โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว   เด็กๆ ก็ชวนกันมานั่งเล่นใต้ต้นแอปเปิลในสวน   แม้ผลผลิตส่วนใหญ่จะถูกเก็บเกี่ยวไปแล้ว   แต่ก็นั่งเหลือพอให้เด็ดกินได้อยู่
 
เด็กทั้งหลายต่างพูดคุยถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตลอดหนึ่งปี  และความต้องการของพวกเขาในเวลานี้   ฟีไลร่านั้นโดนคำสั่งให้กลับบ้านในทันที   แต่นางก็ยังดื้อดึงถึงตอนนี้
 
“ อยู่ที่ไหนก็เหมือนกันเชื่อข้าสิ   เมื่อซาเหวจลอร์ดคืนชีพขึ้นมาก็ไม่มีที่ใดปลอดภัยแล้ว ”
 
นางให้เหตุผล
 
“ พวกเจ้าไม่เห็นเล่าถึงเมืองอันดอรีสบ้างล่ะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ท้วง
 
คำถามนั้นทำเอาเพื่อนๆ หยุดชะงัก
ต่างมองหน้ากันเลิกลัก
 
“ ทำไม   มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ ”
 
เด็กชายถาม
เขามองเห็นเค้าลางประหลาดในสายตาของแต่ละคน
จึงพยายามคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้
 
“ ก็งานพิธีฝังพระศพน่ะจะเป็นเรื่องดีได้อย่างไร   จริงไหมพวกเรา ”
 
อีเลียสตอบไม่เต็มเสียงนัก
และเพื่อนก็พยักหน้าเห็นด้วย
 
“ ใช่   มันไม่มีอะไรน่าสนใจนักหรอก   ทำไมเราไม่คุยกันถึงงานเทศกาลประจำปีที่กำลังจะมาถึง   หาอะไรทำสนุกๆ ไม่ดีกว่าหรือ   เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้ผ่านไป ”
 
โลธอร์กล่าวสนับสนุน
 
“ พวกเจ้าจะเล่าหรือไม่เล่า   หรือจะให้ข้าบุกไปที่อันดอรีสสืบดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ”
 
“ อย่าไปเลยนะมันไกลออกเจ้าไปคนเดียวไม่ไหวหรอก ”
 
ฟีไลร่าบอก
 
“ เช่นนั้นก็เล่ามาสิว่าเกิดอะไรขึ้น ”
 
เด็กชายว่า
 
“ ฟิโลโซเฟอร์ถึงรู้เจ้าก็ทำอะไรไม่ได้   มันจบไปแล้ว ”
 
อีเลียสเตือน
 
“ เช่นนั้นจงอย่ารู้เลยจะดีกว่าคิดเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ”
 
“ ไม่   พวกเจ้าต้องบอกข้าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น   แล้วดารีลล่ะได้กลับมาพร้อมกันหรือเปล่า ”
 
คำถามนั้นทำเอาเพื่อนๆ ถึงกับหน้าเจื่อนไป
บนดวงตาของฟีไลร่ามีหยดน้ำตารื้นขึ้นมา
 
“ เขาไม่   เขาไม่ได้มาหรือ   อยู่ไว้ทุกข์ต่อที่นั่นหรือไร ”
 
เด็กชายถามเสียงสั่น
อะไรบางอย่างบอกเขาว่านั่นไม่ถูกต้อง
มันไม่ใช่คำตอบที่แท้จริง
 
“ ฟิลอสฟังข้านะ ”
 
โลธอร์เรียก
 
“ เหลวไหลเกินไปแล้วข้าจะไปตามเขากลับ ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยว่าพลางผุดลุกขึ้น
แต่ถูกเพื่อนๆ ดึงให้นั่งลงเหมือนเดิม
 
“ จะบ้าหรือไรตั้งสติหน่อยสิ ”
 
เลโอน่าตำหนิ
 
“ โลธอร์ตบข้าอีกครั้งสิ   ข้าต้องฝันอยู่แน่เลย   ทั้งหิมะทั้งขี้เถ้าทั้งหมดล้วนภาพมายาทั้งนั้น   แล้วพวกเจ้ายังมาทำตัวประหลาดอีก   พวกเราไม่มีความลับต่อกันมิใช่หรือ   นี่ต้องเป็นความฝันอย่างแน่นอน ”
 
“ ขี้เถ้า   เจ้าฝันร้ายเกี่ยวกับขี้เถ้า   มีอำนาจด้านการพยากรณ์หรือไร ”
 
เด็กชายร่างผอมแห้งขมวดคิ้ว
 
ฟิโลโซเฟอร์นึกถึงความฝัน
ที่ดารีลกลายเป็นขี้เถ้าแล้วใจหายวาบ
 
“ บอกข้ามา   เกิดอะไรขึ้นกับดารีลอย่างนั้นหรือ ”
 
เขาถึงกับกระชากคอเสื้อของอีเลียส
เจ้านั่นถึงกับเหวอไปเลย
 
“ ใจเย็นสิ ”
 
เลโอน่าแกะมือของเขาออก
 
“ เอาล่ะถ้าเจ้าสาบานว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ พวกเราก็จะเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยนิ่งไป
แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับ
 
เพื่อนๆ จึงช่วยกันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น
 
โดยเล่าย้อนไปตั้งแต่เริ่มส่งขบวนพระศพ
ออกจากโอรีเวีย
 
ซึ่งในตอนนั้นมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นเล็กน้อย
เพราะลอร์ดเดเวอร์ลอสไม่อยากให้ดารีลไปจากโอรีเวีย
แม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ
 
มีเรื่องแปลกอย่างหนึ่ง
กษัตริย์แห่งอันดอรีสที่ล่ำลือกันว่าหายตัวไป
ก็ได้ปรากฏกายขึ้น
เพื่อรับร่างของเจ้าหญิงลูเซียน่าด้วยพระองค์เอง
 
และเป็นคนรับรองให้ดารีลติดตามไปด้วยในฐานะพระคู่หมั้น
หรือในอีกแง่หนึ่ง
 
พระองค์ต้องการดารีลไว้
ในเมืองของพระองค์เอง
 
และแน่นอนว่าลอร์ดเดเวอร์ลอส
ไม่พอใจเป็นอย่างมาก
 
ต่างทุ่มเถียงกันถึงสิทธิ์
ในการครอบครองดารีลเอาไว้
แต่เพียงผู้เดียว