โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

หลังจากที่เจ้าชายเอลานอสรัชทายาทแห่งโอรีออนพร้อมทั้งทหารอารักจากไป   ทั้งห้องโถงจึงกลับสู่ความสงบ   คนที่ยังรับประทานอาหารไม่เสร็จก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป   แต่ยังมีสายตาหลายคู่ลอบมองมายังกลุ่มของฟิโลโซเฟอร์บ่อยๆ
 
“ หมอนั่นใคร   แล้วเจ้าไปรู้จักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กันหว่า   เหตุใดดูแปลกพิกลเหมือนจะคุ้นเคยแต่ก็ไม่ ”
 
โลธอร์ถาม
เขายังไม่รู้จักดารีล
และไม่รู้จักผู้ใช้เวทมนตร์แม้สักคนเดียว
 
“ไม่มีอะไรหรอกแค่เคยคุยกันนิดหน่อยน่ะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ตอบพลางสบตากับคาโอเรีย
 
“ อยู่ดีๆ พวกพ่อมดเขาไม่ชวนคุยหรอกต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแน่   ยิ่งเป็นดารีลด้วยแล้วยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ”
 
อีเลียสว่า
 
“ ไม่จริงม๊าง   เมื่อครู่ก็เห็นว่าคุยจ้อกับแม่สาวผมแดงคนนั้นตลอดเลย ”
 
โลธอร์แย้ง
 
“ เจ้าหญิงลูเซียน่าคุยอยู่คนเดียวต่างหากล่ะ ”
 
ฟีไลร่ามีท่าทีหงุดหงิดรำคาญ
 
“ โอ้  ใช้ได้นี่เล่นของสูงเสียด้วย   แต่ข้าว่าพวกเขานี่ดูไม่เหมาะสมกันอย่างไรไม่รู้   ดูสิเจ้าหญิงให้ขนมทั้งถุงแต่หมอนี่ให้แค่ชิ้นเดียวช่างแตกต่างกันยิ่งนัก ”
 
เด็กชายจากเหมืองถ่านหินว่าพลางเทอาหารจากกระป๋องลงในจานเปล่าใบหนึ่ง
 
“ ข้าอยากขอร้องแม่ของเจ้าให้รับบุตรบุญธรรมเสียจริง ”
 
เขาบอกกับฟิโลโซเฟอร์
 
“ นี่เจ้ากะจะตามไปกินต่อถึงบ้านเขาเลยหรือ ”
 
เลโอน่าท้วง
 
ส่วนคาโอเรียได้หยิบลูกกวาดสีสวยมอบให้กับทุกคนบนโต๊ะ
 
“ หน้าตาแบบนี้ไม่น่าจะใช่มนุษย์   มันให้ความรู้สึกราวกับมีมนตร์สะกด ”
 
อีเลียสเปิดประเด็นใหม่
 
“ ก็แน่ล่ะสิเขาเป็นพ่อมดนี่ ”
 
ฟีไลร่าว่า
 
“ ไม่ใช่อย่างนั้น   ข้าหมายถึงบางทีหมอนี่อาจเป็นชื้อสายของพวกนิมฟ์   หรือไม่ก็พวกลูกครึ่งอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่คน   ลางสังหรณ์บอกข้าว่ามีบางสิ่งที่อันตรายมากเกี่ยวกับคนผู้นี้ ”
 
เจ้าของร่างผอมบาง
ผู้นิยมถือหนังสือเล่มใหญ่อยู่เป็นนิจบอก   
 
“ นิมฟ์มีเป็นสตรีทั้งหมดและเกลียดบุรุษเพศมาก   ดารีลเป็นหลานของท่านหลอดเดเวอร์ลอสหนึ่งในสมาชิกสภาแห่งโอรีเวีย   คนทั้งเมืองรู้เรื่องนี้ดี   เขาจะเป็นตัวประหลาดอะไรได้ล่ะ   ว่าแต่ว่าถ้าหากเขาเป็นลูกครึ่งนิมฟ์จริงๆ แล้วมันเป็นความผิดของเขาหรืออย่างไร   ใครเลือกเกิดได้กัน   ข้าไม่รู้ว่าทำไมพวกผู้ชายจึงชอบกล่าวร้ายดารีล ”
 
ฟีไลร่าเสียงเขียว
 
“ ข้าก็สงสัยเหมือนกันว่าเหตุใดพวกผู้หญิงถึงคลั่งเขานัก ”
 
“ ข้าไม่เคยคิดว่าดารีลเป็นปัญหาหรือเป็นอันตรายและข้าก็เป็นผู้ชาย ”
 
ฟิโลโซเฟอร์แย้งคนทั้งคู่
เขาตักกินอาหารที่ปรุงด้วยเครื่องเทศอย่างสบายใจ
 
“ ส่วนข้าเฉยๆ นะแต่ถ้าเขาดีกับข้า   ข้าก็จะชอบเขา ”
 
เด็กชายที่อ้วนที่สุดในโต๊ะบอก
 
“ และเจ้าฟีไลร่า   ข้าไม่ได้พาเจ้าข้ามป่าข้ามเขาจากบ้านเกิดมาไกลเพื่อทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย   โดยเฉพาะกับคนที่มีคู่มั่นแล้ว   เรื่องแบบนี้สตรีที่ดีควรทำเสียเมื่อไหร่   น่าขายหน้าที่สุด ”
 
เลโอน่าว่าบ้าง
 
“ อีเลียส   ท่านเคยเห็นนิมฟ์หรือไม่   บิดาของข้าบอกว่าตำนานของพวกนางเป็นเรื่องสยองขวัญ ”
 
เสียงของคาโอเรียถามขึ้น
 
“ เปล่าข้าไม่เคยเห็นหรอกและคงมีน้อยคนที่จะได้เห็น   ส่วนมากได้ยินมาตามตำนาน   กล่าวกันว่าพวกนิมฟ์เป็นสาวงามอาศัยอยู่ในป่าลึกลับยากที่คนทั่วไปจะค้นพบ   และที่สำคัญนางจะสังหารชายทุกคนที่ล่วงล้ำเข้าไปในอาณาเขตเพื่อนำไปเป็นอาหาร   ในความเห็นของข้าต่อให้เป็นสตรีก็ตาม   หากพลัดหลงไปพบนิมฟ์ที่กำลังหิวโหยก็สามารถตายได้เหมือนกัน ”
 
อีเลียสยืดอกเล่าด้วยความภาคภูมิ
เขาชอบที่จะแสดงความรอบรู้แก่คนอื่นอยู่เสมอ
 
“ ชาวนิมฟ์อาจไม่มีอยู่จริง   ทั้งหมดที่เรารู้คือเรื่องเล่าเก่าแก่   ไม่เคยมีใครสามารถยืนยันได้ว่ามีพวกเขาอยู่จริงๆ บางทีมันแค่ใช้เป็นเหตุผลเวลาที่มีผู้สูญหายไปในป่า   ง่ายมากหากบอกว่าถูกนิมฟ์จับกินไปแล้ว   แท้ที่จริงคนเหล่านั้นอาจแค่หลงป่า   หรือถูกสัตว์ทำร้ายจนตาย   แต่ถ้าบอกว่าถูกสตรีลึกลับแห่งป่าต้องห้ามจับตัวไป   เรื่องมันก็ดูสนุกกว่าใช่ไหมล่ะ ”
 
เลโอน่าว่า
นางใช้ช้อนก้านยาวเขี่ยเศษผลไม้อย่างเกียจคร้าน
 
“ อ้อข้าเพิ่งนึกขึ้นได้   เจ้านั่งอยู่ตรงนี้กับพวกเราตอนที่มีเรื่องกับเจ้าชายเอลานอส   แน่ใจนะว่าจะไม่มีปัญหาอะไร   เพราะเจ้าก็เป็นประชาชนของเขา ”
 
ฟีไลร่าเป็นห่วง
 
“ แท้จริงแล้วเอลานอสเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งในโอรีออน   น้อยคนนักจะยำเกรง   ข้าไม่อยากมีเรื่องกับเขาไม่ได้หมายความว่าจำเป็นต้องกลัวเขา   แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ต้องเตือนเจ้าเช่นกันว่าอย่าเข้าใกล้เขา   เจ้าชายจอมกร่างคนนี้สามารถพาเรื่องเดือดร้อนมาได้ทุกเมื่อ ”
 
อีเลียสตอบพลางยกน้ำมะนาวขึ้นจิบ
 
“ โอ้   ข้าคงไม่อยากอยู่ใกล้เขานานนักหรอกสาบานได้ ”
 
ฟีไลร่าบอก
 
“ เอลานอสก่อเรื่องบ่อยๆ อย่างนี้ไม่กลัวทางปราสาทขาวควรจะขับไล่ออกจากโอรีเวียหรืออย่างไร ”
 
เลโอน่าสงสัย
นางรวบผมสีเงินที่ตัดกันชัดเจนกับสีผิวไปด้านหลัง
 
 
“ คงกลัวตายล่ะ   ก็เขาคุยโอ่ไปทั่วนี่ว่าเป็นถึงเชื้อสายของกษัตริย์เฮฟเว่นหนึ่งในผู้ก่อตั้งโรงเรียน   เขาใหญ่พอที่จะไล่ครูวีแกนออกจากตำแหน่งได้   แต่ข้าว่ากษัตริย์แห่งโอลีออนคงจ่ายเงินไม่น้อยเลย   เพื่อรักษาเขาให้อยู่ในปราสาทขาวต่อไป ”
 
“ เจ้าพูดเหมือนกับว่าเจ้าชายเอลานอสไม่สามารถใช้อำนาจอย่างเต็มที่ในเมืองโอรีออนบ้านเกิดของตัวเอง ”
 
ฟิโลโซเฟอร์หันไปถามอีเลียส
 
“ เรื่องนี้มันซับซ้อน   แต่ถึงอย่างไรเสียมันคือเรื่องจริงที่เขาเป็นรัชทายาทอันดับที่หนึ่ง ”
 
เด็กน้อยร่างผอมบางตอบ
 
“ ปราสาทขาวกว้างใหญ่   แต่ข้าต้องนอนคนเดียวในห้อง   ฟิโลซอสเจ้าย้ายมานอนกับข้าเถอะนะ ”
 
โลธอร์ว่าพลางโอบใหล่ฟิโลโซเฟอร์
 
“ ข้าเหงาจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ”
 
“ เขามีบ้านเป็นของตัวเองหรอกน่า   ไม่ได้อยู่ในหอนอนปราสาทขาวเสียหน่อยเจ้าเองก็รู้แล้วนี่   ก่อนจะชวนใครรบกวนปรึกษาพ่อแม่เขาด้วย   เพิ่งจะรู้จักกันลามปามเสียแล้ว ”
 
ฟีไลร่าว่า
 
“ ก็แล้วจะทำไมล่ะ ”
 
เด็กร่างอ้วนว่า
 
“ มีบ้านอยู่   ก็อยู่หอนอนได้ห้องว่างมีมากมาย   สะดวกด้วยไม่ต้องเดินทางและที่สำคัญตอนนี้เราสนิทกันแล้ว ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ได้แต่ทำหน้าเหวอ
คิดในใจสนิทตั้งแต่ตอนไหนหว่า
 
“ จริงสิเจ้าไปคุ้นเคยกับดารีลได้อย่างไรกัน ”
 
อีเลียสถาม
 
“ ไม่มีอะไรหรอกพอดีมีเหตุบังเอิญได้คุยกันสองสามครั้ง ”
 
“ กับเจ้านั่นไม่เคยมีเรื่องบังเอิญและเรื่องที่คุยก็ต้องมีสาระมาก ”
 
คนผอมกว่าบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
“ ผิดคาดนะ   เราคุยกันแบบเรื่อยเปื่อย   อย่าเอานิสัยของผู้ใช้เวทมนตร์มาตัดสินเขาสิ   จริงอยู่คนเหล่านั้นเข้าใจยากแต่สำหรับดารีลแล้วเขาแตกต่าง   มีบางครั้งที่รู้สึกว่าทำตัวประหลาดไปบ้าง   มันก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่ดีเพราะเราสามารถเรียนรู้ตัวตนของเขาได้ถ้าหากรู้จักเปิดใจ ”
 
เด็กชายตอบ