โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

หนึ่งปีในโอรีเวียได้ผ่านพ้น   หลายสิ่งดำเนินไปแต่บางสิ่งยังย่ำอยู่กับที่   โอรีเวียที่เคยเกรียงไกรบัดนี้กลับมีรอยร้าว   ข่าวลือที่สร้างความหวาดระแวงถูกส่งต่อไปทุกวัน   แต่ผู้คนก็ยังใช้ชีวิตไปตามปรกติด้วยไม่มีทางเลือกและไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแน่   จึงได้แต่ก้มหน้าทำตามวิถีเดิมๆ ดังเช่นที่เคยเป็นมา

 

หลังจากผ่านคืนวันอันโหดร้าย   ด้วยอำนาจของผู้ใช้เวทมนตร์ทุกอย่างก็กลับคืนเป็นปรกติ   เว้นแต่ผู้ที่จากไปแล้วก็จากไปตลอดการ   ไม่อาจหวนคืนมาได้

 

สำหรับเหตุการณ์โจมตีที่เกิดขึ้นในปราสาทขาว   ทางสภาผู้ใช้เวทมนตร์ออกแถลงการณ์ว่าเป็นเพราะครูใหญ่วีแกนทดลองยาโดยพลการจึงทำให้เกิดเรื่องหน้าเศร้าขึ้น   และเมื่อผู้ก่อเหตุได้ถึงแก่ความตายแล้วคดีนี้จึงถือว่าจบไป   ไม่จำเป็นต้องสอบสวนอีก   แม้มีหลายฝ่ายแสดงความกังขากับบทสรุปนี้   แต่ก็ไม่อาจคัดค้านประการใดได้   เพราะนี่คือคำตัดสินของจอมเวทวาลาน 

 

กษัตริย์แห่งอันดอรีสมารับร่างของเจ้าหญิงลูเซียน่ากลับไปด้วยพระองค์เอง   เป็นอันปิดฉากข่าวลือที่ว่าพระองค์หายตัวไปหรือแม้กระทั่งที่ว่าพระองค์สวรรคตแล้ว

 

เด็กนักเรียนหลายคนทยอยกลับบ้านแม้จะยังไม่สิ้นเทอมดี   แต่พวกเขาก็ไม่พร้อมที่จะอยู่ในโรงเรียนต่อ   หลังจากเกิดเรื่องสยองทางปราสาทขาวจึงสั่งพักการเรียนชั่วคราว   แต่ยังมีเด็กอีกหลายคนที่ยังอยากอยู่ในโอรีเวียต่อบางทีบ้านเมืองของพวกเขาคงจะน่ากลัวกว่านี้มาก   ผู้ปกครองบางคนต้องมารับร่างบุตรตัวเองกลับบ้านเกิด   บางศพได้รับการฝังไว้ที่สุสานหลังเมือง

 

           

            ครอบครัวพลัดถิ่นแห่งซีนาร์ยยังคงปักหลักอยู่ที่โอรีเวีย   ใช้ชีวิตไปตามปรกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น   ทั้งที่ในใจกลับร้อนรนแต่ไม่รู้จะทำเช่นไร   พวกเขาช่วยกันทำฟาร์มในที่ดินแปลงหนึ่งนอกกำแพงเมือง   เมื่อฤดูเก็บเกี่ยวกำลังผ่านพ้นนั่นก็เท่ากับหนึ่งปีเต็มในโอรีเวีย   หนึ่งปีที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายและหนึ่งปีที่แทบจะไม่มีข่าวคราวใดๆ จากซีนาร์ย

 

สี่ชีวิตในบ้านหลังน้อยท่ามกลางทุ่งโล่งต่างยินดีท่วมท้น   ผลผลิตปีแรกกลับอุดมสมบูรณ์เกินคาด   นั่นเป็นเพราะความอนุเคราะห์ของพ่อมดใจดีนามว่าดีมีน   ที่กรุณามาเยี่ยมเยือนพร้อมกับมนต์วิเศษ   ในวันที่อาเธอร์ไปรับเด็กๆ กลับมายังฟาร์มนอกเมืองพวกเขาต่างตะลึงตาค้าง   ผลผลิตในฟาร์มของเมืองซีนาร์ยสามปียังไม่มากเท่านี้   ข้าวโพดเหลืองอร่ามเต็มทุ่ง   มะเขือเทศสีแดงสดใหญ่กว่ากำปั้นของอาเธอร์เสียอีก   แม้แต่แอปเปิลที่พวกเขาปลูกเอาใจคาโอเรียหนึ่งปีกลับให้ผลมากมายจนต้องหาไม้ค้ำยันกิ่งเอาไว้

 

ในตอนแรกพวกเขาต่างกังวลใจว่าจะเก็บผลผลิตทั้งหมดได้อย่างไร   แล้วความกังวลก็หมดลงเมื่อคนจากหมู่บ้านนอกกำแพงแห่กันออกมาช่วยเหลือ   โดยไม่ยอมรับค่าตอบแทนหรือสินน้ำใจอื่นใด   อาเธอร์ทนไม่ไหวขนผลผลิตที่ได้ขึ้นเกวียนเอาไปเทตรงลานกลางหมู่บ้านถึงห้าเที่ยว   และไปข่มขู่หัวหน้าหมู่บ้านผู้ชราว่าหากนำไปคืนคงต้องมีเรื่องโกรธกันแล้ว   ที่เขาทำเช่นนี้เพราะรู้ว่าคนจากหมู่บ้านล้วนอดอยากและยากจน

 

หลังจากจัดสรรปันส่วนผลผลิตแล้วพวกเขาจึงนำส่วนที่เหลือไปขายในเมือง   ได้เงินมาพอใช้จ่ายอย่างสบายตลอดทั้งปี   และถุงทองมรดกสุดท้ายของคุณปู่ก็ยังเหลืออยู่

 

ในคืนอันแสนสบาย   ท้องฟ้าเปิดโล่งอากาศสดชื่นกลิ่นลาเวนเดอร์อบอวล   พวกเขาทั้งสี่ต่างออกมาก่อกองไฟนอกบ้านนอนเล่นดูดวงดาวพลางกินขนมปังปิ้งทาเนยสดไปพลาง  

 

ลาเวนเดอร์นั้นคาโลไรน์ผู้เป็นแม่ของเด็กทั้งสองเป็นคนนำมาปลูกไว้รอบบ้าน   ตามความเชื่อเดิมพวกเขาจะใช้ดอกลาเวนเดอร์ในพิธีฝังศพ   เพื่อปกป้องมิให้ปีศาจร้ายมาชิงเอาดวงวิญญาณไป   และด้วยความที่มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นมากมายนางผู้ไม่รู้จะทำประการใด   จึงนำลาเวนเดอร์มาปลูกรอบบ้าน   ด้วยหวังว่ามันจะปกป้องนางและครอบครัวจากสิ่งชั่วร้าย

 

 

เด็กหญิงผมสีทองคนนั้นนอนหนุนตักอาเธอร์ในมือถือแอปเปิลหวานฉ่ำ  

นางทำตาปรือฟังนิทานที่บิดากำลังเล่า

 

“ ท่านพ่อไม่เล่าเรื่องของแอลเธอลาสบ้างล่ะ ” 

 

คำถามของบุตรชายคนโต

ทำเอาอาเธอร์ถึงกับหยุดชะงักไปนาน

 

“ เจ้าอยากฟังเรื่องใดล่ะ ”     

 

ในที่สุดเขาก็เอ่ยถาม  

 

“ เรื่องอะไรก็ท่านพ่อไม่เคยเล่าอะไรเกี่ยวกับคุณอาเลยเป็นเพราะเหตุใดกัน ”

 

อาเธอร์หลับตา

คิดย้อนไปในวัยเด็ก

 

เขากับน้องชายคนเดียวต่างรักใคร่สนิทสนมกันดี

จนกระทั่งก้าวเท้าเข้าสู่ปราสาทขาว

ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

 

เมื่ออาเธอร์เข้าโรงเรียน

น้องชายตัวแสบก็ขอตามไปทั้งที่อายุไม่ถึงเกณฑ์

และดันสอบผ่านทุกขั้นตอนแบบหน้าตาเฉย

 

เป็นเพราะน้องชายนั้นเก่งกว่ามาก

สอบข้ามขั้นได้อย่างหน้าประหลาด

 

เขาเองที่ทุกคนให้ความหวัง

กลับกลายเป็นน้องชายตัวเล็กๆ ทำได้ดีกว่า

 

เสียงสรรเสริญได้เปลี่ยนทิศ

ทุกคนหันไปเอาอกเอาใจแอสเธอลาส

เขาเสียทุกอย่างรวมทั้งความรักจากบิดา

 

อาเธอร์แบกรับความกดดันมากมาย

แต่ไม่ว่าจะพยายามเพียงใดก็ไม่เคยเป็นผล

 

จากความน้อยเนื้อต่ำใจจึงกลายเป็นความเกลียดชัง

ใช่เขาเกลียดแอสเธอลาส

ผู้ที่แย่งชิงทุกอย่างไปจากเขา

 

ภาพสุดท้ายที่เห็นคือแอสเธอลาสร่วงหล่นลงสู่บึงไฟ

ปล่อยเขามีชีวิตต่อไปด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่มีวันจางหาย

น้องชายคนนี้ชั่วร้ายเสมอต้นเสมอปลายเสียจริง

 

หนุ่มใหญ่ถอนหายใจเฮือก

 

“ คืนนี้ช่างงดงามเหลือเกิน   พวกเราอย่าได้รำลึกถึงสิ่งใดที่มันเศร้าโศกเลยนะ ”

 

เขาว่า

 

“ นั่นน่ะสิ ” 

 

คาโลไรน์รีบเสริม

นางกำลังสาละวนกับขนมปังบนเตาที่กำลังส่งกลิ่นหอมกรุ่น

 

นางรู้ว่าคนเป็นสามีกำลังเสียใจ

จึงช่วยเปลี่ยนเรื่อง

 

“ ท่านพี่ฤดูหนาวปีนี้จะทำเช่นไร   อยู่กลางทุ่งก็สบายดี   เข้าในเมืองก็อบอุ่น   บ้านหลังน้อยแข็งแรงเสบียงก็มีพร้อม   ต่อให้มีหิมะมากพวกเราก็ผ่านได้สบาย   แต่ถ้าอยู่ในเมืองเด็กๆ คงได้สนุกกัน ”

 

คาโลไรน์ถามความเห็น

 

“ แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร ”

 

อาเธอร์ถามกลับ

 

“ ข้าก็แล้วแต่ท่าน   เด็กๆ ล่ะ ”

 

นางหันมาหาบุตรทั้งสอง

 

“ อยู่กลางทุ่งก็สบายแต่ขนมหวานงานเทศการประจำปีก็อร่อย ”

 

อาโอเรียกล่าวพลางยื่นแอปเปิลให้กระต่ายลูแทะ

 

“ แล้วเจ้าล่ะฟิโลโซเฟอร์ ”

 

เด็กชายทำหน้ามุ่ย

 

“ ข้าอย่างไรก็ได้ ”

 

เขาว่าด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย

เด็กชายไม่เหลือใครในโอรีเวียแล้ว

 

เพื่อนๆ ของสองเขาสหายอ้วนผอม

ฟีไลร่าเด็กหญิงแสนสวยแห่งไอโอเนียกับลูกพี่ลูกน้อง

พวกเขาไม่อยู่ที่นั่นแล้ว

 

รวมทั้งดารีลด้วย

 

เมื่อเป็นเช่นนั้น

เมื่อไม่มีพวกเขาอยู่ที่ไหนก็เหมือนๆ กัน

 

“ เอาล่ะถ้าเช่นนั้นเราจะอยู่ที่นี่กลางทุ่งหญ้าในฟาร์มของเรา   จนกว่าหิมะแรกจะมาเราค่อยเข้าเมือง   หรืออย่างน้อยต้องทันงานเทศกาลประจำปี   จริงไหมคาโอเรีย ”

 

อาเธอร์ว่า