โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ในวันที่แดดจัดสองพ่อลูกจะออกไปกลางทุ่งหญ้าตัดหญ้าลงเป็นกองๆ ตากแดดเอาไว้จนแห้งดีแล้วจึงขนมารวมกันไว้ในโรงนา   ยามเช้านั้นหมอกหนาหญ้าก็เปียกชื้นพวกเขาก็ช่วยกันตัดหญ้า   เวลาบ่ายคล้อยแดดจัดหญ้าแห้งดีพวกเขาเลือกกองที่แห้งแล้วจริงๆ ขนไปไว้   ทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาทุกๆ วันมีงานไม่ว่างเว้น

 

ส่วนคาโอเรียกับแม่นั้นง่วนอยู่ในครัวผลผลิตปีนี้มีมากมาย   พวกเขาต้องช่วยกันเก็บรักษาให้คงอยู่เป็นเสบียงไปจนพ้นฤดูหนาว   ของบางอย่างต้องตากแห้งในขณะที่บางอย่างต้องหมักดอง   ห้องใต้ดินจึงมีของกินมากมายเนยแข็งวางเป็นตั้งๆ บนชั้นกระสอบใส่มันและหัวผักกาด   ถังไม้โอ๊คบรรจุของหมักดอง   โชคดีที่อาเธอร์ขุดห้องนี้ไว้กว้างใหญ่   แต่เวลานี้กลับคับแคบเพราะเต็มไปด้วยเสบียงจนคาโลไรน์ทักท้วงว่ากะจะเก็บไว้กินยันปีหน้าหรือไร   อาเธอร์ได้แต่หัวเราะแล้วบอกว่าพวกเราคงไม่โชคดีไปตลอด   เมื่อหวนคิดถึงคืนวันอันโหดร้ายในซีนาร์ยเมื่อผลผลิตถูกทำลายจนหมดสิ้น   เขาได้แต่หวังว่าที่เก็บไว้ตอนนี้จะเพียงพอ

 

แต่ละวันที่ผ่านไปมีแต่งานกับงาน   ฟิโลโซเฟอร์ก้มหน้าทำแทบไม่หยุดพัก   ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนขยันถึงเพียงนั้นเพียงแต่ต้องการหยุดความคิดฟุ้งซ่าน   หากมีเวลาว่างก็ซ้อมฟันดาบและฝึกยิงธนูทุกวันนี้เขาทำได้ดีขึ้นมาก   บางวันแทบไม่คุยกับใครจนผู้เป็นบิดาแอบเป็นกังวลว่าเขาจะหมกมุ่นเกินไป   พอหมดวันเขาก็แทบคลานขึ้นไปนอนบนห้องใต้หลังคา   แต่ยังไม่วายหยิบดาบสีเงินออกมาเช็ดถูทำความสะอาดจากนั้นจึงวางไว้ข้างเตียง   พลางคิดถึงเจ้าของดาบว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน   เขาจ้องอยู่อย่างนั้นจนหลับไปพร้อมกับความฝันที่วุ่นวายสับสน   มันมีทั้งหน้าผาสูงชัน   เปลวไฟที่ร้อนแดง   ร่างเงาบิดเบี้ยวแปลกประหลาดและแสงสีแดงสุดอำหิต

 

 

           

            ในตอนสายของวันหนึ่งขณะที่เด็กชายชาวซีนาร์ยกำลังช่วยผู้เป็นบิดาตัดหญ้า   ได้มีขบวนเกวียนขบวนหนึ่งมุ่งหน้ามาที่บ้านของเขา   นั่นเป็นเหตุการณ์แปลกประหลาดเพราะบ้านน้อยหลังนี้ไม่ค่อยมีแขก   โดยเฉพาะที่แห่กันมาหลายสิบคนยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย  

 

พวกเขาทั้งสองจึงวางมือจากงานที่ทำอยู่   กระโดดขึ้นม้าแล้วควบกลับไปยังบ้านหลังน้อย   ด้วยความสงสัยว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

 

เมื่อไปถึงจึงพบว่าแขกที่มานั้นมิใช่ใครที่ไหนเลย   แต่เป็นเหล่าเพื่อนๆ ทั้งสี่ของฟิโลโซเฟอร์นั่นเองและเป็นเพราะฟีไลร่ามีคนคุ้มกันมาด้วย   ขบวนเกวียนที่เดินทางมาจึงใหญ่โตพอสมควร  

 

อาเธอร์รู้โดยสัญชาตญาณ   ว่าเหล่าผู้ติดตามของเด็กหญิงผมสีเงินคนนี้   ล้วนแล้วแต่เป็นทหารรับจ้างฝีมือดี   เขาได้เก็บความประหลาดใจเอาไว้พร้อมกับคาดเดาว่าตระกูลของนางคงร่ำรวยไม่น้อย       

 

“ ไง  เจ้าเด็กบ้านทุ่งสบายดีหรือ   คงไม่สินะ   ทำงานหนักในไร่ตามลำพังแบบนี้คงคิดถึงพวกเราสิท่า ”

 

โลธอร์ร้องทักขึ้นก่อน

 

“ ก็ต้องคิดถึงอยู่แล้ว ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยกล่าวยิ้มๆ

 

“ ข้าชวนแล้วเจ้าไม่ไปเองโทษใครไม่ได้นะเลยพลาดเรื่องสนุกเลย ”

 

เด็กร่างอ้วนคนนั้นว่า

 

“ พวกเราไปงานศพ ”

 

อีเลียสพูดเสียงรอดไรฟัน

 

“ อย่าทำเหมือนงานรื่นเริง   ไร้มารยาทสิ้นดี ”

 

โลธอร์คอตก

พลางทำเสียงอุบอิบ

 

“ ใช่เละไม่เป็นท่าเลย   งานศพเกือบจะกลายเป็นงานสยองไปเสียแล้ว   ข้าจะทำท่าเช่นไรก็ไม่สำคัญหรอก ”

 

เขากล่าว

 

“ พูดอะไรของเจ้าน่ะโลธอร์พิลึกจริง   หรือผิดหวังที่ไม่ได้ไปงานสมรส   ส่วนข้าน่ะภาระเยอะเจ้าเองก็รู้ถึงอยากไปแทบตายก็ทำตามใจตนเองไม่ได้ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

ในช่วงปิดภาคเรียนนี้เอง   ฟีไลร่ากับอีเลียสได้รับเชิญให้เข้าร่วมพิธีฝังพระศพของเจ้าหญิงลูเซียน่าที่อันดอรีสอันเป็นเมืองเกิด   โลธอร์นั้นได้ติดตามเพื่อนๆ ไปแม้เขาจะเป็นแค่บุตรชายคนเดียวของหัวหน้าเผ่าที่ห่างไกล   แต่ก็เทียบเท่าได้กับรัชทายาทแห่งกษัตริย์   ส่วนฟีไลร่าก็เป็นทายาทตระกูลค้าขายที่มั่งคั่งที่สุดในไอโอเนียและอีเลียสก็เป็นหลานชายของที่ปรึกษาแห่งกษัตริย์ผู้โด่งดัง  

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยคนนี้เป็นแค่ลูกชาวนาฐานะยากจน   โชคดีที่มีถุงทองของคุณปู่ช่วยเอาไว้ทำให้พอมีพอกินขึ้นมาบ้าง   แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนๆ แล้วก็ยังเป็นยาจกอยู่ดี   ดังนั้นงานพิธีที่ยิ่งใหญ่นั้นต่อให้อยากไปเพียงใด   ก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิด  

 

“ เด็กๆ จ๊ะ หิวกันหรือยังที่นี่มีเสบียงเพียงพอ   แต่ในเมื่อมีคนมามากมายเช่นนี้   เกรงว่าข้าคงต้องการคนช่วยทำครัว ”

 

คาโลไรน์เอ่ยขึ้น

ทำให้ฟิโลโซเฟอร์ที่กำลังจะเอ่ยถามถึงดารีล

ต้องเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน

 

เด็กๆ ต่างเข้าไปในครัว

ทำให้ครัวที่เล็กอยู่แล้วกลับแคบลงไปอีก

แต่พวกเขาก็สนุกสนานกัน

ในการร่วมกันเตรียมอาหารกลางวัน

 

“ พวกเราหิวกันมากเลย ”

 

โลธอร์เอ่ยขึ้นในคราวหนึ่ง

 

“ รู้สึกว่ากินอะไรก็ไม่อิ่มสบายท้องเท่าอาหารที่นี่ ”

 

คำพูดนั้นทำเอาคาโลไรน์ยิ้มแก้มปริ

 

“ เจ้ามันตะกละ   เห็นกินที่ไหนก็หมดชามทั้งนั้นแล้วยังมาบ่นว่าหิว ”

 

สหายร่างผอมของเขาประณาม

 

“ แล้วไปไงมาไง   ถึงมีทหารตามอารักขาขนาดนี้ ”

 

คาโอเรียถามขึ้นบ้าง

นางกำลังสาละวนกับการปอกเปลือกมันฝรั่ง

 

“ แหมก็คนสำคัญเช่นข้าจะเดินทางไกลทั้งทีไม่อลังการได้หรือ ”

 

โลธอร์ว่า

พลางเดินเข้าไปยืนในท่าที่คิดว่าสง่างามที่สุด

ต่อหน้านาง

ทำเอาเด็กหญิงผมทองหัวเราะร่า

 

“ สำคัญตายล่ะ ”

 

อีเลียสค้อนเข้าให้

 

ฟีไลร่าได้แต่ยิ้มๆ แล้วไม่พูดอะไร

ส่วนลูกพี่ลูกน้องผิวเข้มคนนั้น

ก็ส่ายหน้าแล้วทำงานในส่วนของตนเองต่อไป

 

การทำอาหารเลี้ยงเด็กๆ ทั้งหกก็มากมายแล้ว

เมื่อนับรวมผู้ติดตามเข้าไปอีก

ก็ราวกับงานเลี้ยงขนาดย่อมเลยทีเดียว

 

“ บ้านของพวกเจ้าสุขสบายเหลือเกิน ”

 

ฟีไลร่ากล่าวชมด้วยความจริงใจ

 

พวกเขารับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว

และกำลังออกเดินเที่ยวเล่นในทุ่งหญ้า

 

“ ไม่รู้สิ   แต่ข้าว่าข้าชอบในเมืองมากกว่า   ข้าไม่ได้หมายถึงบ้านเจ้าไม่ดีนะ ”

 

อีเลียสว่า

 

“ ข้าเข้าใจ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์บอก

 

“ แต่ข้าชอบทั้งหมด   ทุกที่ล้วนมีมุมดีๆ เป็นของตนเอง มนุษย์เองก็เช่นกันมีทั้งด้านสว่างและมืดมิด   ถ้าเรายอมรับทั้งหมดได้ก็ง่านที่จะเปิดใจรับใครสักคน ”

 

เด็กร่างอ้วนว่า

 

“ แต่ข้าชอบที่นี่   มันมีอิสระราวกับว่าข้าจะสามารถโบยบินได้ ”

 

ฟีไลร่าพูด

นางวิ่งฝ่าไปในทุ่งหญ้า

ท่ามกลางสายลมและแสงแดด

งดงามอ่อนหวานราวกับผีเสื้อโบยบิน

เด็กหญิงผมสีเงินดูเป็นสุขอย่างแท้จริง

 

“ เช่นนั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่สิอยู่นานๆ เลยก็ได้ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์บอก

 

“ พูดจริงหรือเปล่า ”

 

นางตะโกนกลับมาถาม

 

“ จริงสิ ”

 

เด็กชายยืนยัน

 

“ เจ้าใจดีที่สุดในโลกเลย ”

 

ฟีไลร่าวิ่งกลับมา

พร้อมกับดอกหญ้าสีสดในมือ

ยื่นไปให้เขา

 

เด็กชายร่างอ้วนทำตาโต

แต่คู่หูของเขาผลักให้เขาหันหน้าไปทางอื่น

พลางบ่นบางอย่างออกมา

 

คาโอเรียยกมือปิดตาให้กระต่ายลู

 

“ เอางี้เลยหรือ ”

 

นางว่า