รักหน่อยคอย (อ่อย) นานแล้ว

        มาดาราคือโรงแรมเก่าแก่ระดับห้าดาวติดแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งถูก KP group เข้าเทคโอเวอร์เมื่อปีก่อน โครงสร้างโรงแรมโบราณถูกตกแต่งใหม่ให้ทันสมัยแต่ยังคงเอกลักษณ์ความเป็นไทยด้วยสวนไม้หอมบริเวณรอบโรงแรม

 

 

        ศรันย์ยืนมองสวนริมน้ำขณะที่ฟัง ตะวัน ผู้จัดการโรงแรมอาวุโสของ kp group รายงานความคืบหน้าเรื่องการรีโนเวทโรงแรม

 

 

“ชลธาราตกลงใช้โรงแรมเราเป็นสถานที่จัดงานเปิดตัวสินค้าครับ”

“ดีครับ งานนี้น่าจะเป็นที่จับตามอง คุณตะวันพยายามอย่าให้มีข้อผิดพลาดนะครับ”

“ครับ ท่านรอง”

 

 

        ชายหนุ่มแยกกับผู้จัดการโรงแรมเพื่อให้เขาไปจัดการงานที่คั่งค้างต่อ เมื่อเห็นว่าอยู่ลำพังจึงชายตามองร่างบางที่แอบมองเขาอยู่ บัวบูชาก้าวออกมาจากมุมหนึ่งของโรงแรม ก้าวเดินตามเขาออกไปที่สวนริมน้ำ ร่างสูงหยุดยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

 

 

“คุณมาทำไม” เขารู้ว่าบัวบูชาตามเขามาตั้งแต่ออกจากบริษัท หากแต่ยังไม่มีจังหวะที่จะออกมาพบเขา

“บัวอยากเจอรัน”

บัวบูชาขยับเข้าไปใกล้ร่างสูง หากแต่เขายังวางหน้าเรียบเฉย

 

 

“บัวหย่าแล้วนะคะ”

“……”

 

 

        ซ่า เสียงใบไม้เสียดสีกันยามสายลมพัดผ่านช่วยทำลายความเงียบ บัวบูชาจ้องเขาไปในดวงตาดำขลับ เนิ่นนานที่ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร เขายังคงนิ่งสงบไม่ได้แสดงอาการยินดียินร้ายกับคำบอกกล่าวของเธอ

 

 

“บัวคิดถึงรันนะคะ รอวันที่จะได้กลับมาหารันตลอด”

“งั้นเหรอ แต่ตอนนั้นคุณก็เลือกเขา” ศรันย์ยิ้มหยันมองคนตรงหน้า

“คุณก็รู้ว่าบัวไม่มีทางเลือก”

“ผมคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”

 

 

        ศรันย์หันหลังให้บัวบูชา หญิงสาวมองเขาเดินห่างออกไป ริมฝีปากบางขมแน่นเข้าหากันสั่นระริกก่อนเอ่ยประโยคที่ทำให้ร่างสูงชะงัก

 

 

“แม่คุณ! ลองถามเธอดูสิคะ เรื่องเมื่อห้าปีก่อน”

 

 

        เขาไม่ได้หันกลับมามองเธออีก บัวบูชากำมือสองข้างแน่น ตอนนั้นเธอยังเด็กไม่มีกำลังจะไปต่อสู้กับใคร แต่ตอนนี้เธอจะไม่ยอมเสียเขาไปอีก ศรันย์เป็นของเธอ เป็นของเธอมาตลอด

 

 

 

‘พุดไปตรวจร่างกายมาค่ะ หมอบอกหัวใจผิดปกติ’

ส่งสติกเกอร์ร้องไห้ 

‘ตรวจร่างกายหมอยังสงสัย ว่าทำไมหัวใจมีแต่เธอ’

 

 

        ดวงตาคู่สวยเหม่อมองหน้าจอโทรศัพท์ ข้อความที่เธอส่งให้เขายังไม่ได้รับการอ่านเช่นเคย เขาจูบเธอ แต่หลังจากคืนนั้นทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เขาคงเผลอไผลไปกับบรรยากาศจริงๆ

 

 

        นานร่วมสัปดาห์ที่เธอไม่ได้ไปพบเขาแต่ยังส่งข้อความหาไม่ขาด ด้วยงานที่มากมายก่ายกองจนแทบไม่มีเวลาปลีกตัวไปไหน สมาชิกคนอื่นในออฟฟิศก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ หน้าโทรม ผมเผ้ายุ่งเหยิง การร่วมงานกับบริษัทใหญ่ไม่ง่ายเลย ทุกอย่างต้องเป๊ะเป็นขั้นเป็นตอน

 

 

“ไม่ไหวแล้ว ขอนอนสักห้านาทีได้ไหม” พะเพื่อนร้องโหยหวนขึ้นมา

“ป้าน้อมคะ ขอแกแฟเข้มที่สุดในโลกให้ยายเพื่อนหน่อยค่ะ” ดาหลาหันไปบอกคุณแม่บ้านเสียงเรียบ ป้าน้อมแม่บ้านประจำออฟฟิศต้องรีบกุลีกุจอหากาแฟมายื้อร่างของพะเพื่อนไว้ งานยังไม่เสร็จ ห้ามนอน!

 

 

        วันนี้ที่ออฟฟิศวุ่นวายกว่าทุกวันเนื่องจากทีมงานของ moonlight จะบุกมาหาพวกเธอถึงถิ่น งานที่คั่งค้างไว้จึงต้องรีบสะสางให้เสร็จ ก่อนที่ท่านรองประธานที่บอกว่าติดสอยห้อยตามมาด้วยจะมาถึง

 

 

        ผู้มาเยือนมาถึงในช่วงบ่าย มาวินมาพร้อมกับทีมงานของเขาอีกสามคน เมื่อเขาก้าวผ่านธรณีประตูเข้ามาเสียงกรี๊ดกร๊าดก็ดังขึ้นทันที มาวินยิ้มเขินกับการต้อนรับที่แสนอบอุ่นแบบไม่เคยได้รับมาก่อนความจริงแล้วออฟฟิศนี้ก็เหมือนโรงงานนรกของสาวโสด ไม่มีสุภาพบุรุษเลยสักคน การมาของมาวิน จึงเหมือนหยาดฝนที่โปรยปรายลงมาในทะเลทรายแห้งแล้ง

 

 

“เราเป็นโฮมออฟฟิศเล็กๆ ไม่มีห้องประชุมเป็นทางการ ขออนุญาตใช้โต๊ะส่วนกลางประชุมแทนนะคะ” ดาหลากล่าวนอบน้อม

“ตามสบายเลยครับ ผมไม่ซีเรียส” ชายหนุ่มยิ้มแย้มเป็นกันเอง ความไม่ถือตัวของเขาตกแฟนคลับได้อีกหนึ่งยก

 

 

        โต๊ะส่วนกลางของดาหลา คือโต๊ะไม้สีขาวขนาดใหญ่ตั้งอยู่บริเวณชั้นล่างของออฟฟิศ เดิมเป็นพื้นที่ส่วนกลางที่สมาชิกในบริษัทจะมาสังสรรค์นั่งทานข้าว พูดคุยคุยกัน

 

 

        มาวินไม่ค่อยมีสมาธิในการประชุมเท่าไหร่ เดิมทีงานนี้เขาไม่จำเป็นต้องมาด้วยก็ได้ มาเพราะอยากเจอคนหน้าหวานที่ไม่ได้เห็นหน้าค่าตามานาน แต่สาวสวยที่เขาตั้งใจมาเจอดันไม่มาให้เห็นหน้าเสียนี่

 

 

“ผมขออนุญาตเข้าห้องน้ำได้ไหมครับ”

 

 

        บรรดาสาวในออฟฟิศอาสานำทางกันจ้าละหวั่น แต่ชายหนุ่มเริ่มไม่มั่นใจในสวัสดิภาพการเข้าห้องน้ำของเขา จึงขอไปด้วยตนเองดีกว่า

 

 

         ห้องน้ำอยู่ในโซนห้องครัวหลังบ้าน มีโถงทางเดินทอดยาวขนานกับตัวบ้าน สามารถมองเห็นบรรยากาศร่มรื่นในสวน มาวินเดินมาถึงห้องครัวต้องชะงัก เมื่อเจอกับร่างบางที่ยืนแก้ๆ กังบนบันไดอะลูมิเนียมกำลังทำอะไรสักอย่างกับหลอดไฟ

 

 

“ป้าน้อมขอหลอดไฟให้พุดหน่อยค่ะ”

 

 

          มาวินยิ้มกว้างเมื่อเจอแม่สาวใจร้ายที่ไม่ได้พบมานาน มือเรียวยื่นมาตรงหน้าเขา เธอคงคิดว่าเขาคือป้าน้อม แต่ตอนนี้ในห้องครัวไม่มีใคร ป้าน้อมไปไหน

 

 

          ชายหนุ่มเดินไปหยิบหลอดไฟตะเกียบบนโต๊ะส่งให้พุดพธู ร่างบางพยายามเอี้ยวตัวมารับโดยไม่ได้หันมามอง มือข้างหนึ่งเกาะบันไดเหล็กไว้แต่คงเอี้ยวตัวมากไปทำให้เธอเสียหลัก

 

 

“ว้ายยยยย”

 

 

       มาวินกระโดดเข้าไปเตียมรับแต่โชคดีที่พุดพธูเกาะบันไดไว้ได้ทัน เสียงหวานหัวเราะลั่นกับความซุ่มซ่ามของตัวเอง ตรงข้ามกับคนข้างล่างที่มองเธอหน้านิ่วคิ้วขมวด

 

 

“ลงมาเลยคุณ”

 

พุดพธูตกใจเสียงของเขา เมื่อหันไปมองก็ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนที่ไม่อยากเจอเอาเสียเลย

 

 

“คุณมาวิน มาได้ไงคะ”

“ผมมาตามงานคุณไง แล้วคุณขึ้นไปทำอะไร”

“ฉันจะเปลี่ยนหลอดไฟ”

“เดี๋ยวผมเปลี่ยนให้”

“ฉันเปลี่ยนได้ เอาหลอดไฟมา”

“ลงมา” เขาสั่งเสียงดุ ไม่ยอมส่งหลอดไฟในมือให้เธอ พุดธูจำต้องยอมลงมาตามคำสั่ง

 

 

        ชายหนุ่มพับแขนเสื้อเชิ้ตสีครีมขึ้นมาบนข้อศอกก่อนปีนขึ้นไปบนบันไดท่าทางช่ำชอง เขาเปลี่ยนหลอดไฟให้เธอเสร็จในเวลาไม่ถึงห้านาที ร่างบางเปิดคัทเอาท์ กดสวิตช์ไฟ ไฟในห้องครัวจึงสว่างไสวขึ้นมาทันที

 

 

“เห็นไหม ให้พี่ทำให้สบายกว่าตั้งเยอะ” มาวินยักคิ้วให้คนข้างล่างโชว์เก๋าเต็มที่

พุดพธูนึกหมั่นไส้จึงเดินไปเขย่าบันไดที่เขายืนอยู่

 

 

“เฮ้ย…คุณจะฆ่าผมหรือไง”

 

 

        คนข้างล่างหัวเราะสะใจ ก่อนปล่อยให้เขาลงมาโดยดี มาวินมองพุดพธูที่กำลังหัวเราะลั่น วันนี้เธอใส่แค่เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงยีนขายาวก็ยังน่ารักชะมัด

 

 

“คนน่ารักใจร้ายแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า” 

 

 

พุดพธูเหลือกตามองบน ขนลุกกับถ้อยคำเย้าแหย่ของเขา คนร่างสูงยิ้มพรายก่อนเอ่ยต่อ

 

 

“เย็นนี้คุณว่างไหม ไปทานข้าวกัน”

“ทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วยค่ะ”

“ผมมาถึงนี่ เพื่อมาชวนคุณเลยนะ” พูดพร้อมเก๊กหน้าจริงจัง

“คุณมาประชุมไม่ใช่หรือไง หรือใช้อำนาจในทางมิชอบ”

“โถ่ ผมอยากเลี้ยงข้าว เพราะคุณดูน่าจะ…ทำงานหนัก”

 

 

        พุดพธูก้มดูสภาพของตัวเอง วันนี้หน้าเธอแทบไม่ได้แต่ง ตาโหลจากการนอนไม่เต็มอิ่มมาหลายวัน จะบอกว่าเธอโทรมอย่างนั้นสิ รอยยิ้มร้ายผุดบนใบหน้างาม

 

 

“ฉันกินเยอะนะ คุณเลี้ยงไหวเหรอ”

“ขายบ้านขายรถผมก็ยอม” เขายิ้มท้าทาย

“ถ้าคุณเลี้ยงทั้งออฟฟิศ ฉันจะไปกับคุณ”

 

 

 

………

 

เรือพี่วินมาแล้ว

ตอนหน้าพี่รันจะไม่ยอม