โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เจ้าชายน้อยผู้เย่อหยิ่งแห่งเมืองโอรีออน   เพิ่งกลับมาจากเดินเที่ยวเตร่ในเมือง   เมื่อยามตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้า   ขณะเปิดประตูเข้าไปในห้องพักส่วนตัวเขาก็ได้กลิ่นกำยานลอยออกมา   เจ้าชายเอลานอสจึงสั่งให้ผู้ติดตามออกไปยังที่อื่น   ส่วนเขาก้าวเข้าไปในห้องนั้นแต่เพียงลำพัง
 
 และเป็นดังคาด   บนขอบหน้าต่างห้องโอ่โถง   มีบุรุษชุดคลุมยาวสีดำนั่งห้อยขาอยู่   มือข้างหนึ่งถือโซ่แขวนกระถางเผากำยานแกว่งไปมาช้าๆ ด้วยท่าทีเหม่อลอย
 
“ กำลังคิดถึงอยู่พอดี   เหตุใดจึงไม่มาหาข้าก่อนหน้านี้ ”
 
เอลานอสถามขึ้น
เห็นได้ชัดว่าคนทั้งคู่รู้จักกันเป็นอย่างดี
 
แต่เจ้าของร่างบนหน้าต่างยังนิ่งเฉยไม่ตอบสนองต่อสิ่งใด
 
เจ้าชายน้อยจับที่มงกุฎเมื่อความมั่นใจว่าของสิ่งนี้อยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง
แล้วเดินไปหยิบแก้วทรงสูงและเหยือกบรรจุไวน์
 
“ ดื่มมาจากข้างนอกแล้วยังจะต่อในห้องนี้อีกหรือ ”
 
ร่างนั้นก็พูดขึ้นโดยไม่หันหน้ามา
 
“ นิดๆ หน่อยๆ ไม่ถึงกับเมามายหรอกน่า ”
 
อีกคนหนึ่งตอบ
 
“ เจ้าก็รู้   ข้าเกลียดของพวกนี้ที่สุด ”
 
“ ก็ได้ๆ ”
 
เอลานอสตอบพลางเก็บสิ่งของเข้าที่แล้วเดินมาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไม้
 
“ นั่งตรงนั้นสบายดีหรืออย่างไร   ห้องนี้ออกกว้างขวางอย่าอยู่ตรงนั้นเลย ”
 
เขากล่าวเชิญพลางหยิบลูกองุ่นในตะกร้าที่วางประดับบนโต๊ะขึ้นมากิน
 
“ เจ้าควรจะอยู่ที่โอรีออน   คอยรักษาเก้าอี้องค์รัชทายาทเอาไว้   บัดนี้กลับมาสร้างเรื่องวุ่นวายภายนอก   เจ้าคิดว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ”
 
กาเอลว่า
 
“ บัลลังเมืองโอรีออนถึงอย่างไรก็ต้องตกเป็นของข้าไม่เห็นต้องกังวล ”
 
เจ้าชายน้อยผู้เย่อหยิ่งตอบ
 
กาเอลหัวเราะ
แต่เป็นเสียงหัวเราะที่เจือความเย้ยหยันอย่างชัดเจน
 
“ เจ้าไม่เชื่อข้า ”
 
“ ข่าวลือในโอรีออนหนาหูเลยทีเดียว   ขาเก้าอี้โดนแทะดังสนั่นเจ้ายังเฉยอยู่ได้   ข้านี่นับถือหัวใจของเจ้านัก ”
 
“ ถึงอย่างไรข้าก็มีสิทธิโดยชอบธรรมเหนือบัลลังอยู่แล้ว   จะต้องกังวลไปใยกับข่าวลือนั้น ”
 
เอลานอสแย้ง
 
“ นี่เจ้าโง่หรือแค่แกล้งโง่กันแน่   ไม่มีใครเล่นตามกติกาหรอก   ดูมารดาของเจ้าเสียก่อน   เกิดอะไรกับนางใครกันรู้เรื่องดีที่สุด   แน่ใจได้อย่างไรว่าเจ้าไม่ได้ถูกหมายหัวไว้แล้ว   ทหารองครักษ์สองคนที่ตามมาคุ้มครองเจ้าใครกันที่เลือกให้   เหตุใดจึงหวาดกลัวได้แม้กระทั่งเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ”
 
กาเอลว่าพลางก้าวลงมาจากขอบหน้าต่าง
วางกระถางเผากำยานลงบนโต๊ะ
 
“ เจ้าอยู่ที่นั่น   เห็นเหตุการณ์โดยตลอดแต่เลือกที่จะไม่ช่วยเหลือข้า   แล้วยังมาทำเป็นพูดดี ”
 
เจ้าชายน้อยต่อว่า
พลางจ้องใบหน้าที่คลอบทับไว้ด้วยหน้ากากเหล็กรูปร่างน่าเกลียดน่ากลัวนั้น
เพียงหวังจะได้เห็นแววตาของเขา
แต่มันกลับหลบซ่อนอยู่ใต้เงามืดอันลึกลับ
 
“ สำหรับผู้ที่นิยมเอาจมูกยัดใส่ง่ามเท้าคนอื่นแล้ว   คงยากที่จะได้รับความเห็นใจ   เจ้าเป็นถึงเจ้าชายสูงศักดิ์เหตุใดจึงก่อเรื่องน่าอายเช่นนั้น   หาเรื่องราวีเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี่คิดดีแล้วหรือ ”
 
“ ถ้าแม้แต่เด็กน้อยก็ยังข่มไม่ได้แล้วผู้ใดกันเล่าจะเกรงกลัวข้า   เสียงที่ผู้คนเยาะเย้ยถากถางเหตุใดจะไม่ได้ยิน   ต่อให้เวลานี้ข้าอยู่ที่โอรีออนแล้วจะสามารถทำสิ่งได้ ”
 
“ ข้าเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเจ้าคู่ควรกับการเป็นกษัตริย์ ”
 
“ ทำไมล่ะ   เจ้าคิดว่าอะไรควรอะไรไม่ควรก็บอกข้าสิ   คนที่ถากถางข้าไม่ควรเป็นเจ้าเช่นกัน ”
 
เจ้าชายเอลานอสเริ่มมีอารมณ์กริ้ว
 
กาเอลมองไอกำยานสีเขียวขุ่นที่ลอยขึ้นจากกระถางไฟอันเล็กแล้วจึงพูดว่า
 
“ ว่ากันตามตรงสถานการณ์ตอนนี้สุ่มเสี่ยงมาก   หากปรารถนาขึ้นเป็นกษัตริย์จริงมีทางเลือกเพียงสองทาง   หนึ่งคือสังหารกษัตริย์แฮโรดเสียโดยเร็ว   เจ้าที่ยังอยู่ในตำแหน่งรัชทายาทอันดับที่หนึ่งก็จะได้อำนาจมาโดยทันที ”
 
“ นั่นไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง ”
 
เอลานอสตกใจ
 
“ การตายของกษัตริย์แฮโรดจะนำปัญหายุ่งยากมาให้   ผู้คนต้องสงสัยเราแน่ ”
 
“ เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา   เมื่อใดที่มีอำนาจผู้คนย่อมโน้มกายมาเอง   ใครขัดขืนฆ่าทิ้งใครต่อต้านฆ่าทิ้ง   เพียงเท่านี้ก็ไม่มีใครกล้าสืบสาวราวเรื่องแล้ว   โดยเฉพาะเมื่อข้ายืนอยู่เคียงข้างเจ้า ”
 
น้ำเสียงของคนในหน้ากากเหล็กนั้นเรียบเฉย
แม้กำลังพูดถึงแผนการที่ร้ายกาจ
 
“ ข้าสังหารบิดาของตัวเองไม่ได้ ”
 
เอลานอสยอมรับอย่างสลดหดหู่
 
“ ยังไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้   คิดให้ดีว่าอยากเล่นเป็นผู้ล่าหรือเหยื่อ   เจ้าไม่มีทางก้าวขึ้นเป็นใหญ่ได้อย่างสันติหรอก   ในเมื่อยังมีคนอื่นที่ปรารถนาต่อสิ่งเดียวกัน   ช้าหรือเร็วมันก็ต้องเกิดขึ้น ”
 
“ แล้วแผนการที่สองสำหรับข้าล่ะ ”
 
“ อันนี้ยากหน่อย   หาเจ้าหญิงจากเมืองที่แข็งแกร่งแล้วเข้าพิธีเสกสมรสเสีย   เพื่อที่เราจะมีกองกำลังหนุนเพิ่มขึ้น   แต่ดูจากชื่อเสียงของเจ้าในตอนนี้แม้หญิงชาวบ้านธรรมดาก็คงลำบาก ”
 
กาเอลว่า
 
“ พูดแบบนี้หมายความว่า   คนสูงส่งระดับข้าไม่มีใครปรารถนาอย่างนั้นหรือ   ข้าเป็นถึงว่าที่กษัตริย์เชียวนะ   เช่นนี้ไม่ดูถูกกันมากไปหน่อยหรือ ”
 
“ เอาเป็นว่าเจ้าชายผู้ล้ำเลิศแห่งเมืองโอรีออนเห็นชอบตามแผนการที่สอง ”
 
เขาสรุป
ซึ่งฟังอย่างไรก็ดูเหมือนประชดเสียมากกว่า
 
“ ตกลงเจ้าหญิงเมืองใดกันเล่าที่ท่านหมายตาไว้ ”
 
“ ข้าจำเป็นต้องแต่งงานกับสตรีเหล่านั้นด้วยหรือ ”
 
เอลานอสถาม
 
“ แน่นอนที่สุด   เจ้าจะแต่งกับบุตรสาวของนายทหารชั้นผู้ใหญ่ในเมืองของเจ้าเองก็ได้   แต่การได้เกี่ยวพันกับเมืองที่แข็งแกร่งสามารถคานอำนาจได้ดีกว่า   ใครก็ตามที่คิดเล่นไม่ซื่อกับเจ้าย่อมต้องคำนึงถึงสงครามที่จะตามมาด้วย   ในเวลานี้ความชอบธรรมไม่อาจช่วยเจ้าได้   กองกำลังที่ยิ่งใหญ่และความเฉียบขาดเท่านั้นที่จะพาไปสู่จุดสูงสุด   เส้นทางข้างหน้าหากไม่นองเลือดก็นับว่าประหลาดนัก ”
 
“ แต่ข้าไม่อยากแต่งกับพวกนางเลยสตรีเหล่านั้นน่าเบื่อนัก   ว่าแต่เจ้าคิดว่าใครเหมาะสมกับข้าที่สุด ”
 
“ เรื่องแบบนี้ต้องถามข้าด้วยหรือ ”
 
“ ถ้าพูดถึงเมืองใหญ่จริงๆ ก็คงหนีไม่พ้นไอโอเนีย   แต่เมื่อสิ้นพระราชินีเทียร่าก็ไม่ได้มีการแต่งตั้งราชินีองค์ใหม่   และดูเหมือนกษัตริย์เมืองนั้นจะไร้รัชทายาท   หากมองไปถึงเจ้าหญิงในชั้นรองลงไปพวกนางก็ไม่คู่ควรกับข้า   ส่วนอีกเมืองคืออันดอรีส   เจ้าหญิงลูเซียน่าเป็นรัชทายาทเพียงองค์เดียว ”
 
“ ถึงกระนั้นก็ยังไม่คู่ควรกับเจ้าอีกหรือ ”
 
กาเอลว่า
 
“ เจ้าก็รู้ดีอยู่แล้วนี่หรือข้าต้องอธิบายอีก ”
 
เจ้าชายเอลานอสกระแทกเสียง
 
“ กลัวดารีลหรือกลัวเจ้าหญิงลูเซียน่าล่ะ ”
 
ผู้ที่สวมชุดคลุมยาวสีดำแกล้งกระทุ้งเข้าให้
 
“ ในคืนเฉลิมฉลองข้านึกว่าเจ้าจะสังหารหมอนั่นเพื่อข้า ”
 
เจ้าชายเอลานอสพูด
เขารินน้ำส่งให้คู่สนทนา
 
“ ใคร   ดารีลน่ะหรือ ”
 
เจ้าของเสียงถามเรื่อยๆ
 
“ ก็จะใครล่ะ   ในคืนวันนั้นข้านึกว่ามันต้องตายแล้ว ”
 
“ ข้าเตือนเจ้าเสมอว่าอย่ายุ่งกับคนผู้นั้น   เพราะเขาอาจนำเรื่องวุ่นวายมาให้อย่างคาดไม่ถึง   ดารีลเป็นผู้พิทักษ์หน้ากากทอง   มีอำนาจสังหารผู้คนที่ทำการก่อความวุ่นวายได้ในทันทีโดยไม่ต้องผ่านการไต่สวน   เจ้าชายเอลานอสท่านคิดว่าคนเรียบๆ แบบหมอนั่นเคยฆ่าคนมาแล้วหรือยัง ”
 
“ ไม่สน   ที่ข้าสนใจคือเมื่อไหร่มันจะตาย   ตกลงเจ้าจะเป็นคนลงมือหรือให้คนของข้าจัดการเอง ”
 
กาเอลหัวเราะเบาๆ
โดยไร้วี่แววของอารมณ์ขัน
 
“ ข้านี่ถึงกับกลุ้มใจแทนคนของเจ้าเลยทีเดียว   แล้วเหตุใดจึงอยากให้เขาตายนักล่ะ   ตามหลักแล้วคนๆ นี้ก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรกับเจ้าเลย ”
 
“ เพราะว่า ”
 
เจ้าชายเอลานอสยันแขนทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ
แล้วโน้มกายเข้ามาใกล้บุรุษผู้สวมหน้ากากเหล็ก
ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม
 
“ เจ้าสนใจมันมากกว่าข้า ”
 
เขาเน้นทุกคำช้าๆ
 
“ เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วก็เจ้านั่นทำประโยชน์ให้ข้าได้มากกว่า ”
 
“ ข้าเป็นถึงเจ้าชาย   องค์รัชทายาทอันดับที่หนึ่งแห่งโอรีออนมีอะไรที่ข้าทำไม่ได้ ”
 
“ ดารีลเป็นหนึ่งในเรื่องการปรุงยาข้าจำเป็นต้องใช้เขาและเจ้าทำแทนไม่ได้ ”
 
“ หมอนั่นไม่ได้โง่เจ้าจะหลอกเขาได้อย่างไร ”
 
“ อย่าลืมว่าทุกคนมีจุดอ่อน   เขาเยาว์วัย   ขี้สงสัยและไร้เดียงสา   นี่เป็นจุดที่ข้าใช้ควบคุมเขา ”
 
“ แล้วเจ้าแน่ใจว่ามันจะไม่เป็นปัญหาแก่เจ้าในภายภาคหน้า ”
 
“ แท้จริงแล้วเขากับข้าไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้   เพราะฉะนั้นเมื่อแผนการของข้าดำเนินไปถึงจุดหนึ่ง   ข้าจะเป็นคนกำจัดเขาเอง ”
 
“ ทำไมหมอนั่นถึงได้เก่งขนาดนั้นจะว่าไปหมอนี่ก็หยิ่งผยอง   อวดดีแม้องค์วาลานเสนอตัวเป็นอาจารย์เขายังไม่สน   คนเราแค่อ่านหนังสือจะเก่งขนาดนี้   หรือเวทย์มนเรียนรู้ได้ด้วยตนเอง ”
 
“ ดารีลมีอาจารย์ ”
 
“ จริงหรือทำไมไม่มีใครรู้เรื่องนี้มีก่อนที่จะย้ายมาโอรีเวีย ”
 
“ มีมาก่อนหรือไม่ไม่สำคัญแต่ตอนนี้วอเรนเลือกเขา ”
 
“ วอเรนนี่ใครข้าไม่เคยได้ยินชื่อเขาเก่งหรือเปล่า ”
 
“ เอาเป็นว่านักเวทย์ทั้งโอรีเวียคว่ำเขาไม่ลงทางที่ดีอย่าไปยุ่งกับเขาดีว่า ”
 
“ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าเขาเหนือกว่าวาลานแล้วทำไมไม่มีคนรู้จักเขาล่ะ ”
 
“ หลายคนอาจจะรู้จักแต่ไม่รู้ว่านั่นคือเขา   วอเรนมีหลายชื่อและนี่คือชื่อดังเดิม แต่รู้สึกว่าดารีลจะได้คู่หูคนใหม่นะ ”
 
“ เจ้าหมายถึงเจ้าเด็กบ้านนอกสกปรกคนนั้นหรือ   ข้าไม่เห็นว่าจะต่างจากครูใหญ่คนนั้นเท่าไหร่ ”
 
เจ้าชายว่า
 
“ เด็กคนนั้นหันหน้าสู้กับมังกรโดยที่ไม่รู้ว่าจะเอาชนะได้อย่างไรเด็กนั่นน่าสนใจจะตาย ”
 
กาเอลตอบ