โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ฟิโลโซเฟอร์เดินเตร็ดเตร่เรื่อยเปื่อยไปกับท้องถนนที่สับสนวุ่นวาย   แต่จิตใจของเขานั้นวุ่นวายเสียยิ่งกว่า   ช่วงเวลาหนึ่งปีในเมืองใหญ่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย   เขาคิดถึงเมืองซีนาร์ยอันเป็นบ้านเกิด   คิดถึงเพื่อนและชาวบ้านที่คุ้นเคยกัน   ป่านนี้พวกเขาจะเป็นอย่างไร   และสุดท้ายก็คิดถึงตนเองเขาที่เคยฝันอยากผจญภัยในโลกกว้าง   ออกตามล่าหาสมบัติช่วยเจ้าหญิงจากปีศาจร้ายและมีชีวิตบั้นปลายที่สงบสุขเหมือนดังนิทานที่อาเธอร์เล่าให้ฟังบ่อยๆ

เด็กชายตัวน้อยเดินมาถึงบ้านโดยไม่รู้ตัว   เพราะความคิดที่วุ่นวายสับสนและจิตใจที่ล่องลอย   คนอื่นๆ กลับมาถึงบ้านกันแล้วและกำลังรอการกลับมาของเขา   คาโลไรน์กำลังวุ่นอยู่ในครัวเพื่อเตรียมของว่างสำหรับมื้อดึกรองท้องก่อนนอน

สิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายคือดารีลก็อยู่ที่นั่นด้วย   เขาปรุงน้ำชาจากดอกเดซี่ที่ฟิโลโซเฟอร์เพิ่งมอบให้   เพื่อใช้รับประทานกับขนมหวานที่คาโลไรน์จัดเตรียม   เด็กน้อยจ้องดูด้วยความประหลาดใจที่เห็นว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนเป็นชุดคลุมดำแล้ว

หนุ่มน้อยรูปงามได้การต้อนรับที่อบอุ่นเสมอจากบ้านหลังนั้น   ทุกคนปฏิบัติกับเขาราวกับเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัว

“ กลับมาแล้วหรือไหนว่าวันนี้ไม่อยากออกไปเที่ยวไง ”

อาเธอร์ทักขึ้นก่อน

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวตรงประตูหน้า

กำลังสำรวจดูดาบคู่กายที่เมื่อก่อนเคยฝังดินไว้

แต่ตอนนี้ต้องพกติดตัวอยู่ตลอด

“ ข้าเปลี่ยนใจกะทันหันน่ะ ”

บุตรชายตัวน้อยของเขาตอบ

“ พวกเราพบดารีลเดินเตร่อยู่บนถนนสายหนึ่ง   เลยชวนกลับมาด้วย   รู้ไหมเขาตอบตกลงจะค้างที่บ้านของเราในคืนนี้ ”  

คาโลไรน์บอก

ด้วยรอยยิ้มที่เบ่งบานเต็มใบหน้า

“ จริงหรือครับ ”

เด็กชายถามย้ำ

พลางหาทางจ้องตาหนุ่มน้อยคนนั้น

แต่คนต้นเรื่องกลับแกล้งทำเป็นสนใจหม้อน้ำที่กำลังเดือดพล่าน

อย่างเอาเป็นเอาตาย

ไม่สนใจเด็กชายแม้แต่น้อย

หลังจากรับประทานมื้อดึก

ซึ่งก็ใช้เวลาพอสมควรกว่าที่ฟิโลโซเฟอร์จะขอตัวกลับขึ้นห้อง

โดยลากเอาหนุ่มน้อยรูปงามคนนั้นตามมาด้วย

ดารีลตามมานิ่งๆ แต่โดยดี

ด้วยอาการอันสงบไร้การขัดขืน

แต่เมื่อถึงห้องนอนอันเป็นที่ส่วนตัวของเด็กชายตัวน้อยแล้ว

เขากลับแสดงความเกรี้ยวกราดโดยฉับพลัน

ด้วยการจับร่างเด็กน้อยเหวี่ยงลงบนเตียง

ก่อนกระโจนตามขึ้นไปคร่อมทับเอาไว้ในท่านอนคว่ำ

มือหนึ่งรวบแขนเด็กชายไพล่หลัง

ส่วนอีกข้างใช้กดศีรษะแนบหมอนจนแทบหายใจไม่ออก

ดารีลมีรูปร่างบอบบางก็จริง

แต่เรียวแรงของเขาน่าทึ่งมาก

เด็กชายชาวซีนาร์ยรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

พยายามดิ้นรนอย่างไร้ผล

การโจมตีของดารีลนั้นรวดเร็วมั่นคงและเงียบเชียบ

เด็กน้อยจึงได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ผ่านหมอน

“ อย่าคิดส่งเสียงดังไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าทิ้งทั้งบ้าน ”

เสียงเรียบเย็นเอ่ยเตือน

“ รวมทั้งน้องสาวคนเล็กและกระต่ายปัญญาอ่อนตัวนั้นก็ไม่เว้น ”

ฟิโลโซเฟอร์ตกตะลึง

อะไรบางอย่างบอกเขาว่าหนุ่มน้อยคนนั้น

สามารถทำอย่างที่พูดได้จริง

และด้วยพลังของผู้ใช้เวทมนตร์

ทั้งเขาและบิดาไม่สามารถต้านทานได้แน่