รักหน่อยคอย (อ่อย) นานแล้ว

 
“ขอบคุณสปอนเซอร์ หล่อ สปอร์ต ใจดี กทม. คุณมาวินค่ะ”
 
 
          เสียงปรบมือและกรี๊ดกร๊าดของพนักงานสิบกว่าชีวิตดังลั่นห้องคาราโอเกะ หนุ่มหล่อที่ถูกกล่าวถึงลุกขึ้นยืนค้อมศีรษะเล็กน้อย ก่อนเดินไปรับไมค์จากมัทนาผู้ช่วยของเขา
 
 
“วันนี้เป็นการเลี้ยงขอบคุณทุกคนที่ทำงานอย่างหนัก”
 
 
          พูดพร้อมกับส่งยิ้มละลายใจไปทั่วห้อง พุดพธูมองเขาอย่างหมั่นไส้ ไม่คิดว่าเขาจะลงทุนเลี้ยงคนทั้งออฟฟิศ แถมตอนนี้ยังมาทำคะแนนกับพนักงานในออฟฟิศเธออีก
 
 
“ผมสัญญาว่าหากโปรเจคนี้สำเร็จ ผมจะจัดทริปท่องเที่ยวพิเศษสำหรับทีมงานทุกคน เพราะฉะนั้นขอให้ตั้งใจกันอย่างเต็มที่นะครับ”
 
 
          เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มอีกครั้ง แค่ได้ยินคำว่าทริปท่องเที่ยวก็เพิ่มกำลังใจในการทำงานได้เกือบสองร้อยเปอร์เซ็นต์
 
“คุณมาวินร้องเพลงสักเพลงสิคะ”
“จะดีเหรอครับ ถ้าผมร้องกลัวมีคนแถวนี้ใจละลาย” พูดพร้อมกับมองมาทางพุดพธูที่นั่งอยู่เกือบสุดโต๊ะ ร่างบางขมวดคิ้วมองเขา หลงตัวเองชะมัด
 
 
มัทนาคีย์เพลงตามที่มาวินขอ หน้าจอขนาดใหญ่แสดงชื่อเพลงขึ้นมา
 
‘มันคงเป็นความรัก’
 
 
“เพลงนี้ขอมอบให้คนพิเศษในห้องนี้นะครับ”
“ว้าย ใครอ่ะ” คนบนโต๊ะหันมองหน้ากันไปมาด้วยความตื่นเต้น ผู้โชคดีจะเป็นใคร
“คุณพุดพธู ผมมอบเพลงนี้ให้คุณนะครับ”
“กรี๊ดดดดดดดด”
 
 
          เสียงกรีดร้องดังจนพุดพธูแทบหูแตก เหล่าพนักงานหันมาแซวเธอทั้งโต๊ะ ไม่เว้นแม้แต่พะเพื่อนที่เขินแทนจนนั่งม้วนต้วนอยู่บนเก้าอี้
 
 
“ยายพุด เขาร้องเพลงให้แก”
 
 
          เมื่อเสียงทุ้มเริ่มร้องเพลงห้องทั้งห้องเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด เสียงของมาวินนั้นไพเราะจนทำให้หลายคนเคลิบเคลิ้ม เขายังมองเธอไม่วางตา ใบหน้าของพุดพธูเริ่มร้อนผะผ่าว หัวใจที่เคยแข็งแกร่งมั่นคงบัดนี้กลับเริ่มหวั่นไหวไปกับคนตรงหน้า รู้ตัวอีกทีก็เมื่อตอนเจ้าของเสียงนุ่มๆ นั้นย้ายมานั่งข้างเธอ
 
 
“บอกแล้วเดี๋ยวมีคนใจละลาย” ชายหนุ่มยิ้มมองร่างบาง
“คุณร้องเพลงเพราะนะ”
“แล้วชอบมั้ยครับ”
“ก็ดีค่ะ” มาวินยังจ้องเธออยู่ ก่อนเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง
 
“แต่ผมชอบนะ”
“……” พุดพธูมองเขางุนงง
“ผมหมายถึง ผมชอบคุณ”
 
 
 
          เสียงกีตาร์โปร่งบรรเลงเพลงสากลคลาสสิคบวกกับแสงไฟสีส้มสลัว เข้ากับบรรยากาศบาร์ซึ่งตกแต่งแบบยุค 90 โซฟาสีแดงเลือดหมูหันหน้าออกสู่กระจกหน้าต่างบานใหญ่ มองเห็นวิวทิวทัศน์ทั่วกรุงเทพมหานคร
 
 
          ปกรณ์กับมรุต นั่งจ้องหน้าท่านรองแห่ง kp group ที่เอาแต่เหม่อลอย ศรันย์โทรเรียกพวกเขามาดื่มเป็นเพื่อนในคืนนี้ น้ำเสียงของเขาไม่สู้ดีนัก
 
 
“หนักอกหนักใจเรื่องอะไรวะ นั่งถอนหายใจไปหลายรอบ” ปกรณ์ถามขึ้นทำลายความเงียบ
“กูเจอบัว” ศรันย์ตอบเสียงเรียบ
“บัวไหนวะ”
“บัวบูชา” ศรันย์หันมามองเพื่อนก่อนยกวิสกี้เข้าปาก
 
 
“ใครวะ” มรุตถามแทรกขึ้นด้วยความสงสัย เขาไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน
“แฟนเก่าไอ้รัน”
 
 
          ปกรณ์ขมวดคิ้วเข้าหากัน บัวบูชา ชื่อต้องห้ามที่อย่าเอ่ยให้ศรันย์ได้ยิน ช่วงที่เรียนอังกฤษเขาพอจะรู้เรื่องความรักของบัวบูชากับศรันย์ ทั้งคู่คบกันได้ราวสองปี ก่อนที่บัวบูชาจะหายไปหลังศรันย์โดนซ้อมปางตาย ไม่นานเธอก็มีข่าวแต่งงานกับ วายุ เจ้าพ่อธุรกิจมืดที่ใครก็ไม่ควรข้องเกี่ยว
 
 
ศรันย์กลายเป็นคนเย็นชา ไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเข้ามาในชีวิตอีก ยกเว้นพุดพธูผู้หญิงคนเดียวที่เขายอมให้อยู่ใกล้
 
 
“แล้วเขากลับมาทำไม”
“กูไม่รู้” ศรันย์ยกสองมือลูบใบหน้าตัวเอง ดวงตาคมจับจ้องออกไปนอกหน้าต่างเช่นเคย
 
 
แม่ของเขาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนั้นหรือบัวบูชาแค่อยากปั่นหัวเขา ปกรณ์แตะไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
“กูหวังว่ามึงจะไม่ลืม ว่าเขาเคยทำให้มึงเจ็บแค่ไหน”
 
 
..........
 
 
“ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วค่ะ” พุดพธูกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“แต่คุณดาหลาบอกว่าคุณยังโสด”
 
 
ร่างบางหันไปถลึงตาใส่เพื่อนสาว ดาหลายิ้มให้พุดพธูก่อนรีบหันดูนักร้องมือสมัครเล่น
 
 
“แล้วคุณพะเพื่อนก็บอกว่าเป็นรักข้างเดียว”
 
 
          คราวนี้หันไปค้อนพะเพื่อนที่ยิ้มเจื่อนอยู่ ‘รักข้างเดียว’ คำนี้เสียดแทงไปถึงหัวใจ ใช่แล้วรักข้างเดียว เป็นเธอที่เฝ้าฝันอยู่คนเดียวมาตลอด ดวงหน้าหวานหม่นลงจนคนที่จ้องอยู่สัมผัสได้
 
 
“คุณใจร้ายมากเลย”
“ผมขอโทษ”
 
 
มาวินจ้องเข้าไปในดวงตากลมอย่างค้นหา เขาชอบเวลาเธอยิ้ม ชอบเสียงหัวเราะของเธอ
 
 
“ที่ผมบอกว่าชอบคุณผมจริงจังนะ ผมไม่สนว่าคุณจะชอบใคร ผมรอได้”
 
 
          พุดพธูหลบตาคนตัวสูงที่จ้องเธอไม่วางตา ไม่เคยมีใครมาบอกชอบแบบนี้มาก่อน รู้สึกเขินจนทำตัวไม่ถูก โชคดีที่เหล่าพนักงานผู้กำลังเมากันได้ที่มาลากตัวมาวินไปก่อน
 
 
“เขาก็ไม่เลวนะ แกไม่ลองเปิดใจดูหน่อย”
 
 
          ดาหลายิ้มในหน้า เธอเห็นพุดพธูผิดหวังมาหลายครั้งกับการวิ่งไล่ตามศรันย์ ครั้งนี้หากมีใครที่เข้ามาทำให้เพื่อนสาวมีความสุขได้ เธอก็อยากจะสนับสนุน
 
 
พุดพธูยังไม่ทันได้ตอบอะไรเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน ร่างบางขมวดคิ้วมองเบอร์ที่โทรเข้ามาก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ
 
 
“สวัสดีค่ะพี่กรณ์”
‘น้องพุดว่างไหม ช่วยพี่ทีเถอะ’
“มีอะไรเหรอคะ”
‘ไอ้รันมันแย่แล้ว มาที่เพ้นท์เฮาส์มันที พี่ขอร้องน้องพุด เฮ้ย…’ พุดพธูลุกพรวดขึ้นทันทีที่โทรศัพท์ตัดสายไป เธอโทรกลับหาปกรณ์ไม่ติด
 
 
“ฉันกลับก่อนนะ”
“เอ้า…แกจะรีบไปไหน” พะเพื่อนถาม
“มีธุระด่วน ไปล่ะ”
 
 
          มาวินมองตามพุดพธูที่วิ่งออกไป ครั้นจะตามไปก็ถูกบรรดาแฟนคลับรั้งเอาไว้ก่อน จึงทำได้เพียงยิ้มตามร่างบางไป เขาจะจีบเธอเตรียมตัวไว้นะพุดพธู
 
 
          รถสีขาวขับเข้ามาจอดในลานจอดรถส่วนตัวของศรันย์ เธอเคยมาที่เพ้นท์เฮ้าส์ของเขาไม่กี่ครั้งเนื่องจากเป็นพื้นที่ค่อนข้างส่วนตัว ปกรณ์แจ้งพนักงานรักษาความปลอดภัยไว้แล้วว่า แฟน ของศรันย์จะมา เขาจึงปล่อยให้เธอเข้ามาโดยง่าย
 
 
ร่างบางตรงไปกดกริ่งหน้าประตู เกิดอะไรขึ้นกับศรันย์ทำไมปกรณ์ต้องเรียกเธอให้รีบมา
 
“โอ๊ยน้องพุด ขอบคุณที่มาครับ”
“เกิดอะไรขึ้นคะ”
 
 
          พุดพธูมองร่างสูงที่นอนแอ้งแม้งบนโซฟา ดูจากสภาพศรันย์ตอนนี้น่าจะเมาหนัก หญิงสาวหันไปมองปกรณ์ที่ยืนเท้าสะเอวมองเพื่อนรักอยู่
 
 
“ช่วยพี่ทีเถอะ พี่ไม่มีเบอร์คนที่บ้านมันเลย มีแต่เบอร์น้องพุด”
 
“……”
“เห็นสภาพมันแล้ว จะทิ้งไว้คนเดียวก็กลัวมันตาย”
“แล้วจะให้พุดทำยังไงคะ”
“ฝากดูมันหน่อยนะ พี่มีไอ้รุตเมาเละอยู่ในรถอีกคน”
 
 
พุดพธูยังไม่ทันได้พูดอะไร ชายหนุ่มก็รีบร้อนเดินไปทางประตูก่อนหันมาบอกยิ้มร่า
 
 
“น้องพุดอย่าทิ้งมันนะ พี่ไปล่ะ thank you”
 
 
          เขาไปแล้ว อย่างรวดเร็วด้วย ร่างบางหันไปมองคนตัวโตที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมลงมาจนเห็นแผงอก เสื้อของเขาเปียกทำให้ผ้าบางแนบชิดไปกับมัดกล้ามเนื้อ เซ็กซี่ขยี้ใจ พุดพธูลอบกลืนน้ำลายก่อนเดินไปใกล้ๆ
 
 
          เธอควรเปลี่ยนเสื้อให้เขาก่อนหากทิ้งไว้จะทำให้ไม่สบายได้ กลิ่นวิสกี้กรุ่นออกมาจากกายแกร่ง เขาคงเมาจนทำเหล้าหกรดตัว ทำไมต้องดื่มหนักขนาดนั้น
 
 
          ร่างบางพยายามบังคับมือไม่ให้สั่นเมื่อเริ่มทำการปลดกระดุมเสื้อของเขาออก หากมีใครมาเห็นคงคิดว่าเธอคงกำลังทำอะไรมิดีมิร้ายเขา พุดพธูยิ้มกรุ้มกริ่มขณะปลดกระดุมของเขาทีละเม็ด
 
 
“จะทำอะไร”
 
 
          พุดพธูตกใจกับเสียงเขารีบดึงมือกลับ แต่กลับถูกร่างสูงดึงให้เธอล้มลงมาทาบทับบนตัวเขา พุดพธูใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา ใบหน้าอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบ แขนแกร่งโอบเอวเธอไว้หลวมๆ ศรันย์ปรือตาขึ้นมองเธอ
 
 
“ใครน่ะ” เขาคิ้วขมวดสงสัย
“พุดเองค่ะ”
“พุดไหน” พุดพธูยู่หน้าโมโห ปัดโธ่ เธออุตส่าห์รีบขับรถมาหา ดันมาถามพุดไหนงั้นเหรอ
 
 
ร่างบางพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนแต่เขากลับกอดเธอแน่นขึ้น
 
 
“พุดไหนล่ะ”
“พุดไหนก็ช่างเถอะค่ะ”
“พุดคนสวยเหรอ” คนเมาส่งยิ้มหวานให้พุดพธู หญิงสาวเขินจนหน้าแดงกับคำพูดเล็กน้อยของเขา
 
 
          ใบหน้าคมสันซุกไซร้ซอกคอระหงสูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมสลวย พุดพธูซุกหน้าลงบนไหล่กว้างเมื่อมือใหญ่ลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง ศรันย์กระซิบแนบหูเธอแผ่วเบา
 
 
“ทำไมไม่มาหาเลย รู้ไหมพี่คิดถึง”
 
 
...........
 
 
 ปล. ป้องกันความสับสน ในชีวิตพี่รันมีคนชื่อรุตสองคน คนแรกศรุต พี่ชาย และอีกคน มรุต เพื่อนในกลุ่มค่ะ