บ้านคณินธร

ณ ห้องทำงานของคณินธร

เมื่ออะตอมวิ่งมาถึงที่หน้าห้องทำงานของคณินธรอะตอมก็เคาะประตูเรียกคณินธรทันที

*คุณพ่อครับ คุณพ่อ เปิดประตูหน่อยครับ ผมมีเรื่องจะบอกครับ*

*เข้ามาสิอะตอม*

เมื่อได้รับอนุญาตเด็กชายชานนท์ก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที

*อะตอม...ไม่นะ*

นิชาพูดขึ้นทันทีที่วิ่งตามอะตอมเข้ามาในห้องของคณินธร

*คุณเป็นอะไรไปนิชาทำไมคุณต้องวิ่งไล่ตามอะตอมด้วย ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้นะคุณนี่*

*ก็ฉัน...ไม่มีอะไรค่ะ*

*มีสิครับ คุณครูแอบมองคุณพ่ออยู่ที่หน้าประตูเป็นชั่วโมงแล้วครับ แล้วก็บอกผมว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณพ่อแต่ไม่กล้าเข้ามาครับ*

*จริงเหรอ…*

คณินธรถามอะตอมแต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่นิชาเหมือนกำลังถามนิชาทางสายตาว่าเด็กชายชานนท์พูดจริงหรือไม่ แต่นิชาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

*ครับ*

*คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอ*

คราวนี้คณินธรหันไปถามนิชาตรงๆ

*เอ่อ! คือว่า คุณสินีไม่ได้อยู่ที่ห้องนี้หรือค่ะ ฉันกำลังตามหาตัวเธออยู่ค่ะ*

*คุณกำลังตามหาสินีจริงๆ หรือนิชา*

คณินธรพูดพร้อมกับเดินมายืนตรงหน้านิชา

*จะ จะ จริงค่ะ*

นิชาตอบติดๆ ขัดๆ เพราะเธอรู้สึกอึดอัดที่ต้องพูดโกหกในขณะที่คณินธรกำลังจ้องมองใบหน้าของเธอในระยะใกล้ชิดแบบนี้

*เธอกลับไปแล้ว*

*ไปไหนค่ะ*

*ผมจะรู้ไหมละ ถ้าคุณอยากจะรู้คุณก็โทรไปถามเธอสิ*

*นี่คุณ…*

*อย่าทะเลาะกันได้ไหมครับ...ผมยังอยู่ตรงนี้นะครับ*

*พ่อขอโทษด้วยนะอะตอม แต่ตอนนี้พ่อมีธุระสำคัญที่จะต้องคุยกับคุณครู อะตอมกลับไปที่ห้องก่อนได้ไหมครับ*

*ได้ครับ แต่คุณพ่อต้องสัญญากับอะตอมก่อนนะครับว่าจะไม่ทะเลาะกับคุณครู*

*ได้ครับ พ่อให้สัญญา...เรามาเกี่ยวก้อยสัญญากันนะ*

*ครับ*

ภาพพ่อลูกเกี่ยวก้อยสัญญากันนั้นช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง

นิชาคิดในใจพร้อมกับมองภาพตรงหน้าจนเพลินเธอจึงไม่รู้ตัวว่าเด็กชายชานนท์นั้นกลับห้องไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะในห้องทำงานของคณินธรตอนนี้มีเพียงแค่นิชากับคณินธรสองคนเท่านั้น

*นิชา...นิชา...*

*ค่ะ…*

*คุณเป็นอะไรไป ผมเรียกคุณหลายรอบแล้วนะ คุณไม่สบายหรือเปล่าเห็นยืนยิ้มอยู่คนเดียว*

*ฉันไม่ได้บ้านะ*

*ผมก็ไม่ได้บอกว่าคุณบ้าสักหน่อย*

*ก็คุณว่าฉันยืนยิ้มคนเดียว*

*โอเค ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณแล้ว ผมว่าเราสองคนมาทำสัญญาสงบศึกชั่วคราวกันดีกว่า*

*คุณพูดเรื่องอะไรของคุณค่ะ สมองคุณกระทบกระเทือนหรือไงค่ะ*

คณินธรผิดปกติจริงๆ เพราะหลังจากที่สินีออกจากห้องทำงานของเขาไปเขาก็รู้สึกเครียดขึ้นมาจนต้องใช้แอลกอฮอล์เป็นตัวช่วยให้ลืมความเครียดนั้น แต่คณินธรก็ดื่มได้เพียงแก้วเดียวเท่านั้นเพราะอะตอมมาเคาะประตูเรียกเขาเสียก่อน กลิ่นแอลกอฮอล์ในตัวเขาจึงไม่แรงมาก นิชาจึงยังไม่ได้กลิ่นแต่ถ้าอยู่ใกล้ชิดกันเกินกว่านี้นิชาต้องได้กลิ่นแอลกอฮอล์อย่างแน่นอน

*ผมปกติดี*

*เฮ้อ! เอาเป็นว่าคุณมีอะไรจะพูดกับฉันก็รีบๆ พูดมาเถอะค่ะ ฉันจะได้ไปทำงานต่อ*

*คุณรังเกียจผมใช่ไหม คุณถึงไม่ยอมแต่งงานกับผมสักที*

วันนี้เขาเป็นอะไรของเขานะ ถึงได้พูดจาแปลกๆ

นิชาคิดในใจ แล้วความสงสัยของนิชาก็กระจ่างทันทีที่คณินธรเดินเข้ามาจับร่างบางของเธอเขย่าอย่างแรงจนนิชาหัวสั่นหัวคลอนเลยทีเดียว

เขาดื่มเหล้านี่เอง ถึงได้พูดจาแปลกๆ มีกลิ่นเหล้าอ่อนๆ ลอยมาจากตัวของเขาด้วย

*คุณดื่มเหล้าหรือค่ะ ปกติคุณไม่เคยดื่มนี่นา วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ค่ะ*

*คุณอยากรู้จริงๆ เหรอ ถ้าคุณรู้ คุณจะช่วยผมไหม นิชา*

แววตาที่เคยคมดุของคณินธรแปรเปลี่ยนเป็นแววตาอ้อนวอน และปวดร้าว ผสมปนเปกัน ตอนนี้เขาเหมือนเสือที่กลายร่างเป็นลูกแมวอย่างนั้น

วันนี้เขาดูน่าสงสารจริงๆ เลย...ไม่ได้...ไม่ได้... ตั้งสติหน่อยนิชา ไม่อย่างนั้นเธออาจจะโดนเขาหลอกก็ได้นะ

*วันนี้คุณสินีมาพูดเรื่องอะไรกับคุณหรือค่ะ*

*คุณก็รู้อยู่แล้วนี่นา คุณแค่ต้องการความมั่นใจจากผมเท่านั้น ใช่ไหมละ*

*แล้วฉันจะรู้ไหมละ ฉันไม่ได้มีหูทิพย์ตาทิพย์นะจะได้รู้ทุกเรื่อง*

*เรื่องระหว่างเรา*

*ทำไมค่ะ*

*เราต้องแต่งงานกันโดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นอะตอมเดือดร้อนแน่*

*เดือดร้อนยังไงค่ะ คุณคณิน คุณคณิน พูดให้รู้เรื่องก่อนสิค่ะ คุณคณิน คุณเป็นอะไรของคุณเนี่ย*

นิชาจำเป็นต้องรับร่างอันไร้สติของคณินธรเอาไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะว่าหลังจากที่คณินธรพูดจบประโยคนั้นเขาก็หมดสติไป แถมร่างอันสูงใหญ่ของเขานั้นยังเอนมาหาร่างบางของนิชาอย่างพอดิบพอดีอีกด้วย และถ้ามีใครเข้ามาเห็นทั้งสองคนในตอนนี้ก็คงจะเข้าใจผิดคิดว่าทั้งสองคนกำลังยืนกอดกันอย่างแน่นอน

*คนบ้ารู้ตัวว่าดื่มไม่ได้แล้วยังจะดื่มเข้าไปอีก โอ๊ย! ทำไมถึงได้ตัวหนักแบบนี้นะ เราคงพาเขากลับไปนอนที่ห้องไม่ได้แน่ ให้เขานอนที่โซฟาในห้องทำงานไปก่อนก็แล้วกัน*

คิดได้ดังนั้นนิชาก็พยุงร่างของคณินธรไปนอนที่โซฟา หลังจากที่จัดท่านอนให้คณินธรเสร็จเรียบร้อยแล้ว นิชาก็เดินลงไปที่ห้องครัว เธอนำกะละมังใส่น้ำเย็นแล้วยกขึ้นไปที่ห้องของเธอ เมื่อถึงห้องของเธอเธอก็เข้าไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กในตู้เสื้อผ้าของเธอก่อนที่เธอจะเดินกลับไปยังห้องทำงานของคณินธร นิชาใช้ผ้าชุบน้ำเย็นประคบลงบริเวณใบหน้าของคณินธรอยู่หลายรอบ ก่อนที่เธอจะเผลอหลับไป