โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

หลังจากที่เจ้าชายเอลานอสรัชทายาทแห่งโอรีออนพร้อมทั้งทหารอารักจากไป   ทั้งห้องโถงจึงกลับสู่ความสงบ   คนที่ยังรับประทานอาหารไม่เสร็จก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป   แต่ยังมีสายตาหลายคู่ลอบมองมายังกลุ่มของฟิโลโซเฟอร์บ่อยๆ

 

“ หมอนั่นใคร   แล้วเจ้าไปรู้จักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กันหว่า   เหตุใดดูแปลกพิกลเหมือนจะคุ้นเคยแต่ก็ไม่ ”

 

โลธอร์ถาม

เขายังไม่รู้จักดารีล

และไม่รู้จักผู้ใช้เวทมนตร์แม้สักคนเดียว

 

“ไม่มีอะไรหรอกแค่เคยคุยกันนิดหน่อยน่ะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ตอบพลางสบตากับคาโอเรีย

 

“ อยู่ดีๆ พวกพ่อมดเขาไม่ชวนคุยหรอกต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแน่   ยิ่งเป็นดารีลด้วยแล้วยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ”

 

อีเลียสว่า

 

“ ไม่จริงม๊าง   เมื่อครู่ก็เห็นว่าคุยจ้อกับแม่สาวผมแดงคนนั้นตลอดเลย ”

 

โลธอร์แย้ง

 

“ เจ้าหญิงลูเซียน่าคุยอยู่คนเดียวต่างหากล่ะ ”

 

ฟีไลร่ามีท่าทีหงุดหงิดรำคาญ

 

“ โอ้  ใช้ได้นี่เล่นของสูงเสียด้วย   แต่ข้าว่าพวกเขานี่ดูไม่เหมาะสมกันอย่างไรไม่รู้   ดูสิเจ้าหญิงให้ขนมทั้งถุงแต่หมอนี่ให้แค่ชิ้นเดียวช่างแตกต่างกันยิ่งนัก ”

 

เด็กชายจากเหมืองถ่านหินว่าพลางเทอาหารจากกระป๋องลงในจานเปล่าใบหนึ่ง

 

“ ข้าอยากขอร้องแม่ของเจ้าให้รับบุตรบุญธรรมเสียจริง ”

 

เขาบอกกับฟิโลโซเฟอร์

 

“ นี่เจ้ากะจะตามไปกินต่อถึงบ้านเขาเลยหรือ ”

 

เลโอน่าท้วง

 

ส่วนคาโอเรียได้หยิบลูกกวาดสีสวยมอบให้กับทุกคนบนโต๊ะ

 

“ หน้าตาแบบนี้ไม่น่าจะใช่มนุษย์   มันให้ความรู้สึกราวกับมีมนตร์สะกด ”

 

อีเลียสเปิดประเด็นใหม่

 

“ ก็แน่ล่ะสิเขาเป็นพ่อมดนี่ ”

 

ฟีไลร่าว่า

 

“ ไม่ใช่อย่างนั้น   ข้าหมายถึงบางทีหมอนี่อาจเป็นชื้อสายของพวกนิมฟ์   หรือไม่ก็พวกลูกครึ่งอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่คน   ลางสังหรณ์บอกข้าว่ามีบางสิ่งที่อันตรายมากเกี่ยวกับคนผู้นี้ ”

 

เจ้าของร่างผอมบาง

ผู้นิยมถือหนังสือเล่มใหญ่อยู่เป็นนิจบอก   

 

“ นิมฟ์มีเป็นสตรีทั้งหมดและเกลียดบุรุษเพศมาก   ดารีลเป็นหลานของท่านหลอดเดเวอร์ลอสหนึ่งในสมาชิกสภาแห่งโอรีเวีย   คนทั้งเมืองรู้เรื่องนี้ดี   เขาจะเป็นตัวประหลาดอะไรได้ล่ะ   ว่าแต่ว่าถ้าหากเขาเป็นลูกครึ่งนิมฟ์จริงๆ แล้วมันเป็นความผิดของเขาหรืออย่างไร   ใครเลือกเกิดได้กัน   ข้าไม่รู้ว่าทำไมพวกผู้ชายจึงชอบกล่าวร้ายดารีล ”

 

ฟีไลร่าเสียงเขียว

 

“ ข้าก็สงสัยเหมือนกันว่าเหตุใดพวกผู้หญิงถึงคลั่งเขานัก ”

 

“ ข้าไม่เคยคิดว่าดารีลเป็นปัญหาหรือเป็นอันตรายและข้าก็เป็นผู้ชาย ”

 

ฟิโลโซเฟอร์แย้งคนทั้งคู่

เขาตักกินอาหารที่ปรุงด้วยเครื่องเทศอย่างสบายใจ

 

“ ส่วนข้าเฉยๆ นะแต่ถ้าเขาดีกับข้า   ข้าก็จะชอบเขา ”

 

เด็กชายที่อ้วนที่สุดในโต๊ะบอก

 

“ และเจ้าฟีไลร่า   ข้าไม่ได้พาเจ้าข้ามป่าข้ามเขาจากบ้านเกิดมาไกลเพื่อทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย   โดยเฉพาะกับคนที่มีคู่มั่นแล้ว   เรื่องแบบนี้สตรีที่ดีควรทำเสียเมื่อไหร่   น่าขายหน้าที่สุด ”

 

เลโอน่าว่าบ้าง

 

“ อีเลียส   ท่านเคยเห็นนิมฟ์หรือไม่   บิดาของข้าบอกว่าตำนานของพวกนางเป็นเรื่องสยองขวัญ ”

 

เสียงของคาโอเรียถามขึ้น

 

“ เปล่าข้าไม่เคยเห็นหรอกและคงมีน้อยคนที่จะได้เห็น   ส่วนมากได้ยินมาตามตำนาน   กล่าวกันว่าพวกนิมฟ์เป็นสาวงามอาศัยอยู่ในป่าลึกลับยากที่คนทั่วไปจะค้นพบ   และที่สำคัญนางจะสังหารชายทุกคนที่ล่วงล้ำเข้าไปในอาณาเขตเพื่อนำไปเป็นอาหาร   ในความเห็นของข้าต่อให้เป็นสตรีก็ตาม   หากพลัดหลงไปพบนิมฟ์ที่กำลังหิวโหยก็สามารถตายได้เหมือนกัน ”

 

อีเลียสยืดอกเล่าด้วยความภาคภูมิ

เขาชอบที่จะแสดงความรอบรู้แก่คนอื่นอยู่เสมอ

 

“ ชาวนิมฟ์อาจไม่มีอยู่จริง   ทั้งหมดที่เรารู้คือเรื่องเล่าเก่าแก่   ไม่เคยมีใครสามารถยืนยันได้ว่ามีพวกเขาอยู่จริงๆ บางทีมันแค่ใช้เป็นเหตุผลเวลาที่มีผู้สูญหายไปในป่า   ง่ายมากหากบอกว่าถูกนิมฟ์จับกินไปแล้ว   แท้ที่จริงคนเหล่านั้นอาจแค่หลงป่า   หรือถูกสัตว์ทำร้ายจนตาย   แต่ถ้าบอกว่าถูกสตรีลึกลับแห่งป่าต้องห้ามจับตัวไป   เรื่องมันก็ดูสนุกกว่าใช่ไหมล่ะ ”

 

เลโอน่าว่า

นางใช้ช้อนก้านยาวเขี่ยเศษผลไม้อย่างเกียจคร้าน

 

“ อ้อข้าเพิ่งนึกขึ้นได้   เจ้านั่งอยู่ตรงนี้กับพวกเราตอนที่มีเรื่องกับเจ้าชายเอลานอส   แน่ใจนะว่าจะไม่มีปัญหาอะไร   เพราะเจ้าก็เป็นประชาชนของเขา ”

 

ฟีไลร่าเป็นห่วง

 

“ แท้จริงแล้วเอลานอสเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งในโอรีออน   น้อยคนนักจะยำเกรง   ข้าไม่อยากมีเรื่องกับเขาไม่ได้หมายความว่าจำเป็นต้องกลัวเขา   แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ต้องเตือนเจ้าเช่นกันว่าอย่าเข้าใกล้เขา   เจ้าชายจอมกร่างคนนี้สามารถพาเรื่องเดือดร้อนมาได้ทุกเมื่อ ”

 

อีเลียสตอบพลางยกน้ำมะนาวขึ้นจิบ

 

“ โอ้   ข้าคงไม่อยากอยู่ใกล้เขานานนักหรอกสาบานได้ ”

 

ฟีไลร่าบอก

 

“ เอลานอสก่อเรื่องบ่อยๆ อย่างนี้ไม่กลัวทางปราสาทขาวควรจะขับไล่ออกจากโอรีเวียหรืออย่างไร ”

 

เลโอน่าสงสัย

นางรวบผมสีเงินที่ตัดกันชัดเจนกับสีผิวไปด้านหลัง

 

 

“ คงกลัวตายล่ะ   ก็เขาคุยโอ่ไปทั่วนี่ว่าเป็นถึงเชื้อสายของกษัตริย์เฮฟเว่นหนึ่งในผู้ก่อตั้งโรงเรียน   เขาใหญ่พอที่จะไล่ครูวีแกนออกจากตำแหน่งได้   แต่ข้าว่ากษัตริย์แห่งโอลีออนคงจ่ายเงินไม่น้อยเลย   เพื่อรักษาเขาให้อยู่ในปราสาทขาวต่อไป ”

 

“ เจ้าพูดเหมือนกับว่าเจ้าชายเอลานอสไม่สามารถใช้อำนาจอย่างเต็มที่ในเมืองโอรีออนบ้านเกิดของตัวเอง ”

 

ฟิโลโซเฟอร์หันไปถามอีเลียส

 

“ เรื่องนี้มันซับซ้อน   แต่ถึงอย่างไรเสียมันคือเรื่องจริงที่เขาเป็นรัชทายาทอันดับที่หนึ่ง ”

 

เด็กน้อยร่างผอมบางตอบ

 

“ ปราสาทขาวกว้างใหญ่   แต่ข้าต้องนอนคนเดียวในห้อง   ฟิโลซอสเจ้าย้ายมานอนกับข้าเถอะนะ ”

 

โลธอร์ว่าพลางโอบใหล่ฟิโลโซเฟอร์

 

“ ข้าเหงาจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ”

 

“ เขามีบ้านเป็นของตัวเองหรอกน่า   ไม่ได้อยู่ในหอนอนปราสาทขาวเสียหน่อยเจ้าเองก็รู้แล้วนี่   ก่อนจะชวนใครรบกวนปรึกษาพ่อแม่เขาด้วย   เพิ่งจะรู้จักกันลามปามเสียแล้ว ”

 

ฟีไลร่าว่า

 

“ ก็แล้วจะทำไมล่ะ ”

 

เด็กร่างอ้วนว่า

 

“ มีบ้านอยู่   ก็อยู่หอนอนได้ห้องว่างมีมากมาย   สะดวกด้วยไม่ต้องเดินทางและที่สำคัญตอนนี้เราสนิทกันแล้ว ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ได้แต่ทำหน้าเหวอ

คิดในใจสนิทตั้งแต่ตอนไหนหว่า

 

“ จริงสิเจ้าไปคุ้นเคยกับดารีลได้อย่างไรกัน ”

 

อีเลียสถาม

 

“ ไม่มีอะไรหรอกพอดีมีเหตุบังเอิญได้คุยกันสองสามครั้ง ”

 

“ กับเจ้านั่นไม่เคยมีเรื่องบังเอิญและเรื่องที่คุยก็ต้องมีสาระมาก ”

 

คนผอมกว่าบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

“ ผิดคาดนะ   เราคุยกันแบบเรื่อยเปื่อย   อย่าเอานิสัยของผู้ใช้เวทมนตร์มาตัดสินเขาสิ   จริงอยู่คนเหล่านั้นเข้าใจยากแต่สำหรับดารีลแล้วเขาแตกต่าง   มีบางครั้งที่รู้สึกว่าทำตัวประหลาดไปบ้าง   มันก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่ดีเพราะเราสามารถเรียนรู้ตัวตนของเขาได้ถ้าหากรู้จักเปิดใจ ”

 

เด็กชายตอบ