บ้านคณินธร

ณ ห้องทำงานของคณินธร
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
*เชิญ…*
คณินธรจ้องมองคนที่กำลังเดินเข้าห้องมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนที่เขาจะหันกลับไปสนใจกับงานของเขาต่อ
*พี่คณินไม่แปลกใจเลยหรือค่ะว่าสินีมาหาพี่คณินทำไม*
*ทำไมผมต้องแปลกใจด้วย*
*แสดงว่าไม่มีใครบอกพี่คณินใช่ไหมค่ะว่าสินีไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว*
*………*
เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากคณินธร เขานั่งทำงานของเขาต่อไป เขาทำเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ยินในสิ่งที่สินีถามอย่างนั้น
ถึงแม้ว่าสินีจะรู้สึกเจ็บใจที่คณินธรไม่สนใจเธอ แต่เธอก็สามารถปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้ เพราะเธอคิดว่าเธอนั้นถือไพ่เหนือกว่าคณินธรอยู่หนึ่งใบ
*ช่างเถอะค่ะ...ทุกคนที่นี่ไม่เคยเห็นหัวสินีกันอยู่แล้วนี่ค่ะ*           
*คุณมีธุระอะไรก็รีบพูดมาเถอะ ผมมีธุระต้องออกไปข้างนอก*
*ไม่อยากเห็นหน้าสินีขนาดนั้นเลยหรือค่ะ...ก็ได้ค่ะ สินีมาเพื่อยื่นข้อเสนอที่ดีสำหรับพี่คณินแล้วก็อะตอมค่ะ*
*ข้อเสนออะไร*
*อ่านเองสิค่ะ สินีให้ทนายจัดการพิมพ์มาให้พี่คณินอ่านโดยเฉพาะเลยละค่ะ*
สินีพูดพร้อมกับส่งเอกสารในมือของเธอให้กับคณินธร เมื่อคณินธรเปิดเอกสารอ่านสินีก็ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานของคณินธรทันที
*ช่วยนั่งที่เก้าอี้ด้วย*
*พี่คณินไม่หวั่นไหวบ้างเลยหรือค่ะ*
สินีพูดพร้อมกับค่อยๆ เลื่อนกระโปรงของเธอขึ้นอย่างช้าๆ
*สินี...นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่*
คณินธรพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินจากโต๊ะทำงานไปยืนที่กลางห้องทันที
*พี่คณินกลัวจะเผลอใจให้สินีหรือค่ะ ยืนซะห่างเชียว*
สินีพูดพร้อมกับเดินเข้าหาคณินธรทีละก้าว ทีละก้าว
*คุณหยุดอยู่ตรงนั้นละ ถ้าคุณไม่หยุดวันนี้เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว*
*เฮ้อ! หมดสนุกเลย ก็ได้ค่ะ สินีจะรอให้พี่คณินอ่านเอกสารให้จบก่อน แล้วเราค่อยมาเล่นอะไรสนุกๆ กันนะค่ะ*
สินีพูดพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของคณินด้วยสายตาหวานเยิ้มจนคณินธรรู้สึกอึดอัดขึ้นมาได้เหมือนกัน
ทางด้านนิชา
นิชากำลังแกล้งเดินผ่านไปผ่านมาอยู่ที่หน้าห้องทำงานของคณินธร ในยามปลอดคนเธอก็เข้าไปแนบหูฟังบทสนทนาระหว่างคณินธรกับสินีแต่เธอก็ไม่ค่อยจะได้ยินนัก เพราะเธอต้องคอยระวังพวกแม่บ้านที่กำลังเข้าไปทำความสะอาดตามห้องต่างๆ จะออกมาพบเธอเข้า
*คุณครูทำอะไรอยู่หรือครับ*
*กำลังแอบฟังคนคุยกันไงละ*
*จริงหรือครับ*
*ว้าย! ไม่ใช่นะไม่ใช่*
เมื่อนิชานึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกไปเธอก็รีบเอามือปิดปากของเธอเพราะกลัวว่าคนที่อยู่ด้านในจะได้ยิน แล้วเธอก็รีบพาเด็กชายชานนท์กลับไปที่ห้องนอนของเธอ
*อะตอม...นี่เธอไปยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่*
*ตั้งแต่เมื่อไหร่ผมคงบอกไม่ได้ แต่ผมรู้ว่าผมยืนมองคุณครูอยู่นานมาก*
*แล้วอะตอมไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นครับ*
*ตอนแรกผมลงไปตามหาคุณครูที่ห้องครัว แต่ป้าอุ่นบอกว่าคุณครูไม่อยู่ ผมก็เลยคิดว่าคุณครูน่าจะอยู่ที่ห้องเรียน แต่ผมก็ไม่เจอคุณครูอีก ผมก็เลยคิดว่าคุณครูน่าจะอยู่ที่ห้องทำงานของคุณพ่อ*
*เธอก็เลยมาตามหาครู*
*ครับ...แล้วผมก็เห็นคุณครูกำลังเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าห้องทำงานของคุณพ่อ ผมมองตามคุณครูจนผมรู้สึกเวียนหัว ผมก็เลยเข้าไปถามคุณครูนั่นละครับ คุณครูมาเดินอยู่ที่หน้าห้องทำงานของคุณพ่อทำไมหรือครับ* 
*เอ่อ!...คือว่า...*
*คุณครูมีธุระจะคุยกับคุณพ่อใช่ไหมครับ*
*ใช่จ๊ะ...ใช่*
*แล้วทำไมคุณครูถึง....*
*คืออย่างนี้นะอะตอม...เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ อะตอมยังไม่ต้องรู้หรอกนะครับ*
*ถ้าคุณครูไม่บอก...ผมจะบอกคุณพ่อว่าคุณครูแอบมองคุณพ่อที่หน้าประตู*
*อย่านะอะตอม...ครูแค่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณพ่อของอะตอม...แต่ว่าครูยังไม่กล้าเข้าไปก็เท่านั้นเอง*
*ถ้าอย่างนั้นผมจะเป็นคนบอกคุณพ่อให้เองครับ*
พูดจบอะตอมก็วิ่งออกจากห้องนอนแล้ววิ่งตรงไปยังห้องทำงานของคณินธรทันที
*อะตอมอย่าไปนะ อะตอมหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ อะตอม*
นิชาพยายามพูดห้ามปรามอะตอมแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะอะตอมวิ่งออกไปไกลแล้ว เธอจึงรีบวิ่งตามอะตอมไปทันที