โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ฟิโลโซเฟอร์เดินเตร็ดเตร่เรื่อยเปื่อยไปกับท้องถนนที่สับสนวุ่นวาย   แต่จิตใจของเขานั้นวุ่นวายเสียยิ่งกว่า   ช่วงเวลาหนึ่งปีในเมืองใหญ่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย   เขาคิดถึงเมืองซีนาร์ยอันเป็นบ้านเกิด   คิดถึงเพื่อนและชาวบ้านที่คุ้นเคยกัน   ป่านนี้พวกเขาจะเป็นอย่างไร   และสุดท้ายก็คิดถึงตนเองเขาที่เคยฝันอยากผจญภัยในโลกกว้าง   ออกตามล่าหาสมบัติช่วยเจ้าหญิงจากปีศาจร้ายและมีชีวิตบั้นปลายที่สงบสุขเหมือนดังนิทานที่อาเธอร์เล่าให้ฟังบ่อยๆ
 
 
เด็กชายตัวน้อยเดินมาถึงบ้านโดยไม่รู้ตัว   เพราะความคิดที่วุ่นวายสับสนและจิตใจที่ล่องลอย   คนอื่นๆ กลับมาถึงบ้านกันแล้วและกำลังรอการกลับมาของเขา   คาโลไรน์กำลังวุ่นอยู่ในครัวเพื่อเตรียมของว่างสำหรับมื้อดึกรองท้องก่อนนอน
 
สิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายคือดารีลก็อยู่ที่นั่นด้วย   เขาปรุงน้ำชาจากดอกเดซี่ที่ฟิโลโซเฟอร์เพิ่งมอบให้   เพื่อใช้รับประทานกับขนมหวานที่คาโลไรน์จัดเตรียม   เด็กน้อยจ้องดูด้วยความประหลาดใจที่เห็นว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนเป็นชุดคลุมดำแล้ว
 
หนุ่มน้อยรูปงามได้การต้อนรับที่อบอุ่นเสมอจากบ้านหลังนั้น   ทุกคนปฏิบัติกับเขาราวกับเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัว
 
“ กลับมาแล้วหรือไหนว่าวันนี้ไม่อยากออกไปเที่ยวไง ”
 
อาเธอร์ทักขึ้นก่อน
เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวตรงประตูหน้า
 
กำลังสำรวจดูดาบคู่กายที่เมื่อก่อนเคยฝังดินไว้
แต่ตอนนี้ต้องพกติดตัวอยู่ตลอด
 
“ ข้าเปลี่ยนใจกะทันหันน่ะ ”
 
บุตรชายตัวน้อยของเขาตอบ
 
“ พวกเราพบดารีลเดินเตร่อยู่บนถนนสายหนึ่ง   เลยชวนกลับมาด้วย   รู้ไหมเขาตอบตกลงจะค้างที่บ้านของเราในคืนนี้ ”  
 
คาโลไรน์บอก
ด้วยรอยยิ้มที่เบ่งบานเต็มใบหน้า
 
“ จริงหรือครับ ”
 
เด็กชายถามย้ำ
พลางหาทางจ้องตาหนุ่มน้อยคนนั้น
 
แต่คนต้นเรื่องกลับแกล้งทำเป็นสนใจหม้อน้ำที่กำลังเดือดพล่าน
อย่างเอาเป็นเอาตาย
ไม่สนใจเด็กชายแม้แต่น้อย
 
หลังจากรับประทานมื้อดึก
ซึ่งก็ใช้เวลาพอสมควรกว่าที่ฟิโลโซเฟอร์จะขอตัวกลับขึ้นห้อง
โดยลากเอาหนุ่มน้อยรูปงามคนนั้นตามมาด้วย
 
ดารีลตามมานิ่งๆ แต่โดยดี
ด้วยอาการอันสงบไร้การขัดขืน
 
แต่เมื่อถึงห้องนอนอันเป็นที่ส่วนตัวของเด็กชายตัวน้อยแล้ว
เขากลับแสดงความเกรี้ยวกราดโดยฉับพลัน
 
ด้วยการจับร่างเด็กน้อยเหวี่ยงลงบนเตียง
ก่อนกระโจนตามขึ้นไปคร่อมทับเอาไว้ในท่านอนคว่ำ
 
มือหนึ่งรวบแขนเด็กชายไพล่หลัง
ส่วนอีกข้างใช้กดศีรษะแนบหมอนจนแทบหายใจไม่ออก
 
ดารีลมีรูปร่างบอบบางก็จริง
แต่เรียวแรงของเขาน่าทึ่งมาก
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
พยายามดิ้นรนอย่างไร้ผล
 
การโจมตีของดารีลนั้นรวดเร็วมั่นคงและเงียบเชียบ
เด็กน้อยจึงได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ผ่านหมอน
 
“ อย่าคิดส่งเสียงดังไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าทิ้งทั้งบ้าน ”
 
เสียงเรียบเย็นเอ่ยเตือน
 
“ รวมทั้งน้องสาวคนเล็กและกระต่ายปัญญาอ่อนตัวนั้นก็ไม่เว้น ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ตกตะลึง
อะไรบางอย่างบอกเขาว่าหนุ่มน้อยคนนั้น
สามารถทำอย่างที่พูดได้จริง
 
และด้วยพลังของผู้ใช้เวทมนตร์
ทั้งเขาและบิดาไม่สามารถต้านทานได้แน่