โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

6.3

เขียนโดย shilen

วันที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 20.40 น.

  43 บทที่
  2 วิจารณ์
  29.24K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

40) ประหลาดใจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ฟิโลโซเฟอร์เดินเตร็ดเตร่เรื่อยเปื่อยไปกับท้องถนนที่สับสนวุ่นวาย   แต่จิตใจของเขานั้นวุ่นวายเสียยิ่งกว่า   ช่วงเวลาหนึ่งปีในเมืองใหญ่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย   เขาคิดถึงเมืองซีนาร์ยอันเป็นบ้านเกิด   คิดถึงเพื่อนและชาวบ้านที่คุ้นเคยกัน   ป่านนี้พวกเขาจะเป็นอย่างไร   และสุดท้ายก็คิดถึงตนเองเขาที่เคยฝันอยากผจญภัยในโลกกว้าง   ออกตามล่าหาสมบัติช่วยเจ้าหญิงจากปีศาจร้ายและมีชีวิตบั้นปลายที่สงบสุขเหมือนดังนิทานที่อาเธอร์เล่าให้ฟังบ่อยๆ

 

 

เด็กชายตัวน้อยเดินมาถึงบ้านโดยไม่รู้ตัว   เพราะความคิดที่วุ่นวายสับสนและจิตใจที่ล่องลอย   คนอื่นๆ กลับมาถึงบ้านกันแล้วและกำลังรอการกลับมาของเขา   คาโลไรน์กำลังวุ่นอยู่ในครัวเพื่อเตรียมของว่างสำหรับมื้อดึกรองท้องก่อนนอน

 

สิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายคือดารีลก็อยู่ที่นั่นด้วย   เขาปรุงน้ำชาจากดอกเดซี่ที่ฟิโลโซเฟอร์เพิ่งมอบให้   เพื่อใช้รับประทานกับขนมหวานที่คาโลไรน์จัดเตรียม   เด็กน้อยจ้องดูด้วยความประหลาดใจที่เห็นว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนเป็นชุดคลุมดำแล้ว

 

หนุ่มน้อยรูปงามได้การต้อนรับที่อบอุ่นเสมอจากบ้านหลังนั้น   ทุกคนปฏิบัติกับเขาราวกับเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัว

 

“ กลับมาแล้วหรือไหนว่าวันนี้ไม่อยากออกไปเที่ยวไง ”

 

อาเธอร์ทักขึ้นก่อน

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวตรงประตูหน้า

 

กำลังสำรวจดูดาบคู่กายที่เมื่อก่อนเคยฝังดินไว้

แต่ตอนนี้ต้องพกติดตัวอยู่ตลอด

 

“ ข้าเปลี่ยนใจกะทันหันน่ะ ”

 

บุตรชายตัวน้อยของเขาตอบ

 

“ พวกเราพบดารีลเดินเตร่อยู่บนถนนสายหนึ่ง   เลยชวนกลับมาด้วย   รู้ไหมเขาตอบตกลงจะค้างที่บ้านของเราในคืนนี้ ”  

 

คาโลไรน์บอก

ด้วยรอยยิ้มที่เบ่งบานเต็มใบหน้า

 

“ จริงหรือครับ ”

 

เด็กชายถามย้ำ

พลางหาทางจ้องตาหนุ่มน้อยคนนั้น

 

แต่คนต้นเรื่องกลับแกล้งทำเป็นสนใจหม้อน้ำที่กำลังเดือดพล่าน

อย่างเอาเป็นเอาตาย

ไม่สนใจเด็กชายแม้แต่น้อย

 

หลังจากรับประทานมื้อดึก

ซึ่งก็ใช้เวลาพอสมควรกว่าที่ฟิโลโซเฟอร์จะขอตัวกลับขึ้นห้อง

โดยลากเอาหนุ่มน้อยรูปงามคนนั้นตามมาด้วย

 

ดารีลตามมานิ่งๆ แต่โดยดี

ด้วยอาการอันสงบไร้การขัดขืน

 

แต่เมื่อถึงห้องนอนอันเป็นที่ส่วนตัวของเด็กชายตัวน้อยแล้ว

เขากลับแสดงความเกรี้ยวกราดโดยฉับพลัน

 

ด้วยการจับร่างเด็กน้อยเหวี่ยงลงบนเตียง

ก่อนกระโจนตามขึ้นไปคร่อมทับเอาไว้ในท่านอนคว่ำ

 

มือหนึ่งรวบแขนเด็กชายไพล่หลัง

ส่วนอีกข้างใช้กดศีรษะแนบหมอนจนแทบหายใจไม่ออก

 

ดารีลมีรูปร่างบอบบางก็จริง

แต่เรียวแรงของเขาน่าทึ่งมาก

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

พยายามดิ้นรนอย่างไร้ผล

 

การโจมตีของดารีลนั้นรวดเร็วมั่นคงและเงียบเชียบ

เด็กน้อยจึงได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ผ่านหมอน

 

“ อย่าคิดส่งเสียงดังไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าทิ้งทั้งบ้าน ”

 

เสียงเรียบเย็นเอ่ยเตือน

 

“ รวมทั้งน้องสาวคนเล็กและกระต่ายปัญญาอ่อนตัวนั้นก็ไม่เว้น ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ตกตะลึง

อะไรบางอย่างบอกเขาว่าหนุ่มน้อยคนนั้น

สามารถทำอย่างที่พูดได้จริง

 

และด้วยพลังของผู้ใช้เวทมนตร์

ทั้งเขาและบิดาไม่สามารถต้านทานได้แน่

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา