โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ในวันที่แดดจัดสองพ่อลูกจะออกไปกลางทุ่งหญ้าตัดหญ้าลงเป็นกองๆ ตากแดดเอาไว้จนแห้งดีแล้วจึงขนมารวมกันไว้ในโรงนา   ยามเช้านั้นหมอกหนาหญ้าก็เปียกชื้นพวกเขาก็ช่วยกันตัดหญ้า   เวลาบ่ายคล้อยแดดจัดหญ้าแห้งดีพวกเขาเลือกกองที่แห้งแล้วจริงๆ ขนไปไว้   ทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาทุกๆ วันมีงานไม่ว่างเว้น
 
ส่วนคาโอเรียกับแม่นั้นง่วนอยู่ในครัวผลผลิตปีนี้มีมากมาย   พวกเขาต้องช่วยกันเก็บรักษาให้คงอยู่เป็นเสบียงไปจนพ้นฤดูหนาว   ของบางอย่างต้องตากแห้งในขณะที่บางอย่างต้องหมักดอง   ห้องใต้ดินจึงมีของกินมากมายเนยแข็งวางเป็นตั้งๆ บนชั้นกระสอบใส่มันและหัวผักกาด   ถังไม้โอ๊คบรรจุของหมักดอง   โชคดีที่อาเธอร์ขุดห้องนี้ไว้กว้างใหญ่   แต่เวลานี้กลับคับแคบเพราะเต็มไปด้วยเสบียงจนคาโลไรน์ทักท้วงว่ากะจะเก็บไว้กินยันปีหน้าหรือไร   อาเธอร์ได้แต่หัวเราะแล้วบอกว่าพวกเราคงไม่โชคดีไปตลอด   เมื่อหวนคิดถึงคืนวันอันโหดร้ายในซีนาร์ยเมื่อผลผลิตถูกทำลายจนหมดสิ้น   เขาได้แต่หวังว่าที่เก็บไว้ตอนนี้จะเพียงพอ
 
แต่ละวันที่ผ่านไปมีแต่งานกับงาน   ฟิโลโซเฟอร์ก้มหน้าทำแทบไม่หยุดพัก   ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนขยันถึงเพียงนั้นเพียงแต่ต้องการหยุดความคิดฟุ้งซ่าน   หากมีเวลาว่างก็ซ้อมฟันดาบและฝึกยิงธนูทุกวันนี้เขาทำได้ดีขึ้นมาก   บางวันแทบไม่คุยกับใครจนผู้เป็นบิดาแอบเป็นกังวลว่าเขาจะหมกมุ่นเกินไป   พอหมดวันเขาก็แทบคลานขึ้นไปนอนบนห้องใต้หลังคา   แต่ยังไม่วายหยิบดาบสีเงินออกมาเช็ดถูทำความสะอาดจากนั้นจึงวางไว้ข้างเตียง   พลางคิดถึงเจ้าของดาบว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน   เขาจ้องอยู่อย่างนั้นจนหลับไปพร้อมกับความฝันที่วุ่นวายสับสน   มันมีทั้งหน้าผาสูงชัน   เปลวไฟที่ร้อนแดง   ร่างเงาบิดเบี้ยวแปลกประหลาดและแสงสีแดงสุดอำหิต
 
 
           
            ในตอนสายของวันหนึ่งขณะที่เด็กชายชาวซีนาร์ยกำลังช่วยผู้เป็นบิดาตัดหญ้า   ได้มีขบวนเกวียนขบวนหนึ่งมุ่งหน้ามาที่บ้านของเขา   นั่นเป็นเหตุการณ์แปลกประหลาดเพราะบ้านน้อยหลังนี้ไม่ค่อยมีแขก   โดยเฉพาะที่แห่กันมาหลายสิบคนยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย  
 
พวกเขาทั้งสองจึงวางมือจากงานที่ทำอยู่   กระโดดขึ้นม้าแล้วควบกลับไปยังบ้านหลังน้อย   ด้วยความสงสัยว่านี่มันเรื่องอะไรกัน
 
เมื่อไปถึงจึงพบว่าแขกที่มานั้นมิใช่ใครที่ไหนเลย   แต่เป็นเหล่าเพื่อนๆ ทั้งสี่ของฟิโลโซเฟอร์นั่นเองและเป็นเพราะฟีไลร่ามีคนคุ้มกันมาด้วย   ขบวนเกวียนที่เดินทางมาจึงใหญ่โตพอสมควร  
 
อาเธอร์รู้โดยสัญชาตญาณ   ว่าเหล่าผู้ติดตามของเด็กหญิงผมสีเงินคนนี้   ล้วนแล้วแต่เป็นทหารรับจ้างฝีมือดี   เขาได้เก็บความประหลาดใจเอาไว้พร้อมกับคาดเดาว่าตระกูลของนางคงร่ำรวยไม่น้อย       
 
“ ไง  เจ้าเด็กบ้านทุ่งสบายดีหรือ   คงไม่สินะ   ทำงานหนักในไร่ตามลำพังแบบนี้คงคิดถึงพวกเราสิท่า ”
 
โลธอร์ร้องทักขึ้นก่อน
 
“ ก็ต้องคิดถึงอยู่แล้ว ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยกล่าวยิ้มๆ
 
“ ข้าชวนแล้วเจ้าไม่ไปเองโทษใครไม่ได้นะเลยพลาดเรื่องสนุกเลย ”
 
เด็กร่างอ้วนคนนั้นว่า
 
“ พวกเราไปงานศพ ”
 
อีเลียสพูดเสียงรอดไรฟัน
 
“ อย่าทำเหมือนงานรื่นเริง   ไร้มารยาทสิ้นดี ”
 
โลธอร์คอตก
พลางทำเสียงอุบอิบ
 
“ ใช่เละไม่เป็นท่าเลย   งานศพเกือบจะกลายเป็นงานสยองไปเสียแล้ว   ข้าจะทำท่าเช่นไรก็ไม่สำคัญหรอก ”
 
เขากล่าว
 
“ พูดอะไรของเจ้าน่ะโลธอร์พิลึกจริง   หรือผิดหวังที่ไม่ได้ไปงานสมรส   ส่วนข้าน่ะภาระเยอะเจ้าเองก็รู้ถึงอยากไปแทบตายก็ทำตามใจตนเองไม่ได้ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
 
ในช่วงปิดภาคเรียนนี้เอง   ฟีไลร่ากับอีเลียสได้รับเชิญให้เข้าร่วมพิธีฝังพระศพของเจ้าหญิงลูเซียน่าที่อันดอรีสอันเป็นเมืองเกิด   โลธอร์นั้นได้ติดตามเพื่อนๆ ไปแม้เขาจะเป็นแค่บุตรชายคนเดียวของหัวหน้าเผ่าที่ห่างไกล   แต่ก็เทียบเท่าได้กับรัชทายาทแห่งกษัตริย์   ส่วนฟีไลร่าก็เป็นทายาทตระกูลค้าขายที่มั่งคั่งที่สุดในไอโอเนียและอีเลียสก็เป็นหลานชายของที่ปรึกษาแห่งกษัตริย์ผู้โด่งดัง  
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยคนนี้เป็นแค่ลูกชาวนาฐานะยากจน   โชคดีที่มีถุงทองของคุณปู่ช่วยเอาไว้ทำให้พอมีพอกินขึ้นมาบ้าง   แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนๆ แล้วก็ยังเป็นยาจกอยู่ดี   ดังนั้นงานพิธีที่ยิ่งใหญ่นั้นต่อให้อยากไปเพียงใด   ก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิด  
 
“ เด็กๆ จ๊ะ หิวกันหรือยังที่นี่มีเสบียงเพียงพอ   แต่ในเมื่อมีคนมามากมายเช่นนี้   เกรงว่าข้าคงต้องการคนช่วยทำครัว ”
 
คาโลไรน์เอ่ยขึ้น
ทำให้ฟิโลโซเฟอร์ที่กำลังจะเอ่ยถามถึงดารีล
ต้องเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน
 
เด็กๆ ต่างเข้าไปในครัว
ทำให้ครัวที่เล็กอยู่แล้วกลับแคบลงไปอีก
แต่พวกเขาก็สนุกสนานกัน
ในการร่วมกันเตรียมอาหารกลางวัน
 
“ พวกเราหิวกันมากเลย ”
 
โลธอร์เอ่ยขึ้นในคราวหนึ่ง
 
“ รู้สึกว่ากินอะไรก็ไม่อิ่มสบายท้องเท่าอาหารที่นี่ ”
 
คำพูดนั้นทำเอาคาโลไรน์ยิ้มแก้มปริ
 
“ เจ้ามันตะกละ   เห็นกินที่ไหนก็หมดชามทั้งนั้นแล้วยังมาบ่นว่าหิว ”
 
สหายร่างผอมของเขาประณาม
 
“ แล้วไปไงมาไง   ถึงมีทหารตามอารักขาขนาดนี้ ”
 
คาโอเรียถามขึ้นบ้าง
นางกำลังสาละวนกับการปอกเปลือกมันฝรั่ง
 
“ แหมก็คนสำคัญเช่นข้าจะเดินทางไกลทั้งทีไม่อลังการได้หรือ ”
 
โลธอร์ว่า
พลางเดินเข้าไปยืนในท่าที่คิดว่าสง่างามที่สุด
ต่อหน้านาง
ทำเอาเด็กหญิงผมทองหัวเราะร่า
 
“ สำคัญตายล่ะ ”
 
อีเลียสค้อนเข้าให้
 
ฟีไลร่าได้แต่ยิ้มๆ แล้วไม่พูดอะไร
ส่วนลูกพี่ลูกน้องผิวเข้มคนนั้น
ก็ส่ายหน้าแล้วทำงานในส่วนของตนเองต่อไป
 
การทำอาหารเลี้ยงเด็กๆ ทั้งหกก็มากมายแล้ว
เมื่อนับรวมผู้ติดตามเข้าไปอีก
ก็ราวกับงานเลี้ยงขนาดย่อมเลยทีเดียว
 
“ บ้านของพวกเจ้าสุขสบายเหลือเกิน ”
 
ฟีไลร่ากล่าวชมด้วยความจริงใจ
 
พวกเขารับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว
และกำลังออกเดินเที่ยวเล่นในทุ่งหญ้า
 
“ ไม่รู้สิ   แต่ข้าว่าข้าชอบในเมืองมากกว่า   ข้าไม่ได้หมายถึงบ้านเจ้าไม่ดีนะ ”
 
อีเลียสว่า
 
“ ข้าเข้าใจ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บอก
 
“ แต่ข้าชอบทั้งหมด   ทุกที่ล้วนมีมุมดีๆ เป็นของตนเอง มนุษย์เองก็เช่นกันมีทั้งด้านสว่างและมืดมิด   ถ้าเรายอมรับทั้งหมดได้ก็ง่านที่จะเปิดใจรับใครสักคน ”
 
เด็กร่างอ้วนว่า
 
“ แต่ข้าชอบที่นี่   มันมีอิสระราวกับว่าข้าจะสามารถโบยบินได้ ”
 
ฟีไลร่าพูด
นางวิ่งฝ่าไปในทุ่งหญ้า
ท่ามกลางสายลมและแสงแดด
งดงามอ่อนหวานราวกับผีเสื้อโบยบิน
เด็กหญิงผมสีเงินดูเป็นสุขอย่างแท้จริง
 
“ เช่นนั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่สิอยู่นานๆ เลยก็ได้ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บอก
 
“ พูดจริงหรือเปล่า ”
 
นางตะโกนกลับมาถาม
 
“ จริงสิ ”
 
เด็กชายยืนยัน
 
“ เจ้าใจดีที่สุดในโลกเลย ”
 
ฟีไลร่าวิ่งกลับมา
พร้อมกับดอกหญ้าสีสดในมือ
ยื่นไปให้เขา
 
เด็กชายร่างอ้วนทำตาโต
แต่คู่หูของเขาผลักให้เขาหันหน้าไปทางอื่น
พลางบ่นบางอย่างออกมา
 
คาโอเรียยกมือปิดตาให้กระต่ายลู
 
“ เอางี้เลยหรือ ”
 
นางว่า