โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ดารีลที่เคยอ่อนโยนนุ่มนวล   บัดนี้กลับมีจิตคิดร้ายและข่มขวัญอย่างชัดแจ้ง   เด็กชายตัวน้อยได้แต่งุนงงว่านี้มันเรื่องอะไรกัน   จริงอยู่ช่วงหลังมานี้ดารีลมีอาการสติแตกคลุ้มคลั่งเป็นบางครั้ง   แต่ทุกอย่างก็มีสาเหตุที่พอคาดเดาได้   แต่นี่อะไรทุกอย่างเกิดขึ้นปุบปั๊บไร้ที่มาที่ไป

 

เด็กน้อยไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร

จึงพยักหน้าเป็นเชิงว่ายอมรับ

 

และพยายามส่งเสียง

เพื่อบอกให้รู้ว่าเขาหายใจไม่ออก

 

หนุ่มน้อยคนนั้นจึงจับศีรษะของเขาตะแคงไปด้านข้าง

แต่ก็ยังอยู่ในท่าที่ไม่สบายตัวนัก

 

เขาวางมีดที่แอบหยิบมาจากในครัว

โดยหันด้านคมไปที่ดวงตาของเด็กชายตัวน้อย

ด้วยอาการที่บ่งบอกให้รู้ว่าพร้อมหยิบขึ้นมาใช้งานเสมอ

 

“ นี่มันเรื่องอะไรกัน ”

 

ฟิโลโซเฟอน์ถาม

รู้สึกงุนงงจนจับต้นชนปลายไม่ถูก

 

“ แท้จริงแล้วพวกเจ้าเป็นใครกันแน่ ”

 

น้ำเสียงของดารีลนั้นเรียบเย็นและห่างเหิน

 

“ เดี๋ยวนะ   ข้ายังไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น   ดารีลเจ้าปล่อยข้าแล้วเรามานั่งคุยกันดีๆ ก็ได้นี่ ”

 

เด็กน้อยเสนอ

แต่ดารีลกลับตอบโต้ด้วยการบิดแขนของเขาให้แรงขึ้น

 

ฟิโลโซเฟอร์ต้องกัดฟันเพื่อสะกดเสียงร้องเอาไว้

เขาไม่อยากให้บิดาได้ยินและตามขึ้นมาถึงนี่

 

ไม่อย่างนั้นอาจเกิดเรื่องไม่ดี

เพราะดารีลในเวลานี้สามารถทำอย่างที่ปากพูดได้อย่างแน่นอน

 

“ อย่ามาเล่นลิ้นกับข้า ”

 

หนุ่มน้อยก้มลงกระซิบที่ข้างหู

 

“ หรือจะให้ข้าเชือดคอเจ้าแล้วไปถามเอากับคนอื่น   ถ้าอย่างนั้นคงต้องใช้แผนที่สอง ”

 

“ แผนที่สองคืออย่างไร ”

 

เด็กน้อยถามด้วยความอยากรู้

 

“ วางเพลิง   ถ้ามีคนตายก็ต้องจัดฉากว่าเป็นปล้นทรัพย์และวางเพลิงซ้ำเพื่อทำลายหลักฐาน   ซึ่งรับประกันได้เลยว่าต้องมีคนตายอีกไม่น้อย   เว้นแต่เจ้าจะให้ความร่วมมือถ้าข้าเห็นว่าเหมาะสมวันนี้อาจไม่มีใครตาย   ตกลงจะบอกได้หรือยังว่าพวกเจ้าเป็นใครและกำลังทำงานให้ใคร ”

 

คนอายุมากกว่าขู่

 

“ ให้ตายสิ   ข้าก็เป็นอย่างที่เจ้าเห็นใยจึงคิดว่าข้าเป็นคนอื่น ”

 

เด็กน้อยพูดยังไม่จบ

ดารีลก็คว้าเอามีดลากผ่านแก้มเด็กชายไปอย่างรวดเร็ว

 

เร็วจนไม่ทันรู้สึกเจ็บในทันที

ต้องรอเป็นครู่กว่าจะรู้สึกปวดหนึบๆ ที่แผล

 

หนุ่มน้อยรูปงามจ้องมองผลงานของตน

ด้วยใบหน้าที่นิ่งสงบจนน่าตกใจ

 

เขาลากลิ้นผ่านคมมีดที่เปื้อนเลือด

แล้วกล่าวว่า

 

“ คมมีดทื่อชะมัดไม่สมราคาแม้แต่น้อย ”

 

“ ดารีล ”

 

เด็กน้อยกัดฟันพูด

 

“ เราเป็นเพื่อนกันมิใช่หรือเจ้าต้องบอกเหตุผลมาเหตุใดจึงสงสัยข้า ”

 

“ พวกเจ้าอยู่ในรายชื่อที่ทางสภาต้องจับตามอง ”

 

หนุ่มน้อยบอกโดยที่ยังไม่ละสายตาจากคมมีด

 

“ ข้ามีหน้าที่ค้นหาความจริงในเรื่องที่ผู้อื่นปิดบังไว้   แน่นอนไม่สนวิธีการ   จนกว่าจะได้คำตอบข้าทำทุกอย่างโดยไม่ลังเล ” 

 

“ เหตุใดพวกเราจึงมีรายชื่อล่ะ ”

 

เด็กชายสงสัย

ว่าพวกเขาไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายได้อย่างไร

 

“ เบรนทรัสที่ปรึกษาแห่งจอมเวทวาลานจะเป็นคนส่งรายชื่อ   เขาคือผู้รอบรู้คนหนึ่ง   ส่วนผู้พิทักษ์หน้ากากทองจะเป็นคนสะสางเรื่องนี้   หากมีข้อผิดพลาดเหล่าทหารเกราะทองจะเป็นผู้เก็บกวาด   ส่วนข้าเป็นหนึ่งในผู้พิทักษ์หน้ากากทอง   เรื่องภายในของโอรีเวียอยู่ใต้อำนาจของข้าที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้โอรีเวียนั้นยิ่งใหญ่ต่อไป   โชคร้ายของพวกเจ้าที่มาพบกับข้าที่มีสถิติทำผู้ต้องสงสัยตายคามือบ่อยมาก   เช่นนั้นแล้วอย่าพยายามยั่วโมโหข้าให้มากนัก ”

 

“ ถ้าข้าตายแล้วเจ้าจะถามเอาความจริงได้อย่างไร ”

 

เด็กชายถามเพื่อถ่วงเวลา

เขาชำเลืองมองไปรอบๆ เพื่อหาทางเอาตัวรอด

 

แต่สิ่งที่พอหยิบฉวยได้ก็อยู่ไกลเหลือเกิน

อีกทั้งดารีลที่คร่อมทับ

จับเขาให้อยู่ในท่าทรมานตน

 

สิ่งนี้ชี้ว่าเรื่องนี้มิใช่การล้อเล่นอย่างแน่นอน

ดารีลชำนาญการทรมานเป้าหมายอย่างไม่ต้องสงสัย

 

“ ถ้าผู้ต้องสงสัยมีคนเดียวข้าก็ต้องคิดมากหน่อย   แต่บ้านเจ้ามีถึงสี่คน ”

 

หนุ่มน้อยรูปงามนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วว่า

 

“ ข้าเคยแทะร่างเหยื่อทั้งเป็นต่อหน้าคนในครอบครัว   เพียงเวลาไม่นานก็มีคนคายความลับทั้งหมด   ข้าไม่รังเกียจที่จะทำเรื่องแบบนั้นอีก   เพราะความจริงแล้วเนื้อดิบก็ไม่เลวร้ายนัก ”

 

“ เจ้ามันวิปริต ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ประณาม

เขาไม่รู้สึกกลัวคนตรงหน้าแม้แต่น้อย

 

เพียงแต่กังวลว่าดารีลอาจสติแตก

แล้วทำเรื่องเลวร้ายยิ่งกว่านี้