บ้านคณินธร

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

*เชิญทานอาหารได้แล้วค่ะคุณ....*

นิชาหยุดคำพูดของเธอลงเพียงเท่านั้นเมื่อเธอเห็นว่าคณินธรกำลังนอนหลับสบายอยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขก นิชาค่อยๆ เดินไปนั่งลงข้างๆ เหมือนต้องมนต์ เพราะใบหน้ายามหลับใหลของคณินธรนั้นช่างน่ามองยิ่งนัก น่ามองมากกว่าตอนที่เขาส่งสายตาคมดุมาให้เธอเป็นไหนๆ

*เวลาคุณหลับนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ*

*แล้วคุณรักผมไหมละ*

นิชาตกใจรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ก็เดินหนีไปจากตรงนั้นไม่ได้เพราะคณินธรจับข้อมือบางของเธอไว้มั่นพร้อมกับจ้องมองใบหน้าสวยหวานนิ่งนานเหมือนกำลังรอคอยคำตอบจากนิชาอยู่แต่นิชาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แกล้งพูดเรื่องอื่นไป

*เอ่อ! ฉันขอโทษค่ะที่ทำให้คุณตื่น พอดีฉันทำอาหารเสร็จแล้ว ฉันก็เลยจะมาปลุกคุณให้ไปทานอาหารตอนที่มันกำลังร้อนอยู่นะค่ะ*

นิชาพูดพร้อมกับพยายามแกะมือของคณินธรออกจากการจับกุมข้อมือบางของเธอ แต่ก็ไม่เป็นผล

*คุณจะรีบไปไหนละ...คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผมเลยนะ*

*คำถามอะไรของคุณ...ฉันไม่รู้เรื่อง..คุณคณินปล่อยฉันได้แล้วค่ะเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดีนะค่ะ*

*คุณไม่กลัวเสียชื่อเสียงไม่ใช่หรือไง*

*คุณคณิน...ปล่อยค่ะ*

นิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้นมาเล็งกน้อย

*ถ้าคุณกลัวเสียชื่อเสียง...ทำไมคุณถึงไม่ยอมจดทะเบียนสมรสกับผมละ*

*ฉันมีเหตุผลของฉันค่ะ*

*ก็ได้...ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ แต่ผมก็อยากให้คุณตัดสินใจใหม่...แล้วผมก็อยากให้คุณมองในมุมของอะตอมมากกว่าเรื่องระหว่างเราสองคน*

คำพูดของคณินธรทำให้นิชานิ่งไปพักหนึ่งก่อนที่เธอจะพูดตอบคณินธรกลับไป

*ฉันเคยบอกคุณหลายครั้งแล้วนะค่ะว่าฉันขอเวลาคิดก่อน*

*ก็ได้…ผมจะให้เวลาคุณ*

*แล้วคุณก็ต้องสัญญาด้วยว่าเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีกจนกว่าฉันจะพร้อม*

*ได้...ผมรับปากคุณ*

คณินธรพูดพร้อมกับปล่อยข้อมือบางของนิชาให้เป็นอิสระ

*ขอบคุณค่ะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะค่ะ*

*เดี๋ยวก่อนนิชา*

คณินธรพูดขึ้นหลังจากที่นิชาก้าวเดินไปได้เพียงสามก้าวเท่านั้น

*ค่ะ*

*ขอบคุณสำหรับอาหาร*

คณินธรพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กับนิชา

*ค่ะ…คนบ้าขอบคุณอย่างเดียวก็พอแล้ว ทำไมเขาจะต้องมาส่งยิ้มอ่อนโยนแบบนั้นให้เราด้วยนะ ชอบมาทำให้หัวใจเราหวั่นไหวอยู่เรื่อย บ้าที่สุดเลย*

ประโยคหลังนี้นิชาพูดบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่เธอจะเดินยิ้มขึ้นบ้านไปอย่างอารมณ์ดี

อีกด้านหนึ่งของบ้าน

*คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ...ป้าจะดูแลที่นี่เป็นอย่างดี ป้าจะไม่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบวันนั้นขึ้นมาอีกแน่นอนค่ะ พักผ่อนให้มากๆ นะค่ะ อย่าคิดมาก ส่วนเรื่องคุณคณินคุณจะให้ป้าจัดการอย่างไรค่ะ...ค่ะได้ค่ะป้าจะจัดการอย่างที่คุณต้องการค่ะ ป้าวางสายก่อนนะค่ะ*

เมื่อวางสายแล้วป้าอุ่นก็เก็บซ่อนโทรศัพท์เครื่องนั้นเอาไว้อย่างมิดชิดเหมือนกับกลัวว่าจะมีใครมาเห็นโทรศัพท์เครื่องนั้นอย่างนั้นละ

เช้าวันใหม่

*วันนี้คุณครูตื่นเช้าจังเลยนะค่ะ*

*ค่ะ...นิตั้งใจจะทำอาหารเช้าไปง้ออะตอมนะค่ะ...นิไม่ได้อยู่สองวันไม่รู้งอนนิหรือเปล่า*

*ไม่หรอกค่ะ คุณหนูเข้าใจค่ะว่าคุณครูมีธุระ*

*ถ้าเป็นอย่างที่ป้าอุ่นพูดก็ดีสิค่ะ...แล้วคุณสินีละค่ะเธอมาคุยกับอะตอมบ้างหรือเปล่าค่ะ*

*คุณสินีไม่อยู่หรอกค่ะ*

*อะไรนะค่ะ...*

*หลังจากที่คุณคณินกับคุณครูเดินทางเข้ากรุงเทพฯ คุณสินีเธอก็หายออกจากบ้านไปเหมือนกันค่ะ*

*คุณสินียังไม่กลับมาหรือค่ะ*

*ค่ะ*

*น่าสงสารอะตอมจังเลยนะค่ะ*

*ไม่ต้องสงสารหรอกค่ะ ดูท่าคุณหนูจะชอบมากค่ะเวลาที่คุณสินีไม่อยู่*

*อย่างนั้นหรือค่ะ*

*ใช่ค่ะ*

บทสนทนาของทั้งสองคนต้องจบลงเพียงเท่านั้นเมื่อมีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าบ้าน

*พี่คณินค่ะ พี่คณิน พี่คณินอยู่ไหนค่ะ สินีรู้นะค่ะว่าพี่คณินอยู่บ้าน เรามีเรื่องต้องคุยกันค่ะ*

*เสียงของคุณสินีใช่ไหมค่ะป้าอุ่น*

*ใช่ค่ะ*

*เธอมีธุระกับคุณคณิน...เราจะออกไปดีไหมค่ะ*

*ป้าออกไปเองค่ะ คุณครูไม่ต้องออกไปหรอกนะค่ะ*       

*ค่ะ*

เมื่อป้าอุ่นเดินออกไปจากห้องครัวนิชาก็แอบเดินตามไปห่างๆ นิชารีบแอบหลังต้นเสาเมื่อเห็นว่าป้าอุ่นเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของสินีแล้ว

*คุณคณินไม่อยู่ค่ะ*

*โกหก...ฉันเห็นรถของพี่คณิน...แสดงว่าวันนี้พี่คณินไม่ได้ไปทำงาน*

*คุณมีธุระอะไรกับคุณคณินหรือค่ะ*

*ทำไมฉันต้องบอกป้าด้วย ฉันจะพูดกับพี่คณินคนเดียวเท่านั้น หลบไป*

*ก็ได้ค่ะ แต่ฉันอนุญาตให้แค่คุณคนเดียวเท่านั้นนะค่ะส่วนคนติดตามของคุณเชิญที่ห้องรับแขกค่ะ*

ป้าอุ่นพูดพร้อมกับยอมหลีกทางให้สีนีแต่โดยดี เพราะป้าอุ่นไม่อยากสร้างเรื่องให้คณินธรต้องปวดหัวอีก

*เรื่องมากจริงๆ เลย...คุณทนายไปรอฉันที่ห้องรับแขกก่อนนะค่ะ*

สินีพูดพร้อมกับมองหน้าป้าอุ่นด้วยสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ป้าอุ่นไม่มีสีหน้าเกรงกลัวสินีเลยแม้แต่น้อย

*ครับ*

*เชิญทางนี้ค่ะคุณทนาย*

ป้าอุ่นเชิญทนายของสินีไปยังห้องรับแขกส่วนสินีนั้นเดินขึ้นชั้นบนไปเพียงลำพัง 

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้วนิชาถึงได้เดินออกมาจากที่ซ่อน

เราควรจะขึ้นไปดีไหมนะ ไม่ดีกว่า คงไม่เป็นไรมั้ง เราแค่เดินผ่านไปเท่านั้นเอง เราไม่ได้แอบฟังสักหน่อย

เมื่อคิดได้ดังนั้นเท้าของนิชาก็ก้าวเดินขึ้นชั้นบนไปเรียบร้อยแล้ว