าใจแหละข้อมูลมันเยอะใช่มั้ยละงั้นชิโระแกต้องขึ้นไปช่วยพูดแทนด้วย คิดสะว่าพวกแก2คนรวมร่างกลายเป็น

คุณท่านละกันเพราะยังไงชิโระแกต้องไปอยู่แล้ว

 

ชิโระ-เด่วสิ ไม่รู้ล่ะ ถ้าแกมีเรื่องอยากจะพูดแกก็รีบๆทำงานแล้วมาพูดเองละกัน

ผม-เออๆรู้แล้วน่า และอีกอย่างนะรถ240z ห้ามพูดเรื่องนี้ กับคนในบ้านนี้เด็ดขาด และที่สำคัญยังไม่มีใครรู้ว่าซื้อคันนี้มา

รวมถึงฮารุซังด้วย และถ้าฮารุซังรู้ก่อนละก็พวกแกเจ็บตัวแน่ๆ

 

ริว-เข้าใจแล้วครับพี่ใหญ่

ชิโระ-อย่างน้อยก็มีเรื่องไว้ขู่ก็ยังดี

ผม-ไม่ต้องห่วง ได้อะไหล่ไป ทำอีกไม่เกิน 1-2เดือนก็เสร็จแล้ว

ชิโระ-เชอะ ไม่เห็นจะสนุกเลยแบบนี้

ผม-จะสนุกอะไรทุกวันวะไอ้บ้า

ชิโระ-คันนี้เสร็จแล้วจะไปคันไหนต่อ

ผม-ยังไม่บอกดีกว่า แต่วางใจเถอะตอนนี้กำลังหารถอยู่ 

ริว-พี่ใหญ่เลือกรถให้ผมสักคันสิครับ ผมอยากทำบ้างครับ

ผม-แกหรอ อืมมมม แกลองดู ขับ4ละกันนะ ชิโระถ้าแกว่างก็ลองพา ริวไปลองรถหน่อยละกัน

ชิโระ-ก็ได้อยู่หรอกแต่จะไปลองที่ไหน

ผม-นั่นสินะ

ชิโระ-งั้นก็ให้ริวซื้อ skyline ไปเลยสิง่ายดี เด๋วไปดูที่โชว์รูมกัน

 

ไอ้ชิโระออกแนวขี้เกียจเลยโบ้ยให้ไปดูรถใหม่สินะ

 

ผม-อืมก็ได้ แกก็พาไปดูละกันว่าชอบรุ่นไหนเด๋วจะได้ไปช่วยกันดูรถ

ริว-ผมชอบรถพี่ใหญ่ครับ

ผม-จะเอารุ่นเดียวกันหรอ มันก็ได้อยู่หรอกแต่ซื้อทั้งทีเอารุ่นใหม่ๆหน่อยดีกว่ามั้ย

ริว-ได้ครับ

ผม-งั้นก็ไม่มีอะไรแล้วละ วันนี้ พวกแกก็นอนพักที่นี่เถอะพรุ้งนี้เช้าค่อยออกไปด้วยกัน งั้นก็ป่ะไปหาฮารุซังกันเด่วต้อง

บอกทานากะซังให้คนเตรียมห้องพักให้พวกแกอีก

 

 

แล้วผมก็เดินกลับมาที่ห้องก็ให้ทานากะไปเตรียมห้องให้ไอ้พวกบ้าแล้วพวกเราก็นั่งคุยกันสักพักพวกเราก็แยกย้ายกันมา

นอนตื่นเช้าก็ไปทำงานปกติไอ้พวกชิโระก็ไปเอาอะไหล่รถผมก็แยกออกไปทำงานพอทำงานเสร็จผมก็แวะไปที่อู่ไปดูรถ

แล้วก็สั่งที่อู่ให้เตรียมของไว้อีกชุดเพราะผมว่าจะเอารถ33ไปโมเพิ่มสักหน่อยที่อู่ก็เลยต้องหาเทอร์โบให้ใหม่ หัวฉีด

รางหัวฉีดใหม่ เวสเกต แล้วก็ต้องเปลื่ยนเฮดเดอร์ใหม่ กล่องทอง แคมเป็นต้น เพื่อจะได้เอามาจูนได้ สุดท้ายผมต้องทิ้ง

รถไว้ให้ช่างทำ ในช่วงนั้นผมก็ต้องให้นิชิโนะไปรับไปส่งเหมือนยัยพลอย ผ่านไปประมาณเดือนกว่าๆรถก็เสร็จ วันนี้หลัง

เลิกงานผมก็ให้นิชิโนะไปส่งที่อู่เพื่อเอารถ33กลับบ้าน

 

 

ผม-สวัสดีครับ ผมมารับรถ33สีขาวครับ

เคน-อ้าว บิกคุซัง

ผม-เคนซังไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับ ช่วงนี้ไปแข่งdriftเป็นยังไงบ้างหรอครับ

เคน-สนุกสุดๆเลยล่ะครับแต่สนามนี้ได้แค่ที่2

ผม-สู้ๆนะครับเคนซังผมเชียร์สุดใจเลยล่ะครับ

เคน-ฮ่าๆๆขอบคุณนะ บิกคุซัง

ผม-จริงสิ ผมมารับรถอ่ะครับ ไม่ทราบว่าเป็นยังไงบ้างหรอครับ

เคน-เท่าที่ลอง แรงดีกำลังเยอะ ตอบสนองได้ดี แต่ถ้ารอบตก เอารอบกลับขึ้นมายากหน่อย

ผม-รถคันนี้กลายเป็นรถชั้นยอดแล้วสินะครับ

เคน-มันก็สุดยอดอยู่หรอกนะ กับเซ็ทที่บิกคุซังจัดมา ตอนแรกที่เห็นยังคิดว่าไม่มีทางจะออกมาดีแน่ๆ แต่พอได้จูน มันก็

เริ่มเข้าที่เข้าทาง

 

ผม-ถ้าเคนซังพูดขนาดนี้ แสดงว่ารถคันนี้ไม่แพ้รถแข่งในสนามสินะครับ

เคน-ไม่มีทางแพ้แน่ครับ

ผม-แล้ว240zไหวมั้ยครับ คือถ้าใช้เครื่องrb26มันก็น่าจะจบงานได้ไวกว่านี้ แต่ผมดันอยากได้เครื่องเดิมนี่สิครับ ผมรู้สึก

เสียดายที่ได้รถรุ่นหายากมาทั้งทีผมก็อยากจะให้มันใช้เครื่องเดิมที่ทางโรงงานเค้าเอาเครื่อง ของรถ c10 GTR มาใช้

 

เคน-ถึงจะเหนื่อยหน่อย แต่ถ้าคันนี้สมบูรณ์เมื่อไหร่มันก็คุ้มแล้วล่ะครับรถรุ่นหายากแบบนี้

ผม-แล้วคาร์บู ใช้ได้มั้ยครับ ยังไงรถคันนี้ก็ต้องมีคาร์บูแต่ง

เคน-คาร์บู ตอนนี้ล้างอยู่โดยรวมแล้วก็ยังสภาพดีอยู่นะ เด่วล้างเสร็จก็จะเริ่มประกอบ แล้วซุ้มล้อที่สั่งมาจะให้ทำสีดำ

หรอครับ สีแดงให้เข้ากับรถหน้าจะสวยกว่านะครับ

 

ผม-สีแดงผมก็ชอบนะครับ แต่ผม อยากให้มันออกมา ในโทน สีแดง-ดำ เพราะงั้นล้อกล้วยที่ซื้อมาสีดำ โป่งล้อสีดำ หาง

หลังสีดำ กระจกมองข้าง สีดำ คิดว่าน่าจะออกมาในรูปแบบ สีสดใสแต่ตัดด้วยดำให้มันดุๆหน่อยก็คงจะเท่ดีนะครับฮ่ะๆ

 

เคน-บิกคุซัง งานยากแบบนี้ อาจจะต้องใช้นานกว่าปกติ แต่บิกคุซังก็ไม่เคยบ่นที่เราใช้เวลาทำนาน ผมขอเอาชื่อนักแข่ง

อย่างผมเป็นการรับประกันเลยว่า240zคันนี้ จะเป็น240zที่ดีที่สุดที่พวกเราเคยทำกันมา

 

ผม-ได้ยินแบบนี้ผมก็ดีใจครับ อีกอย่างงานที่ผม ขอให้ทางเคนซังทำ มันก็ค่อนข้างจะเป็นงานที่ยาก บางอย่างต้องสร้าง

ขึ้นมาใหม่เพราะงั้นผมไม่กล้าบ่นหรอกนะครับ

 

เคน-งั้นวันนี้รับ33กลับไปก่อนนะครับบิกคุซัง

ผม-ครับ งั้นเด๋วผมขอตัวก่อนนะครับ เคนซัง

 

 

แล้วผมก็สตาร์ทรถ แค่เสียงเดินเบา ก็ฟังดีขึ้นเยอะ มันต้องแบบนี้สิรถซิ่งฮ่ะๆ แล้วผมก็ขับรถกลับบ้านบางจังหวะที่

ทำความเร็วได้ก็ลองกดดูเล่น พอเชนเกียร์ลงปุ๊บรอบกวาดไปที่7000ผมเลยลองกดต่อพอถึง9000ผมก็ใส่เกียร์3 แล้วกด

ส่งต่อรถกระโดดพุ่งออกไปข้างหน้าพอกดตามต่อยิ่งพุ่งความเร็วนี่ขึ้นอย่างไวรอบก็กวาดเอาๆสรุปผมพอใจกับรถคันนี้

มากผมก็ขับรถกลับเข้ามาที่บ้านพอเลี้ยวเข้าบ้านนี่เสียงท่อดังกว่าเก่าอีกแต่เสียงมันจะแน่นกว่าพอจอดรถเสร็จก็เห็นฮารุ

กับทานากะ ยืนรออยู่หน้าบ้าน

 

ฮารุ-ที่รักคะ รถที่รักเสียงดังกว่าเก่ารึป่าวคะ

ผม-เอ๋ ก็ปกตินะครับ อาจจะเสียงแน่นกว่าเดิมละมั้งครับ

ฮารุ-พอแล้วนะคะ ห้ามแต่งแล้วนะคะ

ผม-เอ๋ แต่ว่ามันเป็นสิ่งที่ผมชอบนะครับห้ามผมแต่งรถตลอดชีวิต ผมคง แย่แน่ๆเลยนะครับ

ฮารุ-คันนี้ห้ามแต่งแล้วค่ะ แค่นี้ก็แรงเกินที่กฎหมายกำหนดไปเยอะแล้วนะคะ

ผม-ฮารุซังยังไม่เคยนั่งเลย ฮารุซังอาจจะบอกไม่แรงก็ได้นะครับ

ฮารุ-ที่รักคะสิ่งที่คุณชอบคิดว่าฮารุจะไม่ไปนั่งศึกษาหรอคะ คุณพ่อเองก็บอกว่า รอบนี้บิกคุคุง ทำรถแรงเกินไปด้วยนะคะ

ผม-คะ ครับ

ฮารุ-ที่รักจะถึงวัน คริสต์มาส แล้วนะคะ

ผม-นั่นสิครับ ไม่รู้แผนงานที่ประชุมไปตอนนั้นจะได้ผลรึป่าวนะ

พ่อบ้าน-คุณท่านครับ กระผม เห็นช่วงนี้มิจังดูเงียบๆแปลกๆ กระผมเลยถือวิสาสะเข้าไปในห้องของมิจังแล้วก็เจอ

จดหมายจากทางโรงเรียนที่เชิญผู้ปกครองไปเยี่ยมการเรียนการสอนครับ

 

ผม-เอ๊ะ แล้วทำไมมิจังถึงไม่บอกละครับ

พ่อบ้าน-กระผมคิดว่า มิจังคงไม่อยากรบกวนคุณท่านน่ะครับ ช่วงหลังๆมานี้คุณท่านก็ทำงานหนักขึ้นทุกวัน

ผม-เฮ้อออ มิจังเค้าไม่อยากให้พวกเราไปรึป่าวครับ มิจังถึงได้ซ่อนจดหมายนี้ไว้

พ่อบ้าน-กระผมคิดว่า มิจังคงอยากให้ผู้ปกครองจริงๆไป แล้วในบ้านนี้คุณท่านก็เป็นผู้ปกครองของมิจัง

ผม-ให้ผมไปจะดีหรอครับ

ฮารุ-การดูแลคนในบ้านก็เป็นหน้าที่ของคุณท่านด้วยนะคะ

ผม-แล้วมันวันที่เท่าไหร่หรอครับ

พ่อบ้าน-วันที่22ตอนช่วงสายถึงเที่ยงครับ

ผม-เอ๊ะ 22หรอครับ เฮ้อออออ วันนั้นผมก็ต้องไปที่โรงเรียนอยู่ดี แต่ช่วงเช้างานแน่นมากๆ เพราะผมเอาตารางงาน

ทั้งหมดมายัดในช่วงเช้าเพื่อที่จะมีเวลาไปงานตอนเย็น

 

ฮารุ-งั้นที่รักลางานดีมั้ยคะวันนั้น

ผม-ทำแบบนั้นไม่ได้นะครับวันนั้นผมต้องไปหลายที่มากๆแล้วถ้าทิ้งงานด้วยเหตุผลแบบนี้ มันดูไร้ความรับผิดชอบมาก

เลยนะครับ เอาเป็นว่า ทานากะซังเอาจดหมายไปวางที่เดิมนะครับ แล้วพวกเราก็ทำเหมือนกับว่าเราไม่เคยคุยเรื่องนี้กัน

ปล่อยให้มิจังคิดไปแบบนี้ก่อนนะครับ แล้วผมจะพยายามรีบทำงานให้เสร็จไวที่สุด และผมจะไปเองครับ

 

ฮารุ-แต่จะทันหรอคะ

ผม-ถ้าไม่ทันเด่วให้ริว ไม่สิ ถ้าผมไปไม่ทัน ทานากะซัง ผมรบกวนด้วยนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

ผม-งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะนะครับ ทานากะซังอย่าลืมไปวางที่เดิมนะครับจดหมายนั่น

พ่อบ้าน-ครับคุณท่าน

 

 

 

พวกผมเข้ามาที่บ้านสักพักยัยพลอยกับมิจังก็กลับมาพวกผมก็นั่งกินข้าวกันสักพักก็แยกย้ายกันขึ้นห้องนอนผมก็ไป

อ่าบน้ำแล้วก็มานั่งรอฮารุอ่าบน้ำ ผมก็นั่งคิดเรื่องมิจัง คิดไปคิดมาผมก็เลยคิดว่าจะไปคุยเรื่องนี้กับทานากะสะหน่อยผมก็

เลยเดินไปเคาะประตูที่ห้องน้ำ

 

 

 

ก๊อกๆ
ผม-ฮารุซังครับ เด๋วผมขอลงไปหาทานากะซังก่อนนะครับ
ฮารุ-เอ๊ะ ที่รักนี่มันก็ดึกแล้วนะคะ
ผม-เด๋วผมมานะครับ
ฮารุ-เฮ้ออ ค่ะ

 

แล้วผมก็ลงไปข้างล่างเดินไปหาทานากะที่ห้องนอน

 

ก๊อกๆ

ผม-ทานากะซังครับ

 

แปปนึงประตูห้องนอนทานากะก็เปิด

 

พ่อบ้าน-คุณท่านมีเรื่องอะไรหรอครับ

ผม-พอดีผมรู้สึกว่า ถ้ามิจังมีเรื่องที่ไม่ได้บอกพวกเรา ผมคิดว่าน่าจะไม่ได้มีแค่เรื่องเดียวนะครับ ทานากะซัง พรุ้งนี้ช่วย

โทรถามทางโรงเรียนให้หน่อยได้มั้ยครับ ผมไม่ได้ต้องการจับผิดมิจังนะครับ ผมแค่อยากให้มิจังสนุกกับชีวิตในโรงเรียน

พวกเราในตอนนี้ยังไม่ได้เป็นครอบครัวของมิจัง เพราะงั้นทานากะซังช่วยสืบทีนะครับว่าตอนอยู่โรงเรียนมิจังเป็นยังไง

 

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

ผม-รบกวนด้วยนะครับ งั้นผมไปละครับ

พ่อบ้าน-เด่วกระผมจะเดินไปส่งนะครับ

ผม-ไม่ต้องหรอกนะครับ ทานากะซังพักผ่อนเถอะครับพรุ้งนี้มีหลายอย่างต้องทำ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ

 

แล้วผมก็เดินขึ้นห้องมาฮารุก็นอนดูหนังอยู่ในห้อง

 

ฮารุ-ที่รักไปคุยอะไรมาหรอคะ

ผม-ก็เรื่องมิจังนั่นแหละครับ

ฮารุ-แล้วได้เรื่องอะไรมั้ยคะ

ผม-คงต้องรอพรุ้งนี้ผมให้ทานากะซังโทรไปที่โรงเรียนครับ

ฮารุ-แล้วที่รักจะไปทันหรอคะ ให้ฮารุไปช่วยงานมั้ยคะ

ผม-ไม่ได้ครับ เรื่องงาน ผมจะเป็นคนทำเองนะครับฮารุซังก็อยู่บ้านเป็นคุณนายดีกว่านะครับ

ฮารุ-บางทีก็เบื่อนี่คะ

ผม-ถ้าเกิดผมต้องไปตรวจ ที่อื่น ผมพาฮารุซังไปด้วยอยู่แล้วละครับ

ฮารุ-ฮิฮิ แล้วบริษัทใหม่เป็นยังไงบ้างล่ะคะ

ผม-คือผมไม่ได้เข้าประชุมแต่คุณพ่อบอกว่า ทางนั้นเค้าไม่พอใจกันมากๆเลยล่ะครับ ที่เราแอบแยกออกมาเป็นอีกบริษัท

ตอนนี้ทางนั้นก็เลยเก็บค่าเช่าที่แพงเอาเรื่องเลยครับ ตอนนี้ทุกคนก็พยายามปรับแผนงานเพื่อลดต้นทุนลงเพราะผมรู้สึก

ว่าจุดขายเดิมของร้านอาหารเราคือ ของดีของสดและราคาถึงจะไม่ถูกแต่ของที่เราทำออกมาทุกอย่างล้วนดีระดับที่เรียก

ได้เต็มปากว่านี่คือร้านอาหารในโรงแรมหรูๆ แต่ตอนนี้ค่าเช่าก็แพงขึ้นกำไรก็จะลดลงถ้ายังสั่งของแบบเดิม

 

ฮารุ-แล้วทุกร้านเลยหรอคะที่เราต้องจัดการ

ผม-ก็ไม่ใช่ทุกร้านหรอกนะครับ เพราะมีบางที่ ที่มีคนเช่าทำร้านอาหารเอง แต่ก่อนที่จะแยกออกมาเป็นอีกบริษัท คุณพ่อ

ได้ยกเลิกสัญญากับหลายๆร้านอาหารตามโรงแรมเมืองใหญ่ๆอย่างเช่นนารา โอซาก้าและเกียวโต ฮอกไกโด และมีอีก

หลายๆที่เลยละครับเพื่อที่จะมาทำเอง ทางนั้นเค้าถึงโกรธกันมากเลยครับ

 

ฮารุ-ที่รักต้องระวังตัวบ้างนะคะ คนพวกนั้นจะทำอะไรบ้างก็ไม่รู้

ผม-ผมก็คิดๆไว้บ้างแล้วละครับแผนที่จะรับมือ แต่ถ้าไม่ต้องใช้สักแผนเลยผมว่าดีที่สุด

ฮารุ-ที่รักก็พักผ่อนได้แล้วนะคะ เด่วจะล้มป่วยอีก

ผม-ครับ

 

ผมก็นอนตื่นมาอีกทีก็เช้าผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่าง

 

มิจัง-อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณท่าน

พ่อบ้าน-อรุณสวัสดิ์ครับคุณท่าน

ผม-ครับ มิจัง ที่โรงเรียนสนุกมั้ย มีเพื่อนๆบ้างรึยังครับ

มิจัง-มะ มะ มีแล้วค่ะ

ผม-อย่างงั้นหรอครับ ถ้ามิจัง มีเรื่องที่โรงเรียนก็บอกพี่ชายได้ทุกเรื่องได้เลยนะครับ

มิจัง-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน

ผม-พลอยจังยังทานข้าวไม่เสร็จหรอครับ

พ่อบ้าน-ยังไม่เสร็จครับคุณท่าน

ผม-งั้นมิจังเด่ววันนี้พี่ชายไปส่งที่สถานีรถไฟให้เองนะทานากะซังให้ชิสึซังกับอายะซังทำอาหารเช้าแล้วขึ้นไปดูแลฮารุ

ซังบนห้องด้วยนะครับ ช่วยนี้ฮารุซังดูเหนื่อยๆ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

ผม-งั้นมิจังพวกเราไปกันเถอะนะครับ

มิจัง-เอ๊ะ ตะ แต่ว่า

ผม-ไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ

 

แล้วผมก็จูงมือมิจัง เดินมาที่รถ ผมก็ขับรถออกจากบ้านมามิจังก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำพอมาถึงสถานีรถไฟ มิจังก็ลง

 

ผม-มิจัง ไปเรียนดีๆนะครับ
มิจัง-คะ?
ผม-เอ๊ะ?
มิจัง-หะ หูหนูอื้อหมดแล้วค่ะคุณท่าน
ผม-ฮ่าๆ งั้นหรอๆ

 

แล้วผมก็เอามือไปจับที่หัวของมิจัง

 

ผม-ไปดีมาดีนะครับ มิจัง

มิจัง-ค่ะ

ผม-มิจังไม่สบายหรอครับ ทำไมหน้าแดงจัง ไปหาหมอก่อนดีมั้ยครับ

มิจัง-มะ มะ ไม่เป็นไรค่ะ ไปก่อนนะคะ คุณท่าน

 

แล้วมิจังก็วิ่งเข้าไปในสถานีรถไฟผมก็ขับรถไปทำงานพอขึ้นลิฟต์ไปถึง

 

ชิสึกะ-บิกคุซัง ท่านประธานเรียกพบค่ะ

ผม-ครับ

 

ก๊อกๆ

 

ผม-ขออนุญาตนะครับ

โอคะวะซัง-มาแล้วหรอ

ผม-ครับ มีอะไรหรอครับ โอคะ ไม่สิคุณพ่อ

โอคะวะซัง-นี่บิกคุคุง ย้าย ห้องทำงานลงไปชั้นล่างดีกว่านะ

ผม-เอ๊ะ ผมว่าผมอยู่ข้างๆห้องนี้ผมรู้สึกปลอดภัยดีนะครับ

โอคะวะซัง-ก็งานลูกมันเยอะขึ้น เลยคิดว่าควรได้เวลาย้ายห้องทำงานแล้วล่ะ

ผม-แล้วห้องนั้นล่ะครับ

โอคะวะซัง-ห้องนั่นก็คงจะปล่อยไว้ก่อน

ผม-แต่

โอคะวะซัง-นี่ลูก ถึงบอกว่าย้ายที่ทำงานก็เถอะแต่ ย้ายลงไปแค่1ชั้นเอง พวกเราก็ยังอยู่ใก้ลกันเหมือนเดิม ที่ต้องย้าย ก็

เพราะงานมันเยอะขึ้นและ ไหนจะพื้นที่ของนานามิ กับ ซานาเอะอีก ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ แล้วจะขึ้นมาชั้นนี้เมื่อไหร่

ก็ได้อยู่แล้วสำหรับพวกลูกๆ

 

ผม-ทราบแล้วครับ แล้วจะให้ย้ายวันนี้เลยมั้ยครับ

โอคะวะซัง-วันนี้นั่งทำงานปกติไปเถอะนะ เด่วคืนนี้ก็จะมีคนมาขนของลงไปชั้นล่างให้เช้ามาก็เสร็จหมดแล้วล่ะนะ

ผม-ทราบแล้วครับ งั้นผมไปทำงานต่อนะครับคุณพ่อ

โอคะวะซัง-อืม

 

แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องโอคะวะซัง

 

ชิสึกะ-บิกคุซังจะต้องย้ายห้องทำงานใหม่จริงๆแล้วสินะคะ

ผม-ครับ รู้สึกใจหายอยู่เลยล่ะครับ งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ

 

แล้วผมก็เดินเข้ามาทำงานได้แปปนึง

 

ก๊อกๆ
ซานาเอะ-ได้เวลาประชุมแล้วค่ะ

ผม-ครับ

 

 

แล้วผมก็ลงไปประชุม ไม่นานก็เสร็จออกมาผมก็ขึ้นไปนั่งทำงานเอกสารต่อได้สักพัก นึกขึ้นได้ว่าให้ทานากะไปถามเรื่อง

มิจังที่โรงเรียน ผมก็เลยโทรไปหาทานากะ

 

พ่อบ้าน-ครับคุณท่าน

ผม-ทานากะซังโทรหาที่โรงเรียนมิจังรึยังครับ

พ่อบ้าน-โทรแล้วครับ ตอนนี้กระผมกำลังนั่งอยู่กับอาจารย์ประจำชั้นของมิจังครับ

ผม-เอ๊ะ ทานากะซังเข้าไปคุยตรงๆแบบนี้จะดีหรอครับถ้ามิจังเห็น

พ่อบ้าน-พวกเรามาเจอกันนอกโรงเรียนครับ พอดีวันที่กระผมพามาสมัครเรียน กระผมได้ขอเบอร์อาจารย์ประจำชั้นเอาไว้

ครับคุณท่าน

ผม-หรอครับ

พ่อบ้าน-คุณท่านจะคุยกับอาจารย์ประจำชั้นมั้ยครับ

ผม-เอ๊ะ ไม่เป็นไรครับทานากะซังคุยต่อเถอะนะครับเด่วพวกเราค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน งั้นแค่นี้นะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ

 

 

แล้วผมก็วางสายไป อืมมมม...งั้นผมออกไปเดินเล่นดีกว่าจะได้เตรียมของขวัญให้ทุกคนด้วย

 

 

ซานาเอะ/นานามิ-จะไปไหนคะบิกคุซัง

ผม-ละ เล่นพูดพร้อมกันแบบนี้ ผมตกใจนะครับ

นานามิ-แล้วบิกคุซังจะไปไหนคะ

ผม-ผมแค่อยากออกไปเดินเล่นนิดหน่อยครับวันนี้งานก็ทำหมดแล้ว ถ้าเกิดเอาตารางงานวันอื่นมาทำวันนี้ได้ก็คงจะดี

วันที่22จะได้ว่าง

 

นานามิ-อ่อ เรื่องงานแนะแนวหรอคะ

ผม-ครับแต่ ตอนเช้าดันมีประชุมผู้ปกครองผมว่าผมอาจจะต้องไปตอนช่วงเช้าด้วยครับ ว่าแต่วันที่22ขยับตารางมาเช้า

อีกไม่ได้หรอครับ

 

นานามิ-บิกคุซังคะ นี่ก็ปรับมาให้ไวที่สุดแล้วนะค่ะ กว่าจะเดินทางไปถึงก็คงจะเที่ยงกว่าๆค่ะ

ผม-เฮ้ออออ งั้นวันนี้ผมกลับบ้านเลยดีกว่านะครับ ผมไปเก็บของละ

 

 

แล้วผมก็เดินเข้ามาเก็บของในห้องแล้วก็ขับรถกลับมาที่บ้าน มาถึงฮารุก็ออกมายืนรอหน้าบ้านผมก็เอารถไปเก็บใน

โรงรถแล้วเดินไปหาฮารุ

 

 

ฮารุ-ทำไมวันนี้กลับบ้านไวจังคะ

ผม-พอดีงานวันนี้หมดแล้วล่ะครับ ผมก็เลยกลับมาบ้านไวหน่อย แล้วทานากะซังละครับ

ฮารุ-ฮารุให้ทานากะซังเอาของไปส่งที่บ้านคุณแม่ค่ะ

ผม-หรอครับงั้น ผมขึ้นไปนอนพักรอทานข้าวเย็นกับทุกคนล่ะกันนะครับ

ฮารู-ค่ะวันนี้ฮารุจะทำแกงกะหรี่ ให้ที่รักทานนะคะ

ผม-กำลังอยากทานอยู่พอดีเลยล่ะครับ

ฮารู-งั้นขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะ เด๋วฮารุจะทำให้เยอะๆเลยนะคะ

ผม-ทราบแล้วครับ

 

 

แล้วผมก็ขึ้นมาบนห้องเปลื่ยนชุดแล้วก็นอนดูทีวีจนหลับไปพอฮารุทำอาหารเสร็จก็มาลากผมลงไป

 

 

ผม-แล้วไอ้พวกบ้าล่ะครับ

พ่อบ้าน-วันนี้ ทั้ง2คน บอกว่าต้องไปทำธุระครับ

ฮารุ-เวลาทั้ง2คนไม่มาที่รักก็ดูเหงามากเลยนะคะ

ผม-ไม่ได้เหงาสะหน่อยนะครับฮารุซัง ผมก็แค่กลัวพวกมันไปหาเรื่องใส่ตัวกันอีกยิ่งเป็นไอ้พวกบ้านั่นด้วยแล้ว

ฮารุ-ฮิฮิ ริวจังไปทำรายงานกับเพื่อนค่ะ ส่วนชิโระ ต้องอยู่บ้านช่วยงานค่ะ ที่รักไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ

ผม-นี่ฮารุซังอย่าแกล้งผมนักสิครับ

ฮารุ-ก็ที่รักชอบปากไม่ตรงกับใจนี่คะ

ผม-ครับๆ แล้วยัยพลอยแกทำเรื่องไปถึงไหนแล้ว

พลอย-ก็ส่งเอกสารไปหมดแล้วค่ะ รอเค้าอนุมัติ แล้วก็ต้องกลับไปทำวีซ่าใหม่

ผม-อืม แล้วมิจังล่ะครับที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างครับ

มิจัง-สะ สนุกมากๆเลยค่ะคุณท่าน

ผม-แบบนั้นก็ดีน่ะสิครับ ไว้มาเล่าให้พี่ชายฟังบ้างนะครับ เรื่องสนุกๆที่โรงเรียน

มิจัง-ทะ ทราบแล้วค่ะ

 

 

พอพวกผมกินข้าวกันเสร็จก็นั่งคุยกันสักพักพวกมิจังกับอายะและชิสึก็มาเก็บจานให้พวกเรา และชึสิก็เดินกลับมา

 

พ่อบ้าน-คุนท่านครับ กระผมมีเรื่องอยากจะเรียนให้ท่านทราบครับ

ผม-อ่อผมลืมไปเลย งั้นพวกเราไปห้องทำงานผมละกัน ฮารุซังเด๋วผมมานะครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

แล้วผมก็เดินออกมากับทานากะไปที่ห้องทำงาน

 

ผม-นั่งก่อนสิครับ ทานากะซัง

พ่อบ้าน-ครับ

ผม-เรื่องมิจังหรอครับ

พ่อบ้าน-ใช่ครับ คือจริงๆแล้ว แบบสอบถามว่าจะไปเรียนต่อที่ไหนหรือทำอะไรที่ทางโรงเรียนแจกให้ ดูเหมือนว่ามิจังก็

ไม่ได้ส่งครับแล้ววันนี้อาจารย์ประจำชั้นเองก็บอกว่ามิจังย้ายเข้ามาแบบนี้มันเลยเป็นจุดสนใจของห้องแต่ดูเหมือนมิจัง….

 

ผม-เฮ้ออออ เราจะทำยังไงกันดีนะ ผมเองก็ไม่ได้รู้จักมากพอที่จะคิดอะไรออกสะด้วยสิครับ

พ่อบ้าน-มิจัง เป็นเด็กร่าเริงมากๆเลยนะครับแต่ พอเสียพ่อไปก็ซึมไปพักใหญ่ๆสักพักก็เห็นกลับมาร่าเริ่งได้เหมือนเดิม

แล้วก็เริ่มทำงานหนักขึ้น

 

ผม-ผมว่า มิจังไม่ได้ร่าเริ่งขึ้นเลยครับ แต่ที่พวกเราเห็นเป็นแบบนั้น เพราะมิจังอยากให้เราเห็นแบบนั้นมากกว่านะครับ

หลักจากที่เสียพ่อที่เป็นที่พึ่งคนสุดท้ายในบ้านไป มิจังก็คงสับสนวุ่นวายไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อจะต้องอยู่ยังไง บ้านที่

เคยกลับมาแล้วเจอพ่อ แต่ตอนนี้กลับไปไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ไม่มีทางได้เจอพ่ออีกแล้วจะอยู่แบบนั้นต่อไปมิจังก็คงคิดได้ว่า

สักวันเงินก็จะหมดไป มิจังถึงต้องทำงานหนักขนาดนั้น เฮ้อออออออออ

 

พ่อบ้าน-แล้วในวันที่22 ถ้าเป็นไปได้อาจารย์ประจำชั้นบอกว่าอยากจะขอพบคุณท่านให้ได้เลยครับ

ผม-แต่ว่า คนที่พามิจังไปสมัครคือทานากะซังนะครับ ทานากะซังน่าจะต้องเป็นผู้ปกครองมิจัง

พ่อบ้าน-วันนี้กระผม เล่าความจริงให้อาจารย์ประจำชั้นฟังครับคุณท่าน อาจารย์ประจำชั้นก็เลยอยากจะขอพบกับคุณท่าน

ผม-เฮ้อออแต่วันนั้นผมขยับตารางทำทุกอย่างแล้วแต่คิดว่าอาจจะไปถึงเที่ยงกว่าๆครับ

พ่อบ้าน-กระผมก็คิดว่าถ้าคุณท่านไปในวันนั้นมิจังจะต้องดีใจ แต่ถ้าคุณท่านไม่ว่างจริงๆกระผมจะเป็นคนไปแทนคุณท่าน

เองครับ

 

ผม-ผมก็เข้าใจความรู้สึกของทานากะซังนะครับ เฮ้อออเข้าใจแล้วละครับผมจะเป็นคนไปเองครับ

พ่อบ้าน-แต่ว่าให้กระผมเตรียมพร้อมไว้ไม่ดีกว่าหรอครับคุณท่าน

ผม-ไม่ต้องหรอกครับ ถ้าแบบนี้ผมจะได้บีบตัวเองให้รีบทำงานให้เสร็จแล้วรีบไป

พ่อบ้าน-แต่แบบนั้นอาจจะทำให้เกิดอุบัติเหตุได้นะครับคุณท่าน

ผม-ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ งั้นฝากบอกพวกฮารุซังด้วยนะครับว่าผมขอขึ้นห้องก่อน

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ

 

 

แล้วผมก็ขึ้นห้องมาก็อ่าบน้ำแต่งตัวแล้วลงมานอนสักพักฮารุก็ขึ้นมาผมก็เลยเล่าเรื่องที่คุยกับทานากะให้ฮารุฟัง แล้วฮารุก็ไปอ่าบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานอนข้างผม

 

ฮารุ-ที่รัก ฮารุไปช่วยทำงานเอามั้ยคะ

ผม-ไม่ได้ครับ ผมอยากให้ฮารุซังอยู่บ้านสบายๆก็พอแล้วนะครับ

ฮารุ-แต่ว่า งานที่รักก็เพิ่มขึ้นตั้งเยอะนี่คะ

ผม-ทุกวันนี้ฮารุซังก็ช่วยผมทำงานอยู่แล้วนี่ครับ เป็นที่ปรึกษาให้ผมเสมอเลยนะครับ

ฮารุ-เอ๋ นี่มันก็แค่เรื่องภายในครอบครัวเรานะคะ เราก็ต้องคุยกันเป็นเรื่องปกตินี่คะ

ผม-แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วครับเพราะงั้นไม่ต้องคิดมากเรื่องงานนะครับ

ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะ

 

 

แล้วพวกเราก็นอน