บ้านคณินธร

ณ ห้องทำงานของคณินธร

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

*เชิญ…*

คณินธรจ้องมองคนที่กำลังเดินเข้าห้องมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนที่เขาจะหันกลับไปสนใจกับงานของเขาต่อ

*พี่คณินไม่แปลกใจเลยหรือค่ะว่าสินีมาหาพี่คณินทำไม*

*ทำไมผมต้องแปลกใจด้วย*

*แสดงว่าไม่มีใครบอกพี่คณินใช่ไหมค่ะว่าสินีไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว*

*………*

เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากคณินธร เขานั่งทำงานของเขาต่อไป เขาทำเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ยินในสิ่งที่สินีถามอย่างนั้น

ถึงแม้ว่าสินีจะรู้สึกเจ็บใจที่คณินธรไม่สนใจเธอ แต่เธอก็สามารถปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้ เพราะเธอคิดว่าเธอนั้นถือไพ่เหนือกว่าคณินธรอยู่หนึ่งใบ

*ช่างเถอะค่ะ...ทุกคนที่นี่ไม่เคยเห็นหัวสินีกันอยู่แล้วนี่ค่ะ*           

*คุณมีธุระอะไรก็รีบพูดมาเถอะ ผมมีธุระต้องออกไปข้างนอก*

*ไม่อยากเห็นหน้าสินีขนาดนั้นเลยหรือค่ะ...ก็ได้ค่ะ สินีมาเพื่อยื่นข้อเสนอที่ดีสำหรับพี่คณินแล้วก็อะตอมค่ะ*

*ข้อเสนออะไร*

*อ่านเองสิค่ะ สินีให้ทนายจัดการพิมพ์มาให้พี่คณินอ่านโดยเฉพาะเลยละค่ะ*

สินีพูดพร้อมกับส่งเอกสารในมือของเธอให้กับคณินธร เมื่อคณินธรเปิดเอกสารอ่านสินีก็ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานของคณินธรทันที

*ช่วยนั่งที่เก้าอี้ด้วย*

*พี่คณินไม่หวั่นไหวบ้างเลยหรือค่ะ*

สินีพูดพร้อมกับค่อยๆ เลื่อนกระโปรงของเธอขึ้นอย่างช้าๆ

*สินี...นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่*

คณินธรพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินจากโต๊ะทำงานไปยืนที่กลางห้องทันที

*พี่คณินกลัวจะเผลอใจให้สินีหรือค่ะ ยืนซะห่างเชียว*

สินีพูดพร้อมกับเดินเข้าหาคณินธรทีละก้าว ทีละก้าว

*คุณหยุดอยู่ตรงนั้นละ ถ้าคุณไม่หยุดวันนี้เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว*

*เฮ้อ! หมดสนุกเลย ก็ได้ค่ะ สินีจะรอให้พี่คณินอ่านเอกสารให้จบก่อน แล้วเราค่อยมาเล่นอะไรสนุกๆ กันนะค่ะ*

สินีพูดพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของคณินด้วยสายตาหวานเยิ้มจนคณินธรรู้สึกอึดอัดขึ้นมาได้เหมือนกัน

ทางด้านนิชา

นิชากำลังแกล้งเดินผ่านไปผ่านมาอยู่ที่หน้าห้องทำงานของคณินธร ในยามปลอดคนเธอก็เข้าไปแนบหูฟังบทสนทนาระหว่างคณินธรกับสินีแต่เธอก็ไม่ค่อยจะได้ยินนัก เพราะเธอต้องคอยระวังพวกแม่บ้านที่กำลังเข้าไปทำความสะอาดตามห้องต่างๆ จะออกมาพบเธอเข้า

*คุณครูทำอะไรอยู่หรือครับ*

*กำลังแอบฟังคนคุยกันไงละ*

*จริงหรือครับ*

*ว้าย! ไม่ใช่นะไม่ใช่*

เมื่อนิชานึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกไปเธอก็รีบเอามือปิดปากของเธอเพราะกลัวว่าคนที่อยู่ด้านในจะได้ยิน แล้วเธอก็รีบพาเด็กชายชานนท์กลับไปที่ห้องนอนของเธอ

*อะตอม...นี่เธอไปยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่*

*ตั้งแต่เมื่อไหร่ผมคงบอกไม่ได้ แต่ผมรู้ว่าผมยืนมองคุณครูอยู่นานมาก*

*แล้วอะตอมไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นครับ*

*ตอนแรกผมลงไปตามหาคุณครูที่ห้องครัว แต่ป้าอุ่นบอกว่าคุณครูไม่อยู่ ผมก็เลยคิดว่าคุณครูน่าจะอยู่ที่ห้องเรียน แต่ผมก็ไม่เจอคุณครูอีก ผมก็เลยคิดว่าคุณครูน่าจะอยู่ที่ห้องทำงานของคุณพ่อ*

*เธอก็เลยมาตามหาครู*

*ครับ...แล้วผมก็เห็นคุณครูกำลังเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าห้องทำงานของคุณพ่อ ผมมองตามคุณครูจนผมรู้สึกเวียนหัว ผมก็เลยเข้าไปถามคุณครูนั่นละครับ คุณครูมาเดินอยู่ที่หน้าห้องทำงานของคุณพ่อทำไมหรือครับ* 

*เอ่อ!...คือว่า...*

*คุณครูมีธุระจะคุยกับคุณพ่อใช่ไหมครับ*

*ใช่จ๊ะ...ใช่*

*แล้วทำไมคุณครูถึง....*

*คืออย่างนี้นะอะตอม...เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ อะตอมยังไม่ต้องรู้หรอกนะครับ*

*ถ้าคุณครูไม่บอก...ผมจะบอกคุณพ่อว่าคุณครูแอบมองคุณพ่อที่หน้าประตู*

*อย่านะอะตอม...ครูแค่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณพ่อของอะตอม...แต่ว่าครูยังไม่กล้าเข้าไปก็เท่านั้นเอง*

*ถ้าอย่างนั้นผมจะเป็นคนบอกคุณพ่อให้เองครับ*

พูดจบอะตอมก็วิ่งออกจากห้องนอนแล้ววิ่งตรงไปยังห้องทำงานของคณินธรทันที

*อะตอมอย่าไปนะ อะตอมหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ อะตอม*

นิชาพยายามพูดห้ามปรามอะตอมแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะอะตอมวิ่งออกไปไกลแล้ว เธอจึงรีบวิ่งตามอะตอมไปทันที